Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: stażysta Anna Klich

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2019 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania K. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 24 października 2018 roku nr (...)

w sprawie K. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do rekompensaty

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującej się K. J. od dnia (...)roku prawo do rekompensaty.

Sygn. akt IV U 873/18

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 15 kwietnia 2019 r.

Decyzją z dnia 24 października 2018 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 237, poz. 1656 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 17 września 2018 r., odmówił K. J. przyznania prawa
do rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury
z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, ponieważ ubezpieczona nie udowodniła 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze do dnia 31 grudnia 2008 r., a jedynie 13 lat 6 miesięcy i 19 dni takiej pracy.

Decyzja ta została zaskarżona przez K. J. odwołaniem. W odwołaniu ubezpieczona domagała się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania jej prawa
do rekompensaty. W uzasadnieniu odwołująca podała, że legitymuje się co najmniej 15- letnim okresem pracy w szczególnych warunkach, ponieważ taką pracę wykonywała
w ramach zawartej umowy o pracę z Zespołem (...) w K. tj. od 15 sierpnia 1984 r. do 31 marca 1986 r., gdzie była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy jako lekarz dentysta, początkowo stażysta w gabinecie przy ul. (...) a następnie jako młodszy asystent w Szkole Podstawowej w B. przy ul. (...). Praca, którą wykonywała na stanowisku lekarz dentysta jest wymieniona w wykazie A dział XII, poz. 2 wykazu stanowiącego załącznik do rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu zdrowia i opieki społecznej „prace w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych oraz prace lekarzy stomatologów”. Za powyższy okres zatrudnienia pracodawca wystawił jej wyłącznie świadectwo pracy. Natomiast charakter tego zatrudnienia mogą potwierdzić świadkowie.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu podał, że do stażu pracy w szczególnych warunkach uwzględniony został okres zatrudnienia od dnia 1 kwietnia 1986 r, do dnia 30 września 2000 r, (tj. okres zatrudnienia w (...) Publicznym Zespole (...) w B. na stanowisku lekarza dentysty w pełnym wymiarze czasu pracy). Okres ten potwierdzony został świadectwem wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 11 października 2018 r. Odnośnie spornego okresu organ rentowy podał, że w aktach sprawy znajduje się świadectwo pracy z dnia 31 stycznia 1986 r., które potwierdza, że w okresie od dnia 15 sierpnia 1984 r. do dnia 31 marca 1986 r. K. J. była zatrudniona w Zespole (...) w K. na stanowisku stażysta, młodszy asystent. Nie jest to jednakże świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołująca K. J., urodzona
w dniu (...)w dniu 17 września 2018 r., wystąpiła do ZUS z wnioskiem
o emeryturę. Decyzją z dnia 14 października 2018 r. organ rentowy działając na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1270) przyznał jej emeryturę od 20 września 2018 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Wysokość emerytury została ustalona według art. 26 ustawy emerytalnej, stanowiła zatem równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy jej obliczenia, czyli składek zewidencjonowanych na koncie wnioskodawczyni z uwzględnieniem waloryzacji oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego , przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę dla danego ubezpieczonego. Zaskarżoną decyzją z tej samej daty Zakład odmówił ubezpieczonej przyznania prawa do rekompensaty z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, uznając, że wnioskodawczyni nie udowodniła 15 lat pracy w takim charakterze do dnia 31 grudnia 2008r.

Do stażu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze organ zaliczył K. J. okres zatrudnienia od dnia 1 kwietnia 1986 r. do 30 września 2000 r, w (...) Publicznym Zespole (...) w B. na stanowisku lekarza dentysty w pełnym wymiarze czasu pracy.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Odwołująca K. J. w okresie od 1 października 1978 r. do 30 września 1983 r. odbywała studia na Oddziale Stomatologicznym Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w K.. Dyplom lekarza-dentysty uzyskała 12 stycznia 1984 r.

W dniu 13 czerwca 1984 r. Urząd Miasta K. skierował do Zespołu (...) w K. K. J. z zawodu lekarz stomatolog celem jej zatrudnienia zgodnie z kwalifikacjami od dnia 15 sierpnia 1984 r. w wymiarze etatu.

W dniu 27 lipca 1984 r. odwołująca jako lekarz-dentysta zawarła umowę o pracę mocą, której została zatrudniona w Zespole (...) w K. na czas nieokreślony, w tym wstępny staż wynoszący trzy miesiące tj. od 15 sierpnia 1984 r. do 14 listopada 1984 r., w wymiarze 40 godzin tygodniowo, na którym powierzono jej obowiązki młodszego asystenta od dnia 15 sierpnia 1984 r. W umowie ustalono wynagrodzenie zasadnicze w okresie stażu w wysokości 8200 zł, a po jego ukończeniu 9000 zł miesięcznie.

W dniu 28 lipca 1984 r. ustalono dla K. J. zakres czynności na stanowisku lekarza stomatologa, w którym stwierdzono, ze lekarz stomatolog podlega służbowo Kierownikowi (...), a bezpośrednio Kierownikowi Przychodni (...), (...). Do obowiązków odwołującej jako lekarza stomatologa zgodnie z zakresem czynności, który został podpisany przez obie strony należało w szczególności „wykonywanie czynności zawodowych wchodzących w zakres podstawowej opieki stomatologicznej tj. udzielanie świadczeń lekarsko-stomatologicznych osobom zgłaszającym się, prowadzenie wstępnych i okresowych badań profilaktycznych w środowisku dzieci i młodzieży, prowadzenie systemu planowego leczenia zachowawczo-chirurgicznego”. W piśmie z dnia 2 sierpnia 1984 r. (adresowanym do (...) K. poinformowała o tym, że kieruje lekarza (...) do pracy na stanowisko młodszego asystenta w pełnym wymiarze godzin zatrudnienia, na okres od 15 sierpnia 1984 r. do 31 sierpnia 1984 r., wskazując, zarazem, że umowa o pracę zawarta jest na czas nieokreślony, w tym wstępny staż pracy wynoszący 3 miesiące od 15 sierpnia do 14 listopada 1984 r.

W dniu 15 sierpnia 1984 r. odwołująca odbyła szkolenie wstępne z zakresu BHP na stanowisku lekarza-stomatologa.

Odwołująca K. J. ukończyła studia w 1984 r. i podjęta przez nią praca w(...)w (...) w K. była jej pierwszym zatrudnieniem w charakterze lekarza stomatologa. W początkowym okresie przez około 4 albo 5 tygodni wykonywała swoje obowiązki w ZOZ przy ul. (...). We wrześniu 1984 r. przeszła do pracy w Szkole Podstawowej. Na powierzonym jej stanowisku młodszego asystenta przez cały okres włącznie ze wstępnym stażem wykonywała obowiązki lekarza stomatologa. Jej pełny wymiar czasu pracy wynosił 40 godzin tygodniowo. W Szkole Podstawowej była jedynym stomatologiem. W gabinecie dentystycznym, w którym przyjmowała dzieci i młodzież była ponadto zatrudniona od września 1984 r. charakterze pomocy dentystycznej E. R.. Gabinet był czynny od godziny 7.00 do 15.00. W godzinach od 8.00 do 14.00 (ustawowo będących dla niej pełnym wymiarem czasu pracy) K. J. przyjmowała pacjentów ze szkoły, która liczyła około 2500 uczniów. W okresie ferii i wakacji kiedy szkoła nie była czynna odwołująca wraz z pomocą dentystyczną wykonywały swoje obowiązki na terenie Przychodni przy ulicy (...), gdzie pracowały w pełnym wymiarze czasu pracy w systemie zmianowym. E. R. asystowała jako pomoc dentystyczna odwołującej aż do końca jej zatrudnienia z dniem 31 marca 1986 r. J. P. w latach 1969 do 1991 była zatrudniona w (...) (...) w K.. Była kierownikiem Gabinetu P. a jednocześnie pełniła funkcję inspektora nadzoru stomatologicznego i kontrolowała między innymi samą odwołującą z pracy dentysty poprzez kontrolę dokumentacji, w której był zapisywany każdy zabieg wykonany przez lekarza stomatologa.

dowód:

-

świadectwo pracy z dnia 31 marca 1986 r.- k. 6 akt ZUS;

-

zaświadczenie (...) J. w K. z dnia 10 marca 2006 r. – akta ZUS;

-

dokumenty zgromadzone w aktach osobowych, (złożonych k. 19 a) w tym: umowa o pracę z dnia 27 lipca 1984 r. , pismo Urzędu Miasta K. – z dnia 13 czerwca 1984 r., pismo (...) w K. - skierowanie do pracy z dnia 2 sierpnia 1984 r., zakres czynności dla K. J. na stanowisku lekarza stomatologa z dnia 28 lipca 1984 r., karta obiegowa zmiany z dnia 2 sierpnia 1984 r. dotycząca przyjęcia do pracy na stanowisku młodszego asystenta z dniem 15 sierpnia 1984 r. w Przychodni (...), karta obiegowa zmiany z dnia 19 marca 1986 r. dotycząca zakończenia zatrudnienia na stanowisku młodszego asystenta z dniem 31 marca 1986 r.;

-

zeznania odwołującej K. J. – 00:22:42-00:33:19;

-

zeznania świadka E. R. – 00:09:20-00:20:39;

-

zeznania świadka J. P. – 00:04:15-00:09:31.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów oraz korespondujące z nimi osobowe źródła dowodowe w postaci zeznań odwołującej i świadków: E. R. (pomocy dentystycznej asystującej w pracy K. J.), J. P. ( pełniącej funkcję nadzoru stomatologicznego).

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości,
zaś ich forma i treść formalna nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu,
aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego. Dokumenty urzędowe stanowiły więc dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 § 1 k.p.c.), zaś dokumenty prywatne, dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.).

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom słuchanej w charakterze strony K. J., która wskazała na okoliczności istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia, dotyczące rodzaju, charakteru i warunków pracy wykonywanej w spornym okresie zatrudnienia. Zeznania te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż były wewnętrznie spójne, logiczne i korespondowały z treścią zgromadzonych w sprawie dokumentów, które legły u podstaw ustaleń faktycznych Sądu. W szczególności twierdzenia odwołującej, że w spornym okresie na powierzonym jej stanowisku młodszego asystenta (początkowo stażysty) stale i w pełnym wymiarze obowiązującego ją na tym stanowisku czasie pracy wykonywała pracę lekarza stomatologa zostały w całej rozciągłości potwierdzone treścią umowy o pracę i zakresem czynności jakie powierzył jej pracodawca. Nadto okoliczności te wynikają w sposób bezsporny z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków. Najbardziej doniosłe w sprawie znaczenie mają zeznania E. R., która w okresie od września 1984 r. do 31 marca 1986 r. była zatrudniona jako pomoc dentystyczna i współpracowała z odwołującą asystując jej w obowiązkach lekarza stomatologa. Świadek szczegółowo opisała charakter zatrudnienia K. J., godziny pracy gabinetu szkolnego oraz miejsce pracy i zakres obowiązków odwołującej i świadka w czasie ferii szkolnych i wakacji. Potwierdziła, że odwołująca była jedynym stomatologiem w szkole liczącej około 2500 uczniów. Z dowodów tych wynika ponad wszelką wątpliwość, ze praca dentysty w szkolnym gabinecie nie różniła się od pracy w przychodni poza tym jedynie, że ta ostatnia była realizowana w systemie zmianowym.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. z dnia 24 października 2018 r. zasługiwało na uwzględnienie.

W tej sprawie rozstrzygnąć należało, czy zasadnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił odwołującej K. J. przyznania prawa do rekompensaty
z tytułu utraty możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury oraz czy słuszne było stanowisko, że ubezpieczona nie udowodniła 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze do dnia 31 grudnia 2008 r., a jedynie 13 lat 6 miesięcy i 19 dni takiej pracy.

Kwestie dotyczące rekompensaty uregulowane zostały w przepisach ustawy z dnia
19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 664 ze zm.).
Jak stanowi art. 2 pkt 5 tej ustawy, rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach
lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

Rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach
i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat (art. 21 ust. 1 ustawy). Rekompensata
nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów
o emeryturach i rentach z FUS (art. 21 ust. 2 ustawy). Rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury
z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Z treści art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych wynika, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę. W art. 23 ust. 2 tej ustawy wskazano zaś, że rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948 r., które przed 1 stycznia
2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach lub charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. emeryturach i rentach z FUS. Przy ustalaniu prawa do rekompensaty mogą być uwzględnione tylko takie okresy,
w których praca była realizowana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 1. Stosownie do dyspozycji tego przepisu, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu
na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Art. 32 ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, iż wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się
na podstawie przepisów dotychczasowych.

Mowa tu o rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). W myśl § 1 wskazanego rozporządzenia, stosuje się je do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. W myśl § 2 ust. 1 natomiast okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyjął za udowodniony przez odwołującą staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 13 lat 6 miesięcy i 19 dni. Do wymaganego przepisem wymiaru takiej pracy brakło ubezpieczonej 1 roku 5 miesięcy i 19 dni pracy w takim charakterze.

Kwestią sporną pozostawała więc kwalifikacja pracy ubezpieczonej w Zespole (...) w K. w okresie od dnia 15 sierpnia 1984 r. do dnia 31 marca 1986 r. (1 rok 7 miesięcy i 16 dni) w pełnym wymiarze czasu pracy jako lekarza dentysty na stanowisku początkowo stażysty w gabinecie przy ul. (...) a następnie młodszego asystenta w Szkole Podstawowej w B..

Okresy pracy, określone w ust. 1 § 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru, stanowiącego załącznik do rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Trzeba jednak podkreślić, że zgodnie z utrwaloną w judykaturze Sądu Najwyższego linią orzeczniczą, dla oceny, czy pracownik świadczył pracę w szczególnych warunkach nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, lecz rodzaj powierzonej mu pracy. Decydującą rolę w analizie charakteru pracy z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ( prawa do rekompensaty) jest możliwość zakwalifikowania jej pod jedną z pozycji, wskazanych w załączniku do powołanego rozporządzenia. Pracami w szczególnych warunkach nie są bowiem wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt z niekorzystnymi dla zdrowia czynnikami, ale tylko takie, które zostały rodzajowo wskazane w rozporządzeniu. Co istotne, na zakwalifikowanie prac jako takich nie ma decydującego znaczenia okoliczność, czy zostały bądź nie zostały one zawarte w wykazie resortowym, zawierającym katalog prac wykonywanych w szczególnych warunkach, obowiązującym w danym zakładzie pracy, który może być wykorzystywany jedynie pomocniczo przy wykładni przepisów tego rozporządzenia (por. orzeczenia Sądu Najwyższego: z dnia 19.09.2007 r., III UK 38/07, z dnia 06.12.2007 r., III UK 66/07, z dnia 24.03.2009 r., I PK 194/08, z dnia 29.01.2008 r., I UK 192/07).

W przedmiotowej sprawie- wobec zaistniałych wątpliwości organu rentowego co do charakteru pracy ubezpieczonej w spornym okresie na stanowiskach stażysty, młodszego asystenta z uwagi na brak kwalifikowanego świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - dla ustalenia, czy na powierzonym stanowisku pracy odwołująca wykonywała pracę, która została wymieniona w jednej z pozycji, przewidzianej w załączniku do rozporządzenia, konieczna i zasadna stała się weryfikacja zgromadzonych przed organem rentowym dokumentów za pomocą innych dowodów, wskazujących na zakres faktycznie realizowanych przez ubezpieczoną obowiązków.

Zgodnie bowiem z przekonywującym poglądem Sądu Najwyższego, wyrażonym w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 kwietnia 1999 r. (II UKN 619/98), w postępowaniu przed Sądem nie stosuje się ograniczeń dowodowych, jakie istnieją w postępowaniu administracyjnym przed organem rentowym. Zatem okoliczności wykonywania pracy w szczególnych warunkach mogą być dowodzone wszelkimi środkami dowodowymi, przy czym Sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organem rentowym.

Reasumując, w postępowaniu przed Sądem dopuszczalne było dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w sytuacji, gdy wnioskodawca nie był w stanie wykazać tej okoliczności w oparciu o dokumenty (por. uchwały Sądu Najwyższego: z dnia 17.06.1987 r., III PZP 19/87 i z dnia 27.05.1985 r. III UZP 5/85).

W związku z powyższym, Sąd oparł się na zeznaniach świadków oraz odwołującej, celem ustalenia okoliczności związanych z charakterem pracy i zakresem obowiązków ubezpieczonej, zatrudnionej w spornym okresie w Zespole (...) w K..

Na podstawie tych dowodów, jak również dokumentacji pracowniczej znajdującej się w aktach osobowych odwołującej w postaci umowy o pracę, zakresu obowiązków na zajmowanym przez ubezpieczoną stanowisku, skierowań do pracy wydawanych przez U. (...) w K. oraz (...)w K. dla odwołującej na stanowisku lekarza stomatologa, kart obiegowych zmian potwierdzających początek i koniec zatrudnienia, miejsce zatrudnienia, stanowisko stwierdzić należało, że w spornym okresie K. J. wykonywała pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Praca ubezpieczonej w okresie od dnia 15 sierpnia 1984 r. do dnia 31 marca 1986 r. na stanowiskach stażysty oraz młodszego asystenta, kiedy to wykonywała w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązki lekarza dentysty podlegała bowiem zakwalifikowaniu według wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze (Dz.U. 1983.8.43) , Dział XII „ W służbie zdrowia i opiece społecznej” punkt 2. „Prace w zespołach operacyjnych dyscyplin zabiegowych oraz prace lekarzy stomatologów”.

Jak bowiem wynika z zeznań słuchanych w sprawie świadków i odwołującej, K. J. jako lekarz stomatolog stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywała obowiązki stomatologa polegające na przyjmowaniu pacjentów ( w Przychodni), uczniów (w Szkole) i wykonywaniu czynności zawodowych wchodzących w zakres podstawowej opieki stomatologicznej tj. udzielanie świadczeń lekarsko-stomatologicznych osobom zgłaszającym się, prowadzenie profilaktyki i planowego leczenia zachowawczo-chirurgicznego. Taki charakter pracy odwołującej w tym okresie wynika również z zakresu jej obowiązków, znajdującego się w aktach osobowych.

W kontekście tak oczywistych, spójnych i wiarygodnych dowodów brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania charakteru zatrudnienia odwołującej w spornym okresie.

Po doliczeniu tego okresu (od 15 sierpnia 1984 r. do 31 marca 1986 r. – 1 rok 7 miesięcy i 16 dni) do wykazanego przed organem rentowym stażu pracy w szczególnych warunkach
w wymiarze 13 lat, 6 miesięcy i 19 dni stwierdzić trzeba, że ubezpieczona legitymuje się
do dnia 31 grudnia 2008 r. ponad 15-letnim okresem takiej pracy. Spełniła zatem wymagane przepisem art. 21 ust. 1 cytowanej ustawy o emeryturach pomostowych warunki konieczne do nabycia prawa do rekompensaty.

Mając to na uwadze, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego
oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującej prawo do rekompensaty (...), tj. od daty osiągnięcia wieku emerytalnego.