Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Barbara Bojakowska

Sędziowie Elżbieta Zalewska-Statuch

Joanna Składowska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa T. R.

przeciwko Towarzystwu (...) SA w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 18 czerwca 2019 roku, sygnatura akt I C 5/19

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Towarzystwa (...) SA w W. na rzecz T. R. 1800 (jeden tysiąc osiemset) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 346/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Łasku zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powódki T. R. kwotę 20000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty i 5605,02 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 3617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Powyższe orzeczenie, w zaskarżonym zakresie, zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

6 sierpnia 1998 roku w T. gmina S. A. P. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że kierując samochodem ciężarowym marki M. z naczepą nie zachował szczególnej ostrożności i niedostatecznie obserwował przedpole jazdy, w wyniku czego najechał na tył jadącego przed nim w tym samym kierunku ciągnika U. z przyczepą, którym kierował S. W..
W wyniku wypadku S. (...) doznał urazu czaszko – mózgowego, złamania podstawy czaszki, stłuczenia mózgu, krwiaka i odmy opłucnej, złamania prawego ramienia oraz licznych obrażeń czaszkowo –mózgowych z krwawieniem do mózgu co skutkowało jego śmiercią. Zmarły był bratem powódki T. R..

Sprawca zdarzenia A. P. został skazany za czyn z art. 177 § 1 i 2 k.k. wyrokiem Sadu Rejonowego w Grodzisku Wielkopolskim z dnia 15 listopada 1999 roku.

Kierujący pojazdem A. P. posiadał zawarta umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdów mechanicznych u pozwanej.

Pismem z 12 lipca 2018 roku powódka zgłosiła do pozwanego powstał a szkodę wskutek wypadku brata wnosząc o przyznanie na jej rzecz odpowiedniego świadczenia. Pozwana potwierdziła otrzymanie zgłoszenia szkody pismem z 17 lipca 2018 roku.

W wyniku zgłoszenia szkody i przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwana decyzją z dnia 8 sierpnia 2018 roku odmówiła przyznania i wypłacenia zadośćuczynienia na rzecz powódki. Pomimo dalszych pism kierowanych przez powódkę
do pozwanej o wypłatę odszkodowania pozwana nie zmieniła swojego stanowiska.

S. W. do początku lat 70 – tych mieszkał razem z powódka i prowadził z nią wspólne gospodarstwo domowe. Powódka w okresie dzieciństwa z bratem spędzała
z nim każdą wolna chwilę, spędzali razem wakacje. Po tym czasie, gdy oboje założyli swoje rodziny zamieszkali oddzielnie. S. W. zamieszkał kilkaset km od powódki. Nadal jednak pozostawali w bliskich relacjach, spędzali ze sobą wspólnie święta
i uroczystości rodzinne, dzwonili do siebie często i się odwiedzali wraz ze swoimi rodzinami. S. W. stanowił dla powódki bardzo dużo wsparcie, zwłaszcza wobec faktu,
iż po pewnym czasie powódka pozostała z dziećmi sama i potrzebowała pomocy
np. przy czynnościach związanych z utrzymaniem domu itp. Gdy tylko siostra zadzwoniła
z prośbą o pomoc, w miarę możliwości przyjeżdżał do niej.

Powódka obecnie ma 65 lat. W chwili śmierci brata miała lat 44. To był jej jedyny brat, pozostałe jej rodzeństwo zmarło wcześniej. Powódka posiada w domu zdjęcia i pamiątki po swoim bracie. Ma troje dzieci. Nie miała wsparcia od dzieci bezpośrednio po śmierci brata, albowiem dzieci były jeszcze małe.

Biegły sądowy psychiatra M. G. w swoje opinii wskazał, iż po śmierci brata wystąpiła niepowikłana reakcja żałoby. Obecnie funkcjonowanie powódki społeczne
jest prawidłowe, zgodne z wiekiem. Tragiczna śmierć brata spowodowała u powódki zaburzenia emocjonalne, przejawiające się odczuwaniem niepokoju, zaburzeniami rytmu dobowego, obniżeniem nastroju i ograniczeniem aktywności. Dolegliwości te trwały kilka miesięcy i nie wykraczały poza naturalny proces żałoby. Utrudniały jej codziennie funkcjonowanie w nieznacznym tylko stopniu, nie zaniedbywała obowiązków domowych,
nie było absencji w pracy. W tamtym okresie powódka nie wymagała pomocy psychologicznej i psychiatrycznej. Aktualny stan emocjonalny powódki jest stabilny. Ważne dla powódki było wsparcie emocjonalnego od brata wobec braku męża. Biegły podał,
iż nasilenie objawów i czas ich trwania nie dają podstaw do stwierdzenie długotrwałego lub trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Ustaleń powyższych sąd dokonał w oparciu o zeznania powódki i świadków, których wiarygodność nie budziła wątpliwości. Zeznania ich są spójne i wzajemnie się uzupełniają, nie zawierają wewnętrznych sprzeczności, tworzą logiczną całość. Opinie z zakresu psychiatrii uznano za wiarygodne, albowiem jest jasna, wewnętrznie niesprzeczne
oraz naukowo i logicznie uzasadniona. Nie dostrzeżono żadnych czynników osłabiających zaufanie do wiedzy biegłego i jego bezstronności, ani żadnych ważnych powodów, które zmuszałyby do dopuszczenia dowodu z opinii innych specjalistów.

Sąd Rejonowy stwierdził, że roszczenia powódki są usprawiedliwione w całości
na podstawie art. 446 § 4 k.c.

Następnie, w oparciu o orzecznictwo, sąd omówił kwestie przesłanek przyznania zadośćuczynienia oraz kwestie jego wysokości oraz osób do niego uprawnionych, wskazując, że powódkę łączyła silna więź rodzinna z bratem jaka występuje między rodzeństwem. Powódka do końca życia będą odczuwała brak brata, który bez wątpienia stanowił emocjonalne wsparcie dla powódki. W rozpoznawanej sprawie krzywda jest tym bardziej dotkliwa, że śmierć brata nastąpiła nagle i nieoczekiwanie, w wypadku komunikacyjnym. Zmarły S. W. czynnie uczestniczył w życiu powódki poprzez wspólne zamieszkiwanie, wychowywanie się spędzanie wspólnie uroczystości rodzinnych i świąt.. Wskazano, przy tym, że przeżywanie traumy po staracie osoby bliskiej jest indywidualną sprawą każdego człowieka. Stosownie do własnych możliwości psychicznych, osobowości i charakteru, a także okoliczności zewnętrznych, każdy szuka w tym zakresie własnych rozwiązań. W świetle doświadczenia życiowego należy ocenić że szybki powrót
do pracy lub wejście w nowe relacje osobiste, są traktowanie nie jako oznaka braku żałoby, ale sposób na jej przezwyciężenie. Sam bowiem już fakt utraty osoby bliskiej stanowi krzywdę podlegającą ochronie prawa, a okoliczność występowania uszczerbku na zdrowiu
z tego tytułu, czy też długość trwania żałoby może mieć wpływ na ustalenie samej wysokości zasądzonego zadośćuczynienia. Według sądu, trudno jest dokładnie ocenić rozmiar cierpień powódki z uwagi na subiektywność odczuwania bólu psychicznego po stracie rodzeństwa. Wyważenie odpowiedniej kwoty, w relacji do okoliczności sprawy, należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego i dlatego biorąc pod uwagę powyższe rozważania sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.

Stosownie do treści art. 481 § 1 k.c., I art. 478 k.c. sąd stwierdził, że początkowy termin naliczania odsetek określony został w ten sposób, że w dniu go poprzedzającym
tj. w dniu 8 sierpnia 2018 roku pozwana wydała decyzję, w której ostatecznie odmówiła wypłaty świadczenia.

O odsetkach za opóźnienie w spełnieniu świadczenia sąd orzekł na podstawie
art. 455 k.c. i art. 481 § 1 i 2 k.c. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz art. 481 § 1 i 21 k.c. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 09 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1830), a o kosztach procesu na podstawie
art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zaskarżając go w całości, zarzucając:

1/ naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności art 233 § 1 k.p.c.
w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie dokonania wszechstronnego rozważenia zebranego materiału oraz pominięcie znaczenia ustalonych w postępowaniu dowodowym okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym faktu, iż:

a. powódka w chwili śmierci poszkodowanego była w trakcie żałoby po innych członkach rodziny, w tym rodzicach i mężu, które to w przeważającym zakresie wpływały
na jej stan psychiczny,

b. stwierdzona u powódki reakcja żałoby po poszkodowanym miała charakter niepowikłany,

c. reakcja powódki na śmierć poszkodowanego stanowiła konsekwencję uprzedniej straty wielu członków rodziny, w szczególności rodziców i męża, a nie szczególnie silnej relacji wytworzonej między powódką a poszkodowanym,

d. możliwości adaptacyjne powódki, mimo zdiagnozowanego u niej uszkodzenia OUN, były wystarczające do przebycia wielokrotnych w krótkim czasie procesów żałoby
oraz ich zamknięcia,

e. powódka w trakcie procesu żałoby nie wymagała pomocy psychologa
ani psychiatry, nie zaniedbywała w żadnej mierze obowiązków domowych ani zawodowych,

f. stan emocjonalny powódki jest stabilny, a jego wahania mogą wynikać
z pozostających bez związku ze zdarzeniem szkodzącym zmian w OUN,

g. nie ma podstaw do stwierdzenia u powódki długotrwałego lub trwałego uszczerbku na zdrowiu

h. w rodzinie powódki występował problem alkoholowy, który miał wpływ
na zakończenie przez nią edukacji,

2/ naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c.
w zw. z art. 258 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w postaci wybiórczej oceny dowodu z zeznań świadków i pominięcie znaczenia ustalonych w postępowaniu dowodowym okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym faktu, iż:

a. powódka widywała się z poszkodowanym jedynie okazjonalnie, podczas świąt, w czasie których odwiedzała również mieszkających niedaleko niego rodziców, a po ich śmierci cmentarz, na którym zostali pochowani,

b. okres żałoby związany we śmiercią wielu członków rodziny w krótkich odstępach czasu został u powódki zakończony,

3/ naruszenie przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c.
w zw. z art. 299 w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w postaci wybiórczej oceny dowodu opinii biegłego, którego integralną część stanowi wywiad przeprowadzony z powódką i pominięcie znaczenia ustalonych w jego trakcie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym faktu, iż:

a. w rodzinie powódki występował problem alkoholowy, który to mógł mieć wpływ na rodzaj wytwarzanych relacji między jego poszczególnymi członkami - powódka wskazuje, iż jej brat zmarł na marskość wątroby po alkoholu, ojciec powódki również nadużywał alkoholu, a sama powódka potwierdza, że nie unika alkoholu,

b. powódka nie kontynuowała nauki po szkole podstawowej z uwagi na problem alkoholowy ojca, który to powodował konieczność podjęcia przez nią pracy w celu utrzymania domu,

c. powódka w bardzo młodym wieku wyszła za mąż i w okresie ponad 20 lat przed zdarzeniem szkodzącym mieszkała z rodziną w innej niż poszkodowany i reszta rodziny części kraju,

d. spotkania powódki z poszkodowanym miały miejsce jedynie 2-3 razy w roku
z okazji świąt,

e. zdarzenie szkodzące nie uniemożliwiło powódce wykonywania nałożonych |
na nią obowiązków zawodowych oraz domowych, która to okoliczność była przyznała w trakcie przesłuchania jak i badania przez biegłego - „domem się cały czas zajmowałam, do pracy chodziłam",

4/ naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 446 § 4 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące przyznaniem zadośćuczynienia
w niebagatelnej kwocie 20000 zł na rzecz powódki w oparciu o przepis przyznający uprawnienie do dochodzenia zadośćuczynienia na jego podstawie jedynie do zdarzeń szkodzących występujących po jego wprowadzeniu w sytuacji gdy zdarzenie szkodzące miało miejsce w dniu 6 sierpnia 1998 r., a nadto w braku ustalenia między powódką
a poszkodowanym występowania więzi o ponadstandardowym charakterze,

5/ naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 481 k.c. w zw.
z 817 § 1 k.c. poprzez zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 9 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty w sytuacji gdy w razie ustalenia wysokości zadośćuczynienia według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy uzasadnione jest przyznanie odsetek dopiero
od chwili wyrokowania.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę rozstrzygnięcia
w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa w całości i rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania w I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji pozwanego
w całości i zasądzenie na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew bowiem zarzutom zawartym w złożonym środku zaskarżenia Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia przepisów prawa procesowego , a naruszenie prawa materialnego poprzez wskazanie złej podstawy prawnej nie miało wpływu na samą treść rozstrzygnięcia.

Przede wszystkim należało odnieść się do zarzutów naruszenia prawa procesowego, bowiem jedynie w przypadku uznania, że postępowanie dowodowe nie było dotknięte wadami, można przyjąć, że prawidłowo został ustalony stan faktyczny w sprawie. Ponieważ zaś prawna kwalifikacja stanu faktycznego jest pochodną ustaleń, o prawidłowym zastosowaniu bądź niezastosowaniu prawa materialnego można mówić dopiero wówczas,
gdy ustalenia stanowiące podstawę wydania zaskarżonego wyroku pozwalają na ocenę
tej kwestii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2002 r. IV CKN 1532/00.
Lex nr 78323).

Skarżący nie podważył skutecznie ustaleń faktycznych poczynionych przez
Sąd Rejonowy, pomimo wskazania na naruszenie art. 233 § 1 w zw. z art. 278 k.p.c.,
czy z art. 258 k.p.c. i art. 299 k.p.c.

Przypomnieć należy, że postawienie skutecznego zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń, oznaczenia, jakie kryteria oceny sąd naruszył, a nadto wyjaśnienia dlaczego zarzucane uchybienie mogło mieć wpływ na ostateczne rozstrzygnięcie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. IV CKN 970/00, Lex nr 52753 czy wyrok z dnia
6 lipca 2005 r. III CK 3/05, Lex nr 180925). Apelujący tej oceny skutecznie nie zakwestionował, przedstawiając tylko własną, subiektywną, wersję wydarzeń, w zupełnym oderwaniu, bez powiązania ich z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Opierając swe zarzuty na wyrwanych z kontekstu sformułowaniach zawartych w opinii biegłego, czyniąc na tej podstawie niczym nieuprawione wnioski, niezgodne z opinią biegłego. Sam fakt, że powódka w dacie śmierci brata była w trakcie żałoby po innych członach rodziny nie oznacza, że nie przeżyła straty brata, , skoro utraciła kolejną osobę bliską, która stanowiła dla niej jedyne wsparcie osoby dorosłej po śmierci męża. Zupełnie przy tym nieuprawiony jest wniosek apelującego, że to żałoba po poprzednio zmarłych członkach rodziny była powodem jej cierpień a nie szczególnie silna relacja z bratem. Wnioskowanie takie jest wręcz sprzeczne z opinią biegłego oraz doświadczeniem życiowym, jeżeli weźmie się pod uwagę, że mąż powódki zmarł dwa lata przez śmiercią jej brata.

O charakter więzi rodzinnych , czy w ogóle o ich istnieniu nie świadczy też jak tego chce apelujący brak powikłań w trakcie żałoby, czy też zdiagnozowane u niej uszkodzenia OUN. Z zarzutów skarżącego zdaje się wypływać wniosek, że jeżeli powódka ma stwierdzone na dzień badania (po prawie 20 latach do wypadku) wtórne organiczne zmiany OUN i dorastała w rodzinie z problemem alkoholowym, to śmierć brata nie spowodowała zerwania więzi rodzinnych, bo takich z uwagi na cechy osobowościowe i trudne dzieciństwo, nie wykształciła. Jest to zupełnie dowolny, niczym nieuzasadniony, sprzeczny z opinią biegłego wniosek , a dla powódki wręcz obraźliwy i ją dyskryminujący.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego dotyczącego uchybienia przez Sąd Rejonowy
art. 446 § 4 k.c. wskazać należy, iż co do zasady rację ma skarżący, że przepis ten nie ma
w sprawie zastosowania, z uwagi na to, że zdarzenie powodujące śmierć brata powódki nastąpiło przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy
- Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 731).

Jednak okoliczność ta nie może zmierzać w kierunku postulowanym przez skarżącego, gdyż w przedmiotowej sprawie spowodowanie śmierci osoby bliskiej dla powoda stanowi naruszenie dóbr osobistych członków jego rodziny. Nie ulega wątpliwości, że powódka tracąc brata odniosła ogromną krzywdę, co uzasadnia przyznanie jej zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. Zgodnie bowiem z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 r.,
IV CK 307/09 spowodowanie śmierci osoby bliskiej przed dniem wejścia w życie
ww. ustawy z dnia 30 maja 2008 r., mogło stanowić naruszenie dóbr osobistych najbliższych członków rodziny zmarłego i uzasadniać przyznanie im zadośćuczynienia na podstawie
art. 448 k.c. (patrz tez uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 III CZP 32/11.
czy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2012 r. I CSK 313/11).

Mając zaś na uwadze kwestionowaną przez skarżącego wysokość przyznanego zadośćuczynienia, wyjaśnić jedynie należy, że korygowanie przez sąd odwoławczy wysokości zasądzonej kwoty zadośćuczynienia możliwe jest wówczas, gdy stwierdza się oczywiste
i rażące naruszenie ogólnych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia
(por. przykładowo wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2006r., II PK 102/.06,
z dnia 18 listopada 2004r., ICK 219/04 z dnia 30 października 2003r., IV CK 151/02,
z dnia 7 listopada 2003r., V CK 110/03, z dnia 9 lipca 197- r., III PRN 39/70). W ramach kontroli instancyjnej nie jest natomiast możliwe wkraczanie w sferę swobodnego uznania sędziowskiego. O oczywistym i rażącym naruszeniu zasad ustalenia "odpowiedniego" zadośćuczynienia mogłoby świadczyć przyznanie zadośćuczynienia wręcz symbolicznego, zamiast stanowiącego rekompensatę doznanej krzywdy, bądź też kwoty wygórowanej, prowadzącej do niestosownego wzbogacenia się tą drogą.

W ocenie Sądu Okręgowego suma zasądzonego zadośćuczynienia na rzecz powódki, na wystąpienie takiej dysproporcji nie wskazuje, wbrew twierdzeniom strony skarżącej.

Wymaga podkreślenia, że sąd ustalając kwotę zadośćuczynienia uwzględnił wszystkie istotne dla jej oszacowania okoliczności, opierając się w tym zakresie na materiale dowodowym, Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że ustalony rozmiar zadośćuczynienia jest odpowiedni do doznanej przez powódkę cierpień i silne więzi z bratem. Sąd wziął pod uwagę także wpływ, jaki wywarła śmierć na funkcjonowanie powódki.

Nie można podzielić zarzutu skarżącego, iż Sąd Rejonowy nie odniósł się należycie
do opinii biegłego psychiatry, gdyż dokonując ustaleń faktycznych (k. 105 verte - 106) stwierdził, że „…tragiczna śmierć brata spowodowała u powódki zaburzenia emocjonalne, przejawiające się odczuwaniem niepokoju, zaburzeniami rytmu dobowego, obniżeniem nastroju i ograniczeniem aktywności, które to dolegliwości trwały kilka miesięcy i nie wykraczały poza naturalny proces żałoby…”, co właśnie ustalił na podstawie przedmiotowej opinii.

Sąd pierwszej instancji nie pominął także faktu, że powódka straciła po wypadku swojego ukochanego brata, który był dla niej przyjacielem i wsparciem, który też jej pomagał finansowo i rzeczowo (k. 105 verte).

Zdaniem Sądu Odwoławczego brak powikłań zdrowotnych po stronie powódki
i wystąpienie niepowikłanej reakcji żałoby, jak również aktualny stabilny stan emocjonalny powódki, nie może umniejszyć tragedii, która ją spotkała po niespodziewanej śmierci S. W..

W ocenie Sądu drugiej instancji - budowanej na doświadczeniu zawodowym
- zasądzona kwota zadośćuczynienia nie jest więc rażąco zawyżona, jak wywodzi skarżący, gdyż bez wątpienia należy do grupy przeciętnych kwot przyznawanych przez sądy pierwszej instancji w tego rodzaju sprawach, nie została również wymierzone z przekroczeniem swobodnej oceny i mieści się w granicach sędziowskiego uznania, do którego sąd pierwszej instancji miał pełne prawo. Atrybut swobody orzekania o wysokości zadośćuczynienia wynika z faktu, iż nie istnieją żadne zobiektywizowane, ustawowo określone kryteria pozwalające sądowi na rozstrzygnięcie o zadośćuczynieniu we wprost określonych przedziałach pieniężnych.

Tym bardziej nie ma znaczenia upływ czasu od zdarzenia śmierci brata do daty dochodzenia rodzenia zadośćuczynienia przez powódkę, jak błędnie twierdzi strona skarżąca.

Resumując stwierdzić trzeba, iż apelujący poza własną, odmienną oceną okoliczności uwzględnionych przez sąd przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, nie przedstawił skutecznych argumentów, które uzasadniałyby dokonanie postulowanej zmiany wyroku
w kierunku przez niego oczekiwanym.

Nie jest też trafny zarzut naruszenia art. 481 § 1 k.c. w zw. z 817 § 1 k.c. Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd Rejonowy nie naruszył przytoczonych przepisów prawa. Zasadą jest, że zadośćuczynienie staje się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez poszkodowanego do spełnienia świadczenia. Jednie tylko w wyjątkowych wypadkach możliwe jest przyznanie odsetek ustawowych z opóźnienie do daty wyrokowana,
gdy w trakcie procesu ujawniły się nowe okoliczności, które nie były znane w dacie likwidacji szkody. Takie okoliczności w sprawie nie zaszły, skarżący ich również w sprawie nie wykazał.

Dlatego też, z uwagi na wszystkie przytoczone powyżej argumenty, apelacja strony pozwanej podlegała oddaleniu w całości na mocy art. 385 k.p.c., o czym orzeczono
jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach postępowania odwoławczego, należnych od pozwanego na rzecz powódki Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który pozwany przegrał w instancji odwoławczej w całości.

Sąd zasądził więc od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, ustalając wysokość tych kosztów w oparciu § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).