Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia Anna Cesarz

Sędziowie: Anna Beniak (spr.)

Joanna Walentkiewicz – Witkowska

Protokolant: st. sekr. sąd. Kamila Jarosińska

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2019 r. w Łodzi na rozprawie

sprawy z powództwa K. B.

przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu Nr (...)w Ł.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 24 lipca 2018 r. sygn. akt I C 1156/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od K. B. na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym

Sygnatura akt I ACa 1322/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 lipca 2017 r. Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie z powództwa przeciwko Skarbowi Państwa- Zakładowi Karnemu nr(...) w Ł. zastępowanemu przez Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej oddalił powództwo i zasądził od K. B. na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 240 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na podstawie następujących ustaleń faktycznych.

K. B. w 2009 roku na skutek urazu doznał zerwania więzadła ACL lewego kolana, w 2010 roku przeprowadzono artroskopię stawu kolanowego lewego – usunięto wówczas uszkodzoną łąkotkę przyśrodkową oraz stwierdzono uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego stawu kolanowego lewego. W 2012 roku powód został zakwalifikowany do zabiegu rekonstrukcji ACL – zabieg ten nie został wykonany, gdyż powód został zatrzymany celem odbycia kary. W 2012 roku powód przebywał w Areszcie Śledczym w K., a w 2013 roku w Zakładzie Karnym w B., gdzie był konsultowany w oddziałach medycznych tych jednostek.

Podczas pobytu powoda w Areszcie Śledczym W.w 2013 roku, był on konsultowany przez ortopedę, który na podstawie przeprowadzonych badań potwierdził uszkodzenie ACL stawu kolanowego lewego oraz konieczność operacyjnej rekonstrukcji więzadła przedniego stawu kolanowego lewego. Powód uzyskał wówczas informację, że w warunkach więziennych nie przeprowadza się operacji rekonstrukcji kolana.

W kwietniu 2014 roku przeprowadzono konsultację ortopedyczną w warunkach wolnościowych – w szpitalu w G.. W zapisie wizyty opisywano kliniczne objawy niestabilności przednio-przyśrodkowej I/II°, zaniki mięśnia lewego uda, poprawny zakres ruchów stawu. Skierowano powoda na zabiegi rehabilitacyjne w celu poprawy stabilizacji mięśniowej lewego kolana przed zabiegiem rekonstrukcji ACL. Zalecono ćwiczenia indywidualne 20x – wzmocnienie mięśni uda, elektrostymulację mięśni uda 20x, pole magnetyczne na lewe kolano 10x po 15 min.

W związku z zaleceniem rehabilitacji i fizykoterapii, powód został zgłoszony na leczenie rehabilitacyjne do Oddziału (...) w ZK nr (...) w Ł.. W okresie od 18 lipca do 22 sierpnia 2014 roku powód przebywał w Szpitalu Zakładu Karnego nr(...)w Ł., na Oddziale Rehabilitacji Narządu Ruchu, gdzie przeprowadzono leczenie usprawniające zespołu bólowego i dysfunkcji lewego stawu kolanowego po przebytym urazie. Podczas pobytu powód poddany został leczeniu usprawniającemu fizyko i kinezyterapii – przeprowadzono ćwiczenia izometryczne lewego mięśnia czworogłowego, ćwiczenia na cykloergometrze, pole magnetyczne, laser oraz sollux lewego stawu kolanowego. Rehabilitacja prowadzona w ZK w Ł. zlecona została bezpośrednio w tej jednostce na podstawie badania powoda i na podstawie jego dokumentacji medycznej.

Rehabilitacja w ZK w Ł. polegała na wykonywaniu ćwiczeń pod kontrolą fizjoterapeuty przez kilkanaście minut dziennie, a resztę ćwiczeń powód miał wykonywać samodzielnie. Powód nie miał wprawy w wykonywaniu zaleconych ćwiczeń, więc wykonywał jedynie ćwiczenia izometryczne polegające na spinaniu mięśnia.

W dniu 30 lipca 2014 roku powód został poddany konsultacji psychiatrycznej
i psychologicznej z uwagi na jego agresywne zachowanie – domagał się on podania zakupionego przez siebie preparatu (...) zawierającego taurynę i kofeinę, który został skonfiskowany i którego nie chciał zalecić mu lekarz. W dniu 4 sierpnia 2014 roku miała się odbyć konsultacja laryngologiczna na skutek zgłoszenia bólu gardła, ale powód odmówił udziału w niej, bo dowiedział się, że w pobliskim pomieszczeniu znajdują się osoby chore na gruźlicę.

Podczas odbywania leczenia w ZK nr(...)w Ł. powód w okresie od 18 lipca do
5 sierpnia przebywał w celi B-3/204 o powierzchni 25,30 m ², w której znajduje się 6 łóżek szpitalnych (na jednego osadzonego przypada powyżej 4 m ²), zaś od 5 do 22 sierpnia 2016 roku przebywał w celi B-2/103 o powierzchni 14,94 m ², w której znajdują się 4 łóżka szpitalne (na jednego osadzonego przypada powyżej 3 m ²). W celach są łóżka szpitalne bez możliwości piętrowania. W celach tych nigdy nie dostawiano więcej łóżek niż wynika
z ustalonej pojemności cel. W tym okresie sprzęt kwaterunkowy znajdujący się w salach chorych odpowiadał normom wyposażenia tego typu pomieszczeń. Środki czystości mające zapewnić utrzymanie czystości w celach były wydawane regularnie do 5-go dnia każdego miesiąca w ilościach wystarczających na utrzymanie czystości przy racjonalnym ich wykorzystaniu.

W dniu 7 sierpnia 2014 roku w odniesieniu do powoda sporządzono opinię o stanie zdrowia osoby pozbawionej wolności, w której wskazano, że pobyt w zakładzie karnym nie zagraża bezpośrednio życiu osadzonego, oraz że może on być leczony w zakładzie karnym. Adnotacja ordynatora oddziału E. C. dotycząca możliwości leczenia w zakładzie karnym dotyczyła zabiegów rehabilitacyjnych, a nie zabiegów ortopedycznych, bo o tych ostatnich powinien decydować ortopeda.

Powód zabiegi wykonywane w ZK nr(...) w Ł. tolerował dobrze, podczas hospitalizacji zgłaszał poprawę stanu zdrowia w zakresie układu ruchu. Został wypisany
z zaleceniami kontynuacji wyuczonych ćwiczeń we własnym zakresie i przetransportowany do AŚW..

Ponowna konsultacja ortopedyczna w szpitalu w G. odbyła się 12 grudnia 2014 roku. Ortopeda stwierdził znaczny zanik mięśnia czworogłowego uda lewego, w związku z czym wymagane było dalsze jego wzmocnienie przed planowanym zabiegiem rekonstrukcji ACL. Wstępnie ustalono termin zabiegu operacyjnego na styczeń 2016 roku.

W czerwcu 2015 roku powód otrzymał informację z (...) Przychodnia (...) w Ż., w której opisano zabieg wszczepienia implantu umożliwiającego regenerację zniszczonej łąkotki stawowej oraz zakres rehabilitacji przed-
i pooperacyjnej. Zamieszczono również uwagę, że rehabilitacja zastosowana w Oddziale Rehabilitacji w ZK Ł. nie była w pełni skuteczna, ponieważ nie uzyskano zmniejszenia zaników mięśnia czworogłowego uda lewego. Wskazano również, że nieprawidłowa lub nieadekwatna rehabilitacja, jak również długi okres oczekiwania na zabieg operacyjny uszkodzonej łąkotki i cechy chondromalacji IV i III° (ubytek chrząstki) oraz całkowite zerwanie więzadła krzyżowego mogą doprowadzić pacjenta do trwałego inwalidztwa
i niezdolności do pracy oraz przewlekłego bólu.

W marcu 2016 roku przeprowadzono u powoda ponowną artroskopię lewego kolana
z rekonstrukcją uszkodzonego więzadła krzyżowego przedniego kolana lewego w szpitalu
w G., a następnie od 24 marca do 9 maja 2016 roku rehabilitację
w Oddziale Rehabilitacji ZK w Ł.. Powód poruszał się w stabilizatorze kolana, okresowo z kulami łokciowymi. Rehabilitacja we własnym zakresie nie dawała spodziewanej poprawy, zatem ustalono termin leczenia rehabilitacyjnego w Ośrodku (...) w Ż..

Powód był leczony w Oddziale Rehabilitacji Narządu Ruchu Szpitala i (...) Zakładu Karnego nr(...) w Ł. od 18 lipca do 22 sierpnia 2014 roku. Celem leczenia w tym oddziale było wzmocnienie mięśni lewego uda przed planowaną rekonstrukcją ACL –z powodu zaników tych mięśni.

W oddziale stwierdzono zaniki mięśni z deficytem obwodu lewego uda w stosunku do obwodu prawego uda o 3 cm i lewego podudzia w stosunku do obwodu prawego podudzia o 1 cm.

Zastosowano zabiegi rehabilitacyjne:

- ćwiczenia izometryczne lewego mięśnia czworogłowego i cykloergometr od 21 lipca do 21 sierpnia 2014 roku za wyjątkiem 5 sierpnia 2014 roku;

- pole magnetyczne, laser od 21 lipca do 12 sierpnia 2014 roku za wyjątkiem 5 sierpnia 2014 roku;

- sollux na lewy staw kolanowy od 13 sierpnia do 21 sierpnia 2014 roku.

Powód regularnie korzystał z zabiegów, uzyskano ustąpienie bólów kolana, zalecono samodzielne kontynuowanie wyuczonych ćwiczeń. Nie można ustalić jaki był stan kończyny po zakończeniu leczenia w oddziale. Z dokumentacji nie wynika, by rehabilitacja była prowadzona nieprawidłowo.

Stosowane leczenie rehabilitacyjne ma na celu utrwalenie prawidłowych wzorców ruchu kolana i gry mięśniowej, nauczenie pacjenta ćwiczeń wzmacniających mięśnie. Niezbędnym elementem rehabilitacji w celu odbudowy mięśni w takich przypadkach jest samodzielne kontynuowanie wyuczonych ćwiczeń. Przy utrwalonych i długotrwałych zanikach dopiero wysiłek i praca pacjenta przez kilka miesięcy wg wyuczonych schematów daje szansę na zmniejszenie zaników mięśni. Bez tego elementu działań pacjenta żadne leczenie rehabilitacyjne nie może przynieść ewidentnej poprawy w postaci przyrostu masy mięśniowej, zwłaszcza w ciągu miesiąca, a efekty osiągnięte w czasie rehabilitacji stacjonarnej ulegają zniwelowaniu. Zatem wnioskowanie o nieprawidłowej rehabilitacji na podstawie twierdzeń o braku zmniejszenia zaników mięśni jest błędne.

Po rehabilitacji, w dniu 23 października 2015 roku w poradni ortopedycznej stwierdzono u powoda podobne zaniki mięśni jak przed leczeniem w oddziale rehabilitacji
w 2014 roku. Podobne zaniki stwierdzono również podczas badania powoda w dniu 8 marca 2018 roku. Brak zmniejszenia zaników mięśni nie świadczy o nieprawidłowej rehabilitacji prowadzonej przez pozwaną jednostkę. Wynika to raczej z braku współpracy ze strony powoda z powodu negatywnego nastawienia do zalecanych samodzielnych ćwiczeń.

Obecnie powód zgłasza dolegliwości ze strony stawu kolanowego, które wynikają ze zmian zwyrodnieniowych stwierdzonych w trakcie zabiegu operacyjnego i w badaniu MR lewego kolana. Zmiany te są konsekwencją uszkodzenia ACL w 2009 roku.

Dane z dokumentacji i przeprowadzonego w dniu 8 marca 2018 roku badania przedmiotowego powoda nie wskazują na wadliwą rehabilitację.

Powód obecnie ma 30 lat. W toku niniejszego postępowania był jeszcze dwukrotnie rehabilitowany w ZK nr(...) w Ł.. Powód cały czas ćwiczy, tzn. leżąc na łóżku spina nogę – to wszystko co jest w stanie zrobić. Uważa, że jest mu potrzebna rehabilitacja z suplementami diety i odpowiednimi przyrządami. Cały czas coś mu strzela w kolanie. Powód nadal porusza się częściowo przy pomocy kul łokciowych. Ma problemy ze stawami biodrowymi i kręgosłupem.

Sąd Okręgowy uznał, że powództwo jest niezasadne i podlega oddaleniu. Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd ten wskazał art. 417 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c., art. 448 k.c., art. 110 i 115 kkw oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 października 2003 r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 stycznia 2014 r. w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych obowiązującego od 14 sierpnia 2014r.

K. B. podczas osadzenia w poszczególnych jednostkach był konsultowany przez lekarzy w związku z urazem lewego kolana, także w warunkach wolnościowych – w szpitalu w G.. Stwierdzono u niego konieczność rehabilitacji niezbędnej przed przeprowadzeniem zabiegu rekonstrukcyjnego. Rehabilitację w warunkach osadzenia przeprowadzono w ZK nr (...)w Ł.. Prowadzone leczenie rehabilitacyjne oraz farmakologiczne przebiegało prawidłowo, było adekwatne do schorzeń powoda, zgodne z zasadami sztuki lekarskiej i prowadzone z należytą starannością. Stan zdrowia powoda nie powodował konieczności przeprowadzenia rehabilitacji w warunkach wolnościowych. Brak znaczącej poprawy po zastosowanym leczeniu powoda stanowił skutek braku współpracy ze strony powoda podyktowany jego negatywnym nastawieniem do samodzielnych ćwiczeń. Samodzielne wykonywanie zaleconych ćwiczeń przez powoda było konieczne dla poprawy stanu jego zdrowia, zaś żadne wysiłki lekarzy i fizjoterapeutów nie mogą zastąpić pracy własnej pacjenta. Należy podkreślić, że po uzyskaniu przez powoda wystarczającej poprawy stanu mięśni lewego uda, przeprowadzono zabieg rekonstrukcji w warunkach wolnościowych, jednakże brak aktywnej współpracy ze strony powoda spowodował, że zabieg nie przyniósł zamierzonych efektów.

Powód domagał się zastosowania względem niego rehabilitacji z suplementami diety i odpowiednimi przyrządami. Konieczność tego typu terapii nie została wykazana, zaś zgodnie z brzmieniem art. 115 § 6 k.k.w. w szczególnie uzasadnionych przypadkach, dyrektor zakładu karnego, po zasięgnięciu opinii lekarza zakładu karnego, może zezwolić skazanemu, na jego koszt, na leczenie przez wybranego przez niego innego lekarza, podmiotu innego niż określony w § 4, oraz na korzystanie z dodatkowych leków i innych wyrobów medycznych. Podkreślenia wymaga również, że ewentualne dalsze leczenie powoda nie pozostaje w bezpośrednim związku z przedmiotem niniejszego postępowania, wobec braku związku przyczynowego między zastosowanym w pozwanej jednostce leczeniem, a aktualnym stanem zdrowia powoda.

W niniejszej sprawie powód podnosił również w pozwanej jednostce osadzony był w celi nieodpowiadającej wymogom metrażowym ani ogólnym normom wyposażenia pomieszczeń. W ocenie Sądu Okręgowego okoliczności te nie zostały w żaden sposób wykazane. Powód podczas osadzenia w pozwanej jednostce nie zgłaszał przełożonym nieprawidłowości dotyczących warunków bytowych. Z przedłożonych przez pozwaną jednostkę zestawień wynika zaś, że powód przebywał w salach chorych, w których powierzchnia przypadająca na jednego osadzonego każdorazowo przekraczała 3 m2, zaś wyposażenie w sprzęt kwaterunkowy oraz środki czystości było zgodne z obowiązującymi normami.

Z dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń nie wynika, aby w stosunku do powoda naruszono bezwzględnie obowiązujące normy prawne Kodeksu karnego wykonawczego.

Co więcej, powód nie wykazał, aby w stosunku do niego – w okresie osadzenia w Zakładzie Karnym nr(...)w Ł. – doszło do naruszenia dóbr osobistych na skutek działań lub zaniechań strony pozwanej. Po pierwsze, powód nie wykazał aby w wyniku tychże warunków osadzenia doszło u niego do uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia (art. 445). Brak znaczącej poprawy po zastosowanym leczeniu powoda stanowił skutek braku współpracy ze strony powoda podyktowany jego negatywnym nastawieniem do samodzielnych ćwiczeń, nie był zaś wynikiem niewłaściwego leczenia.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz na podstawie art. 108 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz.U. Nr 167 poz. 1398 ze zm.)

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, zaskarżając orzeczenie w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, a mianowicie,

a)  art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie prawidłowo zgłoszenia w piśmie pełnomocnika z dnia 2 maja 2018 r. wniosku dowodowego o przesłuchanie biegłego ortopedy ze względu na istotne wątpliwości dotyczące treści opinii oraz wniosku powoda zgłoszonego na rozprawie o ponowne przesłuchanie świadka E. C. – skutkujące oparciem orzeczenia o niepełny materiał dowodowy;

b)  art. 233§ 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, polegającym na wyciągnięciu z zebranego materiału dowodowego wniosków z niego niewynikających sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego oraz ustaleniu błędnego stanu faktycznego;

2.  naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:

a)  art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c. poprzez oddalenie powództwa w całości, w sytuacji gdy w toku postępowania zostały wykazane okoliczności stanowiące podstawę faktyczną powództwa;

b)  art. 444 k.c. w zw. z art. 445 k.c. poprzez przyjęcie, że na skutek osadzenia powód nie doznał uszkodzenia ciała ani rozstroju zdrowia i w związku z tym nie ma podstawy do przyznania mu zadośćuczynienia pieniężnego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na apelację stron pozwana wniosła o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, jednakże w zakresie kosztów zastępstwa procesowego zasądzenie ich wedle norm przepisanych od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje

Apelacja była bezzasadna.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że niezasadne okazały się zarzuty apelacji odnoszące się do oddalenia przez Sąd Okręgowy na rozprawie w dniu 10 lipca 2018 r. zgłoszonego w piśmie powoda z dnia 2 maja 2019 r. a podtrzymanego na ww. rozprawie wniosku o przesłuchanie biegłego lekarza ortopedy. Skarżący upatrywał konieczność przesłuchania biegłego w tym, że biegły miał wydać opinie o niepełną dokumentację medyczną – biegły wskazał bowiem, że:

- nie dysponował dokumentacją medyczną z leczenia na oddziale ortopedycznym przy zakładzie karnym nr(...)w Ł.;

-historia choroby z poradni ortopedycznej w G. jest częściowo nieczytelna;

- dokumentacja medyczna dostępna w aktach obejmuje okres leczenia do 11 marca 2016 r.

Zdaniem skarżącego złożenie przez biegłego pisemnej opinii uzupełniającej z dnia 29 maja 2019 r. nie było wystarczające do wyjaśnienia podnoszonych przez stronę powodową kwestii.

Z zaprezentowaną przez powoda argumentacją nie sposób się zgodzić. Należy zauważyć bowiem, że wprawdzie biegły wskazał, iż określoną dokumentacją medyczną nie dysponował a części nie mógł odczytać, jednakże nie wskazał, że te okoliczności w jakikolwiek sposób utrudniły lub uniemożliwiły wydania opinii w tej sprawie. Powód we wniosku o przeprowadzenie opinii uzupełniającej, jak również w apelacji nie wykazał również, w jaki sposób podnoszone braki miały wpływać na jakość wydanej opinii. Należy zauważyć również, że biegły nie był władny do gromadzenia dowodów w sprawie, gdyż inicjatywa dowodowa w tej kwestii należało do powoda, który tej dokumentacji nie zaofiarował w niniejszym postępowaniu. Biegły nie odpowiada również za nieczytelność określonych fragmentów dokumentacji medycznej, którą mu dostarczono, a przesłuchanie go na rozprawie w żaden sposób tego problemu by nie rozwiązało. Co jednak najistotniejsze, opisywana dokumentacja, obiektywnie oceniając, nie dotyczy leczenia rehabilitacyjnego w trakcie pobytu powoda w 2014 r. na Oddziale Rehabilitacji Narządu Ruchu przy Zakładzie Karnym nr(...) w Ł., a to z tym pobytem powód wiąże swoją krzywdę, której naprawienia domaga się w pozwie. W odniesieniu do kwestii dokumentacji medycznej dotyczącej leczenia powoda po dniu 11 marca 2016 r. wskazać należy, że powód zakończył pobyt w pozwanym zakładzie karnym w dniu 22 sierpnia 2014 r. Nawiązując z kolei do kwestii dokumentacji z leczenia na oddziale ortopedycznym w szpitalu działającym u pozwanego trzeba zauważyć, że powód nigdy na takim oddziale nie przebywał. Częściowo nieczytelna historia choroby z poradni ortopedycznej w G. nie mogła natomiast dokumentować leczenia rehabilitacyjnego na oddziale szpitalnym pozwanego. Z tych wszystkich względów oddalenie przez Sąd I instancji wniosku powoda o przeprowadzenie dowodu z ustnej uzupełniającej opinii biegłego ortopedy było zasadne. Te same przyczyny legły u podstaw oddalenia przez Sąd Apelacyjny tożsamego wniosku powoda zgłoszonego w postępowaniu apelacyjnym.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego oddalenia wniosku o ponowne przesłuchanie świadka E. C. należy wskazać, że skarżący nie wskazał w apelacji jakichkolwiek przyczyn, dla których wniosek ten powinien zostać uwzględniony. Zauważyć należy, że nie zostały ujawnione żadne nowe okoliczności nieobjęte pierwotną tezą dowodową przesłuchania albo które podważałyby zeznania tego świadka. Zarzut naruszenia art. 217 kpc był więc bezzasadny.

Odnosząc się do zarzutu sformułowanego w apelacji dotyczącego naruszenia art. 233 k.p.c., wyrażającego zasadę swobodnej oceny dowodów, należy stwierdzić, że był on chybiony. Jak podkreśla się w orzecznictwie i doktrynie procesu cywilnego, normy swobodnej oceny dowodów wyznaczane są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego ( por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/99). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98, niepubl.) Wbrew twierdzeniom skarżącego, dokonana przez sąd pierwszej instancji ocena dowodów odpowiadała zasadom swobodnej oceny dowodów, w szczególności uwzględniając zasady doświadczenia życiowego i wskazania wiedzy i logicznego rozumowania, podlega zatem ochronie art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił wiarygodność i moc dowodów na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Okręgowy i uznaje za własne.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dawał żadnych podstaw do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego w oparciu art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c. Powód upatrywał tej odpowiedzialności w niewłaściwych warunkach osadzenia u pozwanego, a także niewłaściwie przeprowadzonemu leczeniu. Żadna z powoływanych przez niego okoliczności nie została wykazana, co szczegółowo ustalił i omówił Sąd Okręgowy. Zgodnie z wnioskami opinii biegłego nie ma podstaw do uznania, że rehabilitacja w Zakładzie Karnym Nr(...) w Ł. była przeprowadzona nieprawidłowo. W szczególności nie wykazano, aby brak postępów w zakresie przeprowadzonej u powoda rehabilitacji był następstwem jakichkolwiek błędów czy zaniechań po stronie pozwanej. Nieuzyskanie odpowiedniego odbudowania masy mięśniowej wynikało z niewystarczającej współpracy ze strony powoda, który jak sam przyznał ograniczał się do wykonywania we własnym zakresie tylko ćwiczeń izometrycznych.

Tymczasem, jak podawał biegły leczenie rehabilitacyjne ma na celu utrwalenie prawidłowych wzorców ruchu kolana i gry mięśniowej i nauczenia pacjenta ćwiczeń wzmacniających mięśnie. Niezbędnym elementem rehabilitacji jest samodzielne kontynuowanie wyuczonych ćwiczeń. Przy utrwalonych i długotrwałych zanikach mięśniowych dopiero wysiłek i praca pacjenta przez kilka miesięcy wg wyuczonego schematu daje szansę na zmniejszenie zaników mięśni. Bez tego elementu żadne leczenie rehabilitacyjne nie może przynieść ewidentnej poprawy w postaci przyrostu masy mięśniowej zwłaszcza w ciągu miesiąca, a efekty uzyskane podczas prowadzenia rehabilitacji stacjonarnej ulegają zniwelowaniu. Taki stan rzeczy sprawia, że jak wskazywał biegły błędem jest wnioskowanie o nieprawidłowej rehabilitacji na podstawie twierdzeń o braku zmniejszenia zaników mięśniowych ( k- 214).

W konsekwencji opinia z czerwca 2015 roku z (...) Przychodnia (...) w Ż., wbrew zapatrywaniom skarżącego, nie potwierdza zarzutu skarżącego, o przeprowadzeniu niewłaściwej i nieskutecznej rehabilitacji w Zakładzie Karnym Nr(...)w Ł.. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia powództwa o zapłatę zadośćuczynienia pieniężnego w oparciu o art. 444 w zw. z art. 445 k.c.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i § 8 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 poz. 1800 ze zm.).