Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 maja 2019 r. w G.

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 15589, 30 zł (piętnaście tysięcy pięćset osiemdziesiąt dziewięć złotych i trzydzieści groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 lipca 2017 r. do dnia zapłaty

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3220 zł (trzy tysiące dwieście dwadzieścia złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania

Sygnatura akt: I C 865/18

UZASADNIENIE

Powód M. M. wniósł pozew przeciwko Towarzystwa (...) z siedzibą w W. domagając się (po rozszerzeniu powództwa) od pozwanego zapłaty kwoty 19927,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 lipca 2018 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż w wyniku kolizji drogowej do której doszło w dniu 12 czerwca 2018. w G. uszkodzeniu uległ należący do H. N. samochód marki M. o numerze rejestracyjnym (...). Powód nabył wierzytelność wypłatę odszkodowania od poszkodowanej w drodze umowy cesji. W chwili spowodowania kolizji samochód sprawcy był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za szkodę i przyznał odszkodowanie w łącznej kwocie 49 192,80 zł. Z kosztorysu naprawy wykonanego na zlecenie powoda wynika jednak, iż koszt naprawy samochodu wynosi 64 220,34 zł. Pod dochodził pozwie różnicy pomiędzy kwotą należną z tytułu naprawy a wypłaconą przez pozwanego.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa Pozwany zakwestionował żądanie zapłaty odszkodowania z tytułu kosztów zarzucając, iż powód nie udowodnił, aby poniósł koszty naprawy od kwoty wypłaconej mu przez pozwanego. Pozwany zarzucił także, że naprawa była możliwa za kwotę przez niego wypłaconą, ponieważ pozwany ferował poszkodowanej rabaty na zakup części i materiałów lakierniczych, pozwalające obniżyć koszt naprawy, jednak poszkodowania nie skorzystała z jego oferty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 czerwca 2018 r. doszło do kolizji drogowej w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki M. o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność H. N.. Sprawca kolizji miał zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwanym Towarzystwie (...) SA w W..

(okoliczności bezsporne)

W dniu 24 lipca 2018 r. doszło do zawarcia umowy cesji wierzytelności z tytułu odszkodowania obejmującego koszty naprawy wskazanego wyżej samochodu, na mocy której wierzytelność nabył powód.

Szkoda została zgłoszona pozwanemu w dniu 12 czerwca 2018 r. Pozwany przyznał i wypłacił odszkodowanie za szkodę w wysokości 49 192, 80 zł brutto.

/okoliczności bezsporne/

Pojazd powoda został naprawiony po kolizji w nieautoryzowanym warsztacie, a następnie sprzedany.

(dowód: zeznania świadka H. N. – k. 61 - 62)

Niezbędny i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy uszkodzeń samochodu powoda –przy zastosowaniu części nowych i oryginalnych – wyniósłby 64782,10 zł. Podczas kolizji doszło do uruchomienia poduszek powietrznych: bocznej prawej i prawej ochrony głowy, co zgodnie z technologia producenta spowodowało konieczność wymiany prawego przedniego, kompletnego oparcia. Naprawa samochodu za kwotę wskazaną przez biegłego (przy użyciu części nowych i oryginalnych) nie doprowadziłaby d wzrostu jego wartości.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej – k. 90 – 108, pinia uzupełniająca – k.127 - 130 )

18 czerwca 2016 r. pozwany zawarł porozumienie z MCars s p. z o.o. w K., z którego wynikało, ze (...) sp. z .o.o. zobowiązała się do udzielania W. i klientom wskazanym przez W. rabatów od cen detalicznych części zamiennych w celu ich wykorzystania w procesie likwidacji szkody. R. były udzielane w warsztacie mieszczącym się w K. i wynosiły 18 %. Koszty przesyłki części ponosił warsztat.

1 września 2016 r. pozwany zawarł analogiczne porozumienie z G. M. F., M. C. sp. j. w W., obejmujące rabaty 40 % na ceny materiałów lakierniczych, naliczane od cen detalicznych obwiązujących w danym punkcie sprzedaży.. Oba porozumienia obowiązywały w dacie likwidacji szkody , której dotyczy pozew, zaś H. N. została poinformowana możliwości nabycia części i materiałów lakierniczych ze wskazanymi wyżej rabatami.

/porozumienia – płyta CD w aktach szkody)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny był bezsporny w zakresie okoliczności przesądzających o zasadzie odpowiedzialności poszkodowanego oraz legitymacji czynnej powoda (niekwestionowanym był sam fakt wystąpienia kolizji, spowodowanie jej przez sprawcę ubezpieczonego w zakresie OC u pozwanego oraz nabycie wierzytelności w drodze umowy cesji przez powoda).

Sporna pomiędzy stronami była wysokość szkody, która sąd ustalił na podstawie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej P. T.., którą uznał za w pełni wiarygodny dowód. Zdaniem Sądu opinia ta została sporządzona rzetelnie i fachowo, z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego, w szczególności na podstawie oględzin samochodu powoda. Opinia przedstawiona przez biegłego jest jasna, nie zawiera żadnych luk czy sprzeczności, ani też nie budzi wątpliwości Sądu w świetle zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Wnioski do jakich doszedł biegły są kategoryczne i zostały dobrze uzasadnione. Zarzuty, jakie do opinii zgłosił pozwany, zostały wyjaśnione przez biegłego w opinii uzupełniającej. W szczególności biegły wyjaśnił, dlaczego przyjął w opinii konieczność wymiany całego kompletnego oparcia prawego, odwołując się do technologii producenta wymagającej przeprowadzenia takiej właśnie naprawy. Biegły odparł również zarzut dotyczący zawyżenia przyjętej w pinii stawki średniej za roboczogodzinę. Należy zauważyć, że biegły wyliczył stawkę średnią w oparciu o dane pochodzące z 40 zakładów naprawczych prowadzących działalność na rynku lokalnym. uzyskując stawkę 119, 52 zł i 132, 27 zł za prace naprawcze raz lakiernicze.. Stawki te, jak wyraźnie widać z zestawienia mieszczą się jak najbardziej w granicach stawek występujących na rynku lokalnym i nie są w stosunku do nich zawyżone.

Kolejny zarzut, dotyczący nieuwzględnienia przez biegłego w opinii rabatów na ceny części i materiały lakiernicze oferowanych przez pozwanego jest nie tyle zarzutem merytorycznym co do prawidłowości sporządzonej opinii, co zarzutem z zakresu ustalenia wysokości szkody, dlatego zostanie omówiony w dalszej części uzasadnienia.

Sąd nie znalazł powodów do uwzględnienia wniosków powoda, który dążył do ustalenia maksymalnej dopuszczalnej grubości powłoki lakierowej w uszkodzonym samochodzie, jak również wniosków o przesłuchanie świadka W. P., T. L. i M. C. (2), ponieważ okoliczności, na które mieli zeznawać zostały w sposób dostateczny wyjaśnione opinią biegłego. Z kolei, okoliczności związane z maksymalną grubością powłoki lakierowej nie miały znaczeni dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd uznał za wiarygodne również zeznania powoda, jakkolwiek, ich treść nie miała istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Powód opisywał bowiem głównie wynikający z akt szkody i bezsporny pomiędzy stronami przebieg postępowania likwidacyjnego.

Normatywną podstawę odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2013r., poz. 392) wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotne znaczenie miały także przepisy art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz art. 363 § 1 k.c. który stanowi, że co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Przechodząc do rozważań merytorycznych, wskazać należy, iż powód w niniejszej sprawie domagał się naprawienia szkody przez wypłatę odszkodowania wyliczonego metodą kosztorysową. Za podstawę wyliczenia wysokości szkody przyjął kosztorys sporządzony na jego zlecenie przez M. C. (2), zgodnie z którym koszt naprawy uszkodzeń samochodu powoda wynosi 64220,34 zł. Z kolei, pozwany zarzucał, że odszkodowanie winno ograniczyć się do rzeczywiście poniesionych przez poszkodowanego kosztów naprawy samochodu, których wysokości powód nie wykazał. Pozwany twierdził też, koszty naprawy samochodu winny zostać wyliczone z uwzględnieniem rabatów na ceny części zamiennych i materiałów lakierniczych, oferowanych przez pozwanego.

Rozstrzygając tak zarysowany spór pomiędzy stronami należy podkreślić, że zgodnie z utrwalonym na gruncie spraw o zapłatę odszkodowania z tytułu odpowiedzialności cywilnej sprawcy orzecznictwem Sądu Najwyższego, poszkodowany po pierwsze może domagać się zwrotu hipotetycznych kosztów naprawy samochodu nawet jeżeli go faktycznie nie naprawił, po drugie odszkodowanie to powinno uwzględniać ceny nowych i oryginalnych części zamiennych oraz stawki stosowane w warsztacie wybranym przez poszkodowanego, o ile są to stawki stosowane i występując na lokalnym rynku. Pogląd taki wyrażono m. in. w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003r. w sprawie III CZP 32/03, opubl. M.Prawn. 2004/2/81 (również w wyroku z 16.05.2002, (...), z 7.08.2003 r., IV CKN 387/01), gdzie stwierdzono, że „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”. W uzasadnieniu powyższej uchwały Sąd Najwyższy podkreślił, iż poszkodowanemu przysługuje wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy on dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. Warsztaty te mogą posługiwać się różnymi cenami w zakresie tych samych lub podobnych prac naprawczych. Co więcej, ceny te mogą odbiegać w odpowiedniej skali od cen stosowanych przez warsztaty naprawcze działające na odpowiednim rynku lokalnym (np. na terenie określonego miasta lub gminy). Sąd Najwyższy wskazał też, iż zgodnie z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody (art. 361 § 2 KC), poszkodowany będzie mógł domagać się od podmiotu odpowiedzialnego (ubezpieczyciela) odszkodowania obejmującego poniesione koszty wspomnianych prac naprawczych. Za kategorię "niezbędnych" kosztów naprawy należałoby uznać takie koszty, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego. Kosztami "ekonomicznie uzasadnionymi" będą koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług naprawczych na rynku napraw samochodu. Jeżeli nie kwestionuje się bowiem uprawnienia do wyboru przez poszkodowanego warsztatu samochodowego mającego dokonać naprawy, miarodajne w tym zakresie powinny być ceny stosowane właśnie przez ten warsztat naprawczy w związku z naprawą indywidualnie oznaczonego pojazdu mechanicznego.

Dalej należy wskazać, że w orzeczeniu w sprawie II CNP 43/17 Sąd Najwyższy zajął stanowisko, iż poszkodowanemu należy się odszkodowanie w wysokości odpowiadającej kosztom profesjonalnej naprawy pojazdu, chociaż powierzył czynności mające doprowadzić do osiągnięcia takiego rezultatu osobie, które naprawę wykonała wprawdzie tanim sposobem, ale za to wadliwie, powiększając zakres doznanego przez nią uszczerbku majątkowego. Wielokrotnie tez Sąd Najwyższy podkreślał, że wykonanie naprawy powypadkowej samochodu nie ogranicza roszczenia odszkodowawczego do wysokości poniesionych kosztów naprawy.(postanowienie III CZP 74/18) „Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego nie ogranicza się do równowartości wydatków poniesionych na naprawę pojazdu, lecz każdorazowo obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy. W sytuacji, gdy przed ustaleniem wysokości odszkodowania dojdzie do naprawy pojazdu odszkodowanie należne poszkodowanemu może być ustalone także jako równowartość hipotetycznie określonych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że taki sposób ustalenia odszkodowania przewyższa wielkość uszczerbku w majątku poszkodowanego, odszkodowanie to, stosownie do okoliczności sprawy może być obniżone. Tym samym, powstanie roszczenia z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, a więc i wysokość odszkodowania, nie zależą od tego czy poszkodowany dokonał naprawy i czy w ogóle ma taki zamiar. Odszkodowanie powinno odpowiadać niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy, a naprawa dokonana przed uzyskaniem świadczenia od ubezpieczyciela, jej koszt i faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na sposób ustalania wysokości odszkodowania (por. uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/01, OSNC 2012, nr 10, poz. 112 i z dnia 17 maja 2007 r., III CZP 150/06, OSNC 2007, nr 10, poz. 144, uchwały Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1994 r., III CZP 71/94, OSNC 1994, nr 12, poz. 234, z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74, z dnia 13 czerwca 2013 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51, z dnia 14 września 2006 r., III CZP 65/06, OSNC 2007, nr 6, poz. 83, z dnia 26 lutego 2006 r., III CZP 5/06, OSNC 2007, nr 1, poz. 6, z dnia 24 sierpnia 2017 r., III CZP 20/17, OSNC 2018, nr 6, poz. 56 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r., II CR 425/72, OSNC 1973, nr 6, poz. 111, z dnia 20 lutego 1981 r., I CR 17/81, OSNC 1981, nr 10, poz. 199, z dnia 11 grudnia 1997 r., I CKN 385/97, nie publ., z dnia 16 stycznia 2002 r., IV CKN 635/00, nie publ., z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 903/00, OSNC 2003, nr 1, poz. 15, z dnia 11 czerwca 6 2001 r., V CKN 266/00, nie publ., z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 908/00, nie publ., z dnia 12 lutego 2004 r., V CK 187/03, Wokanda 2004/ 7-8/ 15, z dnia 21 sierpnia 2012 r., II CSK 707/12, OSNC 2014, nr 4, poz. 48, i z dnia 8 września 2017 r., II CSK 857/16, nie publ.). Sąd Najwyższy wielokrotnie też wyjaśniał, że dla powstania roszczenia

Przenosząc powyższe na grunt sprawy niniejszej należy wskazać, iż fakt, ze poszkodowana naprawiła samochód po szkodzie i jakie koszty z tego tytułu poniosła, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Z tych względów wnioski dowodowe pozwanego zmierzające do ustalenia rzeczywistych kosztów naprawy samochodu, jak również zeznania świadka H. N. nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia i zostały oddalone, tym bardziej, że – jak wynika z niezakwestionowanej w tym zakresie opinii biegłego, naprawa samochodu z użyciem części nowych i oryginalnych, nie doprowadzi do zwiększenia wartości samochodu.

Pozwany dążył tez do ograniczenia wysokości należnego powodowi odszkodowania twierdząc, iż poszkodowana powinna była w ramach współpracy przy ograniczeniu wysokość szkody skorzystać z przedstawionej jej oferty zakupu części i materiałów lakierniczych z uwzględnieniem rabatów oferowanych jej przez pozwanego. Na dowód możliwości zastosowania takich rabatów pozwany przedłożył porozumienia, jakie zawarł z dwoma punktami sprzedaży części i materiałów lakierniczych, z których wynikało, ze klienci wskazani przez pozwanego otrzymają kreślone w porozumieniach rabaty. Istotnym jest jednak, że porozumienia te nie dotyczą cen części zamiennych i materiałów lakierniczych oferowanych przez ich producenta i powszechnie uwzględnianych w kalkulacjach naprawy sporządzanych w systemach A. czy E., a cen detalicznych obowiązujących w danym punkcie sprzedaży. Nie ma zatem żadnej gwarancji, że ceny te, zwłaszcza w odniesieniu do klientów kierowanych przez pozwanego , byłyby tożsame z cenami producenta części, a nie odpowiednio wyższe, tak, aby zrekompensować udzielony rabat. Nie wynika to bowiem w żadnym zakresie z zawartych przez pozwanego porozumień, a innych dowodów pozwany w tym zakresie nie zaoferował. Poza tym, wymaganie od poszkodowanego, który ma praw zlecić naprawę w wybranym przez siebie warsztacie, aby samodzielnie zapatrywał się w części zamienne i materiały lakiernicze, jest w ocenie sądu zbyt daleko idące i wykracza poza obowiązek minimalizacji szkody, którym mowa w art. 362 k.c., Należy zauważyć, ze poszkodowana w niniejszej sprawie nie była profesjonalistką i wybrała warsztat naprawczy, któremu zleciła dokonanie naprawy. Poszkodowana miała prawo oczekiwać, że odstawi do warsztatu auto uszkodzone, a odbierze naprawione bez konieczności osobistego angażowania się w poszukiwanie i zakup części, Nie wiadomo zresztą, czy wybrany przez nią warsztat wyraziłby zgodę na zakup części i materiałów lakierniczych w innych punktach sprzedaży, niż te, z którymi sam współpracuje. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd nie znalazł podstaw do zmniejszenia wysokości odszkodowania z uwagi na oferowane przez pozwanego rabaty na zakup części i materiałów lakierniczych. Na marginesie jedynie, przy okazji omawiania tego zagadnienia wskazać należy, że wniosek powoda dopuszczenie dowodu z protokołu zeznań świadka przesłuchanego w innej sprawie podlegał oddaleniu, ponieważ protokół jest wyłącznie dowodem na to, że świadek złożył zeznania określonej treści, a nie na to, że stan faktyczny odpowiadał treści zeznań świadka.

W konsekwencji, zważywszy, że niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy samochodu powoda po kolizji z 12 czerwca 2018 r. zostały przez biegłego określone w opinii na kwotę 64782,10 zł. różnica pomiędzy kwotą wyliczoną przez biegłego a kwotą wypłaconą przez pozwanego stanowi kwotę zasądzona w punkcie I wyroku.

Roszczenie o zapłatę kwoty wyższej było nieuzasadnione, ponieważ powód obliczył odszkodowanie bez uwzględnienia kwoty 4338, 03 zł, którą pozwany wypłacił po wniesieniu pozwu (co sam przyznał w piśmie procesowym z 19 września 2018 r.

Na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty dochodzonej od począwszy od dnia 13 lipca 2018 r. roku do dnia zapłaty. Jak wynika z akt sprawy, i czego pozwany nie kwestionował, w dniu 12 czerwca 2018 r. powód zgłosił pozwanemu szkodę. Zważywszy, iż zgodnie z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych pozwany ma obowiązek wypłaty odszkodowania w terminie 30 dni od daty zgłoszenia szkody, roszczenie stało się wymagalne w dniu 12 lipca 2018 r., Zatem w dacie 13 lipca 2018 r. niewątpliwie pozwany pozostawał w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia w rozumieniu art. 481k.c.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu Sąd, w punkcie drugim wyroku zasądził od pozwanego- jako strony przegrywającej spór w 78 % na rzecz powoda koszty procesu na mocy art. 100 k.p.c. oraz 108 k.p.c. , obejmujące opłatę od pozwu w kwocie 750 zł oraz koszty zastępstwa procesowego obliczone na podstawie przepisu § 2 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku o opłatach za czynności radców prawnych w kwocie 3600zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa, a także kwotę 780,03 zł z tytułu wpłaconej przez powoda i wykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Łączna wysokość kosztów poniesionych przez powoda wynosiła 5147,03 zł, z czego 78 % daje kwotę 4014, 70 zł. Pozwany z kolei poniósł koszty zastępstwa procesowego w kwocie3 617 zł, z czego 22 % stanowi 795, 74 zł. Po skompensowaniu obu kwot sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 3219, 66 zł.

Sąd nie znalazł przy tym podstaw do uwzględnienia wniosku powoda o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w stawce przewyższającej stawkę minimalną. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika powoda wyrażonym na ostatniej rozprawie, Sąd nie jest zobligowany do podwyższenia stawki wyłącznie z tego powodu, że w sprawie odbyło się posiedzenie. Zgodnie z przepisem § 15 3 rozporządzenia o opłatach za czynności radców prawnych opłatę w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w wysokości przewyższającej stawkę minimalną, która nie może przekroczyć sześciokrotności tej stawki, ani wartości przedmiotu sprawy, jeśli uzasadnia to:

1) niezbędny nakład pracy radcy prawnego, w szczególności poświęcony czas na przygotowanie się do prowadzenia sprawy, liczba stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjęte w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu;

2) wartość przedmiotu sprawy;

3) wkład pracy radcy prawnego w przyczynienie się do wyjaśnienia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jak również do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia istotnych zagadnień prawnych budzących wątpliwości w orzecznictwie i doktrynie;

4) rodzaj i zawiłość sprawy, w szczególności tryb i czas prowadzenia sprawy, obszerność zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego lub biegłych sądowych, dowodu z zeznań świadków, dowodu z dokumentów, o znacznym stopniu skomplikowania i obszerności

W cenie sądu niniejsza sprawa była typową wręcz sprawa odszkodowanie OC sprawcy szkody. Nie była ani szczególnie skomplikowana, ani nie wymagała istotnie większego nakładu pracy. Pełnomocnik powoda przystąpił do sprawy praktycznie po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, wziął udział w dwóch rozprawach, na których nie były przeprowadzane żadne wymagające szczególnego nakładu pracy czynności. Dlatego też nie było podstaw do podwyższenia stawki minimalnej.