Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2019 r. w Gliwicach

sprawy J. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

przy udziale (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

o podstawę wymiaru składek

na skutek odwołania J. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 4 czerwca 2019 r. nr (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdza, iż J. T. jako pracownik u płatnika składek (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 lutego 2019 roku z wynagrodzeniem 5646 zł (pięć tysięcy sześćset czterdzieści sześć złotych) brutto;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na rzecz odwołującej kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

(-) sędzia Teresa Kalinka

Sygn. akt VIII U 1528/19

UZASADNIENIE

Decyzją z 4 czerwca 2019r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. ustalił, że J. T. w okresie od 1 lutego 2019r. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę u płatnika składek (...) Sp. z o.o.,
z wynagrodzeniem 3.646,00 zł za pełny miesiąc.

W uzasadnieniu decyzji organ rentowy, w głównej mierze skupił się na kwestionowaniu zasadności zawarcia przez zainteresowanego, z odwołującą, umowy
o pracę, w zakresie określonego w niej wynagrodzenia za pracę. W szczególności wskazał, że w toku postępowania wyjaśniającego, ustalił, iż J. T. od 21 listopada 2018r., jest wspólnikiem zainteresowanej spółki i posiada 40% jej udziałów. Następnie od 1 lutego 2019r. została zgłoszona do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia w zainteresowanej spółce, na podstawie umowy o pracę z podstawą wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne (za marzec 2019r.), w kwocie 5.716,00 zł, zaś już od
7 marca 2019r. korzystała ze zwolnienia lekarskiego w związku z ciążą. Strony zawarły umowę o pracę na czas nieokreślony, na podstawie której J. T. została zatrudniona na stanowisku dyrektora operacyjnego w pełnym wymiarze czasu pracy, za wynagrodzeniem 4.000,00 zł brutto. ZUS nie kwestionował faktu zawarcia przez strony umowy o pracę, natomiast wątpliwości organu rentowego budziła wysokość ustalonego przez ubezpieczoną i płatnika składek wynagrodzenia, które w dokumentacji dotyczącej wypłaty dla niej zasiłku chorobowego zostało wskazane w kwocie 5.646,00 zł. W ocenie ZUS, okoliczności sprawy wskazują, że ustalenie wynagrodzenia w tej wysokości służyło jedynie zapewnieniu ubezpieczonej wyższych świadczeń z ubezpieczenia społecznego. ZUS powołując się na treść art. 58 § 2 k.c. zakwestionował ważność uzgodnień stron umowy o pracę w zakresie dotyczącym ustalenia wysokości wynagrodzenia, z uwagi na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona, wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i uznanie, że podlegała ona ubezpieczeniom społecznym z tytułu umowy o pracę u płatnika składek z podstawą wymiaru składek 5.646,00 zł miesięcznie. Ubezpieczona powołała się na zasadę swobody umów i wskazała, że płatnik składek ustalił wysokość wynagrodzenia mając na uwadze jej kompetencje, zdobytych dla spółki klientów i zgłoszone oczekiwania odnośnie wynagrodzenia oraz w oparciu o kalkulację gospodarczą. W ocenie ubezpieczonej wynagrodzenie zostało ustalone na godziwym poziomie, tym bardziej, że jest ono niższe od średniego wynagrodzenia na takim stanowisku w branży, w której działa zainteresowana spółka, zaś ZUS może kwestionować jego wysokość gdy wykaże, że zostało ustalone w oderwaniu od zakresu obowiązków, odpowiedzialności, kwalifikacji jak i wkładu pracy pracownika.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. ZUS argumentował, że wynagrodzenie ubezpieczonej jest nieadekwatne do zakresu obowiązków, jak również przewyższa poziom wynagrodzenia pracowników, którzy przejęli obowiązki odwołującej. Nadto zarówno przed zatrudnieniem odwołującej, jak i w okresie jej absencji chorobowej, płatnik składek nie zatrudnił innego pracownika, który wykonywałby obowiązki ubezpieczonej.

(...) Sp. z o.o. nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczona J. T. jest z wykształcenia dziennikarzem. Zawodowo pracowała jeszcze przed ukończeniem studiów, tj. od roku 2010. W okresie od listopada 2015 pracowała jako pracownik T. I. L. jako pracownik biurowy
i częściowo jako osoba tworząca kampanie reklamowe. Przed zawarciem spornej umowy
o pracę, tj. od 1 listopada2018r., odwołująca pracowała u I. L., jako dyrektor organizacyjny w połowie wymiaru czasu pracy z wynagrodzeniem odpowiadającym połowie minimalnego wynagrodzenia za pracę. W tym czasie kierowała pracą zespołu składającego się z 6 osób. Prowadziła też kampanie reklamowe dla klientów tej firmy
i prowadziła z nimi rozmowy.

Z dniem 1 lutego 2019r. ubezpieczona została zatrudniona na podstawie umowy
o pracę w firmie (...) Sp. z o.o.

Sąd ustalił, iż (...) Sp. z o.o. powstała 8 sierpnia 2018r., zaś z dniem
21 listopada 2018r., została wpisana do KRS. Ze 100 udziałów w spółce, 51 udziałów posiada Z. J., zaś 40 udziałów posiada odwołująca. Prezesem zarządu zainteresowanej spółki jest D. J., z kolei wiceprezesem jest odwołująca. (...) działalności gospodarczej spółki związany jest z odpłatnym organizowaniem
i realizacją kampanii reklamowych w serwisach internetowych. Na przełomie roku 2018
i 2019, zainteresowana spółka rozpoczęła proces przejmowania klientów obsługiwanych dotychczas przez firmę (...), jak również zatrudnionych w tej firmie pracowników. Siedziba spółki mieści się w wynajmowanym lokalu o powierzchni użytkowej wynoszącej około 100 m ². Miesięczny koszt wynajmu tego lokalu kształtuje się na poziomie 4.000,00 zł. Spółka zatrudnia w głównej mierze specjalistów za zakresu opracowywania kampanii reklamowych w internecie, z zakresu projektowania i tworzenia stron internetowych, jak również osoby pozyskujące kolejnych klientów i osoby zajmujące się prowadzeniem dokumentacji spółki. Spółka za pośrednictwem ogłoszeń na portalach internetowych, a następnie rozmów telefonicznych i korespondencji mailowej, pozyskuje potencjalnych klientów, którzy następnie zlecają przeprowadzenie kampanii reklamowej swoich produktów bądź usług. W oparciu o sformułowane oczekiwania klienta, tworzone są założenia przyszłej kampanii, a następnie w różnej formie, materiały reklamowe, bądź to pod postacią konkretnych stron internetowych, bądź też pod postacią odpłatnego pozycjonowania w wyszukiwarkach internetowych, czy też reklam pojawiających się w portalach internetowych i stronach internetowych, innych użytkowników internetu. Zainteresowana część stałych klientów przejęła od firmy (...) wraz z zatrudnieniem J. T.. O. w czasie świadczenia pracy pozyskała nowych klientów. Obsługą działalności zainteresowanej spółki prowadzona była przez zespół składający się z 12 pracowników i 6 osób zatrudnionych w formach cywilnoprawnych. Pracą tego zespołu kierowała odwołująca jako dyrektor operacyjny.

Sąd ustalił, że strony spornej umowy o pracę, przed jej zawarciem, przeprowadziły negocjacje w zakresie wynagrodzenia umownego. Odwołująca początkowo oczekiwała wyższego wynagrodzenia, tj. na poziomie 10 tys. zł, miała bowiem świadomość, że osoby wykonujące pracę na tożsamych stanowiskach, w innych firmach, zarabiają na poziomie 10 – 20 tys. miesięcznie. Z kolei zainteresowana nie mogła jej zaproponować wynagrodzenia wyższego niż 4.000,00 zł netto, co odpowiada kwocie 5.646,00 zł brutto, gdyż na taką miesięczną kwotę pozwalały jej możliwości finansowe. Zainteresowana miała też świadomość, że odwołująca w stosunkowo wysokiej części generuje jej dochody, pozyskała bowiem klientów, którzy comiesięcznie generowali dochód na poziomie
35 tys. zł. Prowadziła też negocjacje z kolejnymi klientami, który winni przynieść kolejne przychody. Strony umowy doszły też do nieformalnego porozumienia, zgodnie z którym, w razie pozyskania przez odwołującą większej ilości stałych klientów i osiągnięcia przez spółkę zysku, wynagrodzenie odwołującej zostanie zwielokrotnione. Wynagrodzenia pozostałych pracowników kształtowały się na poziomie 2.100,00 zł do 4.496,0723 zł, w przeliczeniu na pełny etat.

W oparciu o nadesłany przez zainteresowaną, rachunek zysków i strat, Sąd ustalił, że przychody zainteresowanej kształtowały się na poziomie niższym niż koszty jej działalności. jednak zainteresowana spółka jest dopiero w fazie rozwojowej i ciągle zwiększa zakres swoich usług, na rzecz kolejnych klientów. W szczególności koszty związane z wynagrodzeniami osiągały jedynie poziom 1/3 wszystkich kosztów. Na pozostałe koszty składały się opłaty za pozyskanie tekstów reklamowych, outsorsing usług, koszty biurowe, koszty leasingu środków trwałych.

Zainteresowana nie miała świadomości, że odwołująca jest w ciąży, bowiem
z informacji przez nią podanych, stwierdzono u niej bezpłodność i nie należało się spodziewać, że w ciążę zajdzie.

W efekcie strony zawarły umowę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku dyrektora operacyjnego za wynagrodzeniem 5.646,00 zł brutto. Odwołująca odbyła wstępne szkolenie z zakresu BHP i podjęła zatrudnienie od 1 lutego 2019r.

Do obowiązków ubezpieczonej należała obsługa dokumentacji pracowniczej,
a także dokumentów związanych z realizacją omów z klientami, prowadzenie korespondencji firmy. Zarządzała też pracą podległych pracowników. Dodatkowo zajmowała się prowadzeniem negocjacji z klientami i pozyskiwanie kolejnych klientów.

Ustalono, że z dniem 4 lutego 2019r. płatnik składek zgłosił ubezpieczoną do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych z tytułu umowy o pracę.

Dalej Sąd ustalił, iż ubezpieczona wykonywała pracę w okresie od 1 lutego 2019r. do 6 marca 2019r., kiedy to dowiedziała się o ciąży. Od tej samej daty została przez lekarza ginekologa uznana za niezdolną do pracy z obawy o prawidłowy przebieg ciąży. Od 3 września 2019r. przebywa na urlopie macierzyńskim.

W okresie nieobecności ubezpieczonej pracodawca nie zatrudnił innej osoby na jej miejsce bowiem podczas prowadzonego rozeznania, w tym zakresie, dowiedział się, że ewentualni kandydaci na zajmowane przez odwołującą stanowisko, oczekują miesięcznego wynagrodzenia na poziomie 10 – 15 tys. zł. W związku z powyższym obowiązki odwołującej zostały rozdzielone pomiędzy 3 osoby. Czynności zarządcze, zostały przejęte przez prezesa spółki, a pozostałe osoby przejęły negocjacje z klientami oraz prowadzenie materiałów reklamowych.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: akt organu rentowego, kopii dokumentacji osobowej odwołującej, wykazu pracowników zainteresowanej, informacji
w zakresie ich stawek wynagrodzenia oraz informacji o strukturze przychodów
i wydatków spółki (plik k.44), przesłuchania zainteresowanego (k.46-47) oraz przesłuchania ubezpieczonej (k.31-32).

Sąd ocenił zgromadzony materiał dowodowy jako kompletny i wiarygodny, a przez to mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Zeznania ubezpieczonej
i zainteresowanego pokrywały się i uzupełniały, nadto znajdowały odzwierciedlenie
w pozostałym materiale dowodowym. Przedstawione w sprawie dokumenty nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności, w szczególności nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2019r., poz. 300, ze zm.), zwanej ustawą systemową, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają,
z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów.

Po myśli art. 11 ust. 1 ustawy obowiązkowo ubezpieczeniu chorobowemu podlegają osoby wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 1, 3 i 12, zaś według art. 12 ust. 1 ustawy obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy systemowej, pracownicy podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu w okresie od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku.

Za pracownika natomiast – w myśl art. 8 ust 1 – uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, z zastrzeżeniem, że jeżeli pracownik spełnia kryteria określone dla osób współpracujących, o których mowa w ust. 11 – dla celów ubezpieczeń społecznych jest traktowany jako osoba współpracująca.

W myśl art. 46 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy.

Natomiast po myśli art. 18 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe, ubezpieczenie chorobowe oraz wypadkowe z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy stanowi przychód
w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wreszcie, art. 83 ust. 1 ustawy systemowej przyznaje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych kompetencje do wydawania decyzji w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności między innymi: zgłaszania do ubezpieczeń społecznych, przebiegu ubezpieczeń, ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych.

W przedmiotowej sprawie ostatecznie nie był przedmiotem sporu sam fakt podlegania przez J. T. obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym
i zdrowotnemu jako pracownika zatrudnionego przez płatnika składek (...) Sp.
z o.o. Fakt zatrudnienia jej przez tego płatnika składek jak i okres zatrudnienia i faktyczne świadczenie pracy przez ubezpieczoną nie były bowiem negowane przez organ rentowy.

Przedmiotem sporu była natomiast wysokość podstawy wymiaru składek ustalona przez strony umowy o pracę w wysokości 5.646,00 zł brutto.

W ocenie organu rentowego, ustalenie wynagrodzenia w tej wysokości, miało na celu jedynie zapewnienie ubezpieczonej możliwości skorzystania z wyższych świadczeń
z ubezpieczenia chorobowego. Argumentami przemawiającymi za takim stanowiskiem były: ciąża ubezpieczonej w chwili podpisywania umowy o pracę, zakres obowiązków, oraz skorzystanie przez ubezpieczoną ze zwolnienia lekarskiego w związku z ciążą już od 6 marca 2019r. ZUS powołał się na nieważność postanowień umowy dotyczących wysokości wynagrodzenia z uwagi na ich niezgodność z zasadami współżycia społecznego.

Zgodnie z art. 58 § 1 k.c. czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek,
w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.

W myśl § 2 nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Z kolei zgodnie z § 3 jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

W ocenie Sądu orzekającego cytowane powyższy przepis nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż działaniu stron nie sposób zarzucić naruszenia zasad współżycia społecznego.

W teorii prawa cywilnego uważa się, że czynnością prawną podjętą w celu obejścia ustawy jest czynność wprawdzie nie objęta zakazem prawnym, ale przedsięwzięta w celu osiągnięcia skutku zakazanego przez prawo. Skorzystanie z ochrony gwarantowanej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym w postaci zasiłków z tego ubezpieczenia nie może być uznane za obejście przepisów prawa.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że samo zawarcie umowy
o pracę nawet w okresie ciąży, nawet gdyby głównym motywem było uzyskanie zasiłku macierzyńskiego nie jest naganne, ani tym bardziej sprzeczne z prawem (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 6 lutego 2006r., III UK 156/05, LEX nr 272549, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005r., II UK 320/04, OSNP 2006/7-8/122).

Natomiast ustalenie w umowie o pracę rażąco wysokiego wynagrodzenia za pracę może być, w konkretnych okolicznościach, uznane za nieważne, jako dokonane
z naruszeniem zasad współżycia społecznego, polegającym na świadomym osiąganiu nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu (art. 58 § 3 k.c. w związku z art. 300 k.p.) (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2014r., I UK 302/13, LEX nr 1503234, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2005r., III UK 89/05, OSNP 2006/11-12/192). Każdorazowo jednak należy badać okoliczności konkretnego przypadku.

Dopuszczalna jest ocena ważności treści umów o pracę wg reguł prawa cywilnego na podstawie art. 58 k.c. w zw. z art. 300 k.p., w tym ocena wysokości umówionego przez strony wynagrodzenia dokonywana zarówno na gruncie prawa pracy jak i na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych. Nadto przyjmuje się, że kontrola wynagrodzenia za pracę w aspekcie świadczeń z ubezpieczenia społecznego – zarówno w zakresie zgodności
z prawem, jak i zasadami współżycia społecznego – może być prowadzona przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (vide uzasadnienie do uchwały Sądu Najwyższego z dnia
27 kwietnia 2005r., II UZP 2/05, OSNP 2005/21/338).

Zgodnie z art. 78 kodeksu pracy (t.j. Dz.U. z 2019r., poz.1040) wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość pracy.

Przyjmuje się, że podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem stanowi wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy. Ocena godziwości wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, a zwłaszcza rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji (vide uzasadnienie do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2005r.,
II UZP 2/05, OSNP 2005/21/338). Zdaniem Sądu Najwyższego do oceny ekwiwalentności wynagrodzenia należy stosować wzorzec, który w najbardziej obiektywny sposób pozwoli ustalić poziom wynagrodzeń za pracę o zbliżonym lub takim samym charakterze, który będzie uwzględniał również warunki obrotu i realia życia gospodarczego. W wyroku z dnia 23 stycznia 2014r. (I UK 302/13, LEX nr 1503234) Sąd Najwyższy wskazał, że wzorzec godziwego wynagrodzenia, który czyni zadość ekwiwalentności zarobków do rodzaju
i charakteru świadczonej pracy oraz posiadanych przez pracownika doświadczenia
i kwalifikacji zawodowych będzie uwzględniał między innymi takie czynniki, jak: siatka wynagrodzeń obowiązująca w zakładzie pracy; średni poziom wynagrodzeń za taki sam lub podobny charakter świadczonej pracy w danej branży; wykształcenie; zakres obowiązków; odpowiedzialność materialna oraz dyspozycyjność.

Na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych wysokość osiąganego wynagrodzenia ma doniosłe skutki gdyż wynagrodzenie stanowi podstawę wymiaru składek na poszczególne ubezpieczenia a zatem ma przełożenie na wysokość pobieranych świadczeń. Niesie to za sobą skutki zarówno w sferze interesu ubezpieczonego jak i interesu społecznego. Ustalenie nadmiernie wygórowanego wynagrodzenia prowadzącego –
w okolicznościach konkretnej sprawy – do pobierania wysokich świadczeń
z ubezpieczenia społecznego, nieadekwatnych do odprowadzonych wcześniej składek pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, do których na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych należy zaliczyć m. in. zasadę równego traktowania wszystkich ubezpieczonych, zasadę solidaryzmu ubezpieczeń społecznych, zasadę ochrony interesów i niepokrzywdzenia innych ubezpieczonych, zasadę nieuprawnionego nieuszczuplania środków FUS.

Mając na uwadze całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd orzekający doszedł do przekonania, że wynagrodzenie ubezpieczonej w kwocie 5.646,00 zł brutto ustalone od 1 lutego 2019r. odpowiadało charakterowi powierzonego jej stanowiska i zakresowi obowiązków i nie jest wynagrodzeniem wygórowanym.

Zatrudnienie ubezpieczonej przez płatnika składek zostało podyktowane realną potrzebą zatrudnienia.. Ubezpieczona będąc wcześniej zatrudniona u innego pracodawcy, zdobyła stosowne doświadczenie i sprowadziła do zainteresowanej klientów pozwalających na uzyskanie przychodu na poziomie niespełna 40 tys. zł miesięcznie. Bez uzyskania takiego wynagrodzenia z pewnością nie podjęłaby zatrudnienia u zainteresowanej, gdyż miała świadomość, że w innej firmie z posiadanymi kompetencjami, mogła liczyć na zarobek w granicach 10 – 20 tys. zł miesięcznie. Ustalona wysokość wynagrodzenia wynikała z dbałości o dobro rozwijającej się firmy. Uwzględniono również interes odwołującej zapewniając jej dochód w wysokości pozwalającej na utrzymanie siebie. Ubezpieczona zapewniając zainteresowanej dochodowych klientów mogła stawiać warunki w zakresie ustalonego wynagrodzenia.. Sąd dał wiarę przesłuchanym stronom, ze w chwili ustalania warunków umowy o pracę strony nie wiedziały o ciąży J. T..

W ocenie Sądu ustalona przez strony stawka wynagrodzenia zasadniczego
w wysokości 5.646,00 zł brutto nie była wygórowana, gdyż była uzasadniona zarówno zakresem obowiązków odwołującej, jak i możliwościami finansowymi zainteresowanej. Nie bez znaczenia pozostaje wykształcenie ubezpieczonej oraz staż pracy i doświadczenie zawodowe Odwołująca bez uzyskania proponowanego przez siebie ostatecznie wynagrodzenia, pracy u zainteresowanej by nie podjęła, zainteresowanej zaś zależało na szybkim zatrudnieniu odwołującej, która była jedyną osobą, która w jej ocenie mogła być osobą odpowiedzialną za prawidłowe funkcjonowanie firmy i zwiększenie jej przychodów.

Na ważność postanowień umowy, w tym ustalonego wynagrodzenia nie wpływa fakt, że ubezpieczona w niedługim czasie od podjęcia pracy zaczęła korzystać ze zwolnienia lekarskiego w związku z ciążą. Fakt bycia w ciąży nie może być przeciwwskazaniem do podjęcia pracy w pełnym wymiarze czasu za godziwym wynagrodzeniem. Nadto strony, w momencie podpisywania spornej umowy o pracę, nie miały świadomości, iż odwołująca jest w ciąży, bowiem wcześniej stwierdzono u niej bezpłodność

Mając na względzie wszystkie powyższe rozważania Sąd – na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. – zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdził, iż odwołująca J. T. jako pracownik u płatnika składek (...) Sp. z o.o. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu od dnia
1 lutego 2019r. z podstawą wymiaru składek w wysokości 5.646,00 zł. O kosztach orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. w związku z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r. poz. 1800, ze zm.) w punkcie drugim orzeczenia.

(-) SSO Teresa Kalinka