Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 stycznia 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił B. M. prawa do renty socjalnej, w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3 stycznia 2018 r., nie stwierdzające u wnioskodawczyni całkowitej niezdolności do pracy.

(decyzja w aktach ZUS)

Od powyższej decyzji B. M. odwołała się w dniu 30 stycznia 2018 r. do Sądu Okręgowego w Łodzi, wnosząc o jej zmianę i o przyznanie prawa do spornego świadczenia wraz z odsetkami ustawowymi, z tytułu opóźnienia w wypłacie świadczenia, z powodu błędu po stronie organu rentowego. Skarżąca podniosła, że jej stan zdrowia kwalifikuje ją do uznania za osobę całkowicie niezdolną do pracy. W uzasadnieniu wskazała, że z opinii biegłego neuropsychologa, powołanego w postępowaniu sądowym o sygn. akt VIII U 2641/16 wynika, że ujawnia ona objawy schizofrenii paranoidalnej, co powoduje, że jest całkowicie niezdolna do pracy.

(odwołanie k. 3)

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo, organ rentowy wskazał, że dla powstania obowiązku wypłaty odsetek konieczne jest stwierdzenie naruszenia prawa przez Zakład prawomocnym wyrokiem sądu zmieniającym decyzję organu rentowego i przyznającym prawo do tego świadczenia.

(odpowiedź na odwołanie k. 10 – 11)

Wyrokiem z dnia 9 lipca 2018 r. o sygn. akt VIII U 538/18 Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił odwołanie.

(wyrok Sądu Okręgowego z 9.07.2018 r. k. 39)

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją przez ubezpieczoną B. M. w dniu 9 lipca 2018 r. (apelacja k. 52)

W wyniku rozpatrzenia apelacji Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 9 maja 2019 r. o sygn. III AUa 1094/18 uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny uznał, iż Sąd Okręgowy nie dokonał w sprawie niezbędnych ustaleń faktycznych co do istoty przedmiotu sporu, a zatem nie rozpoznał istoty sprawy. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji powinien był ocenić całość materiału dowodowego przy uwzględnieniu, że istotę sporu stanowiła przesłanka całkowitej niezdolności do pracy oceniana na dzień złożenia przez ubezpieczoną wniosku o ustalenie prawa do renty socjalnej, tj. na dzień 2 sierpnia 2016 r., a nie, jak błędnie przyjęto, na datę wydania decyzji, tj. 5 stycznia 2018 r.

(wyrok SA z 9.05.2019 r. k. 88, uzasadnienie k. 89 – 95)

Na terminie rozprawy, poprzedzającej bezpośrednio wydanie wyroku, profesjonalny pełnomocnik z urzędu ubezpieczonej, poparł odwołanie i wniósł o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego z urzędu.

Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

(oświadczenie pełnomocnika wnioskodawczyni e – protokół z dnia 15.06.2020 r. 00:19:17, oświadczenie pełnomocnika ZUS e – protokół z dnia 15.06.2020 r. 00:20:29)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił, co następuje:

Wnioskodawczyni B. M. urodziła się w dniu (...) Posiada wykształcenie podstawowe, nie ma wyuczonego zawodu, ukończyła I klasę liceum ogólnokształcącego. Do 2017 r. pracowała jako sprzątaczka w firmie (...). Zaprzestała świadczenia pracy z uwagi na kłopoty zdrowotne, podczas ciąży z drugim dzieckiem.

( okoliczności bezsporne, a nadto zeznania wnioskodawczyni e – protokół z dnia 15.06.2020 r. 00:14:27- 00:17:25)

Ubezpieczona, od 1995 r., leczy się psychiatrycznie z powodu schizofrenii. Jako lek na wskazane schorzenie, w okresie zatrudnienia, przyjmowała (...). Gdy była w ciąży z drugim dzieckiem, lek został odstawiony, a w przeszłości, gdy pracowała, zdarzało się, że nie zażywała żadnych leków. Odstawienie leku nastąpiło za wiedzą lekarza.

(zeznania wnioskodawczynie – protokół z dnia 15.06.2020 r. 00:14:27- 00:17:25)

B. M., w okresie od 1.11.1995 r. do 28 lutego 2013 r., pobierała rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a od 1.03.2013 r. do 31 sierpnia 2016 roku rentę socjalną.

(decyzja k. 11, k. 43, k. 94, k. 151, k. 217, k. 244 akt ZUS)

W dniu 2 sierpnia 2016 roku ubezpieczona złożyła w ZUS, ponowny, wniosek o przyznanie prawa do renty socjalnej.

(wniosek k.296 akt ZUS)

Decyzją z dnia 5 października 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił ubezpieczonej prawa do renty socjalnej, w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30.09.2016 r., nie stwierdzające u wnioskodawczyni całkowitej niezdolności do pracy.

(decyzja k.305 akt ZUS)

Na skutek odwołania wnioskodawczyni od powyższej decyzji, postanowieniem z dnia 27 września 2017 r. w sprawie o sygn. akt VIII U 2641/16 Sąd Okręgowy w Łodzi uchylił zaskarżoną decyzję, przekazał sprawę do rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w Ł. i umorzył postępowanie w sprawie.

(postanowienie SO w Łodzi k.46 załączonych akt o sygn. VIII U 2641/16)

W dniu 28 listopada 2017 r. wnioskodawczyni została zbadana przez Lekarza Orzecznika ZUS, który rozpoznał, u badanej, schizofrenię w okresie stabilnej remisji i orzekł, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy zarobkowej.

(opinia i orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS k. 59 - 61 dokumentacji lekarskiej w aktach ZUS i w aktach ZUS)

Od powyższego orzeczenia, w dniu 12 grudnia 2017 r., wnioskodawczyni złożyła sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS.

(sprzeciw – k. 68 - 69 dokumentacji medycznej w aktach ZUS)

Rozpatrując wniesiony sprzeciw, Komisja Lekarska ZUS w dniu 3 stycznia 2018 r., zbadała wnioskodawczynię, rozpoznając u niej schizofrenię w okresie względniej remisji objawów i wydała orzeczenie o braku całkowitej niezdolności do pracy.

(opinia i orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 77 - 79 dokumentacji lekarskiej w aktach ZUS i w aktach ZUS).

W oparciu o powyższe orzeczenie, organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 5 stycznia 2018 r. , odmówił B. M. prawa do renty socjalnej.

(decyzja w aktach ZUS)

W dniu 16 kwietnia 2018 r. wnioskodawczyni została zbadana przez biegłego sądowego psychologa G. J., która uznała, że ubezpieczona jest logiczna, prawidłowo zorientowana, odpowiadająca po linii pytań. Nastrój badanej jest wyrównany. Wywiad psychologiczny nie wskazuje na występowanie ostrych objawów psychotycznych. Badanie ujawnia jedynie występowanie pewnych trudności w funkcjonowaniu w różnych sferach życia.

(opinia biegłej psychologa G. J. k. 27)

B. M. w dniu 16 kwietnia 2018 r. została zbadana przez biegłego sądowego psychiatrę G. P., który rozpoznał u niej schizofrenię, w okresie względnej remisji objawów i uznał, że ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Ubezpieczona jest leczona psychiatrycznie, ambulatoryjnie, od 1995r., była jeden raz hospitalizowana psychiatrycznie w CSK w Ł. w 1995r. Była badana przez Komisję Lekarską ZUS w dniu 03.01.2018r.. Podczas tego badania, z udziałem psychiatry, stwierdzono brak objawów psychozy, prawidłowe funkcjonowanie w środowisku domowym, leczenie niedużą dawką leku (...). Badanie psychiatryczne i psychologiczne potwierdza te ustalenia. (opinia biegłego psychiatry G. P. k. 18 -20)

Sąd Okręgowy w Łodzi, po uchyleniu wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 9.07.2019r., wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9.05.2019r. przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie., dopuszczając dowód z opinii biegłych sądowych : neuropsychologa i psychiatry .

(postanowienie z dnia 21.08.2019r. k. 109)

Ubezpieczona została, zbadana w dniu 30 września 2019 r. przez biegłego sądowego lekarza neuropsychologa dra L. S., który stwierdził, u badanej, cechy osobowości schizoidalnej z tendencjami do wzmożonych reakcji lękowych oraz osłabienie sprawności procesów poznawczych, mogące świadczyć o rozpoczynających się zmianach organicznych w o.u.n., w niewielkim stopniu zakłócające funkcjonowanie. Nie stwierdzono objawów wytwórczych.

Podczas badania wnioskodawczyni w dniu 18.01.2017r. wykonała skalę klinicznych (...)2. Pojawiły się objawy somatyzacji, ale to są emocje, które ujawniają się w formie somatyzacji. Skala paranoi była podwyższona, ale schizofrenii nie - w sytuacji życiowej. Biegły stwierdził , brak jest potrzeby wydania opinii przez innych biegłych.

( opinia biegłego neuropsychologa dr L. S. k. 119 – 119 verte, ustna opinia uzupełniająca e – protokół z dnia 15.06. (...). 00: (...), 00:11:20)

Nadto B. M. została zbadana przez biegłego sądowego lekarza psychiatrę H. K., która rozpoznała u niej schizofrenię, w okresie względnej remisji objawów i uznała, że ubezpieczona, z punktu widzenia psychiatry, zarówno w dniu 2 sierpnia 2016 r. jak i również, na dzień wydania decyzji ZUS z dnia 5 października 2016 r., nie była niezdolna do pracy. Z dostępnej dokumentacji -zaświadczenie o stanie zdrowia z dnia 12.02.1996 roku z PZP dla (...) dla Ł. wynika, że badana leczyła się ww. Poradni od 15.01.1996 r. skierowana po hospitalizacji w Klinice (...), gdzie rozpoznano zespół paranoidalny. Z informacji tam zawartych wynika, że zmieniła się psychiatrycznie w 1994 r. W 1994 roku była badana w Poradni P.-Pedagogicznej, gdzie wyniki wskazywały na obniżoną sprawność intelektualną jednakże dodano uwagę "wynik należy interpretować bardzo ostrożnie ze względu na silne zdenerwowanie podczas badania i dobre wyniki w nauce". Potem ubezpieczona była leczona ambulatoryjnie, ale brak jest dokumentacji. Ostatnio od 2013 roku jest ona pod opieką PZP (...)- dość systematyczne wizyty. Zapisy o stabilnym stanie psychicznym "w dość stabilnej remisji objawów psychotycznych, bez urojeń". Okresowo informacje "o głosach". W 2016 roku wnioskodawczyni była w ciąży i nie zażywała leków. Pracowała jako sprzątaczka. W dniu 21.07.2016 r. wystąpiła z wnioskiem o przedłużenie renty. Badanie lekarza Orzecznika ZUS, Konsultanta ZUS i Komisji ZUS nie potwierdziły całkowitej niezdolności do pracy. Badanie biegłego neuropsychologa w styczniu 2017 r. również potwierdziło remisję objawów psychotycznych. Z dokumentacji medycznej wynika, że marcu 2017 roku urodziła dziecko i potem sama wróciła do przyjmowania leków. Wcześniej w dniu 5.04.2017 r. wnioskodawczyni była badana przez biegłego psychiatrę, która stwierdziła pogorszenia stanu psychicznego. Zapisała "rozkojarzona, wielomówna, skarży się na doznania słuchowe, niezaradna w pracy". Biegła uznała ją za całkowicie niezdolną do pracy od daty badania przez biegłą, tj. od 5.04.2017 r. do 5.04.2019 r. Jednakże analiza dokumentacji medycznej wskazuje dość szybką poprawę stanu psychicznego wnioskodawczyni. W czerwcu 2017 r. nastąpiła już stabilizacja stanu psychicznego i utrzymywała się dalej. Ponowne badania lekarza orzecznika ZUS w dniu 28.11 2017 r. i Komisji ZUS z dnia 3.01.2018 r. potwierdzają remisję objawów chorobowych. Wnioskodawczyni wystąpiła z nowym wnioskiem o rentę w 2018 roku i była badana ponownie przez Lekarza Orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS i stwierdzono, że nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Dokumentacja lekarska też potwierdza poprawę stanu psychicznego badanej. Badana się odwołała do decyzji ZUS i była badana przez biegłych psychiatrę i psychologa, którzy nie stwierdzili, również, u niej, całkowitej niezdolności do pracy. W badaniu potwierdzono remisje objawów psychotycznych. Aktualne badanie psychiatryczne w dniu 16.12.2019 r. i badanie psychologa z dnia 30.09.2019 r., również, potwierdzają remisję objawów psychotycznych. W związku z powyższym brak jest aktualnie podstaw do uznania jej za całkowicie niezdolną do pracy. Przyjmowanie leków, nie wyklucza zdolności do pracy. Wnioskodawczyni ma ograniczoną niezdolność do pracy, ale nie ma całkowitej niezdolności do pracy. U ubezpieczonej nie stwierdzono somatyzacji objawów . Wnioskodawczyni zgłaszała okresowe halucynacje słuchowe, jednak to nie wypływa na utratę zdolność do wykonywania pracy. Brak jest potrzeby wydania opinii przez innych biegłych.

(opinia biegłej psychiatry H. K. k. 121 – 124, ustna opinia uzupełniająca e – protokół z dnia 15.06.2020 r. 00:04:02, 00:10:11 - 00:11:20)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w szczególności o dokumenty załączone do akt sprawy, akt rentowych ubezpieczonej, jej dokumentację medyczną a nadto akta sądowe o sygn. akt VIII U 2641/16 i o zeznania wnioskodawczyni oraz o wydane w sprawie opinie biegłych: psychiatrów: G. P. i H. K. , psychologa G. J. oraz neuropsychologa L. S., a zatem biegłych, których specjalizacje odpowiadają rodzajowi schorzeń występujących u wnioskodawczyni.

Wskazani biegli zapoznali się z przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu chorób i leczenia wnioskodawczyni B. M. i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego wydali oni opinie. Opinie przedmiotowych biegłych a w szczególności aktualniejsze w sprawie opinie biegłych: psychiatry H. K. oraz neuropsychologa L. S. są jasne, wnikliwe, spójne, logiczne i obiektywne, w sposób przejrzysty i wyczerpujący opisują stan zdrowia ubezpieczonej oraz sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, będąc, tym samym, wiarygodnym źródłem dowodowym.

Wskazać należy, że zarzuty poczynione przez pełnomocnika wnioskodawczyni wobec opinii biegłych: psychiatry H. K. oraz neuropsychologa L. S., nie mogą się ostać.

Wskazani biegli uzupełnili swoje opinie na rozprawie w dniu 15.06.2020 r., w czasie której pełnomocnik wnioskodawczyni miał możliwości zadawania biegłym pytań i wyjaśnienia swoich wątpliwości w tym zakresie.

Biegli w rzetelny sposób wyjaśnili podstawy opinii ustosunkowując się do wszystkich zarzutów sformułowanych przez pełnomocnika wnioskodawczyni, mających na celu podważenie niniejszych opinii.

W oparciu zatem o tak wyczerpujące, rzetelne i obiektywne opinie biegłych psychiatry H. K. oraz neuropsychologa L. S. stwierdzić należy, że zarzuty pełnomocnika wnioskodawczyni wobec przywołanych opinii nie są zasadne i stanowią li tylko bezzasadną polemikę z wnioskami tych biegłych, nie zawierają natomiast merytorycznych podstaw do ich zakwestionowania. Sąd Okręgowy uznał więc w pełni wartość dowodową opinii wymienionych wyżej biegłych oraz podzielił jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści.

Podkreślić należy, że ostatecznie profesjonalny pełnomocnik wnioskodawczyni nie wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innych biegłych tej samej specjalności bądź innych biegłych.

W ocenie Sądu, opinie biegłych psychiatry H. K. oraz neuropsychologa L. S. są wystarczająco szczegółowe i dają pełny obraz stanu zdrowia ubezpieczonej. Ustalony stan zdrowia B. M. wynika z obiektywnych danych, przede wszystkim z dokonanego osobiście badania wnioskodawczyni oraz analizy jej dokumentacji medycznej wobec czego Sąd zaniechał przeprowadzenia dodatkowych dowodów z opinii biegłych lekarzy szczególnie, że biegli: psychiatra H. K. oraz neuropsycholog L. S., w swoich opiniach, wskazali, że brak jest potrzeby wydania opinii przez innych biegłych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynionych
na jego podstawie ustaleń faktycznych, odwołanie B. M. nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1455 z późn. zm.), renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1.  przed ukończeniem 18 roku życia;

2.  w trakcie nauki w szkole lub szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku życia;

3.  w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Z kolei pkt 2 powyższego przepisu brzmi: osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1 przysługuje:

1.  renta socjalna stała – jeśli całkowita niezdolność do pracy jest trwała;

2.  renta socjalna okresowa – jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12, ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. (Dz. U. z 2020 r., poz. 53 z późn. zm.) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5
(art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Podnieść należy, iż poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy, w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Aktualny jest, również, pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (vide wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624).

Ustalenia, dokonane w toku przedmiotowej sprawy, nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, bowiem, że wnioskodawczyni B. M. nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy ( zarówno w dniu 2 sierpnia 2016 r. jak i również na dzień wydania decyzji ZUS z dnia 5 października 2016 r.) w rozumieniu art. 12 wskazanej powyżej ustawy. Wynika to w sposób jednoznaczny z przedłożonych i stanowiących pełnowartościowy dowód w sprawie, opinii biegłych o specjalizacjach lekarskich odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u B. M., potwierdzając tym samym zasadność orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS i w konsekwencji prawidłowość zaskarżonej decyzji.

Stosownie do jednogłośnych opinii biegłych, uznać należy, że, pomimo stwierdzonej u wnioskodawczyni jednostki chorobowej w postaci schizofrenii, nie jest ona całkowicie niezdolna do wykonywania pracy .

W badaniu psychologicznym, stwierdzono, u badanej, cechy osobowości schizoidalnej z tendencjami do wzmożonych reakcji lękowych oraz osłabienie sprawności procesów poznawczych mogące świadczyć o rozpoczynających się zmianach organicznych w o.u.n. w niewielkim stopniu zakłócające funkcjonowanie. Nie stwierdzono objawów wytwórczych.

W badaniu psychiatrycznym przyjęto, że u wnioskodawczyni występuje schizofrenia, ale w okresie względnej remisji objawów.

W 2016 roku wnioskodawczyni była w ciąży i nie zażywała leków na wskazane schorzenie. Pracowała jako sprzątaczka. W dniu 21.07.2016 r. wystąpiła z wnioskiem o przedłużenie renty. Badanie lekarza Orzecznika ZUS, Konsultanta ZUS i Komisji ZUS nie potwierdziły całkowitej niezdolności do pracy. Badanie biegłego neuropsychologa w styczniu 2017 r. również potwierdziło remisję objawów psychotycznych. Z dokumentacji medycznej wynika, że marcu 2017 roku urodziła dziecko i potem sama wróciła do przyjmowania leków. Wcześniej w dniu 5.04.2017 r. wnioskodawczyni była badana przez biegłego psychiatrę, która stwierdziła pogorszenia stanu psychicznego. Zapisała "rozkojarzona, wielomówna, skarży się na doznania słuchowe, niezaradna w pracy". Biegła uznała ją za całkowicie niezdolną do pracy od daty badania przez biegłą, tj. od 5.04.2017 r. do 5.04.2019 r. Jednakże analiza dokumentacji medycznej wskazuje dość szybką poprawę stanu psychicznego wnioskodawczyni. W czerwcu 2017 r. nastąpiła już stabilizacja stanu psychicznego i utrzymywała się dalej. Ponowne badania lekarza orzecznika ZUS w dniu 28.11 2017 r. i Komisji ZUS 3.01.2018 r. potwierdzają remisję objawów chorobowych. Wnioskodawczyni wystąpiła z nowym wnioskiem o rentę w 2018 roku i była badana ponownie przez Lekarza Orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS i stwierdzono, że nie jest całkowicie niezdolna do pracy. Dokumentacja lekarska, też, potwierdza poprawę stanu psychicznego badanej. Badana się odwołała do decyzji ZUS i była badana przez biegłych psychiatrę i psychologa, którzy nie stwierdzili również u niej całkowitej niezdolności do pracy. W badaniu potwierdzono remisje objawów psychotycznych. Aktualne badanie psychiatryczne w dniu 16.12.2019 r. i badanie psychologa z dnia 30.09.2019 r., również, potwierdzają remisję objawów psychotycznych. Przyjmowanie leków nie wyklucza, zaś, zdolności do pracy. Wnioskodawczyni ma ograniczoną niezdolność do pracy, ale nie ma całkowitej niezdolności do pracy. U ubezpieczonej nie stwierdzono somatyzacji objawów . Zgłaszała okresowe halucynacje słuchowe, jednak to nie wypływa na utratę zdolność do wykonywania pracy.

W związku z powyższym, brak jest podstaw do uznania jej za całkowicie niezdolną do pracy. Wnioskodawczyni nie była w dniu 2 sierpnia 2016 r. jak również na dzień wydania decyzji ZUS z dnia 5 października 2016 r. całkowicie niezdolna do pracy.

Natomiast, jak już wskazano powyżej, normatywną przesłanką uzyskania prawa do renty socjalnej jest istnienie całkowitej niezdolności do pracy, której nie stwierdza się u odwołującej się.

Uznając, że B. M. nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy zarobkowej, bezprzedmiotowym jest badanie pozostałych przesłanek warunkujących uzyskanie prawa do renty socjalnej, albowiem, wskazane przesłanki, muszą być spełnione kumulatywnie; brak, choćby jednej z nich, powoduje brak prawa do świadczenia. .

Analizując przesłankę niezdolności do pracy, Sąd przeanalizował sytuacje wnioskodawcy w aspekcie dyspozycji art. 13 ust.1 cyt. Ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U z 2017r poz. 1383 z późn. zm) , mając na uwadze , że przesłanka - niezdolności do pracy- jest objęta – dyspozycją przepisu tej ustawy.

Z dokonanych ustaleń wynika, że wnioskodawczyni ma 42 lata ( urodzona (...)) ; jest, więc, osobą młodą. Obecnie , przy aktualnym stanie medycyny , wiek wnioskodawczyni, pozwala na wykonywanie aktywności zawodowej, ewentualne przekwalifikowanie się , albowiem wnioskodawczyni posiada przygotowanie zawodowe praktyczne: wykonywała zawód - sprzątaczki do 2017r. Ma wprawdzie podstawowe wykształcenie , ale , w swojej karierze zawodowej pracowała jako właśnie przy pracach sprzątania, a obecnie, na rynku, poszukiwani są pracownicy o takim przygotowaniu i doświadczeniu zawodowym . Nadto , co wynika z opinii biegłych , wnioskodawczyni nie utraciła, zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy - zatem ma potencjalnie możliwości mobilnej aktywizacji zawodowej , mając na uwadze zakres już posiadanych kwalifikacji i doświadczenia zawodowego , choć , z uwagi na sytuację ekonomiczną na rynku pracy, wykonywanie pracy – dotychczas świadczonej lub podjęcie nowej czy tez przekwalifikowanie się nie jest zadaniem łatwym. I Sąd, mając na uwadze całokształt okoliczności podmiotowo-przedmiotowych , taki wniosek podziela.

Mając zatem na względzie, wymienione wyżej okoliczności, Sąd Okręgowy w Łodzi, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, w punkcie 1 wyroku , oddalił odwołanie wnioskodawczyni, uznając je za niezasadne.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy prawo o adwokaturze z dnia 26 maja 1982 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 1513) koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ponosi Skarb Państwa. Sąd na podstawie § 15 ust. 2 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. z 2019 r., poz. 18) przyznał i nakazał wypłacić z kasy Sądu Okręgowego w Łodzi na rzecz adwokata W. M. kwotę 230,70 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, za pierwszą i drugą instancję , udzielonej wnioskodawczyni przez pełnomocnika z urzędu.

Z.: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni.