Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogna Kuczyńska

Sędziowie: SSO Aleksandra Babilon-Domagała

SSO Lidia Rogala (spr.)

Protokolant: sekr. sądowy Anna Misztal

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2014 roku

sprawy B. C.

oskarżonej o przestępstwo z art. 231 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżyciela posiłkowego i jego pełnomocnika

od wyroku Sądu Rejonowego w Jędrzejowie

z dnia 29 marca 2013 roku sygn. akt II K 699/10

I.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt 2 w ten sposób, że uchyla orzeczenie o zasądzeniu od oskarżyciela posiłkowego M. F. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwoty 300 (trzysta) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania;

II.  utrzymuje w mocy wyrok w pozostałej części;

III.  zasądza od oskarżyciela posiłkowego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty za II instancję.

IX Ka 1163/13

UZASADNIENIE

Pełnomocnik M. i M. F. (2) wniósł subsydiarny akt oskarżenia przeciwko B. C. zarzucając jej, iż: kierując się osobistymi uprzedzeniami w szczególności do M. F. (2) działającego jako pełnomocnik syna M. F. (1) w zakresie wydania decyzji w przedmiocie zatwierdzenia i wpisu do rejestru zakładów gastronomicznych należących do pokrzywdzonych, a w szczególności zakładu przy ul. (...) w J. dopuściła się rażącego naruszenia art. 6, 7, 8, 9, 12 , 15 kpa, art. 32 ust. Konstytucji RP w zw. z art. 6 kpa, art. 19 w zw. z art. 65 § 1 i art. 66 § 1 i 3 , art. 35 § 1 i 2 oraz art. 36 § 1 i 2 kpa i art. 61 do 67 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia(Dz. U.2006.171.1225)) rozporządzenia WE nr. 882, art. 31 ust.2 lit. b-d ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej(Dz. U. 2006.122.851) w ten sposób, że pełniąc funkcję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w J. poprzez opieszałość urzędniczą polegającą na uchylaniu się od wydania decyzji administracyjnej nie dopełniła ciążących obowiązków, w wyniku czego M. F. (1) poniósł szkodę w wysokości około 90.000 zł zaś M. F. (2) w wysokości około 6.000 zł, tj. o przestępstwo z art. 231 § 1 kk.

Po uchyleniu pierwszego wyroku Sądu Rejonowego w Jędrzejowie z dnia 23 listopada 2009 roku przez Sąd Okręgowy w Kielcach wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2010 roku pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego sprecyzował zarzut aktu oskarżenia zarzucając oskarżonej B. C., iż:

w okresie od 4 września 2007 roku do 5 lutego 2009 roku w J. jako funkcjonariusz publiczny – Powiatowy Inspektor Sanitarny w J. działając na szkodę interesu publicznego oraz prywatnego M. F. (1) i M. F. (2) umyślnie nie dopełniła ciążących na niej obowiązków tj. wynikających z art. 61 ustawy z dnia 26 sierpnia 2006 roku o bezpieczeństwie żywności i żywienia i art. 31 rozporządzenia nr 882/2004r. Parlamentu Europejskiego obowiązku przeprowadzenia oględzin obiektu przy ul. (...), zgłoszonego wnioskiem z dnia 4 września 2007 roku do zatwierdzenia oraz wpisu do rejestru zakładów prowadzących działalność żywnościową zakładu głównego przy ul. (...) oraz jego filii przy ul. (...), wykonując tę czynność dopiero w dniu 30 kwietnia 2008 roku, a ponadto art. 35 § 1-3 kpa w ten sposób, że przekroczyła swe uprawnienia dążąc do uzyskania informacji o stanie prawnym i budowlanym obiektu zgłoszonego do zatwierdzenia rejestracji, po czym bezzasadnie zawiesiła postępowanie administracyjne, czym nie dopełniła swych obowiązków poprzez zaniechanie wydania decyzji w sprawie zatwierdzenia zakładu głównego przy ul. (...) w J. oraz jego filii przy ul. (...), czym działała na szkodę zgłaszającego obiekt do zatwierdzenia M. F. (1) oraz wynajmującego ten obiekt M. F. (2), powodując u nich szkody wynoszące po stronie M. F. (1) w wysokości nie mniejszej niż 126.276,60 zł stanowiącej kwotę utraconego zysku z powodu niemożności prowadzenia działalności gospodarczej w wymienionych obiektach oraz po stronie M. F. (2) w wysokości nie mniejszej niż 10.200,00 zł stanowiącej równowartość utraconego czynszu za wynajem lokalu, tj. o przestępstwo z art. 231 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie po ponownym rozpoznaniu sprawy przyjął ten sprecyzowany i rozszerzony zarzut po czym wyrokiem z dnia 29 marca 2013 roku uniewinnił oskarżoną w całości od stawianego jej zarzutu.

Na podstawie art. 632 pkt 1 i 621 § 1 k.p.k. w zw. z art. 640 k.p.k. kosztami postępowania obciążył oskarżyciela Posiłkowego M. F. (1), zasądzając od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Apelację od tego wyroku wnieśli: oskarżyciel posiłkowy M. F. (1) i jego pełnomocnik zaskarżając orzeczenie w całości na niekorzyść oskarżonej.

Oskarżyciel posiłkowy zarzucił:

- obrazę przepisów prawa materialnego, art. 321 § 1 kk poprzez błędną jego interpretację ,

- obrazę przepisów postępowania poprzez pominięcie niektórych dowodów przemawiających przeciwko oskarżonej, w tym działań podjętych przez oskarżoną zmierzających do wznowienia postępowania zakończonego w Powiatowym Inspektoracie Sanitarnym w B. oraz umorzenia postępowania w tymże Inspektoracie w części dotyczącej rejestracji zakładu głównego przy ul. (...),

- błąd w ustaleniach faktycznych wynikający z nienależytej oceny dowodów polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżona nie popełniła zarzucanego jej czynu, jakkolwiek prawidłowa ocena dowodów powinna doprowadzić do przyjęcia winy oskarżonej.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 2 i 3 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych będący wynikiem mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania( zwłaszcza art. 4, 7, 193, 201, 410 kpk), który to błąd wyraża się w przyjęciu tezy, że zgromadzone w niniejszej sprawie dowody nie pozwalają na przyjęcie, iż B. C. miała – poprzez swoje postępowanie z przekroczeniem uprawnień oraz niedopełnieniem obowiązków – zamiar działania na szkodę interesu publicznego i prywatnego, podczas , gdy prawidłowa, rzetelna i całościowa ocena materiału dowodowego ujawnionego w czasie procesu, zwłaszcza opinii biegłego A. G. (1), prowadzi do wniosku, że w czasie procedowania nad wnioskiem M. F. (1) oskarżona, jako funkcjonariusz publiczny, świadomie przekroczyła swe uprawnienia i nie dopełniła swych obowiązków, przez co działała na szkodę interesu publicznego oraz prywatnego oskarżyciela posiłkowego, zaś jej działanie było podejmowane z takim właśnie zamiarem w sposób umyślny;

2.  naruszenie przepisu prawa procesowego w postaci art. 424 § 1 pkt 2 kpk poprzez niewyjaśnienie w uzasadnieniu wyroku – jeżeli Sąd nie doszukał się w działaniu oskarżonej zamiaru popełnienia czynu zabronionego z art. 231 § 1 kk – czy jej zachowanie nie wyczerpywało znamion przestępstwa z art. 231 § 3 kk tj. przestępstwa w formie nieumyślnej, które to uchybienie mogło mieć wpływ na treść wyroku poprzez przedwczesne uniewinnienie oskarżonej, wbrew dowodom świadczącym na jej niekorzyść, a przemawiające za uznaniem, iż zachowanie się oskarżonej wyczerpywało znamiona przestępstwa z art. 231 § 3 kk, a przez to naruszenie prawa materialnego w postaci powołanego przepisu poprzez nierozważenie jego zastosowania w stosunku do ustalonego działania oskarżonej;

3.  naruszenie art. 632 pkt 1 kpk poprzez niezasadne zasądzenie od oskarżyciela posiłkowego M. F. (1) kwoty 300 złotych w wyniku przeoczenia, że oskarżyciel posiłkowy uiścił tę kwotę na początku procesu.

Obydwie apelacje w konkluzji wnosiły o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazała się zasadna, ale tylko w części dotyczącej obrazy art. 632 pkt 1 kpk polegającej na bezzasadnym zasądzeniu od M. F. (1) kwoty 300 złotych tytułem zryczałtowanych równowartości wydatków.

Pozostałe zarzuty zawarte w obu apelacjach nie zasługują na uwzględnienie.

Na wstępie należy rozważyć kwestię tożsamości czynu zarzucanego oskarżonej i objętego zaskarżonym wyrokiem.

W sprawie Ds. 1264/08 Prokuratury Rejonowej w Jędrzejowie na skutek wniosku o ściganie złożonego w dniu 1 lutego 2008 roku przez M. F. (1) wydano 3 postanowienia, a mianowicie:

1.  z dnia 28.02.2008r. o odmowie wszczęcia postanowienia w sprawie niedopełnienia lub przekroczenia obowiązków służbowych przez pracowników Państwowej Powiatowej Inspekcji Sanitarnej w J. w trakcie wykonywania czynności( dokonania oględzin) związanych z zawiadomieniem M. F. (1) o wznowieniu działalności gospodarczej w zakresie gastronomii przy ul. (...) – róg (...) w 2007 roku.

Postanowienie to zostało uchylone przez Sąd Rejonowy w Jędrzejowie postanowieniem z 23.04.2008r.(II Kp112/08).

2. z dnia 30.06.2008r. o umorzeniu postępowania w sprawie niedopełnienia obowiązków i przekroczenia swoich uprawnień przez funkcjonariuszy publicznych zatrudnionych w Państwowej Powiatowej Stacji Sanitarnej w J. w trakcie wykonywania czynności związanych ze wznowieniem działalności gospodarczej przez M. F. (1) w zakresie gastronomii w lokalu położonym przy ul. (...) róg (...) w 2007 roku w J., czym działali na szkodę interesu prywatnego.

Sąd Rejonowy postanowieniem z 8.09.2008r. uchylił to postanowienie(IIKp 231/08).

3. z dnia 30.10.2008r. o umorzeniu postępowania w sprawie zaistniałego na przełomie 2007 roku, dat bliżej nieustalonych w J. niedopełnienia obowiązków i przekroczenia swoich uprawnień przez funkcjonariuszy publicznych zatrudnionych w Państwowej Powiatowej Inspekcji Sanitarno-Epidemiologicznej w J. w trakcie wykonywania czynności związanych ze wznowieniem działalności gospodarczej przez M. F. (1) w zakresie gastronomii w lokalu położonym przy ul. (...) róg ul. (...), czym działali na szkodę interesu prywatnego.

Jak wynika z powyższego postępowanie przygotowawcze dotyczyło okresu roku 2007(przełomu roku 2007), odnosiło się do lokali położonych przy ul. (...), a jako pokrzywdzony występował tylko M. F. (1) i to on skarżył wydane przez prokuratora postanowienia.

Sąd Rejonowy rozpoznający sprawę po raz drugi wezwał pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego do sprecyzowania zarzutu, zgodnie z wytycznymi Sądu Okręgowego.

Przedstawiony nowy zarzut obejmuje znacznie dłuższy okres, a także wskazuje jako pokrzywdzonych dwie osoby, chociaż M. F. (2) na podstawie decyzji Sądu nie występował w tym postępowaniu ani jako oskarżyciel posiłkowy ani uboczny oskarżyciel posiłkowy(k. 240).

Na konieczność ustalenia tożsamości czynu, którego dotyczyły decyzje kończące postępowanie przygotowawcze zwrócił uwagę Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku z 12.08.2010r.(k.205-206) podnosząc, że zarzut nie wskazuje czasu popełnienia czynu i nie wiadomo jaki był rzeczywisty przedmiot procesu.

Również w postanowieniu Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 28.06.2011r. zwrócono uwagę na konieczność rozważenia kwestii tożsamości czynu, którego dotyczyły decyzje kończące postępowanie przygotowawcze, a którego popełnienie zarzucono oskarżonej podkreślając, że na tym etapie postępowania Sąd Rejonowy nie mógł samodzielnie weryfikować czasu popełnienia zarzucanego oskarżonej czynu. Winien natomiast rozważyć konieczność umorzenia postępowania.

Sąd Okręgowy wyraża w związku z tym pogląd, że Sąd Rejonowy powinien ograniczyć się do konkretnego zdarzenia faktycznego wynikającego z porównania zawiadomienia o przestępstwie złożonego przez M. F. (1) w czynem będącym przedmiotem postępowania przygotowawczego. Przedmiotem rozpoznania należało objąć okres od 4 września 2007roku( data złożenia wniosku d (...)) do 1lutego 2008 roku( data złożenia zawiadomienia do prokuratora) i tylko w odniesieniu do M. F. (1). W pozostałym zakresie należało umorzyć postępowanie na podstawie art. 17 § 1 pkt 9 kpk.

Drugi z pokrzywdzonych wymieniony w zarzucie tj. M. F. (2) złożył zawiadomienie do Prokuratury w dniu 5.03.2008r., postanowieniem z 31.03.2008r, umorzono postanowienie, które nie było skarżone(Ds. 304/08). Nie nabył on uprawnień do występowania z subsydiarnym aktem oskarżenia.

Sąd Rejonowy wprawdzie wyraził pogląd, że zakres subsydiarnego aktu oskarżenia wyznacza postanowienie o umorzeniu postępowania w powiązaniu z zawiadomieniem o przestępstwie, pomimo to przyjął za dopuszczalne rozszerzenie zarzutu o cały okres toczącego się postępowania w (...) aż do daty wyłączenia tego organu od rozpoznania sprawy.

Na etapie kontroli wyroku przez sąd odwoławczy nie jest jednak możliwa zmiana wyroku w tym zakresie, a to wobec treści art. 439 § 2 kpk.

Odnosząc się do zarzutów obu apelacji należy stwierdzić, że są one bezzasadne.

Stan faktyczny w zakresie dotyczącym procedowania w toczącym się postępowaniu administracyjnym z wniosku M. F. (1) z dnia 4.09.2007r. przed (...) w J. został ustalony przez Sąd Rejonowy prawidłowo w oparciu o akta sprawy tego Inspektoratu( SE.V- (...)), wyjaśnienia oskarżonej, zeznania świadków: M. B. (1), I. N., E. K., Z. J. (1), częściowo M. F. (2) i M. F. (1), opinii biegłego A. G., akta spraw Ds. 1264/08, Ds. 304/08, załączone do akt dokumenty.

Bezspornie ustalono w szczególności, iż pismem z dnia 10.09.2007r. M. F. (1) został wezwany do przedstawienia dokumentacji potwierdzającej, że w lokalu przy zbiegu ulic (...) prowadzona była wcześniej działalność , a także do przedłożenia projektu technicznego z pieczęcią poświadczającą dokonanie uzgodnień w zakresie wymagań sanitarno – higienicznych z Państwową Inspekcją Sanitarną.

W związku z pismem z dnia 27 listopada 2007 roku Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego oskarżona zwróciła się do Inspektora Nadzoru Budowlanego, Spółdzielni Mieszkaniowej oraz Burmistrza Miasta J. o wyjaśnienie stanu prawnego lokalu. Następnie w dniu 3 marca 2008 roku zawiesiła postępowanie w sprawie, a po tej dacie podejmowała dalsze czynności w tym oględziny lokalu.

Wbrew zarzutom zawartym w apelacjach Sąd orzekający przyjął za podstawę ustaleń również opinię biegłego A. G.(także prywatną opinię G. Ł.), z której wynika, że działanie oskarżonej było nieprawidłowe. Postępowanie powinno bowiem dotyczyć zatwierdzenia i wpisu do rejestru zakładów, a nie wznowienia działalności gospodarczej. Nieuprawnione było ustalanie legalności stanu prawnego obiektu przy ul. (...)( co potwierdził również świadek Z. J. (1)), brak było podstaw do zawieszenia postępowania i podejmowania dalszych czynności po zawieszeniu, w tym dokonanie oględzin obiektu. Ponadto przez zbyt długi okres czasu nie wydano decyzji merytorycznej, uniemożliwiając stronie jej zaskarżenie. Nie zasługuje zatem na uwzględnienie zarzut obrazy art. 410, 193§1 i 201 kpk.

Skarżący kwestionują w istocie ustalenia Sądu Rejonowego dotyczące braku po stronie oskarżonej negatywnego nastawienia do M. F. (1) oraz M. F. (2) i celowego przedłużania postępowania administracyjnego. Sąd Okręgowy aprobuje stanowisko Sądu orzekającego, iż oskarżonej nie można przypisać osobistych uprzedzeń i wynikającego z tego utrudniania pokrzywdzonemu prowadzenia działalności gospodarczej.

Poza gołosłownymi twierdzeniami M. i M. F. (2) żadne inne dowody nie wskazują na takie nastawienie ze strony oskarżonej.

Nie świadczy o tym fakt wyłączenia (...) w J. od dalszego prowadzenia sprawy i przekazania jej do (...) w B., co się wiązało z toczącym się postępowaniem przeciwko oskarżonej.

Podnieść należy, że (...) w B. również zażądał stosownej informacji na temat stanu technicznego lokalu położonego przy ul. (...), tym razem otrzymał informację podpisaną przez Z. J. i uznał ją za wystarczającą. Podejmowanie czynności po zawieszeniu postępowania wbrew przepisom wynikało z kolei z wytycznych Wojewódzkiego Inspektora, który wprost zalecił szybkie zakończenie sprawy.

Stąd podejmowane działania z urzędu w kierunku ustalenia stanu formalno-prawnego budynku. Podjęte przez oskarżoną czynności po wydaniu decyzji przez (...) w B. zmierzające od stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej lub wznowienia postępowania nie świadczą o „prywatnej zemście”, czy też o odwecie ale o przekonaniu, iż podejmowane przez nią czynności były prawidłowe.

Nie jest zasadny zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia.

Błąd w ustaleniach faktycznych ma miejsce jedynie wówczas, gdy sąd orzekający w I instancji dopuścił się uchybienia przy ocenie materiału dowodowego, polegającego na nieuwzględnieniu zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego jak też całokształtu ujawnionych okoliczności, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

Nie można się zgodzić z zarzutem obrazy art. 4 kpk, ponieważ Sąd rozważył wszystkie okoliczności ujawnione w sprawie. Odniósł się również do uchybień w sposobie procedowania w sprawie z wniosku M. F. (1) i ocenił je w kontekście twierdzeń skarżących o rzekomym odwecie i zemście.

Zarzut obrazy art.7 kpk sprowadza się do oceny zeznań świadka M. F. (2), o ile twierdził, że oskarżona działała kierując się negatywnymi uprzedzeniami wobec jego osoby. Jak to podniesiono wyżej Sąd I instancji okoliczność tę w sposób należyty ocenił i nie znalazł podstaw do przyjęcia po jej stronie takich motywów działania, co Sąd odwoławczy aprobuje.

Obaj skarżący kwestionują ustalenia Sądu Rejonowego co do braku zamiaru po stronie oskarżonej dotyczącego przekroczenia swoich uprawnień i niedopełnienia obowiązków, działając tym na szkodę interesu publicznego lub prywatnego.

Sąd Okręgowy w całości aprobuje stanowisko wyrażone w części motywacyjnej zaskarżonego wyroku, iż w działaniu oskarżonej nie można dopatrzeć się realizacji znamion przestępstwa z art. 231 § 1 kk.

Potrzeba ustalenia sytuacji faktycznej i prawnej przedmiotowego lokalu wynikła niewątpliwie z tego, iż decyzją Urzędu Miejskiego w J. z dnia 12.11.1992r. udzielono M. F. (2) pozwolenia na budowę inwestycji obejmującą budowę tymczasowego pawilonu „małej gastronomii” na okres do 21.12.1995r. Mogło to wzbudzić wątpliwości co do stanu faktycznego i prawnego lokalu. Zasadność podejmowanych przez oskarżoną działań w tym zakresie potwierdzona została przez Wojewódzkiego i Głównego Inspektora Sanitarnego. Z pism tych organów wprost wynika potrzeba dokonania takich ustaleń przez (...) przed podjęciem merytorycznej decyzji.

Zawieszenie postępowania nastąpiło na skutek wytycznych Wojewódzkiego Inspektora, zawartych w piśmie z dnia 27.11.2007r., który następnie utrzymał tę decyzję w mocy. Orzeczenie Wojewódzkiego Inspektora nie zostało zaskarżone przez M. F. (1) do Sądu Administracyjnego. Nie można się zgodzić z twierdzeniem M. F. (2), iż nie zaskarżył decyzji do Sądu Administracyjnego, ponieważ przed upływem terminu zostało ono faktycznie podjęte, gdyż zarządzono oględziny przedmiotowego lokalu. Nie było przeszkód do złożenia skargi na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 11.04.2008r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K., zgodnie z pouczeniem.

Zasadnie Sąd Rejonowy nie dopatrzył się zamiaru realizacji znamion przestępstwa w działaniu oskarżonej, która podejmowała czynności w sprawie w przekonaniu, że są one zgodne z obowiązującymi przepisami prawa, a organy nadrzędne nie dopatrzyły się żadnych uchybień w jej działaniu. Ponadto realizowała ona wytyczne swoich przełożonych. Oskarżona konsultowała się z radcą prawnym i pracownikami co do zasadności podejmowanych czynności. Spotkanie z M. F. (2) i propozycja, by wycofał przedmiotowy wniosek i złożył nowy o wpis nowego zakładu – wbrew stanowisku skarżących - zmierzał do szybkiego i pozytywnego załatwienia sprawy. Nie można twierdzić, że oskarżona „wykonywała rozkazy z góry”, ale że stanowisko przełożonych utwierdziło ją w przekonaniu o prawidłowym procedowaniu w sprawie.

Nie jest zasadny zarzut, iż oskarżona odmawiała dokonania oględzin przedmiotowego lokalu. Oględziny zostały przeprowadzone w dniu 30.04.2008r. Oskarżona uznała jednak, że w pierwszym rzędzie należy ustalić stan prawny i budowlany lokalu przy ul. (...). Wszystko to było powodem, dla którego ostateczna decyzja nie została przez oskarżoną wydana(v. wyjaśnienia oskarżonej k. 279).

W zebranym materiale dowodowym brak jest jednak podstaw do przyjęcia jakoby wynikało to z osobistych uprzedzeń oskarżonej w stosunku do M. i M. F. (2). Załączony przez oskarżyciela posiłkowego graficzny wykaz spraw prowadzonych przez (...) w J. wcale nie przesądza o istnieniu osobistych uprzedzeń po stronie oskarżonej. Na temat poprzednich spraw odebrano wyjaśnienia od oskarżonej(k. 278). M. F. (2) zeznał m.in. że uczestniczył w innych sprawach rozpoznawanych przez (...) w J. i miał zastrzeżenia do jednej kontroli, nie dotyczyło to jednak oskarżonej(k. 279).

Apelacja oskarżyciela posiłkowego zarzuca, że oskarżona bezpodstawnie powoływała się na rozporządzenia nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004r. Tymczasem należy zwrócić uwagę na to, że Główny Inspektor Sanitarny w piśmie z dnia 13.06.2008r. również przytoczył przepisy tego aktu prawnego( k. 8-15).

Nie można się zgodzić z zarzutem, jakoby Sąd Rejonowy dokonał jednostronnej oceny dowodów, na korzyść oskarżonej. Rozważono bowiem także okoliczności przemawiające na jej niekorzyść i należycie uzasadniono swoje stanowisko w tym przedmiocie.

Uwzględniono m.in. zeznania świadka Z. J., wg którego (...) bezpodstawnie żądał informacji z nadzoru budowlanego odnośnie przedmiotowego budynku i dlatego odmawiał wydania takiej informacji. Tym niemniej na żądanie (...) w B. przesłał pismo datowane na 30.03.2009r. stwierdzające, iż po przeprowadzeniu kontroli obiekt nie znajduje się w takim stanie, aby wymagał interwencji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Zakład główny przy ul. (...) został wpisany do rejestru w dniu 23.07.2007r. w związku z czym Inspektorat w B. w tej części umorzył postępowanie. Kwestie związane z wpisem do rejestru zakładu przy ul. (...) wyjaśniła świadek M. B. w zeznaniach z 12.10.2009r.(k. 121). Wynika z nich, że został on wpisany w dotychczasowym stanie bez uwzględnienia modernizacji i dodatkowych pomieszczeń, ponieważ inspektor budowlany nie wypowiedział się co do zmiany przeznaczenia lokalu.

Odnośnie zarzutu sformułowanego w pkt 2 apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego należy stwierdzić, że również nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd rozpoznający sprawę nie był związany kwalifikacją prawną wskazaną w akcie oskarżenia oraz postanowieniu o umorzeniu postępowania. Nie mniej jednak nie był zobligowany do zajęcia stanowiska w przedmiocie ew. kwalifikacji prawnej wskazanej przez skarżącego tj. art.231 § 3 kk o ile nie znajdował podstaw do jej przyjęcia. Nie można tym samym mówić o obrazie art. 424 § 1 pkt 2 kpk.

Nie można się zgodzić z argumentacją autora apelacji jakoby działanie oskarżonej wyczerpywało znamiona przestępstwa z art. 231 § 3 kk, tj. przestępstwa w formie nieumyślnej. Brak umyślności nie oznacza automatycznie możliwości przypisania oskarżonej winy nieumyślnej. Zgodnie z art. 9 § 2 kk czyn popełniony jest nieumyślnie, jeżeli sprawca nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał albo mógł przewidzieć. Oskarżonej nie można zarzucić braku ostrożności i możliwości przewidywania popełnienia przestępstwa. Błędy w interpretacji przepisów stosowanych przez nią powinny być przedmiotem rozpoznania przez sądy administracyjne. Opinia biegłego A. G. wydana po zakończeniu postępowania wskazująca na uchybienia w procedowaniu nie może przesądzać o możliwości przypisania oskarżonej winy nieumyślnej. Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że oskarżona była przekonana o prawidłowości stosowania przepisów, a organy nadrzędne utwierdzały ją w tym przekonaniu, akceptując podejmowane w sprawie decyzje w całości.

Zasadnie natomiast zarzucono obrazę art. 632 pkt 1 kpk, ponieważ Sąd nieprawidłowo zasądził od oskarżyciela posiłkowego kwotę 300 złotych tytułem zryczałtowanej równowartości kosztów postępowania w sytuacji, gdy kwota ta została uiszczona przy wnoszeniu subsydiarnego aktu oskarżenia. Sad przyznał, że doszło to tego błędu omyłkowo. Należało w związku z tym zmienić wyrok w tej części.

Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk orzekł jak w wyroku.

O opłacie za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych(Dz. U. z 1983r, poz. 223 ze zm.).

SSO Aleksandra Babilon-Domagała SSO Bogna Kuczyńska SSO Lidia Rogala