Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 lipca 2019 r.

Sąd Rejonowy w G. Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Beata Malinowska

Protokolant: Natalia Tomaszewska

Prokurator : Jakub Łamek

Przy udziale oskarżyciela Naczelnika (...)

(...) (...) w T.: H. C.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lipca 2019 r. sprawy

A. R. (1) - s. A. i A. z domu J., urodz. (...) w K., obywatelstwa rosyjskiego, adres zamieszkania, ul.(...), (...)-(...) S., karanego

oskarżonego o to, że

Pełniąc funkcję prezesa zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...), urządzał gry nie później niż dnia 25.11.2015 r. na automatach: (...) M. o nr (...), H. (...) o nr (...), G. (...) o nr (...), w lokalu: Punkt Przyjmowania Zakładów (...) ul. (...) (...)-(...) G., wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych z dnia 19.11.2009 r. (Dz. U. z 2016 roku poz. 471),

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks

orzekł:

stosując na podstawie art. 2 § 2 kks przepisy obowiązujące w brzmieniu do dnia 31 marca 2017 r.

I.  Oskarżonego A. R. (2) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest występku z art. 107 §1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks i za to, na podstawie art. 107 §1 kks, wymierza mu karę grzywny w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za równoważną kwocie 80 (osiemdziesiąt) złotych;

II.  Na podstawie art. 30 §5 kks orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci:

a)  automatu (...) M. nr (...)

b)  automatu H. (...) nr (...)

c)  automatu G. (...) nr (...)

przechowywanych w magazynie Urzędu Celnego w T. pod pozycją D (...) przez zniszczenie,

III.  Zasądza od oskarżonego A. R. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1200 zł tytułem opłaty oraz obciąża go wydatkami poniesionymi w toku postępowania w wysokości 140 zł.;

II K 1160/18

UZASADNIENIE

A. R. (1), pełnił funkcje Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. . W dniu 25 listopada 2015r. w Punkcie Przyjmowania Zakładów (...) przy ul. (...) w G., gdzie działalność gospodarczą prowadzi firma (...) sp. z o.o. Z. Ł. , funkcjonariusze Urzędu Celnego w T. ujawnili włączone i gotowe do gry automaty do gier : (...) M. typ bębnowy, nr (...), H. W. typ bębnowy , nr (...) i G. H. typ bębnowy nr (...) , których właścicielem był (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. . A. R. (1) jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. podpisał ze Z. Ł. umowę najmu powierzchni użytkowej w celu urządzania przez Spółkę (...) gier na automatach. Obsługą tych automatów zajmowali się pracownicy (...) Sp. z o.o. Funkcjonariusze Urzędu Celnego dokonali oględzin automatów , przeprowadzono także eksperymenty dotyczące odtworzenia możliwości gier na automatach. Ustalono w ten sposób, że przeprowadzane na nich gry miały charakter losowy, tj. ich wynik był niezależny od zręczności czy szybkości reakcji grającego a od układów elektronicznych sterujących grami . Automaty nie posiadały poświadczenia rejestracji . (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. nie posiadała zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie urządzania i prowadzenia tego rodzaju gier . Podczas eksperymentu automaty nie wypłaciły gotówki .

(dowód: zeznania świadka Z. Ł. – k. 1376, 907v-908,262v ;

zeznania świadka A. K. k- 1376,939v,

zeznania świadka J. W. k-1376, 939v-940,

zeznania świadka M. E. k- 1376,940,

zeznania świadka M. P. k- 1376, 940,

protokół z kontroli z załącznikiem - k. 2-4,

protokół oględzin- k.7-8,

umowa k- 10-11,

płyta DVD k- 15

centralna informacja z Krajowego Rejestru Sądowego k- 48-50)

A. R. (1) był do tej pory 68 razy karany za przestępstwa z art. 107 par. 1 kks

( dowód: karta karna - k. 1365-1371)

Oskarżony A. R. (1) w toku postępowania przygotowawczego i sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego i wyjaśnił ,że w świetle znanych mu orzeczeń sądów i przepisów prawa a nadto opinii biegłych dotyczących tych automatów nie powinien mieć postawionych zarzutów karnych.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego A. R. (1) – k. 1376, 296v-297 )

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego.

Oskarżony był Prezesem Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. do której należały automaty do gier zainstalowane w Punkcie Przyjmowania Zakładów (...) przy ul. (...) w G.. Fakt ten znalazł też potwierdzenie w zeznaniach świadków Z. Ł. i M. P..

Z zeznań świadków A. K. , J. W. i M. E. wynikało też jednoznacznie ,że przeprowadzane na automatach gry miały charakter losowy, tj. ich wynik był niezależny od zręczności czy szybkości reakcji grającego a od układów elektronicznych sterujących grami . Sąd nie miał wątpliwości co do wiarygodności zeznań świadków, w szczególności biorąc pod uwagę wyniki przeprowadzonej przez pracowników urzędu celnego kontroli automatów do gier.

Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego kwestionującego swe sprawstwo i winę sprzeciwiał się również protokół kontroli, z którego wynikało, że gry na automatach miały charakter losowy. Sąd dał wiarę tym dokumentom, a także innym dokumentom zgromadzonym w sprawie, gdyż z urzędu, a także na wniosek stron nie zakwestionowano ich autentyczności oraz prawdziwości.

Ustalonemu charakterowi gier nie sprzeciwiały się dokumenty prywatne (k.875-880) a także zeznania świadków M. S. (1) i M. S. (2) gdyż odnosiły się do stanu automatów z dnia sporządzenia dokumentów prywatnych a nie do stanu automatów z dnia kontroli pracowników urzędu celnego.

A. R. (1) został oskarżony o czyn z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9§3 k.k.s.

Biorąc pod uwagę stan prawny obowiązujący w okresie zarzucanym w akcie oskarżenia, a więc okres do 25 listopada 2015 r., Sąd, stosując regułę przewidzianą w art. 2 § 2 k.k.s., ocenił zasadność zarzutu z punktu widzenia treści art. 107 § 1 k.k.s. oraz ustawy o grach hazardowych w brzmieniu obowiązujących w tym czasie. Z tego punktu widzenia należy wskazać, że odpowiedzialności karnej za przestępstwo skarbowe przewidziane w art. 107 § 1 k.k.s. podlegał ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządzał lub prowadził grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny. Zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę stan faktyczny ustalony w sprawie należało przyjąć, że oskarżony wyczerpał znamiona czynu co do automatów wymienionych w akcie oskarżenia.

Oskarżony w swych wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie ma jednak wątpliwości, że reprezentował (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. której własnością były automaty do gier zainstalowane w Punkcie Przyjmowania Zakładów (...) przy ul. (...) w G.. Były one też użytkowane przez klientów. Zatem, w świetle treści §3 art. 9 k.k.s. - odpowiada on za przestępstwo skarbowe jak sprawca.

Ustalenie, że oskarżony A. R. (1) urządzał gry na automatach, w dalszej kolejności powodowało konieczność rozważenia, czy swym zachowaniem działał wbrew przepisom ustawy. Przytoczone wymaganie przewidziane w art. 107 § 1 k.k.s., aby prowadzenie gier na automatach miało miejsce „wbrew przepisom ustawy” powoduje, że warunków prowadzenia tego typu gier należy poszukiwać w przepisach ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Oceniając spełnienie przez oskarżonego A. R. (1) tych warunków, Sąd odwołał się wyłącznie do treści art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, z pominięciem treści art. 14 ust. 1 tej ustawy. Wniosek ten wynikał z aprobaty poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 19 stycznia 2017 r., I KZP 17/16, OSNKW 2017, nr 2, poz. 7. Wedle najwyższej instancji sądowej - kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. UE L z 1998 r. Nr 204, s. 37 ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 KKS przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 KKS, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony. Ponadto należy też jednak zauważyć ,że ustawa z dnia 12 czerwca 2015r. , o zmianie ustawy o grach hazardowych , która weszła w życie z dniem 3 września 2015r. została notyfikowana Komisji Europejskiej w dniu 5 listopada 2014r, a więc należało przyjąć ,że w okresie zarzucanego oskarżonemu czynu obowiązywała już także znowelizowana ustawa „ o grach hazardowych”.

Stosując przytoczony pogląd do stanu faktycznego niniejszej sprawy należało przyjąć, że oskarżony A. R. (1) nie spełnił wymagania przewidzianego w art. 6 ust. 1 oraz w art. 14 ust. 1 cytowanej ustawy o grach hazardowych. Wedle dyspozycji tych przepisów w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu działalność w zakresie gier na automatach mogła być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji lub zezwolenia na prowadzenie kasyna gry. Jak wynika z protokołów kontroli, oskarżony (reprezentowana przez niego spółka) nie posiadał koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych, w tym gier na automatach, które to gry nie były prowadzone w kasynie .

Mając na względzie stan faktyczny ustalony w niniejszej sprawie należało przyjąć, że oskarżony A. R. (3) prowadził gry na automatach bez wymaganej koncesji na prowadzenie kasyna gry lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych, w tym gier na automatach, które to gry nie były prowadzone w kasynie czym wyczerpał znamiona art. 107 § 1 k.k.s.. W ocenie Sądu w sprawie tej nie zachodzi też powaga rzeczy osądzonej gdyż czyn zarzucany oskarżonemu dotyczy innych miejsc i automatów niż te za które został on skazany w innych sprawach.

W toku postępowania Sąd nie doszukał się okoliczności ograniczających lub wyłączających winę oskarżonego. W szczególności w tej sprawie brak było okoliczności odwołujących się do tego, że oskarżony działał pod wpływem błędu. Oskarżony pełnił funkcję prezesa zarządu Spółki w okresie objętym aktem oskarżenia. Spółka te zajmowała się działalnością prowadzoną w taki sam sposób , tj. na urządzaniu gier na automatach . Wobec powyższego należy uznać ,że jako od przedsiębiorcy , który prowadzi działalność zarobkową w dziedzinie podlegającej reglamentacji przez państwo , stosować należy inne, podwyższone w stosunku do przeciętnego obywatela – standardy . Oskarżony wiedział o rozbieżnościach interpretacyjnych dotyczących notyfikacji , spośród których wybrał taką wykładnię , która mogła przynieść mu dodatkowe dochody. Tym samym w sposób świadomy podjął ryzyko , że wybrana przez niego wykładnia nie zostanie zaaprobowana przez organy prowadzące postępowanie przygotowawcze i sądy , w konsekwencji czego być może poniesie odpowiedzialność karno-skarbową. Ponadto oskarżony nie wykorzystał trybu z art. 2 ust. 6 ustawy o grach hazardowych , który pozwoliłby na uzyskanie decyzji Ministra Finansów ostatecznie ustalającej charakter urządzeń , którymi się posługiwał. W świetle przypadków kwestionowania legalności automatów do gier w wielu sprawach dotyczących działalności o podobnym charakterze , w tym zatrzymania takowych i wydawania wyroków skazujących ,zaś z drugiej strony orzeczeń umarzających postepowanie i uniewinniających , byłoby to zachowanie racjonalne i świadczące o braku zgody na ewentualność naruszania prawa. Ponadto należy tez zauważyć ,że od 2010r funkcjonariusze celni wielokrotnie zatrzymywali automaty do gier należące do spółki (...) w takich miejscowościach jak C. , W., B., R. i Ł. a automaty nie posiadały poświadczeń rejestracji oraz urządzenia te miały charakter gier losowych i były prowadzone w celach komercyjnych co tym bardziej wskazywało na to ,że oskarżony zdawał sobie sprawę , z tego że jego interpretacja prawa nie jest akceptowana przez Urzędy Celne tym bardziej ,że ustawa o grach hazardowych została uchwalona zgodnie z polskimi przepisami i nie została uchylona we właściwym trybie.

W świetle powyższych okoliczności, branych pod uwagę przy wymiarze kary Sąd uznał, że oskarżonemu należy wymierzyć karę 150 stawek dziennych grzywny. Zdaniem Sądu kara wymierzona oskarżonemu stanowi zadośćuczynienie dyrektyw przewidzianych w art. 13 § 1 k.k.s. Przede wszystkim jest ona, z uwagi na jej wysokość, odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu przestępnego. Kara ta nie przekracza stopnia winy oskarżonego, a także odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej i uprzedniej karalności oskarżonego.

Wymierzona kara nie pomija również względów związanych z potrzebą realizacji prewencji generalnej. W ocenie Sądu, stanowi ona wszakże sygnał dla środowiska oskarżonego, że popełnienie wymienionego czynu nie jest bezkarne, lecz związane z określoną dolegliwością finansową. Określając wysokość jednej stawki dziennej kary grzywny Sąd miał, na podstawie art. 23 § 3 k.k.s., na uwadze, że oskarżony pełni funkcję prezesa zarządu spółki (...) i nie ma nikogo na utrzymaniu oraz jest kawalerem (k. 296 .). Dlatego też Sąd ustalił wysokość jednej stawki kary grzywny za równoważną kwocie 80 zł, a więc wyższą od 1/30 minimalnego wynagrodzenia za pracę. Z tych względów orzeczono jak w punkcie I-szym wyroku.

O przepadku automatów do gier orzeczono na podstawie art. 30 § 1 i 5 k.k.s. jak w punkcie II wyroku.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. oraz ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę oraz obciążono go wydatkami.