Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 39/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 08.11.2019r. w sprawie II K 337/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na wynik orzeczenia tj. art. 7 K.p.k. przez dokonanie sprzecznej z zasadami logiki I doświadczenia życiowego oceny dowodów w postaci zeznań świadków:

a) Y. I., P. R. oraz wyjaśnień oskarżonego dotyczących istniejącego konfliktu pomiędzy prostytutkami narodowości bułgarskiej oraz ich opiekunów wobec prostytutek narodowości polskiej, gdzie zeznania V. I. nie są jednorodne, jej uzasadniona obawa przed oskarżonym jest wątpliwa z uwagi na fakt, że do dnia wydania wyroku nadal uprawiała nierząd, zeznania P. R. nie zostały skonfrontowane w postępowaniu sądowym;

b) Y. B., która zeznała, że w okresie objętym zarzutem oskarżony woził ją do pracy, spędzał czas w jej mieszkaniu, potwierdziła wyjaśnienia oskarżonego w zakresie miejsca jego przebywania w okresie 4 lutego 2019 roku oraz, że nie wykazywał jakiegokolwiek agresywnego zachowania wobec niej, co jest sprzeczne z zeznaniami V. I. oraz P. R. j- osoby te według wyjaśnień oskarżonego były z nim skonfliktowane;

c) A. S. (1), która zeznała, że oskarżony nigdy nie wykazywał wobec niej agresywnych zachowań;

d) K. J., R. S., którzy potwierdzili wyjaśnienia oskarżonego w zakresie jego pobytu poza miejscem zamieszkania w okresie od 18 stycznia do 21 stycznia 2019 roku, z zeznań S., B., P., (...) wynika, że oskarżony zawsze nosił telefon przy sobie, a okoliczność ta jest istotna dla potwierdzenia wyjaśnień oskarżonego i ustalenia prawdy materialnej;

e) oskarżonej D. P. oraz świadka E. W., gdy zeznania te nie zasługiwały na walor wiarygodności, ponieważ obie wymienione miały interes w tym, by ustalić wersję najbardziej korzystną dla oskarżonej;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ocena materiału dowodowego dokonana przez sąd rejonowy jest prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk.

Sąd pierwszej instancji zasadnie przyjął za miarodajne dla poczynionych ustaleń zeznania pokrzywdzonych V. I., P. R. i M. G.. W toku przebiegu całego procesu były one konsekwentne, logiczne i przekonujące, a w konsekwencji wiarygodne z punktu widzenia zasad wiedzy i doświdczenia życiowego.

Pokrzywdzona V. I. precyzyjnie wskazała w swoich zeznaniach, że oskarżony wielokrotnie zastraszał ją, żądając zapłaty za to, że świadczyła usługi seksualne w miejscu, w którym – jak twierdził – mogą to czynić tylko pozostające pod jego opieką kobiety, a w dniu 04.02.2019 roku kiedy to stanowczo sprzeciwiła się spełnieniu tożsamego żądania szarpał ją, siłą włożył jej rękę pod biustonosz poszukując tam pieniędzy, po czym popchnął ją na ziemię. Natomiast w dniu 7 lutego 2019 roku oskarżony stosował przemoc fizyczną i artykułował groźby wyrządzenia krzywdy fizycznej również wobec P. R., która podobnie jak ona uprawiała nierząd na trasie w miejscowości K..

Z kolei relacja P. R. jednoznacznie wskazuje, iż oskarżony po tym jak w ostatnio wskazanej dacie odmówiła mu zapłaty haraczu, uderzył ją w głowę, a następnie chwytając za kurtkę ciągnął ją po ziemi i odgrażał się, że ją zabije. Zeznania tej ostatniej pokrzywdzonej korespondowały z zeznaniami V. I., która na rozprawie głównej potwierdziła, że takie agresywne zachowanie ze strony oskarżonego miało miejsce wobec P. R. a świadek była jego naocznym obserwatorem. To spiętrzenie agresji (...) wywołało, a wręcz spotęgowało u niej obawy, iż jest on zdolny do wyrządzenia krzywdy, w związku z czym zdecydowała się udać wraz z P. R. na policję i złożyć zawiadomienie o przestępstwie. Nie sposób także pominąć tego, że oskarżony podobnych zachowań wobec V. I. dopuszczał się już znacznie wcześniej, bo w 2016 roku. V. I. wówczas świadczyła swoje usługi towarzyskie w okolicy P.. W sytuacji kiedy działania podsądnego wywołały u niej obawę zrealizowania jego gróźb dokonania gwałtownego zamachu na jej zdrowie i życie , udała się na policję, aby doprowadzić do jego ukarania, do czego ostatecznie nie doszło, ponieważ oskarżony skutecznie zastraszył pokrzywdzoną, w wyniku czego cofnęła wniosek o ściganie i sprawa została umorzona.

Również zeznania trzeciej pokrzywdzonej M. G. wskazywały na to, że (...) zdolny był do zobrazowanej przez obywatelki bułgarskie agresywnej i bezwzględnej postawy. Również wymuszając na tejże posłuszeństwo w przekazywaniu mu pieniędzy w zamian za możliwość świadczenia usług towarzyskich przy trasie w miejscowości K., użył wobec niej przemocy uderzając ją w twarz oraz szarpiąc i popychając, a przy próbie wezwania policji, wyrwał jej telefon i rzucając o podłoże dokonał jego uszkodzenia

Relacja M. G. w pełni korespondowała z wyjaśnieniami współoskarżonej D. P. , która to towarzyszyła (...) podczas zajścia, kiedy ten domagał się od pokrzywdzonej zapłaty za możliwość uprawniania prostytucji przy drodze krajowej nr (...) w miejscowości K.. D. P. potwierdziła, iż oskarżony był agresywny wobec M. G., szarpał ją doprowadzając do jej upadku, uderzył ją w twarz a w sytuacji kiedy ta chciała zadzwonić na policję wyrwał jej telefon i rzucał nim powodując jego rozbicie. Wyjaśnienia te w zakresie przebiegu zdarzenia z udziałem M. G. z dnia 7 lutego 2019 r. zostały przez sąd orzekający ocenione prawidłowo, z uwzględnieniem wszystkich okoliczności wynikających ze zgromadzonego materiału dowodowego.

Nieudolna okazała się zatem próba zdyskredytowania wiarygodności zeznań wszystkich pokrzywdzonych poprzez twierdzenie, że wymienione jak i ich opiekunowie są skonfliktowani z oskarżonym, wobec zaistnienia sporu, czy to prostytutki narodowości bułgarskiej czy polskiej mają zajmować miejsce przy drodze w miejscowości K.. Sugerowanie zatem przez skarżącego, że pokrzywdzone pozostają w zmowie i w sposób bezpodstawny pomawiają oskarżonego o przestępne zachowania, aby wyeliminować go z terenu, na którym to wykonują swoją pracę, ocenione być musi jako gołosłowne i nieznajdujące potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Analiza zeznań świadków Y. B., A. S. (2), K. J. i R. S. niewątpliwie prowadzi do konstatacji, iż wspierały one linię obrony oskarżonego i były nastawione na zapewnienie mu alibi.

Sąd pierwszej instancji dołożył wszelkiej staranności by uczynić zadość zasadzie bezpośredniości i doprowadzić do przesłuchania pokrzywdzonych P. R. oraz M. G. przed swoim obliczem. Jednakże czynności podjęte w tym zakresie, z wykorzystaniem policji, nie doprowadziły do ujawnienia miejsca ich pobytu , o czym świadczą pisma policyjne z dnia 01.09.2019 roku oraz 14.10.2019 roku.. W tej sytuacji sąd ten miał podstawy procesowe, aby zgodnie z art. 391 & 1 kpk poprzestać na odczytaniu zeznań złożonych przez wymienione pokrzywdzone w postępowaniu przygotowawczym, choć nieprawidłowo uzasadnił swoją decyzję podnosząc że bezpośrednie przesłuchanie świadków nie było niezbędne.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zebrany w toku postępowania pierwszoinstancyjnego materiał dowodowy, został przez sąd rejonowy oceniony prawidłowo i wszechstronnie, a jego całokształt dawał wystarczające podstawy, by uznać oskarżonego winnym popełnienia przypisanego mu czynu ciągłego.

3.2.

Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na wynik orzeczenia tj. art 5 § 2 k.p.k. przez rozstrzygnięcie pozostających w sprawie wątpliwości z naruszeniem zasady in dubio pro reo, gdzie w przedmiotowej sprawie pozostały niewyjaśnione okoliczności dotyczące opiekunów pokrzywdzonych -mężczyzn bułgarskiej narodowości , którzy byli w konflikcie z oskarżonym i mieli cel w tym, by ich podopieczne składały fałszywe zeznania, również z analizy opinii biegłego chirurga nie wynika, kto zadał pokrzywdzonej R. opisane urazy, natomiast na rękach oskarżonego nie zostały stwierdzone obrażenia w postaci otarć naskórka, które powstałyby po zadaniu ciosów w czoło;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dla stwierdzenia naruszenia zasady in dubio pro reo, przewidzianej w art. 5 § 2 kpk, nie są miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, a jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd istotnie powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie, czy w świetle realiów danej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W sytuacji, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary zeznaniom pokrzywdzonych, a odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego i wspierających ich treść zeznaniom świadków, nie można mówić o obrazie art. 5 § 2 kpk.

W okolicznościach niniejszej sprawy, wbrew twierdzeniom skarżącego, sąd rejonowy poczynił pewne ustalenia faktyczne. To, iż były niekorzystne dla oskarżonego nie oznacza jednak, iż sąd ten uchybił regule wyrażonej w art .5 § 2 kpk. Oceniając całokształt materiału dowodowego i okoliczności ujawnione w toku rozprawy głównej doszedł bowiem do uprawnionego wniosku, iż nie było wątpliwości co do tego, że oskarżony dopuścił się wszystkich zarzucanych mu zachowań. Odnosząc się do argumentacji obrony co do braku wskazania w opinii sądowo medycznej sprawcy stwierdzonych obrażeń podnieść jedynie należy, iż dowód tego rodzaju nigdy nie personalizuje wykonawcy zadanego ciosu lecz stwierdza stopień prawdopodobieństwa mechanizmu powstania urazu, przedstawionego przez osobę pokrzywdzoną. Natomiast niewystępowanie otarć naskórka na dłoniach oskarżonego po zadaniu uderzenia ofierze nie może stanowić wystarczającego kontrargumentu uwiarygadniającego negowanie udziału w przestępstwie.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

P. R. (1) i V. lbryamova

3.3.

Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na wynik orzeczenia tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. przez nieuzasadnione oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego (...) o zwrócenie się do K. w P. o ustalenie, czy przy drodze krajowej (...) w miejscowości K. w dalszym ciągu P. R. (2) i V. I. trudnią się prostytucją, gdzie wniosek taki nie zmierzał do przedłużania postępowania, natomiast ustalenie tych okoliczności miało na celu dążenie do prawdy materialnej i potwierdzenia okoliczności wskazywanych przez oskarżonego bądź przez pokrzywdzone;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Bez znaczenia dla ustalenia czy oskarżony wypełnił znamiona zarzuconego mu czynu ciągłego był fakt świadczenia w dalszym ciągu przez P. R. i V. I. usług towarzyskich na trasie w miejscowości K..

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek bezzasadny z przyczyn opisanych powyżej.

3.4.

Bąd w ustaleniach faktycznych będący wynikiem błędu w ocenie materiału dowodowego polegający na uznaniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, gdzie z:

a) zeznań świadków A. S. (2) i Y. B. wynika, że w okresie od 18 stycznia do 21 stycznia 2019 roku przebywał kilkadziesiąt kilometrów od P. na imprezie rodzinnej, co potwierdza także analiza (...) z telefonu komórkowego, który jak wynika z zeznań świadków zawsze nosi przy sobie,

b) zeznań pokrzywdzonych, gdzie z wyjaśnień oskarżonego wynika, że pokrzywdzonymi opiekowali się bułgarscy mężczyźni, którzy walczyli o miejsce do świadczenia usług seksualnych przez swoje podopieczne, co wskazuje na konflikt pomiędzy nimi a oskarżonym i uzasadnioną chęć wyeliminowania oskarżonego jako rzekomego opiekuna polskich prostytutek i składania fałszywych zeznań, co znajduje potwierdzenie w zachowaniu V. I. , która nie złożyła zawiadomienia na zachowanie oskarżonego bądź jego znajomych, wychodziła na zakupy i świadczyła usługi seksualne na trasie w miejscowości K. po złożeniu zeznań przed sądem w dniu 22 lipca 2019 roku;

c) zeznań świadków S., B., które spotykały się z oskarżonym i nigdy wobec nich nie stosował przemocy i nie był agresywny;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut związany z faktem przebywania oskarżonego w okresie od 18 stycznia do 21 stycznia 2019 roku u rodziny poza miejscem jego zamieszkania stał się bezprzedmiotowy, jako że okres popełnienia przez niego zarzucanych mu zachowań został ograniczony do terminu 1 - 7 lutego 2019 roku , o czym będzie mowa poniżej.

Sugestie skarżącego, że pokrzywdzone pozostają w zmowie i w sposób bezpodstawny pomawiają oskarżonego o popełnienie przestępstw, aby wyeliminować go i pozostające pod jego opieką kobiety z terenu, na którym to świadczone były przez pokrzywdzone w inkryminowanym okresie usługi towarzyskie są gołosłowne, jako że nie znajdującą potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Sąd merytoryczny słusznie uznał, iż zeznania świadków A. S. (2) i Y. B. stanowiły nieudolną próbę wsparcia linii obrony oskarżonego. Świadkowie ci nie mieli żadnych informacji o zdarzeniach będących przedmiotem niniejszej sprawy. Jako osoby znane oskarżonemu miały interes w tym, aby dążyć do rozstrzygnięcia procesu na korzyść oskarżonego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek bezzasadny z przyczyn opisanych powyżej

3.5.

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na tym, że oskarżony wypełnił znamiona zarzucanych mu czynów, gdzie okoliczność w postaci ewentualnego zamiaru w zakresie wymuszenia w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nie zostały wykazane w przedmiotowym postępowaniu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prawidłowe jest ustalenie sądu pierwszej instancji, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Nader zaś oczywistym jest, że bezpośrednio wyrażone do pokrzywdzonych przez oskarżonego żądanie zapłaty kwoty pieniężnej, przy równoczesnym kierowaniu groźby zamachu na życie i zdrowie w celu uzyskania tej kwoty, jest działaniem cechującym się zamiarem bezpośrednim, ukierunkowanym na osiągnięcie korzyści majątkowej.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek bezzasadny z przyczyn opisanych powyżej.

3.6.

Rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat, gdzie kara ta jest rażąco wygórowana, sankcja w tym wymiarze nie jest proporcjonalna do stopnia winy, zachowania oskarżonego przed popełnieniem zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie sądu okręgowego surowość orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności nie jest nadmierna. Zważyć należy, iż działania podejmowane przez wymienionego w ramach przypisanego mu czynu ciągłego, polegały na próbie wymuszenia pieniędzy od pokrzywdzonych, a więc była to działalność, która miała przynosić mu stały dochód . Oskarżony był przy tym nieustępliwy i agresywny. Nie ograniczał się tylko do zastraszania pokrzywdzonych, stosował wobec nich również przemoc fizyczną. W tej sytuacji nie sposób dostrzec okoliczności, które uzasadniałyby złagodzenie kary pozbawienia wolności. Kara 4 lat pozbawienia wolności jest taką dolegliwością, która ma szansę stanowić formę ostrzeżenia nie tylko dla innych ludzi, ale przede wszystkim dla samego podsądnego, gdyż niższa kara mogłaby być dla niego swoistym przyzwoleniem dla dalszego naruszania prawa, zwłaszcza że poczuł się bezkarny po wcześniejszym wycofaniu wniosku o ściganie przez V. I..

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego kary 1 roku pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd rejonowy błędnie zastosował art 12 kk w kwalifikacji prawnej czynu przypisanemu oskarżonemu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Artykuł 12§1 kk statuujący instytucję czynu ciągłego odnosi się do zintegrowanych zachowań, stanowiących elementy realizowanego partiami (niejako „na raty”, etapami) jednego przestępstwa, a więc do wypadków, gdy znamiona jednego typu czynu zabronionego realizowane są w kilku odsłonach poprzez dwa lub więcej zachowań tego samego sprawcy, powiązanych ze sobą elementami strony podmiotowej oraz krótkimi odstępami czasu. Analiza zachowań (...), które stały się przedmiotem przypisanego mu czynu wskazuje, że popełnione zostały na szkodę trzech osób pokrzywdzonych.

Tymczasem w art. 12§1 k.k. wskazano, że w sytuacji, gdy przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego. Objaśniany warunek nawiązuje do "dobra ściśle osobistego" jako kryterium przestępstwa ciągłego. Trafnie jednak odnotowano (zob. M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, Czyn ciągły, s. 48), że w art.12 kk nie ma mowy o dobru ściśle osobistym, lecz o dobru osobistym.

Wykładnia zwrotu "dobro osobiste" – jak się wydaje – powinna nawiązywać do propozycji wypracowanych w nauce i orzecznictwie prawa cywilnego; termin "dobro osobiste" jest bowiem terminem, który został użyty w art. 23 KC, a więc w przepisie, w którym w sposób niewyczerpujący wskazano następujące dobra tego rodzaju: zdrowie, wolność, cześć, swobodę sumienia, nazwisko, pseudonim, wizerunek, tajemnicę korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukową, twórczość artystyczną, twórczość wynalazczą oraz twórczość racjonalizatorską. Jedną z takich propozycji sformułował Z. R. , pisząc: "Atrybutem wszystkich osób fizycznych są dobra osobiste. Przepisy prawa cywilnego nie zawierają syntetycznego określenia tego pojęcia, poprzestając tylko na przykładowym ich wyliczeniu (art. 23 KC). Można wszakże przyjąć, że chodzi tu o uznane przez system prawny wartości (tj. wysoko cenione stany rzeczy) obejmujące fizyczną i psychiczną integralność człowieka, jego indywidualność oraz godność i pozycję w społeczeństwie, stanowiącą przesłankę samorealizacji osoby ludzkiej. Są to dobra nieodłącznie związane z człowiekiem, bez względu na jego stopień wrażliwości psychicznej, o charakterze niemajątkowym, nie dają się więc wyrazić w jakichkolwiek kategoriach ekonomicznych, aczkolwiek pośrednio mogą wpływać na sytuację ekonomiczną człowieka (np. opinia dobrego pracownika na jego zarobki)" (zob. Z. Radwański, Prawo cywilne. Część ogólna, Warszawa 1996, s. 135). Odnotujmy, że z przywołanym poglądem konweniuje stanowisko SN. W jednym z orzeczeń (zob. wyr. SN z 20.9.1977 r., IV KR 175/77, OSNKW 1978, Nr 1, poz. 8). Sąd ten przyjął, że: "(…) przesłanką przestępstwa ciągłego w sprawach, w których poszczególne czyny skierowane są przeciwko dobrom ściśle osobistym, takim jak życie, zdrowie, cześć, nietykalność cielesna, jest tożsamość osoby pokrzywdzonej".

Warunek tożsamości pokrzywdzonego jest warunkiem czynu ciągłego tylko wówczas, gdy dobro osobiste jest przedmiotem zamachu. Wyrażenie "przedmiot zamachu" jest przedmiotem interpretacyjnych rozbieżności. Z jednej bowiem strony przyjmuje się, że przedmiotem zamachu jest każde dobro prawne, które atakowane jest zachowaniem się sprawcy, a więc zarówno to, które jest tzw. głównym przedmiotem zamachu (ochrony), jak i to, które jest tzw. pobocznym przedmiotem zamachu (ochrony) (tak w szczególności uchw. SN z 30.3.1972 r., VI KZP 76/71, OSNKW 1972, Nr 5, poz. 79), z drugiej zaś strony podnosi się, że przedmiotem zamachu jest tylko to dobro prawne, które jest głównym przedmiotem zamachu (tak w szczególności uchw. SN z 18.2.1971 r., U 10/70, OSNKW 1971, Nr 6, poz. 94). Właściwym stanowiskiem jest drugie ze wskazanych ujęć; pierwsze prowadziłoby do niedorzecznych rozstrzygnięć – na temat tej kwestii zob. w szczególności M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas , Czyn ciągły, s. 51 i n., na których m.in. zwrócono uwagę, że w razie jego przyjęcia: "(…) dokonane w wyniku z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępach czasu dwa rozboje nie mogłyby być uznane za czyn ciągły ze względu na niespełnienie przesłanki tożsamości pokrzywdzonego. Rozbój (art. 280 KK) stanowi bowiem atak zarówno na rzecz, jak i na nietykalność cielesną, zdrowie a nawet życie osoby. Stąd też w przypadku dokonania dwóch rozbojów w tym samym miejscu i czasie w stosunku do dwóch różnych osób, wykluczone byłoby przyjęcie czynu ciągłego"

Tym samym popełnienie dwóch lub więcej przestępstw z art. 282 k.k. - wymuszeń rozbójniczych, różniących się od rozboju tylko czasem wydania pieniędzy ( rozbój - od razu, wymuszenie rozbójnicze - później ) w stosunku do trzech różnych osób ( jak w przedmiotowej sprawie ) wykluczało przyjęcie konstrukcji czynu ciągłego. Mimo jednak obrazy prawa materialnego przy kwalifikowaniu zachowania oskarżonego, dokonanie korekty w tym zakresie nie jest możliwe ze względu na kierunek zaskarżenia wyroku ( wyłącznie na korzyść oskarżonego ).

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana wyroku w zakresie czasu popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu ciągłego.

Zwięźle o powodach zmiany

Nieprawidłowym postąpieniem sądu rejonowego było przyjęcie, iż przypisany oskarżonemu czyn ciągły popełniony został w okresie od nieustalonego dnia w styczniu 2019 roku do 7 lutego 2019 roku, zważywszy na określenie początkowej daty tego czasookresu. Zważyć należy, iż sąd ten prawidłowo przyjął w pisemnych ustaleniach zaskarżonego wyroku, iż oskarżony pierwszych prób wymuszenia zapłaty za świadczenie usług towarzyskich na trasie w miejscowości K. dokonywał wobec pokrzywdzonej V. I. od 1 lutego 2019 roku. Jest to zgodne z ustaleniami operacyjnymi policji wynikającymi z notatki urzędowej karta 222 mówiącymi, że pokrzywdzona wróciła do Polski po czteromiesięcznym pobycie w Bułgarii w dniu 31 stycznia 2019 roku. Jej procesowa relacja jakoby ten stan rzeczy trwał od połowy stycznia 2019 roku nie jest kwestią fałszywych zeznań lecz konsekwencją zacierania śladów pamięciowych, typowego dla upływającego czasu. Lektura treści uzasadnienia skarżonego orzeczenia wskazuje natomiast, że sąd rejonowy początkową datę czynu ciągłego sprecyzował mając na uwadze zachowanie oskarżonego (...) w stosunku do pokrzywdzonej P. R.. Z zeznań tej ostatniej istotnie wynikało, że na dwa tygodnie przed 7 lutego 2019 roku tj. przed dniem w którym żądając haraczu za uprawianie nierządu stosował groźbę bezprawną i przemoc fizyczną, oskarżony kierował pod jej adresem żądania zapłaty. Zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym przez ww. nie zawierają jednak informacji na temat towarzyszących tymże żądaniom gróźb ( których artykułowanie przyjął sąd rejonowy ), a dokładne rozpytanie na tą okoliczność pokrzywdzonej w postępowaniu rozpoznawczym nie było możliwe, gdyż nie można było doręczyć świadkowi wezwania na rozprawę i przesłuchać go bezpośrednio na rozprawie. Stąd też konieczna była zmiana zaskarżonego wyroku w tym zakresie, polegająca na przyjęciu jako czasu popełnienia czynu ciągłego okresu od 1 lutego 2019 roku do 7 lutego 2019 roku.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

W związku z nieuwzględnieniem apelacji obrońcy oskarżonego (...) - na podstawie art 636 § 1 k.p.k. - sąd odwoławczy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663 j.t.) kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym, zaś na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciążył go opłatą za drugą instancję w kwocie 1600 złotych.

7.  PODPIS