Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...).pl spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. oraz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) w W.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz (...).pl spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 39.375,27 złotych (trzydzieści dziewięć tysięcy trzysta siedemdziesiąt pięć złotych i dwadzieścia siedem groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 19 września 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) w W. kwotę 65.328,91 złotych (sześćdziesiąt pięć tysięcy trzysta dwadzieścia osiem złotych i dziewięćdziesiąt jeden groszy) wraz z odsetkami:

a)  od kwoty 5.708,09 złotych:

-

ustawowymi od dnia 31 stycznia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

-

ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

b) od kwoty 6.426,50 złotych:

- ustawowymi od dnia 28 lutego 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

- ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

c) od kwoty 6.772,63 złotych:

- ustawowymi od dnia 1 marca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

- ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

d) od kwoty 13.281,79 złotych:

- ustawowymi od dnia 5 marca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

- ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

e) od kwoty 6.431,67 złotych:

- ustawowymi od dnia 9 marca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

- ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

f) od kwoty 6.824,29 złotych:

- ustawowymi od dnia 9 marca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

- ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

g) od kwoty 19.883,94 złotych:

- ustawowymi od dnia 15 marca 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,

- ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

III.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz (...).pl spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) w W. kwotę 12.470 (dwanaście tysięcy czterysta siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 7.200 (siedem tysięcy dwieście) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz

Sygn. akt XX GC 64/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 lipca 2016 r. powódki – (...).pl spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) w W. wniosły o zasądzenie od pozwanej – (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. – nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym kwoty 39.375,27 złotych na rzecz (...).pl spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. oraz kwoty 65.328,91 złotych na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) w W. wraz ze wskazanymi w pozwie odsetkami. Jednocześnie powódki wniosły o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzone roszczenia wynikają z zawartych przez powódki z pozwaną umów dostawy. Odnośnie roszczenia (...).pl spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. podniesiono, że 2 lutego 2015 r. spółka ta zawarła z pozwanym umowę dostawy miału węglowego. W związku z opóźnieniem ze strony pozwanej w płatności należności z szeregu faktur, dnia 4 września 2015 r. strony umowy zawarły porozumienie, w którym pozwana spółka potwierdziła wysokość zaległości oraz zobowiązała się do ich uregulowania w terminie do 18 września 2015 r. Jednocześnie pozwana zobowiązała się do uregulowania w terminie do 18 września 2015 r. zobowiązań powstałych po dacie zawarcia porozumienia, to jest 4 września 2015 r., a przed dniem 18 września 2015 r. W związku z powyższym (...).pl spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawiła w dniach 8-15 września 2015 r. na rzecz pozwanej spółki faktury na łączną kwotę 39.375,27 złotych. Pismem z 7 lipca 2016 r. pozwana uznała roszczenia powódki proponując rozłożenie należności na raty. Odnosząc się do roszczenia (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w (...) w W. wskazała ona, że zawarła z pozwaną spółką 10 lipca 2014 r. umowę dostawy miału węglowego. Stosownie do brzmienia umowy - należności z faktur miały być regulowane w ciągu 30 dni od ich wystawienia. W związku z wykonaniem swoich zobowiązań (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wystawiła na rzecz pozwanej faktury na łączną kwotę 72.990,43 złotych. Pozwana uiściła jedynie należność w wysokości 7.661,52 złotych. Pismem z 1 marca 2016 r. organ reprezentujący pozwaną wskazał, że spłatę zadłużenia wynikającego z tytułu dostaw miału węglowego rozpocznie w marcu 2016 r. Następnie pismem z dnia 7 lipca 2016 r. pozwana zaproponowała rozłożenie należności na raty (pozew – k. 2-7).

Zarządzeniem z 24 stycznia 2017 r. Sąd uznał, że nie zachodzą podstawy do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i upominawczym oraz zarządził doręczenie odpisu pozwu (k. 93). W odpowiedzi na pozew z dnia 12 maja 2017 r. pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i podniosła zarzut przedawnienia roszczeń (odpowiedź na pozew – k. 112).

W dalszym toku postępowania - stanowiska stron nie uległy zmianie. Na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2018 r. Sąd dopuścił dowód z dokumentów dołączonych do pozwu i dalszych pism procesowych na okoliczności w nich wskazane.

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy niniejszej, Sąd Okręgowy ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 10 lipca 2014 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (dalej jako (...)) zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (dalej jako (...)) umowę dostawy miału węglowego o numerze (...). Ustalono, że wynagrodzenie będzie płatne na podstawie faktur VAT wystawionych przez (...), z terminem płatności 30 dni od daty wystawienia faktury (§ 4). W § 5 zastrzeżono, że (...) na zabezpieczenie wierzytelności przysługujących dostawcy ustanowi hipotekę na nieruchomości (umowa nr (...) wraz z aneksem – k. 51-52, zawiadomienie dokonania wpisu w księdze wieczystej – k. 52 verte-53, akt notarialny – k. 53 verte-55 verte).

W dniu 31 grudnia 2014 r. (...) wystawiła na podstawie kwitów wagowych na rzecz (...) fakturę nr (...) na kwotę 13.369,61 złotych, płatną w terminie do 30 stycznia 2015 r. (faktura nr (...) – k. 56, kwity wagowe – k. 57-58).

W dniu 28 stycznia 2015 r. (...) wystawiła na podstawie kwitu wagowego na rzecz (...) fakturę nr (...) na kwotę 6.426,50 złotych, płatną w terminie do 27 lutego 2015 r. (faktura nr (...) – k. 59, kwit wagowy – k. 60).

W dniu 29 stycznia 2015 r. (...) wystawiła na podstawie kwitu wagowego na rzecz (...) fakturę nr (...) na kwotę 6.772,63 złotych, płatną w terminie do 28 lutego 2015 r. (faktura nr (...) – k. 61, kwit wagowy – k. 62).

W dniu 2 lutego 2015 r. (...) wystawiła na podstawie kwitu wagowego na rzecz (...) fakturę nr (...) na kwotę 13.281,79 złotych, płatną w terminie do 4 marca 2015 r. (faktura nr (...) – k. 63, kwit wagowy – k. 64).

W dniu 6 lutego 2015 r. (...) wystawiła na podstawie kwitu wagowego na rzecz (...) fakturę nr (...) na kwotę 6.431,67 złotych, płatną w terminie do 8 marca 2015 r. (faktura nr (...) – k. 65, kwit wagowy – k. 66).

W dniu 6 lutego 2015 r. (...) wystawiła na podstawie kwitu wagowego na rzecz (...) fakturę nr (...) na kwotę 6.824,29 złotych, płatną w terminie do 8 marca 2015 r. (faktura nr (...) – k. 67, kwit wagowy – k. 68).

W dniu 12 lutego 2015 r. (...) wystawiła na podstawie kwitów wagowych na rzecz (...) fakturę nr (...) na kwotę 19.883,94 złotych, płatną w terminie do 14 marca 2015 r. (faktura nr (...) – k. 69, kwity wagowe – k. 70-72).

W związku z brakiem zapłaty należności wynikających z powyższych faktur, (...) wezwała (...) do zapłaty kwoty 65.328,91 złotych. Wezwanie zostało doręczone 23 lutego 2016 r. (wezwanie do zapłaty – k. 73, potwierdzenie odbioru – k. 74-75).

Pismem z 1 marca 2016 r. (...) poinformowała (...), że spłatę zadłużenia z tytułu dostaw miału węglowego rozpocznie w marcu 2016 r., przy czym całkowita spłata nastąpi w okresie pięciu miesięcy (pismo – k. 76).

W dniu 2 lutego 2015 r. (...).pl spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (dalej jako „(...).pl”) zawarła z (...) umowę dostawy miału węglowego o numerze (...). Ustalono, że wynagrodzenie będzie płatne na podstawie faktur VAT wystawionych przez (...).pl, z terminem płatności 30 dni od daty wystawienia faktury (§ 4). W § 5 zastrzeżono, że (...) na zabezpieczenie wierzytelności przysługujących dostawcy ustanowi dwie hipoteki – odpowiednio na kwoty 250.000 złotych i 50.000 złotych (umowa nr (...) – k. 23-24, zawiadomienie dokonania wpisu w księgach wieczystych – k. 25-28).

W dniu 4 września 2015 r. (...).pl zawarły z (...) porozumienie w sprawie spłaty zobowiązań, którego przedmiotem było określenie warunków spłaty zobowiązań (...) względem spółki (...) (...).pl, powiększonych o należną premię tytułem kosztów finansowania. Spółka (...) uznała w treści porozumienia wymagalne zobowiązania wobec (...).pl w wysokości 70.655,24 złotych, na które składały się zobowiązania wynikające z faktur w wysokości 68.040,65 złotych oraz premia tytułem kosztów finansowania w wysokości 2.614,59 złotych (§ 2). Strony porozumienia ustaliły, że powyższe zobowiązanie zostanie uregulowane do dnia 18 września 2015 r. (§ 3 ust. 1). Dodatkowo zastrzeżono, że niezależnie od spłaty powyższych zobowiązań, (...) zobowiązuje się również do spłaty wszelkich zobowiązań powstałych po dacie zawarcia porozumienia, to jest 4 września 2015 r., a przed 18 września 2015 r. (porozumienie w sprawie spłaty zobowiązań wraz z załącznikami – k. 29-32, zeznania J. P. – k. 161).

W dniu 8 września 2015 r. (...).pl wystawiła na rzecz (...) fakturę nr (...)(...) na podstawie raportu wagowego nr (...) Z. na kwotę 6.216,91 złotych, płatną w terminie do 18 września 2015 r., skorygowaną następnie fakturą nr (...) na kwotę 478,23 złotych (faktura nr (...)(...) – k. 33, raport wagowy nr (...) Z. – k. 35, faktura korygująca nr (...) – k. 34).

W dniu 9 września 2015 r. (...).pl wystawiła na rzecz (...) fakturę nr (...)(...) na podstawie raportu wagowego nr (...) Z. na kwotę 6.772,63 złotych, płatną w terminie do 18 września 2015 r. (faktura nr (...)(...) – k. 36, raport wagowy nr (...) Z. – k. 37).

W dniu 10 września 2015 r. (...).pl wystawiła na rzecz (...) fakturę nr (...)(...) na podstawie raportu wagowego nr (...) Z. na kwotę 6.586,65 złotych, płatną w terminie do 18 września 2015 r. (faktura nr (...)(...) – k. 38, raport wagowy nr (...) Z. – k. 39).

W dniu 11 września 2015 r. (...).pl wystawiła na rzecz (...) fakturę nr (...)(...) na podstawie raportu wagowego nr (...) Z. na kwotę 6.421,34 złotych, płatną w terminie do 18 września 2015 r. (faktura nr (...)(...) – k. 40, raport wagowy nr (...) Z. – k. 41).

W dniu 14 września 2015 r. (...).pl wystawiła na rzecz (...) fakturę nr (...)(...) na podstawie raportu wagowego nr (...) Z. na kwotę 6.488,50 złotych, płatną w terminie do 18 września 2015 r. (faktura nr (...)(...) – k. 42, raport wagowy nr (...) Z. – k. 41).

W dniu 15 września 2015 r. (...).pl wystawiła na rzecz (...) fakturę nr (...)(...) na podstawie raportu wagowego nr WZ/108/Z. na kwotę 6.411,01 złotych, płatną w terminie do 18 września 2015 r. (faktura nr (...)(...) – k. 44, raport wagowy nr (...) Z. – k. 45).

W związku z brakiem zapłaty należności wynikających z faktur, (...).pl wezwała (...) do zapłaty kwoty 39.375,27 złotych, wynikającej z faktur wystawionych w okresie od 8 września 2015 r. do 15 września 2015 r. Wezwanie zostało doręczone 19 lutego 2016 r. (wezwanie do zapłaty nr (...) – k. 46, potwierdzenie odbioru – k. 47).

Pismem z 1 marca 2016 r. (...) poinformowała (...).pl, że spłatę zadłużenia z tytułu dostaw miału węglowego rozpocznie w marcu 2016 r., przy czym całkowita spłata nastąpi w okresie pięciu miesięcy (pismo – k. 50).

Pismem z dnia 28 czerwca 2016 r. (...) i (...).pl poinformowały (...), że umowy sprzedaży wszystkich wierzytelności przysługujących im wobec (...) nie zostały wpisane do księgi wieczystej nieruchomości, zatem są nieskuteczne, jednocześnie wzywając do zapłaty należności w terminie 3 dni. W odpowiedzi na powyższe wezwanie (...) zaproponowała rozłożenie spłaty należności na pięć comiesięcznych rat, zaczynając od lipca 2016 r. (wezwanie do zapłaty – k. 77, potwierdzenia odbioru – k. 78-78 verte, odpowiedź – k. 79).

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dowodów z dokumentów. Dokumenty, które stały się podstawą ustaleń faktycznych, Sąd uznał je za wiarygodne, albowiem ich autentyczność i moc dowodowa nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Oparł się również o niesporne, bowiem wyraźnie, bądź milcząco przyznane twierdzenia stron, które nie budziły wątpliwości co do ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy.

Ustalając stan faktyczny Sąd dopuścił, poza materiałem dowodowym w postaci dokumentów, również osobowy wniosek dowodowy w postaci zeznań strony pozwanej w osobie Prezesa Zarządu – J. P.. Odniósł się on do podnoszonego w odpowiedzi na pozew zarzutu przedawnienia oraz wskazał, że prowadził ze stroną powodową rozmowy telefoniczne odnośnie jakości dostarczonego węgla. Potwierdził, że otrzymywał wezwania do zapłaty i że zawarł ze spółką (...) (...).pl porozumienie w zakresie spłaty zadłużenia. Podniósł, że mimo spłaty części należności dostawy węgla zostały wstrzymane.

Sąd nie prowadził postępowania dowodowego z urzędu, gdyż przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego w gestii Sądu nie leży zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W toku procesu powódki żądały zasądzenia od pozwanej spółki kwoty 39.375,27 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19 września 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty ((...).pl) oraz kwoty 65.328,91 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od wskazanych w pozwie kwot od 31 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty ((...)).

Bezsporna w niniejszej sprawie była okoliczność zawarcia przez strony umów dostawy miału węglowego. Zgodnie z art. 605 k.c. przez umowę dostawy - dostawca zobowiązuje się do wytworzenia rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku oraz do ich dostarczania częściami albo periodycznie, a odbiorca zobowiązuje się do odebrania tych rzeczy i do zapłacenia ceny. Strona powodowa wskazała, iż kwoty żądane pozwem stanowią sumę należności wynikającą z faktur wystawionych na podstawie zawartych pomiędzy stronami umów dostawy.

Pozwana w toku procesu podniosła jedynie zarzut przedawnienia roszczeń. Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu przedawnienia roszczenia spółki (...)-węgla.pl wskazać należy, że porozumieniem w sprawie spłaty zobowiązań z dnia 4 września 2015 r. pozwana spółka potwierdziła i uznała dotychczasowe zobowiązania w wysokości 70.655,24 złotych, a także zobowiązała się do uregulowania w terminie do 18 września 2015 r. zobowiązań powstałych po dacie zawarcia porozumienia. Kwota dochodzona w niniejszej sprawie przez (...).pl stanowi należność z tytułu faktur wystawionych na rzecz pozwanej w okresie objętym porozumieniem, to jest od 4 września 2015 r. do 18 września 2015 r. Następnie pismem z dnia 1 marca 2016 r. pozwana poinformowała powodową spółkę o planowanej spłacie zadłużenia z tytułu dostaw.

Strony łączyła umowa dostawy z dnia 2 lutego 2015 r., zatem w zakresie przedawnienia roszczeń mają do niej zastosowanie przepisy dotyczące sprzedaży zgodnie z treścią art. 612 k.c. Zgodnie zaś z treścią art. 554 k.c. roszczenia z tytułu sprzedaży przedawniają się z upływem lat dwóch. Dwuletni termin przedawnienia przewidziany w przywołanym art. 554 k.c. stosuje się także do umowy dostawy i znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 9 lutego 2005 r., sygn. II CK 423/04, OSNC 2006 nr 1, poz. 12, str. 88).

Mając na uwadze powyższe, zarzut przedawnienia roszczeń spółki (...) (...).pl należało uznać za chybiony. Zgodnie bowiem z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, pozwana w dniu 4 września 2015 r. dokonała pierwszej czynności przerywającej bieg przedawnienia roszczeń powódki, a następnie pismami z dnia 1 marca 2016 r. i 7 lipca 2016 r. dokonała kolejnych czynności przerywających bieg przedawnienia. Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 2 k.c. przerwanie biegu terminu przedawnienia następuje w związku z uznaniem roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje.

Art. 123 § 1 pkt 2 k.c. stanowiąc o uznaniu roszczenia (uznaniu długu) ma na względzie uznanie właściwe oraz uznanie niewłaściwe. W niniejszej sprawie w stosunku do powódki (...).pl mamy do czynienia zarówno z właściwym, jak i niewłaściwym uznaniem roszczenia przez pozwaną, przy czym wskazać należy, że uznanie niewłaściwe nie jest czynnością prawną, lecz jedynie przyznaniem obowiązku świadczenia wynikającego z innego źródła (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 7 grudnia 1957 r., sygn. I CR 659/56, OSNCK 1958, nr 3, poz. 84). Jest oświadczeniem wiedzy, w klasyfikacji czynności prawnych zaliczanym do czynów zgodnych z prawem. Uznanie niewłaściwe nie jest czynnością prawną, jest oświadczeniem wiedzy mającym charakter przyznania faktów. Oświadczeniu wiedzy nie towarzyszy zamiar ani nawet świadomość wywołania skutków prawnych; przerwanie biegu przedawnienia następuje z mocy ustawy. Jednym z tradycyjnie powoływanych przykładów uznania niewłaściwego jest prośba dłużnika o zwolnienie z długu - wola dłużnika jest bowiem skierowana wyraźnie na uwolnienie się od zobowiązania, a skutek jej wyrażenia jest przeciwny, gdyż zobowiązanie, dzięki przerwaniu biegu przedawnienia, umacnia się. Za takie oświadczenia uznaje się także wszelkie prośby kierowane do wierzyciela np. o rozłożenie należności na raty, odroczenie terminu płatności, umorzenie odsetek, restrukturyzację długu, częściową spłatę długu, stanowiąc uznanie niewłaściwe, chociażby nie doszło do porozumienia pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 15 marca 2013 r. VI ACa 1214/12). Sens instytucji uznania roszczenia polega na tym, że dłużnik zapewnia wierzyciela o wykonaniu zobowiązania, w związku z tym wierzyciel nie musi obawiać się upływu przedawnienia roszczenia, gdyż uznanie powoduje przerwanie biegu przedawnienia, na skutek którego przedawnienie zaczyna biec na nowo (art. 124 § 1 k.c.). Uznanie jest więc przejawem lojalności dłużnika w stosunku do wierzyciela i zapobiega wytaczaniu niepotrzebnych procesów. Polega ono na tym, że dłużnik nie składa wyraźnego oświadczenia o uznaniu roszczenia, lecz na podstawie objawów jego zachowania kontrahent może zasadnie przyjmować, że dłużnik ma świadomość ciążącego na nim obowiązku i ma zamiar dobrowolnego spełnienia świadczenia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 11 sierpnia 2011 r. I CSK 703/10, OSNC - Zb. dodatkowy 2012 nr D, poz. 70, str. 1).

Ze zgromadzonego materiału dowodowego jak i przywołanych powyżej przepisów prawa wynika, że w momencie zawarcia porozumienia z dnia 4 września 2015 r. nie mogło dojść do przedawnienia roszczenia, którego termin dla roszczeń z tytułu dostawy wynosi dwa lata, zatem czynność ta skutecznie przerwała bieg przedawnienia. Pozwana w pismach z 1 marca i 7 lipca 2016 r. ponownie dokonała czynności przerywającej bieg przedawnienia, uznając roszczenie i zwracając się do powódki o rozłożenie spłaty należności na raty, co należało zakwalifikować jako uznanie niewłaściwe.

Przechodząc do zarzutu pozwanej odnośnie przedawnienia roszczeń spółki (...) wskazać jedynie należy, że również do niej zastosowanie znajdują powołane powyżej przepisy, w szczególności art. 554 k.c. ustanawiający dwuletni termin przedawnienia. Powódkę i pozwaną łączyła umowa dostawy z dnia 10 lipca 2014 r. Pozwana pismem z dnia 1 marca 2016 r. poinformowała spółkę (...) o planowanej spłacie zadłużenia, a następnie pismem z dnia 7 lipca 2016 r. wniosła o rozłożenie spłaty zadłużenia na raty. Niewątpliwie w dacie złożenia powyższych oświadczeń nie mogło dojść do przedawnienia roszczeń powodowej spółki, o czym świadczą przedłożone do akt sprawy faktury, zatem pozwana dwukrotnie dokonała czynności skutecznie przerywających bieg przedawnienia zgodnie z treścią art. 123 § 1 pkt 2 k.c., które stanowiły w ocenie Sądu uznanie niewłaściwe. Okoliczności niniejszej sprawy wskazują zatem, że pozwana dokonała czynności przerywających bieg przedawnienia uznając roszczenie w stosunku do powodowych spółek (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Mając na uwadze powyższe - zarzut przedawnienia roszczeń (...) również należało uznać za nietrafiony.

Pozostałe zaś twierdzenia pozwanej, w tym dotyczące zgłaszania powódkom zastrzeżeń co do jakości dostarczanego węgla nie zostały poparte żadnymi dowodami i zostały zgłoszone dopiero na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2018 r. Pozwana nie zakwestionowała przy tym żadnej z okoliczności faktycznych przedstawionych w pozwie. Przesłuchiwany w charakterze strony pozwanej prezes zarządu pozwanej spółki potwierdził istnienie zadłużenia oraz fakt zawarcia porozumienia w dniu 4 września 2015 r., formułując jedynie zarzut przedawnienia roszczeń.

W świetle przeprowadzonego postępowania dowodowego należy uznać, że pozwana nie wykonała ciążącego na niej zobowiązania, jakim była zapłata wynagrodzenia za dostawy węgla. Niewykonanie zobowiązania przez pozwaną - uzasadnia zatem żądanie zasądzenia od pozwanej na rzecz powódek żądanych w pozwie kwot o czym orzeczono w punkcie I i II wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z § 2 tegoż przepisu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. W związku z powyższym, strona powodowa była uprawniona do żądania odsetek od wskazanych w pozwie dat wynikających z wystawionych faktur.

Wobec okoliczności, że strona powodowa wygrała proces w całości, zastosowanie znajduje – w zakresie kosztów procesu – art. 98 k.p.c., z którego to wynika, że strona przegrywająca sprawę w całości obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony (zasada odpowiedzialności za wynik procesu). Na koszty celowego dochodzenia praw składały się w przedmiotowym postępowaniu należna opłata od pozwu w wysokości 5.236 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 34 złotych co zostało potwierdzone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 marca 2003 r. (sygn. III CZP 2/03, OSNC 2003/12/161) i wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 7.200 złotych ustalone w oparciu o § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800), o czym orzeczono w punkcie III wyroku.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.

SSO Magdalena Kurc – Mazurkiewicz

ZARZĄDZENIE

(...)

SSO Magdalena Kurc – Mazurkiewicz