Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 289/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 23 listopada 2018 roku w sprawie sygn. akt II K 657/18.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.1.2.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania - art. 424 § 1 k.p.k. - polegająca na nie odniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy - tj. do okoliczności, że pokrzywdzona w marcu 2016 r. wysyłała do oskarżonego wiadomości tekstowe sms, w których wyznawała mu miłość, zaś w kwietniu 2016 r. deklarowała chęć posiadania z oskarżonym drugiego dziecka.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jakkolwiek wyrok i jego uzasadnienie są ściśle ze sobą powiązane, to jednak pełnią odmienne funkcje procesowe - wyrok ma charakter samoistny, zaś jego uzasadnienie pełni rolę akcesoryjną, służącą jego wyjaśnieniu. Rolą uzasadnienia jest takie zaprezentowanie toku rozumowania Sądu orzekającego, by stronom umożliwić ewentualne zaskarżenie wyroku, a następnie by możliwa była ewentualna jego kontrola instancyjna, której dokonuje się w oparciu o akta, treść wyroku i uzasadnienia oraz wniesionych środków odwoławczych. Należy uznać, że ewentualna obraza przepisu art. 424 k.p.k. tylko w wyjątkowej sytuacji może mieć wpływ na na treść orzeczenia w szczególności wtedy, gdy uniemożliwia realizację wskazanych wyżej funkcji. Niespełnienie wymogów z art. 424 Kodeksu postępowania karnego nie może stanowić samodzielnej podstawy zmiany lub uchylenia wyroku, skoro jest to uchybienie o charakterze procesowym (art. 438 pkt 2 Kodeksu postępowania karnego), a więc wymaga wykazania możliwego wypływu na treść orzeczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29.01.2020 r., II AKa 219/19, opubl. Legalis).

W niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z taką sytuacją, albowiem takiego wpływu obrońca nie wykazał. Kwestię te przesądza nadto art. 455a k.p.k., który wyklucza uchylenie wyroku z powodu niespełnienia przez uzasadnienie wymagań z art. 424 k.p.k. Bowiem nie odniesienie się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do kwestii wysyłania przez M. U. (1) wiadomości tekstowych (sms) do oskarżonego J. U., w których to pokrzywdzona zapewniała o swym uczuciu do niego, wyznawała mu miłość, wskazywała na relacje swoje i dziecka do oskarżonego, nie uniemożliwia przeprowadzenia kontroli odwoławczej. W tym kontekście należy wskazać, iż istotą przestępstwa znęcania się jest to, że realizacja jego znamion następuje wraz z zachowaniem opisanym w ustawie. Bez znaczenia dla zaistnienia tej formy sprawczej pozostaje fakt, czy w osobowości osoby dotkniętej takim zachowaniem widoczne są tego skutki (czy pomimo nagannych zachowań żywi wobec sprawcy np. uczucie miłości). Poza tym, nie sposób nie zauważyć, że pokrzywdzona pomimo, iż doświadczała przykrych i traumatycznych zachowań ze strony oskarżonego nadal go kochała i wierzyła, że się zmieni. Taki stan rzeczy - przywiązanie, usprawiedliwianie sprawcy, obwinianie samego siebie, a nawet właśnie głębokie uczucie - wielokrotnie bywa immanentnym elementem przemocy domowej wśród osób najbliższych i często stanowi przyczynek do budowania przez agresora poczucia własnej bezkarności, a wśród ofiar poczucie bezsilności.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie doszło do obrazy art. 424 k.p.k., która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę co do sprawstwa i winy oskarżonych. Zatem wnioski obrońcy o uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenie wyroku celem przekazania do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji są w oczywisty sposób bezzasadne.

3.2.

Obraza przepisów postępowania - art. 170 § 1 k.pk. i art. 174 k.p.k. przez bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych obrońcy oskarżonego zawartych w piśmie procesowym z dnia 29 sierpnia 2018 r. bez wskazania przesłanek takiej decyzji, w sytuacji gdy dokumenty zawnioskowane przez obrońcę zawierały kluczowe informacje dla prowadzonego postępowania karnego w przedmiocie relacji rodzinnych panujących między małżonkami U. w okresie zarzutu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższy zarzut zdezaktualizował się w związku z wydaniem przez Sąd Okręgowy na rozprawie apelacyjnej w dniu 04 czerwca 2019 roku postanowienia o dopuszczeniu dowodów z dokumentów załączonych do pisma oskarżonego z dnia 29 sierpnia 2018 roku.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Dopuszczone w postępowaniu odwoławczym dowody, o przeprowadzenie których wnioskował obrońca oskarżonego w piśmie z dnia 29 sierpnia 2018 roku nie spowodowały efektu niweczącego ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji.

3.3.

Obraza przepisów postępowania - art. 7 k.p.k. w z w. z art. 391 § 1 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodu w postaci :

- zeznań pokrzywdzonej M. U. (1), które to zeznania różnią się diametralnie na poszczególnych etapach postępowania, są niespójne, nielogiczne i w tym kontekście powinny być przez sąd orzekający w sprawie ocenione ze szczególną ostrożnością;

- zeznań świadków M. N., Z. N. i A. C. poprzez uznanie ich za wiarygodne, wnoszące ważne informacje z punktu widzenia prowadzonego postępowania karnego, w sytuacji gdy świadkowie ci mieli rzadki kontakt z małżonkami U., jedynie w bardzo ograniczonym zakresie byli naocznymi świadkami relacji małżeńskich, zaś wszelką wiedzę w tym zakresie czerpali z subiektywnych opinii pokrzywdzonej, przy pominięciu całkowicie zeznań M. P., który był znajomym oskarżonego, sąsiadem i miał częsty kontakt ze stronami w okresie rzekomego znęcania się oskarżonego nad żoną a nie rzadki jak stwierdził Sąd;

- wyjaśnień oskarżonego J. U. poprzez uznanie ich za niewiarygodne, ogólnikowe, wykrętne, ograniczające się w zasadzie do zaprzeczenia wersji prezentowanej przez pokrzywdzoną, w sytuacji gdy prawidłowa ich ocena winna doprowadzić do uznania je za spójne, logiczne i polegające na prawdzie oraz w pełni zasługujące na nadanie im waloru wiarygodności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesiony przez skarżącego zarzut obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzający się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy okazał się niezasadny.

Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, opubl. Legalis).

W aspekcie powyższego, apelacja obrońcy oskarżonego nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych. Stwierdzić natomiast należy, iż Sąd I instancji, zgodnie z art. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonująco wykazał dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd meriti nie popełnił błędu dając wiarę zeznaniom pokrzywdzonej M. U. (2) i tym samym nie uczynił tego z pogwałceniem reguł wynikających z art. 7 k.p.k.

Oczywistym jest, iż relacje pokrzywdzonej M. U. (1) miały istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy i chybione, a wręcz infantylne byłoby twierdzenie, jakoby nie była ona bezpośrednio zainteresowana jej wynikiem. Z pewnością charakter sprawy oraz okoliczności, jakie ujawniała pokrzywdzona podczas składania zeznań powodowały, że sytuacja ta była dla niej stresująca, a nawet traumatyczna (wiązała się z koniecznością ujawnienia osobom obcym informacji dotyczących jej życia rodzinnego). Powyższe, a także wielokrotność przesłuchań spowodowała, iż rzeczywiście depozycje pokrzywdzonej cechowały się brakiem konsekwencji co do szczegółów zdarzeń objętych zarzutem - co skrupulatnie odnotował skarżący w uzasadnieniu pisemnej skargi. Istotnie jednak M. U. (2), co zauważył też Sąd I instancji, nie wskazała w sposób jednolity przebiegu zdarzenia z 11/12 sierpnia 2016 roku, wszak w postępowaniu przygotowawczym nie wspomniała o tym, że została uderzona pięścią w brzuch, a dopiero przed sądem zakomunikowała o zaistnieniu takiej sytuacji, jak i o tym, że została skopana przez oskarżonego. Niemniej jednak okoliczność ta nie dyskwalifikuje jej relacji bowiem – o ile wersja z uderzeniem jej w brzuch nie została potwierdzona – to już fakt kopnięcia jej przez oskarżonego został potwierdzony przez świadka A. C., której to pokrzywdzona opowiedziała telefonicznie o całym zajściu z 11/12 sierpnia 2016 roku. Ponadto, pokrzywdzona zeznając na rozprawie przez Sądem pierwszej instancji, logicznie wyjaśniła dlaczego we wcześniejszych depozycjach nie wskazywała na taką formę przemocy ze strony oskarżonego, podając, iż wydawało się jej, że powiedziała o wszystkim, co spotkało ją podczas zdarzenia z 11/12 sierpnia 2016 roku. Takie twierdzenie jest przekonujące, wszak trzeba zauważyć, iż cała ta sytuacja, związana z przekazaniem informacji o sposobie traktowania jej przez oskarżonego mogła wywołać u niej zdenerwowanie, co też z kolei mogło przekładać się na jakość i pojemność składanych przez nią depozycji a zatem możliwe było, iż pewne istotne informacje jej po prostu umknęły. Dodatkowo, nie można zapominać, że z uwagi na charakter czynów inkryminowanych oskarżonemu, umiejscowienie ich na przestrzeni wielu lat, różnorodność nagannych zachować ze strony sprawcy, nie jest okolicznością nadzwyczajną, iż pokrzywdzona może pewnych szczegółów zdarzeń nie pamiętać, czy nawet mylić z upływem czasu określone fakty. Tym bardziej, że z uwagi na zaistniałe formy przemocy, uczucie, którym darzyła męża, niewątpliwie starała się zapomnieć o krzywdach, które jej uczynił, co też z pewnością przyczyniło się do relatywnie drobnych rozbieżności w jej depozycjach. Tym samym, Sąd Rejonowy nie miał podstaw do uznania, że relacje M. U. (1) stworzone zostały na potrzeby niniejszego procesu. Gdyby tak było to z pewnością byłyby one idealne i ustalone bezbłędnie również co do wskazanych wyżej szczegółów. Z całą pewnością pokrzywdzona zaplanowałaby ze szczegółami wersję zdarzenia opisując go bezbłędnie na każdym etapie postępowania w sposób tożsamy. Poza tym skarżący nie podał, a Sąd zasadnie nie dostrzegł żadnych racjonalnych powodów, dla których miałby fałszywie pomawiać oskarżonego o dokonanie przypisanego mu czynu. Sąd odwoławczy nie podziela przedstawionej w apelacji argumentacji, jakoby sytuacja znęcania się nad nią przez oskarżonego stworzona została w odwecie za przekazanie przez oskarżonego informacji do niemieckiego urzędu dla nieletnich o nieprawidłowym jej podejściu do kwestii sprawowania opieki i wychowywania ich małoletniego syna. Gdyby rzeczywiście tak było, pokrzywdzona, wiedząc, że 15 sierpnia 2016 roku mają być podjęte pierwsze działania rzeczonego urzędu, nie czekałaby do 17 sierpnia na udanie się do lekarza, tylko podjęłaby taką inicjatywę znacznie wcześniej. Poza tym, zważywszy na fakt, iż u pokrzywdzonej podczas wizyty lekarskiej w dniu 17 sierpnia 2016 roku ujawniony został stary krwiak na lewym ramieniu, nieprzekonująca jest teza, iż pokrzywdzona miałaby sama dokonać obrażeń tuż przed dniem podjęcia działań przez niemiecki urząd dla nieletnich (Urząd do Spraw Młodzieży Urzędu Miejskiego w P.). Przedmiotowa sprawa ma szczególny charakter. Po pierwsze ze względu na miejsce popełnionego czynu zabronionego (częściowo na terenie Republiki Federalnej Niemiec, a częściowo na terenie Rzeczypospolitej Polskiej – w tym względzie na podstawie materiałów dotyczących informacji o prawie niemieckim oraz analizy S. (Kodeksu karnego) obowiązującego na terenie Niemiec ustalono prawo obowiązujące w Republice Federalnej Niemiec w latach 2012 - 2016 i zweryfikowano realizację warunków i zasad wyrażonych w art. 585 pkt k.p.k., art. 111 § 1 k.k., art. 112 k.k. i art. 113 k.k.). Po drugie, gdyż dotyczy osób o obywatelstwie polskim i niemieckim. Po wtóre zaś i najważniejsze ze względu na to, iż w centrum rodzinnego konfliktu znalazło się małoletnie dziecko stron - S. U.. W związku z tym, niezwykłej ostrożności i skrupulatności wymagała ocena poszczególnych dowodów zgromadzonych w tej sprawie. W tym kontekście, niepokojąca jest lektura dokumentów załączonych przez obronę, a mianowicie chodzi tu poświadczone tłumaczenie z języka niemieckiego decyzji Sądu Grodzkiego w P. z dnia 24.10.2016 r., w którym, o ile tenże sąd opisuje zaistniałą sytuację między stronami, niemniej jednak feruje tezę kuriozalną - zdaniem sądu odwoławczego - jakoby niejasne było w relacji M. U. (1) dlaczego udała się do lekarza i opuściła wspólne mieszkanie z dzieckiem dopiero po tygodniu od zdarzenia (faktycznie miało to miejsce po sześciu dniach). Co więcej tenże sąd poddaje w wątpliwość, dlaczego pokrzywdzona nie szukała już po uprzednich wydarzeniach pomocy u policji lub (...) do Spraw Młodzieży. Z tez prezentowanych przez tenże sąd wnioskować należy o skrajnym braku obiektywizmu tego organu, braku odniesienia do rzeczywistości, która ma miejsce w przypadku osób - ofiar przemocy domowej (konstatacja taka wynika z wieloletniego doświadczenia w sprawach tego właśnie rodzaju dotyczących znęcania nad osobami najbliższymi), a także o braku znajomości pojęcia tzw. syndromu (...). Tym samym, również nie sposób podzielić zapatrywania skarżącego, jakoby fakt kontroli zdrowia pokrzywdzonej u lekarza ginekologa oraz plany zajścia w kolejną ciążę miały świadczyć o nieprawdziwości relacji pokrzywdzonej i fałszywych intencjach kierujących nią przy składaniu zawiadomienia o przestępstwie. Jak wynika ze skargi apelacyjnej skarżący wiedzę w tym zakresie czerpał z relacji samej pokrzywdzonej. W ocenie sądu odwoławczego, gdyby rzeczywiście było tak jak imputuje apelujący, to M. U. (1) fakty te starałaby się skrzętnie ukryć, tymczasem szczerze o tym mówiła, nie zatajając chęci posiadania kolejnego dziecka z ojcem swego pierwszego dziecka (pomimo jego nagannych zachowań względem jej osoby). Nie można też zgodzić się ze skarżącym - kierując się zasadami doświadczenia życiowego - że deklarowanie uczucia miłości oprawcy i planowanie powiększenia z nim rodziny świadczy, iż pokrzywdzona nie była ofiarą przemocy domowej. Właśnie taka konkluzja jest sprzeczna z deklarowanym przez apelanta doświadczeniem życiowym. Dodatkowo zważyć należy, iż błędne jest twierdzenie, jakoby dokumenty przedstawione przez niemiecki urząd dla nieletnich (w których nie ujawniono oznak przemocy domowej) wskazywały na rzeczywiste stosunku panujące w rodzinie U.. Otóż owszem dokumenty te zawierają określone informacje (pozyskane głównie ze strony oskarżonego w związku z jego kontaktami z tym urzędem), ale nie jest to żaden dowód, jakoby nie miały miejsce zdarzenia objęte zarzutem. Niejednokrotnie bywa tak, że przemoc domowa ma miejsce niejako "w czterech ścianach" i wiedzę o niej posiadają wyłącznie osoby wspólnie zamieszkujące. W tym względzie wielokrotnie też nawet osoby najbliższe dla ofiar i sprawców (nie zamieszkujące z nimi) zarówno nie są bezpośrednimi świadkami aktów przemocowych, ale też nie mają o nich wiedzy (osoby doświadczające agresji słownej i fizycznej nie mówią o tym swym bliskim, przyjaciołom, a co dopiero urzędnikom stykającym się z takimi osobami w różnych sytuacjach).

W tym miejscu wskazać należy, iż powołany w postępowaniu odwoławczym biegły z zakresu ogólnej dr n. med. R. K., stwierdził w wydanej opinii (vide k. 449-450), iż opisane w zaświadczeniu lekarskim z dnia 17 sierpnia 2016 roku obrażenia (w postaci stłuczenia ramienia lewego z zasinieniem na tylnej powierzchni, stłuczenia kolana lewego z zasinieniem, stłuczenia szyi i karku, stłuczenia klatki piersiowej i stłuczenia biodra lewego), które mogły zdaniem biegłego powstać w czasie i okolicznościach podanych przez pokrzywdzoną. Obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż siedem dni w rozumieniu przepisów kodeksu karnego i zdaniem biegłego korelowały z podanym przez nią charakterem rękoczynów zastosowanych przez oskarżonego podczas nocnego zdarzenia z 11/12 sierpnia 2016 roku. Zarzut obrony, iż zeznaniom pokrzywdzonej w zakresie powstania obrażeń przeczą zeznania świadka M. P. nie może również zostać uwzględniony. Wszak z treści powołanej powyżej opinii (ale też z korelującą z nią, w zakresie stwierdzonych obrażeń i mechanizmu ich powstania, opinii z analizy lekarskiej lek. med. K. S. sporządzonej w postępowaniu przygotowawczym - vide k. 33) wynika, iż zasinienia na ciele pokrzywdzonej zlokalizowane były w miejscach przysłoniętych ubraniem, tym samym nie były one widoczne dla świadka, zwłaszcza, że nie był on wyczulony żadną okolicznością w tym kierunku żeby doszukiwać się jakichkolwiek obrażeń na ciele wymienionej. W aspekcie powyższego Sąd Rejonowy trafnie również ocenił zeznania świadków: M. N., Z. N. i A. C., jako posiadające walor wiarygodności. Ocena ta nie może zostać podważona zarzutem skarżącego, który twierdzi, jakoby świadkowie ci mieli rzadki kontakt ze stronami i jedynie w bardzo ograniczonym zakresie posiadali okazję, aby zaobserwować niewłaściwe pomiędzy nimi relacje i naganne zachowania oskarżonego względem żony. Co prawda wskazani świadkowie częściowo nie mieli bezpośredniej, naocznej wiedzy, że oskarżony stosował wobec M. U. (2) agresję słowną, jak i przemoc fizyczną - poza pojedynczymi sytuacjami – niemniej jednak informacje o tym były im przekazywane przez pokrzywdzoną. Bowiem niejednokrotnie pokrzywdzona dzwoniła do swojej matki M. N. oraz siostry A. C. i opowiadała im o tym, w jaki sposób traktował ją oskarżony. W kontekście powyższego prawidłowo ocenione zostały również przez Sąd Rejonowy depozycje świadków M. P. i I. L. (jak stwierdził skarżący korespondujące z wyjaśnieniami oskarżonego). Zwrócić należy uwagę, że mając w polu widzenia konflikt rodziców na tle sprawowania opieki nad małoletnim dzieckiem, symptomatyczne są zarzuty skarżącego podkreślające rzekomo niewłaściwą pieczę nad nim pełnioną przez pokrzywdzoną. Otóż nie można zanegować pokrzywdzonej jako wiarygodne źródło dowodowe - jak życzyłby sobie tego apelujący - z tego li tylko względu, iż jest nadopiekuńczą matką, gdyż między innymi brak jej było konsekwencji w odprowadzaniu małoletniego do przedszkola. Powyższa konstatacja jest wręcz absurdalna. Na każdym kroku można bowiem spotkać rodziców, którzy targani byli podobnymi rozterkami przy odprowadzaniu swych pociech do przedszkola, czy też szkoły (szczególnie w początkowym okresie ich edukacji) w sytuacji, gdy zostawiając je w w/w placówce musieli obserwować płaczącego malucha (nie jest to bynajmniej sytuacja wyjątkowa, czy też odosobniona).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sadowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sformułowane w apelacji obrońcy oskarżonego zarzuty dowolnej oceny dowodów i ustalonego na ich podstawie błędnego stanu faktycznego, które, w ocenie skarżącego, miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku, są niesłuszne i stanowią wyłącznie przejaw niezadowolenia z powodu treści zapadłego merytorycznego rozstrzygnięcia.

3.4.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mających wpływ na jego treść poprzez niezasadne ustalenie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów, w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje ku temu podstaw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym analiza materiału dowodowego sprawy (przedstawiona w rozważaniach podjętych w rubryce 3.3.) nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała także, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego. Stąd też rozumowanie Sadu Rejonowego, które doprowadziło do dokonania ustaleń faktycznych na kanwie przedmiotowej sprawy, znajduje pełne odzwierciedlenie w treści uzasadnienia, w którym Sąd Rejonowy w sposób syntetyczny i trafny odniósł się do poszczególnych dowodów, a Sąd odwoławczy w pełni ocenę tą aprobuje.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sadowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W sprawie brak jest podstaw do zmiany wyroku Sądu Rejonowego i uniewinnienia oskarżonego. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny na podstawie rzetelnej oceny dowodów, a tym samym wniosek o zmianę wyroku jest bezpodstawny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich zawartych rozstrzygnięć w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny, a apelacja obrońcy oskarżonego J. U. bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonej kary. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były wszystkie zebrane w sprawie dowody - w tym wyjaśnienia oskarżonego, w których zaprzeczył swemu sprawstwu - które zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

W aspekcie powyższego, wskazać należy, iż Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował także stanowisko Sądu Rejonowego co do tego, że adekwatną w stosunku do oskarżonego karą będzie nieizolacyjna kara pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat z obowiązkiem informowania o przebiegu okresu próby. Zdaniem sądu odwoławczego kara orzeczona przez Sąd Rejonowy łączy elementy zarówno wychowawcze i zapobiegawcze, jak w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, albowiem jest wyrazem dążenia do napiętnowania zachowania J. U. bez cech bezpodstawnego rewanżyzmu. W aspekcie dotychczasowej niekaralności oskarżonego stwierdzić należy, iż zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary, albowiem w chwili obecnej można postawić wobec niego pozytywną prognozę kryminologiczną, iż w przyszłości będzie on przestrzegać porządku prawnego. W aspekcie poczynionych ustaleń nasuwa się konkluzja, iż kara zasadnicza w postaci kary pozbawienia wolności na poziomie ustalonym przez Sąd Rejonowy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie adekwatna zarówno do okoliczności popełnionego przestępstwa, do stopnia zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionego czynu, jak również spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Tym samym, słusznie też Sąd meriti stwierdził, że oskarżony zasługuje na skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności na określonego na okres 2 lat. Dotychczasowy ustabilizowany sposób życia oskarżonego, wykonywanie pracy zarobkowej, oraz niekaralność dają podstawy do przyjęcia, że będzie on w przyszłości przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa, nie jest zatem konieczne izolowanie go w zakładzie karnym.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd Okręgowy o kosztach sądowych orzekł na podstawie art. 635 k.p.k. zw. z art. 627 k.p.k, art. 618 § 1 pkt 9 k.p.k., art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 2013 r., Nr 49, poz. 223 z późn.zm.), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. 2013 r., poz. 663) zasądzając od oskarżonego J. U. kwotę 1.449,81 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym i kwotę 120 złotych tytułem opłaty za drugą instancję. Zdaniem sądu odwoławczego nie ma żadnych argumentów przemawiających za zwolnieniem oskarżonego od konieczności uiszczenia poniesionych w sprawie wydatków w wysokości 1.449,81 złotych oraz od opłaty w kwocie 120 złotych. Oskarżony pracuje zarobkowo i osiąga dochód w kwocie około 2.000 EURO miesięcznie, a zatem winien i ma ku temu możliwość, ponieść w całości należności fiskalne związane z przedmiotowym postępowaniem karnym. Oczywiście dla oskarżonego w chwili obecnej priorytetem winno być sprostanie zobowiązaniom fiskalnym związanym z przedmiotowym postępowaniem. Jednocześnie stwierdzić więc należy, iż oskarżony może podjąć wysiłki ukierunkowane na realizację zobowiązań finansowych, albowiem obciążenia na poziomie ukształtowanym ostatecznie orzeczeniem sądu odwoławczego (przy uwzględnieniu konieczności uiszczenia kosztów sądowych za pierwszą instancję) będą współmierne do wagi czynu mu przypisanego i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu, jak i jego możliwości majątkowych i zarobkowych.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. U..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 23 listopada 2018 roku w sprawie sygn. akt II K 657/18.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana