Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2018 roku w sprawie z powództwa A. K. i K. K. przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwoty po 1.583,49 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 2 października 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwoty po 713 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu i umorzył postępowanie w pozostałym zakresie.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w części tj. w zakresie pktu 1. co do kwot 684,49 zasądzonych na rzecz powodów tj. łącznie co do kwoty 1368,99 złotych czyli łącznie ponad kwotę 1797,99 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz w zakresie punktu 3. tj. w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

Skarżący zarzucił:

a. naruszenie art. 233 §1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego w sprawie, mianowicie:

- kwestionowanie porozumień zawartych pomiędzy pozwanym, a podmiotami oferującymi rabaty na część zamienne oraz materiały lakiernicze

- nie wzięcie pod uwagę wyliczenia biegłego uwzględniającego ww. rabaty,

b. naruszenie art. 361 § 1 k.c. poprzez zasądzenie odszkodowania, które wraz z wypłaconym przez pozwanego przekracza wysokość szkody,

c. naruszenie art. 363 k.c. w zw. z art. 354 § 1 i § 2 k.c. przez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że poszkodowani nie mają obowiązku wyboru sposobu naprawienia szkody umożliwiającego obniżenie kosztów naprawy pojazdu, tj. możliwości dokonania naprawy z rozliczeniem kosztów w sposób bezgotówkowy i skorzystania z zaoferowanych w toku likwidacji przez pozwanego możliwości zakupu części zamiennych i materiałów lakierniczych z rabatem oraz naprawy w warsztacie współpracującym z pozwanym.

d. naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 232 k.p.c. przez jego błędną wykładnię, polegającą na:

- przeniesieniu ciężaru dowodu w ten sposób, że to pozwany miał udowodnić, że jest w stanie naprawić szkodę przy zastosowaniu ww. rabatów, pomimo wyraźnego oświadczenia w tej kwestii, a nie powodowie, że szkoda nie mogła być rozliczona z rabatami.

- przyjęciu że pozwany nie udowodnił realnej możliwości skorzystania z oferowanych rabatów na części zamienne i materiały lakiernicze, oraz, że nie poinformował on o tym fakcie poszkodowanych.

W związku z podniesionymi zarzutami skarżący wniósł o:

a. zmianę rozstrzygnięcia w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części, a także poprzez rozliczenie kosztów procesu stosownie do wyniku sprawy zweryfikowanego w toku instancji,

b. rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania przed sądem I oraz II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

Powodowie wnieśli o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia i w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w treści uzasadnienia. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób właściwy zastosował również odpowiednie przepisy prawne do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Za niezasadny uznać należy zarzut przekroczenia przez Sąd I instancji granicy swobodnej oceny dowodów, bowiem skuteczna obrona stanowiska skarżącej w tym zakresie wymagałaby wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r. II UKN 151/98 - OSNAPiUS 1999/15/492; z 4 lutego 1999 r. II UKN 459/98 - OSNAPiUS 2000/6/252; z 5 stycznia 1999 r. II UKN 76/99 - OSNAPiUS 2000/19/732). Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Skarżący upatruje naruszenia art. 233 §1 k.p.c. w kwestionowaniu przez Sąd I instancji porozumień zawartych pomiędzy pozwanym, a podmiotami oferującymi rabaty na część zamienne oraz materiały lakiernicze. Stanowisko takie nie jest słuszne. Sąd Rejonowy nie kwestionował tych porozumień, natomiast wskazał, że w niniejszej sprawie skarżący niezasadnie domagał się obniżenia odszkodowania należnego powodom poprzez zastosowanie tych rabatów. Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, powodowie nie byli informowani o możliwości zakupienia części, czy materiałów lakierniczych. Z żadnego dowodu przedstawionego w sprawie przez pozwanego nie wynika okoliczność przeciwna, bowiem nie mogą być takim dowodem załączone kalkulacje szkody, z których pierwsza została sporządzona we wrześniu 2016 r., a zatem przed zawarciem przez pozwanego porozumienia z (...) sp. z o.o. w Ł.. Na marginesie wskazać należy, że do tego porozumienia został sporządzony załącznik nr 1 „Lista punktów sprzedaży udzielających rabaty”, który to załącznik nie zawiera informacji o tych punktach. Dlatego twierdzenia pozwanego, że powodowie wielokrotnie byli informowani o możliwości skorzystania z rabatów są gołosłowne. Skoro zatem powodowie nie mieli wiedzy o możliwości obniżenia kosztów naprawy poprzez skorzystanie z rabatów wskazanych przez pozwanego, to nie można Sądowi I instancji czynić zarzutu, że nie wziął pod uwagę wyliczenia biegłego uwzględniającego te rabaty.

W tym kontekście niezasadny jest zatem zarzut naruszenia art. 361 § 1 k.c. poprzez zasądzenie odszkodowania, które wraz z wypłaconym przez pozwanego przekracza wysokość szkody, bowiem pozwany odnosi wysokość szkody do wyliczeń uwzględniających rabaty, a których Sąd Rejonowy prawidłowo w niniejszej sprawie nie uwzględnił.

Sąd Rejonowy nie dopuścił się również naruszenia art. 363 k.c. w zw. z art. 354 § 1 i § 2 k.c. przez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że poszkodowani nie mają obowiązku wyboru sposobu naprawienia szkody umożliwiającego obniżenie kosztów naprawy pojazdu, tj. możliwości dokonania naprawy z rozliczeniem kosztów w sposób bezgotówkowy i skorzystania z zaoferowanych w toku likwidacji przez pozwanego możliwości zakupu części zamiennych i materiałów lakierniczych z rabatem oraz naprawy w warsztacie współpracującym z pozwanym. Poszkodowany ma obowiązek współpracy z ubezpieczycielem w celu zminimalizowania wielkości szkody, ale w tej konkretnej sprawie pozwany nie przedstawił żadnego dowodu na okoliczność zaoferowania powodom naprawy uszkodzonego pojazdu w warsztacie, który stosuje bonifikaty dla klientów tego ubezpieczyciela, przeciwnie z zeznań powoda wynika, że naprawia samochód we własnym zakresie, bo miał takie możliwości, ale wobec braku odszkodowania wielokrotnie zwracał się do ubezpieczyciela i nie uzyskał informacji o możliwości naprawy z uwzględnieniem wynegocjowanych przez pozwanego rabatów. Dlatego Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również naruszenia przepisu art. 232 k.p.c, który jest przepisem prawa procesowego, a nie materialnego, bowiem stanowisko powodów zostało poparte dowodami w postaci opinii biegłego, zeznań powoda, natomiast pozwany przedstawił fragmentaryczne dokumenty świadczące o tym , że zawarł określone porozumienia w sprawie rabatów na części i materiały lakiernicze, ale nie przedstawił żadnego dowodu na okoliczność, że w rozpoznawanej sprawie przedstawił powodom możliwość skorzystania z tych rabatów.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację, orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 k.p.c.