Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 19 lipca 2016 r. (data wpływu) A. B. (1) – przedstawicielka ustawowa małoletnich powodów F. V. (1) oraz F. V. (2), reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła o zasądzenie od pozwanego P. V. na rzecz małoletniego powoda F. V. (1) alimentów w kwocie po 3.200 (trzy tysiące dwieście) złotych miesięcznie a na rzecz małoletniego powoda F. V. (2) alimentów w kwocie po 2.800 (dwa tysiące osiemset) złotych miesięcznie, płatnych z góry do 5 dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia płatności którejkolwiek z rat . W uzasadnieniu pozwu wskazała, że od czasu wyprowadzki jej i małoletnich powodów z mieszkania zajmowanego wspólnie z pozwanym cały ciężar ich utrzymania spoczywa na niej pomimo tego, iż pozwany ma możliwości zarobkowe i mógłby w większym stopniu partycypować w kosztach utrzymania małoletniego F. V. (1) oraz F. V. (2) (k.3-5).

Postanowieniem z dnia 29 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy- Mokotowa w W. zobowiązał pozwanego do łożenia, na czas trwania postępowania, na rzecz małoletniego syna F. V. (1) alimentów w kwocie po 1.600 złotych miesięcznie oraz na rzecz małoletniego syna F. V. (2) alimentów w kwocie po 1.500 złotych miesięcznie, płatnych do rąk matki małoletnich A. B. (1), do 5 dnia każdego miesiąca z góry, z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat (k. 140-145).

W dniu 12 sierpnia 2016 r. (data stempla pocztowego, k. 278) pozwany złożył zażalenie na powyższe postanowienie. W uzasadnieniu przedmiotowego pisma wskazał, że od 2009 r. płaci alimenty na małoletnich F. oraz F. V. (2), a ich wysokość została ustalona wspólnie z matką małoletnich w porozumieniu z 2009 r. Podkreślił, że przedstawicielka małoletnich wraz z pozwanym rozpisała wydatki związane z utrzymaniem dzieci i strony zobowiązały się ponosić je po połowie (k. 160- 278).

W odpowiedzi na pozew z dnia 6 września 2016 r., oraz na rozprawie w dniu 7 września 2016 r. pozwany uznał powództwo do kwoty 765 zł miesięcznie na każdego z małoletnich dzieci, łącznie 1530 zł miesięcznie (k. 295-321).

Postanowieniem z dnia 5 stycznia 2017 r., w sprawie o sygn. akt VI Cz 847/16, Sąd Okręgowy w Warszawie, VI Wydział Cywilny Odwoławczy, na skutek zażalenia pozwanego, zmienił postanowienie tutejszego Sądu z dnia 29 lipca 2016 r. w ten sposób, że kwotę 1600 zł zastąpił kwotą 1300 zł a kwotę 1500 zł zastąpił kwotą 1200 zł. W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił zażalenie pozwanego (k. 416-424). W uzasadnieniu Sąd Okręgowy ustalił miesięczny koszt utrzymania F. na około 1950 złotych miesięcznie. W ocenie Sądu Okręgowego nie należało uwzględniać w kosztach utrzymania małoletnich wydatków na wypoczynek wakacyjny i feryjny, gdyż ten organizuje i finansuje dzieciom pozwany u dziadków ojczystych we W., zatem matka powinna we własnym zakresie pokrywać wydatki na wypoczynek dzieci przez nią organizowany. Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, że deklarowane miesięczne wydatki pozwanego (na utrzymanie swoje i małoletnich) były niemal dwukrotnie wyższe niż dochody pozwanego wynikające z PIT za rok 2015. W ocenie Sądu Okręgowego pozwany posiadał możliwości zarobkowe i znaczne możliwości majątkowe, by pokrywać koszty swojego utrzymania i łożyć na rzecz dzieci na odpowiednim poziomie. W ocenie Sądu Okręgowego należało uwzględnić zakres osobistych starań matki powodów o ich wychowanie, zatem nieuzasadnione byłoby nałożenie na nią obowiązku zaspokojenia większości kosztów ich utrzymania.

Pismem procesowym z dnia 14 lipca 2017r., złożonym na rozprawie, przedstawicielka ustawowa małoletnich powodów F. V. (1) oraz F. V. (2) cofnęła powództwo w zakresie żądania zasądzenia od pozwanego P. V. na rzecz małoletniego powoda F. V. (1) alimentów w kwocie po 3.200 (trzy tysiące dwieście) złotych miesięcznie, płatnych z góry do 5 dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia płatności którejkolwiek z rat (k. 500-501). Strona pozwana nie sprzeciwiła się cofnięciu pozwu, w szczególności w odpowiedzi na w/w pismo, datowanej 25 lipca 2017 r. – w odniesieniu do F. V. (1) wniosła jednak o oddalenie powództwa w całości.

Pismem procesowym z dnia 12 marca 2018 r. A. B. (1) określiła miesięczne koszty utrzymania F. V. (2) na kwotę 5.489,20 zł na które składają się: wyżywienie- 600 zł, czynsz mieszkalny-234,20 zł, odzież-128,60, obuwie-144 zł, kosmetyki, środki czyszczące-145,04 zł, środki czystości, chemia-46,47 zł, książki, lektury, gazetki-19 zł, Internet-57 zł, zielona szkoła, wycieczki szkolne-100 zł, zajęcia piłki nożnej-250 zł, wyjazd na obóz piłkarski-1399 zł, karnety narciarskie-325 zł, wyjazdy na ferie zimowe-570 zł, telefon-43,07 zł, kino, teatr, muzea-65,90 zł, sprzęt sportowy (rower, piłka) -191,97 zł, opłaty w szkole- 60 zł, prąd- 60,92 zł, gaz-12,48 zł, kieszonkowe-50 zł, obiady w szkole-60 zł, komputer- 129,99 zł, leki-29,99 zł, wyposażenie domu- 667,57 zł, lekcje gry na gitarze-156 zł (k. 731). Ostatecznie wniosła o zasądzenie alimentów na rzecz F. V. (2) w kwocie po 2500 złotych miesięcznie.

Strony podtrzymały tak określone stanowiska do zamknięcia rozprawy.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletni F. V. (1) urodził się (...) w S., a małoletni F. V. (2) dnia 25 lipca 2007 roku w O.. Małoletni F. i F. pochodzą z nieformalnego związku (...) oraz P. V., który uznał swoje ojcostwo. (odpisy skrócone aktów urodzenia – k.15-16).

Od 2004 r. do 2009 r. małoletni F. i F. V. (2) mieszkali wraz z matką i ojcem w mieszkaniu stanowiącym własność pozwanego, położonym przy ul. (...) w W.. Od czasu rozstania przedstawicielki małoletnich i pozwanego tj. od 2009 r. mieszkanie przy ul. (...) w W. zajmowane było przez małoletnich i ich matkę. Od 2013 r. małoletni F. i F. V. (2) mieszkali wraz z matką w wynajmowanym przez matkę 2- pokojowym mieszkaniu przy ul. (...) w W.. Małoletni utrzymywali regularne kontakty ze swoim ojcem z którym się spotykali w co drugi weekend od piątku do niedzieli, spędzali z nim miesiąc wakacji i ferie (k. 656, 717-719, k. 31-34, 37). W okresie od stycznia 2012 r. do marca 2016 r. pozwany ponosił koszty utrzymania małoletnich F. i F. V. (2) w różnej, ustalonej przez siebie wysokości (k. 183-242).

Małoletni powód F. V. (1) , – ma obecnie 18 lat. Od 15 grudnia 2016 r. mieszka wraz z pozwanym i jego żoną w mieszkaniu przy ul. (...) w W..(k. 439, 720).

Małoletni powód F. V. (2) – ma obecnie 10 lat. Do października 2017 r. mieszkał wraz z matką w wynajmowanym przez matkę 2- pokojowym mieszkaniu przy ul. (...) w W., gdzie przez dłuższy czas dzielił pokój ze swoim starszym bratem F.. W chwili obecnej małoletni mieszka wraz z matką w mieszkaniu o powierzchni 47m2 przy ul. (...) w W.. Mieszkanie to stanowi własność przedstawicielki małoletniego (k. 654-655).

Małoletni uczęszcza do Szkoły Podstawowej nr (...) im. F. C. w W. (k. 534). Uczęszcza trzy do pięciu razy w tygodniu na odpłatne zajęcia piłkarskie przy ul. (...) (wcześniej uczęszczał na zajęcia przy ul. (...)) w W. (k. 655). Wymaga systematycznego uczestnictwa w zajęciach reedukacyjnych i wyrównawczych oraz ćwiczeń doskonalących technikę poprawnego budowania wypowiedzi (k. 534-536).

Miesięczne koszty utrzymania małoletniego wynoszą ok. 2.600 zł średnio miesięcznie. Na kwotę tą składają się: wyżywienie- ok. 600 zł, czynsz mieszkalny- 234,20 zł, odzież-120 zł, obuwie-140 zł, kosmetyki, środki czyszczące-ok. 145 zł, środki czystości, chemia-45 zł, książki, lektury, gazetki-19 zł, Internet-57 zł, zielona szkoła i wycieczki szkolne-100 zł, zajęcia piłki nożnej- 250 zł, wyjazd na obóz piłkarski- 116 zł (w rozliczeniu miesięcznym), wyjazdy na ferie zimowe-83 zł (w rozliczeniu miesięcznym), telefon-43 zł, kino, teatr, muzea- 65 zł, sprzęt sportowy- ok. 20 zł, opłaty w szkole-60 zł, prąd-60 zł, gaz-12,50 zł, kieszonkowe- 50 zł, obiady w szkole- 60 zł, komputer- 130 zł, leki- 30 zł, wyposażenie domu (koszty długookresowe)- ok. 30 zł, lekcje gry na gitarze- 156 zł.

Małoletni spotyka się z ojcem co najmniej co drugi weekend, ponadto spędza z nim lub w sposób przez niego zorganizowany i bez kosztów, które obciążałyby matkę – u dziadków ojczystych we W. – ok. 1,5 miesiąca wakacji każdego roku.

Matka małoletnich powodówAgata B. – pozostawała w nieformalnym związku z pozwanym w latach 1997-2009. Z tego związku pochodzi dwójka małoletnich powodów. Matka małoletnich jest Polką. A. B. (1) ma wykształcenie wyższe, skończyła studia zarządzanie przedsiębiorstwem i technikum hotelarskie, a także Akademię (...) (k. 717). Z zawodu jest producentem filmowym. Działalność taką, pod nazwą Agencja (...) prowadziła do 2015 roku, przede wszystkim we współpracy z pozwanym. Ostatni film zrealizowany wspólnie z pozwanym: „B. – między jawą a snem” – finansowany w głównej mierze ze środków z Narodowego Funduszu Ochrony (...) oraz z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska w B. – został wyprodukowany i rozliczony finansowo w roku 2015. Prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą (k. 554).Obecnie zajmuje się obsługą biura innej firmy i otrzymuje wynagrodzenie w wysokości 6500 zł brutto (k. 655), co netto – po odliczeniu kosztów działalności – daje kwotę ok. 3900 złotych miesięcznie. Dwa miesiące przed zamknięciem rozprawy przestała otrzymywać wynagrodzenie. Z jej zeznania PIT za 2016 rok wynika, iż uzyskała 47 472,41 zł dochodu (k.526). przychodu natomiast miała 75 110,70 zł (k.526).

A. B. (1) jest właścicielką mieszkania o powierzchni 47 m2 położonego w W. przy ul. (...) (k. 560-567, 655). Przedstawicielka ustawowa małoletnich była właścicielem nieruchomości położonej w S., gm. B.. Nieruchomość ta została przez nią sprzedana, a środki uzyskane ze sprzedaży, w wysokości 215 000 zł, uzupełnione o pożyczkę od obecnego partnera, J. K., przeznaczone na zakup nieruchomości przy ul. (...) w W., w której obecnie zamieszkuje z F. (k. 655). Rata spłaty kredytu hipotecznego to 1000 złotych miesięcznie (k. 655-656). W zakresie, w jakim nie wystarcza jej środków na utrzymanie, zapożycza się również u obecnego partnera.

Pozwany P. V. – jest Włochem. Pozwany ukończył studia socjologiczne we W.. Jest absolwentem (...) Akademii (...) na kierunku reżyseria i operator kamery. Włada swobodnie językiem polskim. Z zawodu jest autorem filmów dokumentalnych oraz fotografem przyrodniczo-podróżniczym. Dzieła pozwanego były publikowane przez wydawnictwa i magazyny w Polsce takie jak N. G. Polska, V. i Zwierciadło a ponadto sprzedawane do czasopism za granicą. Pozwany jest także autorem takich albumów fotograficznych jak „B.-Król polskich ptaków” oraz „Konik polski – skarb polskiej przyrody”. Filmy przyrodnicze, których był reżyserem lub operatorem, były emitowane m.in. w (...), (...), Fokus TV, P.. Ostatnie dzieła filmowe, wyżej wspomniany „B. – między jawą a snem” oraz cykl „M. w dżungli” zrealizowane zostały w 2015 roku. Do chwili obecnej czerpie korzyści majątkowe z tytułu praw autorskich do ww. dzieł, rzędu od kilku do ok. 20 tysięcy zł w skali roku (k. 659,672). Pozwany zawodowo podróżuje także po egzotycznych krajach, w ostatnich latach zimą wyjeżdżał na kilka tygodni do Malezji, Tajlandii i Australii. W czasie tych wyjazdów pomaga żonie, M. V., w gromadzeniu materiałów do pracy naukowej (badanie motyli z rodziny przeziernikowatych), a także zbiera materiał fotograficzny i filmowy w celu ubiegania się w przyszłości o dofinansowanie do własnych projektów zawodowych. Wyjazd do Australii na przełomie lat 2017/2018 pozwany opłacał z własnych środków, wyjazd żony pozwanego opłacany był przez uczelnię, na wyjazd do Tajlandii i Malezji w tym samym okresie pozyskano sponsora (k. 723). Pozwany jest właścicielem 1/3 udziału w nieruchomości o wielkości 78 m 2 przy ul. (...) w W. w której mieszka wraz z żoną (będącą właścicielką ww. mieszkania w pozostałej części) oraz, od 15 grudnia 2016 r., z synem F.. Pozwany jest właścicielem sprzętu fotograficznego o łącznej wartości 15000 zł. Do 2016 r. pozwany był również właścicielem nieruchomości przy ul. (...) w W.. Cena uzyskana przez niego ze sprzedaży ww. nieruchomości została przeznaczona na zakup mieszkania przy ul. (...) w W. oraz spłatę długu zaciągniętego u rodziców (k. 718-723). Z jego zeznania PIT za 2016 rok wynika, iż uzyskał 12 115,24 zł dochodu, przychodu natomiast miał 24 230,58 zł (k.586).

Pozwany nie posiada stałego źródła dochodu. W październiku 2017 r. pozwany złożył ofertę prowadzenia kursów dla młodzieży na Uniwersytecie G. (k. 719), zamierza również ubiegać się o dofinansowanie projektów na bazie materiałów zbieranych podczas wyjazdów do Malezji, Tajlandii i Australii. Jak dotąd bez rezultatu. Obok wspomnianych wyżej dochodów z praw autorskich, osiąga okazjonalnie wynagrodzenie z umów o dzieło (k. 668-669). W toku postępowania przed Sądem I instancji utrzymywał się w dużej mierze z oszczędności, które z początkowego pułapu rzędu przeszło 120.000 zł zmalały do zamknięcia rozprawy niemal do zera. Koszty utrzymania gpospodarstwa domowego, które prowadzi obecnie z żoną i synem – powodem F. V. (1) – szacuje na kwotę ok. 5000 złotych miesięcznie. Żona uzyskuje trzy stypendia naukowe w łącznej kwocie 2000 złotych miesięcznie i jest to jej jedyne źródło dochodu. W odniesieniu do pokrywania kosztów utrzymania F. V. (1) toczy się odrębny spór sądowy między A. B. (1) a F. V. (1). Brakujące środki utrzymania pozwany pozyskuje od rodziców, którzy wspierają go okazjonalnie, m.in. na początku 2018 roku kwotą 5000 euro (k. 726).

P. ższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy, w tym w szczególności na podstawie: przesłuchania przedstawicielki ustawowej małoletniego k. 716-718, pozwanego k. 718-723, jak również dokumentów złożonych do akt, w szczególności wyciągów z rachunków bankowych, deklaracji podatkowych. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania wiarygodności poszczególnych dowodów, w ocenie Sądu dowody uzupełniały się wzajemnie.

S ąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 133 § 1 i 3 kro: rodzice mają obowiązek świadczeń względem dziecka, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania, jednakże rodzice mogą się uchylić od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem albo jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się.

Zakres obowiązku alimentacyjnego, zgodnie z art. 135 § 1 i 2 kro, zależy z jednej strony od potrzeb osoby uprawnionej, z drugiej zaś strony od możliwości zarobkowych i majątkowych osoby zobowiązanej. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.

W ocenie Sądu powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Miesięczny koszt utrzymania małoletniego F. V. (2) matka określiła na łączną kwotę około 5.489,20 zł. Zdaniem Sądu matka dziecka znacznie zawyżyła koszty utrzymania małoletniego tak, jak zostały one podane bezpośrednio przed zamknięciem rozprawy (k. 731). W zakresie, w jakim przedstawicielka nie zmodyfikowała podanych kwot w swoich późniejszych zeznaniach Sąd dokonał ustaleń w oparciu o zasady doświadczenia życiowego adekwatnie do wieku małoletniego i poziomu życia obojga rodziców. W szczególności, istotnie zawyżone były koszty w zakresie wyjazdu na obóz piłkarski, wyjazdu na ferie zimowe, koszty sprzętu sportowego. Koszty te należało rozłożyć na 12 miesięcy. Sąd uznał za zawyżony także koszt wyposażenia domu. W tym zakresie Sąd oparł się na zasadach doświadczenia życiowego i uznał za zasadną kwotę 30 zł miesięcznie. W uzasadnionych miesięcznych kosztach utrzymania małoletniego F. V. (2) Sąd nie uwzględnił kosztu karnetów narciarskich w wysokości 325 zł z uwagi na to, iż wydatek ten nie jest ponoszony co miesiąc i może stanowić część składową przeznaczoną na wypoczynek w okresie ferii. Tym niemniej, w ocenie Sądu, nie byłoby trafne, gdyby całkowicie pominąć wydatki na ferie zimowe. Pamiętając o tezie, którą w tym zakresie postawił Sąd Okręgowy (by wydatków tak na wakacje jak i na ferie nie wliczać do kosztów utrzymania, które winna wykładać matka), w ocenie Sądu Rejonowego doszło już po wypowiedzi Sądu Okręgowego do pozyskania materiału dowodowego wskazującego na zmianę ustaleń faktycznych. O ile bowiem, w odniesieniu do wakacji, w istocie w większości nie są one finansowane ze środków w dyspozycji matki pozwanego – to w odniesieniu do ferii należało zważyć, że matka organizuje F. corocznie przynajmniej połowę ferii, a koszty (wyjazd na narty) są znaczące. Z kolei pozwany nie spędza ferii z F., skoro w ostatnich latach w tym okresie wyjeżdża w celach zawodowych. Dlatego też, w ocenie Sądu Rejonowego, należało obecnie wliczyć koszt ferii do kosztów utrzymania małoletniego.

W ocenie Sądu, uzasadnione potrzeby małoletniego F. kształtują się aktualnie na poziomie kwoty około 2 600 zł miesięcznie, na co składają się: wyżywienie-600 zł, czynsz mieszkalny- 234,20 zł, odzież-128,60 zł, obuwie-144 zł, kosmetyki, środki czyszczące-145,04 zł, środki czystości, chemia-46,47 zł, książki, lektury, gazetki-19 zł, Internet-57 zł, zielona szkoła, wycieczki szkolne-100 zł, zajęcia piłki nożnej- 250 zł, wyjazd na obóz piłkarski- 116 zł, wyjazdy na ferie zimowe-47,50 zł, telefon-43,07 zł, kino, teatr, muzea- 65,90 zł, sprzęt sportowy- 191,97 zł, opłaty w szkole-60 zł, prąd-60,92 zł, gaz-12,48 zł, kieszonkowe- 50 zł, obiady w szkole- 60 zł, komputer- 129,99 zł, leki-29,99 zł, wyposażenie domu- 30 zł, lekcje gry na gitarze- 156 zł.

Oceniając możliwości zarobkowe rodziców małoletniego F. V. (2) Sąd uznał za zasadne obciążenie pozwanego obowiązkiem alimentacyjnym na rzecz małoletniego w kwocie 1.500 zł miesięcznie, poczynając od dnia złożenia pozwu tj. 19 lipca 2016 roku. Sąd ustalił alimenty na rzecz małoletniego F. w wyżej wskazanej wysokości mając na uwadze możliwości zarobkowe i majątkowe rodziców małoletniego, a także zakres ich czasowego i organizacyjnego zaangażowania w opiekę nad małoletnim i jego wychowanie. Sąd miał na uwadze, że pozwany zajmuje się F. przez ok. 100 dni w ciągu roku (wliczając ok. 1,5 miesiąca wakacji i co drugi weekend), tym niemniej, nadal jest to znacząco mniej niż zaangażowanie matki powoda. Tymczasem małoletni F. jest jeszcze w wieku, który wymaga bezpośredniej pieczy rodzica i zaangażowania w jego wychowanie. Dlatego też nie było stosowne, by finansowy udział każdego z rodziców w kosztach utrzymania powoda był równy. Tym bardziej, że – o czym niżej – w ocenie Sądu rodzice małoletniego mają porównywalne możliwości majątkowe i zarobkowe. Dlatego też Sąd ustalił udział finansowy pozwanego w wysokości 1500 złotych, to jest niespełna. 60% usprawiedliwionych kosztów utrzymania małoletniego. Pozostałe koszty utrzymania małoletniego F. winna ponosić jego matka – stąd orzeczenie jak w pkt 1 i 2 wyroku.

Oceniając możliwości zarobkowe i majątkowe każdego z rodziców Sąd zauważył, że każde z nich jest właścicielem nieruchomości (pozwany w 1/3, jednak jest to nieruchomość wyższej wartości). Oboje władają co najmniej językami polskim i włoskim, oboje ukończyli m.in. Akademię (...). O ile jednak matka pozwanego w istocie przekwalifikowała się, podejmując w ramach dotychczasowej działalności gospodarczej całkiem nowe zadania, to pozwany pozostał przy działalności związanej z fotografiką i filmem. Brak informacji, by poszukiwał pracy w innym charakterze, poza podjęciem starań o pracę na jednej z uczelni. Co więcej, pozwany poświęca dużą ilość czasu i środków na wyjazdy zagraniczne nakierowane przede wszystkim na działalność naukową żony, a jedynie ubocznie na gromadzenie materiałów, które mogą w przyszłości przynieść dochód, w postaci np. grantu na nowy projekt filmowy. Wyjazdy te nie są więc w ocenie Sądu racjonalnie uzasadnione z punktu widzenia działalności zawodowej pozwanego. Przy czym, jak wynika z materiału dowodowego, jest do w skali roku jedyny okres intensywnego zaangażowania zawodowego pozwanego. Należy mieć na uwadze, że pozwany jest doświadczonym filmowcem, również w zakresie przebiegu procesu produkcyjnego, i ma świadomość, że nakłady poniesione na wyjazdy plenerowe, by były opłacalne, powinny znaleźć finansowanie uprzednio – jak to miało miejsce w pracy pozwanego w przeszłości, gdy najpierw pozyskiwano dofinansowanie na projekt, a potem czyniono wydatki, poświęcano czas i zaangażowanie. W ocenie Sądu doświadczenie zawodowe pozwanego i jego kompetencje z jednej strony wyróżniają go na rynku twórców filmów dokumentalnych, w szczególności przyrodniczych, a z drugiej strony nie ograniczają możliwości zarobkowych pozwanego tylko do tworzenia filmów przyrodniczych, czy dokumentalnych w ogóle. W szczególności zastanawiający jest brak zainteresowania pozwanego szeroko pojętą branżą reklamową, jak również brak poszukiwania zatrudnienia w oparciu o znajomość języków obcych. Pozwany zatem, w ocenie Sądu, już od dwóch lat nie wykazuje zaangażowania w poszukiwanie pracy adekwatnego dla osoby, która ma silną potrzebę uzyskiwania dochodów. Fakt, że pozwany jest w stanie samodzielnie się utrzymać, dzięki oszczędnościom, pomocy rodziców, czy dodatkowym dochodom, nie może zdejmować z pozwanego obowiązku poszukiwania dochodów adekwatnych do swoich możliwości, celem zapewnienia należytego utrzymania małoletniemu F. V. (2).

Wobec częściowego cofnięcia powództwa w zakresie żądania zasądzenia od pozwanego P. V. na rzecz małoletniego powoda F. V. (1) alimentów w kwocie po 3.200 zł złotych miesięcznie Sąd umorzył postępowanie w tej części o czym orzekł w punkcie trzecim sentencji orzeczenia.

Rozstrzygając w tym zakresie Sąd oparł się na treści art. 355 k.p.c. zgodnie z którym Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne i niedopuszczalne. Sąd uznał, iż cofnięcie powództwa w zakresie żądania zasądzenia od pozwanego P. V. na rzecz małoletniego powoda F. V. (1) alimentów w kwocie po 3.200 zł złotych miesięcznie nie jest sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego i nie zmierza do obejścia prawa. Wprawdzie w dniu zamknięcia rozprawy F. V. (1) był już pełnoletni, jednakże oświadczenie o cofnięciu pozwu zostało złożone w jego imieniu jeszcze przed uzyskaniem pełnoletniości. Co więcej, jeszcze przed uzyskaniem przez niego pełnoletniości oświadczenie o cofnięciu pozwu stało się prawnie skuteczne, albowiem pismem z dnia 25 lipca 2017 pełnomocnik pozwanego odniósł się do pisma pełnomocnika przedstawicielki ustawowej zawierającego m.in. cofnięcie pozwu – i mimo, że podtrzymał wniosek o oddalenie powództwa również co do roszczeń F. V. (1), to jednocześnie nie sprzeciwił się cofnięciu pozwu. Tymczasem, brak sprzeciwu pozwanego wobec cofnięcia pozwu uznaje się za udzielenie zezwolenia na cofnięcie pozwu (por. np. komentarz do art. 203 kpc w: Kodeks postępowania cywilnego. T. K., red. dr hab. A. B. (2), 2015, Tym samym, mając na względzie, że zgodnie z art. 203 §2 kpc pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa (nie ulega zaś wątpliwości, że chodzi zarówno o skutki materialne jak i procesowe) zbędne było zawiadamianie pełnoletniego już F. V. (1) o dalszych terminach rozprawy. Rozbieżność czasowa między cofnięciem pozwu ze skutkiem prawnym, a wydaniem postanowienia o umorzeniu postępowania, do czego Sąd był zobligowany, nie miała, w ocenie Sądu, żadnego wpływu na ochronę praw strony w ujęciu materialnoprawnym.

W punkcie czwartym sentencji wyroku Sąd, opierając się na treści art. 102 k.p.c, zgodnie z którym w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty procesu między stronami mogą być wzajemnie zniesione, zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu w odniesieniu do alimentów żądanych przez F. V. (2). Sąd miał na uwadze, iż brak wyraźnej dysproporcji między zakresem uwzględnienia stanowiska każdej ze stron w ostatecznym rozstrzygnięciu, skoro strona powodowa żądała ostatecznie ustalenia alimentów w kwocie 2500 złotych, zaś strona pozwana – 765 złotych.

W punkcie piątym sentencji Sąd nie obciążył strony powodowej obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu w zakresie, w jakim postępowanie zostało umorzone. Sąd odstąpił od reguły ogólnej wyrażonej w art. 203 § 2 kpc, mimo iż pozwany żądał zasądzenia kosztów na jego rzecz – albowiem w ocenie Sądu wystąpienie z powództwem było niezbędne dla ochrony praw F. V. (1), w dacie wniesienia pozwu, przy czym, jeszcze w okresie, gdy powód zmieniał miejsce zamieszkania, jego roszczenie przeciwko pozwanemu było uprawdopodobnione do wysokości istotnie wyższej niż ta, w której pozwany uznawał powództwo (jak to wynika z postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 5 stycznia 2017 r., sygn.. akt VI Cz 847/16). Zatem nie tylko w dacie wytoczenia powództwa, ale aż do samej wyprowadzki F. V. (1) do ojca, strona powodowa mogła spodziewać się rozstrzygnięcia korzystniejszego niż warunki proponowane przez stronę pozwaną. Popieranie powództwa było więc usprawiedliwione, a stało się nieuzasadnione dopiero wskutek zmiany okoliczności w toku sprawy. Sąd podziela tu pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy przy wydaniu postanowienia z dnia 12 stycznia 2012 r., (sygn.. akt IV CZ 117/11), iż cofnięcie pozwu może wyjątkowo nie obciążać powoda kosztami postępowania żądanymi przez pozwanego (art. 203 § 2 zd. drugie kpp), jeżeli powód wykaże, że wystąpienie z powództwem było niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wytoczenia pozwu.

O nieuiszczonych kosztach sądowych Sąd orzekł na mocy art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, w związku z art. 100 kpc. Sąd zasądził alimenty w wysokości wyższej niż uznana przez powoda o łączną kwotę 735 zł i wobec tego zobowiązał do uiszczenia nieuiszczonej przy pozwie opłaty w części, to jest w kwocie 441 zł (735x12=8.820x5%=441). Opłatą Sąd obciążył pozwanego gdyż w tej części przegrał proces. Małoletni powód F. V. (2), jako osoba dochodząca roszczeń alimentacyjnych, zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014r. poz. 1025 ze zm.) nie ma obowiązku uiszczania kosztów sądowych (pkt 6 sentencji).

Pozostałe nieuiszczone koszty sądowe, w punkcie siódmym sentencji wyroku Sąd, na podstawie art. 102 k.p.c., przejął na rachunek Skarbu Państwa.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c.