Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2019r.

Sąd Rejonowy w Gdyni – Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: Małgorzata Wilkońska

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2019r w Gdyni

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko E. P.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 20 182,32 zł. (dwadzieścia tysięcy sto osiemdziesiąt dwa złote trzydzieści dwa grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 kwietnia 2017r do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3 870 zł. (trzy tysiące osiemset siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt: I C 434/18

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko E. P. domagając się od pozwanej zapłaty kwoty 20.182,32 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 kwietnia 2017r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że strony zawarły w dniu 30 maja 2016r. umowę o nr (...). Wobec niewywiązania się strony pozwanej ze zobowiązań powód wypowiedział pozwanej tę umowę oraz wystawił wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 21 kwietnia 2017r. Powód dochodzi niespłaconej kwoty należności wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg banku do dnia zapłaty. Swoje roszczenie w zakresie dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie powód wywodzi z § 44 Regulaminu kredytów konsumpcyjnych dla osób fizycznych w mBanku. Nadto, na mocy art. 482 kc powód żąda odsetek za opóźnienie także od zaległych odsetek od chwili wytoczenia powództwa.

(pozew k. 4-7)

W dniu 18 września 2017r. w sprawie o sygnaturze VI Nc-e 876095/17 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty k. 8)

Pozwana wywiodła sprzeciw od wyżej opisanego nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa. Pozwana zarzuciła powodowi, że nie udokumentował należycie roszczenia, nie wykazał legitymacji czynnej i biernej, nie udowodnił istnienia roszczenia co do zasady i wysokości.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 9v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 maja 2016r. powód (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z pozwaną E. P. umowę o spłatę długu wynikającego z umowy kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 23 stycznia 2014r. Na mocy przedmiotowej umowy pozwana uznała dług wynikający z umowy kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 23 stycznia 2014r., który na dzień 19 maja 2016r. wynosił 19.071,19 zł, z czego kwota 18.480,91 zł stanowiła kapitał, a kwota 590,28 zł odsetki. Umowa została zawarta na czas określony do dnia 28 maja 2029r. W myśl § 3 umowy dłużnik zobowiązał się do spłaty wyżej opisanego długu w 156 miesięcznych, równych ratach kapitałowo – odsetkowych. Spłata rat następowała 28. dnia każdego miesiąca. Terminy spłat rat i wysokość rat długu (kapitału wraz z należnymi odsetkami) określał harmonogram spłaty, stanowiący załącznik do umowy. Zgodnie z harmonogramem spłaty wysokość pojedynczej raty wynosiła 216,24 zł (z wyjątkiem pierwszej raty w kwocie 360,96 zł i ostatniej wynoszącej 216,72 zł). Wedle § 4 spłata długu odbywała się za pośrednictwem rachunku do obsługi długu prowadzonego przez bank w PLN na rzecz dłużnika o nr (...). Jak stanowił § 5 umowy dług był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 10,00 % w stosunku rocznym. Zmienne oprocentowanie dla należności przeterminowanych wynosiło 10,00 % w stosunku rocznym. Wysokość zmiennej stopy procentowej ustalona została jako suma marży banku wynoszącej 8,32 punktów procentowanych i zmiennej stawki bazowej obowiązującej w banku wynoszącej 1,68 % (stawka bazowa obowiązująca w dniu 20 maja 2016r.). Marża banku ulegała zmianie w przypadku każdorazowej zmiany wysokości odsetek maksymalnych wynikających z czynności prawnej określonych w ustawie Kodeks cywilny. Zgodnie z § 8 umowy rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosi 10,17 %, całkowita kwota do zapłaty przez dłużnika 33.735,70 zł. Wedle § 12 umowy bank miał prawo wypowiedzieć umowę w przypadku opóźnienia płatności jednej z rat długu powyżej 14 dni. Bank mógł także wypowiedzieć umowę w całości lub w części, w przypadku m.in. naruszenia przez dłużnika obowiązków wynikających z umowy. Okres wypowiedzenia wynosił 30 dni i liczony był od dnia doręczenia dłużnikowi wypowiedzenia na adres do korespondencji podany przez dłużnika. Następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia całe zadłużenie w wysokości wynikającej z umowy stawało się wymagalne. Po upływie terminu wypowiedzenia lub niespłacenia długu w umówionym terminie kwota niespłaconej należności banku z tytułu umowy stawała się zadłużeniem przeterminowanym, od którego bank pobierał odsetki jak za należności przeterminowane. Zmiana stopy procentowej odsetek dla należności przeterminowanych w trakcie trwania umowy następowała w przypadku zmiany maksymalnej wysokości odsetek wynikających z czynności prawnej określonych w ustawie Kodeks cywilny.

(dowód: umowa o spłatę długu z dnia 30 maja 2016r. k. 19-25, harmonogram spłaty k. 26-30)

Przedmiotowa umowa została zarejestrowana pod indywidualnym numerem (...). W dniu 30 maja 2018r. doszło do otwarcia kredytu z kapitałem w wysokości 18.480,91 zł. Pozwana dokonała jedynie dwóch wpłat na poczet spłaty przedmiotowego zobowiązania w dniach 28 lipca 2016r. i 28 września 2016r., co pomniejszyło kapitał do kwoty 18.364,18 zł.

(dowód: elektroniczne zestawienie operacji k. 45-58)

Pismem z dnia 29 grudnia 2016r. powód wypowiedział pozwanej umowę o numerze (...) z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia. Całkowita kwota zobowiązania pozostałego do spłaty na dzień sporządzenia wypowiedzenia wynosiła 18.992,43 zł, przy czym kapitał stanowił kwotę 18.364,18 zł, a odsetki 628,25 zł. Wypowiedzenie zostało podpisane przez B. M. i P. K., którzy byli umocowani przez powoda m.in. do podpisywania wypowiedzeń części lub całości umów kredytowych zawartych z osobami fizycznymi i małymi formami, z limitem do 50.000.000 PLN. Wypowiedzenie zostało przesłane na adres pozwanej (...)-(...) G., ul. (...) i zostało doręczone osobiście pozwanej w dniu 23 stycznia 2017r.

(dowód: wypowiedzenie umowy z dnia 29 grudnia 2016r. k. 31 wraz z dowodem doręczenia k. 32-33, pełnomocnictwo nr (...) k. 112-113, pełnomocnictwo nr 285/13 k. 110-111)

Aktualne zadłużenie pozwanej wynosi 20.182,32 zł, na co składa się: kwota 18.364,18 zł z tytułu należności głównej, kwota 1.693,02 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych od kapitału za okres od dnia 1 sierpnia 2016r. do 7 kwietnia 2017r. według stopy procentowej w wysokości 10 % w skali roku, kwota 125,12 zł z tytułu odsetek karnych umownych naliczonych za okres od 7 kwietnia 2017r. do 21 kwietnia 2017r. od zadłużenia przeterminowanego według stopy procentowej w wysokości 10 % w skali roku.

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych mBanku nr (...) k. 34, pełnomocnictwo pracownika banku (...) k. 63)

Pismem z dnia 28 kwietnia 2017r. powód wezwał pozwaną do zapłaty zadłużenia wynikającego z umowy o numerze (...) w kwocie 20.203,39 zł w nieprzekraczalnym terminie do dnia 11 maja 2017r.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 28 kwietnia 2017r. k. 35)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na wyłącznie podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową.

W ocenie Sądu orzekającego brak było podstaw do odmowy wiarygodności i mocy dowodowej dokumentom w postaci: umowy o spłatę długu z dnia 30 maja 2016r. wraz z harmonogramem spłaty, wypowiedzenia umowy z dnia 29 grudnia 2016r. z dowodem jego doręczenia kredytobiorcy, a także pełnomocnictw udzielonych przez powoda pracownikom banku, którzy podpisali wypowiedzenie umowy oraz wyciąg z ksiąg banku. Wymienione powyżej dokumenty mają charakter dokumentów prywatnych i zgodnie z treścią art. 245 kpc korzystają z domniemania autentyczności oraz domniemania pochodzenia oświadczeń zawartych w tych dokumentach od ich wystawców. Powyższe domniemania nie zostały w toku niniejszego postępowania skutecznie obalone. Żadnych wątpliwości nie budzi również forma przedstawionych dokumentów. Do akt sprawy załączono bowiem kopie wymienionych powyżej dokumentów, które zostały prawidłowo poświadczone za zgodność z oryginałem przez występującego w niniejszej sprawie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym. Zgodnie zaś z treścią art. 129 § 3 kpc zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej ma charakter dokumentu urzędowego.

Za wiarygodny dowód w sprawie Sąd uznał również wyciąg z ksiąg powodowego banku, dołączony do pisma procesowego z dnia 20 czerwca 2018r. Przedmiotowy dokument również ma charakter dokumentu prywatnego. Jak bowiem wskazuje się w judykaturze wobec jednoznacznego brzmienia art. 95 ust. 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1988), dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych w postępowaniu cywilnym nie ma mocy dokumentu urzędowego, nie pozbawia to jednak tego dokumentu mocy dowodowej i wiarygodności (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 czerwca 2016r., I ACa 1758/15, L.). Dokument taki ma zatem moc dokumentu prywatnego i stanowi złożone w szczególnej formie oświadczenie wiedzy uprawnionych osób, dotyczące danych zaksięgowanych w księgach rachunkowych. W związku z powyższym dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych korzysta z takich samych domniemań, jak inne dokumenty prywatne. Co prawda wyciąg z ksiąg bankowych nie korzysta z domniemania zgodności z prawdą wyrażonych w nim oświadczeń, jednakże – jak wskazuje się w doktrynie – materialna moc dowodowa dokumentów prywatnych zależy od ich treści merytorycznej i rozstrzyga o niej sąd według ogólnych zasad oceny dowodów (art. 233 § 1 kpc). Podobnie jak w wypadku innych dowodów, to sąd ocenia, czy dowód ten ze względu na jego indywidualne cechy i okoliczności obiektywne zasługuje na wiarę, czy nie (por. A. Góra-Błaszczykowska (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom I. Komentarz. Art. 1-729, Warszawa 2016). W niniejszej sprawie, po rozważeniu całokształtu zebranego materiału dowodowego oraz przy braku dowodów przeciwnych Sąd uznał, że przedłożony przez stronę powodową wyciąg z ksiąg bankowych wraz z pozostałymi dokumentami prywatnymi tworzy spójny obraz stosunku prawnego zawartego przez strony, w szczególności treści tego stosunku, jego wykonywania przez strony, wysokości zadłużenia, a także rozwiązania stosunku prawnego w następstwie złożonego przez powoda oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Żadnych wątpliwości nie budzi również forma tego wyciągu. Dokument ten został bowiem złożony w oryginale. Nadto, strona powodowa należycie wykazała umocowanie pracownika banku podpisanego pod wyciągiem (M. B.). Dołączono bowiem uwierzytelniony przez pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym odpis pełnomocnictwa z dnia 5 lutego 2014r. (k. 63) na podstawie którego M. B. była umocowana do samodzielnego podpisywania m.in. wyciągów z ksiąg banku. Zgodnie z treścią przedstawionego dokumentu pełnomocnictwo wygasa z dniem ustania stosunku pracy pełnomocnika w (...) S.A.

Sąd nie znalazł również żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów w postaci elektronicznego zestawienia operacji. Dokument ten nie zawiera podpisu, jednak został sporządzony w sposób przewidziany w art. 7 Prawa bankowego i także nie ma podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej tego dokumentu. W myśl art. 7 ust. 2 Prawa bankowego dokumenty związane z czynnościami bankowymi mogą być sporządzane na informatycznych nośnikach danych, jeżeli dokumenty te będą w sposób należyty utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone. Usługi związane z zabezpieczeniem tych dokumentów mogą być wykonywane przez banki, spółki tworzone przez banki z innymi podmiotami, a także przedsiębiorstwa pomocniczych usług bankowych.

Wbrew zarzutom pozwanej – podniesionym w piśmie z dnia 20 sierpnia 2018r. – nie sposób uznać dowodów przedłożonych przez powoda w toku postępowania za spóźnione. Jak wskazuje się w judykaturze celem normy wyrażonej w art. 207 § 6 kpc nie jest zupełne pozbawienie strony wnoszącej pozew możliwości powołania w trakcie procesu jakichkolwiek innych dowodów i przytaczania twierdzeń, które nie zostały powołane w pozwie. Powód ma obowiązek powołać w pozwie wszystkie dowody i twierdzenia, które służą przekonaniu sądu o zasadności powództwa, ale nie można, z powołaniem się na wspomniany przepis, żądać od powoda, aby formułując pozew zawarł w nim twierdzenia i popierał je wszelkimi możliwymi dowodami, które mają wskazywać na to, że roszczenie jego istnieje. Nie można wymagać od powoda, aby już w pozwie zgłosił twierdzenia i dowody, które zakładają określoną obronę pozwanego i jego stanowisko w kwestii stosunku prawnego będącego podstawą roszczenia a tym samym, aby powód przewidywał każdy, ewentualny sposób obrony pozwanego i zmuszać go do przewidywania, jaką obronę podejmie pozwany oraz jakie dowody zgłoszone już w pozwie mogą tę obronę unicestwić (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2017r., I ACa 189/16, L.). Przepisy procesowe nie nakładają na powoda obowiązku, na etapie wniesienia pozwu, przewidywania hipotetycznych sposobów obrony strony przeciwnej i zgłaszania dowodów „na wszelki wypadek”. Stosowanie przepisów art. 207 § 6 kpc w przedmiocie dopuszczenia (koncentracji) dowodów nie może być restrykcyjne i nie może skutkować wypaczeniem istoty wymiaru sprawiedliwości, lecz przede wszystkim ma zapewnić sprawność postępowania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 grudnia 2017r., V ACa 149/17, L.). Podzielając powyższą linię orzeczniczą, należy stwierdzić, że powód w czasie właściwym ustosunkował się do zarzutów pozwanej podniesionych po raz pierwszy w piśmie z dnia 20 sierpnia 2018r. i zgłosił dowody na poparcie swoich twierdzeń celem odparcia zarzutów strony przeciwnej.

Sąd pominął natomiast dowód z przesłuchania pozwanej, albowiem mimo prawidłowego wezwania celem przesłuchania w charakterze strony pod rygorem pominięcia dowodu, nie stawiła się na rozprawie i w żaden sposób nie usprawiedliwiła swojej nieobecności.

W niniejszej sprawie powód (...) S.A. z siedzibą w W. domagał się od pozwanej zapłaty kwoty 20.182,32 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 kwietnia 2017r. do dnia zapłaty z tytułu umowy o spłatę długu wynikającego z umowy kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 23 stycznia 2014r. W tym stanie rzeczy podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy art. 917 kc i art. 69 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (tekst jednolity Dz.U. z 2018r. poz. 2187). W myśl art. 917 kc przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Zgodnie natomiast z treścią art. 69 Prawa bankowego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Wbrew zarzutom pozwanej strona powodowa zdołała wykazać swoje roszczenie co do zasady i wysokości. Przede wszystkim udowodniła, że w dniu 30 maja 2016r. pozwana zawarła z powodem umowę o spłatę długu wynikającego z umowy kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 23 stycznia 2014r. Na mocy przedmiotowej umowy pozwana uznała dług wynikający z umowy kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 23 stycznia 2014r., który na dzień 19 maja 2016r. wynosił 19.071,19 zł, z czego kwota 18.480,91 zł stanowiła kapitał, a kwota 590,28 zł odsetki, a także zobowiązała się do spłaty tego zobowiązania w 156 miesięcznych, równych ratach kapitałowo – odsetkowych. Do akt sprawy powódka złożyła bowiem odpis tej umowy prawidłowo poświadczony przez zawodowego pełnomocnika powoda. Pozwana nie kwestionowała, że podpis znajdujący się na tej umowie nie należy do niej. Zatem należało uznać, że pozwana zawarła umowę o takiej właśnie treści. Zawierając przedmiotową umowę pozwana uznała dług wynikający z wcześniej zawartej umowy kredytu gotówkowego, której tekst również został załączony do akt niniejszej sprawy. Nadto, co wynika z załączonego elektronicznego zestawienia operacji pozwana przystąpiła do wykonania umowy o spłatę długu, albowiem w dniach 28 lipca 2016r. i 28 września 2016r. dokonała dwóch wpłat na poczet przedmiotowej umowy. Fakt wykonywania umowy świadczy o tym, że pozwana była świadoma swojego zobowiązania.

Pozwana podniosła również, że powód nie wykazał istnienia pierwotnej umowy kredytowej nr (...) z dnia 23 stycznia 2014r. Jak jednak wskazuje się jednak w judykaturze co do zasady strony nie mogą się powoływać po zawarciu umowy ugody na nieistnienie pierwotnego stosunku prawnego (por. orzeczenie SN z 8 listopada 1937r., C II 1120/37, niepublikowany; wyrok SN z 24 czerwca 1974 r., III CRN 110/74, OSPiKA 1975, Nr 4, poz. 98; wyrok SN z 2 grudnia 2011 r., III PK 28/11, L.). W doktrynie podnosi się, że celem oceny, czy umowa ugody może być podważona z uwagi na nieistnienie pierwotnego stosunku prawnego, należy jednak każdorazowo rozważyć kwestie: świadomości stron w tym zakresie, zakresu przedmiotowego i treściowego umowy ugody, istnienia innych zdarzeń prawnych w łączności z nieważną czynnością prawną (por. M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom III. Komentarz. Art. 627–1088. Wyd. 2, Warszawa 2019). W przedmiotowej sprawie pozwana nie wykazała, aby podpisując umowę ugody nie miała świadomości istnienia wierzytelności wynikającej z pierwotnego stosunku prawnego. W umowie ugody znajduje się wyraźne oświadczenie pozwanej o uznaniu długu ze wskazaniem numeru i daty zawarcia umowy kredytowej i wskazaniem wysokości długu. Mało tego, na świadomość pozwanej wskazuje fakt, że przystąpiła do realizacji warunków ugody. Nadto, pozwana nie udowodniła, aby kiedykolwiek odstąpiła od umowy ugody ani też że uchyliła się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu.

Strona pozwana kwestionowała również, aby załączone do pozwu wypowiedzenie dotyczyło umowy z dnia 30 maja 2016r. Jak bowiem wskazała pozwana w treści wypowiedzenia wskazano numer zupełnie innej umowy. Wobec przedstawionych przez powoda wyjaśnień także ten zarzut należało uznać za bezzasadny. Z przedstawionych dokumentów wynika, że numer wskazany w treści wypowiedzenia tj. (...) jest indywidualnym numerem umowy o spłatę długu z dnia 30 maja 2016r. Z wyjaśnień powoda wynika, że numer taki został nadany z uwagi na możliwość występowania kilku produktów obsługiwanych w ramach jednego rachunku bankowego. W ocenie Sądu, na podstawie zebranego materiału dowodowego można w sposób niebudzący wątpliwości stwierdzić, że wypowiedzenie dotyczyło stosunku prawnego wynikającego z umowy z dnia 30 maja 2016r. Przede wszystkim przedmiotowy indywidualny numer umowy wymieniony jest także w elektronicznym zestawieniu operacji. W dokumencie tym sporządzonym w sposób przewidziany w art. 7 Prawa bankowego widnieje ta sama kwota kapitału kredytu, co w umowie o spłacie długu (18.480,91 zł). Analogiczna jest również data uruchomienia kredytu (30 maja 2016r.). Zwrócić także należy uwagę, że w wypowiedzeniu wskazano ten sam numer rachunku bankowego do spłaty całości zobowiązania, co w umowie z dnia 30 maja 2016r. Pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów, które poddawałyby w wątpliwość twierdzenia powoda. Mało tego nie stawiła się na rozprawie celem złożenia zeznań. W tym stanie rzeczy uznać należało, że treść wypowiedzenia była jasna oraz zrozumiała i nie pozostawiała wątpliwości co do tego, jakiej umowy dotyczy przedmiotowe wypowiedzenie.

W świetle zebranych dowodów nie ulega także wątpliwości, że przedmiotowa umowa została skutecznie wypowiedziana, a także że istniały podstawy do rozwiązania umowy w drodze jednostronnego oświadczenia powoda. Z dokumentu w postaci elektronicznego zestawienia operacji wynika, że do czasu złożenia oświadczenia w przedmiocie wypowiedzenia umowy powódka dokonała zaledwie dwóch wpłat na poczet umowy w dniach 28 lipca 2016r. i 28 września 2016r., mimo że zgodnie z treścią stosunku prawnego była zobowiązana do uiszczania comiesięcznych, równych rat kapitałowo – odsetkowych w terminie do dnia 28 dnia każdego miesiąca. Wedle natomiast § 12 umowy bank miał prawo wypowiedzieć umowę w przypadku opóźnienia płatności jednej z rat długu powyżej 14 dni. Niewątpliwie wskutek braku terminowej spłaty zobowiązania po stronie powoda powstało uprawnienie do wypowiedzenia umowy. Strona pozwana nie wykazała, że terminowo spłacała raty zobowiązania. Powód udowodnił także, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy dotarło do powódki w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Do akt sprawy bowiem załączono zarówno odpis wypowiedzenia, jak również dowód jego doręczenia pozwanej. Wypowiedzenie z dnia 29 grudnia 2016r. zostało doręczone osobiście pozwanej w dniu 23 stycznia 2017r. Z tym dniem rozpoczął bieg 30 - dniowy okres wypowiedzenia. Pozwana nie kwestionowała w przedmiotowej sprawie, że podpis widniejący na dowodzie doręczenia nie należy do niej. Powód wykazał także, że wypowiedzenie zostało podpisane przez osoby umocowane do składania tego typu oświadczeń w imieniu powoda, albowiem dołączył prawidłowo uwierzytelnione odpisy pełnomocnictw udzielonych B. M. i P. K., z których wynika, że wymienione osoby były umocowane przez powoda m.in. do podpisywania wypowiedzeń części lub całości umów kredytowych zawartych z osobami fizycznymi i małymi formami, z limitem do 50.000.000 PLN. Żadnego wpływu na wymagalność roszczenia nie miał fakt doręczenia pozwanej wezwania zapłaty z dnia 28 kwietnia 2017r., albowiem – jak wskazano powyżej – roszczenie stało się wymagalne następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia. Stąd, bezprzedmiotowe pozostają zarzuty pozwanej dotyczące braku potwierdzenia dowodu doręczenia tego wezwania.

W ocenie Sądu strona powodowa sprostała także ciężarowi dowodu w zakresie wysokości dochodzonego w przedmiotowej sprawie roszczenia. Na tę okoliczność powód przedłożył dowody w postaci wyciągu z ksiąg bankowych oraz zestawienia operacji na rachunku powoda. Na podstawie wyciągu z ksiąg banku Sąd ustalił, że aktualne zadłużenie pozwanej stanowi kwota 20.182,32 zł, na co składa się: kwota 18.364,18 zł z tytułu należności głównej, kwota 1.693,02 zł z tytułu odsetek umownych naliczonych od kapitału za okres od dnia 1 sierpnia 2016r. do 7 kwietnia 2017r. według stopy procentowej w wysokości 10 % w skali roku, kwota 125,12 zł z tytułu odsetek karnych umownych naliczonych za okres od 7 kwietnia 2017r. do 21 kwietnia 2017r. od zadłużenia przeterminowanego według stopy procentowej w wysokości 10 % w skali roku. Wskazane w wyciągu kwoty są tożsame z kwotami wynikającymi z elektronicznego zestawienia operacji. Po uwzględnieniu dokonanych przez pozwaną dwóch wpłat pierwotny kapitał kredytu w wysokości 18.480,91 zł uległ zmniejszeniu do kwoty 18.364,18 zł, a więc kwoty wymienionej w wyciągu. Zważyć należy, iż w myśl § 5 umowy dług był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 10,00 % w stosunku rocznym. Wysokość zmiennej stopy procentowej ustalona została jako suma marży banku wynoszącej 8,32 punktów procentowanych i zmiennej stawki bazowej obowiązującej w banku wynoszącej 1,68 % (stawka bazowa obowiązująca w dniu 20 maja 2016r.). Marża banku ulegała zmianie w przypadku każdorazowej zmiany wysokości odsetek maksymalnych wynikających z czynności prawnej. Nadto, po upływie terminu wypowiedzenia lub niespłacenia długu w umówionym terminie kwota niespłaconej należności banku z tytułu umowy stawała się zadłużeniem przeterminowanym, od którego bank pobierał odsetki jak za należności przeterminowane. Zmiana stopy procentowej odsetek dla należności przeterminowanych w trakcie trwania umowy następowała w przypadku zmiany maksymalnej wysokości odsetek wynikających z czynności prawnej określonych w ustawie Kodeks cywilny. Wedle § 5 umowy zmienne oprocentowanie dla należności przeterminowanych wynosiło 10,00 % w stosunku rocznym. Przy uwzględnieniu powyższych zapisów umowy przedstawione przez powoda wyliczenie należnych odsetek nie budzi żadnych wątpliwości. W związku z powyższym należało uznać, że wyciąg z ksiąg bankowych w powiązaniu z pozostałymi dowodami w postaci dokumentów tj. umowy czy ww. elektronicznego zestawienia operacji, przy jednoczesnym braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, pozwala na wyprowadzenie jednoznacznych ustaleń faktycznych co do wysokości dochodzonej pozwem wierzytelności. Strona pozwana w żaden sposób nie podważyła wiarygodności przedłożonych przez powoda dowodów.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 917 kc i art. 69 Prawa bankowego, Sąd zasądził od pozwanej E. P. na rzecz powoda kwotę 20.182,32 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 kwietnia 2017r. do dnia zapłaty.

O kosztach Sąd orzekł na mocy art. 98 kpc i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.870 zł, na którą składają się: opłata sądowa od pozwu (253 zł), opłata za czynności fachowego pełnomocnika powoda będącego adwokatem stosownie do § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w stawce minimalnej (3.600 zł) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).