Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 14 sierpnia 2013 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SA Marek Charuza

Sędziowie: SA Gwidon Jaworski (spr.)

SO del. Piotr Filipiak

Protokolant: Magdalena Baryła

przy udziale Prokuratora Prok. Apel. Tadeusza Trzęsimiecha

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko Q. D. (Q. D.)

podejrzanemu o przestępstwa z art. 283 ustęp 1, ustęp 2 litery c, ustęp 4 litera c czeskiego kodeksu karnego oraz z art. 348 ustęp 1 czeskiego kodeksu karnego

zażalenia obrońcy podejrzanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej

z dnia 31 lipca 2013 roku, sygn. akt III Kop 18/13

w przedmiocie przekazania z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – Q. D. (Q. D.), ściganego Europejskim Nakazem Aresztowania, sygnatura
0Nt 4006/2013, wydanym w dniu 25 kwietnia 2013 roku przez Sąd Rejonowy w Ostrawie,

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia

uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę

Sądowi Okręgowemu w Bielsku – Białej do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 31 lipca 2013 roku, sygn. akt III Kop 18/13, Sąd Okręgowy
w Bielsku-Białej na podstawie art. 607k § 1 k.p.k. przekazał Q. D. s. R.
i G. L., ur. (...) w P.- Republika Kosowo, ściganego Europejskim Nakazem Aresztowania, wydanym w dniu 25 kwietnia 2013 roku przez Sąd Rejonowy
w O., organom ścigania Republiki Czeskiej, w celu przeprowadzenia przeciwko
w/w postępowania karnego, o przestępstwo z art. 283 ustęp 1, ustęp 2 litery c), ustęp 4 litery c) czeskiego kodeksu karnego, objęte tym nakazem w zakresie:

– od bliżej nieustalonego czasu, przynajmniej ale od miesiąca marca roku 2012 do 19 lutego 2013 roku wspólnie z dalszymi podejrzanymi mieszkającymi poza terenem Czeskiej Republiki organizują przewóz większej ilości substancji odurzającej- heroiny ze Szwajcarii
i Polski do Czeskiej Republiki, konkretnie na teren województwa północnomorawskiego, gdzie substancję tą sprzedają dalszym odbiorcom tak, że Q. D. substancję odurzającą- heroinę załatwia na terenie Szwajcarii albo Polski od nieustalonego źródła, potem za pośrednictwem w tym celu wynajętych kurierów organizuje przewóz heroiny na teren Czeskiej Republiki, gdzie heroinę od bliżej nieustalonego czasu, przynajmniej ale od miesiąca marca 2012 roku do zatrzymania dnia 16 września 2012 roku od wynajętych kurierów odbierał S. G., urodzony (...), albo D. G., urodzony (...). S. G. potem heroinę sprzedawał dalszym dystrybutorom między innymi osobie M. G., urodzony (...), który oprócz pośredniczenia handlu heroiną z S. G. również sam organizował przewóz heroiny od Q. D. a heroinę sam odbierał od wynajętych kurierów. Dalej przy usiłowaniu osiągnięcia wyższych zysków ze sprzedaży heroiny tą heroinę w miejscu swojego zamieszkania i w dalszych miejscach wspólnie ze swoją żoną L. G., urodzona
(...) rozrzedzał substancją zawierającą kofeinę, którą w tym celu załatwia
i przywozi Q. D.. W ten sposób rozcieńczoną heroinę za pośrednictwem swojej żony L. G. oraz N. S., urodzony (...) sprzedawał końcowym użytkownikom a środki finansowe które M. G. uzyskał ze sprzedaży heroiny przekazywał albo wprost Q. D. albo za pośrednictwem dalszych osób, między innymi od bliżej nieustalonego czasu, przynajmniej od miesiąca marca 2012 roku do 16 września 2012 roku za pośrednictwem S. G., przy czym Q. D. oraz S. G. zysk rozdzielali sobie na równe części, dalej na podstawie wcześniejszego telefonicznego uzgodnienia z dnia 12.10.2012 roku między Q. D., który
w tym czasie przebywał na terenie Szwajcarii, E. A., urodzony (...)
(...), który w tym czasie przebywał również na terenie Szwajcarii a M. G., który w tym czasie przebywał na terenie Czeskiej Republiki, o tym, że Q. D. załatwi M. G. heroinę z której najpierw małą ilość jako próbkę każe za pośrednictwem wynajętego kuriera E. A. przywieźć ze Szwajcarii do Czeskiej Republiki, konkretnie do O. M. H., ulica (...), w okolicę centrum handlowego (...), gdzie ją od kuriera odbierze M. G., a po jej przekazaniu przekaże kurierowi uzgodnioną kwotę pieniężną dla Q. D.. Jeżeli M. G. będzie zadowolony z przesłanej próbki heroiny, to Q. D. za pośrednictwem wynajętego kuriera E. A. wyśle ze Szwajcarii do Czeskiej Republiki dalszą ilość heroiny, a potem najpierw w dokładnie nieustalonym czasie od godziny 06:44 do godziny 09:00 dnia 17 października 2012 roku w nieustalonym miejscu w O., E. A. przekazał M. G. nieustaloną ilość heroiny jako próbkę, którą załatwił Q. D., a która została przywieziona ze Szwajcarii do Czeskiej Republiki, a za którą M. G. zapłacił nieustaloną kwotę pieniężną. Q. D. przebieg podróży E. A. ze Szwajcarii do Czeskiej Republiki na bieżąco uściślał z E. A. oraz M. G. a jednak wyjednał komunikację między E. A. i M. G. a potem w okresie od godziny 09:28:32 do godziny 10:02:16 dnia 17.10.2012 roku M. G. zamówił telefonicznie od Q. D. 1 kilogram heroiny za kwotę 25.000 Euro a dalej substancję do rozcieńczania heroiny. Q. D. załatwił te substancje, a w nocy z dnia 26.10.2012 roku na 27.10.2012 roku, zgodnie z umową z dnia 12.10.2012 a zamówienia z dnia 17.10.2012 roku transport zawierający 1.031 gram mieszaniny heroiny z zawartością 17,2 % substancji czynnej – diacetylomorfin a 697, 7 gram substancji zawierającej kofeinę przeznaczonej do rozcieńczania heroiny wysłał za pośrednictwem wynajętego kuriera E. A., który jechał samochodem marki V. (...) szwajcarskiej rejestracji (...) ze Szwajcarii do Czeskiej Republiki, konkretnie do O.- M. H. ulica (...). Pod tym adresem zamiast M. G. który w tym czasie był na terenie Kosowa, miała po uzgodnieniu między M. G. a Q. D. przesyłkę odebrać osobiście żona M. G.- L. G., ale L. G. przesyłki E. A. nie przekazał z tego powodu, że E. A. został dnia 27.10.2012 roku około godziny 00:05 bezpośrednio po przekroczeniu granicy państwa między Niemcami a Czeską Republiką w R. zatrzymany przez organa Dyrekcji Ceł a w trakcie kontroli jego samochodu znaleziono skrytkę w której było 1.031 gram mieszaniny heroiny z zawartością 17,2% substancji czynnej- diacetylomorfin oraz 697,7 gram substancji zawierającej kofeinę a podejrzany E. A. został zatrzymany, postępowali tak wbrew prawu ze świadomością, ze handlują heroiną która jest umieszczona pomiędzy substancjami odurzającymi wymienionymi w spisie
IV jednolitej umowy o substancjach odurzających, w załączniku numer 3 Ustawy numer 167/1998 Dziennika Ustaw o substancjach nawykowych, aczkolwiek nie mieli właściwego zezwolenia do handlu z substancjami nawykowymi zgodnie z artykułem 4 i artykułem
8 Ustawy numer 167/1998 Dziennika Ustaw.

Tym samym postanowieniem Sąd na podstawie art. 607 r § 1 pkt 2 k.p.k. odmówił przekazania Q. D. s. R. i G. L., ur. (...)
w P.- Republika Kosowo, ściganego Europejskim Nakazem Aresztowania, wydanym
w dniu 25 kwietnia 2013 roku przez Sąd Rejonowy w Ostrawie, organom ścigania Republiki Czeskiej o objęte tym nakazem przestępstwo z art. 283 ustęp 1, ustęp 2 litery c), ustęp 4 litery c) czeskiego kodeksu karnego, w zakresie:

– od nieustalonego okresu, najmniej od drugiej połowy listopada 2012 roku do 1 marca
2013 roku w mieszkaniu numer (...) na (...) piętrze przy ulicy (...)
w B. na terenie Polski przechowywał 1.570 gram brutto heroiny oraz 2.980 gram brutto mieszanki do rozcieńczania heroiny, w celu ich wywozu za pośrednictwem wynajętych kurierów z Polski do Czeskiej Republiki, również i dla współsprawcy M. G., postępował tak wbrew prawu ze świadomością, że handluje heroiną która jest umieszczona pomiędzy substancje odurzające wymienione w spisie IV Jednolitej umowy o substancjach odurzających, w załączniku numer 3 Ustawy numer 167/1998 Dziennika Ustaw
o substancjach nawykowych, aczkolwiek nie miał właściwego zezwolenia do handlu
z substancjami nawykowymi zgodnie z artykułem 4 i artykułem 8 Ustawy numer 167/1998 Dziennika Ustaw

oraz o objęte tym nakazem wykroczenie fałszerstwa i zmieniania dokumentu urzędowego
z art. 348 ustęp 1 czeskiego kodeksu karnego tj.:

wspólnie z M. Q. D., żeby uniknąć zatrzymania na podstawie listu gończego wydanego w Czeskiej Republice dnia 5 listopada 2012 roku, ze Szwajcarii poprosił M. G., który w tym czasie był na terenie Czeskiej Republiki, żeby mu dalsze osoby załatwiły fałszywe dokumenty, kiedy potem M. G. w nie ustalonym okresie od 5 listopada roku 2012 roku do 10 listopada 2012 roku kazał nieustalonemu sprawcy
w C. na terenie Czeskiej Republiki wyrobić niżej wymienione dokumenty:

– zmieniony paszport Czeskiej Republiki numer (...), w którym zostało wymienione zdjęcie rzeczywistego właściciela tego paszportu P. (...) za zdjęcie Q. D., dalej w tym paszporcie zmieniono dane o dacie urodzenia P. (...) na datę (...), w paszporcie jest wpisany w Czeskiej Republice nie istniejący PESEL (...), zmieniono datę ważności paszportu z dnia 22 grudnia 2009 roku na 19 maja 2014 roku

– sfałszowane prawo jazdy Czeskiej Republiki numer (...) ze zdjęciem (...), które wydano na nazwisko P. (...), urodzony (...)
z nieistniejącym numerem PESEL (...) deklarowany, że był wydany Magistratem miasta O. dla grupy A, B przy czym taki dokument nie był na terenie Czeskiej Republiki nigdy wydany;

oba w/w dokumenty dnia 10 listopada 2012 r. M. G. przywiózł do D.
i przekazał dalszej osobie, która oba sfałszowane dokumenty według jego instrukcji przewiozła do Q. D. w nieustalonym dniu w okresie od 12 listopada do
16 listopada 2012 roku z D. w Czeskiej Republice na teren Szwajcarii, gdzie je przekazała Q. D., który je przechowywał przy sobie w celu okazania tożsamości aż do 1 marca 2013 roku kiedy dokumenty te zostały zatrzymane z rzeczy osobistych Q. D. podczas przeszukania w mieszkaniu numer (...) na (...) piętrze przy ulicy (...) w B. na terenie Polski.

Jednocześnie Sąd na podstawie art. 607 o § 1 k.p.k. per analogiam odroczył wykonanie postanowienia o przekazaniu Q. D. czeskim organom ścigania, do czasu zakończenia postępowania karnego prowadzonego przeciwko Q. D. na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a to postępowania prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową Bielsko- Biała Południe w Bielsku- Białej, sygn. akt 2 Ds. 279/13.

Jednocześnie Sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k.
w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U.
z 2002 roku, Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.) w zw. z § 14 ust. 2 pkt 5 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 roku, Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. S. kwotę 858 zł, w tym 23% VAT, tytułem obrony z urzędu ściganego przed Sądem I instancji.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł obrońca podejrzanego zaskarżając je
w części tj. w zakresie określonym w pkt 1 zaskarżonego postanowienia, zarzucając mu rażącą obrazę prawa procesowego, to jest art. 607 r § 1 pkt 5 k.p.k., polegającą na przekazaniu ściganego do Republiki Czeskiej, mimo, że przestępstwa, które zostały zarzucone ściganemu w Europejskim Nakazie Aresztowania według prawa polskiego zostały przez ściganego popełnione na terytorium RP. Wskazując na powyższe zarzuty obrońca wniósł o:

–

zmianę postanowienia w zaskarżonej części i orzeczenie, co do istoty;

–

zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu za obie instancje, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi
I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Choć zarzuty poniesione w zażaleniu obrońcy podejrzanego okazały się chybione,
w następstwie przeprowadzenia kontroli instancyjnej zaskarżonego postanowienia koniecznym stało się jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Zasadniczym błędem leżącym u podstaw orzeczenia o charakterze kasatoryjnym jest wewnętrzna sprzeczność orzeczenia Sądu I instancji. Z jednej bowiem strony Sąd ten uznał, iż zachodzą przesłanki do przekazania osoby ściganej w związku z popełnieniem zasadniczego przestępstwa objętego Europejskim Nakazem Aresztowania w pierwotnej wersji, z drugiej zaś, powielając błąd Prokuratora polegający na wyodrębnieniu zachowań, stanowiących jedynie fragment czynu objętego pierwotnym ENA, i uznaniu go za odrębne przestępstwa, przyjął, iż z uwagi na fakt popełnienia tych przestępstw na terytorium RP, zachodziła fakultatywna przesłanka odmowy wykonania nakazu, o jakiej mowa
w art. 607 r § 1 pkt 2 k.p.k. Uzasadniając przyjęte stanowisko Sąd posiłkował się informacją Prokuratora Okręgowego obecnego na posiedzeniu w dniu 4 czerwca 2013 roku, który wskazał, iż stan zaawansowania postępowania prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową Bielsko-Biała Południe pod sygnaturą II Ds. 279/13 sprzeciwia się przekazaniu postępowania stronie czeskiej, gdyż nie leży to w interesie wymiaru sprawiedliwości RP. W ocenie Sądu Apelacyjnego przyjęte przez Sąd I instancji stanowisko jest całkowicie błędne, zarówno
z przyczyn formalnych, jak i merytorycznych. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż postępowanie przeciwko Q. D. zainicjowane zostało skierowaniem do polskich organów sądowych ENA wskazującego miejsce pobytu osoby poszukiwanej nakazem, której zarzucano transgraniczny przemyt i wprowadzenie do obrotu substancji odurzającej w postaci heroiny w znacznych ilościach, który miał mieć miejsce z terytorium Szwajcarii i Rzeczpospolitej Polskiej do Republiki Czeskiej. W wykonaniu tegoż nakazu wydanego w dniu 1 marca 2013 roku przez Sąd Rejonowy w Ostrawie (a zmodyfikowanego w dniu 25 kwietnia 2013 roku) doszło do zatrzymania Q. D., a także ujawnienia, w jego mieszkaniu położonego w B., 1570 gram heroiny, 2980 gram mieszanki do rozcieńczania heroiny oraz podrobionych dokumentów w postaci paszportu Republiki Czeskiej nr (...) oraz prawa jazdy Republiki Czeskiej nr (...). Zatem od samego początku postępowania, co zresztą przyznał Sąd I instancji (str. 10 postanowienia), zachodziła więc tożsamość pomiędzy czynami objętymi ENA z dnia 25 kwietnia 2013 roku (po zmodyfikowaniu), a przedmiotem postępowania prowadzonego pod sygnaturą II Ds. 279/13, przy czym w zakresie przestępstwa uczestniczenia w obrocie substancjami odurzającymi objętego tym postępowaniem, stanowiło ono jedynie wycinek z prowadzonego na znacznie szerszą skalę przestępczego procederu. Na marginesie powyższych ustaleń przypomnieć należy, iż w zakresie interpretacji pojęcia tożsamości czynów w przypadku przestępstw
o charakterze transgranicznym celowym pozostaje posiłkowe odwołanie się do bogatego orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dotyczącego wykładni art. 54 Konwencji Wykonawczej do Układu w Schengen z dnia 19 czerwca 1990 roku konstytuującego zasadę ne bis in idem. Analizując tę kwestię w wyroku z dnia 9 marca
2006 roku, w sprawie C-436/04, postępowanie karne przeciwko Leopoldowi Henriemu Van Esbroeck. Trybunał rozstrzygnął, iż decydujące kryterium dla stosowania zasady ne bis in idem z art. 54 konwencji wykonawczej z Schengen stanowi kryterium tożsamości zdarzenia, rozumianego jako istnienie całości, na którą składają się nierozdzielnie związane ze sobą zachowania, niezależnie od przyjętej kwalifikacji prawnej tych zachowań lub rodzaju chronionego interesu prawnego. W ocenie Trybunału przyjęcie kryterium opartego
o kwalifikację prawną czynu lub o chroniony interes prawny mogłoby stworzyć wiele przeszkód w zakresie swobodnego przepływu osób z uwagi na brak harmonizacji krajowych systemów prawa karnego. Treść art. 54 konwencji używa pojęcia „ten sam czyn”, a nie pojęcia „to samo przestępstwo”, a zatem może się odnosić jedynie do spornego czynu jako pewnego zdarzenia w czasie i w przestrzeni, wyłączając spod rozważań jego kwalifikację prawną. Możliwość przyjęcia rozbieżnych kwalifikacji prawnych tego samego czynu
w dwóch różnych państwach nie może stanowić przeszkody w zastosowaniu art. 54 konwencji wykonawczej z Schengen. Z tych samych przyczyn Trybunał nie uwzględnił kryterium tożsamości chronionego interesu prawnego, gdyż może on się różnić w zależności od przepisów karnych danego państwa-strony konwencji. Podobne stanowisko zajął Trybunał w wyroku z dnia 28 września 2006 roku, w sprawie C-150/05, Jean Leon Van Straaten przeciwko Staat der Nederlanden, Republika Włoska, potwierdzając przyjętą wcześniej wykładnię tożsamości zdarzenia. W sprawie Jűrgen Kretzinger , C-288/05 Trybunał powrócił do wykładni pojęcia „tego samego czynu”. Powołując się na zapadłe orzeczenia w sprawach Van Esbroeck i Van Straaten Trybunał uznał, iż czyny polegające na przyjęciu zagranicznego tytoniu pochodzącego z przemytu w jednym z państw-stron konwencji wykonawczej
z Schengen i posiadanie tego samego tytoniu w innym państwie-stronie tej konwencji, przy istnieniu dodatkowej okoliczności, sprowadzającej się do tego, iż sprawca od samego początku zamierzał po pierwszym przyjęciu tytoniu, przewieźć go do miejsca przeznaczenia przejeżdżając przez kilka państw, mogą wchodzić w zakres pojęcia „tego samego czynu”
w rozumieniu art. 54 konwencji wykonawczej z Schengen. ETS zastrzegł jednak, iż ostateczna ocena prawno-karna takiego stanu faktycznego będzie należeć do właściwego sądu krajowego. Orzeczenia te mają oczywiście wyłącznie posiłkowe zastosowanie, gdyż
w omawianym przypadku nie doszło do aktualizacji przesłanki odmowy wykonania ENA
w postaci zakazu ne bis in idem, nie mniej jednak wymowa ich z punktu widzenia adekwatności analizowanych stanów faktycznych, a co za tym idzie przydatności interpretacyjnej nie może pozostać nie zauważona. Wracając na grunt analizowanego stanu faktycznego wskazać należy, iż Sąd I instancji orzekając w przedmiocie dopuszczalności przekazania w zakresie całego opisanego wyżej procederu tranzytu narkotyków na terytorium Republiki Czeskiej oraz orzekając o niedopuszczalności przekazania w zakresie wyodrębnionego z tego procederu zespołu zachowań, z jednej strony usankcjonował dokonany wadliwie przez Prokuratora podział czynu, który stanowić winien jedno przestępstwo (na co zwrócił nota bene uwagę Prokurator Okręgowy w Ostrawie, k-185 akt sprawy), z drugiej zaś, procedując w ten sposób, wydał dwie pozostające ze sobą
w sprzeczności decyzje procesowe w zakresie przekazania Q. D.. Nie ma przy tym znaczenia fakt, iż w/w postawiono również zarzuty dotyczące przestępstwa z art. 270 § 1 k.k., gdyż jak wynika z informacji zawartych w zmodyfikowanym ENA oraz korespondencji z Prokuratorem Okręgowym w Ostrawie wejście w posiadanie oraz posługiwanie się podrobionymi dokumentami w postaci czeskiego paszportu oraz prawa jazdy pozostawało
w nierozerwalnym związku z tranzytem narkotyków z terytorium Szwajcarii, która jest, co prawda od dnia 12 grudnia 2008 roku stowarzyszona z krajami strefy Schengen, nie mniej jednak nie należy do Unii Europejskiej, co implikuje kontrole celne na jej granicach, a tym samym utrudnia swobodny przepływ osób. W tej sytuacji wejście w posiadanie wskazanych dokumentów było konieczne dla nieskrępowanego poruszania się pomiędzy krajami,
w ramach których dokonywano transakcji narkotykowych. Całkowicie nietrafna jest również teza, iż postępowanie prowadzone przez Prokuraturę Rejonową Bielsko-Biała Południe
w Bielsku Białej pod sygnaturą II Ds. 279/13 jest na tyle zaawansowane, iż uzasadnia to odmowę przekazania osoby poszukiwanej ENA w zakresie objętym tym postępowaniem.
O ile nie wykonano w niniejszej sprawie w drodze międzynarodowej pomocy prawnej czynności zmierzających do uzyskania dowodów pozwalających na uzasadnienie tezy, iż Q. D. uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi oraz w jaki sposób wszedł
w posiadanie podrobionych dokumentów, gdyż taką wiedzą organy czeskie dysponują, a z akt sprawy nie wynika, aby takie czynności podejmowano, stwierdzić należy, iż postępowanie to znajduje się w bardzo wstępnej fazie postępowania, w której nie ustalono nic ponad to, iż
w zajmowanym przez niego mieszkaniu odnaleziono wskazane dokumenty i narkotyki.
W tym przypadku uznać należałoby, iż informacje zawarte w Europejskim Nakazie Aresztowania oraz wynikające z korespondencji z Prokuratorem Okręgowym w Ostrawie przekonują, iż to właśnie postępowanie prowadzone przez czeskie organy sądowe jest bardzo zaawansowane, zasadnicze źródła dowodowe znajdują się na terenie tego właśnie kraju członkowskiego, co uzasadniałoby powierzenie im właśnie prowadzenia całości tego postępowania. Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia wskazuje na tę możliwość, przy czym z niewyjaśnionych względów, powielając stanowisko Prokuratora, całkowicie ją wyklucza. Tymczasem przepis art. 607 r k.p.k. nie zawiera wskazówek ani dyrektyw, którymi należałoby kierować się przy rozstrzygnięciu, czy w razie spełnienia jednej z fakultatywnych podstaw odmowy wykonania ENA należy przekazać osobę ściganą czy też odmówić wykonania nakazu. Wydaje się, że w takim przypadku sąd powinien przede wszystkim uwzględnić istotę przestępczego działania sprawcy, zważyć przede wszystkim na porządek prawny, którego państwa w przeważającej mierze godzi przestępstwo, w związku z którym wydano ENA, jak również gdzie pierwotnie zostało wszczęte postępowanie, a przede wszystkim, gdzie znajduje się większość dowodów niezbędnych dla prawidłowego jego przeprowadzenia i jak zaawansowane jest postępowanie, w związku z którym wydano nakaz. Sąd I instancji rozpoznając ponownie niniejszą sprawę winien zatem szczegółowo przeanalizować wskazane wyżej okoliczności, które w dotychczasowym postępowaniu zostały co prawda w większości dostrzeżone, co jednak nie przełożyło się na wnikliwą analizę dopuszczalności przekazania Q. D. organom sądowym Republiki Czeskiej. Wobec powyższego koniecznym było uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Bielsku-Białej.

ZARZĄDZENIE

–

o treści postanowienia zawiadomić oskarżonego (po przetłumaczeniu na język czeski)

–

odpis postanowienia przesłać informacyjnie do sprawy prowadzonej przez Prokuraturę Rejonową Bielsko-Biała Południe w Bielsku-Białej pod sygnaturą II Ds. 279/13 faksem oraz pocztą.

Katowice, dnia 14 sierpnia 2013 roku.