Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Julia Kuciel

Protokolant: Anna Ciechanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – M. G.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 listopada 2017 roku sprawy

J. K. (K.), syna A. i T. z domu F., urodzonego (...) w G.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 20 sierpnia 2015 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt X K 413/15 za popełniony w dniu 13 marca 2015 roku czyn z art. 178a § 1 kk, za który wymierzono mu karę grzywny w wymiarze 160 stawek dziennych, po 10 złotych każda oraz w oparciu o art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. wymierzono środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat; postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku kara grzywny została zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności (X. W. 527/17);

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 12 kwietnia 2016 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt X K 918/15 za popełniony w dniu 08 sierpnia 2015 roku czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz na mocy art. 33 § 1 – 3 k.k. karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 złotych każda; postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku kara grzywny została zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności (X. W. 553/17);

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 31 maja 2016 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt X K 19/16 za popełnione w okresie od 24 lipca 2015 roku do 01 sierpnia 2015 roku i 07 sierpnia 2015 roku czyny z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za które przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. wymierzono mu karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz na mocy art. 33 § 1 – 3 k.k. karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 10 złotych każda; postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku kara grzywny została zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności (X. W. 528/17);

oraz wobec którego zapadły wyroki łączne:

4.  Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 6 maja 2009 roku w sprawie o sygn. akt IV K 59/09, w którym połączono kary wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt XK 909/06 Sądu Rejonowego w Gdańsku i IV K 243/07 Sądu Okręgowego w Gdańsku i w to miejsce wymierzono mu karę łączną 5 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności; kara łączna miała być wykonywana od 23 marca 2008 do 04 lutego 2013 roku, a postanowieniem z 08 maja 2012 roku skazany został warunkowo przedterminowo zwolniony z okresem próby do 07 maja 2014 roku; warunkowe przedterminowe zwolnienie nie zostało odwołane;

5.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 23 lutego 2017 roku w sprawie o sygn. akt X K 907/16, w którym połączono kary wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt XK 19/16 i XK 918/15 Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku i w to miejsce wymierzono mu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; kara łączna ma być wykonywana w okresie od 06 sierpnia 2016 roku do 2 lutego 2018 roku.

orzekając na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 20 marca 2015 roku, poz. 396) i art. 4 § 1 k.k.

***

1.  na mocy art. 568a § 1 pkt 2 k.p.k., art. 91 § 2 i 3 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 k.k. łączy jednostkowe kary grzywny orzeczone wyrokami:

a)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 20 sierpnia 2015 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt X K 413/15,

b)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 12 kwietnia 2016 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt X K 918/15,

c)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 31 maja 2016 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt X K 19/16

i w to miejsce wymierza skazanemu J. K. karę łączną grzywny w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych, a na mocy art. 86 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki dziennej ustala na kwotę 10, 00 złotych (dziesięć złotych),

2.  na mocy art. 576 § 1 k.p.k. a contrario pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach podlegających połączeniu pozostawia do odrębnego wykonania,

3.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 2, 3, 4 ust. 1 i 17 ust. 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku na rzecz adw. B. P. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 206, 64 złotych (dwieście sześć złotych i 64/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu,

4.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt X K 722/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. został skazany prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 20 sierpnia 2015 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt X K 413/15 za popełniony w dniu 13 marca 2015 roku czyn z art. 178a § 1 kk, za który wymierzono mu karę grzywny w wymiarze 160 stawek dziennych, po 10 złotych każda oraz w oparciu o art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. wymierzono środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat; postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku kara grzywny została zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności (X. W. 527/17);

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 12 kwietnia 2016 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt X K 918/15 za popełniony w dniu 08 sierpnia 2015 roku czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz na mocy art. 33 § 1 – 3 k.k. karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 złotych każda; postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku kara grzywny została zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności (X. W. 553/17);

3.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 31 maja 2016 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt X K 19/16 za popełnione w okresie od 24 lipca 2015 roku do 01 sierpnia 2015 roku i 07 sierpnia 2015 roku czyny z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., za które przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. wymierzono mu karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz na mocy art. 33 § 1 – 3 k.k. karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 10 złotych każda; postanowieniem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku kara grzywny została zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności (X. W. 528/17);

oraz wyrokami łącznymi:

4.  Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 6 maja 2009 roku w sprawie o sygn. akt IV K 59/09, w którym połączono kary wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt XK 909/06 Sądu Rejonowego w Gdańsku i IV K 243/07 Sądu Okręgowego w Gdańsku i w to miejsce wymierzono mu karę łączną 5 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności; kara łączna miała być wykonywana od 23 marca 2008 do 04 lutego 2013 roku, a postanowieniem z 08 maja 2012 roku skazany został warunkowo przedterminowo zwolniony z okresem próby do 07 maja 2014 roku; warunkowe przedterminowe zwolnienie nie zostało odwołane;

5.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 23 lutego 2017 roku w sprawie o sygn. akt X K 907/16, w którym połączono kary wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt XK 19/16 i XK 918/15 Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku i w to miejsce wymierzono mu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; kara łączna ma być wykonywana w okresie od 06 sierpnia 2016 roku do 2 lutego 2018 roku.

dowody: dane o karalności k. 147-150; informacjach o pobytach k. 151-155; odpisy orzeczeń k. 33-34, 35-36, 37-38, 49-46/

Zachowanie J. K. w trakcie jego osadzenia w Zakładzie Karnym w K. nie budzi większych zastrzeżeń. Przestrzega obowiązującego porządku i dyscypliny. Do dnia 10 października 2017 roku dziewięciokrotnie wnioskowano o wyróżnienie go nagrodą, przy czyn nagrodzony został sześciokrotnie; nie był karany dyscyplinarnie. Pracuje nieodpłatnie jako wydający posiłki. Z powierzonych mu obowiązków wywiązuje się dobrze. Przyjęta opinia o oskarżonym jest umiarkowanie pozytywną.

dowody: opinia o skazanym k. 151v

Sąd zważył co następuje:

Na wstępie należy wskazać, iż niniejszy wyrok został wydany z uwagi na treść orzeczenia Sądu Okręgowe w Gdańsku z dnia 11 lipca 2017 roku sygn. akt V Ka 552/17 uchylającego wyrok łącznego Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 23 lutego 2017 roku w sprawie o sygn. akt X K 907/16 w zakresie rozstrzygnięcia w przedmiocie połączenia J. K. kar grzywny oraz co do umorzenia na podstawie art. 572 k.p.k. postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego w zakresie wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 20 sierpnia 2015 roku w sprawie X K 413/15. W konsekwencji przedmiotem zainteresowania Sądu w tej sprawie była wyłącznie ocena możliwości połączenia skazanemu, z uwzględnieniem art. 85 k.k. i art. 86 k.k., kar grzywny orzeczonych wobec niego w wyrokach jednostkowych podlegających łączeniu.

Mając na względzie powyższe, w dalszej kolejności Sąd chce podkreślić, że od dnia 01 lipca 2015 roku ustawodawca gruntownie przebudował model orzekania w przedmiocie wyroku łącznego i kar łącznych, konstruując również przepisy intertemporalne, które wskazują jakie przepisy stosować przy orzekaniu po 01 lipca 2015 roku w związku z wejściem w życie w dniu 01 lipca 2015 roku przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych. I tak, norma art. 19 ust 1 wyżej wymienionej ustawy stanowi, że przepisów rozdziału IX kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W niniejszej sprawie J. K. został skazany wyrokami Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku X Wydziału Karnego z dnia 30 marca 2016 roku w sprawie X K 413/15, X K 918/15 i X K 19/16, każdy z nich uprawomocnił się zaś po dniu 01 lipca 2015 roku. Tym samym prawomocne orzeczenie wobec skazanego zapadło już pod rządami kodeksu karnego po jego nowelizacji stosownie do przepisów z dnia 20 lutego 2015 roku, a w rezultacie w przedmiotowej sprawie zachodziła możliwość orzekania wobec niego co do kary łącznej w oparciu o nowe przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny.

Sąd zważył dalej, że treść owego art. 19 ust. 1 w/w ustawy niewątpliwie rodzi pewne trudności interpretacyjne. Dotyczy to w szczególności rozumienia znaczenia zapisu "zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po tym dniu". Sąd, orzekając w przedmiotowej sprawie, rozważał jego dwojaką interpretację. I tak, pierwsza z nich sprowadza się do uznania, iż samo wydanie (lub uprawomocnienie się) wyroku po 01 lipca 2015 roku umożliwia w sprawie o wydanie wyroku łącznego orzekanie w tym przedmiocie na podstawie przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny w jej znowelizowanym brzmieniu (tj. obowiązującym po 01 lipca 2016 roku i ze zmianami wprowadzonymi w dniu 15 kwietnia 2016 roku). Ów sposób rozumienia tego zapisu oznaczałby, że samo wydanie po 01 lipca 2015 roku prawomocnego orzeczenia, bez względu na rodzaj wymierzonej w nim kary, otwiera swoistą „furtkę”, pozwalającą na zastosowanie znowelizowanych przepisów art. 85 k.k. i kolejne (chyba, że Sąd uzna, iż korzystniejsze, stosownie do art. 4 § 1 k.k., są przepisy w ich uprzednim brzmieniu, tj. obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku). Druga z interpretacji tego zapisu jest w ocenie Sądu następująca: w przypadku wydania wobec skazanego po 01 lipca 2015 roku prawomocnego wyroku (tj. również uprawomocnienia się po tym dniu orzeczenia zapadłego przed tą datą), Sąd, orzekając w sprawie o wydanie wyroku łącznego, obowiązany jest wpierw stwierdzić, czy w oparciu o znowelizowane przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny możliwe jest orzeczenie kary łącznej z karami, prawomocnie wymierzonymi skazanemu do 30 czerwca 2015 roku, a dopiero następnie ma możliwość prowadzenia rozważań w oparciu o art. 4 § 1 k.k., czy winno nastąpić orzekanie w oparciu o uprzednio obowiązujące przepisy tego rozdziału czy też przepisy znowelizowane i która z kar łącznych (tj. wydanych w oparciu o tzw. przepisy nowe czy też stare) jest wobec niego korzystniejsza.

W ocenie Sądu, tylko ta druga interpretacja zapisu „zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy” jest prawidłowa i winna być stosowana. Warto przy tym zwrócić uwagę na zapis art. 575 § 1 k.p.k. Sąd miał na uwadze, że stosownie do utrwalonego orzecznictwa, art. 575 § 1 k.p.k. rozumie się w taki sposób, iż „ o potrzebie wydania nowego wyroku łącznego w miejsce dotychczasowego, który wówczas traci moc, nie decyduje fakt ujawnienia się jakiegokolwiek kolejnego skazania tej samej osoby, nieobjętego dotychczasowym wyrokiem łącznym, lecz tylko takiego, który spełnia przesłanki z art. 85 k.k. i w związku z tym nadaje się do połączenia, bądź to ze wszystkimi, bądź co najmniej z jednym ze skazań objętych istniejącym wyrokiem łącznym, co powoduje, że dotychczasowy węzeł prawomocnie połączonych kar ulega rozwiązaniu. Tylko przy braku podstaw do zastosowania art. 575 k.p.k. uprzednie prawomocne zakończenie postępowania o wydanie wyroku łącznego obejmującego kary orzeczone w obu sprawach stanowi negatywną przesłankę procesową w postaci powagi rzeczy osądzonej” (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z 10 lipca 2013 roku, sygn. akt II KK 14/13). Zwrócić należy uwagę, iż „wydanie wyroku łącznego” oznacza w przepisie art. 575 § 1 k.p.k. de facto „orzeczenie nowej kary łącznej”, albowiem w przypadku braku podstaw dla orzeczenia nowej kary łącznej wydane orzeczenie nie ma charakteru wyroku łącznego (patrz choćby art. 572 k.p.k.). Ustawodawca nie mówi przy tym o „wszczęciu postępowania o wydanie wyroku łącznego” albo o „orzekaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego”, lecz o „wydaniu wyroku łącznego”. W ocenie Sądu ową interpretację należy, per analogia, stosować również do zapisu art. 19 ust. 1 w/w ustawy nowelizującej. Użycie przez ustawodawcę stwierdzenia „orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem” oznacza zatem, iż ów nowy, prawomocny wyrok wymaga wydania nowego wyroku łącznego i orzeczenia nowej kary łącznej. Warto przy tym zauważyć, że treść art. 575 § 1 k.p.k. ulegała zmianie z dniem 01 lipca 2015 roku w sposób, który potwierdza powyższe konkluzje Sądu – jego uprzednie brzmienie mówiło bowiem o tym, że jeżeli po wydaniu wyroku łącznego zachodziła potrzeba wydania nowego wyroku łącznego, z chwilą jego wydania poprzedni wyrok łączny tracił moc. Oczywistym jest przy tym, iż owa potrzeba wydania nowego wyroku łącznego i wydania nowej kary łącznej musi ujawnić się na tle znowelizowanych przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny; jest to szczególnie jasne przy uwzględnieniu cytowanego już art. 575 § 1 k.p.k. (choć ten ostatni ma charakter procesowy). Konkludując, w ocenie Sądu, prawomocne skazanie po 1 lipca 2015 roku (w tym również uprawomocnienie się orzeczenia wydanego przed tą datą) umożliwia stosowanie przy orzekaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny w ich znowelizowanym brzmieniu (tj. obowiązującym po 1 lipca 2015 roku) jedynie wówczas, gdy według owych „nowych przepisów” kara wymierzona tym wyrokiem podlega łączeniu z karami prawomocnie wymierzonymi skazanemu wyrokami wydanym przed 30 czerwca 2015 roku (tak też Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt II AKz 124/16 z dnia 31.05.2016 roku).

Jak zaznaczona na wstępie w przedmiotowej sprawie wobec skazanego po dniu 01 lipca 2015 roku prawomocne stało się orzeczenie wydane wobec niego w sprawach X K 413/15, X K 918/15 i X K 19/16. Ponadto, kary wymierzone w tych sprawach nie została w całości wykonana i mogły ewentualnie podlegać, zgodnie z art. 85 § 1 i 2 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k., łączeniu z karami z prawomocnego orzeczenia wydanego wobec skazanego do 30 czerwca 2015 roku. Niewątpliwie zatem Sąd dysponował możliwością stosowania wobec J. K. przepisów ustawy – kodeks karny, w jego brzmieniu obowiązującym po 01 lipca 2016 roku i zmodyfikowanym przez przepisy ustawy z dnia 11 marca 2016 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego i niektórych innych ustaw. Sąd badał przy tym, stosownie do art. 4 § 1 k.k., możliwość połączenia kar wymierzonych skazanemu również w oparciu o przepisy ustawy – Kodeks karny w jej brzmieniu obwiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, uznał jednakże, że nie byłoby to względniejsze. Zarówno na gruncie przepisów obowiązujących poprzednio, jak i obecnie istniała bowiem możliwość polaczenia kar wymierzonych wyrokami X K 413/15, X K 918/15 i X K 19/16, w sposób tożsamy kształtowałyby się również granice wymiaru kary. Uwzględniając powyższe, Sąd w oparciu o art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw i art. 4 § 1 k.k., orzekał w oparciu o obecnie obowiązuje przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny.

Sąd zważył dalej, że postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 k.k. Zgodnie z art. 85 § 1 i 2 k.k. w obecnym brzmieniu, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną (§1). Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1.

W niniejszej sprawie przesłanki warunkujące możliwość wydanie wyroku łącznego w zakresie kar grzywny, w ocenie Sądu, zachodzą zatem w stosunku do następujących wyroków:

a)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 20 sierpnia 2015 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt X K 413/15,

b)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 12 kwietnia 2016 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt X K 918/15,

c)  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 31 maja 2016 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt X K 19/16.

Nadto, żadna z tych kar w dniu 23 listopada 2017 roku, tj. w dacie wyrokowania, nie została jeszcze w całości wykonana.

Rozważając kwestię wysokości kary łącznej, jaka winna zostać orzeczona względem J. K. w miejsce kar grzywny objętych wyżej wymienionymi wyrokami Sąd miał na względzie treść art. 86 § 1 k.k. Z przepisu tego wynika, że Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (ewentualnie - kar łącznych, podlegających łączeniu, vide art. 86 § 4 k.k.) do ich sumy, nie przekraczając jednak w odniesieniu do kary grzywny – 4.500 stawek dziennych grzywny lub najwyższej z kar grzywny, jeżeli przekracza ona 4.500 stawek dziennych. Co do zasady zatem, kara łączna pozbawienia wolności w tym wypadku powinna mieścić się w granicach od 200 stawek dziennych grzywny do 410 stawek dziennych grzywny, przy czym maksymalna wysokość stawki dziennej określona na podstawie art. 86 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 3 k.k. nie powinna przekraczać 210 złotych.

Nadmienić należy, że wymierzając karę łączną Sąd nie rozważa ponownie kwestii społecznej szkodliwości czynów, za które zostały orzeczone kary jednostkowe, ani też stopnia zawinienia przy popełnieniu wyżej wymienionych czynów. W doktrynie prawa karnego podkreślano dotąd, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej (M. Szewczyk, Kara łączna w polskim prawie karnym, Kraków 1981, s. 78). Zastosowanie właściwej zasady łączenia kar (absorpcji, kumulacji, asperacji) w głównej mierze zależy od związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami. W aspekcie przedmiotowym związek realnie zbiegających się przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, tj. bliskość czasowa ich popełnienia (największa, gdy przestępstwa popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), tożsamość osób pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra prawne, tym większa przedmiotowa bliskości przestępstw), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki kierujące sprawcą, rodzaj i formę jego zawinienia. Im ściślejszy związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy zbiegającymi się czynami, tym bardziej zasadne jest zastosowanie zasady absorpcji. (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 marca 1981 r. VI KZP 5/81, OSNPG 1981, z. 5, poz. 43 oraz uchwale w składzie 7 sędziów z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, OSNKW 2005, Nr 2, poz. 13). Dodany nowelizacją obowiązującą od 01 lipca 2015 roku przepis art. 85a kk wprost wskazuje zaś, że orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na uwadze powyższe względy Sąd doszedł do przekonania, iż wymiar kary łącznej za pozostające w zbiegu przestępstwa w tym wypadku winien zostać ukształtowany na zasadzie asperacii. W tam zakresie znaczenie miał z jednej strony fakt, iż w przeważającej mierze występki jakich dopuścił się J. K. były popełniania w stosunkowo niewielkich odstępach czasu; w drugiej zaś okoliczność, iż jedynie częściowo godziły w to samo dobro prawne, dwa z nich wymierzone były bowiem przeciwko mieniu, zaś jedno godziło w dobro w postaci bezpieczeństwa w komunikacji, dodatkowo, co istotne skazany dopuszczał się występków przeciwko mieniu na szkodę różnych osób.

Nadto należało mieć na uwadze, że skazany prezentuje zasadniczo właściwą postawę podczas odbywania kary pozbawienia wolności. Z drugiej strony nie mógł ujść uwadze Sądu fakt, iż Dyrektor zakładu, w którym przebywa skazany, przejawia jedynie umiarkowaną opinię o skazanym. W konsekwencji, Sąd nie dopatrzył się względem skazanego żadnych szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za zastosowaniem przy łączeniu wymierzonych mu kar grzywny zasady pełnej absorpcji lub też kumulacji i dlatego wymierzył mu karę łączną stosując właśnie zasadę asperacji.

W tym miejscy należało dodatkowo podkreślić, iż Sąd orzekając w przedmiocie wymiary kary łącznej grzywny, miał na względzie zasadę reformationis in peius, wyrażoną w art. 443 k.p.k. Stosownie do tego przepisu, w razie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wolno w dalszym postępowaniu wydać orzeczenie surowsze niż uchylone tylko wtedy, gdy orzeczenie to było zaskarżone na niekorzyść oskarżonego albo na korzyść oskarżonego w warunkach określonych w art. 434 § 4 k.p.k. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie nie doszło do naruszenia zakazu orzekania na niekorzyść skazanego przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Choć bowiem kara grzywny wymierzona w pkt I wyroku jest wyższa aniżeli ta wymierzona uprzednio w pkt II wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawie o sygn. akt X K 907/16, to jednak należy uwzględnić fakt, że w wyniku wydania poprzedniego orzeczenia skazany miałby do wykonania karę łączną grzywny (powstałą z połączenia kar grzywny wymierzonych w sprawach o sygn. akt X K 19/16 i X K 918/15) oraz karą jednostkową grzywny, orzeczoną w sprawie o sygn. akt X K 413/15. W rezultacie, oskarżony musiałby wykonać kary grzywny w wysokości 200 stawek dziennych (kara łączna) i 160 stawek dziennych (kara jednostkowa w sprawie X K 413/15). Obecnie natomiast, uwzględniając fakt, że wyrok łączny wydany w niniejszy postępowaniu łączy wszystkie kary grzywny orzeczone wobec tego skazanego, J. K. wykonywać będzie wyłącznie karę łączną grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych. Podkreślić również należy, że za „orzeczenie uchylone” w realiach niniejszej sprawy należy uznać nie tylko orzeczenie co do kary łącznej (pkt II wyroku w sprawie o sygn. akt X K 907/16), ale także co do umorzenia postępowania w pozostałym zakresie na mocy art. 572 k.p.k. (pkt IV wyroku w sprawie o sygn. akt X K 907/16). Niewątpliwie zatem, przy wydawaniu wyroku łącznego w przedmiotowej sprawie nie doszło do wydania orzeczenia surowszego niż uchylone i, tym samym, do naruszenia normy art. 443 k.p.k.

W pkt II wyroku Sąd w oparciu o treść art. 576 § 1 k.p.k. a contrario pozostawił do odrębnego wykonania pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach podlegających połączeniu.

Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 2, 3, 4 ust. 1 i 17 ust. 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku na rzecz adw. B. P. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 206, 64 złotych (dwieście sześć złotych i 64/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu, a na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciążył Skarb Państwa. W ocenie Sądu, z uwagi na osadzenie skazanego i konieczność uiszczenia łącznej kary grzywny, możliwości zarobkowe skazanego są znacznie ograniczone.