Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony A. K. prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) A. L. ul. (...) i był podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych. W dniu 03 stycznia 2012 roku oskarżony A. K. złożył w Urzędzie Skarbowym w L. korektę zeznania podatkowego PIT - 36 za 2007 rok . W korekcie zeznania podatkowego PIT -36 za 2007 rok z naruszeniem zasad zawartych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oskarżony A. K. uznał kwoty zawarte w fikcyjnych fakturach nie odzwierciedlających rzeczywistego obrotu gospodarczego wystawionych w okresie od stycznia 2007 roku do grudnia 2007 roku przez podmioty : (...) P. G. (...)-(...) P. , ul. (...) o łącznej wartości netto 403.600,00 złotych , (...) Sp. z o.o. ; (...)-(...) W. ul. (...) o łącznej wartości netto 117.000,00 złotych , (...) M. Ł. (...) o łącznej wartości netto 42.340 złotych za koszt uzyskania przychodów. Przez co naraził podatek dochodowy za 2007 rok na uszczuplenie w kwocie 225.564 złotych ( k. 427 ) .

W roku 2007 firma (...) A. L. ul. (...) nie współpracowała (...) P. G. (...)-(...) P. , ul. (...) , (...) Sp. z o.o. ; (...)-(...) W. ul. (...) i (...) M. Ł. (...) i firmy te nie wykonywały na rzecz (...) A. L. ul. (...) żadnych usług wskazanych w tych fakturach .

Na wskutek przeprowadzonego postępowania kontrolno-skarbowego ( k. 10 ) Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. decyzją z dnia 19 września 2012 r. nr (...) określił dla małżonków A. K. i B. K. w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zobowiązanie podatkowe za rok 2007 w wysokości 259.335,00 zł ( k. 82-93 ) . Decyzji ta została utrzymana w mocy Decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 30 listopada 2012 r. i stała się ona ostateczna ( k. 194-202 ) .

Oskarżony A. K. ma ukończone 60 lata, pracuje i uzyskuje dochód w wysokości 1600 zł , nie leczy się odwykowo ani psychiatrycznie, z informacji z Krajowego Rejestru Karnego wynika iż był on karany ( k. 457-458) .

Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie następujących dowodów : częściowo wyjaśnień oskarżonego A. K. ( k. 246-247 ), zeznań świadka G. B. ( k. 464 ) oraz dokumentów w postaci : wniosku ( k. 1-9 ) , postanowienia o wszczęciu postępowania kontrolnego ( k. 10 ) , protokołu badania ksiąg ( k. 18-31 ) , decyzji dyrektora UKS w W. ( k. 32-45 ) , wniosku ( k. 47-53 ) , postanowienia o wszczęciu postępowania kontrolnego ( k. 54 ) , protokołu badania ksiąg za 2007 r. ( k. 60-73 ) , PIT 36 z załącznikami ( k. 76-81 ) , decyzji dyrektora UKS ( k. 82-93 ) , odwołania od decyzji ( k. 97-99 ) , faktur VAT ( k. 106-171 ) , PIT 36 z załącznikami ( k. 172-174 ) , arkusza odwoławczego ( k. 175-177, k. 178-180 ) , decyzji dyrektora Izby Skarbowej w W. ( k. 194-202, k. 219-227 ) ,wyroku WSA ( k. 309-316 ) , decyzji dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. ( k. 338-356 ) , wyroku NSA z uzasadnieniem ( k. 363-372 ) , postanowienia o częściowym umorzeniu śledztwa ( k. 427 ) , sprzeciwu od wyroku nakazowego ( k. 446 ) i karty karnej ( k. 457-458 ) .

A. K. stanął pod zarzutami , iż jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych uzyskujący w 2007 roku dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej pod firmą (...) A. L. ul. (...) złożył w dniu 3 stycznia 2012 roku w Urzędzie Skarbowym w L. korektę zeznania podatkowego PIT - 36 za 2007 rok w którym z naruszeniem zasad zawartych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznał kwoty zawarte w fakturach wystawionych w okresie od stycznia 2007 roku do grudnia 2007 roku przez podmioty :

- (...) P. G. (...)-(...) P. , ul. (...) o łącznej wartości netto 403.600,00 złotych

- (...) Sp. z o.o. ; (...)-(...) W. ul. (...) o łącznej wartości netto 117.000,00 złotych

- (...) M. Ł. (...) o łącznej wartości netto 42.340 złotych

za koszt uzyskania przychodów gdy jak ustalono w toku postępowania kontrolnego faktury dokumentowały zdarzenia fikcyjne, przez co naraził podatek dochodowy za 2007 rok na uszczuplenie w kwocie 225.564 złotych to jest popełnienia czynu z art. 56 § 2 k.k.s. .

Oskarżony A. K. w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ( k. 246 ) . Oskarżony A. K. wyjaśnił iż firmy (...) , (...) i firma (...) wykonywały usługi budowlane na rzecz jego firmy w 2007 r. . M. Ś. w postępowaniu przed Urzędem Skarbowym w L. przyznał iż nie zaewidencjonował w ewidencji VAT usług wykonywanych na rzecz firmy oskarżonego. Ponadto oskarżony A. K. stwierdził iż toczy się postępowanie przed WSA odnośnie wymiaru podatku VAT za 2007 r. oraz że spóźnili się odwołaniem od decyzji Dyrektor Izby Skarbowej w W. w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2007 ( k. 209 i k. 246-247 ) .

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego A. K. zakresie w którym przyznała iż toczy się postępowanie przed WSA odnośnie wymiaru podatku VAT za 2007 r. oraz że spóźnili się odwołaniem od decyzji Dyrektor Izby Skarbowej w W. w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2007 W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego A. K. są jasne , dokładne i korespondują z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz zeznaniami świadka G. B. ( k. 464 ) .

Sąd nie dał w pozostałym zakresie wiary wyjaśnieniom oskarżonego A. K. zwłaszcza odnośnie faktu iż faktury wystawione na rzecz jego firmy przez (...) , (...) i firmę (...) nie były fikcyjne i dokumentowały rzeczywiste wykonanie usług na rzecz jego firmy jako niejasnym , nielogicznym , wewnętrznie sprzecznym i nakierowanym na pomniejszenie winny swojej winy . Należy wskazać iż w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego A. K. powstają sprzeczności z treścią decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 19 września 2012 r. nr (...) określił dla małżonków A. K. i B. K. , która jest ostateczna ( k. 82-93 , k. 194- 202 ). Ponadto fakt iż w/w faktury wystawione przez (...) P. G. (...)-(...) P. , ul. (...) , (...) Sp. z o.o. ; (...)-(...) W. ul. (...) i (...) M. Ł. (...) były fikcyjne i nie odzwierciedlały rzeczywistego obrotu gospodarczego co wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w (...) 23 kwietnia 2015 r. sygn. akt I FSK 557/14 ( k. 363-372 ) oraz z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 05 grudnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 259/13 ( k. 309-316 ) .

Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość wyjaśnień oskarżonego A. K. w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary .

Sąd dał w całości zeznaniom świadka : G. B. jako jasnym dokładnym , spójnym , logicznym i korespondującym z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego .

Z zeznań świadka G. B.– pracownika Urzędu Kontroli Skarbowej w W. wynika jak wyglądało postępowanie kontrolne wobec (...) A. L. ul. (...) i jak się ono zakończyło ( k. 464 ).

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia . Autentyczność i wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 56 § 1 k.k.s. podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie. Natomiast z treści art. 56 § 2 k.k.s. wynika iż jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.

Regulacja zawarta w art. 56 k.k.s. służy w pierwszej kolejności zagwarantowaniu przestrzegania wynikających z prawa podatkowego obowiązków podatkowych, a więc w innej nieco perspektywie na podstawie omawianego przepisu chronione są właśnie te obowiązki podatkowe. W tym zakresie przepis art. 56 k.k.s. nie różni się od pozostałych przepisów zgrupowanych w rozdziale 6 tej ustawy, które także chronią w pierwszej kolejności obowiązek podatkowy jako rodzajowy przedmiot ochrony (por. uzasadnienie uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 30 września 2003 r., I KZP 22/03, OSNKW 2003, nr 9-10, poz. 75, s. 19; postanowienie SN z dnia 1 marca 2004 r., V KK 248/03, OSNKW 2004, nr 5, poz. 51; wyrok SN z dnia 19 marca 2008 r., II KK 347/07, BPK 2008, nr 9, poz. 5). Jednocześnie ochrona obowiązków podatkowych określonych w przepisach materialnego prawa podatkowego związana jest z zapewnieniem uzyskania przez podmiot uprawniony z tytułu danin publicznych kwot wynikających z prawidłowego ustalenia należności podatkowych. W tym też sensie przepis art. 56 k.k.s., służąc ochronie obowiązków podatkowych, chroni zarazem interesy finansowe Skarbu Państwa i innych uprawnionych podmiotów, tj. jednostek samorządu terytorialnego oraz Unii Europejskiej, w zakresie uzyskania należnych z tytułu podatków kwot. Tym samym jako szczególny przedmiot ochrony przepis ten służy zabezpieczeniu interesów finansowych Skarbu Państwa lub innych uprawnionych podmiotów, a przez to ochronie mienia w zakresie związanym z ekspektatywą uzyskania określonych w przepisach prawa podatkowego przychodów.

Przepis art. 56 k.k.s. określa podstawową konstrukcję z punktu widzenia ochrony mienia Skarbu Państwa lub innych uprawnionych podmiotów w zakresie wynikającym z ekspektatywy uzyskania określonych przysporzeń majątkowych w związku z prawidłowym wykonaniem obowiązków podatkowych. Zakresem ochrony na gruncie art. 56 k.k.s. objęte są wprost instytucje określonego rodzaju podatków, a przez to mienie uprawnionych podmiotów w zakresie związanym z prawidłowym wypełnieniem przez zobowiązanego podatnika obowiązku fiskalnego wynikającego z określonych konstrukcji podatkowych. Stąd też przepis ten kryminalizuje zachowania polegające na narażeniu na uszczuplenie podatku. Z uwagi na fakt, że w znamionach deliktu skarbowego przewidzianego w art. 56 k.k.s. określono dwa alternatywnie ujęte zachowania, tj. podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy w deklaracji lub oświadczeniu, pominięto jednak w ustawowym zestawie znamion ogólne znamię oszustwa opisane jako "wprowadzenie w błąd", konstrukcję z art. 56 k.k.s. zalicza się w piśmiennictwie do kategorii oszustwa podatkowego sensu largo. Z uwagi na brak znamienia "wprowadza w błąd", dla realizacji znamion strony przedmiotowej wystarczające jest podanie nieprawdy lub zatajenie prawdy w deklaracji lub oświadczeniu, nawet jeżeli zachowanie to nie wywołuje błędu po stronie organu podatkowego, innego uprawnionego organu lub płatnika (por. P. Kardas, G. Łabuda, Kryminalizacja oszustwa podatkowego w prawie karnym skarbowym, Prok. i Pr. 2003, nr 3, s. 62).

Przepis art. 56 k.k.s. wyznacza podstawowy obszar kryminalizacji w sferze oszukańczych zabiegów związanych z określonymi regulacjami podatkowymi, obejmując zachowania polegające na podaniu nieprawdy lub zatajeniu prawdy i narażeniu w ten sposób na uszczuplenie podatku, a tym samym wszystkie te sytuacje, w których w wyniku określonego zachowania dochodzi do powstania ryzyka niezasadnego pomniejszenia wysokości zobowiązania podatkowego, a tym samym pomniejszenia ekspektatywy Skarbu Państwa lub innego uprawnionego podmiotu wynikającej z prawidłowo ukształtowanego stosunku podatkowoprawnego. Zakres kryminalizacji wynikający z art. 56 k.k.s. obejmuje zatem wszystkie te przypadki, w których dochodzi do nieprawidłowego, tj. określonego na niższym niż wynika to z przepisów prawa podatkowego poziomie, ustalenia wysokości należnego zobowiązania podatkowego. Trafnie przeto wskazuje się w piśmiennictwie, że zakresem zastosowania art. 56 k.k.s. objęte są przypadki zaniżenia wysokości zobowiązania podatkowego, np. obniżenie akcyzy przez pomniejszenie o kwotę akcyzy zapłaconą przy nabyciu wyrobów lub w cenie zakupu albo zapłaconą od importu tych wyrobów (por. T. Grzegorczyk, Kodeks karny skarbowy..., 2006, s. 381; P. Kardas, Prawnokarne aspekty uchylania się od wykonania zobowiązania podatkowego w podatku VAT - oszustwo skarbowe czy oszustwo klasyczne?, Prok. i Pr. 2006, nr 5, s. 28 i n.). Istota konstrukcji zawartej w art. 56 k.k.s. sprowadza się do kryminalizacji przypadków niezasadnego obniżenia wysokości zobowiązania podatkowego. Konsekwencją zachowania realizującego znamiona określone w art. 56 k.k.s. jest uszczuplenie spodziewanego dochodu uprawnionego podmiotu wynikającego z ekspektatywy związanej z prawidłowym ustaleniem wysokości zobowiązania podatkowego. W żadnym zakresie istota zachowania karalnego opisanego w art. 56 k.k.s. nie obejmuje sytuacji przekazania przez właściwy organ lub stworzenia stanu wysokiego prawdopodobieństwa przekazania przez właściwy organ kwot znajdujących się już w jego dyspozycji w formie zwrotu na rachunek podatnika lub zaliczenia ich na poczet zaległości podatkowych, bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych. Ta część zachowań wynikających z nieprawidłowego zastosowania przepisów prawa podatkowego prowadzi do narażenia na zwrot lub do uzyskania zwrotu podatkowej należności publicznoprawnej, a więc specyficznego rozporządzenia mieniem przez właściwy organ i objęta jest zakresem kryminalizacji z art. 76 k.k.s. Przepis art. 76 k.k.s. uzupełnia zatem sferę kryminalizacji o zachowania przejawiające się innymi niż obniżenie lub zaniżenie wysokości zobowiązania podatkowego działaniami, polegającymi na narażeniu na nienależny zwrot podatkowej należności publicznoprawnej lub zaliczeniu nadpłaty na poczet zaległości podatkowych, odsetek lub bieżących albo przyszłych zobowiązań podatkowych (por. T. Grzegorczyk, Kodeks karny skarbowy..., 2006, s. 381).

Przepis art. 56 k.k.s. ma charakter blankietowy, jego treść zawiera bowiem odesłanie do regulacji z zakresu prawa podatkowego, które konkretyzują treść znamion typu czynu zabronionego. Blankietowe znamię "podatnik" kryje w sobie element podlegania obowiązkowi podatkowemu na mocy stosownych ustaw podatkowych (por. art. 7 ordynacji podatkowej). Brak obowiązku podatkowego ciążącego na danym podmiocie nie prowadzi do realizacji znamienia „podatnik”, czego konsekwencją jest dekompletacja tego elementu znamion czynu zabronionego ( za Piotr Kardas, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, wyd. II ) .

W powyższej sprawie oskarżony A. K. swoim działaniem wypełniła wszystkie znamiona przestępstwa skarbowego z art. 56 § 2 k.k.s. . Oskarżony A. K. prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą (...) A. L. ul. (...) jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych uzyskujący w 2007 roku dochody z pozarolniczej działalności gospodarczej w dniu 3 stycznia 2012 roku złożył w Urzędzie Skarbowym w L. korektę zeznania podatkowego PIT - 36 za 2007 rok . W korekcie tego zeznania z naruszeniem zasad zawartych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznał kwoty zawarte w fakturach wystawionych w okresie od stycznia 2007 roku do grudnia 2007 roku przez podmioty : (...) P. G. (...)-(...) P. , ul. (...) o łącznej wartości netto 403.600,00 złotych , (...) Sp. z o.o. ; (...)-(...) W. ul. (...) o łącznej wartości netto 117.000,00 złotych , (...) M. Ł. (...) o łącznej wartości netto 42.340 złotych za koszt uzyskania przychodów . Jednak jak ustalono w toku postępowania kontrolnego faktury te dokumentowały zdarzenia fikcyjne, przez co naraził podatek dochodowy za 2007 rok na uszczuplenie w kwocie 225.564 złotych . W roku 2007 firma (...) A. L. ul. (...) nie współpracowała z wyżej wskazanymi firmami i te nie wykonywały one na rzecz (...) A. L. ul. (...) żadnych usług wskazanych w tych fakturach .

Na wskutek przeprowadzonego postępowania kontrolno-skarbowego Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. decyzją z dnia 19 września 2012 r. nr (...) określił dla małżonków A. K. i B. K. w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zobowiązanie podatkowe za rok 2007 w wysokości 259.335,00 zł ( k. 82-93 ) . Decyzji ta została utrzymana w mocy Decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 30 listopada 2012 r. i stała się ona ostateczna ( k. 194-202 ) . Należy również wskazać iż fakt że w/w faktury nie odzwierciedlały rzeczywistego obrotu gospodarczego wynika z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w (...) 23 kwietnia 2015 r. sygn. akt I FSK 557/14 ( k. 363-372 ) oraz z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 05 grudnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 259/13 ( k. 309-316 ) .

Tym samym oskarżony A. K. swoim działaniem naraził podatek dochodowy za 2007 rok na uszczuplenie w kwocie 225.564 złotych

Fakt iż oskarżony A. K. popełnił ten czyn potwierdzają dokumenty w postaci : wniosku ( k. 1-9 ) , postanowienia o wszczęciu postępowania kontrolnego ( k. 10 ) , protokołu badania ksiąg ( k. 18- 31 ) , decyzji dyrektora UKS w W. ( k. 32-45 ) , wniosku ( k. 47-53 ) , postanowienia o wszczęciu postępowania kontrolnego ( k. 54 ) , protokołu badania ksiąg za 2007 r. ( k. 60-73 ) , PIT 36 z załącznikami ( k. 76-81 ) , decyzji dyrektora UKS ( k. 82-93 ) , odwołania od decyzji ( k. 97-99 ) , faktur VAT ( k. 106-171 ) , PIT 36 z załącznikami ( k. 172-174 ) , arkusza odwoławczego ( k. 175-177, k. 178-180 ) , decyzji dyrektora Izby Skarbowej w W. ( k. 194-202, k. 219-227 ) ,wyroku WSA ( k. 309-316 ) , decyzji dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. ( k. 338-356 ) , wyroku NSA z uzasadnieniem ( k. 363-372 ) , postanowienia o częściowym umorzeniu śledztwa ( k. 427 ) oraz zeznania świadka G. B. ( k. 464 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę .

Zgodnie z treścią art. 53 § 14 k.k.s. mała wartość jest to wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. W czasie popełnienia czynu to jest w dniu 03 stycznia 2012 r. minimalne wynagrodzenie miesięczne wynosiło 1500 zł tak więc dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia wynosiła 300.000 zł . Tym samym tym samym w powyższej sprawie kwota podatku narażonego na uszczuplenie - to jest 225.564 złotych jest małej wartości.

Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonego A. K. odnośnie popełnienia czynu z art. 56 § 2 k.k.s. w nie budzą wątpliwości .

Wymierzając oskarżonemu A. K. karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jaki i łagodzące.

Niewątpliwą okolicznością obciążającą jest duży stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego A. K. czynu przejawiający się w charakterze naruszonego przez oskarżonego dobra oraz okoliczności działania oskarżonej . Oskarżony naruszył bowiem dobro chronione prawem jakim jest mienie Skarbu Państwa . Za okoliczność obciążającą Sąd uznał również fakt iż oskarżony A. K. był już karany ( k. 457-458 ) .

W powyższej sprawie Sąd nie stwierdził istnienia okoliczności łagodzących wobec oskarżonego A. K. .

Orzekając o karze Sąd wymierzył oskarżonemu A. K. za czyn z art. 56 § 2 k.k.s. karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście ) stawek dziennych, określając wysokość stawki dziennej na kwotę 100 ( sto ) złotych .

Orzeczona wobec oskarżonego A. K. kara grzywny 200 ( dwieście ) stawek dziennych, określając wysokość stawki dziennej na kwotę 100 ( sto ) złotych spełnia bowiem wobec oskarżonego wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynów . Kara ta spełnia w tym zakresie również wymóg prewencji indywidualnej wobec oskarżonego A. K. . Kara grzywny w takiej wysokości ma przede wszystkim spełnić wobec oskarżonego A. K. funkcję represyjną i powstrzymać ją w przyszłości od popełnienia podobnych czynów .

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. i zwolnił oskarżonego A. K. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych biorąc pod uwagę sytuację majątkową oskarżonej .

Z uwagi na powyższe sąd orzekł jak w wyroku.