Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Michalska

Protokolant: sekr. sądowy Anna Bańcerowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2019 r. w Warszawie

sprawy Z. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania Z. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

z dnia 17 września 2018 r. znak: (...)

- zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu Z. R. prawo do wcześniejszej emerytury (praca w warunkach szczególnych) od sierpnia 2018 r.

Sygn. akt VII U 1305/18

UZASADNIENIE

Z. R. w dniu 8 października 2018 r. złożył, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W., odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 17 września 2018 r., znak: (...) mocą, której organ rentowy odmówił mu prawa do wcześniejszej emerytury – z warunków szczególnych (odwołanie z dnia 8 października 2018 r. k. 3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Organ rentowy w uzasadnieniu odwołania podniósł między innymi, że ubezpieczony nie spełnia przesłanek z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, albowiem nie legitymuje się wymaganym 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, warunkującym prawo do świadczenia. Zaznaczył, że zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku. Powyższe okresy pracy stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy. Natomiast w myśl § 4 powołanego rozporządzenia, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny, wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że nie uwzględnił do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia ubezpieczonego od dnia 8 czerwca 1978 r. do dnia 23 kwietnia 1979 r. oraz od dnia 15 maja 1981 r. do dnia 31 października 1986 r. w Zakładach (...) z uwagi na brak przedłożenia świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że ustalenie okresów pracy w warunkach szczególnych w oparciu o inne, niż wskazane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. dowody jest dopuszczalne jedynie w postępowaniu odwoławczym. Organ rentowy dodał przy tym, że ubezpieczony legitymuje się ogólnym stażem pracy, wynoszącym na dzień 1 stycznia 1999 r., 24 lata, 11 miesięcy i 20 dni, a więc nie spełnia przesłanki posiadania 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Z tych względów organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych (odpowiedź na odwołanie z dnia 29 października 2018 r. k. 4-5 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny

Ubezpieczony Z. R., urodzony w dniu (...), w dniu 2 sierpnia 2018 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W., wniosek o wcześniejszą emeryturę z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Do powyższego wniosku ubezpieczony załączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy (wniosek z dnia 2 sierpnia 2018 r. wraz z załącznikami k. 1-32 a.r.).

Organ rentowy po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego ustalił, że ubezpieczony nie spełnia warunku dotyczącego stażu pracy w szczególnych warunkach (tj. 15 lat pracy w warunkach szczególnych), gdyż na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego okresu takiej pracy. Z tych też względów, organ rentowy na gruncie decyzji z dnia 17 września 2018 r., znak: (...) odmówił ubezpieczonemu prawa do dochodzonej emerytury. Do stażu pracy organ rentowy nie zaliczył ubezpieczonemu okresu zatrudnienia od dnia 8 czerwca 1978 r. do dnia 23 kwietnia 1979 r. oraz od dnia 15 maja 1981 r. do dnia 31 października 1986 r. w Zakładach (...) z uwagi na brak przedłożenia świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Wskazał przy tym, że ubezpieczony nie legitymuje się ogólnym stażem pracy, wynoszącym na dzień 1 stycznia 1999 r. 25 lat, gdyż posiada jedynie 24 lata, 11 miesięcy i 20 dni okresów składkowych i nieskładkowych (decyzja z dnia 17 września 2018 r., znak: (...), k. 35 a.r.).

Ubezpieczony Z. R. od niekorzystnej dla siebie decyzji organu rentowego z dnia 17 września 2018 r., znak: (...) złożył odwołanie do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie, inicjując niniejsze postępowanie sądowe, w toku którego ustalono, że: Z. R. w okresie od dnia 8 czerwca 1978 r. do dnia 31 października 1986 r. był zatrudniony w Zakładach (...) Oddziale Terenowym (...) z siedzibą w N. na stanowisku kierowcy-operatora za wynagrodzeniem określonym według VII kategorii zaszeregowania ze stawką godzinową w wysokości 52,00 zł plus premia zgodna z regulaminem premiowania, premia motywacyjna w wysokości 2.000,00 zł i dodatek stażowy w wysokości 5% wynagrodzenia zasadniczego. Operatorzy koparek i samochodów ciężarowych otrzymywali również specjalny dodatek za obsługę ciężkiego sprzętu budowlanego. W trakcie całego okresu zatrudnienia w w/w zakładzie pracy, ubezpieczony wykonywał pracę operatora koparki i obsługiwał pojazdy takich marek jak (...), (...) oraz spycho-koparkę marki „Białoruś”. Za pomocą tych sprzętów odwołujący wykonywał prace budowlane zlecone mu przez kierownika D. (...) i (...) A. S.. Prace te odbywały się przede wszystkim na terenie Zakładu (...) z siedzibą w N., jednak pracownicy mogli być również delegowani na inne budowy, w tym np. do G., gdzie przewożony był sprzęt budowlany, jak i mogli świadczyć pracę w tym samym charakterze na rzecz innych oddziałów remontowych na zasadzie podwykonawstwa. Praca odwołującego polegała na tym, że po przybyciu do zakładu pracy, kierownik D. (...) i (...) wydawał mu kartę pracy oraz dokumentację, po czym kierował go na określoną budowę, na którą Z. R. udawał się za pomocą przydzielonego mu pojazdu, który był przyporządkowany do każdego kierowcy. Po zakończeniu czynności, odwołujący zjeżdżał z budowy i rozliczał kartę pracy, podpisaną przez kierownika budowy, w której wskazany był rzeczywisty czas świadczenia przez niego pracy. Wszystkie opisane powyżej czynności ubezpieczony Z. R. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przez minimum 8 godzin dziennie, zazwyczaj w godzinach pomiędzy 7:00, a 15:00, jednak często zdarzały się sytuacje, że prace wykonywał w ponadnormatywnym wymiarze czasu pracy, tj. przez minimum 10 godzin dziennie. Odwołujący wykonywał pracę wyłącznie na koparkach, a jedynie sporadycznie w zależności od potrzeb zakładu pracy, jeździł też samochodami ciężarowymi o masie całkowitej powyżej 3,5 tony, w tym głównie wywrotkami. W okresie od dnia 24 kwietnia 1979 r. do dnia 15 kwietnia 1981 r. ubezpieczony pełnił czynną służbę wojskową. Po jej zakończeniu ubezpieczony w okresie 30 powrócił do pracy w macierzystym zakładzie pracy na dotychczas zajmowane stanowisko operatora koparki - kierowcy. Powyższy stosunek pracy został rozwiązany w związku z reorganizacją powyższego zakładu pracy na prośbę pracownika w trybie ustawowym. Po zakończeniu stosunku pracy, Zakład (...) Oddział Terenowy (...) z siedzibą w N. nie wystawił na rzecz odwołującego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych (zeznania świadka A. S. k. 24-25, zeznania świadka Z. Ś. k. 25-26, umowa o pracę z dnia 8 czerwca 1978 r. k. 32, świadectwo pracy z dnia 4 listopada 1986 r. k. 42, karty wynagrodzenia k. 43-46, zeznania odwołującego k. 52-53 a.s.).

Powyższy stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych i osobowych odwołującego, a także na podstawie wiarygodnych zeznań odwołującego Z. R. (k. 52-53 a.s.) oraz świadków A. S. (k. 24-25 a.s.) i Z. Ś. (k. 25-26 a.s.). Zdaniem Sądu dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Zeznania świadków A. S. i Z. Ś. Sąd Okręgowy ocenił, jako wiarygodne biorąc pod uwagę fakt, iż świadkowie jako osoby niespokrewnione i niepowiązane z żadną ze stron, nie miały interesu w składaniu zeznań nieodpowiadających rzeczywistości. Wskazani powyżej świadkowie w sposób dokładny wyjaśnili na czym polegała praca Z. R. w Zakładach (...) Oddziale Terenowym (...) z siedzibą w N. we wskazanych powyżej okresach czasu. Zeznania te były także zgodne z twierdzeniami odwołującego (k. 52-53 a.s.), który wskazał, że w okresie od dnia 8 czerwca 1978 r. do dnia 31 października 1986 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace operatora koparki oraz kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony. W tym zakresie szczególnie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy były zeznania świadka A. S., który będąc kierownikiem D. (...) i (...), a przy tym bezpośrednim przełożonym odwołującego zlecał mu do wykonania konkretne prace budowlane, a więc posiadał najbardziej miarodajną wiedzę na temat charakteru jego pracy. Powyższym zeznaniom odwołującego, jak i świadków Sąd Okręgowy dał wiarę w całości, jako że są one spójne, logiczne, a także w pełni korespondują z treścią dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych i rentowych odwołującego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie Z. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 17 września 2018 r., znak: (...) jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

Zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 39), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. którzy spełniają łącznie następujące warunki:

1)  legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat - dla mężczyzn, 60 dla kobiet;

2)  mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący, co najmniej 25 lat dla mężczyzn i 20 dla kobiet;

3)  nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa – według stanu na dzień 01 stycznia 1999 r.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ww. ustawa jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), które w § 4 wskazuje, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A (stanowiącym załącznik do rozporządzenia) nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ponadto, zgodnie z przepisem § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia - okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Z kolei okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2 Rozporządzenia).

Wskazać należy, że przy ustalaniu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach na podstawie rozporządzenia, nie można kierować się względami nazewnictwa danego stanowiska pracy. Należy ustalić, jakie prace ubezpieczony rzeczywiście wykonywał, albowiem ta okoliczność, nie zaś nazwa zajmowanego stanowiska, przesądza o ewentualnym istnieniu przesłanek dla przyznania dochodzonego świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie II UK 337/03). Podkreślenia wymaga także, że świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawione przez pracodawcę, nie stanowi dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym, ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo pracy traktuje się w postępowaniu sądowym, jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno, co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Ponadto z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Wobec powyższego, zakwestionowanie tych dokumentów przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia pracownika w warunkach szczególnych za pomocą innych środków dowodowych w toku postępowania sądowego. Świadectwo pracy w szczególnych warunkach – jak już wyżej wskazano - nie stanowi wyłącznego dowodu służącego do wykazania charakteru świadczonej pracy. W tym jednak zakresie, ciężar wykazania tej okoliczności spoczywa na ubezpieczonym.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że Z. R. ukończył w dniu 26 czerwca 2018 r. wymagany wiek 60 lat i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Przedmiotem sporu pozostawało natomiast ustalenie, czy odwołujący posiada na dzień 1 stycznia 1999 r. 15 lat pracy w warunkach szczególnych oraz 25 lat ogólnego stażu pracy. Organ rentowy nie zaliczył mu bowiem do okresów pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia od dnia 8 czerwca 1978 r. do dnia 23 kwietnia 1979 r. oraz od dnia 15 maja 1981 r. do dnia 31 października 1986 r. w Zakładach (...) z uwagi na brak przedłożenia świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Zdaniem Sądu fakt wykonywania przez Z. R. pracy w szczególnych warunkach w okresach od dnia 8 czerwca 1978 r. do dnia 23 kwietnia 1979 r. oraz od dnia 15 maja 1981 r. do dnia 31 października 1986 r. w Zakładach (...) znajduje potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Niewątpliwie przez cały okres zatrudnienia w w/w zakładzie pracy ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę operatora koparki, która jest wymieniona w Wykazie A, Dziale V pod poz. 3 pkt. 1 Wykazu, stanowiącego załącznik Nr: 4 do zarządzenia MPChiL z dnia 7 lipca 1987 r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu chemicznego i lekkiego. Sporadycznie ubezpieczony wykonywał także prace kierowcy samochodu ciężarowego o masie całkowitej powyżej 3,5 tony, która również została wymieniona w Wykazie A, Dziale VIII pod poz.2, stanowiącym załącznik Nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Sąd Okręgowy miał przy tym na uwadze, że o pracy w warunkach szczególnych decyduje rodzaj wykonywanej pracy, co ponadto wynika z powołanych powyżej przepisów prawa, a w szczególności z art. 32 ust. 2 który stanowi, że dla celów ustalenia uprawnień do emerytury w obniżonym wieku za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Rodzaje prac ustala się bowiem na podstawie powołanego już wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, który w załączniku A w D. od I do XIV wymienia rodzaje prac, które są pracami w warunkach szczególnych. Z kolei w myśl § 2 ust. 1 tegoż rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik w sposób znaczny jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki. Przy czym dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Jest to także praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 07 lutego 1983 r. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 01 czerwca 2010 r., sygn. II UK 21/10). Zatem, w ocenie Sądu Okręgowego, decydującą rolę przy analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma możliwość jej zakwalifikowania pod jedną z pozycji wspomnianego załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów, nie zaś nazewnictwo danego stanowiska pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 r., II UKN 598/00, z dnia 14 grudnia 2009 r., I UK 218/09 oraz z dnia 06 grudnia 2010 r., II UK 140/10). Ponadto jak już zostało wskazane świadectwo pracy w szczególnych warunkach nie stanowi wyłącznego dowodu służącego do wykazania charakteru świadczonej pracy wobec, czego zakwestionowanie tego dokumentu przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia pracownika w warunkach szczególnych za pomocą innych środków dowodowych w toku postępowania sądowego, w tym w oparciu o zeznania świadków, które mogą potwierdzić spełnienie przez ubezpieczonego warunków wymaganych do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych.

W konsekwencji, Sąd Okręgowy uznał, że ww. okres zatrudnienia powinien zostać zaliczony do ogólnego stażu ubezpieczeniowego odwołującego, w zakresie przyjętych okresów składkowych, jak również do stażu pracy w warunkach szczególnych. Odnosząc się natomiast do żądania odwołującego w przedmiocie zaliczenia do jego stażu pracy okresu od dnia 15 kwietnia 1981 r. do dnia 15 maja 1981 r., tj. okresu pomiędzy zwolnieniem ze służby wojskowej, a powrotem do zakładu pracy, to wskazać należy, że we wskazanym wyżej okresie czasu odbywanie zasadniczej służby wojskowej regulowane było przez ustawę z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z treścią art. 120 ust.1 tej ustawy obowiązującego w latach 1979-1983, a zatem w okresie obywania zasadniczej służby wojskowej przez odwołującego pracownikowi, który w ciągu trzydziestu dni od zwolnienia z zasadniczej lub okresowej służby wojskowej podjął pracę, czas odbywania służby wojskowej wlicza się do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął pracę, w zakresie wszelkich uprawnień wynikających z Kodeksu pracy oraz przepisów szczególnych. Na podstawie art. 134 ust. 1 ww. ustawy wydane zostało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 września 1979 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i osób spełniających zastępczo obowiązek służby wojskowej oraz członków ich rodzin. Rozporządzenie to obowiązywało do dnia 24 lutego 1986 r. Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia osobę, która w ciągu 30 dni od zwolnienia z zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wystąpiła do terenowego organu administracji państwowej o właściwości szczególnej do spraw zatrudnienia stopnia podstawowego z wnioskiem o skierowanie do pracy, organ ten kieruje do pracy zgodnie z jej kwalifikacjami. Zakład pracy jest obowiązany zatrudnić osobę skierowaną do pracy. Treść powyższych przepisów wskazuje, że skoro czas odbywania służby wojskowej w warunkach określonych w tych przepisach, wlicza się do okresu zatrudnienia, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie, to okres ten należy zaliczyć także do pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz.43 ze zm.). Do odbywania zasadniczej służby wojskowej należy bowiem stosować przepisy w brzmieniu obowiązującym w okresie jej odbywania. Ubezpieczony odbywał zasadniczą służbę wojskową w okresie zatrudnienia w Zakładach (...) Oddziale Terenowym (...) z siedzibą w N.. W związku z tym, że ubezpieczony powrócił na uprzednio zajmowane stanowisko do tego samego zakładu pracy w terminie 30 dni od dnia zakończenia odbywania zasadniczej służby wojskowej, okres ten został ubezpieczonemu uwzględniony do nabycia przysługujących mu uprawnień. Zważyć jednak należy, że zaliczeniu do ogólnego stażu pracy podlega wyłącznie okres odbywania zasadniczej służby wojskowej, a nie okres pomiędzy zakończeniem pełnienia tej służby, a powrotem do zakładu pracy. Zaliczenie tego okresu nie zostało expressis verbis wskazane w powyższych przepisach. W związku z tym, Sąd Okręgowy nie zaliczył ubezpieczonemu do ogólnego stażu pracy okresu od dnia 15 kwietnia 1981 r. do dnia 15 maja 1981 r. Stanowisko Sądu orzekającego znajduje swoje potwierdzenie w orzecznictwie sądów powszechnych. Przykładowo należy wskazać na wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 października 2005 r., wydany w sprawie o sygn. akt III AUa 1336/04, zgodnie z którym pracownikowi, który w ciągu trzydziestu dni od dnia zwolnienia z czynnej służby wojskowej podjął pracę u pracodawcy, u którego był zatrudniony w dniu powołania do tej służby, czas odbywania służby wojskowej wlicza się do okresu zatrudnienia u tego pracodawcy w zakresie wszystkich uprawnień wynikających ze stosunku pracy. Powyższe nie stanowi jednak podstawy prawnej do zaliczenia okresu przerwy między ukończeniem służby wojskowej, a ponownym podjęciem pracy, jako okresu składkowego w myśl przepisów ubezpieczeniowych. Podobne wnioski wynikają z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2012 r. w sprawie toczącej się pod sygn. akt II UK 125/11. Z tego też względu, żądanie odwołującego zgłoszone w tym zakresie nie mogło zostać uwzględnione.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, działając na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 17 września 2018 r., znak: (...) i przyznał odwołującemu Z. R. prawo do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych od sierpnia 2018 r., o czym orzekł w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego wraz z aktami organu rentowego.

M.St.