Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2019 r.

sprawy M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o rentę

na skutek odwołania M. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 25 lipca 2017

znak : (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1039/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 marca 2019 r.

Decyzją z dnia 25.07.2017r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R., odmówił wnioskodawczyni M. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. W uzasadnieniu decyzji wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 21.06.2017r. ustaliła, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy, lecz niezdolność nie pozostaje w związku z chorobą zawodową. Renta nie przysługuje jej od dnia 1.08.2017r.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła wnioskodawczyni M. S. domagając się jej zmiany i przyznania jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. Wniosła także o przeprowadzenie dowodu z opinii lekarskiej biegłego sądowego z zakresu neurologii i ortopedii.

W odpowiedzi Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując swoją argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.

ZUS decyzją z dnia 25.07.2017r. uchylił decyzję z dnia 10.02.2017r. przyznającą wnioskodawczyni prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową oraz odmówił prawa do dalszej wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową i wstrzymał wypłatę tego świadczenia od 01.08.2017r.

Jak wynika z akt sprawy, decyzją z dnia 10.02.2017r. na wniosek strony z dnia 30.11.2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał M. S. prawo do reny z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową od dnia 30.11.2016r. do dn. 31.01.2018r. Decyzja ta poprzedzona była orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 11.01.2017r. , który stwierdził, że ww. jest częściowo niezdolna do pracy, okresowo do dnia 31.01.2018r. a niezdolność ta pozostaje w związku z chorobą zawodową.

Orzeczenie to zostało poddane kontroli w trybie nadzoru Prezesa ZUS nad wykonywaniem orzecznictwa o niezdolności do pracy, wynikającego z art. 14 ust.5 pkt 3 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U.z 2017r. poz. 1383-t.jedn.), a sprawę przekazano do ponownego rozpoznania komisji lekarskiej ZUS.

Orzeczeniem z dnia 21.06.2017r. komisja lekarska ZUS stwierdziła po przeprowadzeniu bezpośredniego badania lekarskiego i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej ,że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Opierając się zatem na treści orzeczenia komisji lekarskiej, organ rentowy wydał decyzję z dnia 25.07.2017r.

W celu ustalenia stanu zdrowia wnioskodawczyni w szczególności czy jest ona częściowo niezdolna do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji w związku z chorobą zawodową, kiedy powstała owa niezdolność do pracy oraz czy ma charakter trwały czy okresowy, Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i ortopedii.

Biegły sądowy z zakresu neurologii w opinii wydanej na podstawie badania oraz w oparciu o dokumentację medyczną zgromadzoną w aktach sprawy, rozpoznał u wnioskodawczyni przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego na tle zmian dyskopatyczno – zwyrodnieniowych bez istotnych objawów ubytkowych w badaniu neurologicznym, - naczyniopochodne zawroty głowy w remisji objawów , - stan po artroskopii stawu barkowego prawego z przewlekłym zespołem bólowym i dysfunkcją kończyny górnej prawej.

W aspekcie schorzeń neurologicznych według biegłego odwołującego się nie jest niezdolna do pracy po 01.08.2017r.

Dostępne badania obrazowe obu odcinków kręgosłupa wykazały wielopoziomowe zmiany dyskopatyczno –zwyrodnieniowe bez cech ucisku rdzenia i korzeni nerwów rdzeniowych, co wskazuje że dysfunkcja kończyny górnej nie ma podłoża podejrzewanej pierwotnie radikulopatii szyjnej. W aktualnym badaniu neurologicznym poza ograniczeniem ruchomości w zakresie stawu barkowego prawego i najpewniej wtórnego osłabienia kończyny górnej prawej, nie stwierdza się istotnego ograniczenia ruchomości kręgosłupa, ani aktywnych cech zespołu korzeniowego.

Zgłaszane zawroty głowy nie wymagają obecnie farmakoterapii i nie skutkują obiektywnymi typowymi odchyleniami w badaniu. Tym samym w aspekcie neurologicznym brak jest przesłanek do uznania opiniowanej za osobę niezdolną do pracy.

Biegły ortopeda rozpoznał u badanej chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego z anomaliami kostnymi wrodzonymi i nawrotowym zespołem korzeniowym, chorobą zwyrodnieniową barków miernie zaawansowaną z przewagą barku prawego.

Wnioskodawczyni w chwili obecnej prezentuje dolegliwości umożliwiające jej wykonywanie pracy zgodnie z kwalifikacjami na otwartym rynku pracy z przyczyn schorzeń ortopedycznych. Zmiany w kręgosłupie szyjnym nie powodują istotnej dysfunkcji funkcjonalnej i nie są obecnie powodem aktywnego leczenia wnioskodawczyni. Choroba zwyrodnieniowa barków obustronnie wymaga intensyfikacji leczenia i rehabilitacji oraz zachowania zasad ergonomii pracy na stanowisku pracy. Nie powoduje jednak niezdolności do pracy wnioskodawczyni.

Zarzuty do opinii ortopedy zgłosił pełnomocnik wnioskodawcy w piśmie z dnia 2.10.2018r.

W odpowiedzi na zarzuty pełnomocnika wnioskodawcy biegły w opinii z dnia 18.12.2018r. stwierdził, iż fakt orzeczenia stopnia niepełnosprawności u wnioskodawczyni oraz okres orzeczonej niepełnosprawności nie wpływają na bieżący wynik badania klinicznego i bieżący stan ortopedyczny wnioskodawczyni.

Bieżący stan ortopedyczny nie powoduje w ocenie biegłego niezdolności do pracy wnioskodawczyni.

Konieczność zachowania zasad ergonomii pracy przez wnioskodawczynię oraz wskazanie na zasadność jej dalszego leczenia nie jest równoznaczne z określeniem niezdolności do pracy wnioskodawczyni. Bieżący stan ortopedyczny nie powoduje w ocenie biegłego niezdolności do pracy.

Pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o powołanie kolejnego biegłego z zakresu ortopedii ( na rozprawie w dniu 20.03.2019r.) Sąd oddalił ten wniosek dowodowy.

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o opinię biegłych oraz dowody z dokumentów zalegających w aktach organu rentowego i aktach sądowych.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, albowiem zostały one sporządzone przez powołane do tego osoby i w przepisanej formie, a ich autentyczność i treść nie budziły wątpliwości Sądu.

Sąd Okręgowy dał wiarę opiniom biegłych neurologa i ortopedy, albowiem są one fachowe, a ich treść oraz sposób formułowania wniosków nie budzi wątpliwości. Opinie zostały wydane przez biegłych specjalistów, których specjalizacje zawodowe odpowiadają rodzajom schorzeń i dolegliwości wnioskodawczyni. Biegli wydali opinie po badaniu wnioskodawczyni oraz po wnikliwej analizie dokumentacji jej leczenia. Z treści opinii wynika, iż zawiera ona wszystkie konieczne elementy (wywiad uzyskany od wnioskodawczyni i z zapisu dokumentacji medycznej, rezultaty własnych badań, wskazanie dokumentacji medycznej będącej przedmiotem analizy, rozpoznanie lekarskie i wniosek końcowy dotyczący niezdolności do pracy). Merytoryczna analiza również pozwala na przyznanie opinii biegłych waloru wiarygodności. Biegli w sposób jasny i logiczny wyjaśnili motywy wydania opinii o takiej treści, wskazując przede wszystkim na przeprowadzone badania.

W ocenie Sądu niezasadne są zarzuty do opinii biegłego złożone przez pełnomocnika wnioskodawcy. Przedstawiona w zarzutach argumentacja, stanowi wyłącznie polemikę z prawidłową opinią biegłego i jest nieuprawniona.

W ocenie Sądu, zgromadzony materiał dowodowy, w tym dopuszczone opinie biegłych specjalistów właściwych ze względu na prezentowane przez wnioskodawczynię schorzenia, w sposób kompletny wyjaśnia sporne w niniejszej sprawie kwestie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Odwołanie jest nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt. 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U.2015.1242 j.t.) z tytułu choroby zawodowej lub wypadku przy pracy przysługują świadczenia w postaci renty z tytułu niezdolności do pracy dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. Przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

Zgodnie z art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu ustalono zmianę stopnia niezdolności, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Renta z tytułu niezdolności do pracy chroni przed ryzykiem niezdolności do pracy. Specyfika powyższego ryzyka przejawia się w niestałości tego stanu faktycznego i prawnego. W związku z tym prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy może ulec zmianom – zmianie kwalifikacji niezdolności do pracy, jej ustaniu lub ponownemu powstaniu. O zmianach w prawie i wysokości świadczeń rentowych przesądza wynik badania lekarskiego przeprowadzonego przez lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS. W toku postępowania sądowego w przedmiocie odwołania od decyzji organu rentowego, która zależna jest od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, Sąd dokonuje weryfikacji stanowiska lekarza, jak i Komisji Lekarskiej zakwestionowanych przez wnioskodawcę.

Podstawową przesłanką powstania prawa do renty jest okoliczność niezdolności do pracy. Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Za osobę całkowicie niezdolną do pracy uważa się osobę, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się z jednej strony stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, z drugiej zaś możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ocena powyższa, jako że wymaga odniesienia się do kryteriów medycznych, w szczególności do stopnia naruszenia sprawności organizmu, wymaga zasięgnięcia przez Sąd opinii biegłych dysponujących wiadomościami specjalnymi z zakresu medycyny. Ocena biegłych warunkuje dopiero dalszą analizę prawną niezdolności do pracy.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe w kierunku ustalenia czy wnioskodawczyni jest niezdolna do pracy, w jakim stopniu i od którego momentu oraz czy niezdolność ta pozostaje w związku z ustaloną chorobą zawodową. Jak ustalono w oparciu o sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania opinię biegłych sądowych odwołująca jest niezdolna do pracy. Biegli, którzy są specjalistami z wieloletnim doświadczeniem sporządzili opinie na podstawie zgromadzonej dokumentacji lekarskiej i po przebadaniu wnioskodawczyni.

Jest oczywiste, że ocena niezdolności do pracy wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych. Wprawdzie w ramach przyznanej Sądowi swobody w ocenie dowodów, sąd nie tylko może, ale także powinien uznać opinię jednego biegłego za przekonywającą, a opinię drugiego biegłego zdyskwalifikować (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19.7.1952 r., ŁC 207/52 i z dnia 24.8.1972 r., II CR 222/72,), lecz nie może opierać się wyłącznie na własnej wiedzy, oderwanej od specjalistycznej wiedzy medycznej, a tym bardziej jedynie na twierdzeniach strony, odnośnie jej stanu zdrowia (por. wyrok SN z dnia 07.07.2005r. sygn. akt: II UK 277/04) .To właśnie opinia biegłych dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe, w tym rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia związanych z nimi dolegliwości, stanowiących łącznie o zdolności do wykonywania zatrudnienia lub jej braku (por. wyrok SA w Rzeszowie z dnia 26.03.2013r., sygn. akt: III AUa 853/12).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.