Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z 1 marca 2019 r., wniesionym w postępowaniu nakazowym, powód - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., A. D. (1), B. S. i A. D. (2) kwoty 119.596,04 zł, na którą składają się:

1)  należność główna w wysokości 116.850,49 zł (co dokumentuje umowa przeniesienia własności rzeczy ruchomych oznaczonych co do rodzaju na zabezpieczenie wierzytelności wraz z poręczeniem solidarnym z dnia 26 października 2018 r.) obejmująca - kwotę 10.688,22 zł (x 10) + 9.968,29 zł;

2)  skapitalizowane odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych w kwocie 2.745,55 zł, tj.:

- od kwoty 10.688,22 zł od dnia 01.12.2018 r. do 02.12.2018 r. w wysokości 8,35 zł;

- od kwoty 10.688,22 zł od dnia 01.12.2018 r. do 28.02.2019 r. w wysokości 250,37 zł

- od kwoty 10.688,22 zł od dnia 01.12.2018 r. do 28.02.2019 r. w wysokości 250,37 zł

- od kwoty 10.688,22 zł od dnia 01.12.2018 r. do 28.02.2019 r. w wysokości 250,37 zł

- od kwoty 10.688,22 zł od dnia 01.12.2018 r. do 28.02.2019 r. w wysokości 250,37 zł

- od kwoty 10.688,22 zł od dnia 01.12.2018 r. do 28.02.2019 r. w wysokości 250,37 zł

- od kwoty 10.688,22 zł od dnia 01.12.2018 r. do 28.02.2019 r. w wysokości 250,37 zł

- od kwoty 10.688,22 zł od dnia 01.12.2018 r. do 28.02.2019 r. w wysokości 250,37 zł

- od kwoty 10.688,22 zł od dnia 01.12.2018 r. do 28.02.2019 r. w wysokości 250,37 zł

- od kwoty 10.688,22 zł od dnia 01.12.2018 r. do 28.02.2019 r. w wysokości 250,37 zł

- od kwoty 10.688,22 zł od dnia 01.12.2018 r. do 28.02.2019 r. w wysokości 250,37 zł

- od kwoty 9.968,29 zł od dnia 01.12.2018 r. do 28.02.2019 r. w wysokości 233,50 zł

wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

Ponadto powód wniósł o zasądzenie na swą rzecz solidarnie od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, a także kwoty 173,25 zł z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności, ustalone zgodnie z art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że (...) Sp. z o.o. podnajmował od powoda lokal użytkowy w Ł.. Początkowo pozwana spółka regulowała należności w terminie, jednak z czasem zaprzestała płatności. W dniu 23 października 2018 r. strony zawarły nową umowę podnajmu, a spółka (...) wraz z poręczycielami solidarnymi, pozwanymi w niniejszej sprawie, uznali zadłużenie względem powoda na kwotę 127.538,71 zł - umową przeniesienia własności rzeczy ruchomych oznaczonych co do rodzaju na zabezpieczenie wierzytelności wraz z poręczeniem solidarnym z dnia 26 października 2018 r. Na podstawie tej ostatniej umowy pozwani zobowiązali się do zapłaty wierzytelności wraz z należnościami ubocznymi w dwunastu ratach. Termin płatności pierwszej raty ustalono na 30 listopada 2018 r. Pozwana spółka zapłaciła pierwszą ratę dopiero 3 grudnia 2018 r., stąd zgodnie z brzmieniem §8 umowy, cała wierzytelność stała się natychmiast wymagalna. Powód poinformował pozwaną spółkę i poręczycieli o opóźnieniu, wzywając ich do zapłaty zaległej wierzytelności. Pozwani do chwili wytoczenia powództwa nie spłacili zaległości. (pozew k. 5-8)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 20 marca 2019 r. (Sygn. akt I Nc 100/19) nakazano pozwanym solidarnie zapłatę na rzecz powoda kwoty 119.596,04 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 1 marca 2019 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 5.285,25 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. (nakaz k. 40)

Nakazem uzupełniającym z dnia 26 kwietnia 2019 r. Sąd nakazał pozwanym solidarnie zapłatę na rzecz powoda kwoty 173,25 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności zgodnie z treścią art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. (nakaz uzupełniający k. 54)

W dniu 18 kwietnia 2019 r. pozwany B. S. złożył zarzuty od nakazu zapłaty, w których wniósł o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa w całości. Pozwany podniósł następujące zarzuty: brak podstaw faktycznych i prawnych uzasadniających żądanie pozwu, niewykazanie przez stroną powodową przesłanki niemożności zaspokojenia się w pierwszej kolejności z przedmiotu przewłaszczenia; bezpodstawność żądania pozwu zarówno co do zasady, jak i co do wysokości wobec faktu, że możliwe było zaspokojenie wierzyciela poprzez zatrzymanie przedmiotu przewłaszczenia i zarachowanie na poczet zabezpieczonej wierzytelności; niewłaściwą wykładnię oświadczeń woli stron umowy polegającą na przyjęciu, że uprawnienie powoda do żądania świadczenia przez pozwanych poręczycieli aktualizuje się bez względu na możliwość zaspokojenia wierzytelności z innych źródeł w postaci zabezpieczenia rzeczowego; nadużycie prawa podmiotowego po stronie powodowej polegające na uwzględnieniu roszczenia powoda, który korzysta ze swego prawa niezgodnie z zasadami współżycia społecznego, bowiem celowo działa na szkodę pozwanych poręczycieli. (zarzuty k. 48-52)

W dniu 25 czerwca 2019 r. B. S. wniósł zarzuty od uzupełniającego nakazu zapłaty, domagając się oddalenia powództwa w tym zakresie z uwagi na okoliczność, że w niniejszej sprawie wierzyciel wystąpił już o zwrot kosztów postępowania, tj. o kwotę 5.285,25 zł. (zarzuty k. 69-72)

Zarządzeniem z 1 sierpnia 2019 r. stwierdzono, że nakaz zapłaty z dnia 20 marca 2019 r. jest prawomocny w stosunku do pozwanych: (...) Sp. z o.o. w W., A. D. (3) i A. D. (2) od dnia 7 czerwca 2019 r. (zarządzenie k. 86)

W replice na zarzuty pozwanego powód podniósł, że zaspokojenie się przez wierzyciela z przedmiotu przewłaszczenia na zabezpieczenie nie jest obligatoryjne i nie musi poprzedzać wystąpienia przeciwko poręczycielom solidarnym, albowiem zaspokojenie z przedmiotu przewłaszczenia na zabezpieczenie stanowi prawo wierzyciela, a nie jego obowiązek. (pismo procesowe k. 106-108v)

Do zakończenia postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska procesowe. (protokół rozprawy z 24.01.2020 r. k. 182, 00:07:57-00:14:25)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Sp. z o.o. w W. podnajmowała od (...) Sp. z o.o. w Ł. lokal użytkowy zlokalizowany przy ul. (...) r. 12 w Ł., składający się z hali produkcyjno-magazynowej i dwóch pomieszczeń socjalnych, a od 23 października 2018 r. także przylegający bezpośrednio do lokalu plac. (okoliczności niesporne, umowa podnajmu z 23.10.2018 r. k. 21-24)

Początkowo spółka (...) regulowała na rzecz powodowej spółki należności z tytułu czynszu oraz opłat eksploatacyjnych w terminie. Z czasem pozwana spółka zaprzestała płatności, co doprowadziło do powstania zadłużenia na kwotę 127.538,71 zł oraz rozwiązania umowy najmu z 11 października 2017 r. przez wynajmującego. W dniu 23 października 2018 r. strony zawarły nową umowę podnajmu, zaś (...) Sp. z o.o. wraz z poręczycielami solidarnymi ( (...) spółki (...)): A. D. (1), B. S. i A. D. (2) - uznali wskazane wyżej zadłużenie wobec powodowej spółki w umowie przeniesienia własności rzeczy ruchomych oznaczonych co do rodzaju na zabezpieczenie wierzytelności wraz z poręczeniem solidarnym z dnia 26 października 2018 r.

W §2 umowy przeniesienia własności na zabezpieczenie wierzytelności przewłaszczający – spółka (...), przeniósł na spółkę (...) własność ruchomości (maszyny i urządzenia), których łączną wartość określono na kwotę 79.700 zł netto. Jednocześnie spółka (...) wyraziła zgodę na pozostawienie przewłaszczonych ruchomości w posiadaniu spółki (...) oraz na ich bezpłatne używanie przez przewłaszczającego (§5 i §7 umowy przewłaszczenia). Na podstawie tej umowy spółka (...) zobowiązywała się wobec powódki spłacić opisaną wyżej wierzytelność w kwocie 127.538,71 zł wraz z należnościami ubocznymi (w postaci dalszych odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych na wypadek nieterminowego spłacania wierzytelności) w dwunastu ratach zgodnie z ustalonym w umownie harmonogramem spłat - 11 rat po 10.688,22 zł oraz ostatnia 12 rata w kwocie 9.968,29 zł. Pozostali pozwani: A. D. (1), B. S. i A. D. (2) udzielili solidarnego poręczenia w rozumieniu art. 876-887 k.c. za zobowiązania pozwanej spółki, a poręczenie to obejmowało nie tylko samą wierzytelność, ale również dalsze zobowiązania wynikające z umowy podnajmu z 23 października 2018 r., istniejące zarówno w dacie udzielenia poręczenia, jak i te, które mogły powstać w przyszłości w związku z umową podnajmu, zastrzegając jednocześnie, że zobowiązanie poręczycieli ograniczone jest do kwoty 250.000 zł oraz jest terminowe i pozostaje w mocy do 31 maja 2021 roku. Poręczyciele oświadczyli, że zobowiązanie z tytułu solidarnego poręczenia wykonają niezwłocznie po otrzymaniu zawiadomienia od (...) o opóźnieniu albo zwłoce w wykonaniu zobowiązania przez (...) (§8 umowy przewłaszczenia). W §9 umowy strony ustaliły, że w przypadku uchybienia płatności którejkolwiek z rat wierzytelności, przewłaszczający ma obowiązek wydać powodowej spółce przedmiot przewłaszczenia w całości lub części – na każde żądanie spółki, na podstawie podpisanego przez strony protokołu przejęcia. (informacja z KRS k. 15-17v, umowa podnajmu z 23.10.2018 r. k. 21-24, umowa przeniesienia własności z 26.10.2018 r. k. 18-20v)

Termin płatności pierwszej raty wierzytelności w kwocie 10.688,22 zł ustalono na dzień 30 listopada 2018 r. Pozwana spółka nie dokonała wpłaty pierwszej raty należności w ustalonym w umowie terminie, wobec czego cała wierzytelność stała się natychmiast wymagalna z dniem 1 grudnia 2018 r. Spłaty pierwszej raty dokonano 3 grudnia 2018 r. (potwierdzenie przelewu k. 26)

Pismami z 27 grudnia 2018 r. powodowa spółka poinformowała spółkę (...) oraz poręczycieli o opóźnieniu, wzywając ich jednocześnie do zapłaty zaległej wierzytelności w łącznej kwocie 162.733,98 zł w terminie 1 dnia od doręczenia wezwania do zapłaty. (wezwania do zapłaty z dowodami doręczenia k. 27-37)

Pomimo rozwiązania umowy podnajmu nieruchomości, spółka (...) nadal korzystała z przedmiotu umowy, nie regulując należności z tego tytułu. Pismem z 31 maja 2019 r. powodowa spółka zawiadomiła spółkę (...) o zaplombowaniu lokalu oraz odcięciu dostępu do mediów, jednocześnie wezwała do niezwłocznego przywrócenia przedmiotu najmu do stanu pierwotnego. Pismem z 5 czerwca 2019 r. poinformowano B. S. o aktualnym zadłużeniu spółki (...) względem powoda, które na dzień 15 maja 2019 r. wynosiło łącznie ponad 290 tys. zł. (kopie pism k. 141-145)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów, których autentyczność nie budzi wątpliwości, jak również nie była kwestionowana przez strony procesu.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd pominął dowód z przesłuchania w charakterze strony B. S. na okoliczność nadużycia prawa podmiotowego przez powoda, działania przez niego na szkodę pozwanych poręczycieli oraz bierności powoda w zakresie możliwości zaspokojenia z przedmiotu przewłaszczenia. Okoliczności, na które powoływał się pozwany nie wymagały jego przesłuchania i podlegają ocenie prawnej na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powód dochodzi swego roszczenia od B. S. na podstawie zawartej przez strony umowy poręczenia.

W pierwszej kolejności należy odnieść się jednak do umowy przewłaszczenia zawartej przez powoda ze spółką (...) w dniu 26 października 2018 r. Celem umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie nie jest samo przeniesienie własności rzeczy w celu zaspokojenia zobowiązania, np. z umowy pożyczki i przyjęcie przez wierzyciela świadczenia w postaci rzeczy na poczet tego długu, lecz jedynie zabezpieczenie zaspokojenia wierzytelności wynikającej z innej czynności przez zagwarantowanie jej wierzycielowi, że będzie mógł z przewłaszczonej rzeczy tę wierzytelność zaspokoić, gdy stanie się wymagalna. Chodzi o to, by wierzyciel, pomimo braku świadczenia dłużnika, nie poniósł straty, ale miał realną możliwość zaspokojenia swej wierzytelności, bez potrzeby prowadzenia skomplikowanych i czasochłonnych działań. W każdym wypadku zaspokojenie wierzyciela z przewłaszczonej rzeczy następuje nie z chwilą, gdy nabywa on rzecz na własność, bo to ma miejsce w momencie zawarcia umowy przewłaszczenia (art. 155 § 1 k.c.), ale z chwilą, gdy podejmuje czynności prowadzące do zaspokojenia się z tej rzeczy w celu umorzenia w całości lub w części zabezpieczonej wierzytelności.

Strony umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie powinny umówić się, w jaki sposób ma dojść do zaspokojenia się wierzyciela z przewłaszczanej rzeczy lub prawa w razie niezaspokojenia zabezpieczonej w ten sposób wierzytelności, oraz w jaki sposób wierzyciel korzystający z zabezpieczenia ma się rozliczyć z dłużnikiem zabezpieczonej wierzytelności, a byłym właścicielem przedmiotu przewłaszczenia. C. umowy przewłaszczenia nie jest bowiem dokonanie bezpłatnego przysporzenia w majątku wierzyciela korzystającego z tego zabezpieczenia lecz jedynie zabezpieczenie jego wierzytelności wynikającej z innego stosunku prawnego, która to wierzytelność ma konkretne źródło i wysokość.

Przewłaszczenie rzeczy ruchomej na zabezpieczenie wierzytelności powoduje powstanie stosunku prawnego, który strony mogą ułożyć według własnego uznania, byleby jego treść i cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) tego stosunku, ustawie lub zasadom współżycia społecznego (art. 353 ¹ k.c.).

W omawianej sprawie powodowa spółka zawarła ze spółką (...) umowę przewłaszczenia ruchomości – maszyn i urządzeń wykorzystywanych w bieżącej działalności gospodarczej tej drugiej spółki, celem zabezpieczenia wierzytelności powoda, której wartość w dacie zawierania tej umowy była wyższa od wartości przewłaszczanych ruchomości.

Z zawartej umowy nie wynika obowiązek powoda przejęcia przewłaszczonych ruchomości i zaspokojenia w ten sposób niespłaconej wierzytelności. Z §9 umowy wynika, że w razie uchybienia płatności którejkolwiek z rat wierzytelności stanowiącej przedmiot umowy, przewłaszczający ma obowiązek wydać powodowej spółce przedmiot przewłaszczenia w całości lub części na każde żądanie wierzyciela. Powód nigdy nie zażądał od pozwanej spółki wydania przewłaszczonych ruchomości, a pozwana spółka ruchomości tych nie wydała. Żaden z zapisów zawartej przez strony umowy przewłaszczenia ruchomości nie nakłada na powoda obowiązku zaspokojenia się w pierwszej kolejności z przedmiotu przewłaszczenia na zabezpieczenie. Strony nie wprowadziły również do umowy zastrzeżenia, że kierowanie powództwa lub egzekucji przeciwko poręczycielowi będzie dopuszczalne dopiero wtedy, gdy egzekucja z majątku dłużnika okaże się bezskuteczna, a wykorzystanie innych zabezpieczeń nie przyniesie efektu.

Skoro zatem w umowie brak jest postanowień tego typu, wierzyciel może kierować powództwo i egzekwować dług od poręczycieli (wspólników spółki), bez wcześniejszej próby wyegzekwowania go od dłużnika głównego (spółki).

Zgodnie z brzmieniem art. 876 § 1 k.c. przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Poręczenie stanowi klasyczną, obok umowy gwarancyjnej czy weksla, postać zabezpieczenia typu osobistego, poprzez umocnienie pozycji prawnej wierzyciela, który może szukać zaspokojenia swojej wierzytelności także z majątku poręczyciela. Przyczyną prawną udzielenia poręczenia jest zabezpieczenie roszczeń wierzyciela. Dla skuteczności czynności prawnej konieczne jest istnienie tej przyczyny.

W niniejszej sprawie niesporne jest, że powodowi przysługiwało roszczenie wobec pozwanej spółki o spłatę należności z tytułu najmu, które to roszczenie zostało zabezpieczone przewłaszczeniem ruchomości, a zatem istniała przyczyna udzielenia poręczenia przez wspólników pozwanej spółki: A. D. (1), B. S. i A. D. (2). Nadto w umowie poręczenia wskazano, że poręczyciele odpowiadają za zobowiązania (...) Sp. z o.o. solidarnie (§8 umowy przewłaszczenia).

Jednocześnie z treści art. 881 k.c. wynika, że w braku odmiennego zastrzeżenia poręczyciel jest odpowiedzialny jak współdłużnik solidarny. Tym samym nawet gdyby w umowie przewłaszczenia z poręczeniem nie zastrzeżono odpowiedzialności solidarnej poręczycieli, wynikałaby ona wprost z przepisów prawa.

Pozwany powoływał się na treść art. 887 k.c., zgodnie z którym jeżeli wierzyciel wyzbył się zabezpieczenia wierzytelności albo środków dowodowych, ponosi on względem poręczyciela odpowiedzialność za wynikłą stąd szkodę podnosząc, że powód w pierwszej kolejności winien zaspokoić się z przedmiotu przewłaszczenia, a dopiero w dalszej kolejności domagać się zapłaty od poręczycieli.

Należy jednak wskazać, że w sytuacji objętej hipotezą przepisu art. 887 k.c. wierzyciel może ponosić jedynie odpowiedzialność odszkodowawczą wobec poręczyciela za wyzbycie się posiadanego zabezpieczenia wierzytelności bądź środków dowodowych. Nie ma to wpływu na istnienie i zakres zobowiązania poręczyciela wobec wierzyciela. Na istnienie i zakres zobowiązania poręczyciela ma wpływ jedynie istnienie i zakres zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela (por. wyrok SN z 05.11.2008 r., I CSK 204/08, LEX nr 484664).

W ocenie Sądu przepis art. 887 k.c. nie znajduje zastosowania w ustalonym stanie faktycznym sprawy. Powód bowiem nie wyzbył się zabezpieczenia wierzytelności ani też środków dowodowych. Wierzytelność, którą powód objął żądaniem pozwu nadal jest zabezpieczona przewłaszczeniem, z tym że powód podjął decyzję, iż dąży do zaspokojenia swego roszczenia solidarnie od dłużnika i poręczycieli, nie korzystając z przysługującego mu zabezpieczenia wierzytelności. Jednocześnie przepis art. 887 k.c. nie może stanowić podstawy odmowy spełnienia świadczenia przez poręczyciela.

Podkreślenia wymaga również, że zgodnie z zawartą umową przewłaszczenia na zabezpieczenie powodowa spółka wyraziła zgodę na bezpłatne używanie przez przewłaszczającego przedmiotu przewłaszczenia, aż do całkowitej spłaty wierzytelności lub do czasu żądania wydania przedmiotu przewłaszczenia, a dłużnikowi przysługiwało prawo do pobierania pożytków cywilnych i prawnych z przedmiotu umowy. Taki sposób uregulowania stosunków pozwalał spółce (...) na dalsze prowadzenie działalności gospodarczej. Gdyby powód w pierwszej kolejności zaspokoił się z przedmiotu przewłaszczenia na zabezpieczenie, to dłużna spółka zostałaby pozbawiona sprzętu umożliwiającego jej prowadzenie działalności gospodarczej. Jednocześnie należy wskazać, że zadłużenie pozwanej spółki znacząco przekracza wartość dokonanego zabezpieczenia.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu bezpodstawne są zarzuty B. S. dotyczące naruszenia kolejności zaspokojenia, naruszenia art. 353 ¹ k.c. oraz zasad współżycia społecznego (art. 5 k.c.) przez powoda.

Zgodnie z brzmieniem art. 10 ustawy z 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (aktualnie: o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych, Dz.U.2019.118 t.j.) - obowiązującym przed 1 stycznia 2020 r. - wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1 tej ustawy, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, równowartość kwoty 40 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności. Jest to uprawnienie, które nie zależy od tego, czy wierzyciel poniósł w konkretnej sytuacji jakikolwiek uszczerbek związany ze spełnieniem przez dłużnika jego świadczenia z opóźnieniem. Niepłacenie zobowiązań w terminie jest formą ich niewykonania, a niewykonanie zobowiązania rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą za poniesioną w związku z tym szkodę (art. 471 k.c.). Nie ma przeszkód, by wierzyciel dochodził tego rodzaju odpowiedzialności, niezależnie od innych roszczeń, jakie wynikają dla niego z przepisów prawa w związku z niezapłaceniem na czas świadczenia pieniężnego, czy np. odsetek (por. wyrok SN z 07.07.2017 r., V CSK 660/16, LEX nr 2350004).

Należy wskazać, że zgodnie z art. 20 ust. 1 z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych - do transakcji handlowych w rozumieniu ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych zawartych przed dniem 1 stycznia 2020 r. stosuje się przepisy dotychczasowe.

Na marginesie należy wskazać, że podnoszona przez B. S. okoliczność, że aktualnie nie jest już członkiem zarządu spółki (...) oraz nie ma żadnego wpływu na decyzje zarządu oraz działania firmy nie ma żadnego wpływu na rozstrzygnięcie, wobec udzielenia przez pozwanego poręczenia cywilnego za przedmiotowe zobowiązanie.

Wobec powyższego, na podstawie art. 496 k.p.c. (w brzmieniu sprzed 7 listopada 2019 r.) w zw. z art. 11 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2019.1469) uchylono nakaz zapłaty z 20 marca 2019 r. w zakresie orzeczenia o kosztach procesu – tj. w zakresie kwoty 173,25 zł utrzymując go w pozostałej części oraz utrzymano w całości uzupełniający nakaz zapłaty z 26 kwietnia 2019 r. W oparciu o przepisy art. 98 § 1 i 3 i art. 99 k.p.c. powodowi przysługiwał zwrot kosztów procesu, orzeczonych w nakazie zapłaty, obejmujących opłatę od pozwu w kwocie 1.495 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł i wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3.600 zł, ustalone na podstawie przepisu § 3 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 z późn. zm.) – łącznie 5.112 zł. W nakazie zapłaty z 20 marca 2019 r. do kosztów postępowania zaliczono również kwotę 173,25 zł wynikającą z art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych – zatem w tym zakresie nakaz należało uchylić, biorąc pod uwagę, że o kwocie 173,25 zł orzeczono w nakazie uzupełniającym z 26 kwietnia 2019 r.

Ponadto należało obciążyć pozwanego dodatkowymi kosztami zastępstwa procesowego powoda (ponad kwotę zasądzoną w nakazie zapłaty) w związku z wniesieniem zarzutów (stosownie do § 2 ust 6 przytoczonego wyżej rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności radców prawnych), tj. kwotą 1.800 zł, o czym orzeczono w pkt 4 wyroku.