Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Ewa Michalska

Protokolant: sekr. sądowy Damian Soroka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2019 roku

sprawy z odwołania A. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G.

z dnia 2 lutego 2017 roku znak (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

o przywrócenie renty socjalnej

I.  oddala odwołanie,

II.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim na rzecz radcy prawnego M. P. prowadzącej Kancelarię Radcy Prawnego w G. kwotę 90,00 zł podwyższoną o kwotę podatku od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu,

III.  oddala wniosek pełnomocnika ubezpieczonego o zwrot poniesionych wydatków.

sędzia Ewa Michalska

VI U 224/17 UZASADNIENIE

Decyzją z 2.02.2017 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił A. K. prawa do renty socjalnej.

A. K. odwołał się od tej decyzji. Wniósł o zmianę decyzji i przyznanie dalszego prawa do renty po dniu 31.01.2017 roku. Podał, że organ rentowy dokonał oceny stanu jego zdrowia bez fachowej ekspertyzy popartej medycznym uzasadnieniem. Na skutek zaburzeń psychicznych i pobierania leków ma on rozregulowany tryb dnia i nocy, nadto cierpi na silne bóle stawów biodrowych, kolanowych i kręgosłupa przez co ma koszmary i nie może spać.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania bowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 27.01.2017 roku orzekła, że skarżący nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy po dniu 31.01.2017 roku.

Sąd ustalił, co następuje:

A. K. urodził się (...). Dotychczas pobierał rentę socjalną przyznaną decyzją z dnia 9.02.2016 roku. Renta przysługiwała mu do dnia 31.01.2017 roku. W dniu 25.11.2016 roku ubezpieczony złożył wniosek o dalsze prawo do renty. Orzeczeniem z 27.01.2017 roku Komisja Lekarska ZUS w Z. orzekła, że A. K. nie jest całkowicie niezdolny do pracy po dniu 31.01.2017 roku. Decyzją z dnia 2.02.2017 roku ZUS odmówił mu dalszego prawa do renty socjalnej. Bezsporne

A. K. ma wykształcenie średnie. Posiada orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Decyzją burmistrza I. z dnia 22.04.2013 roku nabył prawo do zasiłku pielęgnacyjnego do dnia 31.03.2023 roku. Korzysta z pomocy (...) Centrum Pomocy (...). Jest kawalerem, mieszka sam. W dzieciństwie był leczony operacyjnie z powodu młodzieńczego złuszczenia głowy kości udowej prawej.

U ubezpieczonego rozpoznano: osobowość nieprawidłową z elementami schizoidalnymi z cechami osobowości narcystycznej, wielkościowej, schizotypowej, schizoidalnej; pochłonięcie fantazjowaniem i introspekcją; biernie agresywny; zespół bólowy lędźwiowy z podejrzeniem dyskopatii L-5/S-11 i niespojeniem łuku S-1/S-2, podejrzenie polineuropatii czuciowej bez istotnych objawów patologicznych, zmiany zwyrodnieniowe biodra lewego po przebytym złuszczeniu młodzieńczym; padaczkę w wywiadzie, kiłę układu nerwowego. Osobowość schizoidalna charakteryzuje się wycofaniem z kontaktów emocjo lanych, społecznych i innych, tendencją do fantazjowania, działania w samotności, ograniczeniem zdolności do wyrażania uczuć i odczuwania przyjemności. Nie jest chorobą psychiczną. Ubezpieczony sam zgłasza się do różnych lekarzy psychiatrów, okazjonalnie, nie przyjmuje leków systematycznie. Funkcje poznawcze są powyżej przeciętnej. Rozeznaje swoje potrzeby i zaspokaja je. Nawiązuje kontakt logiczny, dorzeczny. Pamięć ma sprawną. Bez formalnych i treściowych zaburzeń myślenia. Intelekt powyżej przeciętnej. Wygłasza sądy o charakterze dziwacznym ale nie stanowiącym urojeń. Zaburzenia osobowości nie powodują całkowitej niezdolności do pracy. Postawa ubezpieczonego, obrany przez niego sposób autoprezentacji wskazuje na możliwość agrawacji objawów i symulację w kierunku gorszego funkcjonowania. Z powodu schorzeń neurologicznych i ortopedycznych ubezpieczony nie wymaga stałej ani okresowej opieki osób drugich. Brak patologicznych objawów neurologicznych, poza podawanym osłabieniem czucia powierzchownego ciała po stronie prawej. Badania radiologiczne nie potwierdzają istotnych ograniczeń funkcji narządu ruchu.

A. K. po dniu 31.01.2017 roku nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Dowód: dokumentacja orzeczniczo – lekarska stanowiąca załącznik do sprawy; dokumenty w aktach ZUS tom I: orzeczenie z 11.03.2013 roku k. 5, decyzja z 22.04.2013 roku k. 5v, informacja k. 7, świadectwa szkolne i zaświadczenia k. 8-16, orzeczenie z 21.01.2016 roku k. 22, decyzja z 9.02.2016 roku k. 24, orzeczenie z 29.12.2016 roku k. 35, orzeczenie z 27.01.2017 roku k. 38, decyzja z 2.02.2017 roku k. 39; wyrok z 6.12.2016 roku k. 4, orzeczenie z 22.03.2016 roku k. 6, opinia biegłej sądowej lekarza psychiatry T. K. k. 48-49, 178, opinia biegłych sądowych lekarzy: ortopedy J. B. i neurologa J. W. k. 67-67v, dokumentacja medyczna ubezpieczonego k. 81-86, 102, 254-256, zaświadczenie k. 90, opinia biegłego sądowego psychologa K. Ł. k. 135-146v, opinia biegłej sądowej lekarz medycyny pracy R. G. k. 219-222.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z 27.06.2003 roku o rencie socjalnej (Dz.U.2019.1455 j.t.; dalej jako ustawa), renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1) przed ukończeniem 18 roku życia;

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25 roku życia;

3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Natomiast ust. 2 wskazanego przepisu stanowi, iż osobie która spełnia warunki określone w ust. 1, przysługuje:

1) renta socjalna stała - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała;

2) renta socjalna okresowa - jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa.

Art. 5 ustawy stanowi, iż ustalenia całkowitej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik Zakładu, zwany dalej Lekarzem Orzecznikiem, na zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 17.12.1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2018.1270 j.t.; dalej jako ustawa emerytalna).

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ustawy emerytalnej). Art. 107 ustawy emerytalnej wskazuje, iż prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W celu wyjaśnienia, czy A. K. jest całkowicie niezdolny do pracy po dniu 31.01.2017 roku, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy: psychiatry, ortopedy i neurologa oraz biegłego psychologa, albowiem nie dysponując specjalistyczną wiedzą medyczną musiał posiłkować się przy rozstrzyganiu istoty sprawy opinią biegłych (art. 278 § 1 K.p.c.).

Wszyscy biegli sądowi zgodnie orzekli, że ubezpieczony nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy.

Biegła sądowa lekarz psychiatra T. K. rozpoznała u ubezpieczonego osobowość nieprawidłową z elementami schizoidalnymi i stwierdziła, że ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy z powodu tych zaburzeń. Osobowość schizoidalna cechuje się wycofaniem z kontaktów emocjonalnych, społecznych i innych, tendencją do fantazjowania, działaniem w samotności, ograniczeniem zdolności do wyrażania uczuć i odczuwania przyjemności. Te zaburzenia nie są chorobą psychiczną. Skarżący nigdy nie był hospitalizowany psychiatrycznie. Prawdopodobnie był leczony na nerwicę lękową lekami przeciwlękowymi, co wywołało zaburzenia ze strony układu pozapiramidalnego. Często zgłasza się do różnych lekarzy psychiatrów lecz nigdy nie rozpoznano u niego choroby psychicznej. Funkcje poznawcze są powyżej przeciętnej. Rozeznaje swoje potrzeby i zaspokaja je. Nigdy nie zdiagnozowano u niego objawów z kręgu schizofrenii ambulatoryjnie. Wielokrotne wizyty u psychiatrów zawsze kończyły się postawieniem diagnozy – nieprawidłowa osobowość. W 2001 roku na oddziale neurologii rozpoznano u niego nerwicę lękową. W badaniu psychiatrycznym brak objawów choroby psychicznej z kręgu schizofrenii, lecz rozpoznano: osobowość nieprawidłową pod postacią chłodu emocjonalnego, samotnictwa, braku wrażliwości na normy społeczne, braku trwałych związków z innymi ludźmi, pochłonięcie fantazjowaniem i introspekcją. Zaburzenia tego typu nie są chorobami psychicznymi, lecz trwałymi wzorcami zachowań, stylu życia, sposobem odnoszenia się do siebie i innych ludzi i podlegają leczeniu farmakologicznemu.

Biegli sądowi lekarze: neurolog J. W. i ortopeda J. B. rozpoznali u ubezpieczonego kiłę układu nerwowego w wywiadzie, zespół bólowy lędźwiowy z podejrzeniem dyskopatii L-5/S-1 i niespojeniem łuku S-1/S-2, padaczkę w wywiadzie nie potwierdzoną diagnostycznie, podejrzenie polineuropatii czuciowej bez istotnych objawów patologicznych, zmiany zwyrodnieniowe biodra lewego po przebytym złuszczeniu młodzieńczym, i zgodnie orzekli, że schorzenia ortopedyczne i neurologiczne nie czynią skarżącego całkowicie niezdolnym do pracy. Ubezpieczony nie wymaga bezwzględnej okresowej lub stałej opieki osób drugich. Nie jest on pozbawiony zdolności do wykonywania różnych prac, zwłaszcza biorąc pod uwagę wykształcenie średnie. Brak objawów patologicznych poza podawanym osłabieniem czucia powierzchownego ciała po stronie prawej, ewentualne podejrzenie powikłań kiły układu nerwowego. Badania radiologiczne nie potwierdzają istotnych ograniczeń funkcji narządu ruchu, co wymagałoby stałej lub okresowej opieki osób drugich.

Biegły psycholog K. Ł. rozpoznał u ubezpieczonego zaburzenia schizotypowe i stwierdził, że ubezpieczony może pracować w warunkach pracy chronionej. W narracji ubezpieczonego pojawiają się liczne treści o charakterze urojeniowym (urojenia prześladowcze, wielkościowe, nasyłania, paranoidalne) lecz objawy te nie są obserwowane w warunkach badania klinicznego (omamy). Jednocześnie postawa skarżącego, obrany przez niego sposób autoprezentacji wskazuje na możliwość agrawacji objawów i symulację w kierunku gorszego funkcjonowania. Dokładna diagnostyka wnioskodawcy jest jednak niezwykle skomplikowana. Ocena stanu świadomości leży głównie w gestii lekarza psychiatry, który jest w stanie ocenić wpływ leków na funkcjonowanie skarżącego. Leczenie farmakologiczne mogłoby przynieść poprawę w stanie zdrowia lecz skarżący musiałby sam chcieć takiej zmiany. Nie jest on jednak do tego motywowany z uwagi na poziom psychopatologii z dominującą niechęcią do funkcjonowania w społeczeństwie.

Biegła sądowa lekarz medycyny pracy R. G. rozpoznała u skarżącego stan po młodzieńczym złuszczaniu głowy kości udowej prawej, zmiany zwyrodnieniowe stawów biodrowych, zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych, stan po przebytej martwicy aseptycznej guzowatości piszczeli, kiłę układu nerwowego, zespół bólowy kręgosłupa L-S na tle zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych, polineuropatię czuciową (podejrzenie), padaczkę w wywiadzie, osobowość nieprawidłową z elementami schizoidalnymi, i stwierdziła brak podstaw do uznania skarżącego za całkowicie niezdolnego do pracy po dniu 31.01.2017 roku. Z uwagi na zdiagnozowane w dzieciństwie schorzenia układu ruchu ubezpieczony nie jest zdolny do pracy fizycznej ciężkiej związanej z dźwiganiem i przenoszeniem znacznych ciężarów w trybie ciągłym, do pracy na wysokości, w długotrwałej pozycji stojącej, pracy wymagającej długotrwałego chodzenia. Nie stwierdza się upośledzenia funkcji organizmu w stopniu uzasadniającymi uznanie całkowitej niezdolności do pracy. Biegli psycholog i psychiatra w zakresie swoich specjalności nie potwierdzili całkowitej niezdolności do pracy. Ubezpieczony w trakcie badania przez biegłą, podobnie jak w trakcie badań przez pozostałych biegłych sądowych, kładł się na biurko, udawał brak kontaktu, udawał że zasnął; początkowo demonstrował osłabienie i brak kontaktu, a po kategorycznej reakcji biegłej odpowiadał na pytania i zwykłym krokiem opuścił gabinet. Rozpoznana w przeszłości padaczka stanowi przeciwwskazanie do pracy nocnej, na wysokości, przy maszynach w ruchu ciągłym i na wysokości. Podobne przeciwwskazania do pracy istnieją przy zażywaniu środków leczniczych upośledzających sprawność psychoruchową. A. K. może wykonywać lekkie prace fizyczne z uwzględnieniem przeciwwskazań. Z uwagi na orzeczony stopień niepełnosprawności ubezpieczony jest zdolny do pracy na stanowisku pracy chronionej.

Sąd dał wiarę opiniom biegłych sądowych: psychiatry T. K., psychologa K. Ł., neurolog JerzegoWojciechowksiego i ortopedy J. B.. Opinie zostały sporządzone zgodnie ze zleceniem Sądu, zaś biegli w sposób jasny i wyczerpujący przedstawili powody swoich twierdzeń. Logicznie wyjaśnili przyczyny dla których uznali, że ubezpieczony nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Biegli sądowi wydając opinie w sprawie oparli się na dokumentacji medycznej skarżącego zgromadzonej w toku niniejszego postępowania oraz na badaniu wnioskodawcy. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 3.11.1976 r. w sprawie IV CR 481/76 -OSNC 1977/5-6/102 „sąd nie może oprzeć swego przekonania o istnieniu lub braku okoliczności, których zbadanie wymaga wiadomości specjalnych, wyłącznie na podstawie konkluzji opinii biegłego, ale powinien sprawdzić poprawność poszczególnych elementów opinii, składających się na trafność jej wniosków końcowych.” Sąd w pełni podziela przedstawiony pogląd i opierając się o niego uznał, że opinie wskazanych wyżej biegłych sądowych spełniają te kryteria. Wnioski końcowe opinii stanowiły bowiem integralną część z innymi poszczególnymi ich elementami. Analiza tych elementów wskazuje na brak możliwości przyjęcia innego orzeczenia niż te, które wydali biegli. Sąd nie miał tym samym powodów by odmówić opinii biegłych przymiotu wiarygodności w całości.

Sam fakt występowania schorzeń nie stanowi jeszcze podstawy do uznania całkowitej niezdolności do pracy. Istotny jest bowiem poziom nasilenia chorób i posiadanie kwalifikacje ubezpieczonego. I tak, poziom nasilenia schorzeń, na które cierpi ubezpieczony nie daje podstawa do uznania go za osobę całkowicie niezdolną do pracy. Renta socjalna stanowi rodzaj pomocy finansowej państwa dla osób, które w młodym wieku doznały naruszenia sprawności organizmu, a skutkiem tego naruszenia jest całkowita niezdolność do pracy. Świadczenie to ma na celu rekompensatę za zmniejszenie szansy takich osób na aktywność zawodową, a co za tym idzie na samodzielne zarobkowanie. Schorzenia występujące u ubezpieczonego nie stanowią przeszkody w podjęciu przez niego zatrudnienia w warunkach pracy chronionej, lekkich prac fizycznych. Ubezpieczony wyuczył w sobie bierną postawę i pomimo ukończenia szkoły średniej nigdy nie podjął nawet próby znalezienia pracy. Taka postawa skarżącego, przy uwzględnieniu wniosków z opinii biegłych sądowych, nie daje żadnych podstaw do zmiany spornej decyzji. Tym samym twierdzenia wnioskodawcy, że jest ona nadal osobą całkowicie niezdolną do pracy uznać należało jedynie jako wyraz jego subiektywnego przekonania, nie znajdującego odzwierciedlenia w obiektywnych i miarodajnych opiniach biegłych sądowych w tym zakresie.

Zarzuty do opinii biegłych sądowych są bezpodstawne, a skarżący nie powołał żadnych zasadnych argumentów wskazujących na błędną ocenę merytoryczną, dokonaną przez biegłych, czy na jakiekolwiek błędy formalne powstałe przy sporządzaniu opinii w sprawie. Przedstawiona w zarzutach argumentacja stanowi wyłącznie polemikę z prawidłowymi opiniami biegłych i jest nieuprawniona.

Jak stwierdził biegły psycholog w swojej opinii, nie jest on uprawniony do oceny stanu świadomości skarżącego, co powinno zostać ocenione przez biegłego lekarza psychiatrę. Ponadto, nie jest tak jak twierdzi ubezpieczony, iż biegły psycholog stwierdził, że skarżący jest całkowicie niezdolnym do pracy. Wbrew stanowisku ubezpieczonego, biegły ten stwierdził, że wnioskodawca jest zdolny do pracy w warunkach pracy chronionej podkreślając, iż biegły nie wie czy wobec tego takie stanowisko jest równoznaczne ze stwierdzeniem całkowitej niezdolności do pracy. Natomiast biegła lekarz psychiatra, jedyny biegły upoważniony do rozpoznania choroby psychicznej w zakresie posiadanej specjalizacji stwierdziła jednoznacznie, że rozpoznane u skarżącego zaburzenia osobowości nie czynią go całkowicie niezdolnym do pracy. Biegła psychiatra podkreśliła, że rozpoznawanie chorób psychicznych leży wyłącznie w gestii specjalistów lekarzy psychiatrów, zaś psycholog kliniczny zajmuje się zdrowiem psychicznym, jego normą, patologią, sposobami określenia i diagnozowania takiej normy i patologii oraz czynnikami wpływającymi na proces diagnostyczny na proces diagnostyczny; bada wpływ różnych czynników na powstawanie i przebieg chorób a także wpływ takich chorób na stan psychologiczny, nie jest dziedziną medycyny, w której kompetencjach leży możliwość rozpoznawania chorób.

Sąd, jako że nie ma wiadomości specjalnych, dokonując oceny czy ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy – musi w tym zakresie oprzeć się na wiadomościach uzyskanych od biegłych sądowych. Ocena w tym zakresie musiała znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych sądowych o specjalnościach adekwatnych do stwierdzonych u ubezpieczonego schorzeń (tj. lekarze: neurolog, ortopeda i psychiatra, a także psycholog). Dowód z opinii biegłego jest wówczas w sprawie dowodem głównym i nie może być zastępowany innymi dowodami ani zeznaniami świadków, stron, ani też opinią lekarza prowadzącego danego ubezpieczonego.

W ocenie Sądu odwołujący nie sprostał obowiązkowi określonemu w art. 6 K.c. oraz art. 232 K.p.c., albowiem podnoszone przez niego argumenty co do wadliwości decyzji ZUS nie znalazły potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd w niniejszym procesie zobligowany był ustalić czy skarżący spełnił wszystkie przesłanki do nabycia prawa do renty socjalnej. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza z opinii biegłych sądowych wynika, iż ubezpieczony nie jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Skoro tak, to prowadzi to do uznania kontrolowanej decyzji za prawidłową.

Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie wziął pod uwagę opinie biegłych, którym nadał przymiot wiarygodności w całości z przyczyn wyżej wskazanych, a także dokumenty zgromadzone w aktach organu rentowego i aktach sprawy, których wiarygodności strony nie kwestionowały. Dokumenty te nie budzą również wątpliwości Sądu, wobec czego zostały uznane za wiarygodne w całości.

Mając na uwadze wskazane okoliczności Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 K.p.c. orzekł jak w punkcie I wyroku.

Sąd przyznał ubezpieczonemu pełnomocnika z urzędu.

Instytucja pomocy prawnej jest wyjątkiem od zasady ponoszenia kosztów postępowania sądowego przez same strony (art. 98 K.p.c.). Celem przyznania prawa pomocy jest zapewnienie realizacji konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które ze względu na brak odpowiednich środków nie są w stanie ponieść, między innymi, kosztów wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika. Pełnomocnikowi ustanowionemu na podstawie art. 118 K.p.c. należy się wynagrodzenie. Decyzja o przyznaniu pomocy prawnej oznacza, że Skarb Państwa przejmuje na siebie ciężar finansowy związany z wynagrodzeniem pełnomocnika z urzędu i że sąd, jako dysponent środków publicznych, odpowiada za zasadność i legalność ich wydatkowania.

Przepis § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2019.68) oraz art. 22 ³ ust. 1 ustawy o radcach prawnych (t.j. Dz. U. z 2015 roku, poz. 507), nakładają na Skarb Państwa obowiązek pokrycia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej stronie przez radcę prawnego z urzędu.

Mając to na względzie, Sąd w punkcie II wyroku, na podstawie § 15 ust. 2 cytowanego rozporządzenia przyznał pełnomocnikowi ubezpieczonego z urzędu kwotę 90 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy z 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U.2019.785) świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży - z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności sądowej na wezwanie sądu - w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu. Ust. 4. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 1 i 3, świadek powinien należycie wykazać.

Cytowany przepis dotyczy również strony (ubezpieczonego) zgodnie z treścią art. 91 wskazanej ustawy.

Zgodnie zaś z art. 92 ust. 1 i 2 cytowanej ustawy, wynagrodzenie oraz zwrot kosztów podróży, wydatków, utraconego zarobku lub dochodu przyznaje się na wniosek świadka, osoby towarzyszącej świadkowi, o której mowa w art. 88, biegłego lub tłumacza, a także strony lub osoby trzeciej uprawnionej do otrzymania należności. 2. Wniosek o przyznanie należności, o których mowa w ust. 1, składa się ustnie do protokołu lub na piśmie, w terminie 3 dni od dnia zakończenia czynności z udziałem osoby uprawnionej do tych należności, a w przypadku osoby, o której mowa w art. 88 - z udziałem świadka, któremu ona towarzyszyła.

Wydatkiem Skarbu Państwa świadczonym na rzecz strony zwolnionej od kosztów sądowych są wyłącznie koszty jej podróży związane z nakazanym przez sąd osobistym stawiennictwem.

Cena biletu (...) z G. do S. wynosiła w dniu 25.06.2019 roku 21,50 zł (k. 216). Pełnomocnik z urzędu ubezpieczonego oświadczył, że pokryje koszty związane z dojazdem ubezpieczonego na badania lekarskie w S., a na koniec postępowania złoży wniosek o zwrot tych kosztów. Ubezpieczony stawił się na badaniu w dniu 25.06.2019 roku. Na rozprawie w dniu 3.12.2019 roku pełnomocnik z urzędu ubezpieczonego wniosła o zwrot kosztów wydatków związanych z dojazdem na badanie ubezpieczonego w dniu 25.06.2019 roku i dołączyła wydruk przelewu kwoty 100,00 zł z dnia 25.06.2019 roku na rachunek bankowy ubezpieczonego. Do wniosku nie został dołączony żaden dowód uzasadniający konieczność poniesienia kosztów dojazdu w kwocie 100,00 zł, zaś koszt dojazdu publicznym środkiem transportu do S. i z powrotem w dniu 25.06.2019 roku wynosiły łącznie 43,00 zł. Nie wiadomo jakim środkiem transportu ubezpieczony udał się na badanie w dniu 25.06.2019 roku. Nadto, wniosek został złożony z przekroczeniem terminu do jego wniesienia, określonym w art. 92 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Mając to na uwadze wniosek pełnomocnika ubezpieczonego z urzędu o zwrot poniesionych wydatków należało oddalić, o czym Sąd orzekł w punkcie III wyroku.

Sędzia Ewa Michalska

Sygn. akt III AUa 111/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 kwietnia 2020 r. w Szczecinie

sprawy A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przywrócenie renty socjalnej

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim

z dnia 16 grudnia 2019 r., sygn. akt VI U 224/17

oddala apelację.