Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 maja 2019 r. znak (...) - (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił J. S. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 19 do 24 kwietnia 2019 r., wskazując, że lekarz leczący w zaświadczeniu lekarskim orzekł że J. S. jest niezdolna do pracy w okresie od 1 do 24 kwietnia 2019 r., zaś w dniu 18 kwietnia 2019 r. lekarz orzecznik ZUS po analizie dokumentacji medycznej i po przeprowadzeniu badania orzekł, że niezdolność do pracy ustała w dniu 18 kwietnia 2019 r.

Od powyższej decyzji odwołała się J. S., kwestionując jej prawidłowość i wskazując, że podczas badania przez lekarza orzecznika ZUS zgłaszała, że cały czas odczuwa ból w stawie barkowym i że ma trudności z utrzymywaniem przedmiotów w prawej ręce, ponieważ często drętwieje ta ręka. Występują też bóle i zawroty głowy. Domagała się przyznania jej prawa do zasiłku chorobowego za ww. okres.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania w całości, wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Wniósł też o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. S. była niezdolna do pracy w związku ze schorzeniem kręgosłupa (zmiany dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego), w związku z czym lekarz leczący (neurolog) wystawił jej zaświadczenie lekarskie stwierdzające niezdolność do pracy w okresie od 1 do 24 kwietnia 2019 r.

niesporne, a nadto dowód: zaświadczenie lekarskie – k. 14 akt organu

W dniu 18 kwietnia 2019 r. J. S. została wezwana na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w tym dniu wydał orzeczenie stwierdzające, że kontrolowane zaświadczenie o czasowej niezdolności do pracy J. S. jest nieprawidłowe i że jest ona zdolna do pracy począwszy od 19 kwietnia 2019 r.

dowód: opinia lekarska i orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 18.04.2019 r. – k. 10-11 akt organu (plik z dokumentacją medyczną)

J. S. po dniu 18 kwietnia 2019 r. była zdolna do pracy.

dowód: opinia biegłej neurolog T. P. – k. 36-37, dokumentacja lekarska – k. 5-7, k. 20-24 i w osobnym pliku organu

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.2019.645 j.t.) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.

W myśl art. 59 ust. 1-4 i 7 ww. ustawy: prawidłowość orzekania o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby oraz wystawiania zaświadczeń lekarskich podlega kontroli. Kontrolę wykonują lekarze orzecznicy ZUS. W celu kontroli lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może: 1) przeprowadzić badanie lekarskie ubezpieczonego: a) w wyznaczonym miejscu, b) w miejscu jego pobytu; 2) skierować ubezpieczonego na badanie specjalistyczne przez lekarza konsultanta Zakładu Ubezpieczeń Społecznych; 3) zażądać od wystawiającego zaświadczenie lekarskie udostępnienia dokumentacji medycznej dotyczącej ubezpieczonego stanowiącej podstawę wydania zaświadczenia lekarskiego lub udzielenia wyjaśnień i informacji w sprawie; 4) zlecić wykonanie badań pomocniczych w wyznaczonym terminie. Ubezpieczony jest obowiązany udostępnić posiadaną dokumentację medyczną lekarzowi przeprowadzającemu badanie, o którym mowa w ust. 3 pkt 1 i 2. Jeżeli po analizie dokumentacji medycznej i po przeprowadzeniu badania ubezpieczonego lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych określi wcześniejszą datę ustania niezdolności do pracy niż orzeczona w zaświadczeniu lekarskim, za okres od tej daty zaświadczenie lekarskie traci ważność.

W przypadku J. S. zlecono przeprowadzenie kontroli zaświadczenia lekarskiego, które na okres od 1 do 24 kwietnia 2019 r. wystawił jej lekarz neurolog w związku ze schorzeniem kręgosłupa. Lekarz orzecznik ZUS zakwestionował prawidłowość tego zaświadczenia za okres od 19 do 24 kwietnia 2019 r., a w konsekwencji organ odmówił J. S. prawa do zasiłku chorobowego za ww. okres.

Z uwagi na rodzaj schorzenia odwołującej się Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego z zakresu neurologii.

Z opinii wydanej w niniejszej sprawie przez biegłą tej specjalności - T. P. wynika, że stanowisko organu jest prawidłowe, tj. że po dniu 18 kwietnia 2019 r. J. S. odzyskała zdolność do pracy. Biegła kierowała się tu faktem, że podczas badania lekarskiego nie stwierdziła objawów zespołu bólowego ani neurologicznych objawów ubytkowych. Biegła oparła się także na tym, iż w dniu 18 kwietnia 2019 r. J. S. była konsultowana przez neurologa (w ZUS), który nie stwierdził odchyleń od stanu prawidłowego i orzekł, że jest ona zdolna do pracy.

Żadna ze stron nie wzniosła zarzutów do opinii. Powyższe, przy uwzględnieniu, iż biegła to wysokiej klasy specjalistka o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalności odpowiedniej do schorzenia odwołującej się, nakazywało uznać sporządzoną przez nią opinię za rzetelną i wiarygodną, a w konsekwencji podzielić zawarte w niej wnioski nie znajdując podstaw do ich zakwestionowania. Opinia biegłych wydana po badaniu przedmiotowym J. S. oraz analizie dostępnej dokumentacji medycznej dotyczącej stanu jej zdrowia jest jasna, pełna i spójna, a jej wnioski, znajdują oparcie w opisie stanu zdrowia badanej i zapisach w dokumentacji medycznej oraz są umotywowane w sposób logiczny i przekonujący.

Mając na uwadze wszystko powyższe odwołanie podlegało oddaleniu w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. jako nieuzasadnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 102 k.p.c., zgodnie z którym - w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Mając na uwadze charakter sprawy, Sąd uznał, że nie jest zasadnym obciążanie J. S. kosztami procesu. Mianowicie, odwołująca się miała prawo pozostawać w uzasadnionym przeświadczeniu, iż wystawione jej przez lekarza leczącego (neurologa) zaświadczenie lekarskie za cały okres, którego dotyczyło, jest prawidłowe, zwłaszcza, iż jak wynika z treści odwołania jeszcze w dniu 18 kwietnia 2019 r. odczuwała ona pewne dolegliwości związane ze swoim schorzeniem. Jak wynika z opinii biegłej neurolog sporządzonej w sprawie nie powodowały one jednak jej niezdolności do pracy. Z drugiej strony lekarz orzecznik ZUS przedstawił swoją opinię w dniu 18 kwietnia 2019 r., że J. S. nie jest już niezdolna do pracy. Wobec takiej rozbieżności występującej pomiędzy orzeczeniami dwóch lekarzy miała ona prawo czuć się zdezorientowana i wystąpić na drogę sądową celem dokonania kontroli zaskarżonej decyzji. Obciążenie jej w takiej sytuacji kosztami procesu w kwocie 180 zł w sprawie o prawo do zasiłku chorobowego za 6 dni, którego wartość prawdopodobnie byłaby zbliżona do kosztów procesu, zdaniem Sądu byłoby oczywiście niesłuszne, niesprawiedliwe i niezgodne z zasadami współżycia społecznego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 30 marca 2017 r., I ACa 1330/15). Przepis wprowadzający zasadę słuszności umożliwia sądowi obciążenie strony przegrywającej kosztami postępowania tylko częściowo albo nieobciążenie jej kosztami w ogóle. Rozstrzygnięcie w tym przedmiocie nie jest zależne od wniosku strony. Oznacza to, że sąd z urzędu może zastosować zasadę słuszności, ilekroć uzna, że zachodzą ku temu przesłanki. Ewentualne skorzystanie z przepisu art. 102 k.p.c., jak i sposób skorzystania, stanowi suwerenne uprawnienie jurysdykcyjne sądu orzekającego. To sąd ocenia, czy wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek, który uzasadnia odstąpienie, a jeśli tak, w jakim zakresie, od generalnej zasady obciążenia kosztami procesu strony przegrywającej spór (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 20 marca 2017 r., I ACa 2389/15). Sąd, dokonując oceny, bierze też pod uwagę postawę strony zarówno na etapie postępowania sądowego, jak i wcześniejszym – przed wszczęciem (por. wyrok SA w Warszawie z 24.11.2016 r., VI ACa 1359/15). Tak dokonana ocena sądu w zasadzie nie podlega kontroli instancyjnej. Oznacza to, że sąd odwoławczy może ją podważyć tytko wtedy, gdy jest rażąco niesprawiedliwa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 8 grudnia 2016 r., I ACa 910/16).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

(...)