Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 313/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 15 stycznia 2020 roku w sprawie sygn. akt II K 1061/19.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść orzeczenia:

- art. 17 § 1 pkt. 9 k.p.k. oraz art. 14 k.p.k. poprzez wydanie orzeczenia pomimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela, co stanowi tym samym bezwzględną przyczynę odwoławczą opisaną w treści art. 439 § 1 pkt. 9 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W przedmiotowej sprawie nie doszło do przekroczenia granic oskarżenia. Akt oskarżenia, jako skarga zasadnicza, nie tylko inicjuje postępowanie sądowe, ale także zakreśla jego ramy, co ściśle łączy się z problematyką tożsamości czynu zarzucanego i przypisanego sprawcy. Ram tych nie wyznacza jednak przyjęty w akcie oskarżenia opis czynu zarzucanego oskarżonemu ani też wskazana tam kwalifikacja prawna. Granice oskarżenia wyznacza zdarzenie historyczne, na którym zasadza się oskarżenie. Istotna jest zatem tożsamość czynu wyznaczona faktycznymi ramami tegoż zdarzenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19.10.2010 r., III KK 97/10, Legalis nr 338431). Sąd nie jest zatem związany ani samym opisem, ani też kwalifikacją prawną czynu wskazaną przez oskarżyciela, wiąże go natomiast czyn jako zdarzenie faktyczne i tych granic przekroczyć już nie może. O tym zaś, czy sąd orzekł w wyroku w granicach aktu oskarżenia, decyduje tożsamość zdarzenia historycznego zarzucanego w skardze i przypisanego w wyroku. Znaczenie określenia "zdarzenie historyczne" obejmuje opisane w skardze zdarzenie faktyczne. Zdarzenie historyczne to pojęcie o szerszym znaczeniu niż pojęcie "czynu" oskarżonego, polegającego na jego działaniu lub zaniechaniu. Sąd może zatem inaczej, w porównaniu z twierdzeniami oskarżyciela, dokonać ustaleń w sprawie, nadać inną kwalifikację prawną stosowną do ustalonego stanu faktycznego, który może być niezgodny z twierdzeniami oskarżyciela. Identyczność czynu jest jednak wyłączona, jeżeli w porównywalnych jego określeniach zachodzą tak istotne różnice, że według rozsądnej życiowej oceny nie można ich uznać za określenia tego samego zdarzenia faktycznego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 29.04.2010 r., III K 368/09, LEX nr 584761).

Dla oceny, czy tożsamość zdarzenia historycznego została zachowana koniecznym jest porównanie czynu zarzuconego aktem oskarżenia z czynem przypisanym przez sąd - pod względem elementów wyznaczających ową tożsamość. Tymi zaś, jak podkreśla się w orzecznictwie, są: identyczność przedmiotu zamachu, identyczność kręgu podmiotów oskarżonych o udział w zdarzeniu, tożsamość miejsca i czasu zdarzenia, jak też zachowanie choćby części wspólnych znamion w opisie czynu zarzuconego i przypisanego, które winny się ze sobą pokrywać, mając jakiś obszar wspólny. O jedności czynu, jako jednego impulsu woli, świadczy nadto jedność zamiaru (lub planu) sprawcy (sprawców) przestępstwa (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2010 roku w sprawie III KK 97/10, Legalis nr 338431).

O tym, czy sąd „utrzymał się” w wyroku skazującym w granicach skargi decyduje zatem ostatecznie tożsamość zdarzenia historycznego zarzucanego w skardze i przypisanego w wyroku. Zakres znaczeniowy terminu „zdarzenie historyczne” jest przy tym stosunkowo szeroki i obejmuje opisane w skardze zdarzenie faktyczne, w którego przebiegu oskarżyciel dopatruje się przestępstwa.

Dokonanie porównania pomiędzy czynem zarzucanym i przypisanym oskarżonemu przez pryzmat wskazanych powyżej kryteriów pozwala na stwierdzenie, że zachowanie mu zarzucone oraz przypisane jest tożsame – w obu wypadkach ukierunkowane było na osiągnięcie korzyści majątkowej od pokrzywdzonej E. Ł.. Poprzedzone ono zostało przez oskarżonego wprowadzeniem w błąd wyżej wymienionej pokrzywdzonej, co do jego wywiązania się z obowiązku wykonywania pracy od 02 stycznia 2019 roku za wcześniej wypłaconą mu zaliczkę w kwocie 2300 złotych na poczet wynagrodzenia. Zaliczkę, tę miał przeznaczyć na leczenie chorego syna, co jak się okazało było kłamstwem. Tym samym, uzasadniona jest teza, że w chwili ubiegania się o przedmiotową zaliczkę przyświecał oskarżonemu cel wyłącznie jeden cel, a mianowicie pozyskanie środków pieniężnych bez zamiaru ich zwrotu (wyłudzenie mienia).

Jakkolwiek Sąd orzekający formułując w sentencji wyroku opis czynu, który ostatecznie przypisał oskarżonemu przyjął, że czyn ten został popełniony w drugiej połowie grudnia 2018 roku (przy czym postanowieniem z dnia 03 lutego 2020 roku wskazaną w wyroku w opisie czynu przypisanego datę sprostował), podczas gdy z opisu czynu z części wstępnej wyroku wynika, iż został on popełniony w okresie czasu od 15 lutego 2019 roku do 12 marca 2019 roku, zaś przestępcze zabiegi - jak wynika z analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego miały miejsce właśnie w grudniu, lecz 2018 roku. Podnieść należy, że przedmiotem osądu (rozstrzygnięcia) w procesie karnym jest konkretne zdarzenie faktyczne wskazane w akcie oskarżenia, a nie mniej lub bardziej doskonały opis przyjęty w zarzucie aktu oskarżenia. Sąd orzekający nie jest związany opisem czynu zarzucanego, a po wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności może i powinien nadać mu w wyroku dokładne określenie, które może odbiegać od opisu przyjętego w akcie oskarżenia, przy czym, czyn przypisany musi mieścić się w tym samym zespole zachowań człowieka, które stały się podstawą poddania w akcie oskarżenia przejawów jego działalności z punktu widzenia przepisów prawa karnego materialnego. Nie narusza tożsamości czynu ustalenie przez sąd orzekający odmiennej niż w akcie oskarżenia daty i miejsca zdarzenia. Nie ulega wątpliwości, że w okolicznościach niniejszej sprawy zdarzenie historyczne opisane w sentencji wyroku jest tym samym zdarzeniem, które było objęte aktem oskarżenia, pomimo skorygowania przez Sąd Rejonowy daty zaistnienia tego zdarzenia. Tożsamy jest bowiem przedmiot zamachu, podmiot biorący udział w zdarzeniu oraz podmiot pokrzywdzony, a nadto miejsce zdarzenia i sposób działania sprawcy.

W tym miejscu, Sąd Okręgowy wskazuje, że Sąd pierwszej instancji przy konstruowaniu opisu czynu przypisanego oskarżonemu T. K. winien wykazać się większą dbałością i roztropnością, albowiem korygowanie w drodze sprostowania daty czynu zabronionego - w przypadku błędnego jej oznaczenia w wyroku i w związku z tym stanowiące oczywistą omyłkę pisarską - jest dopuszczalne, a nawet pożądane, gdy było następstwem nieuwagi, a nie błędu w ustaleniach faktycznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.06.2012 r., III KK 416/11, Legalis nr 517520; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 05.12.2017 r., II KK 407/17, Legalis). Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób niewątpliwy wyklucza, aby rzeczony czyn popełniony został w połowie grudnia 2019 roku. Z zeznań świadka J. Ł. oraz pism wzywających oskarżonego do zwrotu kwoty 2300 złotych wynika jednoznacznie, że pieniądze te wypłacone zostały T. K. w grudniu 2018 roku. W dodatku data wszczęcia dochodzenia (postanowienie z dnia 15.03.2019 r. - vide k. 11) oraz data sporządzenia aktu oskarżenia (w dniu 03.10.2019 r. vide k. 76) przeczy tezie, jakoby zdarzenie przypisane oskarżonemu miało miejsce w grudniu 2019 roku (a zatem oczywistym jest, iż był to rok 2018).

Wniosek

Wniosek o uchylenie rozstrzygnięcia i tym samym umorzenie postępowania w całości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mając na uwadze powyższe szczegółowe rozważania, należy przyjąć, że dokonana przez Sąd meriti modyfikacja opisu czynu nie narusza zasady skargowości, wyrażonej w art. 14 § 1 k.p.k., jak również nie stanowi uchybienia określonego w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. gdyż w ustalonych okolicznościach sprawy była możliwość przetworzenia zarzuconego oskarżonemu czynu z art. 284 § 2 k.k. na czyn przypisany, kwalifikowany z art. 286 § 1 k.k.

3.2.

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia tj.:

- art. 7 k.p.k. poprzez dowolną w miejsce swobodnej ocenę materiału dowodowego sprawy i przyjęcie tym samym zamiaru oskarżonego, co do dokonania oszustwa w przypadku, gdy z zebranego materiału dowodowego w tym depozycji oskarżonego jak i świadka J. Ł. oraz depozycji pokrzywdzonej nie sposób ustalić zamiaru dokonania oszustwa wobec pokrzywdzonej;

- art. 424 § 1 i 2 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób uniemożliwiający poznanie motywów i argumentacji Sądu w przedmiocie przypisania oskarżonemu sprawstwa przestępstwa określonego w treści art. 286 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jakkolwiek wyrok i jego uzasadnienie są ściśle ze sobą powiązane, to jednak pełnią odmienne funkcje procesowe - wyrok ma charakter samoistny, zaś jego uzasadnienie pełni rolę akcesoryjną, służącą jego wyjaśnieniu. Rolą uzasadnienia jest takie zaprezentowanie toku rozumowania Sądu orzekającego, by stronom umożliwić ewentualne zaskarżenie wyroku, a następnie by możliwa była ewentualna jego kontrola instancyjna, której dokonuje się w oparciu o akta, treść wyroku i uzasadnienia oraz wniesionych środków odwoławczych. Należy uznać, że ewentualna obraza przepisu art. 424 k.p.k. tylko w wyjątkowej sytuacji może mieć wpływ na na treść orzeczenia w szczególności wtedy, gdy uniemożliwia realizację wskazanych wyżej funkcji. Niespełnienie wymogów z art. 424 Kodeksu postępowania karnego nie może stanowić samodzielnej podstawy zmiany lub uchylenia wyroku, skoro jest to uchybienie o charakterze procesowym (art. 438 pkt 2 Kodeksu postępowania karnego), a więc wymaga wykazania możliwego wypływu na treść orzeczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29.01.2020 r., II AKa 219/19, opubl. Legalis).

W niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z taką sytuacją, albowiem takiego wpływu obrońca nie wykazał. Kwestię te przesądza nadto art. 455a k.p.k., który wyklucza uchylenie wyroku z powodu niespełnienia przez uzasadnienie wymagań z art. 424 k.p.k.

W tym stanie rzeczy, stwierdzić należy, iż poczynione prawidłowo przez Sąd orzekający ustalenia faktyczne oraz rzetelna – zgodna z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym - ocena dowodów nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że oskarżony ubiegając się o pozyskanie zaliczki na poczet wynagrodzenia za styczeń 2019 roku, którą miał przeznaczyć na leczenie syna, robił to z zamiarem oszukańczym i podstępnie wprowadził w błąd pokrzywdzoną E. Ł.. Po wypłaceniu mu środków pieniężnych w kwocie 2300 złotych, nie przystąpił do pracy. Co więcej, nie reagował na wezwania pracodawcy (właścicielki firmy (...) E. Ł. do zwrotu pobranej zaliczki. Okoliczność ta świadczy o tym, że dążenie oskarżonego do uzyskania rzeczonych pieniędzy było działaniem obliczonym na osiągniecie zysku, a więc celowym i świadomym zamierzeniem uzyskania korzyści majątkowej. T. K. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadził w błąd pokrzywdzoną co do tego, ze potrzebne są mu pieniądze na leczenie syna. Działanie oskarżonego miało charakter zaplanowany i niewątpliwie od początku kierowane było wolą doprowadzenia pokrzywdzonej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w celu uzyskania przez niego korzyści majątkowej. Tak więc ogół powyższych okoliczności jednoznacznie wskazuje, że oskarżony dokonał oszustwa na szkodę E. Ł..

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wydanie wyroku uniewinniającego oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie doszło do obrazy art. 424 k.p.k., która uniemożliwiałaby instancyjną kontrolę prawidłowości wyroku bądź nakazywała jego zmianę co do sprawstwa i winy oskarżonego. Zatem wniosek obrońcy o uniewinnienie oskarżonego jest w oczywisty sposób bezzasadny.

3.3.

Obraza przepisów postępowania - art 410 k.p.k. poprzez poprzez wydanie wyroku w oparciu o niepełny materiał dowodowy w sprawie, gdzie podstawę wyroku powinien stanowić całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych. Stwierdzić natomiast należy, iż Sąd I instancji wnikliwie, zgodnie z art. 410 kpk, rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonująco wykazał dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

Twierdzenia skarżącego koncentrujące się na wykazaniu naruszenia przepisów postępowania (wskazujące na rzekomą wadliwość procedowania), nie przedstawiają jakichkolwiek przekonujących argumentów, podważających prawidłowość i słuszność rozumowania Sądu I instancji. Sąd Rejonowy w sposób niezwykle rzetelny i kompleksowy dokonał wartościowania zarówno osobowych, jak i nieosobowych źródeł dowodowych zebranych na gruncie analizowanej sprawy, a następnie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w tym zakresie. Dokonane zaś przez Sąd Rejonowy ustalenia w pełni odpowiadają zebranym w sprawie dowodom, a nade wszystko są wynikiem wszechstronnej ich analizy. Apelujący w żadnej mierze nie zdołał skutecznie wykazać, aby rozumowanie Sądu I instancji, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było nietrafne, bądź nieracjonalne, gdyż zarzuty przedstawione w apelacji, po ich gruntownej analizie i zestawieniu z materiałem dowodowym, opierają się wyłącznie na odmiennej, subiektywnej i selektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Zważyć trzeba, iż przekonanie Sądu meriti o możliwości przypisania oskarżonemu zrealizowania znamion czynu mu przypisanego, pozostaje pod ochroną prawa procesowego, jako że nie wykracza poza ramy zasady swobodnej oceny dowodów wyrażone w treści art. 7 k.p.k. Jednocześnie zaś konkluzje Sądu Rejonowego stanowią wynik rozważenia wszystkich okoliczności, a nade wszystko zostały wyczerpująco i rzeczowo – z uwzględnieniem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania – uzasadnione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Jednocześnie nie doszło do pominięcia istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, a zatem brak obrazy przepisu art. 410 k.p.k.

Tym samym, za całkowicie chybiony należy również uznać zarzut obrazy art. 410 k.p.k. Zarzut ten mógłby okazać się uzasadniony jedynie w wypadku, gdyby wyrok został oparty na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, jak też w sytuacji pominięcia przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wydanie wyroku uniewinniającego oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przeprowadzona kontrola odwoławcza wskazała na brak podstaw do uwzględnienia powyższego zarzutu i w związku z tym wniosku we wskazanym powyżej zakresie.

3.4.

Obraza przepisów postępowania:

- art. 399 k.p.k. w zw, z art. 381 k.p.k. poprzez dokonanie zmiany kwalifikacji prawnej czynu i prowadzenie w dalszym ciągu rozprawy pomimo złożenia wniosku przez oskarżonego odnośnie odroczenia terminu, co w kontekście zmiany kwalifikacji prawnej czynu uniemożliwiło oskarżonemu przygotowanie i podjęcie w tym zakresie czynnej obrony;

- art. 381 k.p.k. w zw. z art. 377 § 3 k.p.k. poprzez prowadzenie sprawy pomimo złożenia wniosku przez oskarżonego o odroczenie terminu z powodu niemożności stawiennictwa na terminie rozprawy w dniu wyznaczonym przez Sąd;

- art. 374 k.p.k. poprzez prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego, która to została uznana przez Sąd za obowiązkową co skutkowało niemożnością podjęcia przez oskarżonego skutecznej obrony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut dokonania zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu, w sytuacji złożenia przez wymienionego wniosku o odroczenie terminu rozprawy nie może zostać uznany za trafny. Bowiem, przede wszystkim treść wniosku oskarżonego nie dawała podstaw do jego uwzględnienia. Zważyć wszak należy, iż wniosek o odroczenie rozprawy powinien być sformułowany tak, by dawał podstawy do oceny jako ważnej, realnej i niezależnej od oskarżonego przeszkody do stawienia się na rozprawę. Tymczasem wniosek oskarżonego warunku takiego nie spełniał. Wymieniony ograniczył się bowiem do ogólnikowego (nie popartego żadnymi dowodami np. dokumentami na powyższą okoliczność), a więc gołosłownego wskazania, że termin rozprawy koliduje mu z wykonywaniem przez niego ważnych obowiązków służbowych. Oskarżony nie podał żadnych szczegółów, jak choćby datę rozpoczęcia i zakończenia wykonywania tychże obowiązków (oskarżony wszak wnioskował o wyznaczenie nowego terminu w drugiej połowie lutego 2019 roku), rodzaju spraw, których dotyczy wykonanie obowiązków. Nie załączył do wniosku żadnego dokumentu potwierdzającego tę okoliczność, jak i nie wskazał też przyczyn uniemożliwiających mu przedłożenie takich dokumentów. Tak więc nieznane były sądowi okoliczności z powodu których oskarżony uznał, że nie dotrze na termin rozprawy. Poza tym, dokonanie pod nieobecność oskarżonego zmiany kwalifikacji prawnej czynu jaki mu zarzucano, nie godziło w jego prawa do obrony, wszak sąd dokonując tego poruszał się w ramach tego samego zdarzenia faktycznego, które było przedmiotem skargi oskarżyciela publicznego. W sytuacji takiej nawet uwzględnienie wniosku przez sąd prowadziłoby do rezultatów tożsamych z tymi, które zaistniały w sytuacji jego nieuwzględnienia.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wydanie wyroku uniewinniającego oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

3.5.

Błąd w ustaleniach faktycznych sprawy w przedmiocie przypisania oskarżonemu winy i sprawstwa czynu opisanego w treści art. 286 k.k. w przypadku, gdy zebrany materiał dowodowy w tym zeznania świadka, pokrzywdzonej oraz wyjaśnienia oskarżonego nie stanowiły podstawy do przypisania oskarżonemu sprawstwa czynu opisanego w treści art. 286 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, gdyż poczynione przez tenże Sąd ustalenia, stanowią wynik, nie budzącej zastrzeżeń oceny zebranych w sprawie dowodów.

Dowody osobowe w postaci zeznań pokrzywdzonej i świadka J. Ł. wskazują na sprawstwo i winę oskarżonego za przypisany mu czyn. Nie zostały wywiedzione żadne okoliczności, które wskazywałyby, jakoby ten świadek miał fałszywie pomawiać oskarżonego o dokonane na szkodę firmy jego żony oszustwo związane z pobraniem zaliczki za wynagrodzenie za styczeń 2019 roku i niewywiązaniem się z obowiązku jej odpracowania tudzież zwrócenia. Poza tym depozycje jego znajdują potwierdzenie w pismach kierowanych do oskarżonego z wezwaniem do zwrotu środków pieniężnych w kwocie 2300 złotych.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wydanie wyroku uniewinniającego oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny, poczynione ustalenia znalazły oparcie w przywołanych dowodach, których ocena jest kompleksowa i nie nosi znamion dowolności

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy w całości zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny, a apelacja obrońcy oskarżonego T. K. bezzasadna.

Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanego mu przestępstwa, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonej kary i środka kompensacyjnego. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były wszystkie zebrane w sprawie dowody - w tym wyjaśnienia oskarżonego - które zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do jego czynu i sprawiedliwa, na pewno nie nosi cech rażącej niewspółmierności. Oskarżony był czterokrotnie karany, w tym za czyny przeciwko mieniu. Tym samym, brak jakichkolwiek powodów by uznać - w kontekście wymierzania w przeszłości oskarżonemu kar wolnościowych (kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania) - że oskarżony zmieniłby swoje niegodziwe zachowanie, gdyby nie interwencja organów ścigania oraz kara o charakterze izolacyjnym. W ocenie sądu odwoławczego tak ukształtowana bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze 10 miesięcy wraz z karą grzywny w wysokości 1500 złotych, zważywszy na stopień społecznej szkodliwości jego czynu, stopień zawinienia, spełni oczekiwane rezultaty wychowawcze i zapobiegawcze. Trzeba wszak zauważyć, że oskarżony kilkukrotnie naruszał obowiązujący porządek prawny pomimo uprzedniej karalności. Fakt ten świadczy o utrwalonej tendencji do lekceważenia przez niego prawa i braku rzeczywistej refleksji nad własnym postępowaniem. W tym stanie rzeczy, brak argumentów tego rodzaju, by wymierzyć wymienionemu karę innego rodzaju, bądź karę pozbawienia wolności w niższym wymiarze.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd Okręgowy o kosztach orzekł na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., art 2 pkt 3, art. 3 ust. 1, art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013r. poz. 1247), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663 j.t.) zasądzając od oskarżonego kwotę 480 zł tytułem opłaty za drugą instancje i kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez Skarbu Państwa w postępowaniu odwoławczym. Zdaniem sądu odwoławczego nie ma żadnych argumentów przemawiających za zwolnieniem oskarżonego od konieczności uiszczenia poniesionych w sprawie wydatków oraz od opłaty. Tym samym, oskarżony winien ponieść należności fiskalne związane z przedmiotowym postępowaniem odwoławczym.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. K..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 15 stycznia 2020 roku w sprawie sygn. akt II K 1061/19.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana