Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2020 r. w Lublinie

sprawy H. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 24 października 2018 r. sygn. akt IV U 257/18

oddala apelację.

Elżbieta Gawda Małgorzata Rokicka-Radoniewicz Małgorzata Pasek

III AUa 1014/18

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. decyzją z dnia 22 stycznia 2018r., działając na podstawie art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. (Dz. U. z 2017r. poz. 1383) przyznał z urzędu H. W. prawo do emerytury wyliczając jej wysokość na kwotę 740,26 zł, ale wysokość świadczenia podwyższył do kwoty 1000 zł. Jednocześnie stwierdzono, że do stażu pracy nie zaliczono okresu zatrudnienia w (...) Spółdzielni(...)w W., tj. od 17 marca 1986r. do 31 grudnia 1998 ., ponieważ dokumentacja z okresu zatrudnienia ubezpieczonej została wystawiona przez A. C., pełnomocnika likwidatora (...) w W., który nie jest następcą prawnym lub przechowawcą dokumentów

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Siedlcach złożyła H. W. wnosząc o jej zmianę, poprzez uwzględnienie w wysokości świadczenia okresu pracy w (...) Spółdzielni (...)w W., tj. od 17 marca 1986r. do 31 grudnia 1998r. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona argumentowała, że organ rentowy bezzasadnie nie uwzględnił złożonych przez nią dokumentów, tj. świadectwa pracy i danych o wynagrodzeniu, zawartych na druku(...).

Sąd Okręgowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 24 października 2018 roku zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił wysokość emerytury w kwocie 1717,35 zł ze zwiększeniem rolnym od(...).

Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczona H. W. ur. (...), w dniu 13 listopada 2017r. złożyła wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Do wniosku załączyła nowy dokument w postaci świadectwa pracy, wystawionego w dniu 21 grudnia 2001r. przez Prezesa Zarządu, a także zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za okres od 1986r. do 2001r. (zaświadczenie z pieczęcią „w likwidacji”). Zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu zostało wystawione w dniu 22 listopada 2017 r. i podpisane przez pełnomocnika likwidatora - A. C..

Pozwany organ rentowy, decyzją z dnia 12 grudnia 2017r. przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury w kwocie zaliczkowej. Jednocześnie, zwrócił się do byłego pracodawcy ubezpieczonej, tj. (...) w W. o przekazanie danych dotyczących działalności Spółdzielni, a także wskazania okresu w jakim H. W. była członkiem Spółdzielni wraz z podaniem danych ilości przepracowanych przez nią dni, w rozbiciu na poszczególne lata. Korespondencja kierowania na adres (...) w W., nie została podjęta. W związku z powyższym, pozwany ZUS wydał w dniu 22 stycznia 2018r. decyzję o przyznaniu emerytury w wysokości uprzednio wyliczonej i stwierdził, że nie zalicza do stażu pracy okresu zatrudnienia w (...) w W., tj. od 17 marca 1986r. do 31 grudnia 1998r. Ubezpieczona, składając odwołanie od decyzji ZUS złożyła jednocześnie do ZUS dodatkowe dokumenty dotyczące zatrudniania w (...) w W., tj. zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za okres od 1986r. do 1995r., angaże płacowe z 1986 r. oraz oświadczenie pełnomocnika likwidatora (...) w W. o ilości przepracowanych dniówek w okresie od 1986r. do 1998r. Kolejną decyzją z dnia 14 marca 2018r., pozwany ZUS ponownie odmówił przeliczenia wysokości emerytury.

W toku postępowania odwoławczego Sąd ustalił, iż H. W. była członkiem (...) Spółdzielni (...) w W.. Pracę tam, ubezpieczona świadczyła na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, z comiesięcznym wynagrodzeniem. Praca przy produkcji torebek foliowych, wykonywana była w 8 –godzinnym systemie zmianowym. Spółdzielnia zatrudniała ok. 140 pracowników. Ubezpieczona korzystała ze wszystkich świadczeń, które przysługują pracownikom, tj. urlopów wypoczynkowych, czy zasiłków chorobowych. W 1992r. podjęta została uchwała o otwarciu likwidacji (...) w W. a likwidatorem Spółdzielni został ustanowiony S. R., zaś jego pełnomocnikiem dotychczasowy Prezes Zarządu (...) w W. A. C.. Likwidacja (...) w W. nie została formalnie zakończona. Przechowawcą dokumentów dotyczących zatrudnionych pracowników został pełnomocnik likwidatora A. C.. Odnośnie zatrudnienia ubezpieczonej, zachowała się tylko część dokumentacji płacowej. Na jej podstawie, pełnomocnik likwidatora wystawił zaświadczenie o ilości dniówek roboczych przepracowanych przez ubezpieczoną w latach 1986-1998.

W ocenie Sadu Okręgowego, okres zatrudnienia ubezpieczonej H. W. w (...) w W., należy zaliczyć do stażu pracy w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009r. Nr 205 poz. 1585) oraz art. 6 ust. 2 pkt 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Zdaniem Sadu, zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów płacowych, oświadczenia pełnomocnika likwidatora, a także zeznań ubezpieczonej H. W. i zeznań świadka A. C., pozwala na taką ocenę. Z uwagi na fakt, że likwidacja (...) w W. nie została formalnie zakończona, pełnomocnik likwidatora jest uprawniony w dalszym ciągu do wystawiania dokumentów dotyczących działalności tej Spółdzielni. Zatem, wskazać należy, iż uprawnione jest roszczenie ubezpieczonej, aby okres jej zatrudnienia w (...) w W. został zaliczony do staży pracy, a tym samym, aby wysokość emerytury uległa zwiększeniu. Pozwany organ rentowy, sporządził projekt decyzji wyliczającej wysokość świadczenia, które zostało określone na kwotę 1578,18 zł. Po uwzględnieniu zwiększenia rolnego z tytułu opłacania składek na FUS łączna kwota emerytury na dzień (...) wyniosła 1717,35 zł.

Od tego wyroku apelację wniósł organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., zaskarżając wyrok w całości. Wyrokowi zarzucał:

1.  naruszenie przepisów postępowania – art.233 § 1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie błędnej oceny dowodów niewynikającej z całokształtu materiału dowodowego i sprzecznej z zasady logiki poprzez uznanie, że zeznania ubezpieczonej i powołanego przez nią świadka są spójne, logiczne i prowadzą do wniosku, że okres zatrudnienia ubezpieczonej w (...) w W. należy zaliczyć do stażu pracy, pomimo że dokumentacja z okresu zatrudnienia została wystawiona przez pełnomocnika likwidatora niebędącego następcą prawnym ani przechowawcą dokumentów;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego w szczególności art.6 ust.1 pkt 3 i ust.2 pkt 12 ustawy z dnia 13 października o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że ubezpieczona była członkiem (...) spółdzielni (...) pomimo że nie zostało to stwierdzone wymaganym dokumentem pracodawcy oraz § 21 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że oświadczenie pełnomocnika likwidatora stanowi zaświadczenie pracodawcy, co doprowadziło do zaliczenia ubezpieczonej okresu pracy w (...) w W. do stażu pracowniczego.

Wnosił o zmianę wyroku i oddalenie odwołania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew poglądowi wyrażonemu w apelacji Sąd Apelacyjny nie stwierdza przekroczenia przez Sąd Okręgowy granicy swobodnej oceny dowodów. Sąd Okręgowy z urzędu przeprowadził bardzo szczegółowe postępowanie dowodowe w celu ustalenia spornych faktów, wnikliwie przeanalizował materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i poczynił ustalenia faktyczne, które znajdują pełne oparcie w przeprowadzonych dowodach, są dokładne i wewnętrznie spójne. Z zebranego materiału dowodowego Sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego i ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 kpc. Skarżący nie podważył skutecznie oceny dowodów dokonanej przez Sąd. Aby tego dokonać celu nie jest tu wystarczająca sama polemika wyprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych. Organ rentowy takich okoliczności nie wykazał, ograniczając się do przytoczenia w apelacji ponownie tych samych argumentów, które zostały już omówione przez Sąd I instancji.

Sąd Apelacyjny nie stwierdza naruszenia przez Sąd Okręgowy prawa materialnego. Sąd Okręgowy prawidłowo wskazał podstawę prawną rozstrzygnięcia i wyjaśniając szczegółowo w uzasadnieniu wyroku treść przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych mających zastosowanie w sprawie. Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko Sądu Okręgowego. Zarzut naruszenia przepisów art.6 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych należy uznać za całkowicie chybiony – przepis ten nie znajduje w ogólne zastosowania w sprawie, ponieważ do ustalenia, czy wnioskodawczyni spełnia przesłanki do uznania tego okresu zatrudnienia za okres składkowy w rozumieniu art.6 ust.2 pkt 12 ustawy oz dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2020 roku, poz.53) należy stosować obowiązujące w okresie tego zatrudnienia przepisy dekretu z dnia 4 marca 1976 r. o ubezpieczeniu społecznym członków(...) spółdzielni(...) i spółdzielni (...) oraz ich rodzin (Dz. U. z 1983 r. poz. 135 z późn. zm.).

Sąd Apelacyjny nie stwierdza zarzucanego naruszenia przez Sąd Okręgowy § 21 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe. Przepisy tego rozporządzenia mają zastosowanie przy ustalaniu przez organ rentowy wysokości świadczeń na podstawie wymienionych w nim środków dowodowych, jednakże w postępowaniu wywołanym wniesionym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd nie jest związany treścią tych przepisów i stosownie do okoliczności ocenia całokształt materiału dowodowego według zasad wynikających z art.233 § 1kpc. W postępowaniu sądowym nie obowiązują ograniczenia co do środków dowodowych, także co do dowodów potwierdzających okresy zatrudnienia i okresy wykonywania pracy na podstawie różnych tytułów ubezpieczenia. Wbrew zarzutom apelacji Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i ocenił materiał dowodowy zgodnie z zasadami proceduralnymi, nie przekraczając granic zakreślonych w art.233 § 1 kpc. .

Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i wnioskowania prawnicze zawarte w motywach zaskarżonego wyroku i przyjmuje za własne. W tej sytuacji nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 roku II UKN 61/97 – OSNAPiUS 1998/3/104, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku I PKN 339/98 – OSNAPiUS 1998/24/776).

Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok w pełni odpowiada przepisom prawa, dlatego apelacja nie może być uwzględniona i mając powyższe na względzie na podstawie art.385 KPC orzekł, jak w sentencji.