Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Stachurska

Protokolant: sekr. sądowy Anna Bańcerowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2019 r. w Warszawie

sprawy S. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

o emeryturę

na skutek odwołania S. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z dnia 23 października 2018 r. znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje S. J. emeryturę od dnia 5 lipca 2018 r.,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. na rzecz S. J. kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2018 roku S. J. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 23 października 2018 roku, znak: (...), odmawiającej przyznania emerytury.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że organ rentowy odmówił mu przyznania prawa do emerytury, ponieważ nie udokumentował 15 lat pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Ubezpieczony odnosząc się do tego podkreślił, że przez cały czas pracy w Zakładzie (...) sp. z o. o. od dnia 1 sierpnia 1975 roku do dnia 30 kwietnia 1995 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace określone w wykazie A, dziale V pod pozycją 3, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, tj. prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych. Wskazał również, że w celu udowodnienia ww. stażu pracy, przedstawił organowi rentowemu wystawione przez pracodawcę świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach. W tym dokumencie zostało poświadczone, że obsługiwał ciężkie maszyny budowlane, a stanowisko pracy, jakie zajmował, figuruje w wykazie A, dziale V pod pozycją 3 ww. rozporządzenia. Zdaniem ubezpieczonego we wskazanym świadectwie błędnie oznaczono jego stanowisko. Zamiast wpisania prawidłowo, że zajmował stanowisko maszynisty ciężkich maszyn budowlanych, błędnie wskazano, że świadczył prace na stanowisku operatora ciężkich maszyn budowlanych. Faktycznie ubezpieczony przez cały okres pracy u ww. pracodawcy pracował jako maszynista na ciężkich maszynach budowlanych takich jak koparki o modelach: K 606, K 406, (...), które zaliczają się do ciężkich maszyn budowlanych. Ubezpieczony podniósł również, że od 1976 roku posiada uprawnienia do obsługi ciężkich maszyn budowlanych, uprawniające go do obsługi przedmiotowego sprzętu. Ponadto podkreślił, że w orzecznictwie sądowym, które dotyczy takiej pracy jaką wykonywał, sądy powszechne naprzemiennie nazywają maszynistę ciężkich maszyn budowlanych operatorem takich maszyn. W związku z tym ubezpieczony przyjął, że określenia „operator” oraz „maszynista” ciężkiej maszyny budowlanej to pojęcia tożsame. Wskazał również, że jego pracodawca w chwili wystawiania świadectwa pracy wykonywanej w szczególnych warunkach również traktował te nazewnictwo naprzemiennie, co potwierdza wpis w legitymacji ubezpieczeniowej (odwołanie z dnia 29 listopada 2018r., k. 3 – 5 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 18 grudnia 2018r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swe stanowisko organ rentowy zacytował art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018r., poz. 1270) oraz odwołał się do przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., nr 8, poz. 43 ze zm.). Następnie wskazał, że S. J. nie udokumentował 15 lat pracy w szczególnych warunkach na dzień 1 stycznia 1999 roku. Organ rentowy nie uwzględnił ubezpieczonemu okresu zatrudnienia w Zakładzie (...) od 1 sierpnia 1975 roku do 30 kwietnia 1995 roku. Wynika to z tego, że w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach wskazano, że ubezpieczony wykonywał prace „obsługa ciężkich maszyn budowlanych” na stanowisku „operator ciężkich maszyn budowlanych”. Natomiast w wykazie A, dział V, pozycja 3 załącznika do ww. rozporządzenia widnieją prace maszynisty ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych (odpowiedź na odwołanie z dnia 18 grudnia 2018r., k. 9 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. J., ur. (...), jest z zawodu monterem zewnętrznych sieci komunalnych. W okresie od 1 września 1973r. do 20 czerwca 1975r. był uczniem praktycznej nauki zawodu. W dniu 7 czerwca 1975r. zawarł umowę o pracę na czas nieokreślony z Przedsiębiorstwem (...) z siedzibą w W.. Na jej podstawie został zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera zewnętrznych sieci komunalnych (świadectwo pracy z dnia 4 maja 1995r. – akta osobowe; umowa o pracę z dnia 7 czerwca 1975r. – akta osobowe; zeznania S. J., k. 41 a.s.).

W okresie od 3 kwietnia 1978 roku do 18 maja 1978 roku S. J. odbywał kurs maszynistów ciężkich maszyn budowlanych i drogowych w Zjednoczeniu (...) ze specjalnością koparki jednonaczyniowe, który ukończył z wynikiem dostatecznym (zaświadczenie z dnia 18 maja 1978r., k. 22 a.s.). Decyzją Komisji E.-Kwalifikacyjnej z dnia 18 maja 1978 roku przyznano mu prawo do obsługi ciężkich maszyn budowlanych i drogowych zgodnie z zarządzeniem nr 41 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 14 października 1974 roku w sprawie kwalifikacji i szkolenia maszynistów ciężkich maszyn budowlanych i drogowych (Dziennik Budownictwa Nr 8, poz. 25) (wniosek o przeprowadzenie egzaminu, k. 21 a.s., uprawnienie, k. 8 i 23 a.s.).

Od czasu uzyskania ww. uprawnień do dnia 30 kwietnia 1995 roku ubezpieczony, będąc zatrudnionym w Zakładzie (...) z siedzibą w W. w pełnym wymiarze czasu pracy, świadczył pracę jako maszynista koparki oraz koparko spycharki marki Białoruś. Wraz z drugim maszynistą miał przydzielony określony sprzęt do obsługi. Jeden obsługiwał go podczas pracy na pierwszej zmianie w godzinach od 6.00 do 14.00, drugi zaś pracując na drugiej zmianie od godziny 14.00 do godziny 22.00. Typy koparek, które obsługiwał ubezpieczony, były różne - K 606, K 404 czy (...), ale najczęściej była to koparka K 606. Praca była świadczona przez ubezpieczonego na budowach w różnych miejscach m.in. na U., na B., w D. Służewieckiej itd. Ubezpieczony nie wykonywał innej pracy, jedynie obsługiwał ww. sprzęt. W razie awarii sprzętu dokonywał we własnym zakresie drobnych napraw, jeśli był w stanie. Poza tymi sytuacjami, napraw dokonywały osoby tym się zajmujące. Wykonywanie pracy przez ubezpieczonego odbywało się bez względu na pogodę, nawet podczas mrozu. Wówczas saperzy wysadzali ziemię, a maszyniści koparek usuwali ją (świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach, k. 44, tom I akt kapitału początkowego, świadectwo pracy z dnia 4 maja 1995 roku – akta osobowe, zeznania świadka E. K., k. 28 - 29 a.s., zeznania świadka S. M., k. 40 – 41 a.s., zeznania S. J., k. 41 a.s.).

Po zakończeniu pracy w Zakładzie (...), ubezpieczony prowadził działalność gospodarczą (potwierdzenie ubezpieczenia z dnia 5 czerwca 2008r., k. 25 akt kapitału początkowego).

W dniu 10 lipca 2018 roku ubezpieczony złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wniosek o emeryturę ze wskazaniem, że wszelka dokumentacja niezbędna do ustalenia okresów składkowych i nieskładkowych znajduje się w aktach kapitału początkowego (wniosek o emeryturę, k. 1- 9 akt emerytalnych). Organ rentowy przyjął za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999r. ogólny staż pracy ubezpieczonego w wymiarze 25 lat, 3 miesięcy i 11 dni. Jednocześnie ustalił, że ubezpieczony nie spełnił warunków wynikających z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999r. nie udowodnił okresu co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych podkreślił, że nie zaliczył do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od dnia 1 sierpnia 1975 roku od dnia 30 kwietnia 1995 roku w Zakładzie (...) z siedzibą w W. na stanowisku maszynisty ciężkich maszyn budowlanych z uwagi na błędnie wystawione świadectwo pracy przez pracodawcę, który w tym zakresie powinien określić stanowisko pracy ściśle według wykazu, działu, pozycji i punktu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Ponieważ w treści wystawionego świadectwa pracy pracodawca podał błędnie charakter wykonywanej pracy na stanowisku operatora, to decyzją z dnia 1 sierpnia 2018 roku, znak: (...) odmówiono ubezpieczonemu prawa do wnioskowanego świadczenia ( decyzja ZUS z dnia 1 sierpnia 2018 roku, znak: (...), k. 13 akt emerytalnych). S. J. odwołał się od powyższej decyzji. Do odwołania dołączył kopię legitymacji ubezpieczeniowej (odwołanie z dnia 21 sierpnia 2018 roku, k. 18 akt emerytalnych). Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał w dniu 23 października 2018r. nową decyzję, w której ponownie odmówił przyznania prawa do emerytury z tych samych przyczyn co poprzednio. Dodatkowo organ rentowy, odnosząc się do złożonej przez ubezpieczonego kopii legitymacji ubezpieczeniowej, wskazał, że nie ma ona wpływu na wydaną decyzję (decyzja ZUS z dnia 23 października 2018r., znak: (...), nienumerowana karta akt emerytalnych).

Wskazany stan faktyczny, Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym w aktach organu rentowego oraz w aktach osobowych S. J., a także w oparciu o zeznania ubezpieczonego (k. 41 a.s.) i świadków: E. K. (k. 28 – 29 a.s.) i S. M. (k. 40 – 41 a.s.).

Zeznania strony i świadków zostały ocenione jako wiarygodne, ponieważ były spójne i wzajemnie się uzupełniały. Świadkowie przez długi czas, pokrywający się w dużej części z czasem pracy ubezpieczonego, pracowali u tego samego pracodawcy co ubezpieczony. Ponadto – tak jak ubezpieczony – byli zatrudnieni na analogicznych stanowiskach pracy, tj. maszynistów ciężkich maszyn budowlanych, wobec czego wiedzieli i widzieli, jakie czynności realizuje S. J.. Co więcej, mieli z nim styczność na budowach, na których pracowali wspólnie, a zatem znali jego pracę i wiedzieli, czym ubezpieczony się zajmuje. W związku z powyższym, skoro ww. świadkowie mieli sposobność, aby obserwować ubezpieczonego w pracy, to ich wiedza odnośnie zakresu obowiązków, jakie ubezpieczony realizował, nie mogła być kwestionowana. Dodatkowo zeznania świadków pozostawały zgodne z dowodami z dokumentów oraz z zeznaniami ubezpieczonego, wobec czego należało dać im wiarę.

Dowody z dokumentów, w szczególności znajdujące się w aktach osobowych ubezpieczonego oraz dołączone do odwołania i złożone na rozprawie w dniu 6 lutego 2019r., Sąd ocenił jako wiarygodne z jednym tylko wyjątkiem. Dotyczy on świadectwa pracy i świadectwa pracy w warunkach szczególnych w części, w jakiej pracodawca ubezpieczonego potwierdził, że ubezpieczony od początku zatrudnienia wykonywał pracę maszynisty ciężkich maszyn budowlanych, którą zakwalifikował jako pracę w warunkach szczególnych. Tymczasem umowa o pracę z dnia 7 czerwca 1975r. oraz zeznania ubezpieczonego, a także dokumenty dotyczące uzyskania uprawnień do obsługi ciężkiego sprzętu budowalnego, potwierdzają, że ubezpieczony w początkowym okresie pracy – do czasu uzyskania stosownych uprawnień, co nastąpiło 18 maja 1978r. - nie mógł i nie obsługiwał ciężkiego sprzętu budowlanego.

Zeznaniom ubezpieczonego Sąd dał wiarę. To co zeznał ubezpieczony było zgodne z tym, co wskazują dokumenty oraz z tym, co zeznali świadkowie. Wobec tego Sąd nie miał podstaw, aby kwestionować zeznania, które złożył S. J..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie S. J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 23 października 2018 roku, podlegało uwzględnieniu.

Art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2018r., poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną, wskazuje, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury
w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przy określaniu prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,
o których mowa w powołanym art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998r., nie ma żadnej swobody. Prace te zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r., Nr 8, poz. 43), zwanym dalej rozporządzeniem w sprawie wieku emerytalnego . Na wykazach prac zawartych we wskazanym rozporządzeniu nie kończą się jednak ograniczenia dotyczące uprawnień z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy. Dodatkowo, zgodnie z powołanym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1.  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi
i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia);

2.  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia;

3.  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia) oraz

4.  być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt
3 rozporządzenia).

Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy
w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00). Świadectwo pracy w warunkach szczególnych jest jednak dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c. i nie stanowi dowodu tego, co zostało w nim odnotowane. Taki walor mają wyłącznie dokumenty urzędowe, do których w myśl stosowanego a contrario art. 244 § 1 k.p.c. nie zalicza się świadectwa pracy, skoro nie zostało sporządzone przez organy władzy publicznej, ani inne organy państwowe ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 grudnia 2013r., III AUa 783/13). Dodatkowo należy podkreślić, że w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego w sprawie przyznania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym, w postępowaniu sądowym dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów, przewidzianych w kodeksie postępowania cywilnego, dla wykazania okoliczności mających wpływ na prawo do świadczenia.

W rozpatrywanej sprawie jedyną okolicznością, co do której istniał spór pomiędzy stronami, było to, czy ubezpieczony legitymuje się co najmniej 15 – letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. Spełnienie innych warunków, od których zależy przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury, nie było zaś sporne, ponieważ ubezpieczony ukończył 60 lat, posiada 25-letni okres składkowy i nieskładkowy i nie jest członkiem OFE.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił ubezpieczonemu, jako okresu pracy w warunkach szczególnych, zatrudnienia od dnia 1 sierpnia 1975 roku do dnia 30 kwietnia 1995 roku na stanowisku maszynisty ciężkich maszyn budowlanych, wskazując, że świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach zostało nieprawidłowo wystawione, tj. nie określa charakteru i stanowiska ściśle według wykazu, działu i pozycji załącznika do zarządzenia ministra, któremu podlegał zakład pracy. We wskazanym dokumencie zostało podane stanowisko, które nie jest wymienione w Wykazie A, w Dziale V pod pozycją 3, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Sąd Okręgowy, mimo formalnej wadliwości świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, która stała się podstawą odmowy przyznania emerytury w postępowaniu przed organem rentowym, prowadził postępowanie dowodowe, przeprowadzając wszelkie dostępne dowody, aby ustalić, czy w ww. okresie ubezpieczony pracował w warunkach szczególnych.

Dokumentacja zawarta w aktach osobowych ubezpieczonego z okresu jego zatrudnienia w Zakładzie (...) z siedzibą w W. zawierała pewne rozbieżności, o których była mowa w części obejmującej ocenę dowodów. Sąd analizując dokumenty oraz zeznania ubezpieczonego, przyjął, że ubezpieczony dopiero od 18 maja 1978r. mógł obsługiwał ciężki sprzęt budowlany. Jego stanowisko pracy przy obsłudze takiego sprzętu zostało przez pracodawcę określone jako operator, jest to jednak jedynie kwestia nazewnictwa, którego użył pracodawca, jakiego nie zna rozporządzenie w sprawie wieku emerytalnego. W wykazie stanowiącym załącznik do tego rozporządzenia wskazano prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych i ubezpieczony od daty uzyskania stosowanych uprawnień, a więc od 18 maja 1978r., takie prace wykonywał. Niewątpliwie potwierdzili to świadkowie: E. K. oraz S. M., którzy zgodnie wskazali, iż S. J. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał w warunkach szczególnych prace maszynisty ciężkich pojazdów budowlanych w Zakładzie (...). Należy również wskazać, że świadkowie ci stanowili wiarygodne osobowe źródła dowodowe, ponieważ pracowali w wymienionym zakładzie pracy w okresach pokrywających się w dużej części z okresem zatrudnienia ubezpieczonego. Ponadto w sposób kompletny i zbieżny opisywali zakres obowiązków S. J., precyzując, że wykonywał on takie same prace, w takich samych warunkach przez cały okres spornego zatrudnienia. Pozwoliło to Sądowi w sposób nie budzący wątpliwości przyjąć, że ubezpieczony w zakwestionowanym przez organ rentowy okresie czasu wykonywał prace maszynisty, zajmując się obsługą ciężkich maszyn budowlanych w postaci koparek. Prace te wykonywał bez względu na panujące warunki atmosferyczne oraz porę dnia. Zostały one wymienione w Wykazie A, w Dziale V pod pozycją 3, stanowiącym załącznik do rozrządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku i muszą być uwzględnione jako wykonywane w warunkach szczególnych, bez względu na rodzaj nazewnictwa, jakiego używał pracodawca. Nawet, jeśli w dokumentach pracodawcy pojawiło się określenie operator, to istotne było czym zajmował się ubezpieczony, a nie jak jego stanowisko nazwał pracodawca.

Ponadto, dokument w postaci świadectwa pracy w warunkach szczególnych, wystawiony w przedmiotowej sprawie w sposób formalnie wadliwy, nie ma charakteru wiążącego, m.in. pod względem przyporządkowania przez pracodawcę rodzaju i charakteru wykonywanej przez pracownika pracy ściśle do określonego działu i pozycji załącznika do zarządzenia ministra, któremu podlegał zakład pracy. Świadectwo pracy w szczególnych warunkach, podobnie jak i inne dowody, podlega weryfikacji, co do zgodności z prawdą w kontekście całokształtu materiału dowodowego, gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2004 r., II UK 337/03, 23 listopada 2004 r., I UK 15/04, 22 czerwca 2005 r., I UK 351/04, 20 października 2005 r., I UK 41/05, 29 stycznia 2008 r., I UK 192/07). Wiadomym jest przy tym, że dla celów ustalenia pracy w warunkach szczególnych znaczenie ma nie nazewnictwo zajmowanych stanowisk, lecz faktyczne ich zajmowanie. Gdy więc z całokształtu ujawnionych w sprawie faktów wynika, że praca była świadczona w warunkach szkodliwych w okresie nieuwzględnionym w świadectwie pracy, uznać trzeba, iż treść z niego wynikająca została skutecznie podważona w tym zakresie. Z tego względu, także w rozpatrywanej sprawie, świadectwo pracy i świadectwo pracy w warunkach szczególnych, posługujące się określeniem operator, miały charakter jedynie informacyjny, posiłkowy, albowiem Sąd – zgodnie z zacytowanym, a zarazem utrwalonym już poglądem Sądu Najwyższego – może ustalać okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia/świadectwa z zakładu pracy, a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

W przedmiotowej sprawie przeprowadzone dowody potwierdziły, że ubezpieczony od dnia 18 maja 1978r. do 30 kwietnia 1995r., a więc przez co najmniej 15 lat wymaganych przez powołane przepisy, wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę maszynisty ciężkiego sprzętu budowlanego, która została wymieniona w wykazie A, Dział V, poz. 3, stanowiącym załącznik do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 23 października 2018 roku, znak: (...), w ten sposób, że przyznał S. J. prawo do emerytury od dnia 5 lipca 2018 roku.

W zakresie ustalenia terminu, od jakiego Sąd Okręgowy uznał za zasadne przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury, zastosowanie znajduje art. 129 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS . Stanowi on, że świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Ogólną zasadą prawa emerytalno-rentowego jest więc, że świadczenie wypłaca się na wniosek zainteresowanego, poczynając od dnia powstania prawa do emerytury (tj. spełnienia ustawowych warunków), lecz nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie. W rozważanym przypadku, ubezpieczony w dniu (...) ukończył 60 lat, a więc spełnił ostatni z wymaganych warunków. Wniosek o emeryturę złożył natomiast w dniu 10 lipca 2018r. Co prawda w wyniku rozpoznania tego wniosku organ rentowy wydał decyzję z dnia 1 sierpnia 2018r., zaś decyzja z dnia 23 października 2018r. – jak wynika z jej treści – została wydana w związku z wnioskiem ubezpieczonego z dnia 22 sierpnia 2018r. Zdaniem Sądu, ubezpieczony w dacie 22 sierpnia 2018r. nowego wniosku o emeryturę nie złożył. Po wydaniu decyzji z dnia 1 sierpnia 2018r. przesłał odwołanie, w którego treści wyraźnie zaakcentował, że prosi o skierowanie sprawy do sądu. Organ rentowy natomiast, zamiast skierować sprawę do sądu, wydał nową decyzję. Ta okoliczność nie oznacza jednak, że nowa decyzja, wydana w dniu 23 października 2018r. została poprzedzona nowym wnioskiem emerytalnym. W ocenie Sądu, zapadła ona w związku z tym samym wnioskiem, do którego odwoływała się decyzja z dnia 1 sierpnia 2018r., a więc z dnia 10 lipca 2018r. Z tego względu Sąd stosując art. 129 pkt 1 ustawy emerytalnej, przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od daty 5 lipca 2018r., a więc od daty ukończenia 60 lat, a zarazem nie wcześniej niż od miesiąca, w którym został złożony wniosek.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 99 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804), zasądzając od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz ubezpieczonego kwotę 180 zł.

ZARZĄDZENIE

(...)