Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie, VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Joanna Napiórkowska-Kasa

Ławnicy: Wiesława Bożenna Benedysiuk, Bogumiła Krzymińska

Protokolant: starszy protokolant sądowy Aleksandra Łaszuk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 września 2019 roku w W.

sprawy z powództwa P. S.

przeciwko U. (...) z siedzibą w W.

o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, wynagrodzenie za pracę, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, sprostowanie świadectwa pracy

1.  Oddala wniosek pozwanej U. (...) z siedzibą w W. o odrzucenie pozwu.

2.  Oddala powództwo.

3.  Zasądza od powódki P. S. na rzecz pozwanej U. (...) z siedzibą w W. kwotę 3.000,00 zł (trzy tysiące złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

4.  Przejmuje na rachunek Skarbu Państwa koszty poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa w toku postępowania.

Wiesława Bożenna Benedysiuk, Joanna Napiórkowska-Kasa Bogumiła Krzymińska

Sygn. akt VI P 586/16

UZASADNIENIE

P. S., pozwem z dnia 14 listopada 2016r. (data nadania), skierowanym przeciwko U. (...) siedzibą w W. wniosła o zasądzenie kwoty 9.234,00 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, kwoty 6.524,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu za 15 dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego, kwoty 10.666,99 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za okres od 1 października 2016r. do dnia złożenia pozwu wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi odpowiednio:

- od kwoty 6.755,68 zł (wynagrodzenie za październik 2016r.) od dnia 10 listopada 2106r. do dnia zapłaty;

- od kwoty 3.911,31 zł (wynagrodzenie za listopad 2016r.) od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Dodatkowo wniosła o sprostowanie świadectwa pracy poprzez wskazanie podstawy rozwiązania stosunku pracy, jako oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę przez pracodawcę za wypowiedzeniem na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 k.p. oraz wskazania rozwiązania umowy o pracę z datą 14 listopada 2016r.

W uzasadnieniu pozwu podała, że w dniu 22 września 2016r. przesłała do pozwanego na adres Prezesa Zarządu – S. P. oraz na adres biurowy spółki, korespondencję elektroniczną zawierającą oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem, która to umowa miała rozwiązać się z dniem 8 października 2016r. Po rozmowie z Prezesem Zarządu powódka cofnęła oświadczenie o wypowiedzeniu, uznając przesłane wypowiedzenie za niebyłe. Podkreśliła, że była bardzo zdziwiona po tym jak w dniu 31 października 2016r. odebrała korespondencję od pozwanego powiadamiającą ją, że w dniu 24 października 2016r. pracodawca przychylił się do wniosku powódki z dnia 22 września 2016r. i z dniem 9 października 2016r. zwolnił ją ze świadczenia pracy. Zdaniem powódki, wręczenie jej pisma z dnia 24 października 2016r. wraz ze świadectwem pracy, na zasadach jakie stosował pozwany, jest niezgodne z obowiązującym prawem, co uzasadnia roszczenie powódki o odszkodowanie. Powódka podała także, że wykorzystała jedynie 3 dni urlopu wypoczynkowego, mimo przysługujących jej 18 dni. Ponadto wskazała, że złożonym pozwem wypowiada pracodawcy umowę o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 1 ¹ k.p., tj .z powodu naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec powódki, w szczególności wypłaty wynagrodzenia, wypowiedzenia umowy o pracę w okresie usprawiedliwionej chorobą nieobecności w pracy pracownika oraz zasad współżycia społecznego i nadużycia prawa poprzez niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę, powołując się na nieistniejącą podstawę. Dodatkowo powodując u powódki stres.

(pozew – k. 1-15; protokół rozprawy z 4 lipca 2017r. – k. 105v)

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o odrzucenie pozwu, jako wniesionego po terminie, a w przypadku nieuwzględnienia wniosku o oddalenie powództwa w całości.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podał, że w dniu 22 września 2016r. powódka złożyła oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem 2-tygodniowego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie zostało przyjęte i zaakceptowane przez Prezesa Zarządu zgodnie z treścią art. 61 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Na spotkaniu w dniu 23 września 2016r. strony zgodnie ustaliły, że stosunek pracy ustaje z dniem 9 października 2016r. Zdaniem pozwanego roszczenia powódki są całkowicie bezpodstawne i nieuzasadnione.

(odpowiedź na pozew – k. 67-73)

W toku postępowania powódka cofnęła pozew w zakresie roszczenia o zasądzenie kwoty 4.203,77 zł tytułem części ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, u uwagi na spełnienie przez pozwanego części świadczenia, podtrzymując żądanie zapłaty kwoty 2.174,90 zł wraz odsetkami ustawowymi tytułem ekwiwalentu za 5 dni urlopu wypoczynkowego.

(pismo procesowe powódki z 5 kwietnia 2017r. – k. 79; pismo procesowe z 21 lipca 2017r. – k. 111-118)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. S. została zatrudniona w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. w dniu 1 czerwca 2016r. na podstawie umowy o pracę na czas określony na stanowisku Głównej Księgowej w skróconym wymiarze czasu pracy, tj. 7 godzin na dobę. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki, liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 9.234,00 zł brutto.

W trakcie zatrudnienia u pozwanego, powódka prowadziła także własną działalność gospodarczą. Miała na to pozwolenie pozwanego.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód: umowa o pracę z 20 maja 2016r. – k. 17-21; zeznania powódki – nagranie rozprawy z 18 kwietnia 2019r. od 00:18:22 do 01:13:07)

Powódka jest osobą niepełnosprawną w związku z orzeczoną cukrzycą. Orzeczenie to uprawniało powódkę do dodatkowego urlopu wypoczynkowego na podstawie art. 19 Ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, orzeczenie zostało przyjęte do akt osobowych powódki.

Pozwana zarejestrowała powódkę dla ubezpieczeń społecznych z odpowiednim kodem niepełnosprawności.

(dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – k. 22-23)

W dniu 22 września 2016r. powódka wysłała do Prezesa Zarządu S. P. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę z zachowaniem 2-tygodniowego okresu wypowiedzenia.

(dowód: oświadczenie powódki z 22 września 2016r. – k. 27-29; zeznania powódki – nagranie rozprawy z 27 września 2018r. od 00:42:26 do 01:22:41)

Wypowiedzenie zostało przyjęte i zaakceptowane przez S. P.. W dniu 23 września 2016r. strony spotkały się i ustaliły okoliczności rozwiązania stosunku pracy. Zgodnie z ustaleniami stosunek pracy miał ustać z dniem 8 października 2016r.

O odejściu powódki z pracy pozwany poinformował pracowników pod koniec września 2016r.

(dowód: wydruk wiadomości sms – k. 30; zeznania świadka I. O. – nagranie rozprawy z 4 lipca 2017r. od 00:28:53 do 00:59:34; zeznania świadka V. D. (1) – nagranie rozprawy z 27 września 2018r. od 00:03:59 do 00:42:17; zeznania S. P. – nagranie rozprawy z 18 kwietnia 2019r. od 01:13:07 do 01:37:42)

W dniu 30 września 2016r. pozwana zaczęła poszukiwania nowej osoby na stanowisko głównej księgowej, umieszczając ogłoszenie o pracę na portalu G. oraz pracuj.pl. (...) to związane z odejściem z pracy powódki.

(dowód: wydruk ogłoszenia – k. 58; wydruk ogłoszenia z 30 września 2016r. – akta osobowe)

Na prośbę powódki, pozwany w dniu 4 października 2016r. wydał jej dwa zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach, które powódka zamierzała przedstawić w bankach. W tamtym czasie powódka zamierzała ubiegać się o kredyt. Powódka sama wypełniła zaświadczenie. Prezes zarządu jedynie je podpisał, mając do niej pełne zaufanie.

(dowód: zaświadczenie o zatrudnieniu – k. 54-55; wiadomość mailowa powódki z 27 października 2016r. – k. 56-57)

W dniu 3 października 2016r. powódka zdeponowała, powierzony jej sprzęt w postaci komputera, zaś w dniu 21 października 2016r. nastąpiło zdanie komputera oraz pozostałego sprzętu, tj. telefonu komórkowego oraz karty telefonicznej.

W momencie zwrotu przez powódkę telefonu służbowego nie znajdowała się w nim żadna korespondencja tekstowa.

(dowód: protokół zdania – k. 35-37; oświadczenie pozwanego – k. 180)

W dniu 7 października 2016r. powódka uczestniczyła w rekrutacji na stanowisko administracyjne. Została poproszona o to grzecznościowo.

(dowód: zeznania powódki – nagranie rozprawy z 27 września 2018r. od 00:42:26 do 01:22:41)

W okresie od 6 października 2016r. do 19 października 2016r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim z powodu choroby cukrzycy. Następnie w okresie od 20 października 2016r. do 3 listopada 2016r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim z powodu choroby górnych dróg oddechowych. Powódka przekazała pozwanemu otrzymane zaświadczenie lekarskie.

(dowód: zaświadczenia lekarskie – k. 31, 33-34; zeznania powódki – nagranie rozprawy z 18 kwietnia 2019r. od 00:18:22 do 01:13:07)

Od dnia 8 października 2016r. powódka nie świadczyła już pracy na rzecz pozwanego. Z uwagi na udanie się na zwolnienie lekarskie na krótko przed ustaniem stosunku pracy, a także mając na uwadze zajmowane przez powódkę stanowisko, konieczne było utrzymanie kontaktów jeszcze w październiku 2016r. i pokończenie niepozamykanych spraw. Pracodawca zwracał się do powódki z prośbą o podanie haseł do płatnika. Powódka udzielała także pracownicom drobne wskazówki, nie stanowiło to jednak świadczenia pracy, a jedynie miało na celu pomoc koleżankom, które bez Głównej Księgowej nie potrafiły sobie poradzić z wszystkimi zadaniami. W tym czasie na miejsce powódki nie został jeszcze nikt zatrudniony.

Ostatnim dniem logowania się przez powódkę do bankowości internetowej był dzień 7 października 2016r. godz. 11:45.

(dowód: wydruk wiadomości mailowej z 7 listopada 2016r. – k. 32; wydruk wiadomości mailowej z 4 listopada 2016r. – k. 44; wiadomości sms – k. 45-53; zeznania świadka I. O. – nagranie rozprawy z 4 lipca 2017r. od 00:28:53 do 00:59:34; wydruk korespondencji mailowej z komputera powódki za okres po 6 października 2016r. – k. 122-126; potwierdzenia systemowe – raporty logowań z banku (...) za okres od 1 września 2016r. do 31 października 2016r. – k. 127-137; wydruk wiadomości mailowej z 11 stycznia 2018r. – k. 165-166; wydruk wiadomości mailowych z I. O. – k. 178-179; zeznania świadka V. D. (1) – nagranie rozprawy z 27 września 2018r. od 00:03:59 do 00:42:17; zeznania S. P. – nagranie rozprawy z 18 kwietnia 2019r. od 01:13:07 do 01:37:42)

Pracodawca wyrejestrował powódkę z ubezpieczenia społecznego z dniem 9 października 2016r.

(dowód: druk (...) k. 43)

Z uwagi na to, że zarząd pozwanej spółki rzadko przebywa w Polsce, świadectwo pracy zostało wystawione i wysłane powódce w dniu 24 października 2016r., tj. w pierwszym możliwym terminie (w pierwszym dniu pobytu Prezesa pozwanej w Polsce po ustaniu stosunku pracy). W tym samym dniu wysłano do powódki pismo z formalną zgodą na wypowiedzenie umowy o pracę.

W dniu 5 grudnia 2016r. pracodawca sprostował świadectwo pracy powódki w zakresie dni urlopu, wpisując że powódka wykorzystała 3 dni urlopu wypoczynkowego.

(dowód: pismo pracodawcy z 24 października 2016r. – k. 38; świadectwo pracy z 24 października (...). – k. 39-42; zeznania świadka V. D. (1) – nagranie rozprawy z 27 września 2018r. od 00:03:59 do 00:42:17)

Powódka nie złożyła u pracodawcy wniosku o sprostowanie świadectwa pracy.

(okoliczność bezsporna)

Powódkę obowiązywał 2-tygodniowy okres wypowiedzenia. Była uprawniona do podstawowego urlopu w wymiarze 20 dni w ciągu roku. Z uwagi na orzeczenie o niepełnosprawności powódce naliczono dodatkowo 10 dni urlopu wypoczynkowego. Po przepracowaniu 5 miesięcy u pozwanego powódka nabyła prawo do 13 dni urlopu wypoczynkowego.

W dniu 5 grudnia 2016r. powódce wypłacono ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy za niewykorzystane 10 dni urlopu wypoczynkowego oraz wynagrodzenie za okres od 1 do 8 października 2016r.

(dowód: pismo z 7 grudnia 2016r. – k. 103-104; wydruk stanu konta – k. 59-64; potwierdzenie przelewu – k. 85-89)

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie zeznań powódki, przesłuchanego w charakterze strony S. P., świadków I. O., V. D. (1), dokumentów złożonych przez strony do akt przedmiotowej sprawy, a także oświadczeń stron co do okoliczności bezspornych.

Zeznania przesłuchanych w sprawie świadków Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Świadkowie zeznawali spójnie i logicznie, uzupełniając się wzajemnie. Ich zeznania korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, tworząc logiczną całość.

Powódka załączała do akt sprawy wydruki prowadzonej ze świadkiem I. O. konwersacji poprzez sms, z której zdaniem powódki miało wynikać, że powódka skutecznie cofnęła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę, a także że po dniu 8 października 2016r. świadczyła na rzecz pozwanego pracę. Niemniej jednak powyższe nie zostało potwierdzone w zeznaniach świadka. Wręcz przeciwnie świadek zeznała, że „nic jej nie wiadomo na temat cofnięcia oświadczenia woli w przedmiocie wypowiedzenia umowy o pracę”. Świadek potwierdziła także, że na spotkaniu z Prezesem w dniu 23 września 2016r. powódka miała wyjaśnić jedynie powody złożenia wypowiedzenia umowy o pracę, bo dla Prezesa podjęta decyzja była zaskoczeniem. Świadek I. O., podobnie jak pozostali świadkowie potwierdziła, ze po dniu 8 października 2016r. powódka nie świadczyła już pracy na rzecz pozwanego. Przyszła do pozwanej wyłącznie aby przekazać sprzęty, hasła do programów, token do banku.

Szczególnie znamienne okazały się zeznania świadka V. D. (1). Sąd miał bowiem na uwadze, że świadek nie jest już zatrudniona u pozwanego, pomiędzy nimi nie ma już podległości służbowej, ani żadnej zależności. Świadek potwierdziła to, co zeznała świadek I. O.. Z jej zeznań jednoznacznie wynika, że po dniu 8 października 2016r. powódka nie pozostawała ze spółką w stosunku pracy. Świadek zeznała także, że o odejściu powódki z pracy pozwany poinformował pracowników pod koniec września 2016r. Z tego powodu prowadzona była także rekrutacja na stanowisko Głównej Księgowej, ogłoszenie zamieszono w dniu 30 września 2016r. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że powódka zeznała, iż V. D. (2) była świadkiem jej rozmowy z Prezesem w dniu 23 września 2016r. Gdyby rzeczywiści doszło do skutecznego cofnięcia oświadczenia w przedmiocie wypowiedzenia umowy o pracę, to świadek z pewnością mogłaby tą okoliczność potwierdzić.

Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom powódki w zakresie w jakim podała, że z Prezesem Zarządu wspólnie ustalili, że powódka cofa oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę, a on wyraża zgodę na to cofnięcie. Powyższemu przeczą zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów. Powódka zeznała także, że była niezadowolona z ilości pracy i Prezes zobowiązał się, że do pomocy dla Głównej Księgowej zatrudni analityka. Zaś przedstawione w sprawie dowody z dokumentów jednoznacznie potwierdzają, że rekrutacja była prowadzona n stanowisko Głównej Księgowej. Tym bardziej wydaje się nieprawdopodobne, aby powódka miała być nadal zatrudniona u pozwanego. Jednocześnie powódka sama przyznała, że w dniu 7 października 2016r. była prowadzona rekrutacja na stanowisko administracyjne, a ona uczestniczyła w niej bo poproszono ją o to grzecznościowo.

Zeznania przesłuchanego w charakterze pozwanego S. P. były dla Sądu w pełni wiarygodne. Zeznania korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, tworząc logiczną całość. Brak było podstaw by odmówić im wiarygodności w jakimkolwiek zakresie.

Odnosząc się do wniosku powódki o przedstawienie treści służbowej poczty elektronicznej i komunikatora V. używanego w pracy przez V. D., Sąd wyjaśnia, że poczta V. D. (1) została zdezaktywowana z dniem 1 listopada 2017r., a jej zawartość została bezpowrotnie utracona. Pracownik nie jest już zatrudniony u pozwanego. Również w komunikatorze V. nie zachowała się żadna korespondencja z 2016r., a jej treść z przyczyn technicznych jest nie do odtworzenia (k. 180).

Sąd pominął dowód z załączonych przez stronę pozwaną dokumentów w postaci zakresu czynności z 7 grudnia 2016r., zestawienia czynności z 7 grudnia 2016r., faktur VAT z 30 listopada 2016r. (akta osobowe) jako niemających znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Faktury zostały bowiem załączone dla potwierdzenia nieprawidłowości w wykonywaniu obowiązków przez powódkę, co pozostaje bez znaczenia dla sprawy. Pracodawca nie musiał wykazywać zasadności rozwiązania z powódką umowy o pracę, bowiem wypowiedzenie zostało dokonane przez powódkę.

Pozostałe zgromadzone w niniejszej sprawie dowody z dokumentów Sąd ocenił jako w pełni wiarygodne. Na żadnym etapie rozpoznawania sprawy strony postępowania nie zakwestionowały jakiegokolwiek dowodu, nie podniosły jego nieautentyczności lub niezgodności ze stanem rzeczywistym. Były one zatem nie tylko spójne wewnętrznie, ale i korespondowały ze sobą, tworząc logiczną całość, dlatego też stanowiły podstawę ustalonego przez Sąd stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył co następuje:

Przedmiotem rozpoznania niniejszej sprawy była kwestia zasadności zgłoszonego przez powódkę P. S. roszczenia o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, wynagrodzenie oraz sprostowanie świadectwa pracy.

W pierwszej kolejności Sąd przejdzie do rozpoznania wniosku strony pozwanej o odrzucenie pozwu. Strona pozwana podniosła, że pozew został wniesiony po upływie terminu, o którym mowa w art. 264 § 2 k.p., liczonego od dnia wygaśnięcia umowy o pracę, co jej zdaniem skutkować powinno odrzuceniem pozwu.

Z poczynionych przez Sąd ustaleń wynika, że stosunek pracy ustał z dniem 8 października 2016r. Pozew do Sądu został natomiast wniesiony w dniu 14 listopada 2016r., a zatem z przekroczeniem terminu.

Zgodnie z treścią art. 264 § 1 k.p., ówcześnie obowiązującym, odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę wnosi się do Sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia doręczenia pisma wypowiadającego umowę o pracę. § 2 stanowi natomiast, że żądanie przywrócenia do pracy lub odszkodowania wnosi się do Sądu pracy w ciągu 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia lub od dnia wygaśnięcia umowy o pracę. Zaś zgodnie z art. 265 § 1 k.p. jeżeli pracownik nie dokonał - bez swojej winy - w terminie czynności, o których mowa w art. 97 § 2 ¹ i w art. 264, sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. Wniosek o przywrócenie terminu wnosi się do sądu pracy w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu (§ 2).

Sąd wyjaśnia, że instytucja przywrócenia terminu jest znana także procedurze cywilnej i odnosi się do terminów procesowych. Nie ulega natomiast wątpliwości, że wskazane w art. 265 § 1 k.p. terminy maja charakter materialnoprawny, a ich przekroczenie skutkuje oddaleniem powództwa, a nie odrzuceniem pozwu. Przeniesienie instytucji przywrócenie terminów procesowych na grunt prawa pracy związane jest z potrzebą zapewnienia realnej ochrony dla pracownika, który bez swojej winy nie zachował bardzo krótkich terminów dla wystąpienia z roszczeniami.

Wobec powyższe wniosek pozwanego o odrzucenie pozwu podlegał oddaleniu.

Przechodząc do rozpoznania wniosku powódki o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, Sąd wyjaśnia, że powódka argumentowała wniosek przedłużającą się chorobą i niemożnością wcześniejszego zajęcia się sprawą.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 1998r., I PKN 270/98 stan zdrowia pracownika, uniemożliwiający mu fizyczne dochowanie terminu lub utrudniający właściwą ocenę sytuacji i podjęcie prawidłowych działań, uzasadnia przyjęcie braku winy w przekroczeniu terminu. Choroba może być zatem okolicznością wyłączającą winę pracownika w uchybieniu terminu.

Przywracając powódce termin do wniesienia odwołania Sąd miał na uwadze nie tylko stan zdrowia powódki, ale także okoliczności sprawy, które od początku budziły wątpliwości Sądu. Z treści pozwu nie można było jednoznacznie wywnioskować w jakim terminie ustał stosunek pracy, ani kto był inicjatorem rozwiązania stosunku pracy. Z uwagi na przebywanie w październiku 2016r. na zwolnieniu lekarskim, powódka mogła mieć mylne przypuszczenie, że jej umowa o pracę nadal trwa i nie ma potrzeby odwoływania się do Sądu Pracy. Zdaniem Sądu okoliczności sprawy uzasadniają przywrócenie powódce terminu do wniesienia odwołania.

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania sprawy Sąd wyjaśnia, że kluczowe dla sprawy było ustalenie okoliczności związanych z rozwiązaniem stosunku pracy. Strona powodowa podnosiła bowiem, że pozwany rozwiązał z nią stosunek pracy w trakcie przebywania przez nią na zwolnieniu lekarskim, bez wskazania właściwej przyczyny rozwiązania umowy o pracę. Pozwany natomiast stał na stanowisku, że stosunek pracy został rozwiązany w wyniku złożonego przez powódkę wypowiedzenia umowy o pracę, które zostało przyjęte i zaakceptowane przez pracodawcę.

W sprawie bezsporne pozostawało, że w dniu 22 września 2016r. za pośrednictwem poczty elektronicznej powódka przesłała do Prezesa Zarządu S. P. wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem 2-tygodniowego okresu wypowiedzenia. Sporne pozostawało natomiast, czy w kolejnych dniach nastąpiło cofnięcie oświadczenia w tym przedmiocie.

Zgodnie z treścią art. 61 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem. § 2 stanowi natomiast, że oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest złożone innej osobie z chwilą, gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią.

Zdaniem Sądu powódka nie zdołała wykazać, aby doszło do skutecznego cofnięcia przez nią oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. Co prawda potwierdzone zostało, że w dniu 23 września 2016r. powódka udała się na spotkanie do Prezesa Zarządu, ale nie cofnęła na nim swojego oświadczenia. Nie zwracała się także z prośbą o wyrażenie zgody na cofnięcie oświadczenia, a Prezes nie wyrażał żadnej zgody. Wręcz przeciwnie, Prezes zamierzał jedynie ustalić szczegóły związane z rozwiązaniem umowy o pracę. Z zeznań powódki wynika, że na spotkaniu obecna była V. D. (2), która nie potwierdziła twierdzeń powódki w treści swoich zeznań. Zdaniem Sądu gdyby powódka rzeczywiście cofnęła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę, to powinna mieć potwierdzenie tego na piśmie. Skoro wysłała do pracodawcy pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę, mając nadzieję na dogadanie się z nim i przedłużenie umowy, to tym bardziej powinna dochować formy pisemnej, cofając swoje wcześniejsze oświadczenie. Niemniej jednak należało mieć na uwadze, że nawet gdyby sporządziła cofnięcie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę, to dla jego skuteczności konieczne byłoby wyrażenie zgody przez pozwanego. A takiej zgody pozwany nie wyraził. Nie był bowiem zainteresowany kontynuacją współpracy z powódką. Świadczy o tym chociażby rozpoczęcie w dniu 30 września 2016r. rekrutacji na stanowisko Głównej Księgowej.

Strona powodowa próbowała udowodnić, że kontynuacja zatrudnienia wynikała w sposób dorozumiany z dopuszczenia jej do pracy przez pozwanego. Powódka zamierzała udowodnić, że po dniu 8 października 2016r. nadał świadczyła na rzecz pozwanego pracę. Sąd jednak uznał powyższe twierdzenia za niezasadne.

Przedstawiony przez powódkę wydruk wiadomości sms z dnia 23 września 2016r. (k. 30) nie świadczy o tym, że skutecznie cofnęła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. Z wiadomości tej wynika, że w dniu 23 września 2016r. miała miejsce rozmowa z Prezesem i że powódka przedstawiła na nim swoje argumenty, ale jednocześnie na pytanie rozmówczyni „zostaje z nami czy nie wiadomo”, nie udzieliła odpowiedzi. Powyższe nie potwierdza zatem, aby w dniu 23 września 2016r. doszło do cofnięcia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. Także wydruki pozostałych wiadomości sms z prowadzonych rozmów z pracownikiem pozwanego I. O. nie wskazują na to, że powódka po dniu 8 października 2016r. świadczyła na rzecz pozwanego pracę, a co za tym idzie aby skutecznie cofnęła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. Wynika z nich co najwyżej, że odchodząc z pracy powódka miała jeszcze niepozamykane sprawy, które chciała pokończyć. Poza tym I. O. została przesłuchana w sprawie w charakterze świadka i w treści zeznań nie potwierdziła twierdzeń powódki. Zaprzeczyła, aby miała wiedzę o cofnięciu przez powódkę oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę, a nadto zeznał, że z jej wiedzy wyniki, iż po okresie wypowiedzenia powódka już nie pracowała w firmie. Powyższe potwierdziły także załączone przez stronę pozwaną wydruki z poczty elektronicznej I. O. z okresu od 6 października 2016r. do 21 października 2016r.

Odnosząc się do przedstawionego przez powódkę wydruku widomości mailowej z 7 listopada 2016r. (k. 32), Sąd podkreśla, że wynika z niego wyłącznie, że w dniu 11 października 2016r. wysłano do powódki fakturę proforma, a także że zapotrzebowanie na dodatkowe moduły zostało zgłoszone przez powódkę w formie telefonicznej. Z wiadomości mailowej nie można jednak wywnioskować kiedy powódka wykonała połączenie telefoniczne. Wobec czego wiadomość mailowa nie może stanowić potwierdzenia dla świadczenia przez nią w tym czasie pracy.

Także wiadomość mailowa z dnia 11 stycznia 2018r. (k. 165), która została przesłana przez kontrahenta pozwanego, nie potwierdza, że po dniu 8 października 2016r. powódka nadał świadczyła na rzecz pozwanego pracę. Wynika z niej wyłącznie, że w okresie wrzesień-październik 2016r. z powódką oraz z drugim pracownikiem pozwanego V. D. (1) były prowadzone rozmowy odnośnie zakupu dodatkowych modułów. Powódka była zatrudniona do 8 października 2016r., a zatem mogło chodzić właśnie o ten okres. Zaś w okresie po 8 października 2016r. przedmiotową sprawą zajęła się W. D..

O powyższym świadczy także fakt, że w dniu 3 października 2016r. powódka zdeponowała swój firmowy laptop w siedzibie firmy, a w dniu 21 października 2016r. sporządziła protokół zdania laptopa oraz pozostałych powierzonych jej sprzętów.

Należało mieć na uwadze, że powódka udała się na zwolnienie lekarskie na krótko przed ustaniem stosunku pracy. Z racji zajmowanego przez nią stanowiska Głównej Księgowej, wymusiło to na niej konieczność przekazania swoich obowiązków i pokończenia niezałatwionych spraw. Powódka wprawdzie udzielała pracownicom drobne wskazówki, ale nie stanowiło to świadczenia pracy, a jedynie miało na celu pomoc koleżankom, które bez Głównej Księgowej nie potrafiły sobie poradzić z wszystkimi zadaniami tym bardziej, że w firmie nie było jeszcze nikogo kto mógłby ją zastąpić.

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostała także kwestia wystawienia powódce przez Prezesa pozwanego w dniu 4 października 2016r. dwóch zaświadczeń do banku, z których rzekomo wynikało, iż powódka nie pozostaje w okresie wypowiedzenia. Powyższa kwestia nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia. Sąd miał bowiem na uwadze, że powyższe zaświadczenia powódka chciała przedstawić w banku celem ubiegania się o kredyt. Jako osoba prowadząca działalność gospodarczą ma utrudniony dostęp do kredytów. Pracodawca zapewne mając tego świadomość, nie chciał jej utrudniać ubiegania się o kredyt. Dlatego zgodnie z prośbą powódki, wystawił na jej rzecz zaświadczenia.

Wobec powyższej przedstawionej argumentacji, Sąd doszedł do przekonania, że powódka nie zdołała skutecznie cofnąć oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę. Pozwany nie wyraził na powyższe zgody. Wobec czego łączący ją z pozwanym stosunek pracy został rozwiązany z dniem 8 października 2016r. na podstawie wypowiedzenia umowy o pracę przez pracownika.

Z uwagi na powyższe roszczenie o zasądzenie odszkodowania jako niezasadne podlegało oddaleniu w związku z podnoszonym przez stronę powodową argumentem, że do niezgodnego rozwiązania umowy o pracę doszło w związku z treścią pisma z dnia 24 października 2016 roku, które dla potrzeby niniejszego postępowania powódka przyjęła jako rozwiązanie umowy o pracę (k.38 a.s. i oświadczenie powódki złożone na rozprawie k. 105 verte. a.s.).

W dalszej kolejności powódka domagała się zasądzenia na jej rzecz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, który jej zdaniem przysługiwałby jej za okres od 8 października 2016r. do 14 listopada 2016r. Wobec ustalenia, że stosunek pracy ustał z dniem 8 października 2016r., powyższe roszczenie podlegało oddaleniu jako niezasadne.

Adekwatnie do powyższego podlegało oddaleniu roszczenie o zasądzenie wynagrodzenia za pracę za okres od 8 października 2016r. do 14 listopada 2016r. Jednocześnie Sąd wyjaśnia, że wynagrodzenie za okres od 1 października 2016r. do 8 października 2016r. zostało powódce przelane w dniu 15 listopada 2016r. (potwierdzenie przelewu k. 85) wraz z ekwiwalentem za urlop wypoczynkowy.

Także roszczenie o sprostowanie świadectwa pracy nie zasługiwało na uwzględnienie. Zarówno bowiem wskazana podstawa rozwiązania stosunku pracy, jak również data rozwiązania umowy o pracę były zgodne z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r., poz. 1804).

Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 3.000,00 zł, na którą składała się kwota 180,00 zł w związku z odszkodowaniem z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę na podstawie § 9 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia, kwota 2.700,00 zł tytułem roszczenia o wynagrodzenie oraz ekwiwalent za urlop wypoczynkowy na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt. 5 ww. rozporządzenia oraz kwota 120,00 zł tytułem roszczenia o sprostowanie świadectwa pracy na podstawie § 9 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia.

Na podstawie art. 97 ustawy z dnia 28 lipca 2005r.o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2016r., poz. 623) Sąd przejął na rachunek Skarbu Państwa koszty poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa w toku postępowania.