Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 października 2019r.

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia Mariola Kotula

Protokolant - K. G.

w obecności Prokuratora --------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 2 lipca 2019r., 17 października 2019r. sprawy z oskarżenia (...)Skarbowego w K. del. w R.

przeciwko M. W. (W.)

synowi P. i M. z d. K.,

ur. (...) w W.

oskarżonemu o to, że:

w dniu 2 grudnia 2015r jako prezes spółki H. F. (...) z siedzibą w K., ul. (...) lok. 503, urządzał w celach komercyjnych w lokalu o nazwie (...) mieszczącym się w T. przy ul. (...) gry o charakterze losowym o wygrane pieniężne na automacie do gier o nazwie A. G. nr (...) oraz gry o charakterze losowym na automacie do gier A. 2 nr (...) wbrew przepisom art. 6 ust.1 i art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych (Dz.U. nr 201, poz. 1540 ze zm.),

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks;

1.  oskarżonego M. W. uznaje za winnego tego, ze w dniu 2 grudnia 2015r jako prezes spółki H. F. (...) z siedzibą w K., ul. (...) lok. 503, urządzał w celach komercyjnych gry hazardowe, zawierające element losowości o wygrane pieniężne na automacie do gier o nazwie A. G. nr (...) oraz gry hazardowe o charakterze losowym na automacie do gier o nazwie A. (...) nr (...) w lokalu o nazwie (...) mieszczącym się w T. przy ul. (...) poza kasynem gry wbrew przepisowi z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych (Dz.U. nr 201, poz. 1540 ze zm.), to jest czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks i za to na mocy art. 107 §1 kks i art. 23 § 1 kks wymierza mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych;

2.  na mocy art. 30 § 5 kks orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa urządzeń elektronicznych do gier wraz z przewodami zasilającymi: A. G. nr (...) i A. 2 nr (...), a także kwoty 2.260 zł (dwa tysiące dwieście sześćdziesiąt złotych);

3.  na mocy art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, na które składają się kwota 400 zł (czterysta złotych) tytułem opłaty i kwota 70 zł (siedemdziesiąt złotych) tytułem wydatków.

Sygn. akt II K 129/19

UZASADNIENIE

Oskarżony M. W. jako prezes zarządu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. na podstawie umowy dzierżawy zawartej w dniu 1 listopada 2015 r. z Przedsiębiorstwem (...) P. R. z siedzibą w D., wynajął na czas nieoznaczony część powierzchni lokalu znajdującego się w T., ul. (...). Zgodnie z niniejszą umową oskarżony wstawił do lokalu automaty do gry o nazwie :. (...) nr (...) oraz (...) 2 nr (...). Spółka oskarżonego zobowiązała się płacić wydzierżawiającemu miesięczny czynsz w wysokości 3.000 zł.

Oskarżony z ramienia spółki (...) zawarł w dniu 1.09.2015 r. umowę na dostarczenie urządzeń ze spółką (...) sp. z o.o. z siedzibą w G.. Na podstawie tej umowy, oskarżony nabył w/w urządzenia.

W dniu 2 grudnia 2015 r. funkcjonariusze Referatu Dozoru Urzędu Celnego w R. przeprowadzili kontrolę pod kątem przestrzegania przepisów ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych w lokalu o nazwie P. (...) w T. przy ul. (...).

W wyniku przeprowadzonej kontroli funkcjonariusze stwierdzili, iż w w/w lokalu znajdują się dwa włączone do sieci elektrycznej automaty do gier o nazwie :. (...) nr (...) oraz (...) 2 nr (...). W związku z tym, że wygląd zewnętrzny tych urządzeń wskazywał na podobieństwo do automatów hazardowych eksploatowanych w kasynach gry, funkcjonariusze celni przeprowadzili eksperyment procesowy w postaci gry kontrolnej. Eksperyment wykazał, że automaty znajdujące się w tym lokalu są automatami do gier w myśl przepisów ustawy o grach hazardowych.

Na podstawie przeprowadzonej gry kontrolnej na urządzeniu A. G. nr (...) ustalono, że oferowane gry są realizowane na urządzeniu komputerowym, gry organizowane są w celach komercyjnych, wymagają bowiem opłaty, umożliwiają uzyskanie wygranych pieniężnych, wynik pojedynczej gry jest zależny od przypadku, a grający nie ma żadnego wpływu na końcowy wynik gry. Niniejsze urządzenie wyczerpało zatem definicję gier na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych tj. gry na urządzeniu komputerowym o wygrane pieniężne, w których gra zawiera element losowości.

Natomiast na podstawie przeprowadzonej gry kontrolnej na urządzeniu (...) 2 nr (...) ustalono, że oferowane gry są realizowane na urządzeniu komputerowym, organizowane są w celach komercyjnych, wymagają bowiem opłaty, wynik pojedynczej gry jest zależny od przypadku, a grający nie ma żadnego wpływu na końcowy wynik gry. Urządzenie to wyczerpało definicję gier na automatach w rozumieniu art. 2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych tj. gry na urządzeniu komputerowym organizowaną w celach komercyjnych, w której grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy.

Powyższe urządzenia te nie posiadały poświadczeń rejestracji Naczelnika Urzędu Celnego oraz umieszczonego numeru rejestracji.

Kontrolujący, po dokonaniu eksperymentu, zabezpieczyli urządzenia plombami Urzędu Celnego w R. i zdali je do magazynu depozytowego Urzędu Celnego w R..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadków: W. C. (k. 16-17, 1133verte), P. R. (k. 1297-1297 verte), a także na podstawie dowodów z dokumentów w postaci: protokołów z przeprowadzonych czynności kontrolnych (k. 2-4), zapisu czynności – płyta CD k. 7, protokołu zatrzymania przedmiotów (k. 11-11verte), upoważnienia do wykonywania kontroli (k. 13), protokołu kontroli (k. 19—21 verte), umowy dzierżawy wraz z listą aktualizacji urządzeń (k. 36-38), umowy na dostarczenie urządzeń (k. 39-40), protokołu oględzin urządzeń do gier (k. 207-208), pokwitowań (k. 210-211), dokumentacji zdjęciowej (k. 212- 214 verte).

Oskarżony M. W. nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień (k.199-201). Niemniej, złożone przez niego osobiście pisma wskazywały, że działał w przekonaniu, że jego działania są legalne i dopuszczalne przez prawo. Zdaniem oskarżonego w jego przypadku zachodzi brak świadomości bezprawności zarzucanego mu czynu. Nadto był przeświadczony, że działalność gospodarcza jest legalna oraz że z uwagi na brak notyfikacji przepisów technicznych ustawy o grach hazardowych, nie można ich stosować. Powoływał się również na okres przejściowy wprowadzony ustawą nowelizującą obowiązującą od 3 września 2015 r. Do swoich pism dołączył szereg orzeczeń innych sądów oraz opinii prawnych, które miały stanowić poparcie jego przekonania. W każdym piśmie powoływał się na złożone wyjaśnienia przed Sądem Rejonowym w Ostródzie w tożsamej sprawie o sygn. akt II K 230/16. W ich treści oskarżony powołał się przede wszystkim na brak notyfikacji Komisji Europejskiej przepisów art. 6 i 14 ustawy o grach hazardowych, które jako nieskuteczne nie mogą być stosowane. Nadto powoływał się na wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 2012 r. w sprawie spółki (...), gdzie wedle oskarżonego potwierdzono brak notyfikacji tych przepisów oraz niemożność ich stosowania jako podstawy negatywnych skutków prawnych dla podmiotów urządzających gry hazardowe. Wskazał, że odtąd sądy, prokuratury i urzędy celne umarzały prowadzone przeciwko niemu postępowania, zwracano mu zatrzymywane automaty, uzyskiwał także wyroki uniewinniające. Powoływał się na liczne korzystne opinie prawne wskazujące na wadliwość przepisów ustawy i legalny charakter prowadzonej działalności. Nadmienił, że swoją działalność zakończył z dniem 30.06.2016 r., to jest po upływie okresu przejściowego obowiązującego od 3.09.2015 r. do 1.07.2016 r.

M. W. w swoich pismach również podkreślał braku notyfikacji art. 6 i art. 14 ustawy o grach hazardowych oraz, że stan ten miał miejsce co najmniej do dnia 3 września 2015 r., w związku z czym był przekonany, że przepisy te nie obowiązują bowiem są bezskuteczne i nawet przy ich naruszeniu nie można wobec urządzającego stosować sankcji administracyjnych jak i karnych.

Sąd nie przychylił się do stanowiska oskarżonego. Przede wszystkim odmówił wiary jego wyjaśnieniom w części, gdzie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Dowody przeprowadzone w toku niniejszego postępowania pozwalają jednoznacznie na stwierdzenie, że M. W. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że oskarżony w ramach prowadzonej przez siebie działalności urządzał gry na automatach wbrew obowiązującym przepisom. Kluczowym jest, iż M. W. nie kwestionuje tego, że w ramach działalności urządzał gry na urządzeniach, powołując się jednak na legalność takiego działania jak i na niemożność zastosowania przepisów technicznych ustawy o grach hazardowych, o czym będzie mowa niżej.

Sąd uznał natomiast za wiarygodne zeznania funkcjonariusza Służby Celnej W. C.. Świadek ten zeznawał co do okoliczności kontroli przeprowadzonej w lokalu o nazwie (...) w T. przy ul. (...).

Indagowany potwierdził, że przeprowadził na włączonych automatach eksperyment z gier kontrolnych. Stwierdził, że gry na automatach mają charakter losowy, wynik pojedynczej gry zależał od przypadku, a grający nie miał żadnego wpływu na końcowy wynik gry. Na jednym z automatów tj. A. G. była możliwość uzyskania wygranych pieniężnych

Relacja funkcjonariusza celnego w sposób istotny przyczyniła się do poczynienia w sprawie ustaleń fatycznych. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zakwestionowania zeznań tego świadka. Zeznania te korespondowały z pozostałymi dowodami, uznanymi za wiarygodne. Zaznaczyć należy, że W. C. zeznawał na okoliczności związane z podjętymi czynnościami służbowymi, nie miał więc żadnego interesu, aby przedstawić przebieg zdarzenia z dnia 2.12.2015 r. w sposób nieodpowiadający rzeczywistości. Dodać należy, iż funkcjonariusz od wielu lat dokonuje kontroli w lokalach, gdzie znajdują się automaty do gier, przeprowadza eksperymenty i posiada w tym zakresie dużą wiedzę. Przedmiotowe czynności kontroli oraz zatrzymanie rzeczy zostały przez funkcjonariuszy celnych Urzędu Celnego w R. przeprowadzone w sposób przewidziany prawem, na podstawie i w granicach wyznaczonych przez obowiązuje przepisy

P. R. potwierdził, że współpracował ze spółką (...) oraz że zawarł z tą firmą umowę dzierżawy powierzchni. Dodał, że miał podpisaną umowę najmu z właścicielem lokalu przy ul. (...) w T.. Potwierdził, że urządzenia były postawione w tym lokalu przez spółkę (...), a jego zadaniem było wykonywanie drobnych napraw, wyciągał z automatów pieniądze, które przekazywał firmie oskarżonego. Wskazał, że automaty A. wypłacały pieniądze.

Odnośnie zawartej umowy dzierżawy zeznał, że oskarżony podpisał ją osobiście. Dodał, że oskarżony przy podpisywaniu umowy pokazywał świadkowi wyroki, postanowienia umarzające oraz że opierali się na opinii prawników oskarżonego. Zdaniem świadka, oskarżony twierdził, że jest swoboda prowadzenia działalności gospodarczej.

Zeznania tego świadka Sąd uznał za prawdziwe. Sąd nie znalazł powodów, aby kwestionować ich prawdziwość, korespondują bowiem z innymi dowodami w sprawie.

Czyniąc ustalenia faktyczne Sąd, poza relacjami przesłuchanych osób, w istotnym zakresie oparł się na dowodach z dokumentów wymienionych wyżej, których wiarygodność nie była w toku postępowania kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd uwzględnił przede wszystkim protokół kontroli, który pozwolił na stwierdzenie, iż urządzenia elektroniczne znajdujące się w lokalu na ul. (...) w T. spełniają definicję automatów do gier w myśl art. 2 ust. 3 (A. G. nr (...)) oraz art. 2 ust. 5 ( (...) 2 nr (...)) ustawy o grach hazardowych, gry na urządzeniach urządzano bez koncesji i zatwierdzonego regulaminu oraz, że nie posiadały poświadczenia rejestracji przez Naczelnika Urzędu Celnego oraz umieszczonych numerów rejestracji. Treść protokołów zasługuje na uwzględnienie w całości. Protokół kontroli jak i płyta z zapisem czynności przedstawiają odzwierciedlenie przeprowadzonego wówczas eksperymentu. Brak jest jakichkolwiek przesłanek, by podważyć zarówno rzetelność przeprowadzonych kontroli, jak i prawidłowość sporządzonych protokołów. Stanowiły dla Sądu podstawę poczynionych ustaleń faktycznych.

Istotnym dowodem była również umowa dzierżawy zawarta w dniu 1 listopada 2015 r. pomiędzy spółką (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. z Przedsiębiorstwem (...) P. R. z siedzibą w D., na podstawie której oskarżony wynajął na czas nieoznaczony część powierzchni lokalu znajdującego się w T., ul. (...). Zgodnie z niniejszą umową oskarżony wstawił do lokalu automaty do gry. Nabycie przez oskarżonego automatów do gier potwierdza umowa z dnia 1.09.2015 r. zawarta ze spółką (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. na dostarczenie urządzeń.

Prawdziwość niniejszych umów nie była kwestionowana przez strony w postępowaniu. Sąd uznał je za prawdziwe.

Reasumując, powołane i wyżej wymienione dowody zostały poddane wnikliwej analizie, która doprowadziła do jednoznacznego ustalania, iż uznać je należy za rzetelne, logiczne, spójne, wzajemnie się uzupełniające, tworząc pełny obraz stanu faktycznego sprawy. Niniejsze dowody pozwalają przyjąć, że oskarżony M. W. jako prezes zarządu spółki H. F. (...) urządzając w celu komercyjnym gry hazardowe zawierające element losowości o wygrane pieniężne (automat A. G. nr (...)) oraz gry o charakterze losowym (automat (...) 2 nr (...)) w dniu 2.12.2015 r. na automatach do gier poza kasynem gry, wbrew przepisowi art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. nr 201, poz. 1540 ze zm.), dopuścił się przypisanego mu czynu i swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks. Jego wina i sprawstwo nie budzą wątpliwości.

Przepis z art. 107 kks penalizuje zachowanie sprawcy, który wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny. Ma on charakter blankietowy, a jego treść wypełniają przepisy ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych. Ustawa o grach hazardowych (dalej ugh) określa warunki urządzania i zasady prowadzenia działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach. Zgodnie bowiem z art. 3 w/w ustawy urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie.

Art.. 2 ust. 1 ugh stanowi, że grami losowymi są gry, w tym urządzane przez sieć Internet, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, których wynik w szczególności zależy od przypadku.

W myśl art. 2 ust. 3 ugh w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu, grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. Zaś według art. 2 ust. 5 ugh grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy.

Przytoczone przepisy ustawy o grach hazardowych ustawą z dnia 15 grudnia 2016 r. (Dz. U. 2017 poz. 88) zostały zmienione, aczkolwiek ich treść nie uległa zmianie w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, bowiem wskutek nowelizacji przepisów art. 2 ust. 3 i 5 ugh definicją gier na automatach objęto również gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet.

Odnosząc powyższe treści przepisów na kanwę niniejszej sprawy wskazać należy, iż z protokołu kontroli wynika, że wygląd zewnętrzny urządzeń wskazywał na podobieństwo do automatów hazardowych eksploatowanych w kasynach gry, w wyniku czego funkcjonariusze celni przeprowadzili eksperyment na włączonych w lokalu urządzeniach. Z eksperymentu wynikało, że gry na zatrzymanych urządzeniach elektronicznych wymagały opłat – gry aktywowano poprzez włożenie monet o nominale 5 zł lub banknotu dziesięciozłotowego - zatem gry urządzane były w celach komercyjnych. Wynik pojedynczej gry był zależny od przypadku, gdyż grający nie ma żadnego wpływu na końcowy wynik gry. Na obydwóch urządzeniach, w zależności od wybranej gry, każdorazowe naciśnięcie przycisku „start” powodowało uruchomienie bębnów i ustawienie symboli w konfiguracji niezależnej od woli grającego lub odwrócenie się kart i ich samoczynne zatrzymanie się, wynik pojedynczej gry jest zależny od przypadku, a grający nie ma żadnego wpływu na końcowy wynik gry lub też przewidzieć rezultatu gry. Na podstawie przeprowadzonej gry kontrolnej na urządzeniu A. G. nr (...) ustalono, że oferowane gry są realizowane na urządzeniu komputerowym, gry organizowane są w celach komercyjnych, wymagają bowiem opłaty, umożliwiają uzyskanie wygranych pieniężnych, wynik pojedynczej gry jest zależny od przypadku, a grający nie ma żadnego wpływu na końcowy wynik gry. Natomiast na podstawie przeprowadzonej gry kontrolnej na urządzeniu (...) 2 nr (...) ustalono, że oferowane gry są realizowane na urządzeniu komputerowym, organizowane są w celach komercyjnych, wymagają bowiem opłaty, wynik pojedynczej gry jest zależny od przypadku, a grający nie ma żadnego wpływu na końcowy wynik gry. Uznać zatem należy, odnosząc się do znamion czynu z art. 107 § 1 kks, że gry na zatrzymanych urządzeniach były „grami losowymi” oraz „grami na automatach” w rozumieniu definicji zawartej w art. 2 ust. 3-5 ugh.

Przy czym zaznaczyć należy, iż gra na automacie o nazwie A. (...) nr (...) umożliwiała uzyskanie wygranych pieniężnych, gra zawierała element losowości, o którym mowa w art. 2 ust. 3 ugh. Natomiast gra na automacie o nazwie A. (...) nr (...) nie umożliwia uzyskania wygranych pieniężnych lub rzeczowych, niemniej gra ma charakter losowy. Z tego względu Sąd zmienił opis czynu w wyroku.

W myśl art. 1 ugh warunki urządzania gier hazardowych i zasady prowadzenia działalności w tym zakresie określają przepisy tejże ustawy, zaś grami hazardowymi są gry losowe, zakłady wzajemne, gry w karty, a także gry na automatach. Oskarżonemu M. W. zarzucono urządzanie gier na przedmiotowych automatach wbrew przepisom art. 6 ust. 1 i art. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych.

W oparciu o art. 6 ust. 1 ugh działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1 i 1b oraz art. 6a ust. 2 (wskazane wyłączenia nie mają zastosowania w niniejszej sprawie). Istotnym jest fakt, iż zarówno w obecnym stanie prawnym, jak też w stanie prawnym obowiązującym w dacie czynu, przedmiotowa działalność w zakresie gier na automatach w świetle wymienionego przepisu mogła być prowadzona jedynie na podstawie udzielonej koncesji.

Wskazać należy, iż gry urządzane przez M. W. jako ówczesnego prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., nie były prowadzone na podstawie udzielonej oskarżonemu koncesji na prowadzenie kasyna gry, ponieważ spółka zarządzana przez oskarżonego jak i sam oskarżony nie posiadał takiej koncesji.

Według art. 14 ust. 1 ugh w brzmieniu obowiązującym obecnie, urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry w pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gier na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy, z wyjątkiem ust. 4 i 5. Zaznaczyć należy, że zarówno w obecnym stanie prawnym jak i w stanie prawnym obowiązującym w dacie czynu, przedmiotowa działalność mogła być prowadzona jedynie w kasynach gier. Natomiast oskarżony M. W. urządzał gry na automatach poza kasynem gier.

Zaś w myśl art. 23a ust. 1 ugh automaty do gier, urządzenia losujące i urządzenia do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego.

Oskarżony w zakresie prowadzonej przez siebie firmy, nie posiadał zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach, nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna, więc też eksploatowane automaty do gier nie były zarejestrowane przez naczelnika urzędu celnego zgodnie z art. 23a ust. 1 ugh.

Zauważyć jednak trzeba, iż art. 23a ust. 1 ugh odnosi się do posiadanej koncesji i zezwoleń, a zatem nie ma charakteru samodzielnego, stanowi bowiem integralną część uregulowań dotyczących obowiązków nakładanych na podmioty posiadające już koncesję lub zezwolenie na urządzanie gier. Przepis ten odsyła wprost do art. 6 ust. 1 ugh, uzależniającego działalność w zakresie gier na automatach od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna, a także do art. 14 ust. 1 ugh zezwalającego na urządzenie takich gier wyłącznie w kasynach. Przepis dotyczący rejestracji jest powiązany z obowiązkiem posiadania koncesji lub zezwolenia, więc kierowany jest do takich adresatów, którzy posiadają taką koncesję bądź zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach i mogą spełnić obowiązek rejestracji. Z tego powodu art. 23a ust. 1 ugh nie może uzupełniać zakresu znamion art. 107 § 1 kks w przypadku gdy oskarżony nie posiadał koncesji i zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach (por. post. SO w Częstochowie z dnia 12.01.2017 r., sygn. akt VII Kz 603/16). Z tego powodu należało wyeliminować z opisu zarzuconego oskarżonemu czynu przepis art. 23a ust. 1 ugh., a uzupełnienia znamion czynu z art. 107 § 1 kks upatrywać należy w naruszeniu art. 14 ust.1 ugh.

Stwierdzić należy, że oskarżony swoim zachowaniem niewątpliwie wyczerpał znamię przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks w postaci urządzania gier losowych na automatach. Analiza ustawy o grach hazardowych wykazuje, że pojęcie „urządzania” gier losowych nie posiada swojej definicji legalnej. Z uwagi na to, w pierwszej kolejności odwołać się należy do znaczenia tego pojęcia w języku potocznym. Według Słownika języka polskiego „urządzić” znaczy „wyposażyć coś w odpowiednie sprzęty, zorganizować jakąś imprezę, jakieś przedsięwzięcie itp., zapewnić komuś dobre warunki materialne”. Odnosząc się zarazem do przepisów ustawy o grach hazardowych trzeba zauważyć, że urządzanie gry hazardowej wymaga bycia określonym podmiotem uprawnionym do uzyskania zezwolenia na urządzanie gry hazardowej lub na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych. Wiąże się z tym ułożenie systemu gry, określenie wysokości wygranych, wynajęcie i przystosowanie lokali, zatrudnienie i przeszkolenie pracowników, organizowanie gry, rozliczenie przedsięwzięcia. Urządzanie gry hazardowej można zatem powiązać z działalnością w tym zakresie. Chodzi zasadniczo o zaprowadzenie czy uruchomienie działalności hazardowej w określonym miejscu, stąd też można zgodzić się z poglądem, że urządzanie gier i zakładów poprzedza czasowo ich "prowadzenie", to ostatnie bowiem dotyczy działalności już "urządzonej" (zob. Kardas, Łobuda, Razowski, Komentarz). W tym ujęciu "urządzić" grę oznacza mniej więcej tyle, co ją zorganizować, czyli doprowadzić do tego, aby mogła się odbyć (zob. Komentarz do art. 107 kks, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, L. Wilk, J. Zagrodnik, 2018). Urządzanie lub prowadzenie gier hazardowych wbrew przepisom ustawy lub wbrew warunkom koncesji lub zezwolenia oznacza zatem działanie bez uzyskania koniecznej koncesji lub zezwolenia, jak i działanie z posiadaną koncesją lub zezwoleniem przez podmiot uprawniony do prowadzenia danej działalności, ale z naruszeniem przepisów ustawy (np. z naruszeniem regulaminu gry lub zakładu).

Oskarżony będąc prezesem zarządu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w K., na podstawie umowy dzierżawy zawartej w dniu 1 listopada 2015 r. z Przedsiębiorstwem (...) P. R. z siedzibą w D., wynajął na czas nieoznaczony część powierzchni lokalu znajdującego się w T., ul. (...). Zgodnie z niniejszą umową oskarżony wstawił do lokalu automaty do gry o nazwie :. (...) nr (...) oraz (...) 2 nr (...). Nadto oskarżony w dniu 1.09.2015 r. zawarł umowę na dostarczenie urządzeń ze spółką (...) sp. z o.o. z siedzibą w G.. Na podstawie tej umowy, oskarżony nabył w/w urządzenia. Na mocy tychże umów do w/w lokali wstawiono urządzenia elektroniczne do gier, opisane w akcie oskarżenia. Przyjąć zatem należy, iż oskarżony podjął szereg czynności i działań stanowiących zaplecze logistyczne dla umożliwienia realizowania w praktyce działalności w zakresie gier hazardowych. W szczególności zorganizował i pozyskał odpowiednie miejsce na umieszczenie urządzeń, przystosował je do danego rodzaju działalności, umożliwił dostęp do takiego miejsca nieograniczonej ilości klientów – graczy. M. W. utrzymywał automaty w stanie aktywności i gotowości do użytkowania, umożliwiając ich sprawne funkcjonowanie, zapewniające przy tym swoim klientom możliwość uczestniczenia w grach. Podkreślenia wymaga fakt, iż oskarżony nie kwestionował, że w ramach prowadzonej przez siebie działalności zajmował się wstawianiem automatów do lokali. W związku z niniejszymi okolicznościami, zdaniem Sądu, takim zachowaniem oskarżony wyczerpał ustawowe znamię w postaci urządzania gier na automatach.

M. W. nie przyznał się jednak do popełnienia zarzucanego mu czynu, powołując się przede wszystkim na działanie w przeświadczeniu o legalnym charakterze prowadzonej przez siebie działalności. W swoich pismach oskarżony zaprezentował obszerne wywody dotyczące charakteru przepisów ustawy o grach hazardowych. Swe zastrzeżenia skierował m.in. wobec przepisów art. 14 ust. 1 i art. 6 ust. 1 ugh podając, iż nowelizacja ustawy o grach hazardowych z dnia 12.06.2015 r. nie została notyfikowana Komisji Europejskiej, a w/w przepisy jako podstawa odpowiedzialności karnej z art. 107 § 1 kks w związku z brakiem notyfikacji nie mogą być stosowane. W związku z powyższym należało dokonać analizy czy w niniejszej sprawie oskarżony działał w warunkach wyłączających umyślność, tj. czy działał w błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię albo czy zachodzą przesłanki kontratypów wymienionych w art. 10 § 3 i 4 kks tj. czy działał w usprawiedliwionym błędzie co do bezprawności i karalności czynu.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż problem, czy ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych zawierała przepisy techniczne w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22.06.1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego i czy powinny być one notyfikowane Komisji Europejskiej oraz stosowane w przypadku braku notyfikacji, był przedmiotem rozważań zarówno sądów powszechnych, sądów administracyjnych, jak i Sądu Najwyższego.

Sąd Najwyższy uchwałą siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r., sygn. akt I KZP 17/16 stwierdził, że: „ ​(…) norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998 r., ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 kks przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 kks, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony”.

Wcześniej, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyrokiem z dnia 13 października 2016 r. w sprawie C-303/15 orzekł, iż „(…)przepis taki jak art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi ”przepisu technicznego” w rozumieniu dyrektywy 98/34. W tych okolicznościach nie ma konieczności badania skutków naruszenia obowiązku zgłoszenia przepisów technicznych”.

Zostało zatem przesądzone, iż art. 6 ust. 1 ugh nie jest przepisem technicznym i nie musiał zostać notyfikowany Komisji Europejskiej. Zaś przepis art. 14 ust. 1 ugh jedynie w swoim pierwotnym brzmieniu wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 kks.

W dniu 7.10.2015 r. weszła w życie dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 września 2015 r., (...), ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U.UE.L.2015.241.1). Tym samym uchylona została dyrektywa 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U.UE.L.1998.204.37). Zgodnie z art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE (jak i art. 1 ust. 1 pkt f dyrektywy (...)) przepisami technicznymi są specyfikacje techniczne i inne wymagania bądź zasady dotyczące usług, włącznie z odpowiednimi przepisami administracyjnymi, których przestrzeganie jest obowiązkowe, de jure lub de facto, w przypadku wprowadzenia do obrotu, świadczenia usługi, ustanowienia operatora usług lub stosowania w Państwie Członkowskim lub na przeważającej jego części jak również przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne Państw Członkowskich, z wyjątkiem określonych w art. 10, zakazujących produkcji, przywozu, wprowadzania do obrotu i stosowania produktu lub zakazujących świadczenia bądź korzystania z usługi lub ustanawiania dostawcy usług.

W dniu 3 września 2015 r. weszła w życie ustawa nowelizująca ustawę o grach hazardowych z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz. U. z 2015r., poz. 1201). Należy zaznaczyć, że tekst ustawy o zmianie ustawy o grach hazardowych, a więc także uwzględniającym obecne brzmienie art. 14 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy o grach hazardowych, został w dniu 5 listopada 2014 r. notyfikowany Komisji Europejskiej (nr (...)), zgodnie z obowiązującymi przepisami, w tym zgodnie z §4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597). W dniu 3 lutego 2015 r. Komisja Europejska przekazała Polsce szczegółową opinię. Komisja tym samym notyfikowała projekt nowelizacji ustawy o grach hazardowych, z tego względu w ocenie Sądu, nie sposób przychylić się do zastrzeżeń oskarżonego kwestionującego skuteczność przeprowadzonej notyfikacji. W związku z prawidłową notyfikacją powyższej znowelizowanej ustawy, wyłączenie stosowania art. 14 ust 1 ugh nie dotyczy czynów popełnionych po dniu jej wejścia w życie. W zakresie urządzania gier na automatach po 3 września 2015 r. nie występuje już zagadnienie skutków prawnych braku notyfikacji Komisji Europejskiej projektu art. 14 ust. 1 ugh, co ma miejsce w przedmiotowej sprawie, bowiem czyn popełniony przez M. W. miał miejsce w dniu 2 grudnia 2015 r.

Zdaniem oskarżonego, wprowadzony art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych dał oskarżonemu czas na dostosowanie się do wymogów ustawy i tym samym depenalizuje organizowanie gier na automatach poza kasynami gry.

Zaznaczenia wymaga, że art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych stanowi, że podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub w art. 7 ust. 2 ugh, w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy mają obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w ustawie zmienianej, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, do dnia 1 lipca 2016 r. Prawdą jest, iż niektóre sądy często dokonywały wykładni tego przepisu w ten sposób, że do dnia 1 lipca 2016 r. istniała swoista abolicja i dopiero po tej dacie podmioty prowadzące działalność m.in. w zakresie gier na automatach i niespełniające wymogów ustawowych mogą podlegać sankcji. Niemniej Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2016 r., sygn. akt I KZP 1/16 uznał, że przepis art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, Dz. U. z 2015 r. poz. 1201, dotyczy wyłącznie podmiotów, które prowadziły taką działalność zgodnie z ustawą o grach hazardowych w brzmieniu sprzed dnia 3 września 2015 r. (na podstawie koncesji albo zezwolenia). Pomimo nowelizacji ustawy jak i wydania orzeczenia przez Sąd Najwyższy, oskarżony kontynuował swoją działalność aż do dnia 13.09.2016 r. kiedy to nastąpiła zmiana prezesa zarządu w spółce (...).

Oskarżony powołując się na usprawiedliwioną nieświadomość co do karalności czynu, wskazał na liczne orzeczenia sądów, prokuratury i urzędów celnych oraz poglądy doktryny. Podkreślenia wymaga fakt, iż w art. 10 § 4 kks ustawodawca zawarł regulację dotyczącą błędu co do prawa ( error iuris). Zgodnie z treścią niniejszego przepisu nie popełnia przestępstwa skarbowego, kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności. Nieświadomość karalności opiera się na przekonaniu sprawcy, że dane zachowanie nie jest penalizowane. Kluczowym w tej materii pozostaje ustalenie okoliczności usprawiedliwiających błąd. Musi zatem wynikać, że sprawca podjął starania, aby zapoznać się z obowiązującymi przepisami. Niemniej, stwierdzić należy, iż w niniejszym przypadku nie ma miejsca taka sytuacja. Nie sposób przyjąć za usprawiedliwione, ewentualnie błędne przekonanie oskarżonego co do braku notyfikacji przepisów technicznych oraz istnienia abolicji. Oskarżony bowiem znał ustawę o grach hazardowych. Wiedział również, że jej naruszenie jest karane przez Kodeks karny skarbowy. Miał świadomość jedynie tego, że istnieje rozbieżna linia orzecznicza, którą wykorzystywał dla swojej przestępczej działalności. Z tego względu przy zawieraniu umowy dzierżawy pokazywał P. R. orzeczenia korzystne dla siebie. Zdaniem Sądu, oskarżony chciał się w taki sposób „zabezpieczyć” przed ewentualną odpowiedzialnością karno-skarbową. Niemniej, zauważyć należy, iż swojej niekaralności doszukiwał się jedynie w orzeczeniach i artykułach prasowych, które były korzystne dla niego, odrzucając przy tym takie, które są dla niego niepomyślne. Jego powoływanie się w toku procesu na wypowiedzi judykatury w kwestiach notyfikacji stanowiło celową taktykę nakierowaną na uniknięcie konsekwencji prawnych popełnionego świadomie przestępstwa skarbowego i tym samym nie odzwierciedla rzeczywistego jego stanu wiedzy i woli tempore criminis. Oskarżony liczył na to, że uniknie konsekwencji z uwagi na kontrowersje związane z brakiem notyfikacji i postanowił wykorzystać fakt związanej z tym niemożności stosowania nienotyfikowanych przepisów.

M. W. jako osoba prowadząca działalność związaną z urządzaniem gier na automatach musiał zdawać sobie sprawę z tego, że robił to wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych. Jako profesjonalista musiał być świadomy również tego, że urządzanie takich gier jest możliwe jedynie w kasynie gry na podstawie udzielonej koncesji. Nadto jako przedsiębiorca prowadzący tego typu działalność powinien podjąć najwyższą staranność w celu zorientowania się co do legalności urządzania gier na wydzierżawionych automatach. Zdaniem Sądu, strategia oskarżonego w zakresie prowadzonej przez siebie spółki związanej z urządzaniem gier na automatach była zatem przemyślana i świadoma. Znał zarówno przepis art. 107 kks jak i przepisy ustawy hazardowej, wiedział o rozbieżnej linii orzeczniczej, czytał liczne poglądy doktryny, nie mógł zatem nie mieć świadomości, że przepisy te typizują czyn zabroniony, który jest nie tylko bezprawny, ale też zagrożony pod groźbą kary. Trafnie pod tym względem wyraził się Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 24 stycznia 2019 r. w sprawie o sygn. akt IV KK 322/18, że istnienie w świadomości sprawcy wątpliwości co do charakteru norm określonych w art. 6 i art. 14 ustawy o grach hazardowych to nic innego jak fakt uświadamiania sobie niepewności co do rzeczywistości prawnej, gdy tymczasem błąd co do prawa (art. 10 § 4 kks), to przecież mylne przekonanie (pewność) o istniejącym stanie prawnym.

Nieprzekonywające są więc dla Sądu próby wykorzystania przez oskarżonego niespójności orzeczniczych związanych z kwestią notyfikacji, jako argumentu na rzecz tezy o zachodzeniu w sprawie okoliczności wyłączających karalność czynu określonych w art. 10 § 3 i 4 kks. Zdaniem Sądu, oskarżony miał świadomość zarówno o bezprawności jak i karalności swojego czynu, wiedział bowiem, że ustawa o grach hazardowych wymaga koncesji na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych na automatach, a on takowej nie posiadał, więc postępuje wbrew przepisom prawa. Zarzut odwołujący się do sporów i niejasności prawnych jakie ujawniły się na gruncie spraw z art. 107 § 1 kks w związku z zagadnieniem notyfikacji przepisów technicznych ustawy hazardowej, wiąże się z tym, że nie dotyczyły one samego obowiązywania zasad wyrażonych w art. 6 ust. 1 i art. 14 ust 1 ugh, ale dopuszczalności ich stosowania jako elementu normy sankcjonowanej, a to nie jest to samo. To, że dany przepis z jakichkolwiek powodów nie może być stosowany nie oznacza tego, że nie obowiązuje i nie może być przestrzegany przez oskarżonego. Nie zachodzą zatem żadne usprawiedliwione okoliczności, które mogły wywołać po stronie oskarżonego usprawiedliwione przekonanie, że jego poczynania nie są bezprawne (nie stanowią czynu zabronionego) i nie podlega karze. Nie wynika to z tego, że brak notyfikacji technicznych przepisów ustawy o grach hazardowych stanowi przeszkodę prawną do zastosowania normy sankcjonującej z art. 107 § 1 kks. Niemożność zastosowania kary motywowana brakiem notyfikacji przepisów nie oznacza, że czyn oskarżonego nie był czynem bezprawnym i karalnym, a M. W. w takiej sytuacji był zwolniony z obowiązku przestrzegania prawa. Przytoczyć tu należy również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 2019 r, sygn. akt IV KK 261/18 „(…) kwestia nienotyfikowania przepisów ustawy o grach hazardowych o technicznym charakterze, w tym art. 14 ust. 1 tej ustawy, schodzi na dalszy plan. Nawet uznając, iż powoduje to faktyczne wykluczenie tego przepisu z systemu prawego, w dalszym ciągu obowiązują inne normy tej ustawy bardzo wyraźnie podkreślające warunek uzyskania koncesji na ten rodzaj działalności, jaki prowadził oskarżony.”

Z powyższych względów nie można mówić o usprawiedliwionej nieświadomości oskarżonego co do bezprawności i karalności czynu.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie nie zachodzą również okoliczności wskazane w art. 10 § 1 kks tj. pozostawanie w błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego. Jak już wskazano wyżej, oskarżony znał przepisy ustawy o grach hazardowych. Wiedział m.in. że ustawa o grach hazardowych wymaga koncesji na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych na automatach, Tym samym miał świadomość, że działa wbrew tym przepisom i godził się na to. Przypisany oskarżonemu czyn miał więc charakter zawiniony. M. W. w ustalonym stanie faktycznym mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Podkreślić także trzeba, że oskarżony działał umyślnie. Wykazał się on świadomą ignorancją wobec obowiązujących przepisów.

W związku z powyższymi rozważaniami, Sąd zmodyfikował opis zarzucanego oskarżonemu czynu przyjmując, że urządzał w celach komercyjnych gry hazardowe, zawierające element losowości o wygrane pieniężne na automacie do gier o nazwie A. G. nr (...) oraz o charakterze losowym na automacie do gier o nazwie A. (...) nr (...) w lokalu o nazwie (...) mieszczącym się w T. przy ul. (...) poza kasynem gry wbrew przepisowi z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych.

Uznając oskarżonego M. W. za winnego popełnienia czynu z art. 107 § 1 kks, na mocy art. 107 § 1 kks i art. 23 § 1 kks wymierzono mu karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 zł.

Sąd miał na uwadze to, że przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks zagrożone jest karą grzywny do 720 stawek dziennych albo karą pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie, tym samym wymierzoną karę należy uznać za względną dla oskarżonego, zdecydowanie rodzajowo najłagodniejszą. Poza tym, Sąd rozpoznając przekazaną sprawę do ponownego rozpoznania był związany z zakazem reformationis in peius (art. 443 § 3 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks)

Sąd orzekając o karze w stosunku do oskarżonego kierował się dyrektywami z art. 13 § 1 kks, uwzględniając przy tym rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste oskarżonego.

Na niekorzyść oskarżonego, należało zaliczyć przede wszystkim znaczną społeczną szkodliwość czynu, którego się dopuścił. Dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez M. W., Sąd kierował się dyspozycją art. 53 § 7 kks. Sąd uwzględnił fakt, iż oskarżony godził w istotne dobra prawne. Czyn taki jak dopuścił się oskarżony, przede wszystkim pozbawiają państwo kontroli nad działalnością związaną z grami hazardowymi.

Celem sprawowania kontroli państwa nad hazardem jest także ochrona przed wpływem zorganizowanych struktur przestępczych, zainteresowanych lokowaniem mienia uzyskanego w drodze przestępczej w działalności hazardowej. Gry hazardowe są usługami szczególnymi, bowiem hazard jest nie tylko rodzajem rozrywki, ale także wywołuje różnorakie społecznie negatywne skutki i zjawiska, które mu towarzyszą. W znacznej mierze wiążą się z nadmierną konsumpcją usług hazardowych i zbyt intensywnym angażowaniem się w hazard. Aktywność taka może prowadzić do zaburzeń, które mogą przybrać postać uzależnienia od hazardu. Z tego powodu państwo wprowadziło zaostrzenia w prowadzeniu działalności związanej z grami hazardowymi. Ustawa o grach hazardowych wskazuje bowiem na wprowadzoną politykę antyhazardową, poddając hazard restrykcjom i ograniczeniom w celu przeciwdziałania zagrożeniom. Wprowadzono w tym celu reglamentację prawną warunków organizowania i uczestnictwa w hazardzie, jego opodatkowanie, nadzór i kontrolę. Z tych powodów społeczna szkodliwość hazardu nie budzi wątpliwości, gdyż jest to zjawisko z zakresu patologii społecznej prowadzące do uzależnień oraz działające kryminogennie. Dlatego też brak szczególnej kontroli w części wynajętego przez oskarżonego lokalu, stanowiło zagrożenie zarówno dla osób dorosłych, a przede wszystkim dla osób niepełnoletnich, które mogły uzależnić się od hazardu.

Nadto stwierdzić należy, iż oskarżony godził w mienie Skarbu Państwa uzyskującego znaczne wpływy budżetowe z tej działalności. Na uwagę zasługuje również motywacja oskarżonego (działanie z niskich pobudek, chęci zysku), którą Sąd ocenił negatywnie. Nadto oskarżony nie był krytyczny wobec swojego czynu, wręcz przeciwnie, stał bezwzględnie na stanowisku, iż jego działalność była działalnością legalną.

Na uwagę zasługuje fakt, iż M. W. na dzień wydania wyroku był skazany 721 wyrokami sądów, co potwierdza jego lekceważący stosunek do przepisów prawa, brak chęci poprawy i prowadzenia działalności zgodnie z przepisami prawa.

Ustalając wysokość stawki dziennej, sąd, zgodnie z treścią art. 23 § 3 kks, wziął pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Oskarżony prowadził działalność gospodarczą, na utrzymaniu ma jedno małoletnie dziecko. Zdaniem sądu grzywna w orzeczonym wymiarze pozostaje jak najbardziej w zakresie możliwości finansowych oskarżonego. Sąd uznał, że kara grzywny w takim wymiarze jest odpowiednia do stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, będzie stanowiła dostateczną dolegliwość dla sprawcy i powstrzyma go od popełniania przestępstw w przyszłości. W ocenie Sądu wysokość orzeczonej kary powinna spełnić nie tylko swe cele zapobiegawcze względem sprawcy, ale będzie także oddziaływać w ramach społecznej świadomości prawnej.

Zgodnie z art. 30 § 5 kks w wypadkach określonych w art. 107 § 1-3 kks orzeka się przepadek dokumentu lub urządzenia do gry losowej, gry na automacie lub zakładu wzajemnego, a także znajdujących się w nich środków pieniężnych oraz wygranych, które na podstawie tego dokumentu przypadają grającemu, a także środków uzyskanych ze sprzedaży udziału w grze lub wpłaconych stawek. Z tego względu na mocy niniejszego przepisu Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa urządzeń elektronicznych do gier wraz z przewodami zasilającymi: A. G. nr (...) i A. 2 nr (...) oraz polskich pieniędzy obiegowych w kwocie 2.260 zł – wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr 1 pod poz. 1-3 (k. (...)).

Rozstrzygając w przedmiocie kosztów postępowania, Sąd na mocy art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, na które składają się kwota 400 zł tytułem opłaty i kwota 70 zł tytułem wydatków.

ZARZĄDZENIE

1. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć:

- obrońcy osk.

- (...) Urzędowi C.-Skarbowemu w K. w trybie art. 157 kpk

2. K.. 14 dni lub z wpływem.

4.12.2019 r.