Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z 8 marca 2019r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. przyznał Z. Ś. emeryturę od 1 stycznia 2019r.
Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto: przeciętną podstawę wymiaru składek
na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1978r. do 2014r., wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 344,28% i został ograniczony do 250%. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 250% przez kwotę bazowa 3.731,13 zł wyniosła 9.327,83 zł. Decyzją z 9 marca 2019r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Z. odmówił Z. Ś. prawa do przyznania emerytury na podstawie art. 55 w zw. z art. 27 ustawy emerytalnej podnosząc, że art. 55 nie ma zastosowania do osób, które powszechny wiek emerytalny (65 lat dla mężczyzn) ukończyły przed dniem 1 stycznia 1999r. Ponadto na podstawie art. 26 brak jest podstaw do obliczenia emerytury, ponieważ
nie został spełniony warunek kontynuowania ubezpieczeń emerytalnego i rentowych
po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. Decyzją z 13 marca 2019r.
nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. podjął wypłatę
i przeliczył Z. Ś. emeryturę od 1 marca 2019r. to jest od następnego dnia po rozwiązaniu stosunku pracy.

Odwołania od powyższych decyzji wniósł Z. Ś. domagając się zmiany tych decyzji poprzez przyznanie emerytury wyliczonej na dzień 15 stycznia 2019r. to jest
na dzień złożenia wniosku, według zasad określonych w art. 55 w zw. z art. 26 ustawy emerytalnej. Podniósł, że jego staż pracy wynosi 63 lata, z czego przez 52 lata pełnił funkcje kierownicze, co wiązało się z wysokimi zarobkami. Wskazał, że spełnił przesłanki
do wyliczenia emerytury według nowych zasad, albowiem spełnił warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej, kontynuował ubezpieczenia emerytalne
i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego, wystąpił
z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008r.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołań podnosząc, że warunek kontynuacji ubezpieczeń emerytalnego i rentowych nie jest spełniony wobec osób, które zostały objęte tymi ubezpieczeniami po raz pierwszy po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. Zdaniem organu rentowego art. 55 ustawy nie ma zastosowania do osób, które powszechny wiek emerytalny ukończyły przed 01 stycznia 1999 r

Wyrokiem z 30 sierpnia 2019r. Sąd Okręgowy w Gliwicach w punkcie 1 zmienił zaskarżone decyzje z 8 marca 2019r. nr (...) oraz z 13 marca 2019r.
nr (...) częściowo w punkcie 2, oraz decyzję z 8 marca 2019r. nr (...) w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu Z. Ś. prawo do przeliczenia emerytury na podstawie art. 55 w związku z art. 26 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W punkcie 2 zasądził
od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na rzecz ubezpieczonego kwotę 540 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy ustalił, że Z. Ś., ur. (...), ukończył 65 lat - (...). Po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego kontynuował zatrudnienie i odprowadzał z tego tytułu składki. Do 28 lutego 2019r. Z. Ś. zatrudniony był w Instytucie (...) w G. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku dyrektora Instytutu, profesora. Sumaryczny staż pracy ubezpieczonego wynosi 67 lat 3 miesiące i 1 dzień.

W dniu 15 stycznia 2019r. ubezpieczony wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury. Wysokość emerytury ubezpieczonego ustalona na podstawie art. 55 w zw.
z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wynosi 32.019,51 zł i jest wyższa od obliczonej na podstawie art. 53 ustawy.

Powyższy stan faktyczny był między stronami bezsporny i ustalony został w oparciu
o akta organu rentowego.

W oparciu o dokonane ustalenia Sąd Okręgowy uznał odwołania za uzasadnione .

Sąd I instancji powołał art. 55 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach
z FUS (Dz.U.2018.1270 j.t) ,zgodnie z którym - ubezpieczonemu spełniającemu warunki
do uzyskania emerytury na podstawie art. 27, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne
i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego i wystąpił
z wnioskiem o przyznanie emerytury po dniu 31 grudnia 2008r., może być obliczona emerytura na podstawie art. 26, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53.

Odwołujący spełnił warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej: powszechny wiek emerytalny (65 lat) ukończył (...), po osiągnięciu wieku emerytalnego z uwagi na wykonywanie umowy o pracę kontynuował ubezpieczenie emerytalne i rentowe, zatrudniony był na podstawie umowy o pracę w Instytucie (...) w G. do 28 lutego 2019r. i z tego tytułu odprowadzone zostały składki na ubezpieczenie społeczne. Stosunek ubezpieczenia nie został rozpoczęty po uzyskaniu wieku emerytalnego lecz był kontynuowany. W instytucie (...) ubezpieczony zatrudniony był 16 stycznia 1996r.; emerytura obliczona na podstawie art. 26 wynosi 32.019,51 zł i jest wyższa od obliczonej na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej w wysokości 9.036,59 zł, wniosek o emeryturę w powszechnym wieku ubezpieczony złożył w dniu
15 stycznia 2019r., a więc po dniu 31 grudnia 2008 roku,

Spełnione zostały zatem wszystkie przesłanki o których mowa w art. 55 ustawy emerytalnej.

Sąd I instancji nie zgodził się ze stanowiskiem organu rentowego, że ubezpieczony został objęty ubezpieczeniami po raz pierwszy po osiągnięciu wieku emerytalnego.

Sąd podniósł ,że w wyroku z 20 września 2017r., I UK 339/16 Sąd Najwyższy wskazał, że zawarty w przepisie art. 55 zwrot "kontynuował ubezpieczenia emerytalne
i rentowe" po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie (art. 27 ustawy emerytalnej) wieku emerytalnego należy odczytywać jako konieczność pozostawania w wymienionych ubezpieczeniach w dniu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego, nieskorzystanie
z powstałego w tym dniu prawa do emerytury i pozostawanie w ubezpieczeniu po tym dniu.

Odwołujący w dniu osiągnięcia wieku emerytalnego pozostawał w ubezpieczeniu emerytalnym i rentowym, nie skorzystał z emerytury i pozostawał w ubezpieczeniu po tym dniu. Do okresów składkowych zaliczony został okres m. innymi od 5 lutego 1996r.
do 28 lutego 2019r.

Stanowisko organu rentowego, z którego wynika że art. 55 ustawy nie ma zastosowania do osób, które powszechny wiek emerytalny ukończyły przez 1 stycznia 1999r. jest nieuzasadnione i nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach.

Dalej Sąd Okręgowy zauważył ,że w wyroku z 25 stycznia 2018r. Sąd Apelacyjny
w Lublinie wskazał, że ustawodawca wprowadzając przepis art. 55 ustawy z 1998r.
o emeryturach i rentach z FUS umożliwił ustalenie wysokości świadczenia według nowych zasad świadczeniobiorcy, który po osiągnięciu wieku emerytalnego nie realizował uprawnienia do świadczenia, ale kontynuując ubezpieczenie społeczne (w tym emerytalne) przyczyniał się do powiększenia FUS. Sąd Apelacyjny podkreślił, że intencją ustawodawcy nie było kierowanie przepisu art. 55 w/w ustawy wyłącznie do osób, które ukończyły wiek emerytalny pod rządem ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, wszakże Fundusz Ubezpieczeń Społecznych przejął środki funduszu emerytalnego utworzonego na mocy przepisów o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych. Sad Okręgowy podzielił stanowisko zaprezentowane w powołanym wyżej wyroku.

Mając na uwadze powyższe Sąd I instancji, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżone decyzje z 8 marca 2019r. nr (...) oraz z 13 marca 2019r.nr (...) częściowo w punkcie 2, oraz decyzję z 8 marca 2019r. nr (...) w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu Z. Ś. prawo do przeliczenia emerytury na podstawie art. 55 w związku z art. 26 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd I instancji orzekł po myśli art. 98 § 1
i 3 k.p.c., wysokość kosztów zastępstwa procesowego ustalona została w oparciu o § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r w sprawie opłat
za czynności radców prawnych (Dz.U z 2016r, poz. 1667 (180 x 3 = 540 zł)

Apelację od wyroku wniósł organ rentowy.

Zaskarżając w całości wyrok Sądu I instancji apelujący zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego w postaci art. 55 w związku z art. 26 ustawy z 17 grudnia 1998r.
o emeryturach i rentach z FUS poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie
w niniejszej sprawie podczas, gdy w przypadku Z. Ś. kończącego 65 rok życia przed dniem 1 stycznia 1999r. należało ustalić wysokość świadczenia jedynie
na podstawie przepisu art. 53 ustawy.

W oparciu o podniesione zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy, mając na względzie art. 55 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS podniósł, że odwołujący, który ukończył 65 rok życia w dniu (...), podlegał wówczas co prawda ubezpieczeniu społecznemu, jednak
nie podlegał w chwili ukończenia wieku emerytalnego ubezpieczeniom emerytalnemu
i rentowym, gdyż został nimi objęty dopiero od 1 stycznia 1999r., zatem po raz pierwszy został objęty ubezpieczeniami emerytalnemu i rentowym po osiągnięciu wieku emerytalnego, czyli nie spełnia warunku kontynuacji - po osiągnięciu wieku emerytalnego - ubezpieczeń emerytalnego i rentowych. Nie można stawiać znaku równości pomiędzy ubezpieczeniem społecznym, którym byli objęci pracownicy do 31 grudnia 1998r. a ubezpieczeniami społecznymi (w tym ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi), którymi są objęci pracownicy od 01 stycznia 1999r. Gdyby intencją prawodawcy było rozciągnięcie przepisów art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z FUS również na osoby, które ukończyły wiek emerytalny przed 1 stycznia 1999r., wówczas niewątpliwie w treści art. 55 znalazłby się zapis mówiący o kontynuowaniu ubezpieczenia społecznego, a następnie ubezpieczenia emerytalnego i rentowych.

Organ rentowy przywołał wyrok Sądu Najwyższego z 7 lutego 2012r., sygn. akt
I UK 276/11, stanowiący, że przepisy regulujące system zabezpieczenia społecznego
ze względu na swoją istotę i konstrukcję podlegają wykładni ścisłej. Nie powinno się stosować do nich wykładni celowościowej, funkcjonalnej lub aksjologicznej w opozycji
do wykładni językowej, jeżeli ta ostatnia prowadzi do jednoznacznych rezultatów interpretacyjnych, a zatem nie można ich poddawać ani wykładni rozszerzającej, ani zwężającej, modyfikującej wyczerpująco i kazuistycznie określone przez ustawodawcę uprawnienia do świadczeń.

Odwołujący wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od organu rentowego
na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego według norm przepisanych.

Podniósł, że organ rentowy w apelacji ograniczył się jedynie do powtórzenia argumentów zawartych w odpowiedzi na odwołanie, że nie można stawiać znaku równości pomiędzy ubezpieczeniami społecznymi istniejącymi do 31 grudnia 1998r. z istniejącymi
od 1 stycznia 1999 roku, co nie zasługuje na uwzględnienie.

Podniósł, że zawężająca wykładnia organu rentowego co do pojęcia "ubezpieczenie emerytalne" nie znajduje żadnego uzasadnienia prawnego. Ustawodawca, wprowadzając przepis art. 55 ustawy umożliwił ustalanie wysokości świadczenia według nowych zasad świadczeniobiorcy, który po osiągnięciu wieku emerytalnego nie realizował uprawnienia
do świadczenia, ale kontynuując ubezpieczenie społeczne (w tym emerytalne) przyczyniał się do powiększenia Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Intencją ustawodawcy nie było skierowanie przepisu art. 55 ustawy wyłącznie do osób, które ukończyły wiek emerytalny pod rządem ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, ponieważ Fundusz Ubezpieczeń Społecznych przejął środki funduszu emerytalnego oraz funduszu utworzonego na mocy przepisów o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych.

Zdaniem odwołującego stanowisko organu rentowego nosi znamiona dyskryminacji
ze względu na wiek lub ze względu na chęć kontynuowania pracy i bycia aktywnym zawodowo po przekroczeniu tzw. wieku emerytalnego, a odwołujący jest niejako „karany”
za to, że nie przeszedł na emeryturę w wieku emerytalnym, a zamiast tego kontynuował pracę zarobkową płacąc podatki i składki jak każdy inny pracownik.

Odwołując się do wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 6 grudnia 2016r.,
III AUa 974/16 odwołujący podniósł, że jeżeli istnieje możliwość obliczenia emerytury przysługującej ubezpieczonemu na podstawie art. 27 (urodzonemu przed dniem 1 stycznia 1949r.), który kontynuował ubezpieczenia emerytalne po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego oraz z wnioskiem o przyznanie emerytury wystąpił po dniu
31 grudnia 2008r., organ rentowy jest zobowiązany obliczyć należne mu świadczenie emerytalne zarówno według dotychczasowych zasad (art. 27 w zw. z art. 53), jak i według nowych zasad (art. 26 w zw. z art. 55), a następnie przyznać mu emeryturę w wyższej wysokości (art. 55 w zw. z art. 100 ust. 1 ustawy).

Z kolei zasadnicza teza wyroku Sądu Najwyższego z 7 lutego 2012r., sygn.
I UK 276/11, na którą powołał się organ rentowy, nie dotyczy w ogóle kwestii przeliczania wysokości emerytury i brzmi następująco: „Warunek określony w art. 9pkt 3 ustawy
z 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. Nr 237, poz. 1656 ze zm.) spełnia ubezpieczony, który legitymuje się orzeczeniem lekarza medycyny pracy o niezdolności
do wykonywania prac jako maszynista pojazdów trakcyjnych, niezależnie od tego,
czy niezdolność ta powstała w okresie wykonywania pracy w szczególnym charakterze,
czy też po ustaniu tego zatrudnienia. ”

Powoływanie się przez organ rentowy na ten wyrok Sądu Najwyższego uznać należy za chybione, ponieważ innym zagadnieniem są kwestie ochrony interesów pracownika związanych z BHP, gdzie interpretacja faktycznie musi być ścisła, brak jest zatem racjonalnych przesłanek do stosowania analogii do niniejszej sprawy, gdzie potrzeba zastosowania takiej ochrony nie istnieje.

Odwołujący podniósł, że fałszywa jest teza apelacji organu rentowego , jakoby nie można było stawiać znaku równości pomiędzy ubezpieczeniami społecznymi istniejącymi
do 31 grudnia 1998r.z tymi istniejącymi od 01 stycznia 1999 roku, albowiem art. 55 z ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS stanowi, że ubezpieczonemu spełniającemu warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27 tej ustawy, który kontynuował ubezpieczenia emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego w tym przepisie wieku emerytalnego (…). Natomiast zgodnie z art. 4 pkt. 12 tej ustawy, użyte
w ustawie określenie ubezpieczenie emerytalne i rentowe oznaczają ubezpieczenia, o których mowa w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie art. 2 ust. 1 z ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych , ubezpieczenia Społeczne obejmują ubezpieczenie emerytalne. Zgodnie z art. 55 tej ustawy w ramach FUS wyodrębnia się fundusz emerytalny, z którego są finansowane wypłaty emerytur. Natomiast zgodnie z art. 116 ust. 1 tej ustawy Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, utworzony na podstawie ustawy, o której mowa w art. 122 ust. 1 pkt 1 ustawy
z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych , z dniem 1 stycznia 1999r. likwiduje się, a jego środki pieniężne, wierzytelności i zobowiązania przejmuje fundusz emerytalny wyodrębniony z FUS zgodnie z art. 55.

Ustawą o której mowa w art. 122 ust. 1 pkt 1 powyżej jest ustawa z 25 listopada 1986r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych . Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt. 4 tej ustawy ubezpieczenie społeczne obejmuje świadczenia pieniężne emerytalne. Zgodnie
z art. 26 ust. 1 tej ustawy dochodami Funduszu są składki na ubezpieczenie społeczne. Natomiast zgodnie z art. 27 pkt 1 tej ustawy ze środków Funduszu pokrywa się wydatki
na świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego oraz należne od Zakładu odsetki
za opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczeń lub ich wypłacie,

Powyższe przepisy prowadzą do wniosku, że zarówno do 31 grudnia 1998r.
jak i od 1 stycznia 1999r. odwołujący opłacał składki na ubezpieczenie społeczne trafiające do tej samej masy majątkowej (funduszu) i w tym samym celu, tj. w celu uzyskania wypłaty emerytury. Nie istniała zatem z perspektywy powoda żadna istotna różnica pomiędzy tymi dwoma sytuacjami. Co więcej w przypadku odwołującego cały czas zachodziła ciągłość
w opłacaniu składek. Jeżeli odwołujący opłacał składkę na ubezpieczenie społeczne w celu uzyskania w przyszłości wypłaty emerytury, to zarówno prawnie jak i faktycznie niewątpliwie opłacał on również przed dniem 1 stycznia 1999r. składkę na ubezpieczenie emerytalne, nawet jeżeli ustawa z 1986r. nie używa wprost tego pojęcia. Niewątpliwie był zatem w dniu osiągnięcia wieku emerytalnego objęty ubezpieczeniem emerytalnym
w rozumieniu art. 55 ustawy emerytalnej.

Co więcej, ustawa emerytalna nie ogranicza swojej definicji ubezpieczenia emerytalnego jedynie do pojęcia użytego w art; 2 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych , lecz odnosi się ogólnie do całej tej ustawy. Zdaniem odwołującego jest to celowy zabieg ustawodawcy, mający na celu objęcie tą definicją w niezbędnym zakresie również ubezpieczeń społecznych objętych ustawą z 25 listopada 1986r.
o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych . Taka konieczność wynika właśnie między innymi z treści aft. 55 ustawy emerytalnej oraz ż treści art. 116 ustawy
z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych .

Argumentacja zawarta w apelacji organu rentowego nie wytrzymuje zatem konfrontacji z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa oraz ugruntowanym orzecznictwem sądów, a dokonana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wykładnia art. 55 ustawy emerytalnej jest w pełni zgodna również ze ściśle stosowanymi zasadami wykładni językowej przepisów ustawy.

Zdaniem odwołującego apelacja organu rentowego jest w sposób oczywisty bezzasadna i została złożona jedynie w celu przewłoki postępowania, a organ rentowy
nie próbował nawet podjąć merytorycznej polemiki z wyrokiem Sądu I instancji, opartym
na prawidłowo ustalonym stanie faktycznymi i popartym jednoznaczną linią orzeczniczą sądów powszechnych w tym zakresie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje
na uwzględnienie.

Przede wszystkim podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 387 § 2 ¹ k.p.c. w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia apelacji, jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego ani nie zmienił ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji,
a w apelacji nie zgłoszono zarzutów dotyczących tych ustaleń, uzasadnienie wyroku może zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd drugiej instancji nie przeprowadził zatem postępowania dowodowego ani nie zmienił ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji z uwagi na brak podstaw ku temu, dokonując jedynie oceny stanu faktycznego ustalonego przed Sądem I instancji oraz prawidłowości subsumpcji, albowiem apelujący nie kwestionował ustaleń, zaś Sąd Apelacyjny tak ustalenia Sądu I instancji jak i dokonaną ocenę prawna uznał jako własne.

Stąd kwestią sporną była jedynie ocena zgromadzonego i niekwestionowanego przez strony materiału dowodowego i wykładnia obowiązujących w tym zakresie przepisów.

W tym przedmiocie Sąd Apelacyjny w całości podzielił ustalenia oraz stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przyjmując je za własne, a to wobec trafności dokonanej przez Sąd I instancji wykładni przedstawionej w precyzyjnym pisemnym uzasadnieniu.

Przedstawione przez organ rentowy argumenty nie wnoszą do sprawy żadnych nowych okoliczności faktycznych ani prawnych, mogących stanowić podstawę zmiany zaskarżonego orzeczenia.

Rację ma odwołujący, że treść apelacji nawet nie stanowi merytorycznej polemiki
z dokonaną przez Sąd I instancji interpretacją przepisów ustawy. Jej jedynym celem wydaje się być przedłużenie postępowania .Argumenty ubezpieczonego przedstawione w obszernej odpowiedzi na apelacje w całości zasługują na aprobatę , a zatem zbędne jest ich powtarzanie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny, na mocy art. 385 k.p.c. orzekł
o oddaleniu apelacji jako bezzasadnej.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł w oparciu o art. 98 § 1 i 4 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 j.t.)

/-/ SSA G. Pietrzyk-Cyrbus /-/ SSA M. Małek-Bujak /-/ SSA W. Bzibziak

Sędzia Przewodniczący Sędzia