Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Wojciech Arczyński (spr.)

Sędziowie: SO Andrzej Ślusarczyk

SO Anna Szeliga

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Niebudek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Andrzeja Kędziory

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2014 roku

sprawy A. C.

oskarżonego o przestępstwo z art.157 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 9 października 2013 roku sygn. akt XII K 315/13

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od oskarżyciela posiłkowego J. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

IX Ka 1935/13

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 9 października 2013 r. sygn. XII K 315/13 uznał oskarżonego A. C. winnym tego, że w dniu 1 stycznia 2013 r.
w D. gm. M. dokonał uszkodzenia ciała J. S. poprzez zadawanie mu uderzeń pięściami po twarzy w wyniku czego w/w doznał obrażeń w postaci sińców na obu powiekach oka prawego, złamania korony 1 zęba górnego prawego, złamania ściany dolnej i przyśrodkowej oczodołu prawego z przemieszczeniem tkanek, złamania nosa naruszających czynności narządów jego ciała na czas dłuższy niż 7 dni i kwalifikując ten czyn jako występek z art. 157 § 1 kk i za to na mocy tegoż przepisu wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; na zasadzie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności warunkowo oskarżonemu zawiesił na okres próby 2 lat; na zasadzie art. 71 § 1 kk i art. 33 § 1 i 3 kk orzekł oskarżonemu grzywnę w ilości 50 stawek dziennych ustalając wysokość 1 stawki dziennej grzywny na kwotę 30 złotych; na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej grzywny zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w ilości 2 dni to jest 3 i 4 stycznia 2013 r. uznając karę grzywny za wykonaną w ilości 4 stawek dziennych; na zasadzie art. 46 § 1 kk orzekł od A. C. na rzecz J. S. kwotę 5000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 695 zł tytułem kosztów sadowych w tym 270 zł opłaty.

Apelację od tego wyroku wywiódł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego J. S. zarzucając:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 46 § 1 kk w zw.z art. 445 § 1 kc poprzez błędne przyjęcie, iż orzeczona na rzecz oskarżyciela posiłkowego tytułem zadośćuczynienia kwota 5000 zł jest sumą adekwatną, w pełni rekompensującą krzywdę – ból, cierpienie fizyczne i psychiczne jakich w wyniku popełnienia przez oskarżonego czynu zabronionego doznał pokrzywdzony, podczas gdy prawidłowa wykładnia przywołanych przepisów winna prowadzić do wniosku, iż wobec kompensacyjnego charakteru przepisu art. 445 § 1 kc, do którego ma zastosowanie zadośćuczynienie orzeczone na podstawie art. 46 § 1 kk, kwota przyznana na rzecz oskarżyciela posiłkowego jest nieadekwatna do doznanej krzywdy
i winna ulec podwyższeniu,

2.  z ostrożności procesowej – rażącą niewspółmierność środka karnego (łagodność) poprzez orzeczenie względem oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego zadośćuczynienia pieniężnego w kwocie 5000 zł,
w sytuacji, w której zasadnym jest orzeczenie tego środka w większym rozmiarze, które mogłoby faktycznie zrekompensować doznaną krzywdę zwłaszcza mając na uwadze okoliczności popełnionego przez oskarżonego przestępstwa tj. działanie w miejscu zamieszkania pokrzywdzonego,
w obecności jego bliskich, spowodowanie istotnych obrażeń na twarzy pokrzywdzonego wymagających ingerencji chirurgicznej i stomatologicznej, doznanego bólu i cierpienia fizycznego i psychicznego.

Podnosząc te zarzuty skarżący wnosił o:

1.  zmianę punktu V zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec A. C. na rzecz J. S. kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,

2.  zasądzenie od oskarżonego kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed Sądem II instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Z treści apelacji wynika, iż skarżący kwestionuje jedynie zawarte w zaskarżonym wyroku orzeczenie dotyczące obowiązku naprawienia szkody i to tylko w zakresie dotyczącym wysokości zasądzonej kwoty. Skarżący nie odnosi się natomiast krytycznie do poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń tak co do przebiegu będącego przedmiotem osądu zdarzenia, zasady odpowiedzialności oskarżonego, oceny prawnej czynu i rozstrzygnięć
o karze. Na rozprawie w dniu 7 czerwca 2013 r. pełnomocnik pokrzywdzonego działającego jako oskarżyciel posiłkowy złożył wniosek który określił jako „wniosek o naprawienie szkody poprzez zadośćuczynienie i zapłatę przez oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego kwoty 20.000 zł”. Sama treść wniosku nie jest precyzyjna bowiem nie wiadomo czy wnioskodawcy chodzi o naprawienie wyrządzonej szkody, czy o zasądzenie zadośćuczynienia czy o obydwa te elementy łącznie.

Wniosek nie zawiera pisemnego uzasadnienia. Ma rację skarżący wyrażając w apelacji pogląd o stosowaniu w przypadku orzekania o zadośćuczynieniu zasad prawa cywilnego. Jedną z takich zasad zawiera przepis art. 232 kpc nakładający obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów na tego kto z faktów tych wywodzi skutki prawne.
W rozpatrywanym przypadku na oskarżycielu posiłkowym i jego pełnomocniku spoczywał obowiązek wskazania dowodów mających stanowić podstawę tak dla ustalenia wysokości kwoty odszkodowania jak i zadośćuczynienia. Tymczasem w toku przewodu sądowego ani oskarżyciel posiłkowy ani jego pełnomocnik w tym zakresie nie wykazali aktywności aby wskazać i udowodnić fakty o których mowa w apelacji a które miały stanowić podstawę ich żądań. Nie można zatem za skuteczne uznać twierdzeń apelacji zarzucających Sądowi Rejonowemu nie wzięcie pod uwagę faktów i wynikających z nich ocen których oskarżyciel posiłkowy i jego pełnomocnik nie wskazali i nie podjęli nawet prób ich udowodnienia
i w konsekwencji uznania apelacji za zasadną.

Sąd Rejonowy zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego tytułem zadośćuczynienia kwotę 5000 zł ustalając jej wysokość - jak to wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku – stopniem uszkodzenia ciała pokrzywdzonego, czasem trwania niezdolności do pracy oraz wpływu stopnia uszkodzenia ciała na zdolności zarobkowe oskarżyciela posiłkowego. Ustalając tę kwotę Sąd podkreślił, iż pokrzywdzony przeszedł jedynie operację repozycji nosa, a okres leczenia i rekonwalescencji pokrzywdzonego trwał przez 2 miesiące. Uwzględniając te elementy kwota zadośćuczynienia nie jest zaniżona
i spełni cele wynikające z przepisu art. 46 § 1 kk.

Godzi się w tym miejscu zauważyć, co słusznie podkreślił w apelacji skarżący, iż Sąd Rejonowy popadł w tym zakresie w sprzeczności zasądzając w wyroku kwotę zadośćuczynienia zaś uzasadniając orzeczenie i wysokość nawiązki o której mowa
w przepisie art. 46 § 2 kk. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i wymienionej wyżej podstawy orzeczenia zadośćuczynienia i nawiązki są w istocie te same, a apelacja nie zawiera zarzutu błędnej podstawy prawnej orzeczonej kwoty 5000 zł. Sąd Okręgowy uznał sformułowanie uzasadnienia w omawianym zakresie za przejaw niedbalstwa nie mającego jednak wpływu na treść zawartego w zaskarżonym wyroku a kwestionowanego orzeczenia.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy na zasadzie art. 437 § 1 kpk orzekł jak w wyroku, orzeczenie o kosztach sądowych za II instancje oparto na przepisie art. 626 § 1, 627 kpk oraz art. 13 pkt 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

/SSO Andrzej Ślusarczyk/ /SSO Wojciech Arczyński/ /SSO Anna Szeliga/