Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 917/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 28 sierpnia 2019 roku sygn. akt II K 16/18

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. zarzut prokuratora w postaci obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. poprzez nienależytą ocenę zgromadzonych dowodów,

2. zarzut prokuratora w postaci błędu w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie iż nie można mówić o istnieniu zorganizowanej grupy przestępczej, a w konsekwencji uniewinnienie oskarżonego E. M. od popełnienia czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia z art. 258 & 3 k.k. oraz wyeliminowanie z opisu czynu zarzucanego w punkcie III aktu oskarżenia stwierdzenia o działaniu ww. oskarżonego w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a z jego kwalifikacji prawnej art. 65 & 1 k.k.,

3. zarzut obrońcy w postaci obrazy przepisów postępowania tj. art. 167 k.p.k. przez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z przesłuchana B. – W. R. (1), J. J. i J. R. prowadzącej do naruszenia prawa do obrony oskarżonego E. M.,

4. zarzut obrońcy w postaci błędu w ustaleniach faktycznych poprzez wyrażenie błędnego poglądu, iż dowody ujawnione na rozprawie i ustalone na ich podstawie okoliczności są wystarczające do uznania winy oskarżonego E. M. w zakresie przypisanego mu czynu, podczas gdy wyjaśnienia ww. prowadzą do jednoznacznego wniosku, że nie popełnił on tego przestępstwa, a w szczególności nie uczestniczył w nielegalnym obrocie paliwem, a uczestniczył w legalnym obrocie węglowodorami aromatycznymi i komponentami,

5. zarzut obrońcy w postaci rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności i kary grzywny

☒ 1,2 zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ 3,4,5 niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

1, 2. Zarzuty podniesione przez prokuratora okazały się zasadne.

Ustalenie sądu pierwszej instancji w kwestii braku podstaw do przyjęcia istnienia zorganizowanej grupy przestępczej implikowało – jak słusznie wywodzi apelant – rozstrzygnięcia w zakresie obu zarzucanych oskarżonemu E. M. czynów.

Przywołane przez ten sąd w rozważanej kwestii argumenty nie przekonują o prawidłowości i poprawności przeprowadzonego rozumowania, z punktu widzenia zasad logiki i doświadczenia życiowego i nie wytrzymują krytyki, już choćby w zderzeniu z faktami wyłaniającymi się z wyjaśnień oskarżonego E. M. z etapu postępowania przygotowawczego ( karta 2992 – 2993, karta 3196 - 3198 ),z zeznań świadka A. K., z zeznań świadka K. N., z zeznań zatrudnionych przez tą ostatnią kierowców: J. F., G. R., J. B., I. L., J. K., A. W., M. P. oraz z zeznań świadków: – pracowników stacji paliw z M. należącej do spółki z o.o. (...) z siedzibą w W. w osobach G. B. i T. P..

Dostarczają one wiedzy na temat powiązań oskarżonego E. M. z obywatelami belgijskimi W. R. (1) i J. J. (2), nabycia i sprzedaży białoruskiej benzyny (...) objętej nadzorem celnym, jej transportowania z terminala kolejowego w M. i zlania do zbiorników umieszczonych na (...) – nabywcy tejże, płacącego gotówką, bez wystawienia faktur.

Rację ma prokurator, że z faktu iż nie wszystkie osoby powiązane z procederem nielegalnego obrotu paliwami, a konkretnie ww. pracownicy firmy transportowej, miały świadomość istnienia takiej grupy i były gotowe do spełniania zadań jej służących, gdyż wykonywały polecenia swej pracodawczyni, nie można wywodzić, iż inne osoby z tą operacją powiązane, w tym oskarżony E. M., grupy takiej nie stanowiły. Wszakże zarzuty stawiane aktem oskarżenia i przypisane prawomocnymi wyrokami wskazanym kierowcom autocystern przewożącym białoruską benzynę nie dotyczyły przestępstwa z art. 258 & 1 k.k., jak również nie uwzględniały działania w warunkach art. 65 & 1 k.k. Tak więc argument ten ( powołany w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia jako jeden z dwóch powodów na poparcie stanowiska sądu pierwszej instancji) jest całkowicie bezprzedmiotowy w rozważaniach dotyczących negacji spełnienia warunków istnienia grupy przestępczej.

Nie przekonuje również wywód tego sądu dotyczący relacji podwładny – przełożony, istniejącej pomiędzy oskarżonym E. M. a przedstawicielami spółki z o.o. (...) z siedzibą w R. – obywatelami belgijskimi W. R. (1) i J. J. (2), których polecenia pierwszy z wymienionych jako pracownik wykonywał. Ta zależność i płynące z niej uprawnienie B. do wydawania poleceń, skłoniły sąd merytoryczny do przyjęcia współdziałania oskarżonych E. M. i K. N. jedynie w ramach współsprawstwa tj. wspólnego porozumienia i uzgodnienia, że towar importowany z R.. nie dotrze do miejsca przeznaczenia – H., lecz zostanie sprzedany w Polsce J. G. i przetransportowany do stanowiącej jego wiodącą współwłasność stacji paliw w M..

W prowadzonej analizie zmierzającej do wykazania zasadności zarzutów skargi apelacyjnej prokuratora istotne znaczenie mają ustalenia poczynione na etapie śledztwa, w H. w ramach międzynarodowej pomocy prawnej, Z przekazanych przez stronę holenderską materiałów wynika, że w tamtejszym Rejestrze Spółek Handlowych figurowało w okresie od 22 października 1999 roku do 14 października 2005 roku Przedsiębiorstwo Handlowe (...) spółka z o.o.. Od stycznia 2003 roku właścicielem tegoż była fundacja (...), której prezes P. P. zanegował prowadzenie przez nie działalności handlowej w okresie maj – czerwiec 2004 roku ( a więc w czasie powstania rzekomych kontraktów dających podstawę do podjęcia działań związanych z tranzytem białoruskiej benzyny przez terytorium RP ) i wykluczył aby (...) spółka z o.o. z siedzibą w W. ( strona umowy – importer, sprzedający ) była partnerem handlowym przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym nasuwa się konkluzja, że owe kontrakty datowane na dzień 10 maja 2004 roku ( karta 734 – 735 ) i na dzień 11 lipca 2004 roku ( karta 784 – 785 ) nie obrazują rzeczywistych transakcji handlowych, skoro wskazana w nich firma holenderska nie była stroną tychże – kupującym.

Kolejno przyjąć trzeba, że faktury sprzedaży przedstawione agencji (...) spółka z o.o. z siedzibą w G. Oddział w K. i niezbędne do wystawienia przez nią dokumentów tranzytowych (...), poświadczały nieprawdę, skoro w świetle dokonanych ustaleń takowe zobowiązania pomiędzy firmami (...) nie powstały.

W drodze międzynarodowej pomocy prawnej zostało następnie ustalone, że dokumenty tranzytowe tj. poświadczenia odbioru T. C. 11 opatrzone były sfałszowanymi pieczęciami (...) urzędu celnego R. O. en G.. Oznaczało to zatem, że urząd celny przeznaczenia nigdy nie odnotował przybycia towaru do H. i nie dokonał jego odprawy celnej.

Zaś urząd celny wyjścia – Urząd Celny w B. (...) Oddział w M. nie otrzymał drogą systemu elektronicznego (...) od (...) urzędu przeznaczenia stosownego komunikatu przybycia towaru, co było równoznaczne z niezamknięciem procedur tranzytu międzynarodowego.

Słusznie wywodzi skarżący prokurator, że przestępczość gospodarcza z jaką mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, przybiera formy legalnie zarejestrowanych przedsiębiorstw, w tym spółek prawa handlowego i pod takim kamuflażem podejmuje działania sprzeczne z porządkiem prawnym, mające na celu pokrzywdzenie Skarbu Państwa. Pomimo braku podstaw dowodowych do przyjęcia, że spółka z o.o. (...) została założona do dokonywania nielegalnego obrotu paliwami, z powodzeniem należy przyjąć, mając na uwadze wskazane powyżej okoliczności, że jej działalność do tego celu została wykorzystana w okresie od 10 maja 2004 roku tj od czasu zawarcia przez nią umowy prowizyjnej ze (...) spółką z o.o. z siedzibą w W.. Kwestia czy tą przestępczą działalnością kierował oskarżony E. M. czy też właściciel spółki (...) lub prezes jej zarządu jest istotnie ( jak twierdzi prokurator ) drugorzędna.

Wobec braku procesowej relacji obywateli B. W. R. (2) i J. J. (2), których nie udało się przesłuchać nawet na etapie postępowania przygotowawczego, trudno snuć domysły kto sprawował kontrolę nad działalnością spółki, kto i komu wydawał konkretne polecenia i podejmował zasadnicze dla jej funkcjonowania decyzje. Dlatego respektując określony przepisem art. 5 & 2 k.p.k. nakaz rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego E. M. należy zgodzić się z zapatrywaniem sądu rejonowego, iż zgromadzone dowody nie wykazały kierowniczej roli tego ostatniego w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Nie można natomiast twierdzić, jak czyni to ten sąd, że istnienie legalnie zarejestrowanej spółki jest argumentem za nieistnieniem zorganizowanej grupy przestępczej. Całokształt wskazanego na wstępie niniejszych rozważań materiału dowodowego przekonuje bowiem , że oskarżony E. M. wykorzystał istnienie legalnie działającej spółki, w której był zatrudniony jako przedstawiciel handlowy, do prowadzenia nielegalnej działalności, w której uczestniczyli również co najmniej jej dwaj belgijscy przedstawiciele W. R. (1) i J. J. (2) oraz właścicielka firmy (...) spółki jawnej K. z siedzibą w W. Ś. G. – N. ( a Sąd Okręgowy w W. dla W. P., o sygn. akt V K 60/16 ustali w prowadzonym aktualnie postępowaniu czy członkami tej struktury organizacyjnej mającej na celu nielegalny obrót paliwem byli również A. K. i J. G. ).

K. N. została prawomocnie skazana za przestępczą działalność w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej ( wyrok Sąd Rejonowego w W. z dnia 16 czerwca 2009 roku sygn. akt II K 260/08 karta 3456 - 3457 ), zaś wobec podejrzanych W. R. (2) i J. J. (2), Prokuratura Okręgowa w L. Ośrodek (...) w B. postanowieniem z dnia 17 stycznia 2013 roku sygn. akt O.Z. Ds. 2/13/s umorzyła postępowanie uznając, że orzeczenie kar byłoby oczywiście niecelowe ze względu na rodzaj i wysokość kar prawomocnie orzeczonych za inne przestępstwa ( pismo karta 3736 ). Tak więc wymóg działania co najmniej trzech osób, które łączył wspólny cel popełnienia przestępstwa, dla stwierdzenia istnienia zorganizowanej grupy przestępczej został spełniony.

Charakter przedmiotowej operacji przestępczej wymuszał większą organizację jej sprawców aniżeli klasyczne współsprawstwo. Było to bowiem duże przedsięwzięcie, wymagające zainwestowania dużych pieniędzy na zakup benzyny w białoruskiej rafinerii, ukierunkowane na duży zysk finansowy wynikający z faktu zakupu towaru w Republice Białorusi po stosunkowo niskich cenach, wolnego od należności publiczno - prawnych ( podatku VAT i akcyzowego ) z racji tranzytowego przejazdu przez nasz kraj. Zachodziła potrzeba ogromnego zaangażowania członków grupy , którzy z całą pewnością o sobie wiedzieli i zdawali sobie sprawę, że podejmowane przez nich czynności składają się na realizację czynu zabronionego – nielegalnego obrotu paliwami płynnymi, niespełniającymi polskich norm. Zachowanie wymienionych członków grupy cechowało się porozumieniem, planowaniem poszczególnych etapów procederu ( zakupu towaru i jego dostawy do granicy polskiej, jego przeładunku z cystern kolejowych do cystern samochodowych, przygotowania dokumentacji obrazującej zawarcie transakcji kupna - sprzedaży niezbędnej do zawarcia umowy o zabezpieczenie należności celno – podatkowych przez agencję celną, zorganizowania transportu i odbiorcy paliwa dysponującego zbiornikami do przechowywania benzyny, podrobienia pieczęci urzędu celnego przeznaczenia na poświadczeniach odbioru C.T 11 zwracanych przez kierowców autocystern po realizacji kursów ). Te szeroko zakrojone działania podejmowane w ramach podziału ról przez poszczególnych członków grupy i przez osoby spoza jej kręgu ( kierowców wykorzystanych do wykonania czynności przewozowych ) zmierzały do nadana całemu przedsięwzięciu pozorów legalności. Oskarżony E. M., jak sam przyznał, nadzorował interesy spółki z o.o. (...) z racji znajomości języka flamandzkiego i zamieszkiwania w R. – mieście stanowiącym jej siedzibę, na bieżąco pilnował przebiegu poszczególnych etapów przedsiębranego wspólnego przedsięwzięcia.

3. Dwaj belgijscy przedstawiciele spółki z o.o. (...) z siedzibą w R. - W. R. (1) i J. J. (2), leganie założonej przez pierwszego z nich mocą aktu notarialnego w 2003 roku, będący częstymi gośćmi w Polsce w okresie objętym zarzutami aktu oskarżenia i w ciągłym kontakcie z oskarżonym E. M., o czym ten wielokrotnie relacjonował w swym procesowym przekazie, niewątpliwie posiadają wiedzę na temat swego i ostatnio wymienionego udziału w przestępczym procederze.

Oczywistym jest jednak, że już organy ścigania na etapie postępowania przygotowawczego miały problem z prowadzeniem czynności wobec nich jako podejrzanych, a o sposobie zakończenia co do nich postępowania była już mowa. Zatem już wówczas w śledztwie zaniechano przesłuchania tych mężczyzn nie tylko w charakterze podejrzanych ale również świadków.

Sąd rejonowy podjął próbę przeprowadzenia tej czynności w toku postępowania rozpoznawczego i wezwał ww. na rozprawę główną kierując korespondencję na adresy ich miejsc zamieszkania w B., która to próba się nie powiodła. O ile sposób przesłuchania proponowany przez obronę – za pośrednictwem Polskiej Ambasady w A. na terenie B., nie wydaje się procesowo uprawniony, to niewątpliwie dopuszczalna była droga międzynarodowej pomocy prawnej i odebranie zeznań od ww. przez organ sądowy lub prokuratorski ( w przypadku skorzystania przez sąd z instytucji zlecenia przeprowadzenia dodatkowego dowodu prokuratorowi w trybie art. 396a & 1 k.p.k. ).

Sąd odwoławczy doszedł jednak do wniosku, że zgromadzony materiał dowodowy, rozważony już w niniejszym uzasadnieniu, jest wystarczający do przyjęcia ustaleń w kwestii istnienia zorganizowanej grupy przestępczej zajmującej się nielegalnym obrotem paliwami płynnymi, niespełniającymi polskich norm. Konstatacji tej nie może zmienić stanowcza negacja oskarżonego E. M. co do istnienia grupy przestępczej, której naiwnie sąd merytoryczny dał wiarę. Natomiast zeznania wymienionych B. byłyby istotnie pomocne w ustaleniach dotyczących kierowania ( bądź zaprzeczenia tej czynności sprawczej poprzez przejęcie jej na swoje barki ) działalnością przestępczą grupy. Istotne trudności jakie wiążą się z przebywaniem świadków za granicą i niemożnością przesłuchania ich przed obliczem sądu prowadzić muszą do rozstrzygnięcia wątpliwości wynikających z nieprzeprowadzenia tych dowodów na korzyść oskarżonego E. M. ( brak pewności który z wymienionych pełnił kierowniczą, zarządzającą, przywódczą rolę w ujawnionym procederze ).

4. Chybiony jest zarzut poczynienia przez sąd pierwszej instancji błędnych ustaleń w odniesieniu do uczestnictwa oskarżonego E. M. w nielegalnym obrocie paliwem. Stanowisko skarżącego wyrok obrońcy jakoby wymieniony faktycznie uczestniczył w obrocie ale nie paliwem lecz węglowodorami aromatycznymi i komponentami, nie jest słuszne gdyż stanowi jedynie hipotezę nie popartą dowodami.

Poza dyskusją pozostaje fakt wynikający z dokumentacji transportowej, iż kupiony na Białorusi towar, co do którego Urząd w B. (...) Oddział w M. wszczął procedurę tranzytową, był deklarowany jako benzyna (...) i w państwie zakupu był legalnie używany do napędzania silników samochodowych. Po przywiezieniu na granicę polsko – białoruską wskazany urząd zlecił dokonanie próbobrania i zataryfikowania towaru firmie (...) Spółka z o.o. w M., która po pobraniu próbek z szerokotorowych cystern kolejowych przekazała je do badań Instytutowi (...). S. P. w K.. Ten zaś po przeprowadzonej analizie zakwalifikował benzynę (...) jako „ pozostałe oleje lekkie, kod (...) 90 „. Wskazany kod towaru posłużył natomiast agencji (...) spółka z o.o. w G. Oddział w K. do wyliczenia długu celnego, co oznaczało że ów przedmiot transportu podlegał zabezpieczeniu celnemu, a wolny był od podatku VAT i podatku akcyzowego.

Rację ma oczywiście obrońca oskarżonego, że według 27działu taryfy celnej ( ustalonej w oparciu o stosowne rozporządzenie Ministra (...) ) zaliczane są do niej nie tylko paliwa ale także substancje smarujące: olej sprężarkowy, hydrauliczny, przekładniowy, maszynowy. Tym samym zaliczenie benzyny (...) do olejów lekkich nie przesądza czy jest ona paliwem czy też smarem nie służącym za paliwo i nie wykorzystywanym jako paliwo. Rację ma również obrońca, iż żaden ze świadków nie wskazał, że importowana białoruska benzyna posłużyła po przekroczeniu granicy polskiej do napędzania pojazdów silnikowych czy maszyn.

Zważyć jednak należy, iż żaden z dowodów w sprawie nie wykazał aby transportowany z Białorusi produkt był wykorzystany następnie jako smar w przekładniach maszynowych, hydraulicznych. Jest to wywód skarżącego o charakterze czysto teoretycznym, hipotetycznym.

Natomiast zostało w tej sprawie dowiedzione rozważanymi już w tym uzasadnieniu dowodami, w tym wyjaśnieniami oskarżonego E. M., że białoruska benzyna pochodząca z 9 cystern została przewieziona do stacji paliw usytuowanej w M. przy ul. (...) , należącej do Spółki z o.o. (...) z siedzibą w W., w której znaczną część udziałów posiadał J. G. i przez niego zakupiona. Podmiot ten trudnił się w owym czasie, podobnie jak pozostałe dwie stacje tej spółki, usytuowane w W. i N., handlem detalicznym paliwami płynnymi i transportem międzynarodowym. Co istotne dostarczona cysternami samochodowymi benzyna A - 92 została zlana do zbiorników przeznaczonych do przechowywania paliwa, znajdujących się na terenie stacji paliw, a więc w miejscu w którym handlowano paliwem a nie do maszynowni czy zakładu samochodowego z przeznaczeniem do mycia urządzeń technicznych ( rurociągów czy silników ), jak również nie do zakładu chemicznego produkującego farby czy lakiery. Ta okoliczność przesądza o polemicznym charakterze apelacji obrony próbującej nieudolnie wykazywać dowolność sądu merytorycznego w kwalifikowaniu benzyny (...) jako paliwa służącego do napędzania pojazdów silnikowych, niespełniającego ustawowych wymagań jakościowych

Niezasadny jest też zarzut skarżącego odnoszący się do braku realizacji znamienia przestępstwa przewidzianego w art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 roku o systemie monitorowania jakości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych ( Dz. U Nr 34, poz. 293 w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu , zastosowanym przez sąd pierwszej instancji ) w postaci dokonywania obrotu paliwami. Ponieważ przez dokonanie obrotu należy rozumieć transakcję kupna i sprzedaży, to samo kupno paliwa, jak wywiódł obrońca, nie wyczerpuje znamion przedmiotowego przestępstwa. Jakkolwiek z tym stanowiskiem skarżącego trzeba się zgodzić, to z twierdzeniem niezaistnienia sprzedaży paliwa już nie. Sam oskarżony E. M. przecież podał, że paliwo kupił od niego J. G.. Tak więc transakcja sprzedaży zakupionej wcześniej na Białorusi benzyny (...) zaistniała, a więc i obrót paliwem został dokonany.

5. odnoszenie się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary należy na tym etapie postępowania uznać za przedwczesne i bezprzedmiotowe z uwagi na uchylenie zaskarżonego wyroku w kierunku zmierzającym do skazania oskarżonego E. M. za oba zarzucane mu aktem oskarżenia czyny z pkt. I i III. Zauważyć jedynie należy, iż nieuprawnione jest stanowisko obrony o uprzedniej niekaralności ww.. W karcie karnej wciąż widnieje skazanie z art.178 & 1 k.k., które nie uległo zatarciu z powodu niezapłacenia świadczenia pieniężnego w kwocie 100 złotych.

Wniosek

1. wniosek prokuratora o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

2. wniosek obrońcy o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu

☒ 1 zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ 2 niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

1. Wyrok podlega uchyleniu z uwagi na zasadność zarzutu błędnej oceny dowodów, która doprowadziła do ustalenia, że nie istniała zorganizowana grupa przestępcza i że oskarżony nie brał udziału w takowej uczestnicząc w nielegalnym obrocie paliwem niespełniającym norm ustawowych, a w konsekwencji do jego uniewinnienia od zarzucanego w pkt. I aktu oskarżenia czynu oraz do eliminacji z opisu czynu zarzucanego w pkt. III aktu oskarżenia ustalenia o działaniu w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Określona przepisem art. 454 & 1 k.p.k. reguła ne peius nie pozwoliła sądowi odwoławczemu na wydanie wyroku skazującego w zakresie czynu z art. 258 & 1 k.k., jak również na uzupełnienie opisu czynu z art. 23 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 roku o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych, o ustalenie dotyczące działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a jego kwalifikacji prawnej o art. 65 & 1 k.k. Czyn zarzucany w punkcie III aktu oskarżenia pozostaje w ścisłym związku z czynem zarzucanym w puncie I aktu oskarżenia i bez uprzedniego przesądzenia winy z art. 258 & 1 k.k. nie można przyjąć działania oskarżonego w warunkach art. 65 & 1 k.k przy popełnianiu czynu przypisanego zaskarżonym wyrokiem. W tej sytuacji stosownie do regulacji prawnej art. 437 & 2 k.p.k. jedynym możliwym rozstrzygnięciem było uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Radomsku do ponownego rozpoznania,

2. wniosek obrony o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanego wyrokiem czynu jest niezasadny gdyż zarzuty obrony okazały się bezpodstawne

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Wadliwa ocena dowodów i jej następstwa w postaci błędnych ustaleń faktycznych o nieistnieniu zorganizowanej grupy przestępczej i nie braniu przez oskarżonego udziału w takowej podczas uczestnictwa w nielegalnym obrocie paliwem niespełniającym norm ustawowych, a w konsekwencji uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu z pkt. I aktu oskarżenia i wyeliminowanie jego działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej z przypisanego zaskarżonym wyrokiem czynu z art. 23 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 roku o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

7.  PODPIS