Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

(...) Bank S.A w W. w pozwie z dnia 7 lipca 2017 r., skierowanym przeciwko T. F. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, że pozwana ma zapłacić na rzecz powoda kwotę 114.313,18 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami postępowania.

Podstawę wydania nakazu zapłaty stanowi wyciąg z ksiąg banku.

(pozew k. 2 - 3)

Sąd Okręgowy w Łodzi nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 28 lipca 2017 r. w sprawie I Nc 366/17 uwzględnił powództwo.

(nakaz zapłaty k. 22)

Odpis nakazu zapłaty został doręczony pozwanej w dniu 7 sierpnia 2017 r.

(potwierdzenie odbioru k. 23)

Pozwana w dniu 21 sierpnia 2018 r. wniosła zarzuty, zaskarżając nakaz zapłaty w całości.

Pozwana podniosła zarzut braku wymagalności należności dochodzonej pozwem, bowiem oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu zawierało warunek rozwiązujący, co jest niedopuszczalne jako, że wypowiedzenie umowy – jako jednostronne oświadczenie woli o charakterze prawno-kształtującym – nie może być uczynione z zastrzeżeniem warunku.

Co do wyciągu z ksiąg powoda, dokument ten stanowi jedynie dokument prywatny.

Pozwana w konkluzji wniosła o:

1. wstrzymanie wykonania zaskarżonego nakazu zapłaty,

2. uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa,

3. zwolnienie pozwanej od kosztów procesu,

4. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych.

Z ostrożności procesowej, na wypadek uwzględnienia powództwa, pozwana wniosła o rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia.

W uzasadnieniu zarzutów, pozwana podniosła, że w chwili zawierania z powodem umowy o kredyt konsolidacyjny, tj. w dniu 25 lutego 2015 r. znajdowała się w stanie, o którym mowa w art. 82 KC.

(zarzuty 26 - 31)

Sąd postanowieniem z dnia 2 października 2017 r. zwolnił pozwaną od kosztów sądowych w całości, zaś postanowieniem z dnia 3 października 2017 r. oddalił wniosek pozwanej o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty.

(postanowienia k. 40, 41)

Powód, w odpowiedzi na zarzuty, w piśmie procesowym z dnia 2 listopada 2017r. podtrzymał w całości żądanie pozwu. Nie zgodził się z zarzutem braku wymagalności należności dochodzonej pozwem. Przed złożeniem oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, pozwana przynajmniej trzykrotnie była informowana o zaległości w spłacie zobowiązania i wezwana do jego zapłaty, a zanim do pozwanej skierowano oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, pozwana była dwukrotnie wzywana do spłaty zadłużenia. W ostatecznym wezwaniu do zapłaty z dnia 17 marca 2017 r. pozwana została poinformowana, że brak spłaty zadłużenia będzie skutkował wypowiedzeniem umowy.

(pismo procesowe k. 45 - 51)

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Strony zawarły w dniu 25 lutego 2015 r. umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...), na mocy którego pozwana zobowiązała się do zwrotu udzielonego kredytu wraz z odsetkami i opłatami. Strony umówiły się, że jeżeli pozwana zalega ze spłatą dwóch kolejnych rat kredytu, powód wezwie pozwaną do zapłaty, a gdy należność nie zostanie uregulowana w terminie siedmiu dni, powód może wypowiedzieć umowę. Od następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia, całe zobowiązanie z tytułu kredytu staje się wymagalne i traktowane jest jako zadłużenie przeterminowane (§ 9 ust. 3 i 4 umowy).

(umowa k. 7 - 10)

Powód pismami z dnia 24 sierpnia i 23 grudnia 2016 r. oraz dnia 24 stycznia i 20 lutego 2017 r. informował pozwaną o zaległościach w spłacie kredytu i jednocześnie wzywał do zapłaty zaległości oraz informował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, które pozostały bez odpowiedzi ze strony pozwanej. (pisma k. 79 - 82)

Ostatecznym wezwaniem do zapłaty z dnia 17 marca 2017 r. powód wezwał pozwaną do spłaty zadłużenia w terminie 7 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy z żądaniem natychmiastowej spłaty całości zobowiązana. Zaległość nie została uregulowana. (pismo k. 83)

Zadłużenie pozwanej wobec powoda rosło - w piśmie z dnia 24 sierpnia 2016 r. wynosiło 1.389,79 zł, zaś w piśmie z dnia 17 marca 2017 r. wynosiło 4.369,21 zł.

(pisma k. 79, 83)

Pozwana nie złożyła wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

(niesporne)

Pismem z dnia 17 kwietnia 2017 r., doręczonym w dniu 25 kwietnia 2017 r., powód dokonał warunkowego wypowiedzenia umowy zawartej między stronami. Pozwana w piśmie tym została wezwana do spłaty w terminie 14 dni zadłużenia oraz po raz kolejny została poinformowana o możliwości złożenia w tym terminie wniosku o restrukturyzację zadłużenia oraz skutkach nieuregulowania w terminie jw. zadłużenia, a mianowicie rozwiązaniu umowy z upływem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, który rozpocznie się od dnia, w którym upłynie termin 14 dni roboczych, liczony od daty doręczenia pisma z warunkowym wypowiedzeniem umowy. Pozwana została poinformowana o skutkach rozwiązania umowy w postaci obowiązku natychmiastowej spłaty zadłużenia z dodatkowymi kosztami związanymi z postępowaniem sądowym i egzekucyjnym.

(pismo k. 75 - 76, potwierdzenie odbioru 77 - 78)

Powód, wobec nieuregulowania przez pozwaną zadłużenia przeterminowanego, wystawił przeciwko niej w dniu 5 lipca 2017 r. wyciąg z ksiąg bankowych nr (...)/ (...)/AK, stwierdzający wymagalne zadłużenie pozwanej wobec powoda.

(wyciąg k. 6)

Pozwana w chwili zawarcia z powodem umowy o kredyt konsolidacyjny znajdowała się w stanie umożliwiającym świadome oraz swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli.

(opinie biegłej lekarz psychiatry E. S. k. 125 - 129, 154 - 156)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Roszczenie pozwu jest usprawiedliwione, tak co do zasady, jak i wysokości. Jego podstawę prawną stanowi przepis art. 69 ust. 1 Prawa bankowego.

Wbrew wywodom pozwanej roszczenie powoda jest wymagalne.

Wypowiedzenie kredytu znajduje podstawę w § 9 ust. 3 umowy i jest prawnie skuteczne.

W świetle powyższego postanowienia umownego, powód był uprawniony do doręczenia pozwanej jednego wezwania do zapłaty z zakreśleniem 7-dniowego terminu pod rygorem wypowiedzenia umowy, a podkreślić trzeba, że powód nie skorzystał z tak szybkiej drogi do wypowiedzenia umowy.

Powód czterokrotnie informował pozwaną o stanie zaległości i wzywał do jej zapłaty i dopiero wtedy doręczył pozwanej wezwanie, o którym mowa w § 9 ust. 3 umowy pod rygorem jej wypowiedzenia. Co prawda powód nie przedstawił dowodów doręczenia owych czterech wezwań do zapłaty, jednakże pozwana – wbrew treści art. 210 § 2 KPC - nie ustosunkowała się do twierdzeń powoda w zakresie doręczenia tych pism, w związku z czym, Sąd na podstawie art. 230 KPC uznał te okoliczności za przyznane.

Co do zasady, wypowiedzenie umowy z zastrzeżeniem warunku jest dopuszczalne.

Powód wdrożył działania upominawcze, zatem stworzył powódce możliwość kontynuowania stosunku kredytowego na dotychczasowych warunkach i nawet w wypowiedzeniu umowy wykreował taką możliwość, zatem niestanowcze wypowiedzenie umowy w okolicznościach sprawy było w pełni dopuszczalne i jest skuteczne (por. wyrok SN z dnia 24 września 2015 r., V CSK 698/14).

W tym stanie rzeczy, powód nie nadużył prawa podmiotowego do wypowiedzenia umowy, zatem dochodzenie roszczenia jest prawnie skuteczne, a jednocześnie powód wykazał wysokość dochodzonego roszczenia, co skutkowało uwzględnieniem powództwa i wydaniem nakazu zapłaty (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 16 września 2016 r., I ACa 450/16).

Pozwana trafnie oceniła, że wyciąg z ksiąg bankowych jest dokumentem prywatnym, aczkolwiek z oceny takiej nic korzystnego dla pozwanej nie wynika.

Z dokumentu tego wynika wysokość zadłużenia pozwanej wobec powoda, a pozwana – wbrew treści art. 6 KC - nie przedstawiła żadnych dowodów, które podważyłyby wiarygodność wyciągu z ksiąg powoda (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 27 lutego 2014 r., I ACa 290/13), a dowodami takimi mogłyby być np. potwierdzenia wpłat.

Nie powiodła się również próba zakwestionowania przez pozwaną ważności umowy w oparciu o wadę oświadczenia woli, bowiem w chwili zawarcia umowy pozwana nie znajdowała się w stanie, o którym mowa w art. 82 KC.

W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 496 KPC utrzymał w mocy zaskarżony nakaz zapłaty w zakresie należności głównej oraz odsetek, zaś na podstawie art. 102 KPC nie obciążył pozwanej kosztami procesu i uchylił nakaz zapłaty w zakresie kosztów procesu.

Łączna wysokość zadłużeń pozwanej wynosi około 250.000 zł przy miesięcznych zarobkach około 3.000 zł netto, zatem nie ma ona możliwości nawet ratalnej spłaty zadłużenia, chyba że przy rozłożeniu na bardzo długi okres, jednakże naruszyłoby to usprawiedliwiony interes ekonomiczny powoda.

Poza tym, dotychczasowa bierna postawa pozwanej wobec zadłużenia, nie daje żadnej gwarancji terminowej spłaty ewentualnych rat zadłużenia.

Wobec powyższego, Sąd nie znalazł żadnych usprawiedliwionych podstaw do zastosowania art. 320 KPC.

ZARZĄDZENIE

doręczyć odpis wyroku z uzasadnieniem pełnomocnikowi pozwanej.