Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2012 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa P. K.

przeciwko Skarbowi Państwa - (...) we (...), (...) (...)

w G.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego we (...)

z dnia 2 maja 2012 r. sygn. akt I C 138/10

I.  prostuje niedokładność w oznaczeniu strony pozwanej w sentencji zaskarżonego wyroku w ten sposób, że po słowach: „(...) (...)wpisuje słowa:(...);

II.  oddala apelację;

III.  przyznaje od Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego we (...) na rzecz adwokata M. P. kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) powiększoną o należny podatek od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym;

IV.  zasądza od powoda P. K. na rzecz Skarbu Państwa- Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Na oryginale właściwe podpisy

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 2 maja 2012 r. Sąd Okręgowy we (...) oddalił powództwo P. K. przeciwko Skarbowi Państwa – (...) we (...) i (...) (...) w(...) o zapłatę kwoty 78.000 zł., rozszerzone następnie o dalszą kwotę 78.000 zł. (k. 27).

Powód wywodził, że w okresie od 15 lutego 2010 r. do 14 lipca 2010 r. wystąpiła nieuzasadniona zwłoka w działaniach (...) we (...) i (...) (...)w (...), prowadzących postępowanie z jego doniesienia w sprawie przekroczenia uprawnień bądź niedopełnienia obowiązków w okresie od grudnia 2009 r. do stycznia 2010 r. przez funkcjonariusza publicznego – prokuratora (...) w (...), wskutek niewniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego (...) w (...) z dnia 5 listopada 2009 r. sygn. akt III(...), co skutkowało pozbawieniem go prawa do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie i wywołało szkodę w postaci rozstroju zdrowia – (...)

Reprezentująca stronę pozwaną Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa wnosiła o oddalenie powództwa.

Sąd I instancji poczynił następujące ustalenia faktyczne.

(...)

(...)

(...)

(...)

Do chwili obecnej powód jest nieprzerwanie konsultowany i leczony (...).

W dniu 4 lutego 2009 r. powód wystąpił do Urzędu Miejskiego w G. Wydziału (...) o podanie danych osobowych P. K., które były mu niezbędne w toczącej się przed Sądem Okręgowym w (...) sprawie IC (...).

Decyzją z dnia 10 marca 2009 r. Prezydent Miasta G. odmówił udostępnienia powodowi tych danych osobowych. Powód odwołał się od tej decyzji i w dniu 10 kwietnia 2009 r. Wojewoda (...) utrzymał tą decyzję w mocy.

Na orzeczenie Wojewody (...) powód wniósł skargę, która została oddalona wyrokiem Wojewódzkiego (...) w G. w sprawie III (...). W sprawie tej powód był reprezentowany przez pełnomocnika - radcę prawnego ustanowionego dla niego z urzędu.

Pełnomocnik powoda otrzymał w dniu 30 listopada 2009 r. odpis w/wym. wyroku z uzasadnieniem i od tej daty rozpoczął bieg 30-dniowy termin do wniesienia skargi kasacyjnej, który upływał w dniu 30 grudnia 2009r.

We wniosku z dnia 7 grudnia 2009 r., skierowanym do (...) w (...) powód zażądał rozważenia wniesienia przez prokuratora skargi kasacyjnej od wyroku w sprawie III (...). Po sprawdzeniu, że powód w tej sprawie reprezentowany jest przez fachową pomoc prawną i ustaleniu, że nadal biegnie termin do wniesienia skargi kasacyjnej, Prokuratora (...) w G., pismem z dnia 15 grudnia 2009 r. poinformowała powoda, że czynności podejmowane przez jego pełnomocnika były prawidłowe i będzie on mógł wnieść skargę kasacyjną w terminie do 30 grudnia 2009 r. a zatem brak było podstaw do podejmowania czynności przez prokuratora.

W kolejnym piśmie, z dnia 16 grudnia 2009 r., powód nadal żądał wniesienia przez prokuratora skargi kasacyjnej od wyroku w sprawie III (...). Po raz kolejny, pismem z 22 grudnia 2009 r., został poinformowany, że żaden przepis prawa nie nakłada na prokuratora obowiązku wnoszenia skargi kasacyjnej od wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego, a ponadto powoda reprezentuje fachowy pełnomocnik, wobec czego nie było podstaw do tego, aby prokurator zajmował się oceną tego, czy istnieje podstawa do wniesienia skargi kasacyjnej.

Oba w/wym. pisma podpisała prokurator (...) w (...) M. Ś..

W dniu 19 stycznia 2010 r. powód złożył do (...) w (...) zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez prokuratora M. Ś., polegającego na zaniechaniu wniesienia w interesie powoda skargi kasacyjnej od zapadłego wyroku w sprawie III (...).

Sprawa z zawiadomienia powoda została, na mocy decyzji Prokuratora Apelacyjnego w G. z dnia 26 stycznia 2010 r., przekazana w dniu 29 stycznia 2010r. (...) we (...).

(...) (...) we (...) postanowieniem z dnia 1 marca 2010 r. sygn. akt (...) odmówiła wszczęcia śledztwa w sprawie przekroczenia uprawnień bądź niedopełnienia obowiązków, w okresie od grudnia 2009 r. do stycznia 2010 r., przez prokuratora (...) wskutek niewniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego (...) w G. z dnia 5 listopada 2009 r. w sprawie III (...).

W dniu 10 marca 2010 r. został powodowi doręczony odpis tego postanowienia, a w dniu 17 marca 2010 r. powód złożył na nie zażalenie.

Zarządzeniem z dnia 18 marca 2010 r. (...) (...) we (...) przyjęła zażalenie powoda i zarządziła niezwłoczne przekazanie go do rozpoznania właściwemu sądowi – (...) (...) w Gdańsku, o czym powód został powiadomiony pismem z dnia 22 marca 2010 r.

W dniu 24 marca 2010 r. akta sprawy (...) wpłynęły wraz z zażaleniem do (...) (...). Zarządzeniem z tej samej daty sprawa wpisana została do repertorium (...) pod numerem (...) i przekazana do referatu określonego sędziego.

Zarządzeniem z dnia 5 maja 2010 r. termin posiedzenia w przedmiocie rozpoznania zażalenia powoda wyznaczony został przez (...) (...) na dzień 14 lipca 2010 r.

Postanowieniem z dnia 14 lipca 2010 r. sygn. akt II Kp (...) (...) (...) utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie (...) we (...) z dnia 1 marca 2010 r. wydane w sprawie (...).

Sąd I instancji przechodząc do rozważań stwierdził, iż powód swoje roszczenia opierał o przepis art. 16 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U. z 2004 r., Nr 179, poz. 1843 ze zm.) oraz, że przepis ten daje prawo do dochodzenia na podstawie art. 417 k.c. roszczeń cywilnoprawnych dla tych stron, które z różnych przyczyn nie wniosły skargi na przewlekłość postępowania w jego toku.

Przytoczył Sąd I instancji tezę orzeczenia Sądu Najwyższego z 27 czerwca 2008 r. III CZP (...) tej treści, że „art. 16 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki nie stanowi źródła roszczeń o naprawienie szkody wynikłej z przewlekłości postępowania; ich podstawą mogą być w szczególności art. 445 i 448 k.c.”. Stwierdził Sąd I instancji, że dla uwzględnienia powództwa w tym względzie koniecznym jest wykazanie zarówno przewlekłości postępowania jak i szkody pozostającej w normalnym związku przyczynowym z tym zdarzeniem.

Sąd I instancji, dokonując szczegółowej analizy toku sprawy wywołanej zawiadomieniem powoda z dnia 19.01.2010 r. o popełnieniu przestępstwa stanął na stanowisku, że powód nie wykazał przewlekłości postępowań prowadzonych przez statio fisci Skarbu Państwa – Prokuraturę Okręgową we (...) i (...) (...) w (...). Uznał, że czynności podejmowane w sprawach (...) i II Kp (...) były planowane i nie rozciągnięte nadmiernie w czasie. Pozostawały we właściwej relacji do konkretnych realiów sprawy, przyjętego trybu postępowania i wypełnienia ustawowych zadań przewidzianych dla danego postępowania. Respektowały także uprawnienia powoda jako uczestnika postępowania w wbrew jego twierdzeniom, nie naruszyły jego praw. Zarzut powoda jakoby winien mieć wyznaczonego pełnomocnika z urzędu przez oba statio fisci pozwanego Skarbu Państwa, uznał Sąd za bezpodstawny, nieznajdujący uzasadnienia w żadnym przepisie procesowym, który poprzez brak ustanowienia pełnomocnika miałby zostać naruszony.

Powód nie wykazał, zdaniem Sądu I instancji, zaistnienia przesłanki bezprawności, o której mowa w art. 417 § 1 k.c., nie może zatem powoływać się na dyspozycję art. 445 § 1 k.c. i art. 448 k.c. jako podstawy dochodzonego zadośćuczynienia i odszkodowania, tym bardziej, że nie udowodnił również, że jego dobro osobiste w postaci zdrowia zostało naruszone.

Stwierdził Sąd I instancji, że z opinii biegłego lekarza (...) R. W. wynika jednoznacznie, że powód już od 2003 r. korzystał z opieki lekarza (...) Opinia ta w sposób jednoznaczny wykluczyła to, aby prowadzenie postępowań w sprawach (...) i II Kp (...) (...)

(...)

Sąd I instancji nie dopuścił również dowodu z zeznań świadków M. K., M. E., Z. S. i A. Ś., gdyż powód nie był w stanie podać danych osobowych tych świadków, co uniemożliwiło ich doprowadzenie na termin rozprawy do sądu wyznaczonego, w ramach odezwy, z(...) w którym przebywają. Nadto mieli oni zeznawać na okoliczność wystąpienia u powoda rozstroju zdrowia, którego przyczyną miała być przewlekłość postępowania. Powód zaistnienia tej przewlekłości nie udowodnił, zaś opinia biegłego (...) nie potwierdziła wystąpienia u powoda jakiegokolwiek rozstroju zdrowia, który miałby zostać wywołany opieszałym prowadzeniem postępowań w sprawach (...) i II Kp (...).

W apelacji pełnomocnik powoda zarzucił niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

-

art. 217 § 2 k.p.c. w związku z art. 278 k.p.c. i art. 227 k.p.c. przez pominięcie dowodu, z opinii biegłych lekarzy w dziedzinie chorób (...), (...)

-

art. 217 § 2 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z zeznań wnioskowanych przez powoda świadków w wyniku wadliwej oceny, że dowód nie jest istotny, mimo, że świadkowie mieli zeznawać na okoliczności, że powód doznał rozstroju zdrowia związanego z przewlekłością postępowania;

-

art. 286 k.p.c. w związku z art. 235 k.p.c. poprzez niewezwanie biegłego (...) R. W. celem ustnego wyjaśnienia pisemnej opinii z 16.12.2011 r., mimo że pełnomocnik powoda taki wniosek złożył oraz opinia ta była kwestionowana – co narusza zasadę bezpośredniości i ustności postępowania.

Nadto skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego – art. 417 § 1 k.c. przez jego niezastosowanie mimo, że istniała przesłanka do jego zastosowania, bowiem Skarb Państwa – (...) (...) we (...) oraz (...) (...) dopuściły się przewlekłości postępowania (trwało 6 miesięcy), co zgodnie z art. 417 § 1 k.c. należy potraktować jako niezgodne z prawem zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 156.000 zł. oraz zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika powoda kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu.

(...)

Strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny rozpoznając sprawę na skutek apelacji, miał na uwadze, co następuje.

Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne dokonane w sprawie przez Sąd I instancji.

Prawidłowo wskazał Sąd I instancji, że korzystając z przewidzianego w art. 16 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U. z 2004 r. Nr 179, poz. 1843 ze zm.) uprawnienia do żądania naprawienia szkody w razie niewniesienia skargi na przewlekłość postępowania koniecznym jest wykazanie tych samych okoliczności, co w postępowaniu prowadzonym w trybie tej ustawy (to jest przewlekłości postępowania), jak i szkody pozostającej w normalnym związku przyczynowym z tym zdarzeniem.

Subiektywne przekonanie skarżącego, że postępowanie w sprawach: (...) przed Prokuraturą Okręgową we (...) oraz II Kp (...) przed Sądem Rejonowym (...) toczyło się przewlekle nie przesądza o zasadności zarzutu przewlekłości postępowania.

Stanowisko Sądu I instancji, iż do takiej przewlekłości nie doszło – jest prawidłowe.

Postępowanie w sprawie (...) przed Prokuraturą Okręgową we (...), której przekazane zostało w dniu 29 stycznia 2010 r. zawiadomienie powoda złożone 19 stycznia 2010 r. do (...) w (...) o popełnieniu przestępstwa noszącego znamiona z art. 231 § 1 k.k., przez prokuratora (...) w Gdańsku M. Ś., polegającego na zaniechaniu wniesienia skargi kasacyjnej w interesie powoda od wyroku Wojewódzkiego (...) w G. z dnia 5.11.2009 r. sygn. akt III (...) – toczyło się szybko i sprawnie. Już w dniu 1.03.2010 r., a więc po upływie czasu nieznacznie tylko przekraczającego okres 1 miesiąca od otrzymania zawiadomienia powoda, wydane zostało postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa, a w dniu 18.03.2010 r. wydane zostało zarządzenie o przyjęciu zażalenia powoda na to postanowienie, i o przekazaniu zażalenia właściwemu (...).

Nie zaszła żadna zwłoka w postępowaniu przed Prokuraturą Okręgową we (...), a wszystkie czynności w fazie postępowania przed tą Prokuraturą podejmowane były bardzo sprawnie, w tym doręczenie powodowi postanowienia z dnia 1.03.2010 r. w dniu 10.03.2010 r,. i przesłanie w dniu 22.03.2010 r. akt sprawy (...) (...) z zażaleniem powoda, które wpłynęło do (...) we (...) w dniu 17.03.2010 r.

Brak też podstaw – wbrew wywodom apelacji – do przyjęcia, że nastąpiła nieuzasadniona zwłoka w dalszym toku postępowania – przed Sądem Rejonowym (...).

Akta sprawy z zażaleniem wpłynęły do tego Sądu w dniu 24.03.2010 r. i sprawa została wpisana do wykazu Kp pod numer II Kp (...) oraz przydzielona w tym dniu do referatu oznaczonego sędziego. Zarządzenie o wyznaczeniu terminu posiedzenia w przedmiocie rozpoznania zażalenia wydane zostało 5.05.2010 r., został wyznaczony termin posiedzenia na 14.07.2010 r., o którym to terminie powód został zawiadomiony w dniu 12.05.2010 r. (k. 36 akt II Kp (...)).

Na posiedzeniu w dniu 14.07.2010 r. (...) (...) w (...)rozpoznał zażalenie powoda i wydał postanowienie z 14.07.2010 r. utrzymujące w mocy zaskarżone postanowienie Prokuratora (...) we (...) z dnia 1.03.2010 r. (...).

Postępowanie odwoławcze przed Sądem Rejonowym (...) w (...) toczyło się więc przez okres ok. 3,5 miesiąca licząc od wpływu środka odwoławczego do tego Sądu.

Nie można uznać – wbrew stanowisku skarżącego – że postępowanie to było nadmiernie rozciągnięte w czasie, opieszałe.

Eksponowane w apelacji wyznaczenie terminu posiedzenia w 47 dniu od wpływu zażalenia do Sądu (a w rzeczywistości nie w 47. lecz 42. dniu, gdyż zarządzenie o wyznaczeniu terminu posiedzenia zostało wydane nie w dniu 10.05.2010 r., ujętym na str. 8 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a w dniu 5.05.2010r., jak prawidłowo ustalił to Sąd I instancji w wyodrębnionej części motywów rozstrzygnięcia tego Sądu, zatytułowanej: „Sąd ustalił, co następuje”, zgodnie z datą figurującą na przedmiotowym zarządzeniu – karta 35 akt II Kp (...)) – nie uzasadnia zarzutu przewlekłości.

Brak wyterminowania sprawy II Kp (...) (wyznaczenia terminu posiedzenia) przez okres nieprzekraczający 1,5 miesiąca nie wykracza, poza rozsądny termin dla podjęcia tego rodzaju czynności. Wyznaczenie terminu posiedzenia w sprawie jest czynnością głównie o charakterze techniczno-organizacyjnym, niemniej jednak nie odizolowaną od takich czynności podejmowanych w innych sprawach i musi być przeznaczony na nią stosowny czas. Wymaga wszak wstępnego rozeznania się w materii sprawy tak, aby zaplanować przewidywany czas trwania posiedzenia, współgrający z takim czasem przewidywanym dla innych spraw wyznaczanych na dany dzień.

Zauważyć też można, zważywszy, iż sprawy wpisywane są do sądowych urządzeń ewidencyjnych w kolejności ich wpływu, że już sama sygnatura o wysokim numerze: (...), nadanym 24 marca 2010 r. świadczy o dużym przeciętnym miesięcznym wpływie samych tylko spraw (...) do (...) (...), a niewątpliwie Sąd ten odnotowuje też wpływ innych spraw, rejestrowanych w innych urządzeniach ewidencyjnych niż wykaz (...). Przedmiotowa sprawa II Kp (...) nie należała do spraw bardzo pilnych (np. spraw aresztowych, rozpoznawanych poza kolejnością ich wpływu do Sądu). Z niczego nie wynika, by dotyczyła żywotnych interesów powoda.

Przede wszystkim jednak istotnym jest, że o przewlekłości postępowania decyduje czas trwania całości postępowania, a nie terminowość podejmowania przez Sąd poszczególnych czynności, jeżeli nie wpływają one na wydłużenie postępowania.

Postępowanie zażaleniowe przed Sądem Rejonowym (...) nie przekroczyło 4 miesięcy i uznać należało, że rozstrzygnięcie w takim terminie sprawy wywołanej zażaleniem powoda nastąpiło bez żadnej zwłoki. Całe zaś postępowanie zainicjowane przez powoda zawiadomieniem o podejrzeniu popełnienia przestępstwa noszącego znamiona art. 231 § 1 k.k. przez M. Ś. – prokuratora (...) w (...) polegającego na zaniechaniu wniesienia w interesie powoda skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego (...) w G. z dnia 5.11.2009 r. sygn. akt III (...), trwało niespełna 6 miesięcy i brak jest podstaw do przyjęcia, że w postępowaniu tym wystąpiła zbędna zwłoka.

W całym postępowaniu, w którym zachodziła konieczność zbadania zasadności zarzutów stawianych przez powoda w zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa, zapoznania się z materiałem sprawy, w tym m.in. dokumentami w postaci w/wym. wyroku WSA, korespondencją kierowaną do powoda przez prokuratora M. Ś., podjęcia decyzji przez Prokuratora oraz następnie, w postępowaniu zażaleniowym przez Sąd, i ich umotywowania – nie ma cech opieszałości. Nie doszło do nieuzasadnionej zwłoki, naruszającej prawa powoda.

Bezzasadny jest zarzut apelacji naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 417 k.c.

Odpowiedzialność za szkodę polegającą w normalnym związku przyczynowym z wykonywaniem władzy publicznej oparta jest na przesłance bezprawności.

Przesłanka ta nie występuje w okolicznościach sprawy niniejszej. Działanie strony pozwanej zainicjowane zawiadomieniem powoda o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez prokuratora (...) w (...) M. Ś. zgodne było z porządkiem prawnym. Nie mieści się ono w hipotezie normy art. 417 § 1 k.c. Nie doszło do zbędnej zwłoki w tym postępowaniu, a ocena Sądu I instancji, iż czynności podejmowane w sprawach (...) i II Kp (...) nie były nadmiernie rozciągnięte w czasie i pozostawały we właściwej relacji do realiów sprawy, trybu postępowania i wypełnienia ustawowych zadań przewidzianych dla danego postępowania – znajduje oparcie w materiale dowodowym sprawy.

Wobec braku przesłanki bezprawności; uznania, że działanie strony pozwanej było zgodne z prawem – nie zachodziła konieczność przeprowadzenia wnioskowanych przez powoda, w tym również w apelacji, dowodów na okoliczność poniesienia przez powoda wywodzonej przez niego szkody i związku przyczynowego między szkodą, a działaniem (zaniechaniem) strony pozwanej.

Nadto zwrócić uwagę należy, że apelujący podnosząc zarzuty uchybień procesowych w postępowaniu przed Sądem I instancji nie wnosił zastrzeżeń przewidzianych w art. 162 k.p.c.

Skarżący nie może skutecznie zarzucać w apelacji uchybienia przez Sąd I instancji przepisom postępowania, polegającego na wydaniu postanowienia, które może być zmienione lub uchylone stosownie do okoliczności, jeżeli nie zwrócił uwagi Sądu I instancji na to uchybienie w toku posiedzenia, na którym był obecny.

Oddalenie przez Sąd I instancji wniosków dowodowych powoda, nastąpiło na rozprawach, w których udział brał pełnomocnik powoda (k. 245; k. 157)

(...) R. W. (2).

O wyborze formy w jakiej biegły ma przedstawić opinię decyduje Sąd na podstawie art. 278 § 3 k.p.c. Przepis art. 286 k.p.c. przyznaje Sądowi kompetencję do żądania ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie. Przepisowi temu Sąd mógłby uchybić wówczas, gdyby opinia przedłożona na piśmie była niejasna, niekompletna, budziła wątpliwości co do treści.

Odpis opinii biegłego powinien być doręczony stronom aby mogły się z nią zapoznać i ewentualnie wnieść o wezwanie biegłego, by móc uzyskać od niego ustne wyjaśnienia, co do wskazanych wyraźnie kwestii.

Żadnych wyraźnie wskazanych kwestii, skonkretyzowanych zastrzeżeń do opinii biegłego R. W. (2) nie zgłosił powód, a ograniczył się pełnomocnik powoda do zakwestionowania w jego imieniu opinii (k. 222).

Konieczna jest racjonalna ocena potrzeby wezwania biegłego celem ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie. Samo zakwestionowanie opinii bez wskazanych wyraźnie kwestii budzących wątpliwości powoda, które miałby ustnie biegły wyjaśnić nie stanowiło podstawy do żądania przez Sąd ustnego wyjaśnienia złożonej na piśmie opinii.

Uznając, że zarzuty apelacji nie podważyły prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia, Sąd Apelacyjny oddalił apelację z mocy art. 385 k.p.c. jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono stosownie do jego wyniku, w oparciu o art. 98 § 1 i 3, art. 99 w związku z art. 108 § 1 k.p.c. przy uwzględnieniu przepisów § 12 ust. 1 pkt 2 w związku z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. nr 163, poz. 1349 ze zm.) oraz art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa (Dz.U. Nr 169, poz. 1417 ze zm.)

Z mocy art. 350 k.p.c. sprostowaniu podlegała niedokładność w orzeczeniu strony pozwanej w zaskarżonym wyroku.