Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 923/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 30 września 2019 roku w sprawie II K 127/19.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. M. (1)

rozmowa M. L. z M. S. (1) w okresie świątecznym w 2016 roku

płyta CD

k. 501

stenogram - zapis nagrania dokonany przez M. M. (1)

k. 502

zeznania M. S. (1)

k. 554v.-555

zeznania M. L.

k. 555-556

2.1.1.2.

M. M. (1)

sytuacja osobista oskarżonego - wykonywanie pracy zarobkowej jako kierowca i posiadanie trzech koni i domu, zapewnienie opieki zwierzętom

wyjaśnienia oskarżonego M. M. (1)

k. 556v.-557

pismo właściciela firmy (...)

k. 553

pismo A. W.

k. 551-552

2.1.1.3.

M. M. (1)

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.-2.1.1.3.

wskazane w punktach 2.1.1.1.-2.1.1.3.

Wskazane dowody ocenione zgodnie z logiką i doświadczeniem życiowym we wzajemnym ich kontekście posiadają walor wiarygodności w zakresie ustalonych przez sąd odwoławczy faktów, w pozostałej części nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (miały charakter uboczny) lub też sąd odwoławczy podszedł do nich z dużą dozą ostrożności.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, że wyniki postępowania dowodowego uprawniały do wniosku, iż M. M. (1) popełnił zarzucane mu czyny, a wina jego nie budzi wątpliwości.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut częściowo zasadny w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie II aktu oskarżenia (szczegółowo sąd odwoławczy odniósł się do tej kwestii w punkcie 3.7 uzasadnienia), natomiast chybiony w zakresie czynów zarzucanych punktach I i III aktu oskarżenia, a przypisanych w punktach 1 i 6 wyroku. Bowiem konstruując stan faktyczny w tym względzie Sąd I instancji opierał się na relacjach pokrzywdzonych A. M. i M. S. (1), zeznaniach świadków E. M. (matki pokrzywdzonej), J. M. (ojca pokrzywdzonej), M. L. (byłego partnera A. M.), B. O., J. O. (w odniesieniu do jej relacji należało podejść z dystansem – przecież to jej męża wedle deklaracji świadka miała chcieć uwieść A. M., a zatem, z pewnością nie przysporzyła sobie tym sympatii J. O.) oraz częściowo również wyjaśnienia samego oskarżonego M. M. (1) (w zakresie, w którym nie pozostawały w opozycji do innych uznanych za posiadające walor wiarygodności dowodów). W odniesieniu do przestępstwa seksualnego wspierają relacje pokrzywdzonej treści (chodzi tu oczywiście o zdjęcia - zapoznanie się z nimi przez matkę pokrzywdzonej wzbudziło u niej olbrzymie wzburzenie, ale i dla samego sądu ich treść jest druzgocąca obrazuje z jaką perfidią i brakiem jakiejkolwiek refleksji działał oskarżony) zgromadzone przez samego oskarżonego na różnych nośnikach, po przeanalizowaniu nie ma cienia wątpliwości, iż oskarżonego łączyły stosunki intymne z A. M.. Przede wszystkim, treści wizualne pozwalają na ocenę, iż pomimo rysujących się kobiecych kształtów pokrzywdzonej i przyjmowania póz dorosłej kobiety była ona tylko dzieckiem (trzeba być wyjątkowym niegodziwcem - mowa tu o oskarżonym - aby twierdzić, że ubiór i inne atrybuty kobiece zmyliły oskarżonego co do wieku pokrzywdzonej). Oczywiście oskarżony może zawsze brnąć w swoje kłamstwa twierdząc, że zdjęcia zostały wykonane w późniejszym okresie czasu, niemniej jednak nic to nie zmieni w ocenie jego świadomości co do wieku pokrzywdzonej A. M.. Nie powielając w tym zakresie wyczerpującego, niezwykle logicznego i spójnego wywodu Sądu I instancji sąd odwoławczy konstatuje jedynie, że z ustaleniami na powyższą okoliczność i sposobem dojścia do wniosków - w całości się zgadza. Relacje (charakter ich zważywszy na wiek pokrzywdzonej był naprawdę wyjątkowy, niewątpliwie symptomatyczne jest zachowanie rodziców pokrzywdzonej, którzy nie tylko poddawali się woli córki, ulegali jej zachciankom, nie wprowadzali dyscypliny, a oskarżonego traktowali wręcz jak członka rodziny), które zostały stworzone przez oskarżonego z pokrzywdzonym i jej najbliższymi wykluczają, aby nie miał on świadomości co do wieku pokrzywdzonej A. M.. W tym miejscu podkreślić należy - wbrew twierdzeniom apelanta - że Sąd meriti dokonał wszechstronnej oceny depozycji A. M. składanych przebiegu przedmiotowego postępowania karnego (zarówno w stadium przygotowawczym, jak i przed sądem) konkludując, iż przekonujące i szczere są jej zeznania złożone w postępowaniu sądowym (szczegółowo swe stanowisko w tym względzie uzasadnił i brak podstaw - w świetle pozostałych dowodów - by je zdeprecjonować). Niezwykle wymowne jest stwierdzenie jednego ze świadków, a mianowicie S. B. (1) (znającego oskarżonego z czasów szkolnych i widującego się z oskarżonym w latach 2012 -2013 na H.), który przyznał, że widywał A. M. pod wpływem alkoholu, nadto, stwierdził, że według niego to było dziecko (miał na myśli pokrzywdzoną).

Niezasadne okazały się również zarzuty apelującego koncentrujące się na wykazaniu, jakoby Sąd I instancji dokonał sprzecznej z logiką i zasadami rozumowania oceny dowodów w zakresie przypisania oskarżonemu M. M. (1) sprawstwa czynu kradzieży paliwa - oleju napędowego w ilości nie mniejszej niż 3.200 litrów o wartości nie mniejszej niż 11.200 złotych - na szkodę M. S. (1). Bowiem o winie oskarżonego przekonują nie tylko relacje pokrzywdzonego (będącego obecnym partnerem A. M.), ale także zeznania A. M. i jej rodziców, a nade wszystko depozycje świadka B. O. (osoby obcej dla obu stron), któremu oskarżony "chwalił się, że ciężarówka (...) zostawia najwięcej paliwa", a chodziło mu o tzw. "oszczędności" (w żargonie kierowców jest to określenie używane w przypadku spuszczania paliwa ze zbiornika.

Oczywiście, zważywszy na zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie można precyzyjnie ustalić precyzyjnie kiedy (w jakich datach) oraz jaką ilość paliwa zrabował oskarżony, a w szczególności, a w konsekwencji nie można dokładnie określić wartości skradzionego oleju napędowego, ale nie jest to podstawą do uznania, że brak jest wystarczających dowodów do wykazania sprawstwa oskarżonego za zarzucane mu przestępstwa. Po pierwsze bowiem, powyższą okoliczność dostrzegł również Sąd I instancji ferując wyrok i stąd też oskarżony został skazany, ale zarzut mu stawiany uległ modyfikacji w zakresie ilości i wartości zrabowanego paliwa (co było konsekwencją przeprowadzenia dowodów i ich skrupulatnej oceny na etapie postępowania sądowego). Po wtóre, Sąd meriti dokonując wyliczenia w tym zakresie przyjął, oczywiście słusznie, zasadę przeliczenia najkorzystniejszą dla oskarżonego. A zatem, argumenty apelanta w tym względzie są zupełnie nietrafione. Podkreślić należy, iż konsekwencją baczenia na zebrane w sprawie dowody było także dokonanie przez Sąd I instancji korekty również w zakresie okresu popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu. Brak podstaw - w świetle orzecznictwa i doktryny - do stwierdzenia, jakoby Sąd Rejonowy wyszedł w tym zakresie poza ramy aktu oskarżenia.

Konkludując stwierdzenia skarżących koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania w omawianym zakresie), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Sąd Rejonowy w sposób niezwykle rzetelny i kompleksowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie przestępstwa obcowania płciowego z małoletnią i przestępstwa kradzieży paliwa. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia w tym względzie w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej ich analizy. Apelujący w żadnej mierze nie zdołali skutecznie wykazać, aby rozumowanie Sądu I instancji, przy ocenie tak zgromadzonych w sprawie dowodów było nietrafne, bądź nieracjonalne, gdyż zarzuty przedstawione w apelacjach, po ich gruntownej analizie i zestawieniu z materiałem dowodowym, opierają się wyłącznie na odmiennej, subiektywnej i selektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu meriti o możliwości przypisania oskarżonemu zrealizowania znamion czynów mu przypisanych w punktach 1 i 6 wyroku, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności, a nade wszystko zostały wyczerpująco i rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Jednocześnie nie doszło do pominięcia istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, a zatem brak obrazy przepisu art. 410 k.p.k

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu a w punktach 1 i 6 zaskarżonego, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała także, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych w tym względzie działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego. Stąd też rozumowanie Sadu Rejonowego, które doprowadziło do dokonania ustaleń faktycznych na kanwie przedmiotowej sprawy, znajduje pełne odzwierciedlenie w treści uzasadnienia, w którym Sąd Rejonowy w sposób syntetyczny i trafny odniósł się do poszczególnych dowodów, a Sąd odwoławczy w pełni ocenę tą aprobuje.

3.2.

Obrazę przepisów postępowania art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., polegający na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego, zeznań pokrzywdzonej i bezpodstawne stwierdzenie że zeznania pokrzywdzonej złożone na rozprawie odpowiadają prawdzie bez rozważenia treści zeznań pokrzywdzonej złożonych na etapie postępowania przygotowawczego co doprowadziło do bezpodstawnego uznania, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu w zakresie przestępstwa seksualnego i bez rozważenia w sposób szczegółowy etapów relacji jaka zachodziła pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną i okoliczności związanych z datą kiedy oskarżony dowiedział się o wieku pokrzywdzonej i jego świadomości w tym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powody uznanie zarzutu za niezasadny zawarte w punkcie 3.1.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu wyczerpującego dyspozycję art. 200 § 1 k.p.k. w zw. z art. 12 k.k. , jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała także, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych w tym zakresie działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego. Stąd też rozumowanie Sadu Rejonowego, które doprowadziło do dokonania ustaleń faktycznych na kanwie przedmiotowej sprawy, znajduje pełne odzwierciedlenie w treści uzasadnienia, w którym Sąd Rejonowy w sposób syntetyczny i trafny odniósł się do poszczególnych dowodów, a Sąd odwoławczy w pełni ocenę tą aprobuje.

3.3.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynu w zakresie przestępstwa seksualnego i można mu przypisać zamiar popełnienia czynu zabronionego oraz przyjęcie, że oskarżony miał pełną świadomość co do wieku pokrzywdzonej bez rozważenia początkowych relacji między stronami i momentu w którym oskarżony dowiedział się o wieku pokrzywdzonej i bezpodstawne oparcie się co do świadomości oskarżonego na zeznaniach pokrzywdzonej, że miała powiedzieć oskarżonemu ile ma lat podczas pierwszej wspólnej przejażdżki konnej, bez ustaleń okresu w którym oskarżony zawoził pokrzywdzoną do szkoły, a tym samym również obrazę przepisów art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 424 k.p.k. polegającą na dowolnej ocenie i braku wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powody uznanie zarzutu za niezasadny zawarte w punkcie 3.1.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.4.

Obrazę przepisów postępowania art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 424 k.p.k. polegający na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań M. S. (1), A. M. i jej rodziców, B. O. i wyjaśnień oskarżonego co spowodowało bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony będąc zatrudniony w firmie (...) M. S. (1) w charakterze kierowcy dokonał zaboru w celu przywłaszczenia olej napędowego w ilości nie mniejszej niż 3.200 litrów o wartości nie mniejszej niż 11.200 złotych systematycznie spuszczając paliwo ze zbiornika powierzonego mu pojazdu służbowego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powody uznanie zarzutu za niezasadny zawarte w punkcie 3.1.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 k.p.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. , jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała także, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych w tym zakresie działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego. Stąd też rozumowanie Sadu Rejonowego, które doprowadziło do dokonania ustaleń faktycznych na kanwie przedmiotowej sprawy, znajduje pełne odzwierciedlenie w treści uzasadnienia, w którym Sąd Rejonowy w sposób syntetyczny i trafny odniósł się do poszczególnych dowodów, a Sąd odwoławczy w pełni ocenę tą aprobuje.

3.5.

Błąd w ustaleniach faktycznych (będący konsekwencją obrazy przepisów postępowania art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 424 k.p.k. przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, że w oparciu o analizę zebranych w sprawie dowodów można bez ryzyka pomyłki przyjąć, iż w czasie zatrudnienia oskarżonego u M. S. (1) M. M. (1) spuszczał ze zbiornika powierzonego mu pojazdu co najmniej 100 l paliwa za cenę ok. 3,5 co czynić ma kwotę 11.200 zł, a zatem, że dokonał zaboru w celu przywłaszczenia oleju napędowego w ilości nie mniejszej niż 3.200 litrów o wartości nie mniejszej niż 11.200 zł, w sytuacji kiedy wielkości te oparte są jedynie na przypuszczeniu i brak jest jakiejkolwiek dokumentacji dotyczącej tego okresu wskazującej na powyższe wielkości a w konsekwencji dowolne wyliczenie wartości szkody tym bardziej, iż w tym okresie pokrzywdzony zatrudniał także innych pracowników co wynika z zeznań pokrzywdzonego i nie wzięcie pod uwagę zeznań T. L..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powody uznanie zarzutu za niezasadny zawarte w punkcie 3.1.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.6.

Wyjście poza granice oskarżenia albowiem zarzut dotyczył kradzieży jedynie 150 l paliwa o wartości nie mniejszej niż 585 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powody uznanie zarzutu za niezasadny zawarte w punkcie 3.1.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.7.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i obrazę prawa procesowego art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 424 k.p.k. polegającej na przyjęciu, że oskarżonemu można przypisać zamiar popełnienia czynu z art. 190 k.k., a nadto, dowolnej ocenie zeznań M. S. (1), A. M., B. T. (1), R. R. i uznanie ich za wiarygodne a w konsekwencji bezpodstawne i dowolne przyjęcie, że oskarżony groził M. S. (1) i A. M. zniszczeniem mienia w ten sposób, że działając za pośrednictwem osób trzecich i w zamiarze, aby jego groźby dotarły do adresatów, zapowiadał spalenie użytkowanego przez w/w pokrzywdzonych ciągnika siodłowego z naczepą co jest konsekwencją braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zeznań świadka S. B. (który wskazywał, iż nie słyszał o groźbach, jakie miałby wypowiadać oskarżony) i wysnucie wniosku o zamiarze oskarżonego jedynie na tym, że obserwował zestaw i bez rozważenia czy okoliczność ta wzbudziła w pokrzywdzonych obiektywnie obawę.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu odwoławczego zebrane w sprawie dowody - po skrupulatnej i kompleksowej ich analizie - nie wskazują, aby M. M. (1) w maju 2017 roku w P. woj. (...) groził M. S. (1) i A. M. zniszczeniem mienia, w ten sposób, że działając za pośrednictwem osób trzecich i w zamiarze, aby jego groźby dotarły do adresatów, zapowiadał spalenie użytkowanego przez w/w pokrzywdzonych ciągnika siodłowego z naczepą.

Z treści pisemnego uzasadnienia wynika, że Sąd I instancji ustalając sprawstwo oskarżonego w tym zakresie opierał się wyłącznie na zeznaniach A. M., M. S. (1), R. R. i B. T. (1). Tymczasem analiza depozycji w/w osób nie pozostawia cienia wątpliwości, że Sąd I instancji powołując się na wskazane relacje zbyt mało wnikliwie je przeanalizował w kontekście znamion czynu inkryminowanego, a następnie przypisanego oskarżonemu wyczerpującego dyspozycję art. 190 § 1 k.k. (można stwierdzić, że doszło w tym względzie do nadinterpretacji określonych okoliczności skutkujących przypisaniem mu sprawstwa w zakresie gróźb karalnych). Otóż w odniesieniu do relacji pokrzywdzonej A. M. wskazać należy, iż na etapie postępowania przygotowawczego (vide k. 18-20) ogólnie wskazała, że M. M. (1) jej groził zniszczeniem życia oraz mienia w postaci ciągnika siodłowego wraz z naczepą. Jak podała, powiedział, że spali te rzeczy do B. T. (2) (od którego zakupiła naczepę), a tenże przekazał jej informację o tych groźbach. Podobnie na ten temat wypowiadał się M. S. (1) wskazując, że rozmowę z B. T. (3) słyszał R. R..

Przede wszystkim wyjaśnić należy, iż świadek T. - jak wynika z protokołu jego przesłuchania - ma na imię (...), a zatem nie B., czy też B. jak wskazywali pokrzywdzeni. Powyższe jednak ma znaczenie drugorzędne (można domniemywać, iż swoista bliskoznaczność tych imion była przyczyną pomyłki pokrzywdzonych) i nie ma wątpliwości, że chodziło o wskazaną osobę. Bowiem z relacji B. T. (1) rzeczywiście wynika - jakkolwiek świadek niezwykle asekuracyjnie relacjonował ten fakt - że M. M. (1) (którego znał od kilku lat, około 6-7, utrzymywał z nim kontakty towarzyskie, ale jak to określił niezbyt zażyłe) zadzwonił do niego w maju 2017 roku. Istotnie wówczas M. M. (1) powiedział mu, że uszkodzi M. ciągnik z naczepą (była to jednokrotna groźba). O ile jednak B. T. (1) potwierdził też, że o zaistniałej sytuacji poinformował M. S. (1) (jak podał, M. nie mówił o spaleniu, lecz o uszkodzeniu), niemniej jednak wskazał też, że w czasie tej rozmowy oskarżony - na co wskazywała jego bełkotliwa mowa - był pod wpływem alkoholu. Znamiennym jest, że świadek poza tą jedną rozmową nie słyszał żadnych innych gróźb, a dodatkowo według niego ta groźba była "jakby na wodzie pisana", wypowiedziana pod wpływem impulsu i alkoholu. B. T. (1) podał też, że mimo to przekazał to M. S. (1), ale nie myślał, że potraktuje on ją poważnie. Sam T. stwierdził, że M. nie jest zdolny do spełnienia tej groźby.

W aspekcie powyższego wskazać też należy, że świadek R. R. potwierdził, iż w maju 2017 roku przebywając na grillu nad Zalewem S. słyszał rozmowę telefoniczną pomiędzy M. S. (1), a nieznanym mu osobiście mężczyzną (chodziło tu o świadka B. T. (1)), w której ten ostatni miał usłyszeć od M. M. (1), że dowie się, gdzie M. S. (1) parkuje zestaw ciężarowy i wszystko mu spali. Jednocześnie tenże świadek - R. R. - był przy tym, gdy M. S. (1) bezpośrednio po tym zadzwonił do M. M. (1), aby powiedzieć mu o tym, co się dowiedział, jednak oskarżony nic nie mówiąc rozłączył się z pokrzywdzonym, a później napisał wiadomość sms, że nie życzy sobie, by M. S. (1) do niego dzwonił.

A zatem, o ile można mieć wątpliwości, czy faktycznie świadek B. T. (1) - w obawie przez oskarżonym M. M. (1) - składając zeznania przed organami ścigania i przed sądem nie mówił całej prawdy, aby nie pogrążać oskarżonego, o tyle relacje pokrzywdzonych i świadka R. R. co do zasady nie pozostawiają wątpliwości, że żadna z tych osób nie miała wiedzy i nie wskazywała, aby kierując określone groźby - co istotne nie bezpośrednio w stosunku do A. M. i M. S. (1) - oskarżony M. M. (1) chciał, by zostały one przekazane pokrzywdzonym, ewentualnie, aby godził się na to, że zostaną przekazane. Wręcz przeciwnie żadna z osób, ani uczestniczący w rozmowie B. T. (1), ani A. M., M. S. (1) lub R. R. na taką okoliczność nie wskazywała.

W kontekście powyższego wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 190 § 1 k.k. regułą jest, że groźba będzie kierowana przez sprawcę wprost do osoby zagrożonej. Nie jest jednak wykluczone, że zostanie ona przekazana za pośrednictwem innej osoby w zamiarze, aby ta następnie powtórzyła ją adresatowi. Zachodzi tu tzw. groźba pośrednia. W doktrynie przyjmuje się, że możliwość pociągnięcia do odpowiedzialności karnej w takich przypadkach istnieje wówczas, gdy między osobą wypowiadającą groźbę a osobą, za pośrednictwem której groźba dociera do pokrzywdzonego, istnieje porozumienie lub też, gdy sprawca informując osobę trzecią o groźbie przynajmniej przewidywał, że groźba dojdzie do wiadomości pokrzywdzonego i godził się na to ( K. Daszkiewicz-Paluszyńska, Groźba, s. 137; J. Wojciechowska, w: B. Kunicka-Michalska, J. Wojciechowska, Przestępstwa, s. 35–36); pogląd ten wypowiedziano już w okresie międzywojennym (zob. orz. SN z 17.10.1938 r., I K 2602/37, OSN(K) 1939, Nr 6, poz. 129).

W świetle komentowanego więc przepisu nie ma wymogu, aby sprawca osobiście groził pokrzywdzonemu (w tym przypadku oczywiste jest, że oskarżony M. M. (1) groźby swe nie kierował bezpośrednio w stosunku do pokrzywdzonych A. M. i M. S. (1)), gdyż wystarczające jest posłużenie się osobą trzecią (faktycznie oskarżony uczynił to telefonicznie kierując groźby adresowane do pokrzywdzonych do świadka B. T. (1)), lecz kluczowe jest w takim przypadku to, że ta inna osoba winna przekazać takie groźby adresatowi (pokrzywdzonemu) na polecenie sprawcy (w tym konkretnym przypadku musiałby taką wolę wyrazić oskarżony M. M. (1)). Tymczasem skrupulatna analiza depozycji świadków w żadnej mierze nie uprawnia do konkluzji, jakoby oskarżony zwerbalizował bądź w jakikolwiek inny sposób wyraził swoją wolę przekazania pokrzywdzonym jego gróźb (nie ma żadnych dowodów, by było między B. T. (1), a M. M. (1) porozumienie w tym zakresie), bądź, aby przewidywał (oskarżony), że B. T. (1) przekaże jego słowa pokrzywdzonym. Tym bardziej, że jak wynika z relacji świadka B. T. (1) oskarżony wypowiadając swe groźby w rozmowie telefonicznej ze świadkiem miał bełkotliwą mowę - nie ma podstaw by w tym zakresie temuż świadkowi nie dać wiary (co wskazuje, że mógł znajdować się pod wpływem alkoholu i miał ograniczoną w związku z tym percepcję i ograniczoną możliwość oceny treści wypowiadanych przez siebie słów), a więc nic nie wskazuje na to, aby oskarżony przewidywał to, iż B. T. (1) (który nie był przecież znajomym pokrzywdzonych, a lepiej znał oskarżonego z którym razem pracował uprzednio jako kierowca, przy czym nie w firmie (...)) przekaże jego słowa pokrzywdzonemu M. S. (1). W ocenie sądu odwoławczego analiza akt sprawy wskazuje, że bardziej realne jest, iż oskarżony zadzwonił do znajomego będąc rozżalonym zaistniałą sytuacją (faktem, że A. M. związała się z innym mężczyzną). Brak jest natomiast nie budzących wątpliwości przesłanek do przyjęcia, że M. M. (1) zdawał sobie sprawę (przewidywał), iż jego słowa dotrą do pokrzywdzonych. Stąd też przyjęcie przez Sąd I instancji, jakoby oskarżony działając za pośrednictwem osób trzecich i w zamiarze, aby jego groźby dotarły do adresatów, zapowiadał spalenie użytkowanego przez w/w pokrzywdzonych ciągnika siodłowego z naczepą, było na gruncie niniejszej sprawy z całą pewnością nieuprawnione.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W wyniku ponownej, wszechstronnej oceny materiału dowodowego w tym zakresie (sąd w tym względzie dokonał zbyt pobieżnej, błędnej oceny dowodów i poczynił nieprawidłowe ustalenia) należało dokonać korekty zaskarżonego wyroku i uniewinnić oskarżonego M. M. (1) od inkryminowanego mu czynu stypizowanego w art. 190 § 1 k.k.

3.8.

Rażącą niewspółmierność kar jednostkowych i kary łącznej bez należytego uwzględnienia przy ich wymiarze dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. nie nadanie okolicznościom przemawiającym na korzyść oskarżonego właściwego znaczenia, a więc nie uwzględnienia zachowania pokrzywdzonej, znacznej odległości czasowej od dat zarzutów, braku karalności oskarżonego, relacji oskarżonego z pokrzywdzonymi, zachowania pokrzywdzonego M. S. względem oskarżonego, ustabilizowanego życia oskarżonego i braku jakiegokolwiek uzasadnienia mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy izolacji penitencjarnej oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się stricte do zarzutów apelującego, przypomnieć należy, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). T

W sprawie nie ujawniły się okoliczności rzutujące na stopień winy, bowiem oskarżony M. M. (1) nie jest dotknięty żadną dysfunkcją psychiczną, a tym samym prawidłowo postrzega rzeczywistość i mógł dać posłuch obowiązującemu prawu, czego nie zrobił. Stopień jego zawinienia jest zatem wysoki. Wysoki jest również stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie 1 i 6 wyroku Sądu Rejonowego, wyznaczany komponentami wskazanymi w art. 115 § 2 k.k. Sąd I instancji dokonał również co do zasady prawidłowej subsumpcji prawno – karnej czynów przypisanych oskarżonemu (w zakresie, w którym nie doszło do modyfikacji przez sąd odwoławczy), uwzględniając całokształt okoliczności podmiotowych i przedmiotowych rzutujących na wymiar orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych. W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu Okręgowego, wymierzona oskarżonemu przez Sąd Rejonowy kara pozbawienia wolności o charakterze izolacyjnym na poziomie 2 lat za czyn przypisany w punkcie 1 (na poziomie w dolnej granicy ustawowego zagrożenia), jak również kara 6 miesięcy pozbawienia wolności o charakterze izolacyjnym za czyn przypisany w punkcie 6, są adekwatne do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, a nade wszystko spełnią pożądane cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W pełni należy podzielić stanowisko Sądu Rejonowego, iż nie ma żadnych racjonalnych powodów, dla których należałoby premiować oskarżonego. Podkreślić należy, że fakt wymierzenia kary łącznej 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności uniemożliwia warunkowe zawieszenie jej wykonania. Tym niemniej, wskazać należy, iż zachowanie oskarżonego przejawiające się w wielokrotnym obcowaniu płciowym z małoletnią pokrzywdzoną A. M. (faktycznie dzieckiem, które nie ukończyło 15 lat), relacja którą oskarżony z nią nawiązał (zdaniem sądu odwoławczego niedopuszczalna, bulwersująca i karygodna) - niezależnie od jej dalszego przebiegu, do pewnego stopnia akceptacji i przyzwolenia rodziców pokrzywdzonej (za wyjątkiem kontaktów seksualnych) i konsekwencji w sferze psychiki pokrzywdzonej A. M. - winna zostać właściwie napiętnowana i działać odstraszająco nie tylko dla samego oskarżonego, ale też innych potencjalnych sprawców tego typu czynów. Sąd odwoławczy - podobnie jak Sąd Rejonowy - dostrzega, iż oskarżony (który aktualnie osobiście i przez nieudolnie wspierających go świadków usilnie próbuje kreować siebie jako ofiarę małoletniej nimfetki) po zapoznaniu z pokrzywdzonej mając wówczas ponad 40 lat (interesującą się jeździectwem) wykorzystał jej młody wiek, brak doświadczenia i pasję do koni, uwiódł czyniąc partnerkę seksualną. Twierdzenie, jakoby pokrzywdzona swoim zachowaniem, ubiorem, czy też sposobem bycia (nad wyraz dojrzałym) niejako sama się o to prosiła jest nie tylko absurdalne, ale też jest haniebne i godne potępienia. Sąd odwoławczy nie będzie w tym miejscu rozwodził się na temat tego jak kształtowała się psychika i sylwetka tej młodej dziewczyny w okresie dorastania i dojrzewania (odniósł się do tego w określonym zakresie Sąd Rejonowy i jego wnioski podlegają akceptacji). Reasumując zestawienie postępowania oskarżonego ze skutkami w sferze emocjonalnej i psychiki pokrzywdzonej (pomimo wczesnych doświadczeń seksualnych pokrzywdzona - zgodnie z opinią biegłego psychologa - funkcjonuje prawidłowo, ma pełną świadomość swojej wartości, a w chwili obecnej pozostaje w kolejnym związku z mężczyzną) słusznie dały asumpt do uznania przez Sąd I instancji, że kara na poziomie 2 lat oraz zakaz zarówno prowadzenia wszelkiej działalności związanej z edukacją małoletnich na okres 3 lat i zakaz zbliżania się do A. M. na odległość mniejszą niż 50 metrów oraz zakaz kontaktowania się z nią w jakiejkolwiek formie na okres 3 lat spełnią swe funkcje prewencji indywidualnej i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jednocześnie działanie oskarżonego sprowadzające się do kradzieży paliwa swego pracodawcy (pokrzywdzonego M. S. (1)) - nacechowane brakiem jakichkolwiek skrupułów, zuchwałością i poczuciem bezkarności (wyrażającym się w przechwałkach oskarżonego o jego procederze wobec innych postronnych osób), nie może pozostać bez właściwej sankcji karnej (w szczególności na rozmiar wyrządzonej szkody).

Na skutek uniewinnienia oskarżonego od jednego z zarzucanych mu czynów w konsekwencji korekty wymagało orzeczenie o karze łącznej. Przy czym, wymierzono oskarżonemu karę pozbawienia wolności w rozmiarze 2 lat i 3 miesięcy o charakterze izolacyjnym.

W ocenie sądu odwoławczego tak ukształtowana kara, zważywszy na stopień społecznej szkodliwości jego czynów, stopień zawinienia, spełni oczekiwane rezultaty wychowawcze i zapobiegawcze. Jednocześnie zważywszy na jednostkowe kary wymierzone za czyny skierowane przeciwko różnym dobrom chronionym prawem (kara 2 lat pozbawienia wolności oraz kara 6 miesięcy pozbawienia wolności), a zatem brak związku przedmiotowego oraz kilkumiesięczny odstęp czasowy, należało przy wymiarze kary łącznej zastosować zasadę częściowej absorpcji. Tym samym, wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności - zarówno te jednostkowe jak i łączna - z całą pewnością nie mogą być uznane za rażąco surowe. Trzeba wszak zauważyć, że oskarżony dwukrotnie naruszał obowiązujący porządek prawny. Fakt ten świadczy o utrwalonej tendencji do lekceważenia przez niego porządku prawnego i braku rzeczywistej refleksji nad własnym postępowaniem. Poza tym na uwadze należy mieć fakt, iż oskarżony dopuszczając się popełnienia zarzucanych mu w niniejszej sprawie przestępstw działał umyślnie, z premedytacją i wręcz zuchwale. W tym stanie rzeczy podnoszone w apelacji okoliczności, dotyczące wymierzenia innemu oskarżonemu kary łagodniejszej, nie stanowią argumentów tego rodzaju, by wymierzyć wymienionemu jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz karę łączną pozbawienia wolności w niższym wymiarze.

Wniosek

Wniosek o obniżenie wymiaru kary, bądź wymierzenie kary łagodniejszej o charakterze wolnościowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesiony w skardze apelacyjnej zarzut wymierzenia oskarżonemu kar rażąco niewspółmiernie surowych - w odniesieniu do kar jednostkowych za czyny przypisane w punktach 1 i 6, albowiem kara łączna (choć z innych względów niż oczekiwał apelujący) została skorygowana - nie może być on uznany za zasadny, gdyż granice swobodnego uznania sędziowskiego ustanowione ustawą zostały zachowane (art. 53 k.k.).

3.9.

Nieuzasadnione obciążenie oskarżonego kosztami procesu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zważywszy na okoliczność, iż oskarżony jest osobą pracującą zarobkowo, jak również posiada zatrudnienia (stan zdrowia nie uniemożliwia mu pracy), stąd też nie ma żadnych argumentów przemawiających za zwolnieniem go w całości od kosztów sądowych.

Wniosek

Wniosek o zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny, poza obniżeniem wydatków za postępowanie przed Sądem I instancji, w związku z uniewinnieniem od jego z zarzucanych mu czynów, nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonego w całości od kosztów procesu.

3.10.

Obrazę przepisów postępowania art. 170 § 1 k.p.k. co miało wpływ na treść orzeczenia polegający na oddaleniu zawnioskowanych przez oskarżonego wniosków dowodowych na okoliczności szczegółowo wskazane w piśmie przez oskarżonego pomimo tego, że miały one istotne znaczenie dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie możliwości przypisania oskarżonemu zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wnioski dowodowe, które zgłosił oskarżony w piśmie procesowym z dnia 08.07.2019 r. (data wpływu do Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim - vide k. 368-369), a które zasadnie zostały oddalone postanowieniem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia (vide k. 402 verte), miały dowodzić okoliczności niezwiązanych bezpośrednio z zarzutami objętymi aktem oskarżenia (pomimo, że oskarżony wywodził konieczność ich przeprowadzenia na skutek zeznań złożonych przez pokrzywdzonego), albowiem dotyczyły sfery kontaktów pokrzywdzonego M. S. (1) z innymi kontrahentami (co nie było przedmiotem zainteresowania w niniejszym postępowaniu), okoliczności zatrudnienia oskarżonego u innego pracodawców i ich relacji na temat osoby oskarżonego (fakty nieistotne dla tego postępowania), miały dowodzić relacji oskarżonego z pokrzywdzoną A. M. (w szczególności sposobu jej zachowania i funkcjonowania), czy też miały dotyczyć warunków pracy innych osób u pokrzywdzonego.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone w przedmiotowej sprawie nie wykazuje braków, które wymagałyby jego uzupełnienia w zakresie żądanym przez oskarżonego.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy rozstrzygnięć zawartych w punktach od 1 do 4 oraz od 6 do 7 sentencji wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu M. M. (1) w punktach 1 i 6 wyroku, a także rozważył wszystkie okoliczności mające znaczenie przy wydaniu wyroku w tym zakresie i wydał na tej podstawie słuszne rozstrzygnięcia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej zawartego w punkcie 8 wyroku.

Za podstawę prawną skazania czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie III aktu oskarżenia, a przypisanego w punkcie 6 zaskarżonego wyroku przyjęto przepisy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 k.k. jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone w punktach 1 i 6 zaskarżonego wyroku połączono i wymierzono oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 3 miesięcy.

Obniżono wysokość zasądzonych od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa w punkcie 9 zaskarżonego wyroku wydatków do kwoty 3.614,66 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Z treści pisemnego uzasadnienia wynika, że Sąd I instancji ustalając sprawstwo oskarżonego w tym zakresie opierał się wyłącznie na zeznaniach A. M., M. S. (1), R. R. i B. T. (1). Tymczasem analiza depozycji w/w osób nie pozostawia cienia wątpliwości, że Sąd I instancji powołując się na wskazane relacje zbyt mało wnikliwie je przeanalizował w kontekście znamion czynu inkryminowanego, a następnie przypisanego oskarżonemu wyczerpującego dyspozycję art. 190 § 1 k.k. Otóż w odniesieniu do relacji pokrzywdzonej A. M. wskazać należy, iż na etapie postępowania przygotowawczego (vide k. 18-20) ogólnie wskazała, że M. M. (1) jej grozi zniszczeniem życia oraz mienia w postaci ciągnika siodłowego wraz z naczepą. Jak podała, powiedział, że spali te rzeczy do B. T. (2) (od którego zakupiła naczepę), a tenże przekazał jej informację o tych groźbach. Podobnie na ten temat wypowiadał się M. S. (1) wskazując, że rozmowę z B. T. (3) słyszał R. R..

W aspekcie powyższego, o ile można mieć wątpliwości, czy faktycznie świadek B. T. (1) - w obawie przez oskarżonym M. M. (1) - składając zeznania przed organami ścigania i przed sądem nie mówił całej prawdy, aby nie pogrążać oskarżonego, o tyle relacje pokrzywdzonych i świadka R. R. co do zasady nie pozostawiają wątpliwości, że żadna z tych osób nie miała wiedzy i nie wskazywała, aby kierując określone groźby - co istotne nie bezpośrednio w stosunku do A. M. i M. S. (1) - oskarżony M. M. (1) chciał, by zostały one przekazane pokrzywdzonym, ewentualnie, aby godził się na to, że zostaną przekazane. Wręcz przeciwnie żadna z osób, ani uczestniczący w rozmowie B. T. (1), ani A. M., M. S. (1) lub R. R. na taką okoliczność nie wskazywała.

A zatem, w świetle komentowanego przepisu nie ma wymogu, aby sprawca osobiście groził pokrzywdzonemu (w tym przypadku oczywiste jest, że oskarżony M. M. (1) groźby swe nie kierował bezpośrednio w stosunku do pokrzywdzonych A. M. i M. S. (1)), gdyż wystarczające jest posłużenie się osobą trzecią (faktycznie oskarżony uczynił to telefonicznie kierując groźby adresowane do pokrzywdzonych do świadka B. T. (1)), lecz kluczowe jest w takim przypadku to, że ta inna osoba winna przekazać takie groźby adresatowi (pokrzywdzonemu) na polecenie sprawcy (w tym konkretnym przypadku musiałby taką wolę wyrazić oskarżony M. M. (1)). Tymczasem skrupulatna analiza depozycji świadków w żadnej mierze nie uprawnia do konkluzji, jakoby oskarżony zwerbalizował bądź w jakikolwiek inny sposób wyraził swoją wolę przekazania pokrzywdzonym jego gróźb (nie ma żadnych dowodów, by było między B. T. (1), a M. M. (1) porozumienie w tym zakresie), bądź, aby przewidywał (oskarżony), że B. T. (1) przekaże jego słowa pokrzywdzonym. Tym bardziej, że jak wynika z relacji świadka B. T. (1) oskarżony wypowiadając swe groźby w rozmowie telefonicznej ze świadkiem miał bełkotliwą mowę (co wskazuje, że mógł znajdować się pod wpływem alkoholu i miał ograniczoną w związku z tym percepcję i ograniczoną możliwość oceny treści wypowiadanych przez siebie słów), a więc nic nie wskazuje na to, aby przewidywał to, iż B. T. (1) (który nie był przecież znajomym pokrzywdzonych, a lepiej znał oskarżonego z którym razem pracował jako kierowca - ale nie w firmie (...)) przekaże jego słowa pokrzywdzonemu M. S. (1). W ocenie sądu odwoławczego analiza akt sprawy wskazuje, że bardziej realne jest, iż oskarżony zadzwonił do znajomego będąc rozżalonym zaistniałą sytuacją (faktem, że A. M. związała się z innym mężczyzną). Brak jest natomiast nie budzących wątpliwości przesłanek do przyjęcia, że M. M. (1) zdawał sobie sprawę (przewidywał), iż jego słowa dotrą do pokrzywdzonych. Stąd też przyjęcie przez Sąd I instancji, jakoby oskarżony działając za pośrednictwem osób trzecich i w zamiarze, aby jego groźby dotarły do adresatów, zapowiadał spalenie użytkowanego przez w/w pokrzywdzonych ciągnika siodłowego z naczepą, było na gruncie niniejszej sprawy z całą pewnością nieuprawnione.

W tym stanie rzeczy, oskarżony M. M. (1) został uniewinniony od tego czynu, a w konsekwencji korekty wymagało orzeczenie o karze łącznej. Przy czym, wymierzono oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności w rozmiarze 2 lat i 3 miesięcy o charakterze izolacyjnym (pozostawiając bez zmian kary jednostkowe orzeczone za czyny opisane w punktach I i III aktu oskarżenia, a przypisane w punktach 1 i 6 wyroku) uwzględniając fakt, iż pomiędzy czynami (skierowanymi przeciwko różnym dobrom chronionym prawem oraz popełnionym w ponad rocznym ostępie czasowym) nie zachodzi tak ścisły związek - czyny nie wykazują bardzo bliskiej więzi przedmiotowo – podmiotowej i czasowo – przestrzennej.

W ocenie sądu odwoławczego tak ukształtowana kara łączna pozbawienia wolności, zważywszy na stopień społecznej szkodliwości jego czynów, stopień zawinienia, spełni oczekiwane rezultaty wychowawcze i zapobiegawcze. Jednocześnie zważywszy na jednostkowe kary wymierzone za czyny skierowane przeciwko różnym dobrom chronionym prawem (kara 2 lat pozbawienia wolności oraz kara 6 miesięcy pozbawienia wolności), a zatem brak związku przedmiotowego oraz kilkumiesięczny odstęp czasowy, należało przy wymiarze kary łącznej zastosować zasadę częściowej absorpcji. Tym samym, wymierzone oskarżonemu kary pozbawienia wolności - zarówno te jednostkowe jak i łączna - z całą pewnością nie mogą być uznane za rażąco surowe. Trzeba wszak zauważyć, że oskarżony dwukrotnie naruszał obowiązujący porządek prawny. Fakt ten świadczy o utrwalonej tendencji do lekceważenia przez niego porządku prawnego i braku rzeczywistej refleksji nad własnym postępowaniem. Poza tym na uwadze należy mieć fakt, iż oskarżony dopuszczając się popełnienia zarzucanych mu w niniejszej sprawie przestępstw działał umyślnie, z premedytacją i wręcz zuchwale. W tym stanie rzeczy podnoszone w apelacji okoliczności, dotyczące wymierzenia innemu oskarżonemu kary łagodniejszej, nie stanowią argumentów tego rodzaju, by wymierzyć wymienionemu jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz karę łączną pozbawienia wolności w niższym wymiarze.

Dodatkowo, analiza systemu prawnego obowiązującego w dacie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 6 wyroku oraz w dacie orzekania przesądza o nieprawidłowości zastosowania przez Sąd Rejonowy ustawy obowiązującej poprzednio w rozumieniu art. 4 § 1 k.k., albowiem brak podstaw do przyjęcia, jakoby w tym przypadku ustawa obowiązująca poprzednio była względniejsza dla oskarżonego w kontekście wymierzonej mu kary. Zastosowane wobec oskarżonego kary w postaci izolacyjnej kary pozbawienia wolności było możliwe w obu przypadkach (zagrożenie ustawowe nie uległo zmianie, podobnie jak konsekwencje prawnokarne w jego przypadku związana z tym skazaniem za ten konkretny czyn.

Obniżenie wysokości zasądzonych od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa w punkcie 9 zaskarżonego wyroku wydatków do kwoty 3.614,66 złotych (a zatem przed Sądem I instancji) wynikało z faktu uniewinnienia oskarżonego opisanego w punkcie II aktu oskarżenia (wydatki poniesione w trakcie postępowania przygotowawczego i sądowego w tym zakresie zostały przejęte na rachunek Skarbu Państwa zgodnie z regułą określoną w art. 632 pkt 2 k.p.k.).

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

W oparciu o przepisy art. 634 k.p.k. i art. 6 w zw. z art. 10 ust. 1 i 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami), Sąd Okręgowy obciążył oskarżonego M. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotą 15 złotych tytułem częściowego zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym (od nieuwzględnionej części apelacji) oraz wymierzył mu kwotę 400 złotych tytułem opłaty za obie instancje (w związku z ukształtowaniem na nowo kary łącznej przez sąd odwoławczy). Bowiem oskarżony jest rozwiedziony, nie posiada nikogo na utrzymaniu, pracuje zarobkowo (osiąga dochód w wysokości około 2.000 złotych miesięcznie). Obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego (przy uwzględnieniu konieczności uiszczenia obniżonych kosztów sądowych za pierwszą instancję oraz obowiązku częściowego naprawienia szkody w wysokości 8.000 złotych) będą współmierne do wagi czynów przypisanych oskarżonemu i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynów, jak i jego możliwości majątkowych i zarobkowych. Zdaniem sądu odwoławczego nie ma żadnych argumentów przemawiających za zwolnieniem oskarżonego od konieczności uiszczenia poniesionych w sprawie wydatków oraz od opłaty. Tym samym, oskarżony winien i ma ku temu możliwość, ponieść należności fiskalne związane z przedmiotowym postępowaniem odwoławczym.

7. PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Oskarżony M. M. (1).
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 30 września 2019 roku w sprawie II K 127/19.
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☒		co do winy
			☒		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					2
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego M. M. (1).
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 30 września 2019 roku w sprawie II K 127/19.
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☒		co do winy
			☒		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.11.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.11.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana

IV Ka 923/19

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE