Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Joanna Składowska

Sędziowie Katarzyna Powalska

Barbara Bojakowska (ref.)

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W.

przeciwko J. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli

z dnia 28 maja 2019 roku, sygnatura akt I C 355/19

I.  zmienia zaskarżony wyrok w całości na następujący:

„1. zasądza od J. S. na rzecz (...) (...) Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. 74148,88 (siedemdziesiąt cztery tysiące sto czterdzieści osiem 88/100) złotych z odsetkami ustawowymi od 2 stycznia 2013 roku do dnia zapłaty;

2. zasądza od J. S. na rzecz (...) (...) Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. 4527 (cztery tysiące pięćset dwadzieścia siedem) złotych z tytułu zwrotu kosztów procesu”;

II. zasądza od J. S. na rzecz (...) (...) Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. 6408 (sześć tysięcy czterysta osiem) złotych z tytułu zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I Ca 386/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli oddalił powództwo (...) (...) Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W. skierowane przeciwko J. S. o zapłatę w sprawie z udziałem Fundacji (...) z siedzibą w W. oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego 5417 zł z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na ustaleniach i wnioskach, których istotne elementy przedstawiały się następująco:

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., którego następcą prawnym jest (...) (...) Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W. w ramach prowadzonej przez siebie działalności, zawarł z J. S. umowę kredytu gotówkowego P. w dniu 15 czerwca 2009 r., na okres 60 miesięcy, w wysokości
i terminach ustalonych w planie spłaty kredytu i odsetek, o numerze (...).

Całkowita kwota do zapłaty wyniosła 75000 zł, w której oprócz sumy pożyczki
i kapitałowych odsetek umownych mieściły się także opłaty i prowizje. W § 16 umowy wskazano, że bank może wypowiedzieć umowę w przypadku wystąpienia zaległości
w spłacie dwóch pełnych rat kredytu, za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Okres wypowiedzenia umowy ustalony został
na 30 dni.

Pozwany J. S. z uwagi na niewywiązanie się przez niego z zobowiązań, wynikających z zawartej umowy pożyczki i doprowadzenie tym samym do powstania zaległości, pismem z dnia 04 marca 2011 r. został jednocześnie wezwany do zapłaty zaległości 3779,62 zł i wypowiedziano mu umowę. W piśmie zastrzeżono, że niedokonanie wpłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma, (...) SA wypowiada umowę
nr (...) w zakresie warunków spłaty. Pismo zostało awizowane w dniu 11 marca 2011 roku.

Pismem z dnia 08 czerwca 2011 roku, z uwagi na upływ terminu płatności wezwano pozwanego J. S. do zapłaty łącznie kwoty 60519,56 zł wraz z dalszymi odsetkami w terminie 7 dni, licząc od dnia doręczenia niniejszego wezwania.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z dnia 12 lipca 2011 roku wydanym w sprawie o sygn. akt Co 1255/11 nadano klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przez (...) Bank (...) SA przeciwko dłużnikowi J. S..

W dniu 29 maja 2012 roku pomiędzy (...) Bank (...) SA z siedzibą w W.
a (...) (...) Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W. doszło do zawarcia umowy sprzedaży bezspornych
i wymagalnych wierzytelności na rzecz Funduszu.

Postanowieniem z dnia 12 września 2012 roku o sygn. akt KM4650/11 Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, po rozpoznaniu wniosku wierzyciela umorzył wszczęte przeciwko dłużnikowi postępowanie egzekucyjne. We wniosku o umorzenie egzekucji (...) Bank (...) SA z siedzibą w W. podniósł,
iż na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności dokonał na rzecz (...) (...) Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny
w W. wierzytelności przysługującej (...) Bank (...) SA wobec J. S..

Według sądu, powództwo jako niezasadne nie zasługiwało na uwzględnienie
i podlegało oddaleniu.

Powołując się na 6 k.c. i art. 232 k.p.c. art. 228 k.p.c., art. 229 k.p.c. i art. 230 k.p.c., oraz art. 339 § 2 k.p.c., sąd stwierdził, że przytoczone przez powoda okoliczności budzą uzasadnione wątpliwości i nie mogą stanowić podstawy przyjęcia za prawdzie twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych.

W ocenie sądu nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki przez pierwotnego wierzyciela. W przedmiotowej sprawie, pierwotny wierzyciel nadał na adres pozwanego pismo „wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy”. Jednocześnie zastrzegając, że niedokonanie wpłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma, spowoduje wypowiedzenie umowy w zakresie warunków spłaty. Takie zastrzeżenie w treści pisma pozwala przyjąć, że (...) SA wypowiedział warunkowo umowę pożyczki, bowiem dokonanie zapłaty zaległości przez pozwanego spowodowałoby dalsze trwanie umowy,
na warunkach, wynikających z zawartej między stronami umowy kredytu.

Powołując się na przytoczone orzecznictwo sąd wskazał, że w przedmiotowej sprawie, na skutek zawarcia w jednym piśmie, zarówno wezwania do zapłaty, jak i wypowiedzenia umowy, nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki łączącej pierwotnego wierzyciela i powoda i dlatego – według sądu – powód nie mógł nabyć od pierwotnego wierzyciela należności wynikającej z umowy przelewu bowiem przedmiotem cesji były wierzytelności wymagalne. Na dzień cesji w dniu 29 maja 2012 roku wierzytelność wynikająca z umowy nie była wymagalna i nie mogła zostać skutecznie zbyta. Stała się wymagalna z dniem 26 kwietnia 2014 roku tj. z upływem okresu na jaki została zawarta umowa kredytowa. Jedynym podmiotem uprawnionym do dochodzenia należności z umowy jest wierzyciel pierwotny.

O kosztach orzeczono w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. zasądzając na rzecz pozwanego zwrot poniesionych kosztów z tytułu zastępstwa procesowego.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości, zarzucając:

1/ naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy,
a w szczególności naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. i art. 227 k.p.c. - poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji zasady swobodnej oceny dowodów polegające na:

a/ braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz dokonanie jego dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki i obiektywizmu oceny, a w szczególności w zakresie przyjęcia przez Sąd I instancji, iż powód (rzekomo) nie udowodnił wymagalności dochodzonego w sprawie roszczenia względem pozwanego, a także (rzekomo) nie udowodnił on faktu nabycia od cedenta wierzytelność dochodzonej w przedmiotowej sprawie (a tym samym legitymacji czynnej - z uwagi na rzekomo warunkowy sposób wypowiedzenia Umowy kredytu przez cedenta), a także dokonanie tej oceny z pominięciem istotnej części materiału dowodowego, a w szczególności z pominięciem:

- treści dokumentu w postaci Umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 29.05.2012 r.,
z której treści bezsprzecznie wynika, iż wierzyciel pierwotny tj. Bank (...) S.A. oświadczył, iż zbywa na rzecz powoda bezsporne i wymagalne wierzytelności, co potwierdza, iż dochodzona w niniejszym postępowaniu wierzytelność została postawiona w stan wymagalności (a co także istotne -strony Umowy cesji uznały, iż w rozumieniu treści tej Umowy jest ona dla stron traktowana jako wymagalna - art. 65 k.c.),

- treści dokumentu w postaci Aneksu nr (...) do Umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 29.05.2012 r. wraz z Załącznikiem (...) do Aneksu nr (...) z dnia 26.06.2012 r. do Umowy [sprzedaży wierzytelności] z dnia 29.05.2012 r., który precyzyjnie wskazuje wysokość wierzytelności zbytej na rzecz powoda, z jej jednoczesnym rozliczeniem na kwotę należności głównej, odsetki umowne i koszty, a także wskazuje datę wymagalności, treści dokumentu
w postaci Umowy nr (...) kredytu gotówkowego P.
z dnia 15.06.2009 r. wraz z Harmonogramem spłaty kredytu, w którym wyszczególnione zostały kwoty rat przewidzianych do spłaty ze wskazaniem kwoty kapitału oraz odsetek umownych składających się na poszczególne raty, daty ich płatności, a także saldo zadłużenia powstające po spłacie każdej z rat,

- treści dokumentu w postaci Potwierdzenia uruchomienia kredytu, wykazującego, iż strona pozwana otrzymała środki finansowe wskazane w Umowie kredytu, których bezpodstawnie nie zwróciła (w sytuacji obiektywnego wykazania faktów prawotwórczych przez powoda ciężar dowodu ile i kiedy ewentualnie strona pozwana zwróciła obciąża właśnie tę stronę), treści dokumentu w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego
nr (...) z dnia 04.07.2011 r., którego fakt wystawienia w określonej przepisami formie potwierdza okoliczność postawienia w stan wymagalności wierzytelności uwidocznionej
w tym tytule,

- treści dokumentu w postaci postanowienia Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli,
I Wydział Cywilny z dnia 12.06.2011 r., sygn. akt I Co 1255/11, w przedmiocie nadania (...) klauzuli wykonalności, którego wydanie potwierdza wymagalność roszczenia określonego
w bankowym tytule egzekucyjnym, treści dokumentu w postaci wniosku o wszczęcie egzekucji należności określonej w bankowym tytule egzekucyjnym zaopatrzonym w klauzulę wykonalności, a także treści wniosku o umorzenie egzekucji z dnia 08.06.2012 r. i treści dokumentu w postaci postanowienia Komornika z dnia 12.09.2012 r. (w przedmiocie umorzenia egzekucji) - potwierdzających podjęcie czynności mających na celu wyegzekwowanie w całości kwoty wymagalnego zadłużenia zaciągniętego przez stronę pozwaną, a także informujące Komornika o dokonanej cesji wierzytelności na rzecz powoda,

- wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego księgowego, zgłoszonego
na wypadek kwestionowania przez stronę pozwaną istnienia wymagalnej wierzytelności

b/ dokonaniu istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ustaleń, sprzecznych z treścią materiału dowodowego zebranego w sprawie i w konsekwencji błędne przyjęcie przez
Sąd I instancji, że zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy nie pozwala
na uznanie, że powodowi przysługuje wierzytelność względem strony pozwanej, podczas
gdy powód załączył do akt sprawy i powołał się na szczegółową dokumentację w tym zakresie, składając jednocześnie wniosek o dopuszczenie dowodu z tych dokumentów wykazujących istnienie, wysokość i wymagalność wierzytelności, co Sąd pominął nie przeprowadzając w sposób właściwy i obiektywny dowodu z dokumentów wskazanych w pkt 1) lit. a) (niniejszej apelacji), co skutkowało jednocześnie całkowicie nieprawidłowym uznaniem przez Sąd I instancji, iż wierzytelność względem strony pozwanej, wskazana
w Umowie cesji nie istniała z uwagi na jej rzekomy brak wymagalności. Wyrazem takiej błędnej tezy jest stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu wyroku o treści: Tym samym powód nie mógł nabyć od pierwotnego wierzyciela należności wynikającej z umowy przelewu bowiem przedmiotem cesji były wierzytelności wymagalne. Na dzień cesji w dniu 29 maja 2012 roku wierzytelność wynikająca z umowy nie była wymagalna i nie mogła zostać skutecznie zbyta. Stała się wymagalna z dniem 26 kwietnia 2014 roku tj. z upływem okresu na jaki została zawarta umowa kredytowa. Jedynym podmiotem uprawnionym
do dochodzenia należności z umowy jest wierzyciel pierwotny.

Powyższe, zdaniem skarżącego, całkowicie błędne ustalenie Sądu I instancji jest nielogiczne i nie ma żadnej podstawy prawnej. Wypowiedzenie umowy kredytu bądź jej niewypowiedzenie nie ma w zasadzie żadnego wpływu na istnienie roszczeń wynikających
z takiej umowy - poza kwestią odmienności naliczania odsetek (w przypadku braku wypowiedzenia naliczać można odsetki tylko od wymagalnych rat, zgodnie
z harmonogramem płatności, gdyż umowa nadal trwa) i sposobem liczenia terminu przedawnienia roszczenia (każda rata przedawnia się osobno w terminie 3 lat od dnia jej wymagalności);

2/ naruszenie art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące przyjęciem za udowodnione twierdzeń pozwanego kwestionujących zasadność powództwa, podczas gdy powód udowodnił fakty prawotwórcze, z których wywodził określone skutki, tj. istnienie, wysokość i wymagalność wierzytelności i swoją legitymację czynną, zgłosił w tym zakresie odpowiednie wnioski dowodowe i wskazał dokumentację potwierdzającą podnoszone okoliczności, a strona pozwana poprzestawała wyłącznie
na kwestionowaniu wszelkich twierdzeń powoda;

3/ naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy,
a w szczególności naruszenie art. 316 § 1 k.p.c. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie
i wydanie wyroku przy jednoczesnym zaniechaniu wzięcia za podstawę stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, a w szczególności przy pominięciu wymagalności całości roszczenia (a także wszystkich poszczególnych rat kredytu wskazanych w Harmonogramie płatności - nawet przy założeniu, że do skutecznego wypowiedzenia Umowy nie doszło), oraz treści materiału dowodowego przedłożonego przez powoda;

4/ naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy,
a w szczególności naruszenie art. 132 § 1 k.p.c. - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie
i niezwrócenie pisma strony pozwanej z dnia 28.05.2019 r. nadanego na Poczcie w dniu rozprawy (na której zapadł wyrok oddalający powództwo) - które to pismo winno być zwrócone (z uwagi na fakt, iż nie został spełniony wymóg nadania pisma do pełnomocnika strony powodowej w sposób umożliwiający zapoznanie się z tym pismem).

5/ naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy,
a w szczególności naruszenie art. 217 § 2 k.p.c. w zw. z art. 207 § 3 k.p.c. poprzez brak zwrotu pisma strony pozwanej z dnia 28.05.2019 r. złożonego bez wydania przez Sąd I instancji stosownego postanowienia zezwalającego na złożenie pisma, a także uwzględnienie spóźnionych zarzutów, które strona pozwana mogła wnieść już w sprzeciwie,

6/ naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 328 § 2 k.p.c. - poprzez zaniechanie rozważenia w uzasadnieniu wyroku całości materiału zebranego w sprawie, niepełne wyjaśnienie przyczyn z uwagi na które Sąd I instancji pewne okoliczności uznał
za udowodnione, a innym nie dał wiary, w szczególności nie odniesienie się w jakikolwiek sposób do przedłożonych przez powoda dowodów wyszczególnionych w pkt 1 lit. a niniejszej apelacji;

7/ nierozpoznanie przez Sąd istoty sprawy polegające na zaniechaniu przezeń zbadania roszczenia będącego podstawą powództwa, tj. rezygnacji z analizy istoty i wysokości roszczenia, pominięciu kwestii wymagalności roszczenia potwierdzonej również inną przedłożoną przez powoda dokumentacją, w szczególności w sytuacji nieprawidłowego uznania przez Sąd, iż powód nie wykazał faktu wymagalności roszczenia, co jest stwierdzeniem obiektywnie nieprecyzyjnym i błędnym. Sąd także całkowicie bezpodstawnie pominął wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego księgowego - zawarty już w treści pozwu;

8/ naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 5 k.c. w zw. z art. 354 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i tym samym usankcjonowanie sytuacji w której dłużnik, wbrew woli wierzyciela, zostaje zwolniony z obowiązku zaspokojenia zaciągniętego zobowiązania;

9/ naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 65 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji błędne przyjęcie i ustalenie, że z treści Umowy cesji wierzytelności i wszystkich pozostałych dokumentów załączonych do akt sprawy przez powoda - w sytuacji ewentualnego uznania braku skuteczności wypowiedzenia Umowy kredytu (co wobec toczącego się postępowania egzekucyjnego na podstawie
(...) zaopatrzonego w klauzulę wykonalności wydaje się nieprawdopodobne) - nie wynika, aby powód nabył roszczenie, którego dochodzi w przedmiotowej sprawie, a także nie wynika istnienie tego roszczenia, jego wysokość i wymagalność;

10/ naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 65 k.c. w zw. z art. 89 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji błędne ustalenie, że z treści Umowy kredytu wynika obowiązek dokonania jej wypowiedzenia w sposób inny niż dokonał tego cedent, a także ustalenie, że złożone przez cedenta wypowiedzenie miało charakter warunkowy, co skutkowało dojściem przez Sąd do błędnych wniosków, iż powód nie nabył wierzytelności dochodzonej w pozwie - z uwagi na brak jej wymagalności. Wezwanie do zapłaty wraz z wypowiedzeniem (w przypadku braku zapłaty - z zachowaniem terminów wskazanych w Umowie kredytu) nie stanowiło jednak klasycznego warunku, gdyż nie było zdarzeniem przyszłym i niepewnym - a zależało jedynie i wyłącznie od woli strony pozwanej;

11/ naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 65 k.c. w zw. z art. 509 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji błędne ustalenie przez
Sąd I instancji, że wobec rzekomego braku skutecznego wypowiedzenia powód nie nabył
od cedenta wierzytelności wobec strony pozwanej, pomimo jasnej treści Umowy stron wskazującej na przejście praw do dochodzenia roszczeń od strony pozwanej na rzecz powoda.

12/ nieważność postępowania związana z niemożnością odniesienia się przez powoda
do zarzutów strony pozwanej, zawartych dopiero w jej piśmie z dnia 28.05.2019 r.
- zawierającym spóźniony zarzut rzekomo warunkowego wypowiedzenia Umowy kredytu, który stał się podstawą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, a które to pismo w odpisie trafiło do powoda dopiero w dniu 30.05.2019 r„ a więc po wydaniu wyroku.

Według skarżącego, ponadto pewne zdziwienie wywołuje także fakt, iż jak podaje Sąd I instancji (strona 6 uzasadnienia wyroku) pismo strony pozwanej zostało nadane Pocztą
w dniu 28.05.2019 r„ a zarzuty w nim zwarte stanowiły podstawę oddalenia powództwa wyrokiem z tego samego dnia, co wskazywałoby na doręczenie pisma strony pozwanej przez Pocztę w dniu jego nadania, co jest obiektywnie niemożliwe.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kwoty 74148,88 zł wraz z odsetkami ustawowymi (za opóźnienie, o których mowa w art. 481 k.c.) liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych ewentualnie; zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kwot wskazanych w harmonogramie spłaty kredytu (znajdującego się w aktach sprawy), tj.: rat od nr 20 do 60, płatnych w kolejnych miesiącach począwszy od lutego 2011 r. do czerwca 2014 r. po 1628,51 zł każda (z tym zastrzeżeniem, iż 60 rata w wysokości 1619,72 zł), wraz z odsetkami umownymi w wysokości 21,00 % (§12 ust. 2 Umowy kredytu) liczonymi w każdej kolejnej racie od dwudziestego szóstego dnia każdego miesiąca,
w którym dana rata stała się wymagalna do dnia jej zapłaty i kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego, zaś ostrożności procesowej o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji
i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych (w tym kosztów zastępstwa procesowego).

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji i obciążenie strony powodowej kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelację strony powodowej należało uznać co do zasady za uzasadnioną.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w apelacji należy zauważyć, że istotą sporu
w rozpoznawanej sprawie było zagadnienie o charakterze materialnoprawnym dotyczące możliwości warunkowego wypowiedzenia umowy kredytowej na wypadek braku spłaty przez kredytobiorcę. Pismem z dnia 4 marca 2011 r. poprzednik prawny powoda bank (...) SA wezwał dłużnika do spłaty zaległości w terminie 7 dni zaznaczając, że w przypadku braku spłaty Bank wypowiada umowę kredytową z terminem wypowiedzenia 30 dni. Jak słusznie przyjął Sąd I instancji formułowanie powyższego pisma dowodziło warunkowego wypowiedzenia umowy, ale chybiony był pogląd Sądu Rejonowego że tak sformułowane wypowiedzenie umowy nie odniosło skutku. Wbrew wywodom Sądu I instancji należało uznać za możliwe, co do zasady, dokonanie wypowiedzenia umowy w sposób dokonany przez wierzyciela pierwotnego, to jest jednym pismem zawierającym zarówno wezwanie
do zapłaty jak i wypowiedzenie kredytu na wypadek nie uiszczenia należności w oznaczonym czasie, z jednoczesnym wskazaniem terminu wypowiedzenia.

Sąd okręgowy miał tu na uwadze między innymi wywody jurydyczne przytoczone
w najnowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych rozpatrujących
to zagadnienie, w tym zawarte w motywach do postanowienia składu 7 sędziów SN z dnia
22 marca 2013 r. (III CZP 85/12 OSNC 2013 nr 11 poz. 132) oraz w uzasadnieniach wyroków: SN z dnia 8 września 2016 r. (II CSK 750/15 LEX nr 2182659), Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 5 września 2017 r. (sygn. akt I A Ca 102/2017, LEX
nr 2372228), Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 września 2017 r. (sygn. akt I A Ca 329/17. LEX nr 2379789).

Pogląd reprezentowany przez Sąd I instancji słusznie został przez powyższe orzecznictwo zakwestionowany jako zmierzający do nieuzasadnionego uzupełnienia cech normatywnych warunku, wskazanych w art. 89 k.c. o dalsze elementy, to jest o zewnętrzność i niezależność od woli stron, obciążonej obowiązkiem świadczenia (wyrok SN z dnia
26 września 2007 r. IV CSK 118/07 OSP 2008, Nr 12, poz. 125). Wskazuje się przy tym,
że spełnienie świadczenia nie zawsze jest zdarzeniem całkowicie niezależnym od woli dłużnika, a wobec braku w ustawie innych konstytutywnych cech warunku zachodzi wątpliwość, czy można uzupełnić wymagania warunku o zewnętrzność zdarzenia przyszłego i niepewnego w stosunku do treści czynności prawnej oraz o niezależność nastąpienia zdarzenia od woli którejkolwiek ze stron.

Stanowisko zgodnie z którym zastrzeżenie warunku przy wypowiedzeniu umowy jest niedopuszczalne jest zbyt rygorystyczne i nie zawsze zgodne z interesem kredytobiorcy.

Osobnym zagadnieniem, podlegającym badaniu w realiach danej sprawy jest odpowiedź na pytanie czy warunkowa forma wypowiedzenia powinna mieć zastosowanie
w kontekście postanowień konkretnej umowy. W rozpatrywanym przypadku, zawarte
w piśmie z dnia 4 marca 2011r. sformułowanie, nie pozostawiało wątpliwości, że wolą strony powodowej było warunkowe wypowiedzenie umowy kredytowej, przy czym 30 dniowy termin wypowiedzenia rozpoczynał się wraz z bezskutecznym upływem 7 dniowego terminu do zapłaty. Warunki te były więc określone w sposób jasny i jednoznaczny, nie pozwalający na odmienną interpretację. Wymagało też podkreślenia, że pozwany miał świadomość istnienia zadłużenia wobec pierwotnego wierzyciela, o czym świadczy potwierdzenie odbioru wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy oraz wszczęcie postepowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego, czy wreszcie zarzuty zawarte w sprzeciwie.

W tych okolicznościach należało uznać, iż doszło do skutecznego wypowiedzenia przedmiotowej umowy, co powodowało wymagalność całej kwoty dochodzonej pozwem już w czerwcu 2011 r. Wydając odmienne rozstrzygnięcie zakładające wymagalność jedynie poszczególnych rat kredytowych Sąd I instancji dopuścił się naruszenia wskazanych
w apelacji przepisów prawa materialnego.

W tej sytuacji nie było potrzeby ustosunkowania się do zarzutów powoda
o charakterze procesowym, tym bardziej że zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. sprowadzał się nie tyle do wskazania uchybień w ocenie dowodów, ile w istocie zmierzał do wykazania braków materialnoprawnych.

W istocie bowiem Sąd Rejonowy poczynił niekwestowane przez strony ustalenia
co do wysokości zasłużenia pozwanego, braku spłaty, nie miał wątpliwości co do samych czynności nabycia wierzytelności przez powoda, uznał tylko, że na skutek braku skutecznego wypowiedzenia umowy, powód nie mógł skutecznie nabyć wierzytelności dochodzonej pozwem.

Dokonując tylko uzupełniających ustaleń w tym zakresie należy przyjąć,
że na wysokość żądanej kwoty przez powoda składa się: należność główna – w wysokości 57471,82 zł, odsetki ustawowe naliczone od kwoty należności głównej za okres
od 2012-05-30 do 2012-12-18 w wysokości 4134,82 zł, odsetki umowne naliczone przez pierwotnego wierzyciela w wysokości 12542,24 zł, co łącznie daje zadłużenie na dzień
2012-12-18 w wysokości łącznej 74148.88 zł (k. 4 – 4 verte, 52 – 68, 84 – 87).

Uwzględnienie apelacji czyni bezprzedmiotowym odnoszenie się do pozostałych zarzutów prawa procesowego zawartych w apelacji.

Co do braku rozpoznania istoty sprawy, to chociaż sąd oddalił powództwo, to jednak poczynił ustalenia dotyczące zawarcia umowy kredytowanej i wysokości zadłużenia, wszczęcia postępowania egzekucyjnego, czy faktu nabycia wierzytelności przez powoda. Zresztą pozwany w żadnym piśmie nie kwestionował samego faktu zwarcia umowy ani też braku spłaty zobowiązania i jego wysokości, a tylko fakt wypowiedzenia warunkowego
i zarzut przedawnienia roszczenia.

Natomiast co do skutecznego nabycia wierzytelności to Sąd Rejonowy dokonał w tym zakresie ustaleń prawidłowych , tylko wywiódł z tych ustaleń wnioski nieprawidłowe. , brak było więc powodów przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Odnośnie zarzutu przedawnienia, który także pojawia się w odpowiedzi na apelację należy stwierdzić, że nie zasługuje on na uwzględnienie. Roszczenie stało się wymagalne najpóźniej w dniu 8 czerwca 2011 r, kiedy to zostało wysłane wezwanie do zapłaty
do pozwanego, przed wystawieniem bankowego tytułu egzekucyjnego. Powód nabył wymagalną wierzytelność w dniu 29 maja 2012 r. a do sądu skierował pozew w dniu
1 stycznia 2013 r. , podczas gdy trzyletni termin na dochodzenie wierzytelność kończył się
7 czerwca 2014 r. Nie można zatem przyjąć, że powód dochodzi wierzytelności przedawnionej.

Uszło bowiem uwadze pozwanego, że w sprawie został wydany nakaz zapłaty
już 14 stycznia 2013 r., a obecnie trwające postepowanie wynika ze złożonego skutecznie sprzeciwu w 2018 r.

Ostatecznie, działając na mocy art. 386 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy dokonał zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie
od pozwanego na rzecz powoda całości kosztów postępowania za obie instancje, o czym orzeczono jak w sentencji.