Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - SSO Waldemar Beczek

Sędziowie SO Marzanna Góral

SO Beata Gutkowska (spr.)

Protokolant st. sekr. sąd. Urszula Widulińska

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2013 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko A. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego (...) w Warszawie

z dnia 13 lutego 2012 r., sygn. akt II C 394/11

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz A. K. kwotę 1 200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

Sygn. akt V Ca 1889/12

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 kwietnia 2010 roku powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od A. K. kwoty 21.951,27 zł tytułem z odsetkami ustawowymi od dnia 1 lutego 2010 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania sądowego w wysokości faktycznie uiszczonej przez powoda wraz z kosztami zastępstwa procesowego w wysokości 4.800 zł.

Nakazem zapłaty z dnia 14 maja 2010 roku Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w całości.

W dniu 20 lipca 2010 roku pozwana złożyła w ustawowym terminie zarzuty od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylenie i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu.

W piśmie z dnia 7 października 2011 roku pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia wynikającego ze stosunku podstawowego.

Wyrokiem z dnia 13 lutego 2012 r. Sąd Rejonowy (...) w Warszawie uchylił nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Rejonowy (...) w Warszawie w dniu 14 maja 2010 roku, (...), i oddalił powództwo oraz orzekł o kosztach postępowania sądowego.

Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 27 września 2004 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarła z A. K. umowę pośrednictwa ubezpieczeniowego nr (...). Przy podpisaniu umowy A. K. podpisała również zamieszczoną na jej odwrocie deklarację do weksla in blanco, zgodnie z którą (...) S.A. była uprawniona do wypełnienia weksla w każdym czasie w razie opóźnienia w przekazaniu na jej rachunek bankowy składek ubezpieczeniowych pobranych od klientów lub opóźnienia w wykonaniu przez A. K. innych zobowiązań pieniężnych wynikających z umowy pośrednictwa wraz z załącznikami i aneksami, na kwotę odpowiadającą wysokości jej zobowiązań pieniężnych, z prawem opatrzenia weksla datą płatności według uznania remitenta oraz uzupełnienia go brakującymi elementami, w tym klauzulą „bez protestu”. Ponadto A. K. złożyła podpis na urzędowym blankiecie wekslowym do sumy wekslowej nie przekraczającej 5.000 zł i przekazała tak sporządzony weksel in blanco (...) S.A.

Zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 1 i 2 załączonych do umowy ogólnych warunków umowy pośrednictwa ubezpieczeniowego agent nabywał prawo do prowizji za doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia i za faktycznie wykonywane czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego związane z wykonywaniem umów ubezpieczenia, zawartych przy udziale agenta lub których obsługa została mu powierzona. Zgodnie z § 5 ust. 9 ogólnych warunków umowy agent był zobowiązany do zwrotu całości prowizji, jeżeli mimo wystawienia polisy nie doszło do zawarcia umowy albo ubezpieczający odstąpił od umowy ubezpieczenia w terminie określonym w umowie.

Zgodnie z Załącznikiem nr 2 do umowy z dnia 27 września 2004 roku, nr (...), „wysokość i zasady naliczania prowizji agenta w zamian za wykonywanie czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego związanych z indywidualnymi umowami ubezpieczenia na życie” agentowi należała się prowizja za zawarcie każdej umowy ubezpieczenia w wysokości 10 zł oraz podstawowa prowizja obsługowa z tytułu czynności faktycznych związanych z obsługą umowy ubezpieczenia zgodnie z tabelą prowizyjną dla poszczególnych produktów. Stawki prowizji zostały zmienione aneksami do Załącznika nr 2 z 1 października 2005 roku i 3 kwietnia 2006 roku. Zgodnie z § 5 Załącznika nr 2 w przypadku rozwiązania umowy agent zobowiązany był zwrócić całość prowizji od umów ubezpieczenia, od których, po rozwiązaniu umowy, ubezpieczający odstąpili albo które nie zostały zawarte i całość prowizji naliczonej od składek, które zostały w całości lub w części zwrócone ubezpieczającym po rozwiązaniu umowy.

Zgodnie z regulaminem wypłacania prowizji uznaniowych agentom, w Spółce stosowano prowizje uznaniowe - wspierającą, stabilizującą, rozwojową, za składkę dodatkową i dodatkową prowizję sprzedażową, podlegające zwrotowi w przypadku rozwiązania umowy pośrednictwa. Zgodnie z § 9 regulaminu prowizje wspierające podlegały zwrotowi, jeżeli rozwiązanie umowy nastąpiło przed upływem 12 miesięcy kalendarzowych oraz w przypadku, gdy klient po wypłacie prowizji uzyskał zgodę na obniżenie lub zwolnienie z opłaty za prowadzenie indywidualnego rachunku – w zakresie nadpłaconej części prowizji. Od dnia 1 maja 2005 roku obowiązywał regulamin wypłacania prowizji uznaniowych oraz za składkę dodatkową agentom w zamian za wykonywanie czynności związanych z indywidualnymi umowami na życie. Zgodnie z jego § 8 Spółka miała prawo potrącenia całej kwoty prowizji wspierających, jeżeli rozwiązanie umowy nastąpiło przed upływem 12 miesięcy kalendarzowych od daty wypłaty prowizji.

Z dniem 1 lutego 2008 roku strony zawarły Aneks do umowy pośrednictwa ubezpieczeniowego nr (...) Kierownik Zespołu Agentów, na podstawie którego A. K. objęła czynności określone w załączniku do aneksu, polegające w szczególności na realizacji zadań ilościowych i jakościowych stawianych zespołowi, szkoleniu agentów i wspieraniu agentów przy wykonywaniu ich czynności, monitorowaniu i ocenie aktywności i jakości czynności pośrednictwa ubezpieczeniowego wykonywanych przez agentów. Za wykonywanie tych czynności A. K. miała prawo do prowizji za wspieranie obsługi umów ubezpieczenia w pierwszym roku trwania umów oraz począwszy od 13 miesiąca ich trwania, w wysokości określonej w Załączniku nr 2 do Aneksu w zależności od poszczególnych produktów. Zgodnie z § 4 Załącznika nr 2 do Aneksu kierownik zespołu agentów był zobowiązany zwrócić całość wspierającej prowizji obsługowej pierwszorocznej wypłaconej z tytułu każdej umowy ubezpieczenia, od której, po rozwiązaniu aneksu, odstąpił ubezpieczający albo która nie została zawarta i całość prowizji od składki, która po rozwiązaniu aneksu, została w całości lub w części zwrócona. Zgodnie z § 2 ust. 1 aneksu do Załącznika nr 2 prowizja pierwszoroczna była wypłacana pod warunkiem, że w okresie 24 miesięcy od daty zawarcia umowy ubezpieczenia ubezpieczający nie zaprzestał opłacania składek regularnych, nie odstąpił od umowy ani jej nie wypowiedział jak również towarzystwo nie wypowiedziało umowy ubezpieczenia – w części liczonej jako stosunek ilości miesięcy, za które składki nie zostały opłacone w stosunku do 24. Ponadto zgodnie z Załącznikiem nr 3 do Aneksu kierownikowi zespołu agentów przysługiwała prowizja od umów ubezpieczenia grupowego z tytułu wspierania zespołu agentów przy wykonywaniu czynności faktycznych związanych z zawarciem umowy ubezpieczenia grupowego w wysokości 2% składki za pierwszy miesiąc ubezpieczenia oraz prowizja za obsługę z tytułu wspierania zespołu agentów przy wykonywaniu czynności faktycznych związanych z administrowaniem i wykonywaniem umów ubezpieczenia zgodnie z tabelą zawartą w załączniku. Do prowizji objętych Załącznikiem nr 3 stosowało się odpowiednio załącznik prowizyjny obowiązujący przy indywidualnych ubezpieczeniach na życie. Kierownikowi zespołu agentów mogły być ponadto wypłacane, zgodnie z Załącznikiem nr 4 do Aneksu, prowizje uznaniowe, co do których również przewidziano warunki ich zwrotu w całości lub w części.

W związku z objęciem stanowiska Kierownika Zespołu Agentów A. K. została w dniu 3 czerwca 2008 roku poinformowana o wygaśnięciu przywilejów agenta z dniem awansu, z czym miał być związany regres prowizji wypłaconych w okresie pełnienia obowiązków agenta, wraz z propozycją rozłożenia regresu na raty.

A. K. uzyskała łącznie z tytułu różnych rodzajów prowizji obowiązujących między stronami za miesiąc maj 2008 roku kwotę 4.097,86 zł, za miesiąc czerwiec 2008 roku kwotę 1.357,04 zł, za miesiąc lipiec 2008 roku kwotę 1.382,55 zł.

Umowa z dnia 27 września 2004 roku, nr (...), została rozwiązana na mocy porozumienia stron z dniem 31 lipca 2008 roku. (...) S.A. zobowiązał się do zwrotu weksla po upływie 24 miesięcy od dnia rozwiązania umowy.

Weksel in blanco podpisany przez A. K. przy zawarciu umowy z dnia 27 września 2004 roku został uzupełniony poprzez nadanie mu następującej treści „W., dnia 27 września 2004 r. Na 21951,27 zł. 31 stycznia 2010 r. zapłacę bez protestu za ten sola weksel na zlecenie (...) S.A. sumę dwadzieścia jeden tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt jeden złotych dwadzieścia siedem groszy Płatny w W.”.

Pismem z dnia 19 stycznia 2009 roku A. K. przedstawiła dyrektorowi departamentu obsługi ubezpieczeń indywidualnych (...) S.A. propozycję spłaty zadłużenia w ratach.

W swych rozważaniach Sąd Rejonowy wskazał, iż z odpisu pełnego rejestru przedsiębiorców dotyczącego powódki wynika, że jej nazwa do 7 lipca 2008 roku brzmiała „(...) Spółka Akcyjna a od tego dnia (...) Spółka Akcyjna. W rejestrze nie zostały ujawnione żadne skróty nazwy, którymi posługiwać by się miała powódka, mimo że zgodnie z art. 43 ^{( 5)} § 4 k.c. używany przez przedsiębiorcę skrót nazwy podlega ujawnieniu w rejestrze. Tym samym biorąc pod uwagę art. 101 pkt 5 prawa wekslowego Sąd Rejonowy uznał za zasadny zarzut pozwanej, iż przedłożony przez powoda weksel wskazuje jako trasata osobę prawną nieistniejącą, co czyni go nieważnym.

W zakresie zarzutów dotyczących stosunku podstawowego Sąd I instancji zauważył, iż co do zasady nie spowodowało utraty przez posiadacza weksla formalnej i materialnej legitymacji wekslowej. Tym samym to na dłużniku wekslowym ciążył obowiązek udowodnienia, że weksel został wypełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem (art. 6 k.c.). Niemniej jednak Sąd Rejonowy zauważył, że w razie wypełnienia weksla in blanco w zakresie sumy wekslowej przez wierzyciela osobistego (remitenta) wierzyciel ten nie może się zasłaniać wobec dłużnika abstrakcyjnością zobowiązania wekslowego, gdy dłużnik żąda rozliczenia dochodzonej kwoty. Wierzyciel ma wówczas obowiązek podać, z jakiego tytułu domaga się zapłaty, i przedstawić stosowne wyliczenie i dopiero na tym etapie może zaktualizować się spoczywający na pozwanym ciężar wykazania, że wskazana w wekslu suma wekslowa nie odpowiada wysokości roszczenia wynikającego ze stosunku podstawowego.

Sąd I instancji wskazał, że w niniejszej sprawie strony podnosiły, iż roszczenie, które miało być zabezpieczone wekslem in blanco i które było następnie podstawą uzupełnienia weksla, miało swoją podstawę w łączącej strony umowie pośrednictwa ubezpieczeniowego, w szczególności w tej części postanowień umownych, których przedmiotem był obowiązek zwrotu prowizji wypłacanej pozwanej. Zatem niezależnie od tego, czy w treści weksla osoba remitenta została wskazana prawidłowo czy też nie, w pierwszej kolejności na powodzie spoczywał obowiązek przytoczenia okoliczności faktycznych określonych w umowie pośrednictwa ubezpieczeniowego, które zgodnie z tą umową stanowiły podstawę zaktualizowania się obowiązku zwrotu prowizji, a następnie przedstawienia wyliczenia, które za dane wyjściowe miałoby: dane dotyczące wysokości i terminów zwrotu składek klientom bądź odstąpienia lub rozwiązania umów z klientami, dane dotyczące wysokości prowizji wypłaconych pozwanej z tytułu zawarcia lub obsługi tych umów, przytoczenie postanowienia umownego, które uzasadniało roszczenie o zwrot całości lub części prowizji wypłaconej od danej umowy ubezpieczenia. Dopiero taki zestaw informacji umożliwiałby pozwanej zajęcie stanowiska, czy kwestionuje ziszczenie się poszczególnych zdarzeń z zakresu obsługi umów ubezpieczenia zawartych z klientami oraz poprawność arytmetyczną wyliczeń, a na wypadek uznania przedłożonego przez powódkę weksla za ważny, dawałby pozwanej możliwość skorzystania z uprawnień zagwarantowanych w art. 10 prawa wekslowego.

Sąd I instancji zauważył, iż pozwana zakwestionowała prawidłowość wyliczenia prowizji podlegających zwrotowi, zaś strona powodowa nie przedstawiła w tym zakresie odpowiedniej dokumentacji, z której by wynikało, które umowy zostały rozwiązane lub wypowiedziane i jakie kwoty zostały klientom po wypłaceniu prowizji zwrócone względnie jakie kwoty od klientów nie wpłynęły, mimo wypłacenia prowizji na poczet tych umów.

Sąd I instancji uznał natomiast za niezasadny zarzut pozwanej, iż podpisując weksel in blanco na urzędowym blankiecie zgodziła się na jego wypełnienie do kwoty określonej w tym blankiecie, to jest do 5.000 zł. Z utrwalonego orzecznictwa sądów, które Sąd Rejonowy podziela, wynika, że weksel in blanco może być wypełniony na sumę wyższą, niż wskazana na blankiecie wekslowym, jeżeli tylko nie sprzeciwia się to zawartemu porozumieniu wekslowemu. W niniejszej sprawie pozwana, zgodnie z deklaracją wekslową, zgodziła się na uzupełnienie weksla kwotą odpowiadającą wysokości jej zobowiązań pieniężnych wobec powódki a treść deklaracji nie zawierała żadnych innych postanowień co do maksymalnej wysokości kwoty wekslowej.

Podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego nie poddawał się, w ocenie Sądu Rejonowego, weryfikacji, wobec zaniechania przez powoda wskazania okoliczności, w których roszczenie to powstało.

Odnośnie zarzutu pozwanej, iż postanowienia umowne nakładające na nią obowiązek zwrotu prowizji są nieważne z uwagi na treść art. 761 ⁴ k.c., Sąd I instancji zauważył, że zastosowanie tego przepisu nie wykluczałoby możliwości, że powodowi przeciwko pozwanej przysługuje roszczenie o zwrot prowizji, jednakże ocena jego istnienia i zakresu wymagałaby wiadomości na temat tego, jakie umowy zawarte z udziałem agenta lub powierzone jego obsłudze zostały rozwiązane, wypowiedziane i od których z tych umów jedna ze stron odstąpiła, oraz w jakich okolicznościach do tych zdarzeń doszło. Skoro jednak powód tych okoliczności do chwili zamknięcia rozprawy nie przedstawił, ocena powództwa pod kątem zastosowania art. 761 ⁴ k.c. nie była możliwa.

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył powód zarzucając mu obrazę prawa materialnego w postaci naruszenia art. 101 pkt 5 prawa wekslowego poprzez bledną jego interpretację polegającą na niezasadnym przyjęciu, iż przedłożony przez powoda weksel jest nieważny z uwagi na rzekome wskazanie jako trasata osoby prawnej nieistniejącej; obrazę prawa materialnego w postaci naruszenia art. 10 w zw. z art. 103 prawa wekslowego poprzez jego błędną interpretację polegającą na błędnym przyjęciu, iż w procesie wekslowym na wierzycielu wekslowym ciąży dalej idący obowiązek dowodowy aniżeli tylko wykazanie na jakiej podstawie domaga się zapłaty od pozwanego oraz jakie kwoty składają się na sumę wekslową; obrazę prawa materialnego w postaci naruszenia art. 123 § 1 pkt 2 k.c. poprzez błędne przyjęcie, iż nie doszło do przerwania biegu przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego poprzez uznanie roszczenia przez pozwanego, podczas gdy pozwany w sposób jednoznaczny potwierdził, iż jest świadomy istnienia swego zadłużenia oraz jego zakresu; naruszenie art. 21 ustawy o rachunkowości poprzez błędne przyjęcie, iż dokumenty złożone przez powoda na okoliczność wysokości i daty wymagalności roszczenia o zwrot prowizji stanowiły dowody księgowe obarczone brakami formalnymi oraz poprzez błędne przyjęcie, iż skoro dokumenty złożone przez powoda na okoliczność wysokości i daty wymagalności roszczenia o zwrot prowizji nie stanowią dowodów księgowych w rozumieniu ustawy o rachunkowości to nie mogą stanowić dowodu na wysokość i wymagalność roszczenia; obrazę przepisów postępowania cywilnego w postaci naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny zgromadzonych w sprawie dowodów w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz zaniechanie wszechstronnego rozważenia zgromadzonych w sprawie dowodów i wskutek tego przyjęcie, iż roszczenie powoda zarówno co do zasady jak i wysokości nie zostało udowodnione.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy i utrzymanie nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy (...) w Warszawie, Wydział II Cywilny w postępowaniu nakazowym w dniu 14 maja 2010 r. (sygn. akt II Nc 3522/10) w całości w mocy oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego przed Sądem i Instancji w wysokości wskazanej w pozwie, a także zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem II Instancji, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach postępowania przed Sądem II instancji.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim słusznie zważył Sąd Rejonowy, że przedłożony przez powoda weksel jest nieważny z uwagi na wskazanie jako trasata osoby prawnej nieistniejącej.

Z brzmienia art. 101 pkt 5 Prawa wekslowego wynika, że weksel własny zawiera m.in. "nazwisko osoby, na której rzecz lub na której zlecenie zapłata ma być dokonana".

Należy przypomnieć, że z art. 2 i art. 102 pr. weksl. wynika, iż nie jest wekslem dokument, któremu brakuje jednej z cech wskazanych w art. 1 lub 101 pr. weksl., jednocześnie podane są wyjątki, kiedy mimo braków formalnych weksel zachowa ważność. Wyjątki te są wymienione enumeratywnie, toteż ze względu na charakter weksla, jako papieru wartościowego uważa się, że wszelkie inne odstępstwa od rygorystycznego przestrzegania treści weksla są niedopuszczalne. Prawo wekslowe nie zawiera żadnego przepisu, który by wskazywał na prawidłowe, a przy tym wystarczające określenie osoby prawnej, będącej trasatem lub remitentem. Należy zatem posłużyć się przepisami ogólnymi prawa cywilnego o osobach prawnych oraz przepisami szczególnymi dotyczącymi konkretnej kategorii osób prawnych, jeśli w zakresie ich oznaczenia takie przepisy obowiązują. W rozpoznawanej sprawie będą to art. 33, art. 37, art. 43 ² i art. 43 ⁵ w związku z art. 43 ³ k.c. oraz art. 157 § 1 pkt 1 i art. 160 k.s.h.

Uzyskanie osobowości prawnej, które jest równoznaczne ze staniem się osobą prawną należy wywieść z określonego przepisu prawnego i z chwili - co do zasady - wpisania do właściwego rejestru (art. 37 § 1 k.c.). Przepisy stanowiące o tym rejestrze (art. 37 § 2 k.c.) wskazują na oznaczenie w nim danej osoby prawnej, przy czym powszechnie się przyjmuje, że tym oznaczeniem jest nazwa osoby prawnej i ona podlega ochronie cywilnoprawnej (por. art. 43 w związku z art. 23 k.c. oraz art. 34 ust. 1 pkt 1, art. 35 pkt 2 i inne ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym - KRS).

Jeżeli osoba prawna jest przedsiębiorcą, a taką jest powodowa Spółka, to działa ona pod firmą (art. 43 ² § 1 k.c.), a firmą tą jest nazwa osoby prawnej (art. 43 ⁵ § 1 k.c.). Odrębną kwestią jest posługiwanie się przez przedsiębiorcę skrótem firmy (art. 43 ⁵ § 4 k.c.). Zarówno firmę, a w niej formę prawną osoby prawnej, jak i ewentualny skrót firmy przedsiębiorca ma obowiązek ujawnić w rejestrze przedsiębiorców (art. 43 ² § 2 i art. 43 ⁵ § 4 zdanie drugie k.c., art. 38 pkt 1a i b ustawy o KRS). Jest to związane z cechami firmy i zasadami jej ochrony, zarówno według przepisów zawartych w kodeksie cywilnym (art. 43 ¹⁰ k.c.), jak i w ustawach z zakresu prawa publicznego (por. art. 14 i nast. oraz art. 24-26 ustawy o KRS) (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 9 maja 2012 r. V CSK 258/11, LEX nr 1211888).

Powód jest spółką akcyjną. Zgodnie z art. 304 § 1 pkt 1 k.s.h. statut spółki akcyjnej powinien określać firmę i firma ta jest zamieszczona w zgłoszeniu spółki przez zarząd do sądu rejestrowego (art. 318 pkt 1 k.s.h.), a następnie jest uwidoczniona w rejestrze przedsiębiorców, według powołanych wcześniej przepisów ustawy o KRS.

Trafnie powołuje Sąd Rejonowy orzeczenia sądów apelacyjnych, z których wynika, że podmioty niebędące osobami fizycznymi powinny posługiwać się w obrocie wekslowym nazwą (firmą) w takim brzmieniu, w jakim została ujawniona w rejestrze (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 lutego 2005 r., I ACa 1554/04), a remitent będący osobą prawną powinien, zgodnie z art. 101 pkt 5 pr. weksl. zostać zindywidualizowany przez wskazanie nazwy handlowej, czyli firmy w rozumieniu odpowiednich przepisów (art. 26 k.h. z 1934 r., art. 160 § 1 k.s.h.; por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 15 kwietnia 1994 r., I ACr 156/94). Także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 grudnia 1962 r., II CR 1148/61 stwierdził, że weksel jako dokument wartościowy musi zawierać wszystkie elementy ważności, gdyż w przeciwnym wypadku nie rodzi zobowiązania wekslowego. Pogląd ten Sąd Najwyższy wyraził również w najnowszym orzecznictwie (wyrok SN z dnia 9 maja 2012 r., V CSK 258/11, LEX nr 1211888)

Sąd Okręgowy w całości podziela poglądy wyrażone w przytoczonym orzecznictwem i stoi na stanowisku, że remitent (podobnie jak i trasat) powinien posłużyć się firmą według wpisu do rejestru. Powód był w rejestrze przedsiębiorców w KRS wpisany prawidłowo. Z rejestru nie wynika aby posługiwał się skrótem wskazanym na wekslu. Nie zastosowanie się do powyższego obowiązku sprawiło, że złożony w tej sprawie weksel jest nieważny, co sprawia, że na jego podstawie powód nie mógł skutecznie dochodzić zapłaty.

Uznanie weksla za nieważny sprawia, że ocena pozostałych zarzutów apelacji stała się bezprzedmiotowa.

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 358 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.