Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grażyna Tokarczyk (spr.)

Sędziowie SSO Bożena Żywioł

SSR del. Marcin Schoenborn

Protokolant Ewa Cegłowska

przy udziale -

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2014 r.

sprawy E. M., córki B. i L.

ur. (...) w R.

oskarżonej z art. 57§1 kks w zw. z art. 9§3 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 14 czerwca 2013 r. sygnatura akt IX W 36/13

na mocy art. 437 § 1 kpk, art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. S. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 536,60 zł (pięćset trzydzieści sześć złotych sześćdziesiąt groszy ) i wymierza jej opłatę za II instancję w wysokości 500 zł (pięćset złotych).

sygn. akt VI Ka 1109/13

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 14 czerwca 2013 roku sygnatura akt IX W 36/13 uznał oskarżoną E. M. za winną popełnienia czynu polegającego na tym, że jako podatnik w okresie od 25.06.2010r. do 26.07.2010r. oraz od 27.09.2010r. do 25.05.2012r. w G., uporczywie zaniechała terminowego wpłacenia na rachunek Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. podatku od towarów i usług za miesiące: od maja do czerwca 2010 r. oraz od sierpnia 2010 r. do kwietnia 2012r., w łącznej wysokości 305.623,99 zł, czym naruszyła art. 103 ust. 1 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz.U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) to jest wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 kks w związku z art. 9 § 3 kks i za to wymierzył jej karę grzywny w wysokości 5.000 złotych.

Apelację wniósł obrońca oskarżonej, zaskarżając wyrok w całości zarzucił obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, a to art. 7 kpk, art. 366 § 1 kpk, art. 4 kpk i art. 5 § 2 kpk oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść.

Obrońca wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonej nie zasługuje na uwzględnienie, a kontrola odwoławcza przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania dowodowego, zaskarżonego orzeczenia, jego uzasadnienia oraz analiza uzasadnienia środków odwoławczych skutkują koniecznością uznania apelacji za bezzasadną w stopniu oczywistym.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz musi zmierzać do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.05.2005 roku sygn. WA 12/05 OSNwSK 2005/1/949).

Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko: - jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, - stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, - jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12.07.2006 roku II KK 12/06).

Przepis art. 4 k.p.k. stanowi ogólną dyrektywę adresowaną do organów prowadzących postępowanie i zarzut jego naruszenia, bez wskazania innych konkretnych przepisów procedury, które miałyby zostać naruszone, nie może stanowić samoistnej podstawy kasacji. Przepis art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy z kolei wątpliwości, jakie może powziąć sąd orzekający (a nie strona) i dopiero gdyby sąd je powziął, a nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego, zasadny byłby zarzut naruszenia tego przepisu (wyrok SN z 20.04.2004 r. sygn. V KK 332/03, OSNwSK 2004/1/751).

Naruszenia powołanych w apelacji obrońcy oskarżonej przepisów postępowania, ani też wskazanych w osobistej apelacji oskarżonego nie sposób dopatrzeć się analizując przebieg postępowania, zapadły wyrok oraz pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia.

E. M. jest prezesem zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G., co więcej jedyną osobą w składzie zarządu spółki i jedyną uprawnioną do reprezentacji tego podmiotu, a zarazem zobowiązaną w zakresie spraw reprezentowanego przez nią podmiotu, również w odniesieniu do należności publicznoprawnych.

Wbrew przy tym wywodom skarżącego zeznania świadków T. Ł. i I. J. miały istotne znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego, nie tylko bowiem przedstawili stan finansów spółki w okresie, gdy byli z nią związani, ale również to, że właśnie E. M. odpowiadała za sprawy finansowe i decydowała o istotnych płatnościach.

Jak ustalił to Sąd I instancji, a czego nie kwestionował skarżący nawet prokurent T. Ł. nie miał wpływu na finanse spółki, gdyż E. M. zabroniła mu wykonywania jakichkolwiek przelewów, o potrzebie zapłaty należności informował oskarżoną, a ta decydowała o płatnościach.

Rezygnacja świadka skutkowała tym, iż w marcu 2010 roku E. M. przyjechała do kraju, a powróciła w czerwcu 2010 roku. Wtedy miała możliwość bezpośrednio zapoznać się z sytuacją spółki. Z kolei zakres obowiązków I. J. wynikał ze sprawowanej przez nią funkcji księgowej, ale i ona nie była uprawniona, ani zobowiązana do działań w imieniu spółki, w tym celu kontaktowała się z oskarżoną, ostatecznie sama wypowiedziała umowę, ze względu na brak płatności za swoje usługi.

Nie budzi zatem wątpliwości, co trafnie ustalił Sąd I instancji, że z jednej strony w okresie od maja 2010 roku do maja 2012 roku spółka (...) prowadziła działalność gospodarczą, dokonywała sprzedaży, a nie odprowadzała na rachunek urzędu skarbowego podatku od towarów i usług, bądź czyniła to ze znacznym opóźnieniem. Równocześnie jedyną uprawnioną i zobowiązaną do prowadzenia spraw spółki, a równocześnie posiadającą rozeznanie w tych sprawach i decydującą o płatnościach, w tym publicznoprawnych była E. M..

W niniejszej sprawie zachodziły przy tym przesłanki do przeprowadzenia postępowania w stosunku do nieobecnych, przy braku przesłanek negatywnych. Istotą takiego postępowania jest rozpoznanie sprawy bez obecności oskarżonego, a tym samym często bez poznania stanowiska tej osoby, co bynajmniej nie przekonuje o trafności czynionych zarzutów. Po pierwsze skoro ustawodawca przewidział taki tryb postępowania nie sposób wywodzić z jego zastosowania uchybień, gdy strona nie podważa prawidłowości procedowania, a tego obrońca nie uczynił. Po wtóre tryb postępowania w stosunku do nieobecnych poddany został kontroli w zakresie jego zgodności z Konsytuacją i wyrokiem już z dnia 9.07.2002 r. sygn. akt P 4-01 Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się, że artykuły 173-177 ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (Dz. U. Nr 83, poz. 930, z 2000 r. Nr 60, poz. 703 i Nr 62, poz. 717, z 2001 r. Nr 11, poz. 82 i Nr 106, poz. 1149 oraz z 2002 r. Nr 41, poz. 365, Nr 74, poz. 676 i Nr 89, poz. 804) są zgodne z art. 42 ust. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z art. 6 ust. 1 i ust. 3 lit. a-d Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, z 1995 r. Nr 36, poz. 175, 176 i 177, z 1998 r. Nr 147, poz. 962) i z art. 14 ust. 1 i ust. 3 lit. a, b, d, e Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych z dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167) (OTK-A 2002/4/52).

Reasumując Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów apelacji obrońcy E. M., ani wywodów uzasadnienia środka odwoławczego, uznając, że Sąd I instancji przeprowadził pełne postępowanie dowodowe, dokonując prawidłowej, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny dowodów, która doprowadziła do poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych, a w konsekwencji trafnej oceny prawnej zachowania oskarżonej.

Sąd Okręgowy ocenił również, iż na akceptację zasługuje wymiar kary orzeczonej wobec E. M., odpowiadającej dyrektywom art. 12 kks.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną.