Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Z uwagi na złożenie wniosku o uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 387 kpk, Sąd na podstawie art. 424 § 3 kpk ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.

W. K. (1) został oskarżony o to, że

I.  w dniu 11 lipca 2019 roku w W., woj. (...), dokonał rozboju na osobie ekspedientki D. K. w ten sposób, że wszedł do sklepu i zagroził jej natychmiastowym użyciem przemocy polegającej na użyciu wobec niej noża i wyrządzeniu za jego pomocą krzywdy fizycznej, żądając przy tym wydania pieniędzy, co wzbudziło w niej uzasadnioną obawę spełnienia zapowiedzianej groźby, po czym zabrał jej w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 3,00 złotych, działając na szkodę w/wymienionej oraz publicznie, bez powodu i okazując rażące lekceważenie porządku prawnego, przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności, będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 18 kwietnia 2006 roku - sygn. II K 43/06 za czyny z art. 279 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 286 § 1 kk w zw. z art. 91 kk, art. 283 kk w zw. z art. 280 § 1 kk i art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk na kary 3 lat i 2 lat pozbawienia wolności, które odbył w okresie od 11 października 2004 roku do 18 października 2007 roku, wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 16 marca 2012 roku - sygn. II K 42/12 za czyn z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 czerwca 2012 roku do 22 września 2013 roku oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 7 listopada 2016 roku - sygn. II K 218/15 za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, która odbył w okresie od 22 stycznia 2019 roku do 27 czerwca 2019 roku z zaliczeniem okresu od 10 sierpnia 2018 roku do 2 października 2018 roku

tj. o czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk

II.  dnia 11 lipca 2019 roku w W., woj. (...)- (...), działając publicznie, bez powodu i okazując rażące lekceważenie porządku prawnego znieważył E. Ł. słowami uznanymi powszechnie za obelżywe;

tj. o czyn z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk.

Na terminie rozprawy w dniu 28 października 2019 roku oskarżony wyraził chęć dobrowolnego poddania się karze:

- za czyn zarzucany mu w pkt. I aktu oskarżenia - 3 lat pozbawienia wolności, zobowiązanie do naprawienia szkody w całości na rzecz pokrzywdzonej D. K. w wysokości 3 zł,

- za czyn zarzucany mu w pkt. II aktu oskarżenia - 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, nawiązka w wysokości 300 zł na rzecz pokrzywdzonej E. Ł.,

i wymierzenie łącznej kary 3 lat pozbawienia wolności oraz zaliczenie na poczet kary pozbawienia wolności okresu tymczasowego aresztowania oraz orzeczenie przepadku dowodu rzeczowego w postaci butelki, postawienie dowodów rzeczowych w postaci płyt z zapisem monitoringu w aktach sprawy i zwolnienie z kosztów postępowania. Wnioskowi temu nie sprzeciwił się Prokurator oraz obecne w tym dniu na rozprawie pokrzywdzone. (00:13:43-00:18:57 na k.164v-165)

W myśl art. 387 § 2 kpk, Sąd może uwzględnić wniosek o wydanie wyroku skazującego, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzania rozprawy w całości; uwzględnienie wniosku jest możliwe jedynie wówczas, gdy nie sprzeciwia się temu prokurator, a także pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku. Bezsprzecznie warunki te zostały spełnione w niniejszej sprawie. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, ponad wszelką wątpliwość stwierdzić należy, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu czynów z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk i z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk.

Art. 280 § 1 kk stanowi, że karze podlega, kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności.

Przestępstwo rozboju jest najcięższym gatunkowo przestępstwem z grupy rozbójniczych przestępstw przeciwko mieniu. Przestępstwo rozboju jest kwalifikowaną postacią kradzieży, gdyż istotą tego czynu jest nadal dokonanie zaboru cudzej rzeczy ruchomej w celu jej przywłaszczenia. Jednakże środkiem, który ma sprawcy umożliwić dokonanie kradzieży, jest uprzednie użycie przez niego jednej z rozbójniczych czynności wykonawczych. Rozbój jest więc przestępstwem złożonym, obejmującym znamiona kradzieży i tzw. rozbójniczych czynności. Dlatego też rozbój jest czynem godzącym w prawo własności i posiadanie rzeczy ruchomej oraz czynem jednocześnie godzącym w inne dobra, takie jak wolność, nietykalność cielesna, zdrowie a nawet życie. Rozbój, jak wszystkie przestępstwa przeciwko mieniu, należy do przestępstw powszechnych. (Art. 280 KK red. Stefański 2019, wyd. 24/T. Oczkowski)

Groźba musi charakteryzować się trzema cechami: po pierwsze, musi mieć cechy groźby karalnej z art. 190 § 1 k.k.; po wtóre, musi zapowiadać przemoc skierowaną wyłącznie przeciw osobie; po trzecie, musi budzić uzasadnioną obawę spełnienia (wyrok SA we Wrocławiu z 22.02.2012 r., II AKa 23/12, KZS 2012/5, poz. 67). W przypadku przestępstwa rozboju do wystąpienia znamienia groźby nie jest konieczne jej werbalizowanie przez sprawcę. Może ona być wyrażona w sposób konkludentny przez jego zachowanie (np. gestem, mimiką), które pozwoli pokrzywdzonemu zorientować się, że jest zagrożony (wyrok SN z 17.04.1972 r., III KR 29/72, RPEiS 1973/1, s. 325; wyrok SN z 22.02.1968 r., Rw 93/68, OSNPG 1968/7, poz. 75). Oceny takiej sytuacji należy dokonywać przy uwzględnieniu w szczególności okoliczności zdarzenia i właściwości osobistych zagrożonego, z których wynikał (subiektywnie) jego lęk przed groźbą (wyrok SA w Krakowie z 15.11.2002 r., II AKa 303/02, KZS 2003/1, poz. 20). (...) w kontekście znamion omawianego typu przestępstwa oznacza taki układ sytuacyjny, w którym spełnienie groźby jest możliwe bezpośrednio po zapowiedzeniu jej użycia przez sprawcę (wyrok SN z 26.11.1984 r., II KR 260/84, OSNKW 1985/7–8, poz. 64; wyrok SN z 23.03.1967 r., V KRN 23/67, OSPiKA 1968/10, poz. 215). (Konarska-Wrzosek Violetta (red.), Kodeks karny. Komentarz, wyd. II, Opub.: WKP 2018)

Występek z art. 280 § 1 kk może zostać popełniony wyłącznie z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Ustawa wymaga bowiem, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest zamiar przywłaszczenia rzeczy (por. wyrok SA we Wrocławiu z 25.06.2014 r., II AKa 175/14, LEX nr 1489212).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy prowadzi do wniosku, że oskarżony W. K. (1) swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa rozboju. Po wejściu do sklepu spożywczego przy ul. (...). S. w W. poprosił o alkohol w postaci wódki. Gdy pracująca tam D. K. oświadczyła, że w sklepie nie jest prowadzona sprzedaż alkoholu, zażądał wydania pieniędzy w kwocie 3 zł. D. K. odmówiła, wówczas W. K. (1) zagroził jej natychmiastowym użyciem przemocy polegającej na użyciu wobec niej noża i wyrządzeniu za jego pomocą krzywdy fizycznej. Wobec obawy spełnienia groźby, D. K. wydała oskarżonemu pieniądze. Znała oskarżonego z widzenia i wiedziała, że przebywał uprzednio w zakładzie karnym. W. K. (1) zabrał pieniądze w celu przywłaszczenia i opuścił sklep. Podkreślenia wymaga, że oskarżony po zastosowaniu groźby natychmiastowego użycia przemocy, dokonał zaboru rzeczy należącej do pokrzywdzonej. Bezsprzecznie zatem groźba natychmiastowego użycia przemocy służyła dokonaniu kradzieży i została użyta w tym celu. Tym samym popełnione przez oskarżonego przestępstwo stanowi występek z art. 280 § 1 kk.

Skazany czynu z art. 280 § 1 kk dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności, będąc skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 18 kwietnia 2006 roku - sygn. II K 43/06 za czyny z art. 279 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 286 § 1 kk w zw. z art. 91 kk, art. 283 kk w zw. z art. 280 § 1 kk i art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk na kary 3 lat i 2 lat pozbawienia wolności, które odbył w okresie od 11 października 2004 roku do 18 października 2007 roku, wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 16 marca 2012 roku - sygn. II K 42/12 za czyn z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 23 czerwca 2012 roku do 22 września 2013 roku oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie z dnia 7 listopada 2016 roku - sygn. II K 218/15 za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na karę 7 miesięcy pozbawienia wolności, która odbył w okresie od 22 stycznia 2019 roku do 27 czerwca 2019 roku z zaliczeniem okresu od 10 sierpnia 2018 roku do 2 października 2018 roku, a zatem w warunkach określonych w art. 64 § 2 kk.

W art. 216 kk zostało uregulowane przestępstwo zniewagi (znieważenia, obrazy). Istotą tego czynu jest bowiem takie zachowanie sprawcy, które na podstawie przyjętych standardów społecznego i kulturowego postępowania stanowi wyraz pogardy, uwłaczania czci drugiemu człowiekowi (W. K., Zniesławienie i zniewaga, s. 169).

Zachowanie sprawcy przestępstwa z art. 216 kk polega na znieważeniu innej osoby. Ustawodawca bardzo ogólnie określa czynność sprawczą, nie wskazując bliżej sposobu zniesławienia. W doktrynie wskazuje się, że zniewagą są rozmaitego rodzaju zachowania, których wspólną cechą jest to, że wyrażają pogardę dla godności drugiego człowieka (J. Raglewski, w: Zoll, Kodeks karny, t. 2, 2006, s. 828). Znieważające zachowanie może przybrać formę słowną, kiedy sprawca posługuje się wulgaryzmami, słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, zarówno w formie ustnej, jak i pisemnej.

Istotą znieważenia jest okazanie pogardy, która w głębi wyraża ujemny stosunek do wartości, jaką reprezentuje sobą człowiek aniżeli lekceważenie. (Art. 216 KK red. Stefański 2018, wyd. 4/Sobczak)

Przestępstwo zniewagi może być popełnione tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sprawca musi zatem chcieć znieważyć pokrzywdzonego, albo przewidując, że jego słowa mogą mieć obraźliwy charakter, na to się godzić.

Niewątpliwie W. K. (1) znieważył E. Ł. w sklepie spożywczym słowami powszechnie uznanymi za obelżywe. Ogólnie przyjęte oraz akceptowane normy obyczajowe przemawiają za uznaniem zwrotu takiego jak na k. 13 za wulgarny. Zwrot ten w sposób oczywisty godzi w godność pokrzywdzonej, dobre imię i ubliża jej.

Zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości możliwość przypisania oskarżonemu W. K. (1) winy w zakresie dotyczącym przypisanych mu czynów. W toku postępowania ujawniły się wprawdzie wątpliwości odnośnie poczytalności oskarżonego, jednakże z treści sporządzonej w toku postępowania opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej dotyczącej oskarżonego wynika, że biegli nie rozpoznali u niego choroby psychicznej, a w czasie popełnienia zarzucanych mu czynów miał zachowaną zdolność do rozumienia znaczenia czynów i zachowaną zdolność pokierowania swoim postępowaniem. W ocenie Sądu przedmiotowa opinia jest jasna, logicznie uzasadniona, została przy tym sporządzona przez biegłych posiadających wymaganą wiedzę specjalną i niezainteresowanych w sposobie rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W konsekwencji należy uznać, że oskarżony zdawał sobie sprawę z charakteru popełnianych przez siebie czynów i miał możliwość pokierowania swoim postępowaniem. Ponadto jako osoba wcześniej karana (w tym za czyn z art. 280 § 1 kk) niewątpliwie zdawał sobie sprawę, że zachowania, których się dopuścił, mają charakter przestępstwa, tym bardziej, że jest to wiedza powszechna. Odnosząc się do czynu zarzucanego W. K. (1) w pkt. I aktu oskarżenia, wskazać należy, że w ocenie Sądu oskarżony działał umyślnie, w formie zamiaru bezpośredniego. Oskarżony chciał zabrać w celu przywłaszczenia pieniądze pokrzywdzonej i jednocześnie, dążąc do realizacji tego celu, chciał i posłużył się groźbą natychmiastowego użycia wobec niej przemocy, by dokonać kradzieży mienia. W ocenie Sądu także czyn zarzucony oskarżonemu w pkt. II aktu oskarżenia popełniony został przez niego w zamiarze bezpośrednim, z chęcią znieważenia pokrzywdzonej.

Występkiem o charakterze chuligańskim, o którym mowa w art. 57a § 1 kk, zgodnie z ustawową definicją zawartą w art. 115 § 21 kk jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

W zarzutach postawionym oskarżonemu wskazano, że działał on publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Przesłanka "działania bez powodu" lub z "oczywiście błahego powodu" odnosi się do motywacji (pobudek) podjętego działania. Ma ona charakter subiektywny, ale oceniana powinna być na podstawie przyjmowanych w społeczeństwie kryteriów, ocen i wartości. (wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 2 października 2013 r., VII Ka 822/13, LEX nr 1715935)

Sąd Okręgowy w Białymstoku, w wyroku z dnia 24 października 2014 r., sygn. VIII Ka 689/14 stwierdził, że: „koniecznym znamieniem czynu o charakterze chuligańskim jest to, aby sprawca przez swój czyn okazał w szczególności rażące lekceważenie porządku prawnego. Nie chodzi tu jednak o motywację sprawcy, rozumianą jako chęć okazania lekceważenia tych zasad, ale wydźwięk jego czynu w otoczeniu, które zetknęło się z czynem. Ta przesłanka jest spełniona wówczas, gdy sprawca, podejmując bezprawne zachowanie, nie liczy się z interesem jednostkowym lub całej zbiorowości, przy czym owo lekceważenie odbiega znacznie od przeciętności, jest rażące”.

W. K. (1) zarzucanych mu czynów dokonał umyślnie i wykazał rażące lekceważenie porządku prawnego. Nadto miejsce i sposób jego działania mogły być dostrzegalne dla nieokreślonej liczby osób. Niewątpliwie czyn W. K. (1) miał charakter chuligański, tj, działał publicznie i bez powodu, okazując przy tym lekceważący stosunek dla porządku prawnego.

Stwierdzić należy, że zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala jednoznacznie stwierdzić, że zarówno sprawstwo jak i wina oskarżonego nie budzą żadnych wątpliwości a cele postępowania zostały osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy, stąd oskarżony mógł skorzystać z instytucji dobrowolnego poddania się karze przewidzianej w art. 387 § 1 i 2 kpk.

Sąd oskarżonego W. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, tj. występku z art. z art. 280 § 1 kk w zw.. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk i za to na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności, uwzględniając w tym zakresie wniosek oskarżonego złożony w trybie art. 387 kpk (pkt 1 wyroku).

Przestępstwo z art. 280 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 2 do 12 lat. Wydając rozstrzygnięcie w przedmiocie kary orzekanej wobec oskarżonego Sąd miał na uwadze, że W. K. (1) dopuścił się tego czynu w warunkach recydywy wielokrotnej. W myśl art. 64 § 2 kk, sąd może w takim przypadku wymierzyć jedynie karę pozbawienia wolności, i to powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

W ocenie Sądu orzeczona kara 3 lat pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Kierując się wyżej wymienionymi przesłankami przyjęto, że orzeczona kara - będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego. W ocenie Sądu wysokość wymierzonej kary jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Również stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego w ocenie Sądu jest znaczny. Jego czyn godził w większą liczbę dóbr prawnie chronionych (mienie i zdrowie pokrzywdzonej). Oskarżony wszedł w posiadanie pieniędzy należących do pokrzywdzonej w sposób bezprawny, a sposób jego działania zasługuje na szczególną dezaprobatę. Działał z niskiej, materialnej motywacji. Sąd wziął też pod uwagę fakt, że wartość zabranego pokrzywdzonej mienia była niewysoka.

Okolicznością obciążającą oskarżonego jest jego uprzednia wielokrotna karalność, w tym za podobne przestępstwa przeciwko mieniu i dopuszczenie się tego czynu w warunkach recydywy wielokrotnej. Podkreślić należy, że oskarżony zaledwie w dniu 27 czerwca 2019 roku zakończył odbywanie kary pozbawienia wolności i już po kilkunastu dniach dopuścić się kolejnych czynów o znacznej społecznej szkodliwości. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących.

Sąd oskarżonego W. K. (1) uznał również za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, tj. występku z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk i za to na podstawie wart. art. 216 § 1 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk i w zw. z art. 34 § 1 i § 1a pkt 1 kk i art. 35 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym (pkt. 3 wyroku).

Przestępstwo z art. 216 § 1 kk zagrożone jest karą grzywny albo karą ograniczenia wolności. Oceniając przedmiotową sprawę, Sąd uznał, że w przypadku oskarżonego właściwie jest orzeczenie kary ograniczenia wolności, bowiem kara grzywny nie byłaby adekwatna do stopnia jego winy, jak również stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Wymierzona wobec oskarżonego kara w wymiarze 6 miesięcy jest w ocenie Sądu karą sprawiedliwą. Orzeczony obowiązek wykonywania pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin, w ocenie Sądu jest adekwatny do czynu popełnionego przez oskarżonego.

Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego należy uznać za znaczny. Sąd wziął pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra oraz sposób działania oskarżonego

Okolicznością obciążającą oskarżonego jest uprzednia wielokrotna karalność oskarżonego. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących.

Sąd na podstawie art. 85 § 1 kk, art. 86 § 1 kk i art. 87 § 1 kk połączył wymierzoną w pkt 1 wyroku karę pozbawienia wolności z wymierzoną w punkcie 3 wyroku karą ograniczenia wolności i wymierzył oskarżonemu W. K. (1) łączną karę 3 lat pozbawienia wolności;

W myśl art. 86 § 1 kk, Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 20 lat pozbawienia wolności. Zgodnie z art. 87 § 1 kk, w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności sąd wymierza karę łączną pozbawienia wolności, przyjmując, że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności. W myśl tego przepisu, kara 6 miesięcy pozbawienia wolności jest równa karze 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd mógł zatem wymierzyć oskarżonemu karę pozbawienia wolności od 3 lat (najsurowsza z wymierzonych kar) do 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Określając wobec W. K. (1) wymiar kary łącznej pozbawienia wolności na 3 lata, a więc przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji, Sąd miał na względzie związek podmiotowo - przedmiotowy zachodzący pomiędzy czynami. Im bardziej jest on ścisły, tym bardziej powinno się stosować zasadę absorpcji. Należy zwrócić uwagę, że pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego zachodził bliski związek czasowy i miejscowy. Zarzucane przestępstwa zostały popełnione w tym samym czasie i miejscu. Analiza całokształtu wskazanych okoliczności, doprowadziła zatem Sąd do przekonania, że przy zastosowaniu wobec oskarżonego zasady pełnej absorpcji powinna być oskarżonemu wymierzona kara łączna 3 lat pozbawienia wolności.

Sąd, na podstawie art. 46 § 1 kk, zobowiązał oskarżonego W. K. (1) do naprawienia szkody, wyrządzonej przestępstwem opisanym w punkcie I wyroku, przez zapłatę kwoty 3 złotych na rzecz D. K.. Zgodnie z w/w przepisem, w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Zgodnie z art. 57a § 2 kk w przypadku skazania za występek o charakterze chuligańskim Sąd obligatoryjnie orzeka dolegliwość pieniężną wobec sprawcy w postaci nawiązki na rzecz pokrzywdzonego, chyba że orzeka obowiązek naprawienia szkody, obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązkę na podstawie art. 46 kk lub w przypadku braku ustalenia pokrzywdzonego nawiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł wobec oskarżonego na rzecz E. Ł. nawiązkę w kwocie 300 złotych.

Na podstawie art. 63 § 1 kk Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet wymierzonej łącznej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 11 lipca 2019 roku godz. 06:35, przyjmując że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równoważny jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności (pkt. 8 wyroku).

Sąd na podstawi art. 45 § 1 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci: szklanej butelki o gramaturze 100 ml z zawartością płynu barwy żółtej i z etykietką z napisem (...) 30 % vol, szczegółowo opisanego w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr I/90/19/P na k. 74 akt sprawy(pkt. 6 wyroku).

Na podstawie art. 230 § 3 kpk Sąd nakazał pozostawić w aktach sprawy dowody rzeczowe w postaci dwóch płyt DVD-R, szczegółowo opisane w wykazie dowodów rzeczowych i śladów kryminalistycznych nr I/90/19/P na k. 74 akt a przechowywane w kopercie na k. 72 akt sprawy. (pkt. 7 wyroku)

Mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonego, Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił W. K. (1) od opłaty sądowej, a wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa.