Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 3 grudnia 2018 r.

Pozwem z dnia 22 maja 2018 r. powód (...) S.A. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. B. kwoty 635 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów postępowania według norm prawem przewidzianych.

W ramach uzasadnienia pozwu powódka wskazała, że M. B. zawarła w dniu 29 lipca 2015 r. z (...) sp. z o.o. umowę pożyczki o nr (...). Wierzytelność wynikająca ze wskazanej wyżej umowy została przeniesiona na powoda na podstawie umowy cesji zawartej z pierwotnym wierzycielem w dniu 24 marca 2017 r. Jednocześnie wskazywano, iż w dacie 30 maja 2017 r. między stronami niniejszego postępowania została zawarta ugoda dotycząca spłaty wierzytelności, jednak pozwana nie wykonała ugody ( pozew k. 3- 4).

W skutecznie wniesionym sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania. M. B. zgłosiła zarzut braku legitymacji procesowej, niewykazania roszczenia co do wysokości oraz zakwestionowała wartość dowodową przedłożonych kopii dokumentów. Jednocześnie strona wskazywała na brak umocowania przedstawiciela powoda do zawarcia w imieniu (...) S.A. ( sprzeciw od nakazu zapłaty k. 25- 30).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 marca 2017 r. została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności, na mocy której (...) sp. z o.o. przelał na rzecz (...) S.A. pakiet wymagalnych wierzytelności wynikających z zawieranych z konsumentami umów pożyczki. W skład ww. pakietu wierzytelności wchodziło roszczenie przysługujące pierwotnemu wierzycielowi w kwocie łącznej 933,49 zł ( dowody: oświadczenie zbywcy k. 13- 14, umowa sprzedaży wraz z załącznikami k. 41- 73).

W dniu 30 maja 2017 r. między (...) S.A. a M. B. została zawarta ugoda dotycząca spłaty wierzytelności w ramach której pozwana oświadczyła, iż posiada ona zadłużenie w kwocie 933 zł wynikające z umowy pożyczki o nr (...) i zobowiązała się ona do spłaty ww. kwoty na przestrzeni 13 tygodni w ratach o wysokości 71,77 zł (ostatnia rat w kwocie 71,76 zł) ( dowód: ugoda k. 8- 12).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, które nie były kwestionowane w toku postępowania. Także Sąd obdarzył wskazane dowody w całości walorem wiarygodności, dlatego na podstawie art. 328 § 2 k.p.c. odstąpiono od ich szczegółowego uzasadnienia.

S ąd rozważył co następuje.

Strona powodowa wykazała w sposób prawidłowy, iż doszło do cesji wierzytelności, która obejmowała również wierzytelność przysługującą pierwotnemu wierzycielowi w ramach łączącej ją z pozwaną umowy pożyczki. Z okoliczności sprawy wynika również, iż do samego zawarcia umowy doszło. O powyższym świadczy fakt zawarcia z między stronami postępowania ugody pozasądowej w ramach której pozwana potwierdziła fakt zawarcia umowy pożyczki z poprzednikiem prawnym powoda. W ramach ugody została wskazana kwota pozostała do spłaty i jednocześnie wskazano, iż wierzytelność z umowy pożyczki wynikając została przeniesiona na (...) S.A. na podstawie umowy z dnia 24 marca 2017 r. W tym zakresie zarzuty strony okazały się więc niezasadne

Należy jednak wskazać, iż w toku postępowania powód nie przedłożył treści umowy pożyczki stanowiącej źródło zobowiązania dochodzonego na gruncie niniejszego postępowania. W sytuacji nieprzedłożenia dokumentu umowy Sąd nie miał natomiast jakiejkolwiek możliwości zbadania treści umowy pod kątem jej zgodności z obowiązującymi przepisami prawa oraz w zakresie oceny czy zagwarantowane zostały minimalne, wymagane przepisami prawa środki ochrony interesów konsumenta, jakim niewątpliwie była na gruncie ww. umowy pożyczki M. B.. Kluczowym w tym zakresie jest powszechnie akceptowane w orzecznictwie twierdzenie, iż Sąd powinien w ramach postępowania cywilnego badać z urzędu czy nie naruszone zostały prawa konsumenta i czy umowa zawierana z konsumentem nie zawiera klauzul abuzywnych (zob. np. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2007 r., III CZP 62/07, OSNC 2008, nr 7-8, poz. 87 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2014 r., III CSK 204/13, nie publ. i z dnia 1 marca 2017 r., IV CSK 285/16, nie publ).

Mając na uwadze zabrany w sprawie materiał dowodowy Sąd nie miał możliwości dokonania oceny zapisów umowy w kontekście naruszania przez poszczególne postanowienia umowy w sposób rażący interesów konsumenta. Podkreślenia wymaga, iż umowa łącząca pierwotnego wierzyciela oraz pozwaną była umową pożyczki niewielkiej kwoty, udzielanej przez podmiot nie będący bankiem. Mając na uwadze zasady doświadczenia życiowego należy wskazać, iż w tego typu sytuacjach osoby znajdujące się w wybitnie niekorzystnej sytuacji finansowej decydują się na zawieranie umów w ramach których zmuszeni są oni później zwracać kwotę kilkukrotnie przewyższającą wartość pożyczki lub zobowiązani są do uiszczania rażąco zawyżonych opłat związanych z opóźnieniami w płatnościach. W takim stanie faktycznym Sąd winien zachować szczególną ostrożność w zakresie oceny zasadności powództwa i w tym kontekście dokonać oceny sytuacji konsumenta na gruncie konkretnej umowy. Nieprzedłożenie treści umowy pozbawia Sąd możliwości oceny przesłanki ochrony interesów konsumenta, która to okoliczność badana jest z urzędu i w związku z tym pozwala przyjąć, iż określone przepisami bezwzględnie obowiązującymi standardy ochrony konsumenta nie zostały zachowane, co z kolei prowadzi do oddalenia powództwa.

Na marginesie wskazać należy, że ugoda jest dwustronną czynnością prawną, przez którą strony czynią sobie wzajemnie ustępstwa w zakresie istniejącego miedzy nimi stosunku prawnego (art. 917 k.c.). Ugoda nie powołuje więc nowego stosunku prawnego, a jedynie go zmienia, zaś podstawę prawną roszczenia stanowi umowa pierwotne. W tym kontekście przedłożenie treści ugody było niewystarczające do oceny stosunku prawnego stanowiącego podstawę dochodzonego roszczenia.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II sentencji wyroku w oparciu o art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Powód, będący stroną przegrywającą sprawę, obowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty postępowania w kwocie łącznej 287 zł., na którą składają się: opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 270 zł. ustalone stosownie do § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Z: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.