Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 stycznia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący : SSO Joanna Melnyczuk

Protokolant : st. sekr. sądowy Katarzyna Tylek

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2019 roku w Krakowie

na rozprawie

sprawy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. z siedzibą w K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

przy uczestnictwie zainteresowanego P. B.

o ustalenie istnienia obowiązku ubezpieczenia

na skutek odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. z siedzibą
w K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

z dnia 26 lutego 2018 roku Nr (...)

I.  Oddala odwołanie.

II. zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. z siedzibą w K. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 1468/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 lutego 2018 r. nr (...) na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1 i 3, w związku z art. 6 ust. 1 pkt. 4, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych Dz. U. z 2017 r. poz. 1778) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. stwierdził, że P. B. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym wypadkowemu w okresach: 04.2013 r. do 10.04.2013 r, 5.04.2013 r. do 19.04.2013 r. jako osoba wykonująca pracę na podstawie umowy o świadczenie usług do której, zgodnie ustawą z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 poz. 121, z późn. zm.) u płatnika składek (...). O.O. - SP.K.. Jednocześnie na podstawie art. 18 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 81 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (DZ. U. z 2017 r. poz. 1938 z późn. zm.) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. ustalił P. B. podstawę wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe i zdrowotne w wysokości wskazanej szczegółowo w decyzji.

W uzasadnieniu Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż na podstawie protokołu kontroli z dnia 16 czerwca 2017 r., aneksu do protokołu kontroli z dnia 31 lipca 2017 oraz dokumentów zgromadzonych podczas kontroli ustalono, że płatnik składek nie dokonał zgłoszenia do ubezpieczenia emerytalnego, rentowego, wypadkowego oraz nie zadeklarował składek za P. B. z tytułu świadczenia pracy na podstawie umów nazwanych przez płatnika składek umowami o dzieło a posiadających znamiona umów o świadczenie usług, zawartych w okresach:

- od 04.04.2013 r. do 10.04.2013 r. - polegającą na montażu siatek (reklam) wielkoformatowych na budynkach w K., T. oraz R., wypłata w 4/2013,

- od 15.04.2013 r. do 19.04.2013 r. - polegającą na montażu reklam wielkoformatowych na budynkach w K. w ilości 8 szt., wypłata w 5/2013.

P. B. nie posiadał w ww. okresach innego tytułu do ubezpieczeń społecznych.

Na podstawie rachunków uzyskanych podczas kontroli ustalono, że w/w otrzymał wynagrodzenie za miesiące: 04-05/2013 w wysokościach wykazanych w w/w tabeli, które stanowią podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu wykonywania w/w umów. Wykonywane przez P. B. w ramach w/w umów czynności nie są dziełem w myśl Kodeksu Cywilnego, albowiem powstały rezultat nie spełnia kodeksowych cech dzieła.

Zakład wskazał, iż nie sposób jest doszukać się indywidualnego, wyodrębnionego rezultatu, który uzyskałby samodzielną wartość w obrocie. Brak jest cech indywidualnego, twórczego charakteru stanowiącego istotną cechę dzieła. Strony określiły przedmiot umowy, nie zindywidualizowały konkretnego dzieła, a jedynie wskazały pracę która miała być wykonana. Brak jest zatem przedmiotu umowy i nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, że jej efektem było dzieło. Sprawdzenie wykonanej pracy było tutaj weryfikacją zgodności wykonanej pracy z umową (brak odebrania dzieła). W umowach wskazane było miejsce i czas wykonania prac. Ponadto ustalono, że Spółka (...) prowadzi działalność agencji reklamowej zgodnie z PKD (...).

W ocenie Zakładu powyższe umowy posiadają cechy charakterystyczne dla umowy zlecenie, w szczególności świadczenia usług na warunkach zlecenia z uwzględnieniem zobowiązania starannego działania. Ponadto umowy o świadczenie usług oparte są na cyklicznym zatrudnieniu i polegają na powtarzalnym wykonywaniu czynności, które związane są z bieżącą działalnością firmy. Wielokrotne systematyczne świadczenie tej samej pracy oraz przewidywalne wykonywanie powtarzalnych czynności w ramach umowy świadczą, iż przyjmujący zlecenie zobowiązywał się do dokonania określonych czynności dla zlecającego, a nie do wykonania określonego dzieła.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością domagając się jej zmiany i stwierdzenia że zainteresowany nie podlega ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu oraz wypadkowemu we wskazanym w decyzji okresie.

W uzasadnieniu odwołania skarżąca wskazała m.in., iż montaż reklam wielkoformatowych stanowi umowę rezultatu - umowę o dzieło. Rezultatem tym był doprowadzenie przez wykonawcę do stanu faktycznego, w którym na nośniku reklamowym, na którym pierwotnie nie znajdowała się reklama, reklama zawisła i tam pozostała. Skarżąca wskazała, że realizacja umowy nastąpiła przy wykorzystaniu materiałów dostarczonych przez skarżącą, jednakże ich montaż został dokonany za pomocą narzędzi należących do wykonawcy. Wynagrodzenie zostało określone w sposób ryczałtowy, a jego zapłata została uzależniona od wykonania dzieła i jego przyjęcia przez skarżącą. Zainteresowany nie był uprawniony do wynagrodzenia w przypadku wykonywania czynności zmierzających do realizacji dzieła, przy braku doprowadzenia ich „do końca”, tj. finalizacji i oddania dzieła. Strony określiły również sposób odbioru dzieł przez skarżącą - § 4 umowy — zgodnie z którym odbiór miał zostać dokonany fotograficznie. Ponadto wskazać należy również na zapis § 5, zgodnie z którym stronie zamawiającej przyznane zostało uprawnienie do odstąpienia od umowy w przypadku, gdyby zainteresowany nie wykonał dzieła w czasie określonym umową — przekroczył go co najmniej 5 dni. Skarżąca wskazała, że bez znaczenia dla niniejszego postępowania jest fakt objęcia jedną umową wykonania kilku pojedynczych dzieł — podnieść należy, że to czy dla każdego z dzieł - zamontowania każdej z reklam wielkoformatowych - zawarta zostałaby osobna umowa o dzieło nie ma znaczenia dla określenia rodzaju umowy oraz tego, za co faktycznie wykonawca otrzymał wynagrodzenie — czy za montowanie reklam wielkoformatowych, czy za ich zamontowanie. W powyższym zakresie podnieść należy, że wynagrodzenie było oczywiście wypłacane za dokonanie montażu, tj. za osiągnięcie rezultatu w postaci reklamy wielkoformatowej znajdującej się (zamontowanej) na nośniku reklamy (np. billboard, budynek). Rezultat w pełni podlegał sprawdzianowi w zakresie istnienia wad fizycznych – reklamy i mogła zostać bowiem zawieszona krzywo, jej wadliwe zamontowanie powodowałoby „marszczenie się” materiału, nierówności, niepasowanie kolejnych jej części (przesunięcie). Ponadto reklama mogła zostać zawieszona częściowo lub w sposób niestabilny - niezapewniający jej trwałego połączenia z nośnikiem, na którym została zamieszczona. Wszystkie te okoliczności weryfikowane były przy odbieraniu dzieła. Istotą umowy było więc w ocenie odwołującej uzyskanie określonego efektu w postaci zamontowanej reklamy wielkoformatowej. W przypadku gdyby zainteresowany tego efektu nie osiągnął, to nie otrzymałby wynagrodzenia. Ponadto nie można zgodzić się by w niniejszej sprawie zaszły okoliczności wskazane w uzasadnieniu decyzji tj. cykliczność, długotrwałość czy powtarzalność wykonywanych czynności. W niniejszej sprawie została zawarte wyłącznie dwie umowy o dzieło — obejmujące, wg. organu, 7 i 5 dni. Dwie umowy zawarte między tymi samymi podmiotami a obejmujących (wg. wyliczeń organu) w sumie 13 dni, na danym miesiącu, nie pozwala na stwierdzenie, by ich częstotliwość pozwalała na uznanie, że są to umowy o świadczenie usług — by były one cykliczne. Jedna siedmio- i jedna pięciodniowa umowa nie może zostać uznana za długotrwały stosunek prawny.

Skarżąca podniosła, że w przypadku montowania reklam wielkoformatowych, co do zasady, nie może być mowy o powtarzalności czynności, jakie należy wykonać, by zamontować taką reklamę. Jest to konsekwencja tego, że w efekt finalny — zamontowana reklama wielkoformatowa — oraz ilość i zakres czynności wymaganych do jej zamontowania — każdorazowo uzależniony jest od wielu zmiennych, do których zaliczyć należy tak oczywiste jak: wielkość nośnika na którym ma być zamontowana, wielkość samej reklamy, ilość części z jakich składa się reklama, czy też wysokość nośnika. Wszystkie te okoliczności powodują, że do powtarzania czynności mogło dojść tylko w wyjątkowych przypadkach.

Zainteresowany P. B. nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp.k. z siedzibą w K. jest agencją reklamową. Prowadzi działalność na terenie całej Polski. Firma zatrudnia ok. 100 pracowników w tym: grafików, montażystów i pracowników produkcyjnych. W obliczu dużego natłoku zleceń strona odwołująca zatrudnia również zewnętrznych podwykonawców- w tym montażystów.

Spółka prowadzi kampanie reklamowe, projektuje, wykonuje i wiesza reklamy często wielkogabarytowe. Firma posiada drukarnie, gdzie drukuje reklamy. Po wydrukowaniu reklama jest montowana w wyznaczonym miejscu np. na słupach, ścianach budynków czy konstrukcjach wolno stojących. Osoby odpowiedzialne za wieszanie reklam pracują pojedynczo i lub w grupie, w zależności od jej gabarytów. Osoby te muszą mieć zgodę na pracę na wysokości. Montaż jednej reklamy może trwać od 15 minut do tygodnia. Część osób zajmująca się wieszaniem reklam (montażyści) jest w firmie zatrudniona na umowę o pracę. Każdy montażysta ma wyznaczone miejsce zamontowania reklamy oraz dysponuje wizualizacją jak ma ona wyglądać. Poprawność zawieszenia każdej reklamy jest sprawdzana przez koordynatora.

Dowód: zeznania świadka W. Ś.- protokół rozprawy z dnia 27 września 2018 r. , zeznania świadka M. W. - protokół rozprawy z dnia 27 września 2018 r., przesłuchanie przedstawiciela odwołującego W. S. protokół rozprawy z dnia 14 stycznia 2018 r.

P. B. pracował jako montażysta reklam- podwykonawca (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

W dniu 04.04.2013 roku zainteresowany zawarł z odwołującą spółką umowę na podstawie której zobowiązał się do montażu siatek (reklam) wielkoformatowych na budynkach w K., T. oraz R.. Praca miała zostać wykonana w okresie od 04.04.2013 r. do 10.04.2013 r. Strony umowy ustaliły, że za wykonanie dzieła wykonawca otrzyma wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 2250 zł netto, płatne na podstawie rachunku.

W dniu 12.04.2013 roku zainteresowany zawarł z odwołującą spółką umowę na podstawie której zobowiązał się do montażu reklam wielkoformatowych na budynkach w K.. Praca miała zostać wykonana w okresie od 15.04.2013 r. do 19.04.2013 r. Strony umowy ustaliły, że za wykonanie dzieła wykonawca otrzyma wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości 2150 zł netto, płatne na podstawie rachunku.

Zainteresowany pracował przy wykorzystaniu własnego sprzętu.

Dowód: umowy o dzieło wraz z rachunkami k. 204 – 212 a.u.

P. B. nie posiadał w ww. okresach innego tytułu do ubezpieczeń społecznych. W okresie od 01.01.2013 r. do 17.10.2013 r. Zainteresowany zawiesił prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą.

Dowód: Pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. k. 56 a.s.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (w szczególności umów zawartych pomiędzy a ubezpieczonym P. B. oraz dołączonych do nich rachunków) oraz w aktach sądowych. Prawdziwość i wiarygodność dokumentów nie była kwestionowała przez żadną ze stron. Ustaleń faktycznych Sąd dokonał także na podstawie zeznań świadków W. Ś., M. W. oraz w oparciu o przesłuchanie przedstawiciela odwołującego W. S., które uznał za wiarygodne.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (DZ.U. z 2017r., poz. 1778 t.j.), obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, co do zasady, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia. Z kolei stosownie do treści art. 12 ww. ustawy obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.

W doktrynie prawa cywilnego materialnego podkreśla się, że podstawowymi cechami odróżniającymi świadczenie usług od dzieła są: zobowiązanie do starannego działania, z czym łączy się brak uzgodnienia obowiązku osiągnięcia szczegółowo określonego, przyszłego, samoistnego materialnego lub ucieleśnionego materialnie rezultatu, oparcie umowy, co do zasady na szczególnym zaufaniu do podmiotu wykonującego usługę oraz reguła osobistego spełnienia świadczenia przez ten podmiot, [tak P. D. (w:) Kodeks cywilny. Komentarz. Księga trzecia. Zobowiązania, pod red. J. G., LEX/el., komentarz do art. 750 k.c., teza 4]. Ponadto, jako element charakterystyczny umowy o dzieło wskazuje się możliwość oceny wytworu będącego rezultatem prac objętych tym stosunkiem prawnym z punktu widzenia istnienia wad dzieła. Jeśli bowiem możliwe jest stwierdzenie, że dany przedmiot ma wady, to umowę, na podstawie, której został on wytworzony, można kwalifikować, jako umowę o dzieło. Przyjmuje się, że w przypadku umowy o dzieło rezultat, o który umawiają się strony, musi być z góry określony. Umowa o dzieło tym, bowiem różni się od umowy o świadczenie usług (art. 750 k.c.), że w przypadku pierwszej z nich mamy do czynienia z umową rezultatu, gdzie nacisk kładzie się na osiągnięcie zindywidualizowanego dzieła, zgodnie z pierwotnymi określonymi parametrami zakreślonymi przez zamawiającego.

Z zasady swobody umów wyrażonej w art. 353 ¹ k.c. wynika, wprost, że strony mogą kształtować stosunek prawny według własnej woli, jednak zgodnie z przepisami bezwzględnie obowiązującymi, właściwością stosunku prawnego i zasadami współżycia społecznego. Granice swobody umów odnoszą się, więc nie tylko do treści umowy, ale również do celu stosunku prawnego kształtowanego przez strony. Powyższa uwaga dotyczy również przepisów z zakresu systemu ubezpieczeń społecznych, (art. 6 ust. 1 pkt 4 i art. 12 ust. 1 ustawy systemowej). O tym, jaki stosunek prawny łączy strony w rzeczywistości rozstrzygają warunki, w jakich praca jest wykonywania, a nie sama nazwa umowy, czy nawet zamiar stron w tym zakresie, (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, sygn. akt III AUa 696/15). Sąd Najwyższy w wyroku z 25 stycznia 2002 r., (sygn. akt II UKN 769/00), stwierdził, że dla prawidłowej oceny charakteru prawnego łączącego strony stosunku prawnego, (czy doszło do nawiązania stosunku pracy, innego stosunku cywilnoprawnego, czy też w ogóle nie doszło do ważnego złożenia oświadczenia woli z powodu jego pozorności), decydujące znaczenie mają ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności zawarcia umowy, jej celu i zamiaru stron. Bez znaczenia jest, to jak strony nazwały zawartą umowę. Nie wystarczy nazwać umowę odpowiednio, czy wprowadzić do jej treści określone zapisy, aby stworzyć pożądany przez strony stosunek prawny. W konsekwencji ani zamiar zawarcia umowy o dzieło przez ubezpieczonego, ani świadome podpisanie takiej umowy także przez zainteresowanych, nie mogą nadać takiemu zatrudnieniu cech dzieła, (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 13 maja 2014 roku, sygn. akt III AUa 894/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 8 maja 2014 roku, sygn. akt III AUa 879/13).

Charakter stosunku prawnego ustala się na podstawie treści oświadczeń woli stron, dokonując ich wykładni w oparciu o całokształt okoliczności towarzyszących realizacji umowy. Trzeba, zatem uwzględnić okoliczność, jak faktycznie umowa była realizowana. Oceniając charakter umów należy, bowiem brać pod uwagę nie tylko postanowienia przyjęte przez strony, (mogące celowo stwarzać pozór zawarcia innej umowy), lecz także faktyczne warunki ich wykonywania. Istotny jest tutaj rodzaj i sposób wykonywanej pracy, gdyż umowa o dzieło nie polega, bowiem na wykonywaniu prostych i powtarzalnych czynności, (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2013 roku, sygn. akt II UK 201/12). W odróżnieniu od umowy o dzieło przyjmujący zamówienie w umowie zlecenia (umowie o świadczenie usług) nie bierze na siebie ryzyka związanego z niepomyślnym wynikiem czynności; jego odpowiedzialność za właściwe wykonanie umowy oparta jest na zasadzie starannego działania (art. 355 § 1 k.c.), podczas gdy odpowiedzialność strony przyjmującej zamówienie w umowie o dzieło niewątpliwie jest odpowiedzialnością za rezultat. Należy podkreślić, że realizacja oznaczonego dzieła jest zwykle określonym procesem wykonawczym, o możliwym do wskazania momencie początkowym i końcowym, którego celem jest doprowadzenie do weryfikowalnego i jednorazowego rezultatu, zdefiniowanego przez strony w momencie zawierania umowy. Z przedstawioną definicją, co do zasady nie koresponduje wykonywanie kolejnych czynności, w systemie pracy ciągłej w pewnym cyklu profesjonalnej działalności zlecającego pracę. Szereg kolejnych czynności, które składają się na zorganizowany cykl produkcyjny, nawet gdy prowadzi do wymiernego efektu, nie może być rozumiany jako jednorazowy rezultat i kwalifikowany jako realizacja umowy o dzieło. Przedmiotem umowy o dzieło nie może być bowiem osiąganie kolejnych, bieżąco wyznaczanych rezultatów; w tym sensie nie może istnieć ciąg tzw. małych dzieł składających się na końcowy efekt, za który odpowiedzialność przyjmuje zlecający pracę. Tego rodzaju czynności są charakterystyczne dla umowy o świadczenie usług, którą definiuje obowiązek starannego działania - starannego i cyklicznego wykonywania umówionych czynności. O tym jaki stosunek prawny łączy strony w rzeczywistości rozstrzyga całokształt okoliczności towarzyszących, tak zawarciu umowy, jak i jej wykonywaniu” (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 lutego 2014 r., III AUa 444/13).

W przedmiotowej sprawie należało ponadto wskazać, że umowa o dzieło jest umową o pewien określony rezultat pracy i umiejętności ludzkich. Zatem celem tej umowy nie jest samo wykonanie umówionych czynności (tak jak w tym przypadku zawieszenie reklamy), ale wytworzenie dzieła, jako konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu, który musi mieć charakter samoistny i przybrać określoną postać w świecie zjawisk zewnętrznych. Rezultat tym musi być przy tym m. in. zdatny do poddania go sprawdzianowi na wady fizyczne, czy prawne (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 1 października 2013 r., III AUa 330/13), czego nie można z pewnością powiedzieć o rezultacie w postaci przesortowania, czy przepalenia złomu. Brak tu określenia cech, czy parametrów indywidualizujących dzieło. W przedmiotowej sprawie nie można przyjąć, aby czynności określone spornymi umowami polegające na montażu siatek (reklam) wielkoformatowych na budynkach wymagały określonych, indywidualnych i niepowtarzalnych cech po stronie ich wykonawcy. W spornej sprawie trudno też mówić o wynagrodzeniu zależnym od osiągnięcia z góry określonego, konkretnego rezultatu (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 września 2013 r., III AUa 244/13), a bynajmniej nie świadczy o tym zapis spornej umowy, że wynagrodzenie będzie płatne po wykonaniu dzieła. Przy czynnościach odpłatnych wynagrodzenie należy się bowiem zawsze za pracę należycie wykonaną. Ponadto, nie można tracić z pola widzenia faktu, iż odwołująca zatrudniała montażystów reklam- wykonujących tożsame co ubezpieczony czynności- na umowę o pracę.

Reasumując, czynności wykonywane przez P. B. w oparciu o umowy zawarte z odwołującym w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w żaden sposób nie daje się zakwalifikować jako umowa o dzieło. Wykonawca nie wykonywał niczego nowatorskiego, czynności objęte umowami miały charakter standardowy, nie odbiegający od innych, powszechnie dostępnych na rynku, nie zmierzały one do osiągnięcia konkretnego, samoistnego rezultatu pracy ludzkiej pracy z określonymi parametrami, mającego postać w świecie zjawisk zewnętrznych, dającego się poddać sprawdzianowi na wady (paramenty nie były wynikiem pracy wykonawcy). Wykonawca tych czynności odpowiadał za staranne działanie wymagane dla tego rodzaju czynności, a wynagrodzenie należne było za staranne wykonanie umówionej pracy.

Tym samym skoro pomiędzy P. B., a odwołującym doszło do zawarcia umów o świadczenie usług, to uzasadnionym było objęcie ubezpieczonego ubezpieczeniami emerytalnym, rentowymi i wypadkowym zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 i art. 12 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, o czym prawidłowo orzekł organ rentowy w zaskarżonej decyzji.

Zatem uznając odwołanie za niezasadne, Sąd oddalił je na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w myśl zasady odpowiedzialności za wynik postępowania określonej w art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).