Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 347/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 28 stycznia 2020 roku w sprawie sygn. akt II K 233/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Z uwagi na treść i związek zarzutów podniesionych w apelacji, a mianowicie:

- zarzutu obrazy prawa materialnego - art. 279 § 1 k.k. - polegającej na przyjęciu, że zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona tego przepisu, w sytuacji gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie można wyprowadzić wniosku, by oskarżony dokonywał płatności kartą płatniczą oraz

- zarzutu obrazy przepisów postępowania - art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegającej na błędnej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, co skutkowało przyjęciem, że I. S. dopuścił się przestępstwa, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że sprawstwo oskarżonego, co do zarzucanych mu czynów jest wątpliwe, a brak jest bezpośrednich dowodów winy, zostaną one omówione łącznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych. Jakkolwiek oskarżony I. S. nie przyznał się do stawianych mu zarzutów na etapie postępowania sądowego, niemniej jednak w postępowaniu przygotowawczym przyznała się do stawianych mu zarzutów i nie ma żadnych podstaw - w świetle zebranych dowodów z dokumentów - by kwestionować to przyznanie się oskarżonego do sprawstwa i winy (pomimo, że obrońca to ewidentnie kontestuje). Bowiem I. S. będąc przesłuchiwanym w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i opisał kolejno dokonywane przez niego transakcje kartą płatniczą wystawioną na dane M. Ż. w sposób korespondujący z załączonymi do akt sprawy wydrukami transakcji. Wskazał jednocześnie dokładnie, że pierwszej transakcji dokonał w sklepie na ul. (...), dokonując zakupu chipsów, coca coli i wódki. Następnie dwukrotnie posłużył się kartą w sklepie nocnym na ul. (...) kupując trzy piwa, trzy butelki wódki o pojemności 100 ml, coca colę oraz gilsy do papierosów. Kolejnych dwóch transakcji dokonał w sklepie (...) przy ul. (...)-go M., gdzie kupił słodycze, chipsy i napój. Wyjaśnił także, że karta przechowywana była w komórce u K. M.. W piśmie z dnia 26.03.2019 roku złożonym po wniesieniu aktu oskarżenia I. S. odwołał swoje wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego, wskazując, że w chwili przesłuchania go w charakterze podejrzanego był zmuszony przez funkcjonariuszy do złożenia wyjaśnień określonej treści, którzy to mieli mu zagrozić, że jak się nie przyzna, to zostanie osadzony „na dołku”. W świetle wskazań logiki i doświadczenia życiowego prezentowany przez oskarżonego wariant z przesłuchaniem go w sposób wyłączający dobrowolne złożenie wyjaśnień stanowi nieudolną próbę uniknięcia odpowiedzialności w ramach przyjętej przez niego linii obrony, zmierzającej do zdyskredytowania jego pierwotnego przyznania się do popełnienia przestępstw. Poza tym, mając na względzie zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, nie sposób przyjąć, aby policjanci wywierali na oskarżonym jakąkolwiek presję i narażali się tym samym na odpowiedzialność dyscyplinarną. Zadaniem policjantów było przeprowadzenie określonej czynności - przesłuchanie danej osoby w charakterze podejrzanego. Nie było natomiast celem tej czynności uzyskanie twierdzeń osoby przesłuchiwanej o określonej treści. Mało tego, jeśli oskarżony miał jakiekolwiek zastrzeżenia do czynności przesłuchania, nic nie stało na przeszkodzie, by zgłosił ten fakt do protokołu albo przełożonemu bądź, prokuratorowi, czego jednakże nie uczynił. Nadto, w protokole przesłuchania oskarżonego z dnia 22 listopada 2018 roku jest zapis, że wymieniony zapoznał się z protokołem, a następnie go podpisał bez zgłaszania uwag i zastrzeżeń do jego treści.

Zważyć też należy, iż fakt posługiwania się przez oskarżonego I. S. kartą płatniczą należącą do M. Ż. potwierdzony został również częściowo wyjaśnieniami współoskarżonego J. S., który to wskazał funkcjonariuszom policji, że wymieniony korzystając z rzeczonej karty dokonał zakupu alkoholu (vide k. 38).

W świetle powyższego Sąd Rejonowy słusznie uznał, że oskarżony, dokonując zbliżeniowo transakcji kartą bankomatową M. Ż. dopuścił się kradzieży z włamaniem stypizowanej w art. 279 § 1 k.k.

Kradzież z włamaniem jest szczególnym przypadkiem kradzieży określonej w art. 278 k.k. i różni się tym, że sprawca musi przełamać jakieś fizyczne lub cyfrowe zabezpieczenia chroniące rzecz przed kradzieżą. Warto przy tym zauważyć, iż literalna treść art. 279 § 1 k.k. nie ogranicza kradzieży z włamaniem do pomieszczeń czy lokali. W doktrynie przyjmuje się, że „włamaniem” jest pokonywanie zabezpieczeń elektronicznych, chroniących dostęp osób nieuprawnionych do komputerowych baz danych, czy bankomatów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29.10.2012 r., I KZP 11/12, Legalis nr 538445). Kod elektroniczny jako element konieczny do korzystania z karty płatniczej lub bankomatowej, to swoisty i niepowtarzalny klucz elektroniczny zabezpieczający dostęp do konta bankowego. W mechanizmie płatności zbliżeniowej samo okazanie karty prowadzi do "otwarcia" konta dla osoby, która wykazuje się jej posiadaniem (koniecznym i wystarczającym warunkiem neutralizacji zabezpieczenia elektronicznego chroniącego konto jest posiadanie karty). Użycie więc przez oskarżonego karty należącej do M. Ż. doprowadziło do przełamania bariery elektronicznej w systemie bankowej płatności bezgotówkowej zabezpieczającej środki na koncie.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Biorąc pod uwagę wszystkie wyżej wskazane okoliczności należało w pełni zaakceptować ustalenia Sądu Rejonowego wskazujące na popełnienie przez I. S. czynu stypizowanego w art. 279 § 1 k.k.

3.2.

Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary pozbawienia wolności w wymiarze 10 miesięcy z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby trzech lat, która nie uwzględnienia istotnych okoliczności łagodzących a mianowicie faktu iż oskarżony jest osobą młodocianą, a zatem w świetle dyrektyw wymiaru kary wymienionych w art. 54 k.k. sąd jako priorytet powinien przyjąć ażeby sprawcę wychować, co również skutkowało zaniechaniem zastosowania w stosunku do oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary o którym mowa w art. 60 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności stwierdzić należy, iż jest on chybiony. Zdaniem sądu odwoławczego, w przedmiotowej sprawie, Sąd Rejonowy prawidłowo wyważył okoliczności przedmiotowe i podmiotowe sprawy przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego I. S. i słusznie uznał, że adekwatną reakcją karną będzie kara w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności o charakterze wolnościowym.

Pamiętać trzeba, że z racji na ocenny charakter zasad wymiaru kary, niewspółmierność kary musi być natury zasadniczej, tzn. w stopniu niedającym się zaakceptować. W orzecznictwie podkreśla się ugruntowany pogląd, iż „rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.05.2017 r., sygn. II KK 156/17, opubl. Legalis nr 1604497). Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen można trafnie podnosić, gdy wymierzona kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przypisanego czynu, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy jest w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, Lex 20053). Jak wskazuje się w orzecznictwie, zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.10.1974 r., V KRN 78/74, Lex 18899). Podkreślić również należy, iż orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru oraz zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Z tych powodów zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary zawarte w art. 53 k.k. pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania.

W aspekcie powyższego, Sąd pierwszej instancji, kształtując orzeczenie o karze wobec młodocianego oskarżonego nie naruszył również zasad wymiaru kary dotyczących sprawców młodocianych (art. 54 k.k.). Zważyć należy, iż ustawowe założenie, że kara wymierzona młodocianemu ma go wychowywać nie jest tożsame z pobłażaniem mu i koniecznością wymierzenia kary najłagodniejszej rodzajowo, gdyż w określonych sytuacjach to właśnie kara rodzajowo dolegliwsza spełnia nie tylko rolę odwetu za popełnione przestępstwo, ale jest też czynnikiem wychowawczym, pozwalającym na uzmysłowienie sprawcy nie tylko faktu nieopłacalności łamania prawa, ale i związanych z tym konsekwencji.

Tym samym, wprawdzie I. S. jest sprawcą młodocianym (człowiekiem o osobowości nie w pełni ukształtowanej), to jednak ten status nie zawsze uzasadnia łagodzenie kary (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 21.10.1999 r., II AKa 253/99, Legalis) i w tym przypadku właśnie nie ma podstaw do zastosowanie wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary (przy czym, zważyć należy, iż sąd meriti dał wyraz potraktowaniu czynów oskarżonego z uwagi na okoliczności przedmiotowo - podmiotowe dużo łagodniej przyjmując wypadek mniejszej wagi). Nie może wszak ujść uwadze fakt, iż oskarżony posługując się znalezioną kartą płatniczą nie działał w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Miał pełną świadomość tego, że karta ta oraz środki na koncie nie należą do niego. Jednakże wykorzystywał ją (wraz z innymi osobami), by płacić za zakupione przez siebie towary. Działał zatem w pełni umyślnie, świadomie łamiąc obowiązujący porządek prawny.

Nie można także pominąć faktu, iż oskarżony popełnił przypisane mu czyny w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k.

W tych okolicznościach, zważając jednocześnie na zwiększającą się liczbę przestępstw związanych z wykorzystywaniem kart płatniczych, orzeczenie kary łagodniejszego rodzaju - zgodnie z postulantem obrońcy z urzędu oskarżonego w postaci kary grzywny - nie byłoby wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary. Zdaniem Sądu wyłącznie kara 10 miesięcy pozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania będzie stanowiła dla oskarżonego wymierną i odczuwalną dolegliwość wpływającą na zmianę jego postawy i skłaniającą go do przestrzegania w przyszłości społecznie akceptowanych norm zachowania, a jednocześnie zaspokoi społeczne potrzeby poczucia sprawiedliwości – w szczególności uwidoczni, iż lekceważenie norm prawnych zawsze będzie wiązało się z odpowiednio dostosowaną do wagi tego czynu reakcją karną.

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku i wymierzenie oskarżonemu na zasadzie art. 37a k.k. samoistnej kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 10 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec wskazanych powyżej okoliczności nie sposób przyjąć, iż sąd meriti błędnie nie zastosował wobec młodocianego I. S. nadzwyczajnego złagodzenia kary poprzez zastosowanie przepisu art. 37a k.k. i wymierzenie mu kary grzywny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wszystkich zawartych rozstrzygnięć w wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok słuszny, a apelacja obrońcy oskarżonego I. S. bezzasadna. Sąd I instancji przeprowadził w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, a następnie zgromadzony materiał dowodowy poddał rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski zarówno co do winy oskarżonego w zakresie popełnienia przypisanych mu przestępstw, subsumcji prawnej jego zachowania pod wskazane przepisy prawne, jak i w konsekwencji orzeczonej kary. Przedmiotem rozważań zaprezentowanych przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku były wszystkie zebrane w sprawie dowody - w tym wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym, w których potwierdził swoje sprawstwa oraz wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu sądowym, w których swemu sprawstwu zaprzeczył - które zostały one ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

W aspekcie powyższego, wskazać należy, iż Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował stanowisko Sądu Rejonowego co do tego, że adekwatną w stosunku do oskarżonego karą będzie nieizolacyjna kara pozbawienia wolności w wymiarze 10 miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat i dozór kuratora sądowego (bowiem oskarżony jest osobą młodocianą) wzmocniona dodatkowo karą grzywny w kwocie 800 złotych. Zdaniem sądu odwoławczego kara orzeczona przez Sąd Rejonowy łączy elementy zarówno wychowawcze i zapobiegawcze, jak w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, albowiem jest wyrazem dążenia - w celach wychowawczych - do napiętnowania zachowania I. S.. W aspekcie dotychczasowej niekaralności oskarżonego (choć w aspekcie jego młodego wieku nie należy okoliczności tej zbytnio przeceniać) stwierdzić należy, iż zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary, albowiem w chwili obecnej można postawić wobec niego pozytywną prognozę kryminologiczną, iż w przyszłości będzie on przestrzegać porządku prawnego. W aspekcie poczynionych ustaleń nasuwa się konkluzja, iż kara zasadnicza w postaci kary pozbawienia wolności na poziomie ustalonym przez Sąd Rejonowy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie adekwatna zarówno do okoliczności popełnionych przestępstw, do stopnia zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionych czynów, jak również spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Tym samym, słusznie też Sąd meriti stwierdził, że oskarżony zasługuje na skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności na określonego na okres 3 lat. Dotychczasowy sposób życia oskarżonego oraz niekaralność dają podstawy do przyjęcia, że będzie on w przyszłości przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa, nie jest zatem konieczne izolowanie go w zakładzie karnym.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 18) ustalono koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu I. S. z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 516,60 złotych, którą zasądzono na rzecz adwokata A. S..

3

Mając na uwadze, iż oskarżony I. S. jest osobą bezrobotną i pozostaje na utrzymaniu rodziców, oraz wobec tego, że posiada wykształcenie podstawowe niepełne, a także obciążenia fiskalne związane z przedmiotowym skazaniem, Sąd Odwoławczy stosownie do treści art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił go od obowiązku poniesienia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, albowiem w jego sytuacji osobistej i finansowej oraz wobec zobowiązania go do uiszczenia należności sądowych przed Sądem I instancji (w łącznej kwocie 800 złotych) i wobec konieczności uregulowania tytułem obowiązku naprawienia szkody kwoty 102,91 złotych na rzecz pokrzywdzonej M. Ż., dodatkowe wydatki i opłaty stanowiłyby dla niego niewspółmierną dolegliwość.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego I. S..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 28 stycznia 2020 roku w sprawie II K 233/19.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana