Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 kwietnia 2019r.

Sąd Rejonowy w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie

w składzie:

Przewodniczący SSR Dorota Scott-Sienkiel

Protokolant st. sekr. sąd. Anna Zaborowska - Przesmycka

w obecności oskarżyciela publicznego --------------------

po rozpoznaniu w dniu 08 kwietnia 2019r. na posiedzeniu

sprawy przeciwko R. D.

synowi W. i H. z d. B.

ur. (...) w W.

obwinionemu o to, że: w dniu 29 czerwca 2018r. około godziny 15:40 w W. na ul. (...) na drodze publicznej (...), podczas włączania się do ruchu pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu motocyklem marki Y. o nr rej. (...) w wyniku czego doszło do zderzenia się obu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

1.  Obwinionego R. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86§1 kw w zw. z art. 24§1 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych.

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz oskarżyciela posiłkowego G. J. kwotę 540 (pięćset czterdzieści) tytułem zwrotu poniesionych przez niego wydatków

3.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty sądowej i zryczałtowanych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 16/19

UZASADNIENIE

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 czerwca 2018r. około godz. 15.40 G. J. poruszał się motocyklem marki Y. (...) o nr rej. (...). Jechał z W. w kierunku miejscowości P.. Na drodze krajowej (...), przy pomniku Ż. R., zauważył stojący na chodniku pojazd matki T. (...) o nr rej. (...), który wykonywał manewr cofania. Kierowcą samochodu był R. D., który przewoził pasażerów w osobach: D. C., N. P. i B. P.. Po wykonaniu manewru cofania, obwiniony przeciął pod skosem chodnik, zatrzymał się na pasie zieleni, przepuścił jadący od strony Ogonek pojazd i włączył się ruchu kierując się w stronę miejscowości O.. Nie zauważył jednak zbliżającego się do strony W. motocykla i wjechał na pas ruchu, którym poruszał się G. J. wprost przed kierowany przez niego motocykl. Pokrzywdzony zdążył jeszcze użyć sygnału dźwiękowego i rozpocząć manewr hamowania, jednak nie uniknął uderzenia w lewy tył samochodu. W wyniku uderzenia motocykl przewrócił się a pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci stłuczenia klatki piersiowej (dolnych żeber) po stronie prawej, stłuczenia okolicy barku i kolana prawego, wykręcenia kręgosłupa szyjnego. Obwiniony wezwał karetkę pogotowia, która udzieliła pomocy medycznej pokrzywdzonemu. G. J. został przewieziony do (...) Szpitala w G., później był leczony w Poradni Chirurgicznej w W.. Odniesione przez niego obrażenia ciała spowodowały naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż 7 dni.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: protokołów oględzin pojazdów, k. 11-14, protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego, k. 15-16, zeznań świadków: D. C., k. 17-18, N. P., k. 23-24, B. P., k. 26-27, G. J., k. 29, 36-37, karty informacyjnej szpitalnego oddziału ratunkowego, k. 32, zaświadczenia lekarskiego, k. 38, materiału poglądowego, k. 41-45, szkicu miejsca zdarzenia drogowego, k. 48, opinii biegłego, k. 53, wyjaśnień obwinionego, k. 64-65.

Obwiniony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wniosek o skazanie bez przeprowadzania rozprawy i wymierzenie mu kary grzywny w wysokości 300 zł (k. 65).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, gdyż jego wyjaśnienia korelują z pozostałym materiałem dowodowym. Zarówno zeznania świadków jak i dokumenty w postaci protokołów oględzin pojazdów, protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego, materiału poglądowego, szkicu miejsca zdarzenia drogowego tworzą pełny obraz zdarzenia, nie budzą żądnych wątpliwości. Również opinia biegłego, który ocenił skutki zdarzenia na zdrowiu pokrzywdzonego nie budzi zastrzeżeń.

Odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 86§1kw odpowiada ten, kto nie zachowując należytej ostrożności powoduje zagrożenie w bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze (Gubiński, Prawo wykroczeń, s. 1376-1385). W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (wyrok SN z 29 kwietnia 2003 r., III KK 61/03, niepubl.). Kierowca ma obowiązek nie tylko prowadzić pojazd zgodnie z obowiązującymi nakazami i zakazami, lecz winien on także prowadzić pojazd w sposób rozważny i ostrożny. Spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu oznacza takie zakłócenie w ruchu, które może doprowadzić do kolizji na drodze, czyli zagrożenia sytuacyjnego (Radecki (w:) Bojarski, Radecki, s. 507-513). Niebezpieczeństwo musi mieć charakter realny, co oznacza, że istnieje prawdopodobieństwo przerodzenia się aktualnej sytuacji na drodze w sytuację, w której może powstać ujemne następstwo (Buchała, Przestępstwa i wykroczenia, s. 213) - Komentarz do art. 86 kodeksu wykroczeń (Dz.U.07.109.756), [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks wykroczeń. Komentarz, LEX, 2007.

Art. 17 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 98, poz. 602 z późn. zm.) przewiduje, że włączanie się do ruchu następuje przy rozpoczynaniu jazdy po postoju lub zatrzymaniu się niewynikającym z warunków lub przepisów ruchu drogowego oraz przy wjeżdżaniu na drogę z pola lub na drogę twardą z drogi gruntowej oraz na jezdnię z pobocza, z chodnika lub z pasa ruchu dla pojazdów powolnych. Kierujący pojazdem, włączając się do ruchu, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu. (ust. 2 art. 17 cyt. ustawy).

Sprawstwo i wina obwinionego nie budzą w świetle zebranego materiału dowodowego wątpliwości. Nie zachował on szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa dla poruszającego się drogą z pierwszeństwem przejazdu motocykla marki Y. (...) o nr rej. (...), czym doprowadził do zderzenia obu pojazdów i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

W ocenie Sądu wymierzona R. D. kara grzywny w kwocie 300 zł jest karą adekwatną do wagi popełnionego czynu, odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości i zawinienia obwinionego. Nie jest to kara nadmiernie wygórowana bądź szczególnie dotkliwa. Obwiniony wskazał, że ma na utrzymaniu córkę, uzyskuje dochód w wysokości 4.100 zł miesięcznie.

Na podstawie art. 119§1 kpw zasądzono od obwinionego na rzecz oskarżyciela posiłkowego G. J. kwotę 540 złotych tytułem poniesionych przez niego wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika. Kwotę tę wyliczono zgodnie z unormowaniami zawartymi w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800). §11 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia stanowi, że w sprawie objętej czynnościami wyjaśniającymi w postępowaniu w sprawach o wykroczenia stawka minimalna wynosi 180 zł ( pełnomocnik pokrzywdzonego zgłosił się do sprawy już po wydaniu postanowienia o umorzeniu dochodzenia). Z kolei § 11 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia przewiduje, że stawka minimalna za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu w sprawach o wykroczenia wynosi 360 zł, przy czym przepisy te stosuje się odpowiednio do opłat za czynności w postępowaniu karnym i odpowiednio w postępowaniu w sprawach o wykroczenia pełnomocnika powoda cywilnego, pełnomocnika pokrzywdzonego, pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego lub oskarżyciela prywatnego (ust. 7 §11 rozporządzenia). Nadto zgodnie z § 15 ust. 1 i 2 cyt. rozporządzenia opłaty stanowiące podstawę zasądzania kosztów zastępstwa prawnego i kosztów adwokackich ustala się z uwzględnieniem stawek minimalnych. Opłatę w sprawach niewymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w wysokości równej stawce minimalnej. Wyrok w przedmiotowej sprawie zapadł po przeprowadzeniu posiedzenia o skazanie obwinionego w trybie art. 58§1 kpw, zatem kwota należna oskarżycielowi posiłkowemu tytułem zwrotu poniesionych przez niego wydatków wynosi łącznie 540 zł, gdyż wynika to wprost ze wskazanych wyżej uregulowań.

Wysokość należnych kosztów ustalono na podstawie art.119§1 kpw w zw. z art. 118§1 kpw, §3 pkt 1 i §2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017r (Dz. U. poz. 2467) w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania (…)) Natomiast wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23.06.1973r (Dz.U. nr 49 poz. 223 z 1983r z późn. zm.).