Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 marca 2017r. znak (...), nr sprawy (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał M. D. zasiłek chorobowy za okres od dnia 18 lipca 2016 r. do dnia 19 stycznia 2017 r. liczony od podstawy wymiaru wynoszącej 2.099,44 zł. Uzasadniając swoje stanowisko organ wskazał, iż ubezpieczona, po zakończonym w dniu 17 maja 2016 r. okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego, zgłosiła się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od dnia 4 czerwca 2016 r., a niezdolna do pracy z uwagi na chorobę pozostawała od dnia 18 lipca 2016 r., stąd też – wobec powstania niezdolności do pracy przed upływem pełnego kalendarzowego miesiąca ubezpieczenia - podstawę wymiaru zasiłku, w ocenie organu, winien stanowić art. 49 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

M. D. wniosła odwołanie od tej decyzji domagając się ustalenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego na kwotę 8.081,06 zł i wskazując, iż nie zaistniały przesłanki do zastosowania przez organ art. 49 ww. ustawy, a zastosowanie winien znaleźć art. 43 tej ustawy, zgodnie z którym podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od odwołującej się na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. D. od dnia 1 października 2014r. prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą. Z tego tytułu podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w okresie od dnia 1 października 2014 r. do dnia 19 maja 2015 r. i od dnia 4 czerwca 2016 r. Ww. okresy podlegania przez M. D. dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu zostały prawomocnie przesądzone wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 grudnia 2016 r., w sprawie prowadzonej pod sygn. akt VI U 1831/16, od którego apelacja ubezpieczonej została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 lutego 2018 r., wydanym w sprawie III AUa 225/17.

Bezsporne;

W okresie od dnia 20 maja 2015 r. do dnia 17 maja 2016 r. M. D. pobierała, w związku z urodzeniem dziecka, zasiłek macierzyński w kwocie 8.081,06 zł miesięcznie.

Bezsporne;

W okresie od dnia 28 maja 2016 r. do dnia 11 lipca 2016 r. M. D. pozostawała niezdolna do pracy.

Decyzją z dnia 28 czerwca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił M. D. prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 28 maja 2016 r. z uwagi na fakt, iż w dniu powstania niezdolności do pracy ubezpieczona nie podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, bo po zakończeniu okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego nie zgłosiła się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie, IX Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 lipca 2018 r., wydanym w sprawie o sygn. IX U 470/16, oddalono odwołanie M. D. od ww. decyzji.

Bezsporne;

W dniu 4 czerwca 2016 r. M. D. w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zgłosiła się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego.

Bezsporne;

W okresie od dnia 18 lipca 2016 r. do dnia 19 stycznia 2017 r. M. D. pozostawała niezdolna do pracy.

Bezsporne;

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wypłacił M. D. zasiłek chorobowy za ww. okres niezdolności do pracy przyjmując jako podstawę wymiaru kwotę 2.099,44 zł.

Bezsporne;

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Przedstawiony powyżej stan faktyczny pozostawał w całości bezsporny, przy czym znajdował potwierdzenie w dokumentacji zgromadzonej w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach organu, a także w ww. orzeczeniach sądowych. Spór sprowadzał się natomiast do ustalenia właściwej podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za sporny okres.

Kwestię świadczeń z ubezpieczenia chorobowego, do których należy m.in. zasiłek chorobowy, regulują przepisy ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (zwanej dalej: ustawą zasiłkową).

W myśl art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy zasiłkowej, a zatem przepisu, na którym swoją decyzję oparł organ, jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego podstawę wymiaru zasiłku stanowi najniższa miesięczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4 – dla ubezpieczonych, dla których określono najniższą podstawę wymiaru składek.

W ocenie Sądu ww. przepis nie może znaleźć zastosowania w niniejszej sprawie, albowiem w świetle przedstawionych powyżej okoliczności faktycznych, nie sposób twierdzić, iż niezdolność ubezpieczonej do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego.

W niniejszej sprawie, jak wskazano już powyżej, poza sporem pozostawało, iż M. D. podlegała ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu prowadzonej działalności pozarolniczej w okresie od dnia 1 października 2014 r. do dnia 19 maja 2015 r. i następnie od dnia 4 czerwca 2016 r. Ubezpieczona pobierała przy tym zasiłek macierzyński od dnia 20 maja 2015 r. do dnia 17 maja 2016 r. W przekonaniu Sądu okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego nie sposób traktować jako przerwy w ubezpieczeniu chorobowym, pomimo tego, że w świetle obowiązujących przepisów w okresie tym osoba prowadząca działalność pozarolniczą ubezpieczeniu chorobowemu nie podlega.

Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu unormowane zostały w ustawie z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (zwanej dalej: ustawą systemową). Osoby prowadzące pozarolniczą działalność podlegają obowiązkowo jedynie ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowym oraz wypadkowemu (art. 6 ust. 1 pkt 5 oraz art. 12 ust. 1 ustawy systemowej), nie podlegają natomiast obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu. Zgodnie bowiem z art. 11 ust. 1 ustawy systemowej ubezpieczeniu chorobowemu podlegają obowiązkowo ubezpieczeni wymienieni w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3 i 12 tej ustawy tj. pracownicy z wyłączeniem prokuratorów, członkowie rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych, osoby odbywające służbę zastępczą. Art. 11 ust. 2 ustawy systemowej przewiduje natomiast możliwość podlegania przez prowadzących działalność pozarolniczą dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu. Zgodnie z wymienionym przepisem osoby objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnymi i rentowymi wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4, 5, 8 i 10, a zatem osoby wykonujące pracę nakładczą, zleceniobiorcy, osoby prowadzące działalność pozarolniczą i z nimi współpracujące, osoby wykonujące odpłatnie pracę na podstawie skierowania do pracy w okresie odbywania kary pozbawienia wolności czy tymczasowego aresztowania i duchowni, podlegają na swój wniosek ubezpieczeniu chorobowemu dobrowolnie. Z brzmienia wskazanego przepisu wynika jednoznacznie, iż możliwość podlegania dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu występuje jedynie wówczas, gdy ubezpieczenie emerytalne i rentowe wymienionych w nim osób ma charakter obowiązkowy. Obowiązkowy charakter ubezpieczeń emerytalnego i rentowych wskazanych w art. 11 ust. 2 ustawy systemowej grup ubezpieczonych jest zasadą w świetle przepisów ustawy systemowej wówczas, gdy osoby należące do tych grup posiadają jeden tytuł ubezpieczenia. W przypadku zbiegu tytułów ubezpieczenia społecznego sytuacja może natomiast wyglądać inaczej. Pobieranie zasiłku macierzyńskiego uważane jest przez ustawodawcę za osobny tytułu ubezpieczenia społecznego. Wśród osób objętych obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi art. 6 ust. 1 ustawy systemowej wymienia w punkcie 19 osoby przebywające na urlopach wychowawczych lub pobierające zasiłek macierzyński albo zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego. Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym w przypadku zbiegu tytułów ubezpieczeń reguluje art. 9 ustawy systemowej. Zgodnie z art. 9 ust. 1 c ustawy systemowej osoby, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4, 5, 8 i 10 ustawy (a zatem wskazane w art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy osoby prowadzące działalność pozarolniczą), spełniające jednocześnie warunki do objęcia ich obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego, podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego. Mogą one jednak dobrowolnie, na swój wniosek, być objęte ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi także z pozostałych, wszystkich lub wybranych, tytułów. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, iż w okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego prowadzenie działalności pozarolniczej (także inne wymienione w art. 9 ust. 1c formy aktywności zarobkowej) przestaje być tytułem podlegania obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym stając się jedynie tytułem do podlegania im dobrowolnie. Dobrowolny charakter wskazanych rodzajów ubezpieczeń oznacza zaś, w świetle art. 11 ust. 2 ustawy systemowej, że nie może im towarzyszyć ubezpieczenie chorobowe. Z treści art. 9 ust. 1 c ustawy systemowej nie wynika, by zbieg regulowany przez przepis dotyczyć miał wyłącznie sytuacji, gdy prawo do zasiłku macierzyńskiego wynika z innego tytułu ubezpieczenia aniżeli podlegający zbiegowi. Taki zamysł ustawodawcy nie wynika też z uzasadnienia projektu wprowadzającej art. 9 ust. 1c do ustawy systemowej. Uznać zatem należy, iż przepis obejmuje także zbieg tytułów w postaci określonej aktywności zarobkowej i zasiłku macierzyńskiego z tytułu tej właśnie aktywności.

Okoliczność, iż w okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego przedsiębiorca nie podlega ubezpieczeniu chorobowemu, nie jest jednak jednoznaczna z przerwą w ubezpieczeniu w rozumieniu przepisów ustawy zasiłkowej. Takiemu przyjęciu przeczy treść art. 14 ust. 3 ustawy systemowej, który nakazuje traktować okres pobierania zasiłków jak okres opłacania składek. Przy ustalaniu prawa do świadczeń należy zatem uznawać okres pobierania zasiłku macierzyńskiego za zrównany z okresem ubezpieczenia. Co więcej, wydaje się, iż organ takie stanowiska podziela, albowiem przyjęcie poglądu przeciwnego, skutkowałoby stanowiskiem, że ubezpieczonej zasiłek chorobowy w ogóle się nie należy z uwagi na brak wymaganego okresu wyczekiwania, który w przypadku osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą wynosi 90 dni (art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej). Pogląd taki skutkowałby również przyjęciem, że nawet zgłoszenie się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od razu następnego dnia po zakończeniu okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego, dawałoby prawo do korzystania z zasiłku chorobowego dopiero po upływie 90 dni podlegania ubezpieczeniu, skoro okres pobierania zasiłku macierzyńskiego byłby traktowany jako przerwa w ubezpieczeniu chorobowym. Podkreślenia wymaga również, iż w okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie może, zgodnie z ww. przepisami, nawet gdyby chciała, opłacać składek na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe, albowiem, nie podlega temu ubezpieczeniu. Tym bardziej okres pobierania zasiłku macierzyńskiego nie może być traktowany jako przerwa w ubezpieczeniu chorobowym.

Skoro okres pobierania zasiłku macierzyńskiego nie może być utożsamiany z przerwą w ubezpieczeniu chorobowym, to faktyczna przerwa w tym ubezpieczeniu trwała od 18 maja 2016 r. do 3 czerwca 2016 r., a zatem krócej niż 30 dni, co oznacza, iż ubezpieczenie chorobowe należy uznać za nieprzerwane od 1 października 2014 r. Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 2 ustawy zasiłkowej do okresów ubezpieczenia chorobowego, o których mowa w ust. 1 tj. do trzydziestodniowego i dziewięćdziesięciodniowego okresu nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego wlicza się poprzednie okresy ubezpieczenia, jeżeli przerwa między nimi nie przekroczyła 30 dni lub była spowodowana określonymi w tym przepisie zdarzeniami.

Powyższe nakazuje przyjąć, iż do ubezpieczonej, mającej od dnia 1 października 2014r. tylko jedną krótszą niż 30 dni przerwę w ubezpieczeniu chorobowym, nie znajduje zastosowania art. 49 ustawy zasiłkowej. Przepis ten odnosi się bowiem wprost do niezdolności do pracy przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, natomiast w przypadku powódki okres ten trwał, jak wskazano powyżej, znacznie dłużej. Dla porządku należy wskazać, iż do ubezpieczonej nie znajdzie również zastosowania art. 48 a ustawy zasiłkowej, albowiem dotyczy on sytuacji ubezpieczenia chorobowego trwającego krócej niż 12 miesięcy, co również nie odnosi się do sytuacji M. D..

Sąd zwrócił uwagę, iż ani w art. 49 ani w art. 48 a ustawy zasiłkowej nie ma mowy wprost o ubezpieczeniu nieprzerwanym, jednak art. 48 ustawy odsyła do odpowiedniego stosowania art. 36 ust. 4 ustawy, zgodnie z którym podstawę wymiaru zasiłku ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskanego u płatnika składek w okresie nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, w trakcie którego powstała niezdolność do pracy. Odpowiednie stosowanie tego przepisu w przypadku ustalania podstawy wymiaru świadczeń dla osób niebędących pracownikami oznacza, iż bierze się pod uwagę co do zasady przychód z ostatnich dwunastu miesięcy nieprzerwanego ubezpieczenia. Nieprzerwane ubezpieczenie chorobowe, o jakim mowa w art. 36 ust. 4 ustawy zasiłkowej, znajdującym odpowiednie zastosowanie w przypadku ustalania podstawy wymiaru zasiłku dla osób nie będących pracownikami, należy odczytywać tożsamo jak w art. 4 tej ustawy. Zakładając racjonalność ustawodawcy nie można bowiem w odmienny sposób interpretować tego samego pojęcia zawartego w jednej ustawie, w różnych jej przepisach. Skoro w art. 4 ust. 2 ustawy zasiłkowej ustawodawca wprowadza definicję nieprzerwanego ubezpieczenia wskazując, jakie okresy do niego się wlicza, uznać należy, iż w sposób tożsamy posługuje się tym pojęciem na potrzeby wyliczania podstawy zasiłku. Oznacza to, że jeśli w okresie 12 miesięcy przed miesiącem powstania niezdolności do pracy ubezpieczony podlegał ubezpieczeniu chorobowemu nieprzerwanie albo pomiędzy okresami ubezpieczenia, których suma przekraczała 12 miesięcy były przerwy krótsze niż 30 dni, przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego należy uwzględniać wynagrodzenie (w przypadku pracownika) albo przychód (w przypadku osoby niebędącej pracownikiem) uzyskany we wskazanym okresie z tytułu ubezpieczenia trwającego w dacie powstania niezdolności do pracy. Tym samym w przypadku ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego osoby prowadzącej działalność pozarolniczą podlegającej w okresie 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc powstania niezdolności do pracy nieprzerwanie (w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej) ubezpieczeniu chorobowemu, uwzględnia się przychód z prowadzonej działalności gospodarczej z przypadających w tym czasie okresów podlegania z jej tytułu ubezpieczeniu chorobowemu. Nie sposób uznać z uwagi na regulację art. 48a ust. 4 ustawy zasiłkowej, iż ubezpieczenie chorobowe przedsiębiorcy, w którym wystąpiła przerwa krótsza niż 30 dni nie może być uznane za nieprzerwane i winno być liczone na nowo po takiej przerwie. Nie jest zrozumiałe bowiem odmienne potraktowanie wyłącznie tej grupy ubezpieczonych, którzy deklarują podstawę wymiaru składek, również przy uwzględnieniu celu ustawy – zapobieżeniu uzyskiwania nieproporcjonalnie wysokich do składek świadczeń w przypadku krótkiego okresu ubezpieczenia z wysoką podstawą. Regulacja art. 48 a ust. 4 ustawy prowadzi przy tym do tożsamego skutku co przy interpretacji, iż przerwy w ubezpieczeniu chorobowym nieprzekraczające 30 dni są wliczane do jednego okresu ubezpieczenia. Co więcej nie sposób tylko w przypadku jednej grupy ubezpieczonych inaczej liczyć nieprzerwanego ubezpieczenia na potrzeby określenia okresu wyczekiwania a inaczej na potrzeby ustalania podstawy wymiaru świadczenia.

Między 17 maja 2016 r. (ostatnim dniem zasiłku macierzyńskiego) a 11 lipca 2016r. (pierwszym dniem zasiłku chorobowego) upłynął okres krótszy niż 3 miesiące. W takiej sytuacji zastosowanie znajduje art. 43 ustawy zasiłkowej stosowany odpowiednio dla osób podlegających ubezpieczeniu chorobowemu, a nie będących pracownikami na mocy odesłania zawartego w art. 48 ust. 2 tej ustawy. Wskazany przepis przewiduje, że podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe. W przypadku M. D. nie zachodziły zatem podstawy do liczenia na nowo zasiłku chorobowego za okres od 18 lipca 2016 r., a zatem winien on wynosić tyle samo, co zasiłek macierzyński, tj. 8.081,06 zł.

Sądowi orzekającemu w niniejszej sprawie znany jest pogląd Sądu Najwyższego zawarty w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2018 r. (III UZP 6/18), w której Sąd ten wskazał, iż od dnia 1 stycznia 2016 r. wystąpienie po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego nieprzekraczającej 30 dni przerwy w podleganiu dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu przez ubezpieczonego niebędącego pracownikiem powoduje, że podstawę wymiaru zasiłku chorobowego dla tego ubezpieczonego ustala się zgodnie z art. 48a ustawy zasiłkowej, natomiast nie stosuje się art. 43 w zw. z art. 48 ust. 2 tej ustawy. Uchwała ta została wydana w podobnej do niniejszej sytuacji, w której ubezpieczona prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą otrzymywała w okresie od 20 maja 2015 r. do 17 maja 2016 r. zasiłek macierzyński, zgłosiła się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od dnia 30 maja 2016 r., a od dnia 3 sierpnia 2016 r. była niezdolna do pracy z powodu choroby i pobierała zasiłek chorobowy naliczony na nowo przez organ na podstawie art. 48 a ustawy zasiłkowej. W uzasadnieniu swojego stanowiska Sąd Najwyższy wskazał, powołując się w tej mierze na zmiany legislacyjne, które weszły w życie od dnia 1 stycznia 2016 r., dodając art. 48a oraz zmienione art. 49 i 50 ustawy zasiłkowej, iż zawarte w art. 48 ust. 2 ustawy zasiłkowej zastrzeżenie, że przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stosuje się odpowiednio przepisy art. 36 ust. 2-4, art. 38 ust. 1, art. 42, art. 43 i art. 46, z zastrzeżeniem art. 48a-50, oznacza, że sytuacja prawna osoby ubezpieczonej niebędącej pracownikiem powinna być w pierwszej kolejności rozpatrywana przez pryzmat regulacji art. 48a-50 ustawy zasiłkowej. Sąd Najwyższy podkreślił, iż tylko wówczas, gdy sytuacja ubezpieczonego nie wypełni hipotezy art. 48a -50 ustawy zasiłkowej, art. 43 znajdzie zastosowanie jako przepis formułujący ogólną zasadę nieustalania na nowo podstawy wymiaru zasiłku, którą należy jednak stosować odpowiednio. Nie kwestionując w żadnej mierze trafności powyższej interpretacji w zakresie ustalającym, kiedy znajduje zastosowanie art. 43 ustawy zasiłkowej, Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie podziela jednak, z uwagi na powyżej przedstawioną argumentację, zawartych w uchwale wniosków, w szczególności, iż Sąd Najwyższy wskazuje, iż w okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego tytuł do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem społecznym nie wygasa, a jedynie ulega swoistemu zawieszeniu (co sugeruje, że w przypadku osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą i zgłaszających się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego w ciągu 30 dni od zakończenia okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego, nie sposób mówić o przerwie w ubezpieczeniu).

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie art. 477 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustalił, iż podstawę wymiaru zasiłku chorobowego za sporny okres stanowi kwota 8.081,06 zł. Ubezpieczona była w niniejszej sprawie reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika – radcę prawnego, jednak nie zgłosiła wniosku o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, stąd też Sąd o nich nie orzekał.

Sygn. akt IX U 232/17

ZARZĄDZENIE

1.  (...),

2.  (...),

3.  (...).