Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2001r. P. P. B. w G. wniósł pozew przeciwko K. O. o zapłatę kwoty 114,25 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 30 marca 2001r. W dniu 13 listopada 2001r. Sąd Rejonowy w Kłodzku, w sprawie o sygn. akt (...), wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym nakazując pozwanemu, aby zapłacił powodowi w.w. kwotę wraz z odsetkami i kosztami procesu w kwocie 130 zł, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniósł w tym terminie sprzeciw. W powyższym zakresie – postanowieniem tut. Sądu z dnia 1 kwietnia 2019r., w sprawie o sygn. akt (...), odtworzono prawomocny nakaz zapłaty z dnia 13 listopada 2001r., stwierdzając zarazem, że odtworzenie akt w pozostałym zakresie nie jest możliwe (akta, po okresie przechowywania (kat. B) zostały zniszczone, jako dokumentacja niearchiwalna).

W dniu 29.09.2010r. P. w W. sprzedała wierzytelność wobec pozwanego z powyższego tytułu, wynikającego z w.w. nakazu zapłaty, na rzecz G. (...) S.A. w W., która za zgodą stron wstąpiła do procesu w charakterze powoda w miejsce (...) Państwowych S.A. w W. (k-35-38).

Postanowieniem tut. Sądu z dnia 15 czerwca 2018r., w sprawie o sygn. akt (...), nadano klauzulę wykonalności w.w. nakazowi na rzecz G. (...) S.A. w W., na którego przeszło uprawnienie dotychczasowego wierzyciela (...) Państwowych S.A. w W..

W piśmie z dnia 11.02.2019r. (k-31 akt (...)) P. w W. poinformowała, że w następstwie umowy cesji, przekazała nabywcy wszelką dokumentację, dotyczącą zbytej wierzytelności. Podała, że w treści załącznika do umowy cesji – zestawienie nr (...) pod poz. (...) znajdują się dane pozwanego, który podróżował w dniu 15 marca 2001r. na trasie K. – B. bez ważnego biletu na przejazd (k-41-44 akt (...)). Z dokumentu tego wynika, że pozwany legitymował się dokumentem, wystawionym przez A. we W., nr (...). W bazie danych (...) S.A. znajduje się adres dłużnika, imiona rodziców, nr dokumentu tożsamości, data i sygn. nakazu zapłaty, zasądzona kwota.

Zarządzeniem z dnia 26 czerwca 2019r., w sprawie o sygn. akt (...), przywrócono pozwanemu termin do wniesienia sprzeciwu od w.w. nakazu zapłaty. Sprzeciw, wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu, został wniesiony do tut. Sądu w dniu 26 listopada 2018r. (k-4 i nast. akt tut. Sądu sygn. (...)). W sprzeciwie pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

W odpowiedzi na sprzeciw strona powodowa G. (...) S.A. w W. podtrzymała powództwa. Podniosła, że roszczenie zostało w całości spłacone, a w dniu 22 listopada 2018r. postępowanie egzekucyjne zostało zakończone, a tytuł egzekucyjny komornik pozostawił w aktach. Wskazała, że roszczenie nie jest przedawnione. Zgodnie z art. 778 kc, roszczenia z umowy przewozu osób przedawniają się z upływem roku od dnia wykonania przewozu. Przejazd bez biletu miał miejsce w dniu 15 marca 2001r., co zostało potwierdzone przez kontrolera, który uzyskał dane osobowe i adresowe pozwanego, który wylegitymował się dokumentem, wystawionym przez A. we W., nr (...). Kontroler, stwierdzając brak biletu, ma obowiązek pobrać należność taryfową za przewóz i opłatę dodatkową (karę) albo wystawić wezwanie do zapłaty. Wezwanie to jest wystawiane na podstawie okazanego dokumentu tożsamości. Jeżeli podróżujący odmawia wylegitymowania się, kontroler wzywa policję, która ma prawo zatrzymania podróżującego i podjęcia czynności zmierzających do ustalenia tożsamości. Pozew został wniesiony w dniu 10.11.2001r., a więc przed upływem terminu przedawnienia.

W piśmie procesowym z dnia 5.08.2019r. pozwany zarzucił, że roszczenie powoda, wynikające z w.w. nakazu zapłaty, zostało wyegzekwowane w drodze przymusowej egzekucji przez komornika sądowego, a pozwany nigdy nie składał oświadczeń o uznaniu roszczenia. Zaprzeczył, aby w dniu 15 marca 2001r. jechał bez ważnego biletu na trasie K. – B., a powód okoliczności tej nie udowodnił, podobnie jak nie wykazał, że wzywał pozwanego do zapłaty.

W piśmie procesowym z dnia 13.08.2019r. powód wniósł o oddalenie zarzutów pozwanego, jako spóźnionych.

Sąd ustalił: w dniu 15 marca 2001r. pozwany był studentem A. we W.. Był posiadaczem legitymacji nr (...), wystawionej przez (...), ważnej do dnia 30.09.2002r., uprawniającej go do korzystania z bezpłatnych przejazdów kolejami w klasie dowolnej, jako rencisty za numerem świadczenia (...) ZUS W.. Pozwany nabył uprawnienia do bezpłatnych przejazdów po matce, która była pracownikiem (...) i zmarła w 1996r. Pozwany nabył po niej prawo do renty rodzinnej. Wówczas miejscem stałego pobytu pozwanego były D. ul. (...). Z ulicy (...) pozwany wymeldował się 15.11.1999r.

Dowód: legitymacja nr (...) (kopia k-55, oryginał okazany na rozprawie w dniu 13 lutego 2020r.); zaświadczenie systemu P.-Sad (k-3); zeznania powoda (k-62).

Sąd zważył:

Nakazem zapłaty, wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 13 listopada 2001r. Sąd Rejonowy w Kłodzku uwzględnił powództwo o zapłatę kwoty 114,25 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 30 marca 2001r. Nakaz zapłaty został zaopatrzony w klauzulę wykonalności również na następcę prawnego dotychczasowego wierzyciela. W toku postępowania egzekucyjnego pozwany spłacił dochodzone roszczenie wraz z odsetkami i kosztami procesu. Następnie nakaz zapłaty utracił moc na skutek wniesienia sprzeciwu przez pozwanego. Pozwany zaprzeczył zasadności żądania powoda, kwestionował istnienie zobowiązania, podnosząc, że spełnienie świadczenia nastąpiło w drodze przymusowej egzekucji, bez woli zaspokojenia powoda. Powód zaś podtrzymał powództwo. Wobec istnienia w dalszym ciągu sporu pomiędzy stronami co do zasadności roszczenia, zachodziła konieczność merytorycznego rozpoznania sprawy ( por. uchwała SN – Izba Cywilna z dnia 26.02.2014r., III CZP 119/13; wyrok SN z dnia 21.09.2018r., V CSK 450/17; wyrok SN z dnia 23.01.2019r., I CSK 723/17).

Zgodnie z art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W toku postępowania powód nie przedłożył żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń, tj. na okoliczność, że w dniu 15 marca 2001r. pozwany podróżował koleją bez ważnego biletu, w szczególności, że poprzednik prawny powoda wystawił wezwanie do zapłaty, tytułem opłaty za przejazd, naliczonej zgodnie z taryfą, oraz opłaty dodatkowej (art. 33a ust. 3 i 4 ustawy z dnia 15 listopada 1984r. Prawo przewozowe [t.j.Dz.U.2000, Nr 50, poz. 601]). Akta sprawy, w której w dniu 10 listopada 2001r. wniesiono pozew z ewentualnymi dowodami, po wymaganym okresie przechowywania zostały zniszczone, jako dokumentacja niearchiwalna. Rozpoznając sprawę Sąd oparł się na zeznaniach pozwanego, popartych dowodem z legitymacji, okazanej na rozprawie, której kopia znajduje się w aktach sprawy. Zaprzeczył, aby kiedykolwiek podróżował bez ważnego biletu, natomiast posiadał ważny dokument, poświadczający jego uprawnienie do bezpłatnych przejazdów. Pozwany nie przypominał sobie sytuacji, w której przed dziewiętnastoma laty, tj. w dniu 15 marca 2001r., miało dojść do kontroli biletów, zakończonej wystawieniem wezwania do zapłaty. Pozwany był wówczas studentem A. we W. oraz posiadał ważną legitymację nr (...), wystawioną przez (...), uprawniającą go do korzystania z bezpłatnych przejazdów kolejami w klasie dowolnej. Pozwany nabył prawo do renty rodzinnej oraz uprawnienia do bezpłatnych przejazdów po zmarłej w 1996 roku matce, która była pracownikiem (...), na podstawie wewnętrznych przepisów poprzednika prawnego powoda. Zgodnie z art. 16 ust. 1 powołanej ustawy Prawo przewozowe, umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd przed rozpoczęciem podróży lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika warunków dostępu do środka transportowego. Pozwany wykazał posiadane w dniu przejazdu prawo do bezpłatnych przejazdów, przyznane przez przewoźnika (...), zatem nie miał obowiązku uiszczać opłaty za przejazd. Wobec powyższego, uznając te zeznania jako wiarygodne, oraz wobec braku jakichkolwiek dowodów na zasadność roszczenia powoda, Sąd oddalił powództwo.

Orzeczenie w pkt II wyroku oparto na przepisach art. 98§1, 1 ¹ i 3 kpc. Powód – jako przegrywający sprawę – powinien zwrócić pozwanemu koszty procesu, w skład których wchodzi wynagrodzenie pełnomocnika, będącego radca prawnym, w stawce minimalnej, uzależnionej od wartości przedmiotu sporu.