Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie III Wydział Karny

z dnia 06 lutego 2019 r.

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, przy uwzględnieniu treści art. 387 § 5 k.p.k., Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 sierpnia 2017 r. około godziny 20:00 E. B. szedł wraz ze swoim kolegą P. K. (1) w stronę stacji metra W.. Po drodze spotkali dwóch mężczyzn. Jeden z nich był kolegą P. K. (1). Po chwili jeden z tych mężczyzn oddalił się. Pozostali mężczyźni rozmawiali. Zachowywali się spokojnie. Nikogo nie zaczepiali. W pewnym momencie podszedł do nich nieznany im mężczyzna, którym okazał się być T. R.. Mężczyzna ten był pod wpływem alkoholu. W ręku trzymał szklaną butelkę. Zaczął on zaczepiać E. B., P. K. (1) oraz trzeciego mężczyznę o nieustalonych danych, który po chwili został uderzony butelką przez T. R.. Następnie T. R. zaczął przepraszać ww. mężczyzn i zaprosił ich na wspólne spożywanie alkoholu. Aby nie denerwować T. R. mężczyźni przystali na tę propozycję. Podczas drogi do sklepu T. R.znów stał się agresywny. Zaatakował E. B., który jednak zdołał obezwładnić napastnika. Mężczyźni uciekli następnie w stronę pobliskich bloków mieszkalnych. Tam też spotkali patrol Policji, który poinformowali o całym zdarzeniu. Po rozmowie z funkcjonariuszami Policji mężczyzna, który został uderzony butelką, oddalił się z miejsca zdarzenia, zaś E. B. oraz P. K. (1) udali się w stronę sklepu ogólnospożywczego w pobliżu stacji metra W., aby zakupić papierosy i bilety.

Około godziny 21:30, do sklepu (...) przy Al. (...)
w W. weszli E. B. oraz P. K. (1). Zaraz za nimi do sklepu wszedł trzeci mężczyzna – T. R.. Zaraz po wejściu do sklepu (...) uderzył P. K. (1) pięścią w nos. Mężczyźnie zaczęła lecieć krew z nosa i ust. E. B. schował się za ladą sklepu. P. K. (1) stał natomiast na środku sklepu, a T. R., krzycząc
w stronę E. B., chciał go wyciągnąć zza lady. Na wyraźne polecenie sprzedawczyni P. K. (2) T. R. opuścił sklep. Po chwili P. K. (1) również opuścił sklep i na zewnątrz czekał na E. B., który dopiero po pewnym czasie wyszedł ze sklepu. Na miejsce przyjechał patrol interwencyjny firmy (...) oraz patrol Policji, który został wezwany przez E. B.. Funkcjonariusze Policji, którzy przyjechali na miejsce zdarzenia, nie zastali tam żadnego z ww. mężczyzn.

Dowód: zeznania świadka P. K. (2) – k. 24-25, zeznania M. J. – k. 21-22, 44, wyjaśnienia E. B. – k. 33-34, wyjaśnienia P. K. (1) – k. 38-39, protokół oględzin płyty CD – k. 56-59.

Funkcjonariusze Policji rozpoczęli penetrację okolicznego terenu. Na pasie zieleni rozdzielającym chodnik od jezdni Al. (...) w W. funkcjonariusze zauważyli trzech bijących się mężczyzn. T. R. został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji w dniu 18 sierpnia 2017 r., o godz. 22:15 na wysokości posesji nr (...) przy Al. (...) w W.. Oprócz niego zatrzymano również P. K. (1) oraz E. B.. Wszyscy ww. mężczyźni zostali zatrzymani w związku z podejrzeniem udziału w bójce. Po zatrzymaniu osoby te zostały przebadane na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Wynik pierwszego badania T. R. to 0,88 mg/l, zaś wynik drugiego badania – 0,90 mg/l. U P. K. (1) stwierdzono natomiast odpowiednio: 0,55 mg/l oraz 0,53 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dowód: zeznania M. J. – k. 21-22, 44, zeznania A. W. – k. 41-42, zeznania I. B. – k. 61-62, zeznania D. G. – k. 64, protokoły zatrzymania – k. 4, 12, 17, protokoły badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym – 6-8, 15-16, 19-20, protokół okazania – k. 35-36, stwierdzenie tożsamości – k. 37.

Z uwagi na widoczne obrażenia zewnętrzne P. K. (1), takie jak zakrwawione ręce, opuchnięty i zakrwawiony nos, wezwano załogę Ratownictwa Medycznego. Z uwagi na podejrzenie złamania nosa P. K. (1) został przewieziony do szpitala (...) przy ul. (...) w W.. Przeprowadzone badania wykazały, że uderzenie w nos spowodowało u niego opuchliznę nosa i jego deformację, w tym przesunięcie płatków nosa w prawą stronę. Obrażenia te stanowiły rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni.

Dowód: zeznania M. J. – k. 21-22, 44, karta medycznych czynności ratunkowych – k. 9, protokół oględzin osoby – k. 10-12.

T. R. urodził się (...) w W.. Z zawodu jest kucharzem. Obecnie pracuje jako pracownik fizyczny na budowie. Z tego tytułu osiąga dochód
w wysokości 2 000,00 zł – 3 000,00 zł miesięcznie. Jest kawalerem. Nie posiada dzieci lub innych osób na utrzymaniu. Od 2014 r. jest uzależniony od narkotyków (marihuany), które obecnie zażywa sporadycznie. W przeszłości miał problemy z heroiną. Uprzednio był już karany, przede wszystkim za przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Dowód: dane osobopoznawcze – k. 97, 166, dane o karalności – k. 47-49, 92-93.

Biegli psychiatrzy nie rozpoznali u T. R. upośledzenia umysłowego ani choroby psychicznej. Rozpoznali natomiast uzależnienie mieszane od marihuany, opiatów
i alkoholu, a także szkodliwe używanie leków uspakajających. Ten stan psychiczny tempore criminis nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności do rozpoznania znaczenia zarzucanych mu czynów ani do pokierowania swoim postępowaniem. O ile tempore criminis T. R. wprawił się w stan odurzenia lub nietrzeźwości, to był to stan bez podłoża patologicznego, którego skutki mógł przewidzieć na podstawie wiedzy ogólnej i własnych doświadczeń. Aktualny stan zdrowia pozwala na jego udział w czynnościach postępowania karnego (poczytalność nie budzi żadnych wątpliwości) oraz na samodzielną i rozsądną obronę.

D owód: opinia sądowo-psychiatryczna – k. 116-119.

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony T. R. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień ( protokół przesłuchania – k. 31-32). Na etapie postępowania sądowego T. R. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony odmówił składania wyjaśnień. Jednocześnie sformułował wniosek o dobrowolne poddanie się karze ( protokół rozprawy – k. 166-167).

Dokonując oceny stanowiska oskarżonego w zakresie jego przyznania się do popełnienia zarzucanych mu czynów Sąd orzekający w niniejszej sprawie miał na uwadze pogląd wyrażony
w judykaturze wedle którego ocena, czy przyznanie się oskarżonego do winy nie budzi wątpliwości powinna być oparta na rozważeniu całokształtu okoliczności zawartych
w wyjaśnieniach oskarżonego. Nie można więc przy dokonywaniu tej oceny ograniczyć się jedynie do oparcia się na deklaracji oskarżonego o przyznaniu się do winy, gdy treść dalszych wyjaśnień oskarżonego przeczy tej deklaracji lub poddaje ją w wątpliwość. Przyznanie się do winy może być uznane za dowód tylko wtedy, gdy nie budzi wątpliwości. Przyznanie się oskarżonego do winy powinno być konsekwentne, tzn. nie powinno mieć zarówno wewnętrznych sprzeczności, jak i pozostawać w sprzeczności z innymi zgromadzonymi w sprawie materiałami dowodowymi (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdański z dnia 26 lipca 2012 r. w sprawie II AKa 228/12, POSAG 2013/1/179).

W ocenie Sądu przyznanie się do winy oskarżonego nie budzi wątpliwości, albowiem koresponduje ono ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań świadków oraz dowodów z dokumentów.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia złożone przez E. B. (k. 33-34) oraz P. K. (1) (k. 38-39), albowiem są one logiczne, wewnętrznie spójne, a nadto znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym w postaci zeznań świadka P. K. (2) oraz w protokole oględzin płyty CD zawierającej zarejestrowaną rozmowę E. B. z dyspozytorem S. Stanowiska Kierowania Komendy(...)Policji. Na miano wiarygodnych zasługują również zeznania świadka P. K. (2) (k. 24-25), tj. ekspedientki w sklepie (...) przy Al. (...) w W.. Świadek opisała w sposób szczegółowy przebieg wydarzeń w sklepie. Jest to osoba obca dla stron postępowania. Brak jest również jakichkolwiek podstaw, aby podważać jej wiarygodność czy jej obiektywizm.

Sąd uznał za wiarygodne również zeznania przesłuchany w sprawie funkcjonariuszy Policji, tj.: M. J. (k. 21-22, 44), A. W. (k. 41-42), I. B. (k. 61-62) oraz D. G. (k. 64). Z uwagi na to, że zeznania wskazanych świadków są spójne i logiczne, a także z uwagi na fakt, iż nie mają oni motywów do obciążania uczestników zdarzenia, Sąd uznał depozycje świadków za pełnowartościowy materiał dowodowy.

W ocenie Sądu opinia sądowo – psychiatryczna sporządzona przez biegłych psychiatrów na etapie postępowania sądowego jest prawidłowa. Została ona w wiarygodny i przejrzysty sposób przedstawiona oraz uzasadniona. Zdaniem Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw do podważania ustaleń i wniosków wynikających z tej opinii. Nie ujawniły się również żadne okoliczności, które podważałyby kompetencje biegłych lub ich bezstronność.

Nie budziły wątpliwości Sądu pozostałe dowody i dokumenty, zgromadzone w aktach sprawy. Dowody te zgromadzone zostały prawidłowo, dokumenty zaś sporządzone przez osoby do tego uprawnione, stosownie do regulacji określających ich formę i treść, a tym samym Sąd uznał je za odzwierciedlające w sposób wierny okoliczności w nich opisane. Sąd nie znalazł podstaw, by dowodom tym odmówić wiarygodności, w tym również dokumentacji medycznej dotyczącej pokrzywdzonego. Wskazać należy, że strony postępowania również nie kwestionowały ich treści.

Analizując tak ustalony stan faktyczny, zgodnie z poczynioną oceną materiału dowodowego, Sąd zważył co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił uznać oskarżonego T. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu.

T. R. został oskarżony o to, że w dniu 18 sierpnia 2017 roku w sklepie (...) w W. przy Al. (...), uderzył P. K. (1) pięścią w nos powodując u niego jego opuchliznę i deformację, w tym przesunięcie płatków nosa w prawą stronę, które to obrażenia stanowiły rozstrój zdrowia na czas powyżej 7 dni, tj. o czyn z art. 157
§ 1 k.k.

Zgodnie z treścią art. 157 § 1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi ten, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1 k.k. Osoba taka podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Przepis ten chroni zdrowie człowieka przed zamachami powodującymi mniejsze skutki niż te, które zostały stypizowane w art. 156 k.k. jako ciężki uszczerbek na zdrowiu. Przestępstwo określone
w przepisie art. 157 § 1 k.k. ma charakter materialny, co oznacza, że realizacja znamion tego czynu wymaga spowodowania skutku, o którym mowa w art. 157 § 1 k.k., a więc naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwającego powyżej 7 dni, a nie kwalifikowanego jako czyn z art. 156 § 1 k.k. W zależności od tego, czy skutki na zdrowiu wywołane czynem trwały dłużej niż 7 dni czy tego okresu nie przekroczyły, wyróżnić można średni (art. 157 § 1 k.k.) oraz lekki (art. 157 § 2 k.k.) uszczerbek na zdrowiu. Przepis ten obejmuje zatem te wszystkie różnorodne przypadki oddziaływania na ciało człowieka, które z jednej strony ze względu na rozmiar skutków nie są jeszcze ciężkimi uszczerbkami na zdrowiu z art. 156 § 1 k.k., z drugiej zaś wykraczają poza nieznaczne ślady na ciele wynikające z uderzenia lub innego naruszenia nietykalności cielesnej w rozumieniu art. 217 § 1 k.k. Pomiędzy zachowaniem się sprawcy (działaniem lub zaniechaniem w warunkach wskazanych w art. 2 k.k.) a skutkiem musi istnieć związek przyczynowy.

W praktyce orzeczniczej realizacja znamion średniego uszczerbku na zdrowiu mającego postać naruszenia czynności narządu ciała przyjmowana jest w przypadku złamania kończyn, żeber, żuchwy, nosa, stłuczenia okolic dużych stawów, wstrząśnienia mózgu z dłuższą utratą przytomności, głębokich ran z powikłaniami gojenia, utraty lub rozchwiania zębów. Skutki
o charakterze stricte czynnościowym (funkcjonalnym) mieszczące się w kategorii średniego rozstroju zdrowia to w szczególności stany chorobowe inne niż określone w art. 156 § 1 k.k., trwające dłużej niż 7 dni (R. Kokot /w:/ R.A. Stefański (red.), Kodeks karny. Komentarz, 2018, Legalis).

Przestępstwo stypizowane w art. 157 § 1 k.k. można popełnić tylko umyślnie, zarówno
w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sprawca musi więc przewidywać i co najmniej godzić się na to, iż swoim czynem spowoduje dla zdrowia pokrzywdzonego skutki opisane w tym przepisie. Podkreślić należy, że charakterystyczne dla stanowiska judykatury w tym względzie jest to, iż przy umyślnych uszkodzeniach ciała przyjmuje się tzw. zamiar ogólny, który obejmuje faktycznie powstałe następstwa zadanych umyślnie obrażeń, zakłada się bowiem, że sprawca nie mógł mieć w świadomości dokładnego obrazu wszystkich następstw swojego działania (wyrok SA w Katowicach z 23 stycznia 1997 r., II AKa 283/96, Prok. i Pr. 1998, Nr 5, poz. 19)

Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności niniejszej sprawy uznać należy, że oskarżony T. R. swoim zachowaniem wypełnił znamiona występku z art. 157 § 1 k.k. Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania ustalono, że w dniu
18 sierpnia 2017 roku około godziny 21:30 T. R. udał się za uprzednio poznanymi E. B. oraz P. K. (1) do sklepie (...) w W. przy Al. (...). Po wejściu do tego sklepu (...) uderzył P. K. (1) pięścią w nos powodując u niego opuchliznę i deformację nosa, w tym przesunięcie płatków nosa w prawą stronę. Obrażenia te stanowiły rozstrój zdrowia na czas powyżej 7 dni. Nie ulega wątpliwości, że obrażenia te pozostają w związku przyczynowym z zachowaniem się oskarżonego, który działał umyślnie, z zamiarem ewentualnym. T. R. uderzył pokrzywdzonego pięścią w nos. Uwzględniając siłę zadanego ciosu, jak również miejsce, w który to uderzenie zostało skierowane, oskarżony miał świadomość, że jego zachowanie może spowodować u pokrzywdzonego obrażenia, które mogą zostać zakwalifikowane jako rozstrój zdrowia trwający ponad 7 dni. Oskarżony przewidując możliwość spowodowania takiego skutku godził się na to.

Reasumując, w ocenie Sądu oskarżony T. R. dopuścił się występku, który należy zakwalifikować jako czyn z art. 157 § 1 k.k.

Przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Stosownie natomiast do treści art. 37a k.k. Jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4 k.k.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. Według treści art. 53 § 1 k.k. sąd wymierza karę według swego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze
i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Stosownie do treści przepisu § 2 art. 53 k.k. Sąd wymierzając karę uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się sprawcy po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Wina oskarżonego T. R. co do przypisanego mu czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. nie budzi wątpliwości. Oskarżony ze względu na swój wiek, stopień dojrzałości oraz rozwoju umysłowego, jest osobą od której można wymagać zachowania się zgodnego z normami prawnymi. Nie zachodziła przy tym żadna okoliczność wyłączająca bezprawność czynu albo winę oskarżonego. Żaden z przeprowadzonych dowodów nie wskazuje, aby nie można było wymagać od niego zachowania zgodnego z prawem w tej konkretnej sytuacji. Jak wskazali biegli psychiatrzy o ile tempore criminis oskarżony wprawił się
w stan odurzenia lub nietrzeźwości, to był to stan bez podłoża patologicznego, którego skutki mógł przewidzieć na podstawie wiedzy ogólnej i własnych doświadczeń. Jego zachowanie – mimo wcześniejszej karalności - wskazywało na zupełnie bezkrytyczne podejście do zasad porządku publicznego sankcjonowanych przepisami ustawy karnej. W momencie dokonania przypisanego czynu zabronionego miał on niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji
i zachowania się w sposób zgodny z prawem. Nie zaszła także żadna z okoliczności wyłączająca winę czy bezprawność czynu.

Dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości, biorąc pod uwagę kwantyfikatory określone w art. 115 § 2 k.k. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu jest znaczny. Swoim zachowaniem oskarżony godził m.in. w zdrowie pokrzywdzonego, a zatem w jego dobro podstawowe, podlegające szczególnej ochronie.

Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył wielokrotną uprzednią karalność oskarżonego. Okolicznością łagodzącą jest natomiast przyznanie się oskarżonego do winy.

Uwzględniając powyższe okoliczności Sąd uznał oskarżonego T. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i na postawie art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę 1 roku ograniczenia wolności polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Należy zauważyć, że oskarżonemu została wymierzona kara pozbawienia wolności zgodnie treścią złożonego przez niego wniosku w trybie art. 387 § 1 k.p.k. Wnioskowi temu nie sprzeciwił się obecny na rozprawie Prokurator oraz pokrzywdzony prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy. Przed uwzględnieniem tego wniosku przez Sąd, oskarżony został pouczony o treści art. 447 § 5 k.p.k.

W ocenie Sąd kara taka jest właściwa w okolicznościach niniejszej sprawy, spełni zarówno cele prewencji szczególnej, jak i prewencji ogólnej. Okres wymierzenia kary ograniczenia wolności będzie stanowił dodatkową dolegliwość i powinien zmobilizować oskarżonego do zmiany swojego zachowania. Celem kary nie jest bowiem jedynie represja, ale także dążenie do zmiany postawy oskarżonego i prawidłowego ukształtowania jego osobowości. Zdaniem Sądu kara
w orzeczonym wymiarze powinna spełnić cele także w zakresie prewencji ogólnej, sprzyjając kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa i wpływając na wzmocnienie się przekonania, że żadne przestępstwo nie uchodzi bezkarnie. Dodatkowo oskarżony powinien mieć świadomość, iż uchylanie się przez niego od wykonywania obowiązków związanych
z orzeczoną karą ograniczenia wolności może w konsekwencji doprowadzić do zamiany tej kary na karę zastępczą pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet kary ograniczenia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu T. R. okres rzeczywistego pozbawienia wolności (zatrzymania) w sprawie od 18 sierpnia 2017 roku od godziny 22:15 do 20 sierpnia 2017 roku do godziny 12:20.

Na etapie postępowania sądowego oskarżony korzystał z pomocy prawnej świadczonej przez obrońcę z urzędu. W związku tym, w punkcie III wyroku na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. L. kwotę 672,00 złotych. Podstawę ustalenia wysokości wynagrodzenia stanowią przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 03 października 2016 r. (Dz.U.
z 2016 r. poz. 1714 ze zm.). Zgodnie z treścią § 17 ust. 2 pkt 3 ww. rozporządzenia opłata za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym wynosi 420,00 złotych.
W sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, opłata ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20% (§ 20 ww. rozporządzenia). W niniejszej sprawie obrońca uczestniczył w rozprawie w dniach: 27 sierpnia 2018 r., 21 listopada 2018 r., 27 grudnia 2018 r. oraz 06 lutego 2019 r. [420,00 zł + (3 x 84,00 zł) = 672,00 zł]. Ustaloną opłatę podwyższa się dodatkowo o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług (§ 4 ust. 3 ww. rozporządzenia).

O kosztach sądowych orzeczono w punkcie IV wyroku na podstawie art. 627 k.p.k. obciążając nimi oskarżonego T. R.. Na koszty postępowania składają się wydatki w kwocie 100,00 złotych, koszty sporządzenia opinii sądowo-psychiatrycznej (2 x 189,36 złotych = 378,72 złotych) oraz opłata od kary w wysokości 180,00 złotych, której wysokość ustalono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach
w sprawach karnych (tekst jedn. Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.). Wysokość kosztów nie jest znaczna i w ocenie Sądu oskarżony ma możliwość ich uiszczenia, a koszty te są tylko
i wyłącznie wynikiem zachowania oskarżonego, nie można w tym stanie rzeczy oczekiwać, że ogół społeczeństwa, w tym osoby które przestrzegają nałożone na nich obwiązki, ze swoich podatków będą ponosić konsekwencje finansowe zachowania oskarżonego.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć obrońcy oskarżonego.