Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Marek Szymanowski (spr.)

Sędziowie: SA Sławomir Bagiński

SA Teresa Suchcicka

Protokolant: Magda Małgorzata Gołaszewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 września 2019 r. w B.

sprawy T. Ś. ze skargi o wznowienie postępowania

w sprawie z odwołania T. Ś.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o wysokość emerytury

zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 października 2017 r. sygn. akt III AUa 257/17

oddala skargę.

SSA Teresa Suchcicka SSA Marek Szymanowski SSA Sławomir Bagiński

Sygn. akt III AUa 378/19

UZASADNIENIE

T. Ś. wniosła o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wydanym w dniu 25 października 2017r. sygn. akt III AUa 257/17. Jako podstawę wznowienia wskazała art. 401 ¹ k.p.c. powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019r. wydany w sprawie P 20/16 , mocą którego Trybunał stwierdził niezgodność z Konstytucja art. 25 ust.1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm.).

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł na rozprawie (k.16v.) o oddalenie skargi podnosząc, iż powołany wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie ma zastosowania do odwołującej.

Sąd Apelacyjny ustalił co następuje:

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 18 marca 2016 r., wydaną w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.), przyznał T. Ś. prawo do emerytury od dnia 1 lutego 2016 r., tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek (pkt I). W punkcie II decyzji organ rentowy zaznaczył, że podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę. Podstawa obliczenia emerytury organ pomniejszył o kwoty wypłaconej dotychczas emerytury. Wysokość emerytury obliczona zgodnie z art. 26 ust. 6 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wyniosła 1.752,18 zł i jest świadczeniem korzystniejszym niż wysokość emerytury obliczonej zgodnie z art. 26 ust. 5 tej ustawy. Organ rentowy dodał, że wypłata emerytury ustalonej tą decyzją została zawieszona, ponieważ jest świadczeniem mniej korzystnym niż emerytura dotychczasowa o symbolu E i nowym numerze (...) zgodnie z decyzją o podjęciu wypłaty emerytury.

Odwołanie od powyższej decyzji T. Ś. kwestionującej pomniejszenie wysokości jej emerytury o kwotę wypłaconej dotychczas emerytury w kwocie 99.237,54 zł jest niezgodne z prawem nabytym, Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 3 marca 2017 r. uwzględnił i zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że emerytura przyznana T. Ś. nie ulega pomniejszeniu o sumę kwot wypłaconej dotychczas emerytury wcześniejszej w kwocie 99.237,54 zł i wysokość świadczenia wynosi od dnia 1 lutego 2016 r. 2.191,48 zł i od dnia 1 marca 2016 r. 2.196,74 zł.

Sąd Okręgowy ustalił, że od dnia 1 lipca 2011 r. T. Ś. (urodzona w dniu (...) ) ma prawo do „wcześniejszej” emerytury przyznane na podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 lutego 2012 r., wydanej w wykonaniu prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 stycznia 2012 r. (III AUa 1145/11). W dniu 15 września 2012 r. skarżąca ukończyła 60 lat i spełniła wszystkie wymagane prawem warunki, by uzyskać prawo do „zwykłej” emerytury, przysługującej w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego. W dniu 9 lutego 2016 r. złożyła wniosek o przyznanie prawa do tego świadczenia. Do dnia złożenia wniosku o „zwykłą” emeryturę pobrała emeryturę wcześniejszą w łącznej kwocie 99.237,54 zł. Decyzją z dnia 18 marca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury (na podstawie art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) od dnia 1 lutego 2016 r., tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Wysokość emerytury została obliczona na podstawie art. 55 w zw. z art. 55a tej ustawy, czyli z pomniejszeniem o kwotę stanowiącą sumę kwot dotychczas pobranej emerytury.

Odwołując się do treści art. 55 i art. 55a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2016 r., poz. 887), Sąd Okręgowy stwierdził, że spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia, czy organ rentowy prawidłowo ustalił wysokość emerytury wnioskodawczyni i czy zasadnie pomniejszył ją o kwotę stanowiącą sumę kwot dotychczas pobranej „wcześniejszej” emerytury. Na tę okoliczność Sąd dopuścił dowód z opinii dwóch biegłych z zakresu księgowości. Pierwszy biegły zaznaczył, że zaskarżona decyzja, jak i kwota potrąceń została ustalona w sposób prawidłowy, a ubezpieczonej przysługuje emerytura od dnia 1 kwietnia 2015 r., tj. od miesiąca, w którym wstrzymano wypłatę świadczenia, w wysokości 1.890,39 zł brutto. Drugi biegły z zakresu księgowości obliczył należną emeryturą w dwóch wariantach, tj. z zastosowaniem art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który nakazuje pomniejszyć podstawę obliczenia emerytury z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne, a także ustalenie wysokości emerytury bez zmniejszenia podstawy o kwoty pobranych wcześniej emerytur. Według pierwszego wariantu wysokość emerytury wnioskodawczyni powinna być obliczona z pomniejszeniem o kwotę pobranej emerytury 99.237,54 zł i powinna wynieść 1.752,18 zł, czyli zgodnie z wyliczeniami ZUS. Według drugiego wariantu emerytura wnioskodawczyni (obliczona z uwzględnieniu regulacji obowiązujących w dacie nabycia przez nią prawa do emerytury) na dzień 1 lutego 2016 r. wynosi. 2.191,48 zł, zaś po waloryzacji od dnia 1 marca 2016 r. - 2.196,74 zł.

Sąd Okręgowy uznał za zasadne zastosowanie w niniejszej sprawie drugiego wariantu opinii drugiego biegłego z zakresu księgowości, który nie przewiduje pomniejszania podstawy emerytury o kwoty dotychczas pobranych emerytur.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. złożył apelację od wyroku Sądu Okręgowego, zaskarżając go w całości i zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.) poprzez ustalenie, że emerytura przyznana T. Ś. nie ulega pomniejszeniu o sumę kwot wypłaconej dotychczas emerytury wcześniejszej, w sytuacji gdy skarżąca złożyła wniosek o emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym w dniu 9 lutego 2016 r., w stanie prawnym wprowadzonym zmianą do ustawy emerytalnej ustawą z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 637), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2012 r. Na tej podstawie organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 25 października 2017 r. ( którego dotyczy obecnie skarga o wznowienie) wydanym w sprawie III AUa 257/17 Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego i oddalił odwołanie, odstępując jednocześnie od obciążania T. Ś. kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego za II instancję. Sąd Apelacyjny uznał stan faktyczny w sprawie za bezsporny, który sprowadzał się do ustalenia, że T. Ś. (urodzona w dniu (...)) decyzją organu rentowego z dnia 10 lutego 2012 r., wydaną w wykonaniu prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 stycznia 2012 r. (III AUa 1145/11), uzyskała prawo do emerytury wcześniejszej na podstawie art. 46 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od dnia 1 lipca 2011 r. Ubezpieczona pobierała to świadczenie do czasu przyznania prawa do emerytury z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego. Osiągnęła powszechny wiek emerytalny w dniu 15 września 2012 r., tj. po ukończeniu 60 lat życia zgodnie z uregulowaniem zawartym w art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ale dopiero w dniu 9 lutego 2016 r. złożyła wniosek o przyznanie jej emerytury w wieku powszechnym. Decyzją z dnia 18 marca 2016 r., będącą przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie, organ rentowy przyznał jej emeryturę od dnia 1 lutego 2016 r., tj. od miesiąca zgłoszenia wniosku. Emerytura została obliczona z uwzględnieniem kwoty zwaloryzowanego kapitału początkowego (493.981,11 zł), kwoty składki zaewidencjonowanej na koncie z uwzględnieniem waloryzacji (1.074,63 zł), sumy kwot pobranych emerytur (99.237,54 zł) oraz średniego dalszego trwania życia na dzień złożenia wniosku o przyznanie świadczenia (231,90 miesięcy). Wysokość emerytury obliczona na podstawie art. 26 ust. 6 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wyniosła 1.752,18 zł. Emeryturę zawieszono jako świadczenie mniej korzystne. Decyzją z tego samego dnia podjęto wypłatę emerytury w dotychczasowej wysokości, która od kwietnia 2016 r. wynosi 1.890 zł brutto. Spór w sprawie niniejszej dotyczył tego, czy organ rentowy, przyznając wnioskodawczyni emeryturę w powszechnym wieku emerytalnym, zasadnie zastosował w stosunku przepis art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2015 r., poz. 748 ze zm., zwanej dalej: „ustawą emerytalną”), pozwalający na pomniejszenie podstawy emerytury o kwotę pobranych wcześniejszych emerytur. Zdaniem skarżącej, regulacja ta nie powinna mieć zastosowania przy obliczaniu wysokości jej świadczenia emerytalnego, ponieważ prawo do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym nabyła wraz z momentem spełnienia wszystkich przesłanek, tj. w dniu ukończenia 60 lat (15 września 2012 r.), a wówczas przepis ten jeszcze nie obowiązywał (wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2013 r.). W sprawie nie była natomiast kwestionowana sama wysokość ustalonej emerytury przy założeniu zasadności zastosowania przepisu art. 25 ust. 1b, ani też kwota, o którą pomniejszono podstawę emerytury, stanowiąca sumę kwot pobranych emerytur. Zarzuty sformułowane w toku postępowania przez wnioskodawczynię były w zasadzie skierowane do niesprawiedliwego, w jej ocenie, potraktowania osób, które przed uzyskaniem prawa do emerytury z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego pobierały emeryturę wcześniejszą, a wskutek zastosowania regulacji przewidzianej art. 25 ust. 1b emerytura z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego, do której prawo powstało przed dniem 1 stycznia 2013 r., została pomniejszona o kwotę wypłaconych dotychczas emerytur. W ocenie wnioskodawczyni przy ustalaniu wysokości należnej jej emerytury została naruszona zasada prawa nabytego prze to, że organ rentowy zastosował przepis art. 25 ust. 1b w sytuacji, gdy prawo do emerytury wnioskodawczyni nabyła przed wejściem w życie tego przepisu.

Sąd Apelacyjny nie podzielił tej argumentacji skarżącej i Sądu Okręgowego, który w ocenie Sądu Apelacyjnego orzekł z naruszeniem art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W wyniku bowiem zmian wprowadzonych do ustawy emerytalnej ustawą z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2012 r., poz. 637), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., dotychczasowy sposób obliczania wysokości emerytury został zmieniony. Dodany na podstawie tej ustawy art. 25 ust. 1b przewiduje, że jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę na podstawie przepisów art. 26b, 46, 50, 50a, 50e, 184 ustawy emerytalnej lub art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (cz yli również przepisów, na podstawie których wnioskodawczyni uzyskała prawo do emerytury), podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ustaloną zgodnie z ust. 1, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne. Przepis art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu ubezpieczeń Społecznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r., wprowadził istotne zmiany dotyczące wieku uprawiającego do emerytury dla osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., różnicując je w zależności od daty urodzenia. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 7 maja 2014 r., sygn. akt K 43/12 uznał zmiany wprowadzone mocą ustawy z dnia 11 maja 2012 r. za zgodne między innymi z art. 2, art. 32 i art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wskazał, że celem nowego systemu emerytalnego było stworzenie mechanizmu gromadzenia środków finansowych łagodzących w przyszłości zwiększone wydatki związane z postępującym procesem starzenia się ludności, przy ograniczeniu roli państwa. W zmiany te wpisuje się również regulacja prawna zawarta w art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 15 stycznia 2015 r., III AUa 445/14).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie budzi wątpliwości okoliczność, że przepis art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., nie obowiązywał w dacie spełnienia przez ubezpieczoną warunków do przyznania emerytury z art. 24 ustawy emerytalnej. Obowiązywał już natomiast w dacie złożenia wniosku o przyznanie emerytury z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego. W ocenie Sądu Apelacyjnego organ rentowy prawidłowo zastosował ten przepis przy ustalaniu wysokości emerytury wnioskodawczyni w powszechnym wieku emerytalnym, respektując zasadę, iż zastosowanie mają przepisy obowiązujące w dacie złożenia wniosku o świadczenie, niezależenie od tego, czy są one bardziej korzystne dla ubezpieczonego od przepisów obowiązujących w dacie spełnienia przesłanek do otrzymania świadczenia, czy też nie. Zarówno w doktrynie, jak i judykaturze podkreśla się odrębność instytucji nabycia prawa do świadczenia od jego wypłaty. Zgodnie z art. 100 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. T. Ś. spełniła wszystkie przesłanki emerytury z art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z dniem 15 września 2012 r. i fakt nabycia przez nią prawa do emerytury nie był w niniejszej sprawie w żaden sposób kwestionowany. Wnioskodawczyni nabyła prawo do świadczenia na podstawie przepisów obowiązujących w dniu 15 września 2012 r. Jednakże należy zaznaczyć, że samo spełnienie przesłanek warunkujących prawo do świadczenia in abstracto nie stanowi postawy do wypłaty świadczenia. Podstawę taką stanowi wniosek o przyznanie, a następnie wypłacenie świadczenia. Konsekwencją tego jest to, że dopiero złożenie wniosku o świadczenie powoduje obowiązek jego wypłaty ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2012 r., II UK 146/11, Legalis nr 482594). Decyzją z dnia 18 marca 2016 r. organ rentowy potwierdził fakt spełnienia przez wnioskodawczynię warunków emerytury z art. 24 ustawy emerytalnej w brzmieniu obowiązującym w chwili spełnienia ostatniej z przesłanek, stwierdzając tym samym istnienie po stronie ubezpieczonej prawa do dochodzonego świadczenia (decyzja ma charakter deklaratoryjny), jak również dokonał konkretyzacji tego uprawnienia, określając m.in. datę początkową wypłaty świadczenia oraz jego wysokość, zgodnie z przepisami obowiązującymi w chwili złożenia wniosku. Ponieważ ubezpieczona złożyła wniosek o przyznanie prawa do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym w dniu 9 lutego 2016 r., do ustalenia wysokości świadczenia podlegającego wypłacie organ rentowy prawidłowo zastosował przepis art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obowiązujący w dacie złożenia wniosku, co czyniło zasadnym wniesioną przez organ rentowy apelację opartą na obrazie art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, - i uzasadniał zmianę zaskrzonego wyroku Sadu Okręgowego

Wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. P 20/16 stwierdzono, że art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 oraz z 2019 r. poz. 39), w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r., w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w (...) r. kobiet, które przed 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto Trybunał postanowił na podstawie art. 59 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 2072 oraz z 2019 r. poz. 125) umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego wskazany wyżej został opublikowany w Dzienniku ustaw z dnia 21 marca 2019 r. pod poz. 539.

Skarga T. Ś. o wznowienie postępowania zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wydanym w dniu 25 października 2017r. wpłynęła do Sądu Apelacyjnego w dniu 26 kwietnia 2019r. , nadana na poczcie dzień wcześniej (k. 2-8).

Powyższe ustalenia poczynione o materiał dowody zgromadzony w aktach rentowych oraz w aktach sprawy III AUa 257/17, oraz fakty powszechnie lub znane stronom z urzędu w istocie nie byłe sporne.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje

Zgodnie art. 399 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego w wypadkach przewidzianych w dziale VI ( Części I, tytuł VI Kodeksu) można żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym wyrokiem. W myśl art. 401 ¹ k.p.c. podstawę wznowienia może stanowić również orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie. Termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania opartej na wydaniu orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą wynosi 3 miesiące licząc od wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego (art. 407 § 2 k.p.c.).

Nie ulega wątpliwości, iż skarga o wznowienia postępowania została wniesiona w niniejszej sprawie w wyznaczonym wyżej terminie, albowiem wpłynęła ona do Sądu Apelacyjnego już w dniu 26 kwietnia 2019r . , a nadto za datę wniesienia trzeba przyjąć datę nadania tej skargi przesyłką pocztową, co w świetle stempla pocztowego na kopercie miało miejsce w dniu 25.04.2019r. (koperta k.8) .

Do wznowienia postępowania koniecznym jest przesądzenie, czy wydany przez Trybunał Konstytucyjny w dniu 6 marca 2019 r. w sprawie P 20/16 wyrok powoduje konieczność wznowienia postępowania w sprawie odwołującej się tj. czy niekonstytucyjna norma została zastosowanie do ustalenia wysokości jej emerytury w zakończonym prawomocnie postępowaniu.

Jak to już wyżej wskazano Trybunał Konstytucyjny we wspomnianym wyroku z dnia 6 marca 2019 r. P 20/16 uznał, że art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 oraz z 2019 r. poz. 39), w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r., w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w (...) r. kobiet, które przed 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Nie ulega jednak wątpliwości, iż odwołująca jest osobą urodzoną (...) ( bezsporna data z akt rentowych ), a zatem podnoszony jako podstawa wznowienia wyrok TK stwierdzający niezgodność 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 oraz z 2019 r. poz. 39), w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r., z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie dotyczy sytuacji w jakiej znalazła się odwołująca.

Analizowany wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie uzasadnia wznowienia postępowania zakończonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wydanym w dniu 25 października 2017 r. sygn. akt III AUa 257/17, a wniesiona skarga o wznowienie postępowania podlegała oddaleniu na zasadzie art. 412 § 1 i 2 k.p.c.