Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11.12.2013 r.

Sąd Okręgowy / Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Świdnicy

Wydział VII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący-Sędzia : SSO Joanna Sawicz

Protokolant :st. sekretarz sądowy Gabriela Zaborowska

przy udziale - - -

po rozpoznaniu w dniu 11.12.2013 r. w Świdnicy

sprawy K. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o wypłatę emerytury za okres od 1.01.2012 r. do 21.11.2012 r.

na skutek odwołania K. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

z dnia 10.09.2013 r. Nr (...)

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od powódki na rzecz strony pozwanej kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VII U 1564/13

UZASADNIENIE

K. S. odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 10.09.2013r. , którą strona pozwana na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 kpa w zw. z art. 103a ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odmówiła jej prawa do emerytury za okres od 1.01.2012r. do 21.11.2012r. Wnioskodawczyni wniosła o zmianę w/w decyzji i ustalenie, że przysługuje jej prawo do świadczenia emerytalnego za w/w okres . Wnioskodawczyni powołała się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22.11.2012r., podnosząc że odnosi się on także do stanów faktycznych objętych przedmiotem uregulowań niezgodnych z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej zaistniałych przed dniem 1 stycznia 2011r. Ograniczenie skutków wyroku wyłącznie do ostatniej sytuacji pozostawałoby w sprzeczności z zasadą zaufania obywateli do państwa i stanowiącego przez nie prawa.

Strona pozwana Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniosła o oddalenie odwołania oraz zasądzenie od wnioskodawczyni na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Strona pozwana wskazała, iż Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13.11.2012r. nie ma zastosowania do przypadającego przed dniem 22.11.2012r. okresu zawieszenia emerytur na podstawie przepisu art.28 ustawy z dnia 16.12.2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103 a ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Powódka K. S. ur. (...), w dniu 11.12. 2006r. złożyła u strony pozwanej wniosek o emeryturę. W związku z tym organ rentowy decyzją z dnia 22.12.2006 r. (...)przyznał wnioskodawczyni emeryturę od dnia 26.12.2006r.

Jednocześnie z uwagi na fakt, że ubezpieczona pozostawała w zatrudnieniu od 11.09.2000r. w Państwowej (...)w Z., organ rentowy zawiesił wypłatę świadczenia wobec nierozwiązania stosunku pracy.

Zatrudnienie to jest nadal kontynuowane.

Pismem z dnia 18.12.2008r. wnioskodawczyni zwróciła się do strony pozwanej o przeliczenie emerytury w związku z dostarczeniem zaświadczenia o wynagrodzeniu ZUS Rp 7 za lata 1999 - 2000 .

Decyzją z dnia 11.02.2009r. strona pozwana po rozpatrzeniu w/w wniosku przeliczyła od dnia 1.12.2008r., jednocześnie nadal zawieszając wypłatę emerytury. Kolejnymi decyzjami strona pozwana przeliczała emeryturę wnioskodawczyni.

Pismem z dnia 6.01.2010r. powódka ponownie wniosła o przeliczenie świadczenia. W związku z czym organ rentowy decyzją z dnia 30.06.2010r. ustalił wysokość emerytury i zawiesił jej wypłatę z uwagi na fakt kontynuowania zatrudnienia.

W dniu (...) powódka osiągnęła 60 rok życia.

Wysokość wynagrodzenia osiąganego przez wnioskodawczynię z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę zawartej z w/w pracodawcą w latach 2009-2012 przekraczała kwotę 130 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

W latach 2009-2012 powódka nie składała wniosku o podjęcie wypłaty zawieszonego świadczenia. Taki wniosek został złożony dopiero w piśmie z dnia 17.12.2012r., w którym ubezpieczona domagała się o wypłaty zawieszonych świadczeń emerytalnych zaległych od dnia 1.01.2012 r. oraz „odwieszenie zawieszonej emerytury” bez konieczności „zwalniania się z pracy”.

Decyzją z dnia 22.01.2013r. strona pozwana podjęła wypłatę w/w świadczenia za okres począwszy od dnia 22.11.2012r.

Zaskarżoną decyzją z dnia 10.09.2013r. strona pozwana na podstawie art. 151 § 1 pkt.1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.- kodeks postępowania administracyjnego odmówiła wnioskodawczyni prawa do emerytury za okres od 1.01.2012 r. do 21.11.2012r. na podstawie art. 28 ustawy z dnia 16.12.2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw ( Dz.U. nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 r. nr 291, poz. 1707 w związku z art. 103 a ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz.U. z 2009 r., nr 153,poz.1227 z póź.zm. ). W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, iż decyzją z dnia 22.01.2013r. organ rentowy podjął wypłatę emerytury od dnia 22.11. 2012 r. Na podstawie wyroku z dnia 13.11.2012r. z dniem jego ogłoszenia tj. 22.11.2012r. utracił moc art.28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed dniem 1.01.2011r. bez konieczności rozwiązania stosunku pracy. Zgodnie z przepisem art. 190 ust.3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia i z tym dniem następuje utrata mocy obowiązującej aktu normatywnego, którego dotyczy orzeczenie Trybunału. Strona pozwana podniosła, iż Trybunał Konstytucyjny nie wskazał ani w wyroku ani w jego uzasadnieniu innej daty utraty mocy prawnej wskazanych wyżej przepisów. Tym samym wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie ma zastosowania do przypadającego przed dniem 22.11.2012r. okresu zawieszenia emerytury na podstawie w/w przepisów .

( dowód: akta emerytalne wnioskodawczyni)

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd zważył, co następuje :

Odwołanie wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie.

Wnioskodawczyni domaga się wypłaty zawieszonego świadczenia emerytalnego za okres od dnia 1.01.2012r. do dnia 21.11.2012r. na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13.11.2012r. w związku z tym, że strona pozwana w zaskarżonej decyzji z dnia 10.09.2013r. odmówiła powódce prawa do wypłaty emerytury za w/w okres .

Poza sporem pozostaje fakt, że w latach 2006-2012 organ rentowy nie wypłacał powódce emerytury , pomimo jej przyznania , z uwagi na fakt, że kontynuowała ona nadal zatrudnienie na podstawie umowy o pracę zawartej z dotychczasowym pracodawcą, a nie w związku z uzyskiwaniem przychodu z tego tytułu.

W tym miejscu należy podkreślić, że na mocy art. 124 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz.U z 2009, Nr 153, poz. 1227 ze zm.) w postępowaniu w sprawach o świadczenia określone w ustawie stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego chyba, że niniejsza ustawa stanowi inaczej. Zgodnie z przepisem art. 145a § 1 kpa można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja. W sytuacji określonej w § 1 skargę o wznowienie wnosi się w terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego ( § 2 ). W myśl z art. 149 § 1 kpa wznowienie postępowania następuje w drodze postanowienia. Postanowienie stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy (§ 2 ). Odmowa wznowienia postępowania następuje w drodze postanowienia(§ 2 ), a na postanowienie, o którym mowa w § 3, służy zażalenie (§ 4) Stosownie do przepisu art. 151 § 1 kpa organ administracji publicznej, o którym mowa w art. 150, po przeprowadzeniu postępowania określonego w art. 149 § 2 wydaje decyzję, w której:

1) odmawia uchylenia decyzji dotychczasowej, gdy stwierdzi brak podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1, art. 145a lub art. 145b, albo

2) uchyla decyzję dotychczasową, gdy stwierdzi istnienie podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1, art. 145a lub art. 145b, i wydaje nową decyzji rozstrzygającą o istocie sprawy.

Wyrokiem, na który powołuje się wnioskodawczyni, Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 28 ustawy z dnia 16.12.2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726 oraz z 2011 r. Nr 291, poz. 1707) w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.), dodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r. bez konieczności rozwiązywania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Z treści cytowanego wyroku wynika, że zakwestionowanie wskazanych w nim przepisów prawa ma charakter ograniczony tylko do określonej kategorii osób, co oznacza, że stwierdzenie ich niekonstytucyjności ma charakter częściowy. W związku nie obejmuje wszystkich świadczeniobiorców, którzy mieli prawo do emerytury przed dniem 1stycznia 2011r., a jedynie tych którzy nabyli prawo do tego świadczenia bez konieczności rozwiązania umowy o pracę.

W stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy wnioskodawczyni nabyła prawo do emerytury od dnia 26.12.2006r na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.z dnia 22.12.2006r.,będąc jednocześnie zatrudnioną w Państwowej (...)w Z.. Ustalając prawo do przedmiotowego świadczenia od dnia 26.12.2006r. organ rentowy zawiesił jego wypłatę na podstawie obowiązującego wówczas art. 103 ust. 2a w/w ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Na marginesie należy podnieść , że nawet emerytura przyznana po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego, w sytuacji uprawnienia do wcześniejszej emerytury, nie stanowi nowego świadczenia. Prawo do emerytury wcześniejszej nie wygasa, a w związku ze spełnieniem warunku osiągnięcia wieku emerytalnego następuje jedynie ustalenie na nowo podstawy (por. uch. SN z dnia 14.06.2006r., I UZP 3/06 OSNP 2007/1-2/22, wyrok SA we Wrocławiu z 28.06.2012r., III AUa 430/12 LEX nr 1217820).

Dopiero po uchyleniu wskazanego art. 103 ust. 2a przez art. 37 pkt 5 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowych (Dz. U. Nr 228, poz. 1507) organ rentowy podjął wypłatę emerytury wnioskodawczyni od dnia 22.11.2012r.

Analiza powyższych okoliczności faktycznych, zdaniem Sądu , prowadzi do wniosku, że wnioskodawczyni nie mieści się w kręgu osób, w stosunku do których Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność z Konstytucją art. 28 ustawy z dnia 16.12.2010r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103a ustawy z dnia 17.12. 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r.

Jak wynika bowiem z treści orzeczenia niekonstytucyjność wskazanych przepisów stwierdzona została w zakresie, w jakim znajdują zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r. bez konieczności rozwiązania stosunku pracy.

W sytuacji faktycznej zaistniałej w rozpoznawanej sprawie, ubezpieczona prawo do wcześniejszej emerytury nabyła wprawdzie przed datą 1 stycznia 2011 r., jednak w okresie obowiązywania art. 103 ust. 2a w/w ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przepis ten stanowił, że prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.

Taka treść orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego została potwierdzona w jego pisemnym uzasadnieniu dotyczącym skutków wyroku, gdzie w sposób wyraźny i jednoznaczny stwierdza się, że " obowiązek rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą - jako warunek realizacji nabytego prawa do emerytury - nie będzie miał zastosowania do osób, które nabyły to prawo w okresie od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r.", a więc po uchyleniu cytowanego wyżej art. 103 ust. 2a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a przed wejściem w życie art. 103a tej ustawy dodanego powołaną już wcześniej ustawą z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Reasumując powyższe Sąd uznał, że niekonstytucyjność przepisów stwierdzona wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13.11.2012r., sygn. akt K 2/12 nie ma wpływu na treść decyzji objętej wnioskiem powódki z dnia 17.12.2013r., ponieważ w okresie 2006-2012 wypłata świadczenia emerytalnego została zawieszona z uwagi na fakt kontynuowania przez powódkę dotychczasowego zatrudnienia, co z kolei stanowiło warunek sine qua non nabycia prawa do wypłaty świadczenia w chwili jego przyznania. Powódka zatem nie utraciła żadnych praw nabytych, bowiem w istocie tych praw nie nabyła.

Odnosząc się dodatkowo do kwestii ukończenia przez powódkę w dniu (...) 60- roku życia , co w przypadku rozwiązania stosunku pracy , uprawniałoby ją do pobierania świadczenia bez względu na wysokość uzyskiwanego świadczenia w myśl art. 103 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach, należy stwierdzić, że nie ma on zastosowania do osób kontynuujących zatrudnienie. Nadto osiąganie przychodu nie było podstawą prawną i faktyczną zawieszenia wypłaty świadczenia. Zresztą należy podnieść, że sama powódka miała taką wiedzę, skoro po ukończeniu 60 -roku życia nie złożyła stosownego wniosku w tym zakresie czy o emeryturę w wieku powszechnym. Taki wniosek został złożony dopiero po ogłoszeniu przedmiotowego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego . Nadto nie można pominąć przepisu art. 129 ust.1 w/w ustawy o emeryturach i rentach , w myśl którego świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. A zatem , skoro powódka nie zgłosiła takiego wniosku, to tym bardziej brak podstaw do wypłaty emerytury za okresy wcześniejsze, w szczególności od dnia 1.01.2012r. zawieszonej w związku z kontynuowaniem zatrudnienia , a nie osiąganiem przychodu z tego tytułu.

Z tych tez przyczyn Sąd oddalił w oparciu o art. art.477 ¹⁴ §1k.p.c. odwołanie i orzekł o kosztach na podstawie art. 98 k.p.c.