Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 263/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 24 lutego 2020 roku w sprawie II K 687/19.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, co miało wpływ na treść tego orzeczenia polegający na błędnym ustaleniu, że na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego można oskarżonemu przypisać popełnienie zarzucanego mu przestępstwa, a w konsekwencji dowolne przyjęcie, że M. J. (1) wyczerpał swoim zachowaniem dyspozycje art. 178a § 4 k.k. co jest następstwem obrazy prawa procesowego art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i błędnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków D. P. i M. J. (2) dokonanej z naruszeniem zasad obiektywizmu oraz braku wszechstronnego rozważenia całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w konsekwencji rozstrzygnięcie powstałych istotnych wątpliwości - na niekorzyść oskarżonego w sytuacji, kiedy nie można w sposób jednoznaczny dokonać ustaleń w zakresie czasu spożywanego przez oskarżonego alkoholu i ilości a w konsekwencji możliwości zakwalifikowania czynu oskarżonego jako wykroczenia.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie dostrzegł w zarzucie żadnych rzeczowych i celnych argumentów, które dyskwalifikowałyby stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonych faktów. Poza tym, analiza materiału dowodowego sprawy nie stwarza w żadnej mierze podstaw do uznania, że sąd miałby dokonać błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przewidzianym w zarzucie. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i trafnie (choć zwięźle) ocenił zgromadzone w sprawie dowody, rozważył wszystkie ustalone na ich podstawie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a swoje przekonanie co do ich wiarygodności - w sensie pozytywnym i negatywnym - logicznie i wyczerpująco umotywował w pisemnych motywach orzeczenia, przy czym uczynił to z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Następnie na podstawie tychże dowodów, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do sprawstwa i winy oskarżonego M. J. (1) w zakresie przypisanego mu czynu. Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę materiału dowodowego (choć została ona uzupełniona przez sąd odwoławczy) dokonaną przez Sąd Rejonowy, jak i odtworzony na podstawie tego materiału stan faktyczny. Kontrola odwoławcza wykazała bowiem, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach i na podstawie obowiązującego prawa oraz zasad doświadczenia życiowego. Wskazany powyżej zarzut podniesiony przez skarżącą - jak wynika z jego treści - nierozerwalnie wiąże się z zarzutem obrazy przepisów postępowania generalnie sprowadzającej się do zanegowania oceny materiału dowodowego przeprowadzonej przez Sąd Rejonowy. Przy czym, podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.04.2018 r. sygn. IV KK 104/18, opubl. Legalis). W aspekcie powyższego, apelacja obrońcy oskarżonego nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty przedstawione w tym zakresie w apelacji mają w istocie charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów. Nie można w żaden sposób podzielić twierdzenia skarżącego, iż Sąd Rejonowy dokonał stronniczej i dowolnej oceny wiarygodności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności osobowych źródeł dowodowych, aczkolwiek z uwagi na ascetyczną ocenę dowodów zostanie ona częściowo uzupełniona przez sąd odwoławczy. Dodatkowo podkreślić należy, iż nie doszło do pominięcia istotnych dla sprawy okoliczności, mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy oskarżonego, a zatem brak obrazy przepisu art. 410 k.p.k. Zarzut ten mógłby okazać się uzasadniony jedynie w wypadku, gdyby wyrok został oparty na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, jak też w sytuacji pominięcia przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Stwierdzić wszak należy, iż Sąd I instancji, zgodnie z art. 410 k.p.k., rozważył wszystkie dowody, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przekonująco wykazał dlaczego jednym dowodom należało dać wiarę, a innym z kolei – waloru takiego odmówić. Sąd odwoławczy, w pełni zgadza się z przeprowadzoną przez Sąd I instancji oceną przeprowadzonych w sprawie dowodów.

W świetle zebranych w sprawie dowodów wyprowadzony przez Sąd I instancji wniosek co do zaistnienia podstaw do pociągnięcia oskarżonego M. J. (1) do odpowiedzialności karnej ostatecznie za czyn z art. 178a § 1 k.k. należy uznać jako słuszny. Podkreślić należy, iż sporządzona w sprawie na etapie postępowania odwoławczego opinia toksykologiczna biegłej mgr Z. W. udziela kompleksowych odpowiedzi na postawione pytania i umożliwia ustalenie - w zestawieniu z dowodami osobowymi - kiedy doszło do spożycia przez oskarżonego substancji alkoholowej, a w reasumpcji, czy oskarżony w chwili kierowania pojazdem mechanicznym znajdował się w stanie nietrzeźwości, czy też w stanie po użyciu alkoholu, i tym samym naruszył obowiązuje normy prawa. W ocenie sądu odwoławczego, opinia biegłego z zakresu toksykologii jest jasna, zawiera szczegółowe odpowiedzi na wszystkie postawione przez sąd pytania (w tym dowodzi, że na podstawie zebranych dowodów można wyliczyć orientacyjną konsumpcję alkoholu i skorygować deklaracje - ewoluujące w w trakcie postępowania - o ilości spożytego alkoholu), a nadto, nie zawiera sprzeczności i stanowi pełnowartościowy materiał dowodowy. Wszak z treści opinii wynika, że obliczenia rachunku prospektywnego wskazują, że istnieje sprzeczność pomiędzy oświadczeniami oskarżonego co do ilości i czasu konsumpcji alkoholu przez M. J. (1), a obliczoną ilością alkoholu z jego stężenia w powietrzu wydychanym podczas pierwszego pomiaru wykonanego analizatorem dowodowym Alkometr A2.0/04. Tym samym, o ile biegły podniósł, że tylko w jednym z wariantów opisanych w punkcie b) sumaryczna konsumpcja wskazanych alkoholi i piwa mogłaby korespondować z wynikiem stężenia ujawnionego w pomiarze wydychanego powietrza, zaś pozostałe warianty (a było ich kilka) nie znajdują potwierdzenia w wynikach badań z urządzenia kontrolno - pomiarowego. W związku z tym, zestawienie treści opinii biegłego z logiczną i skrupulatną oceną zebranych dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonego składanych na różnych etapach postępowania wiedzie do przekonania, że ta wersja - prezentowana przez M. J. (1) - nie zasługuje na wiarę. Oskarżony kilkukrotnie zmieniał wersje przebiegu wydarzeń w dniu 21 września 2019 roku wyłącznie w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej za inkryminowany mu czyn. Stąd też przyjąć należy, iż do spożycia alkoholu doszło przed kolizją spowodowaną przez oskarżonego i w tym czasie znajdował się on około godziny 15.40 w stanie nietrzeźwości w przedziale 1,2-1,8 promila alkoholu w zależności od wariantu spożycia. Nie bez znaczenia pozostaje również postawa samego oskarżonego, który to w toku składania kolejnych wyjaśnień zmieniał wersje dotyczącą spożycia alkoholu (niejako dopasowując ją do zmieniających się okoliczności sprawy i tym samym upatrując w tym swoją szansę na uniknięcie odpowiedzialności karnej). Biorąc pod uwagę wnioski opinii, oczywistym jest, że jedna z wersji - z jego punktu widzenia - była dla niego najbardziej korzystna (co zapewne dostrzegło też bystre oko obrońcy i niewątpliwie taka jest jego rola). Niewątpliwie z uwagi na charakter czynu stanowiącego przedmiot osądu w niniejszej sprawie, zachodziła konieczność pozyskania opinii biegłego toksykologa, jako że stwierdzenie okoliczności mających kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym także dla oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, wymagało wiadomości specjalistycznych. Niemniej jednak, nie miało to wpływu na trafność rozstrzygnięcia co do zasady (a mianowicie sprawstwa i winy oskarżonego), zważywszy na to, że dowód taki przeprowadzony został z inicjatywy sądu okręgowego. Reasumując, wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, nie ma podstaw, ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez sąd I instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego (poprzez wskazanie naruszenia normy art. 7 k.p.k.), ani też poczynionych na podstawie tego materiału dowodowego ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa i winy oskarżonego M. J. (1). Apelacja kwestionuje stanowisko Sądu Rejonowego z pozycji wyjaśnień oskarżonego oraz jego własnych, subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i pozbawionym obiektywizmu ujęciu ich zakresu, charakteru i treści. Bowiem zważyć należy, iż Sąd pierwszej instancji przeanalizował wyjaśnienia oskarżonego, skonfrontował je z innymi dowodami i trafnie potraktował jego twierdzenia, jako przyjętą linię obrony. Przy czym, w oparciu o całokształt zebranych dowodów – w tym opinię biegłego – zmodyfikowany został jedynie opis czynu przypisanego oskarżonemu.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie o zakwalifikowanie czynu jako wykroczenie, a z ostrożności procesowej o zmianę kwalifikacji prawnej czynu na art. 178a § 1 k.k. i obniżenie wymiaru kary i warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego, nie orzekanie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych ewentualnie obniżenie wysokości kary, orzeczenie jej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów na okres 3 lat, odstąpienie od obciążania oskarżonego świadczeniem pieniężnym z uwagi na sytuację rodzinną i materialną, zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasadny jedynie częściowo z przyczyn wskazanych szczegółowo w punkcie 5.2.1.

3.2.

Obraza prawa procesowego art. 5 § 2 k.p.k. polegająca na nierozstrzygnięciu niedających się usunąć wątpliwości co do stanu nietrzeźwości oskarżonego na jego niekorzyść i zakwalifikowaniu czynu jako przestępstwa pomimo iż od zdarzenia do przyjazdy policji do oskarżonego minęło około ponad godzina czasu i brak jakiegokolwiek dowodu wskazującego na ilość alkoholu w organizmie oskarżonego w chwili czynu co powoduje możliwość ewentualnego zakwalifikowania czynu jako wykroczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przypomnienia wymaga, że w świetle ugruntowanego orzecznictwa sądów nie można zarzucać obrazy art. 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie, że strona zgłasza wątpliwości co do ustaleń faktycznych. Dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są istotne wątpliwości strony procesowej, ale to jedynie, czy orzekający sąd takie wątpliwości powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy w realiach sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Gdy ustalenia faktyczne zależą od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, bo jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.).

Zważywszy na powyższe oraz argumenty wskazane szczegółowo w punkcie 3.1 w ocenie sądu odwoławczego Sąd meriti nie dopuścił się obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k.

Jedynie na marginesie zauważyć należy, iż - zapewne przez przeoczenie - zarzut ten został skonstruowany w sposób nieprawidłowy. Apelujący zarzuca bowiem Sądowi Rejonowemu "nierozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości co do stanu nietrzeźwości oskarżonego na jego niekorzyść", a więc gdyby iść tym tokiem myślenia postąpienie Sądu meriti ze wszech miar właściwe. Prawidłowo zarzut ten winien zaś brzmieć "rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości co do stanu nietrzeźwości oskarżonego na jego niekorzyść".

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasadny jedynie częściowo z przyczyn wskazanych szczegółowo w punkcie 5.2.1.

3.3.

Obraza prawa procesowego art. 170 § 1 k.p.k. polegające na oddaleniu wniosków dowodowych o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków - matki oskarżonego, funkcjonariuszy Policji w sytuacji, kiedy świadkowie mieli zeznawać na okoliczności mające istotne znaczenie dla sprawy w zakresie sposobu w jaki oskarżony dostał się do domu przedmiotowego dnia, ustaleń w zakresie czasu i ilości spożywanego przez oskarżonego alkoholu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przede wszystkim, odnosząc się do powyższych zarzutów - zdefiniowanego w apelacji obrońcy oskarżonego - zauważyć należy, iż o ile rzeczywiście podstawę decyzji Sądu Rejonowego o oddaleniu wniosków dowodowych o przesłuchanie w charakterze świadków policjantów D. S. i K. Z. oraz G. J. stanowiło uznanie, że zmierzają one do przedłużenia postępowania, przy czym, w postanowieniu tegoż Sądu słusznie wskazano bądź na niejasne tezy dowodowe wyartykułowane przez wnioskodawcę tudzież - jak miało to miejsce w przypadku matki oskarżonego - udowodnienie (i brak kwestionowania) sytuacji rodzinnej oskarżonego przy pomocy zeznań jego żony. Odnosząc się zaś stricte do powyższego zarzutu podkreślić należy, iż na etapie postępowania odwoławczego obrońca oskarżonego nie wnioskował o przeprowadzenie przytoczonych powyżej dowodów. Jednakowoż w wyniku drobiazgowej analizy materiału dowodowego Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska skarżącego co do konieczności uzupełnienia postępowania dowodowego. W tym miejscu wskazać należy, iż zdaniem sądu odwoławczego zaniechanie przeprowadzenia dowodów wnioskowanych przez oskarżonego przed Sądem Rejonowym nie stanowiło uchybienia, a nade wszystko było prawnie irrelewantne dla zapadłego orzeczenia.

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasadny jedynie częściowo z przyczyn wskazanych szczegółowo w punkcie 5.2.1.

3.4.

Obraza prawa procesowego art. 424 § 2 k.p.k. polegająca na braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego w postaci dokumentacji dotyczącej sytuacji osobistej i rodzinnej oskarżonego, pozytywnej opinii od pracodawcy co spowodowało wymierzenie kary rażąco surowej i dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się zaś do zarzutu naruszenia art. 424 § 2 k.p.k. wskazać trzeba, że wyrok i jego uzasadnienie są ściśle ze sobą powiązane, przy czym, pełnią odmienne funkcje procesowe - wyrok ma charakter samoistny, zaś jego uzasadnienie pełni rolę akcesoryjną, służącą jego wyjaśnieniu. Rolą uzasadnienia jest takie zaprezentowanie toku rozumowania Sądu orzekającego, by stronom umożliwić ewentualne zaskarżenie wyroku, a następnie by możliwa była ewentualna jego kontrola instancyjna, której dokonuje się w oparciu o akta, treść wyroku i uzasadnienia oraz wniesionych środków odwoławczych. Należy uznać, że ewentualna obraza przepisu art. 424 k.p.k. tylko w wyjątkowej sytuacji może mieć wpływ na na treść orzeczenia w szczególności wtedy, gdy uniemożliwia realizację wskazanych wyżej funkcji. Niespełnienie wymogów z art. 424 Kodeksu postępowania karnego nie może stanowić samodzielnej podstawy zmiany lub uchylenia wyroku, skoro jest to uchybienie o charakterze procesowym (art. 438 pkt 2 Kodeksu postępowania karnego), a więc wymaga wykazania możliwego wypływu na treść orzeczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29.01.2020 r., II AKa 219/19, opubl. Legalis). Uzasadnienie w ramach kontroli odwoławczej stanowi jedynie punkt wyjścia do zbadania zasadności orzeczenia i tak jak nienaganne formalnie uzasadnienie wyroku nie może przysłaniać wad wyroku nieznajdującego oparcia w materiale dowodowym, tak też wadliwe uzasadnienie nie może przesądzać niezbędności korekty dyspozytywnej części orzeczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 26.02.2004 r., II Aka 413/03, opubl. KZS 2005, z. 1, poz. 37).

W kontekście powyższego, w niniejszej sprawie obrońca oskarżonego nie wykazał, aby doszło do naruszenia normy procesowej zawartej w art. 424 § 2 k.p.k. i tym bardziej, aby miała ona wpływ na treść orzeczenia. Owszem Sąd ma powinność wskazania i zwięzłego uzasadnienia kryteriów, którymi kierował się zarówno co do wyboru rodzaju kary i środków karnych, jak też niezbędności wymierzenia kary tego właśnie rodzaju oraz w takim, a nie innym stopniu jej surowości lub łagodności. Jest oczywiste, że kara wymierzana jest indywidualnie każdemu sprawcy, a tym samym, w każdej sprawie, a zwłaszcza sprawach, w których sprawcy działali wspólnie i w porozumieniu, z uzasadnienia tej części wyroku musi jasno i przekonywająco wynikać, dlaczego sąd wymierzył konkretnemu oskarżonemu taką właśnie karę, w tym dlaczego każdemu ze współsprawców wymierzył takie same kary albo też dlaczego pomimo przypisania działania wspólnie i w porozumieniu wymierzył im kary o różnym stopniu surowości. W aspekcie powyższego Sąd Rejonowy w sposób jasny i klarowny wskazał okoliczności uwzględnione w procesie rozstrzygania o rodzaju i rozmiarze orzeczonej kary i środków karnych, a jednym z elementów było - jak to określił Sąd merii - stabilne życie rodzinne (pod pojęciem tym zaś niewątpliwie kryje się sytuacja rodzinna oskarżonego, ale też niewątpliwie w tym kontekście sytuacja osobista sprawcy).

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasadny jedynie częściowo z przyczyn wskazanych szczegółowo w punkcie 5.2.1.

3.5.

Obraza prawa materialnego art. 42 § 3 k.k. polegająca na uznaniu, że obligatoryjnie dla sprawy skazanego za przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. należy orzec dożywotnio środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych bez rozważenia przesłanki czy w przedmiotowej sprawie zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut naruszenia art. 42 § 3 k.k. zdezaktualizował się w związku z dokonaniem przez sąd odwoławczy odmiennej subsumpcji prawnokarnej czynu przypisanego oskarżonemu M. J. (1).

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek częściowo zasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo w punkcie 5.2.1.

3.6.

Rażąca niewspółmierność kary i środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych co jest konsekwencją nierozważenia w sposób prawidłowy okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego - okoliczności czynu, w sytuacji osobistej i rodzinnej oskarżonego, bardzo dobrej opinii od pracodawcy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zauważyć też należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, zmiana kary w instancji odwoławczej jest możliwa tylko wtedy, gdy kara wymierzona przez Sąd I instancji jest rażąco niewspółmierna. Nie może więc następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny Sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią, a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej, wręcz ,,bijącej w oczy”. Sąd odwoławczy nie może zatem dokonywać korekty kary o charakterze ,,kosmetycznym”, np. o 1 - 2 miesięcy, przy karze pobawienia wolności wymierzonej w latach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04.07.1972 r., V KRN 230/72, opubl. LEX Nr 21497; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02.02.1995 r., opubl. KZS 4/96 poz. 42; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21.09.2000 r., II AKa 154/00, opubl. KZS 2000/10/37). O ile w tym kontekście zarzut ten nie był zasadny, niemniej jednak na skutek wniesienia skargi apelacyjnej i modyfikacji subsumpcji prawnokarnej czynu przypisanego oskarżonemu, konieczna okazała się zmiana w zakresie kary i środków karnych orzeczonych wobec oskarżonego M. J. (1) co zostało szczegółowo omówione w punkcie 5.2.1.

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek częściowo zasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo w punkcie 5.2.1.

3.7.

Obraza prawa materialnego art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 76 § 1 k.k. polegająca na uznaniu oskarżonego winnym czynu z art. 178a § 4 k.k. w sytuacji, kiedy w dniu 8 marca 2020 roku czyn uległ zatarciu z mocy prawa co powoduje możliwość ewentualnego zakwalifikowania czynu z art. 178a § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Stosownie do treści przepisu art. 76 § 1 k.k. - w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary - skazanie ulega zatarciu z mocy prawa z upływem 6 miesięcy od zakończenia okresu próby. Jeżeli wobec skazanego orzeczono grzywnę, środek karny, przepadek lub środek kompensacyjny, zatarcie skazania nie może nastąpić przed ich wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem ich wykonania. Zatarcie skazania nie może nastąpić również przed wykonaniem środka zabezpieczającego (art. 76 § 2 k.k.).

W tym stanie rzeczy, Sąd I instancji nie miał żadnych podstaw, aby kwestionować dane o karalności oskarżonego M. J. (1) (vide k. 13-16, k. 40-41) – tym samym ewidentnie w momencie wyrokowania sprawca był karany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 19 czerwca 2017 roku w sprawie II K 154/17 (vide k. 51, k. 80), zaś obrońca nie przywoływał żadnych wniosków na okoliczność przeciwną. A zatem, na dzień orzekania przez Sąd I instancji, a mianowicie w dniu 24 lutego 2020 roku oskarżony był osobą uprzednio karaną, a co więcej za przestępstwo stypizowane w art. 178a § 1 k.k.

Tym niemniej, zważywszy na okoliczność, że cytowanym wyrokiem w sprawie II K 154/17 orzeczono wobec oskarżonego karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat (okres próby minął w dniu 27 czerwca 2019 roku), zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat (który biegł od dnia 08 marca 2017 roku do dnia 08 marca 2020 roku) oraz świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej uregulowane w dniu 11 sierpnia 2017 roku, sąd odwoławczy zważył, że na dzień orzekania w przedmiocie wniesionej apelacji (w dniu 09 października 2020 roku), oskarżony M. J. (1) figurował już jako osoba niekarana (skazanie rzeczywiście uległo zatarciu z dniem 08 marca 2020 roku z mocy prawa), co wynikało z kolejnej informacji Krajowego Rejestru Karnego z dnia 16 września 2014 r. (k. 141, k. 151).

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek częściowo zasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo w punkcie 5.2.1.

3.8.

Niesłuszne obciążenie oskarżonego kosztami procesu bez rozważenia sytuacji rodzinnej oskarżonego, iż ma na utrzymaniu dwoje małych dzieci i aktualnie tylko oskarżony pracuje, a żona zajmuje się wychowaniem dzieci.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Oskarżony jest młodym, zdrowym człowiekiem i nie ma żadnych przeszkód do wykonywania przez niego pracy zarobkowej (oskarżony uzyskuje z pracy dochody na poziomie około 2900 złotych miesięcznie) celem uregulowania ciążących na nim należności sądowych. Tym samym, nawet fakt posiadania na utrzymaniu dwojga małoletnich dzieci i kwestia regulowania zobowiązań finansowych związanych z kredytami, nie są podstawą do zwolnienia go od konieczności zapłaty należności sądowych, które związane są z jego karygodnym zachowaniem.

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie wyroku częściowo w mocy w zakresie orzeczonych środków karnych, które podlegały jedynie określonej modyfikacji oraz w zakresie obciążenia oskarżonego M. J. (1) poniesionymi przed Sądem I instancji wydatkami o czym szczegółowo wyjaśniono w punkcie 5.2.1.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy wyroku w części z przyczyn wskazanych szczegółowo w punkcie 5.2.1.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez:

⚫: w miejsce czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku, a opisanego w akcie oskarżenia uznano oskarżonego M. J. (1) za winnego tego, że w dniu 21 września 2019 roku około godziny 15:40 w miejscowości G. (...), gmina W. prowadził w ruchu lądowym po drodze publicznej pojazd mechaniczny – Quad marki Y. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości o zawartości alkoholu we krwi mieszczącej się w granicach od 1,2 ‰, do 1,8 ‰, czym umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym i przyjmuje, że wyczerpuje on dyspozycję art. 178a § 1 k.k. i za czyn ten na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;
⚫: na podstawie art. 69 § 1 k.k., art. 69 § 2 k.k., art. 70 § 1 k.k., art. 73 § 1 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby 3 lat i we wskazanym okresie próby oddano oskarżonego pod dozór kuratora sądowego;
⚫: na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 k.k. we wskazanym okresie próby zobowiązano oskarżonego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu;
⚫: przyjęto za podstawę prawną rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2 art. 42 § 2 k.k. i w miejsce orzeczonego wobec oskarżonego dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat;
⚫: orzeczone wobec oskarżonego w punkcie 3 świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej obniżono do kwoty 5.000 (pięć tysięcy) złotych;
⚫: uchylono rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 4.

Zwięźle o powodach zmiany

Z przedstawionych powyżej faktów wynika, że o ile M. J. (1) w dacie popełnienia przypisanego mu przestępstwa i w dacie wyrokowania przez Sąd I instancji był osobą prawomocnie skazaną za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, niemniej jednak już w dacie wyrokowania przez Sąd Okręgowy takową nie był. Bowiem uprzednie skazanie - wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 19 czerwca 2017 roku w sprawie II K 154/17 - uległo zatarciu z mocy prawa. W tej sytuacji przypisanie mu przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k. stanowiłoby rażącą obrazę tego przepisu. W tym miejscu podkreślić należy, iż ustalenie, czy skazanie stanowiące podstawę swoistej „recydywy” z art. 178a § 4 k.k. uległo zatarciu, czy też nie, zawsze powinno opierać się na wiedzy pewnej sądu rozpoznającego sprawę. Snucie domniemań w tej kwestii jest niedopuszczalne, podobnie jak ustalanie faktu zatarcia skazania z jakąś dozą prawdopodobieństwa. Wiedza sądu oparta na znajomości obowiązujących w tej materii przepisów zawsze musi wyrażać się w stwierdzeniu o charakterze zero – jedynkowym, albo zatarcie to nastąpiło, albo nie. Tylko takie ustalenie pozwala na dokonanie prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy i w tej materii nie ma żadnej alternatywy w postaci budowania przekonania sądu w oparciu o przyjęcie jakiegoś stopnia prawdopodobieństwa. Należy przyjąć, że istniejące w tej kwestii wątpliwości zawsze można usunąć (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17.10.2018 r. V KK 486/17, opubl. Legalis). Tym samym, na gruncie przedmiotowej sprawy w oparciu o zgromadzone dowody - aktualną informację z Krajowego Rejestru Karnego vide k. 141 - konstatować należy, iż bezsprzecznie doszło do zatarcia skazania w sprawie II K 154/17 (na obecną chwilę oskarżony M. J. (1) jest osobą niekaraną).

W związku z tym, wobec zatarcia skazania w sprawie II K 154/17 Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim (ustalonego w sposób nie budzący wątpliwości na etapie postępowania odwoławczego) oskarżony nie jest osobą prawomocnie skazaną za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, a w związku z tym prawidłowa subsumpcja winna skutkować przypisaniem mu sprawstwa występku z art. 178a § 1 k.k. i między innymi w takim zakresie doszło do modyfikacji rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w zakresie opisu czynu przypisanego, jak i jego kwalifikacji prawnej. W tym miejscu zauważyć jedynie należy, iż w istocie rzeczy, gdyby nie błąd zaniechania ze strony Sądu I instancji, status oskarżonego nie zmieniłby się tak diametralnie na jego korzyść. Otóż oskarżony w chwili dokonania inkryminowanego mu czynu nie tylko był osobą karaną w nieodległej przeszłości za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, ale też w dniu 21 września 2019 roku poruszając się pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości czynił to wbrew obowiązującemu jeszcze w stosunku do niego zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 lat orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 19 czerwca 2017 roku w sprawie II K 154/17 i obowiązującego od dnia 08 marca 2017 roku do dnia 08 marca 2020 roku. Z ugruntowanego zaś w tej materii orzecznictwa wynika, że o ile przeszkodą do przyjęcia wobec sprawcy, któremu zarzucono prowadzenie w stanie nietrzeźwości pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym surowszej odpowiedzialności karnej z art. 178a § 4 k.k. jest fakt zatarcia z mocy prawa wcześniejszego prawomocnego skazania za przestępstwo określone w art. 178a § 1 k.k. lub wymienione w art. 178a § 4 k.k., zaistniały w dacie wyrokowania co do popełnienia czynu określonego w art. 178a § 1 k.k. również wtedy, gdy do popełnienia tego czynu doszło przed upływem okresu niezbędnego do zatarcia wcześniejszego skazania, to nie stanowi takowej przeszkody zatarcie w dacie wyrokowania skazania, którego częścią było orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, jeżeli będący przedmiotem osądu czyn określony w art. 178a § 1 k.k. został popełniony w okresie obowiązywania tego zakazu. Krótko mówiąc Sąd Rejonowy winien - orzekając w dniu 24 lutego 2020 roku i mając świadomość zbliżającej się chwili zatarcia wcześniejszego skazania - zmodyfikować opis czynu przypisanego oskarżonemu poprzez wskazanie, że czyn popełniony przez oskarżonego M. J. (1) miał miejsce w czasie obowiązywania wspomnianego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Niestety powyższa okoliczność umknęła Sądowi meriti w momencie czynienia zmiany opisy czynu zarzucanego oskarżonemu, a z uwagi na zakres i kierunek wniesionego środka odwoławczego (zaskarżenie wyroku w całości na korzyść oskarżonego) sąd odwoławczy nie był uprawniony dokonać korekty w tym zakresie.

Konsekwencją zaś zakwalifikowania czynu przypisanego oskarżonemu pod normę wyrażoną w art. 178a § 1 k.k. było obniżenie wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym do 3 lat (na podstawie art. 42 § 2 k.k.), zaś świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej do kwoty 5.000 złotych. Sąd Okręgowy zważył, że w jednolitym orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreślano, że ratio legis zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych stanowi wykluczenie z ruchu drogowego takich kierowców, którzy wykazali, że zagrażają bezpieczeństwu w komunikacji. Obowiązek orzeczenia wobec nietrzeźwego sprawcy przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, uczestniczącego w ruchu, środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju, ściśle sprzęgnięty jest z celem, jaki zakaz ten ma realizować. Chodzi najpierw o cele, które zakaz ma osiągnąć wobec oskarżonego, przede wszystkim cele zapobiegawcze, wysunięte przed cele wychowawcze. Taka hierarchia celów została przyjęta przez ustawodawcę także przy orzekaniu środków karnych. W aspekcie powyższego, Sąd Okręgowy zważył też, że przedmiotowa sprawa jest typową tj. miało tu miejsce zatrzymanie kierującego do przypadkowej kontroli i potwierdzenia jego stanu nietrzeźwości, a przy tym tylko abstrakcyjne zagrożenie dla ruchu drogowego. Stąd też uksztaltowanie środków karnych wobec oskarżonego na powyższym poziomie będzie wystarczającą reakcją karną. Zważywszy natomiast na powyższe w ocenie Sądu Okręgowego, kara 6 miesięcy pozbawienia wolności o charakterze nieizolacyjnym (orzeczona ponownie przez sąd odwoławczy przy zmienionym opisie i kwalifikacji prawnej czynu) jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, a uwzględnia jako okoliczności obciążające aktualną niekaralność, ponad dwukrotnie przekroczenie ustawowego progu trzeźwości, spowodowania, zagrożenie jakie stwarzał oskarżony, które w tym przypadku się zmaterializowało. W ocenie Sądu w przypadku oskarżonego można zastosować instytucję probacyjnej warunkowego zawieszenia wykonania kary. Bowiem nie sprzeciwia się temu brzmienie art. 69 k.k. Zgodnie bowiem z treścią tego przepisu, sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (§ 1). Nadto sąd warunkowo zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa (§ 2). Innymi słowy, na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary zasługują jedynie sprawcy, wobec których orzeczono karę w określonym wymiarze ale zasadniczo co, do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość. Dotychczasowa postawa i sposób życia muszą zatem wskazywać na to, że mimo niewykonania kary zostaną osiągnięte cele kary, a w szczególności, iż sprawca nie powróci ponownie na drogę przestępstwa. W przedmiotowej sprawie istnieją przesłanki pozwalające w sposób przekonywujący i wiarygodny budować przypuszczenie, iż w wypadku warunkowego zawieszenia kary w stosunku do oskarżonego, cele kary zostałyby osiągnięte. W sprawie nie ujawniły się okoliczności rzutujące na stopień winy, bowiem oskarżony nie jest dotknięty żadną dysfunkcją psychiczną, a tym samym prawidłowo postrzega rzeczywistość i mógł dać posłuch obowiązującemu prawu. Uwzględniając zatem występujące w sprawie okoliczności przedmiotowo – podmiotowe, w ocenie Sądu odwoławczego stwierdzić należy, iż stopień zawinienia i stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu jest znaczny. W ocenie Sądu Odwoławczego wolnościowa kara pozbawienia wolności jest adekwatna do popełnionego przestępstwa, a nade wszystko spełni oczekiwane cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

W oparciu o przepisy art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego M. J. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 545,85 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym. Oskarżony jest młodym, zdrowym człowiekiem i nie ma żadnych przeszkód do wykonywania przez niego pracy zarobkowej (oskarżony uzyskuje z pracy dochody na poziomie około 2900 złotych miesięcznie) celem uregulowania ciążących na nim należności sądowych. Tym samym, nawet fakt posiadania na utrzymaniu dwojga małoletnich dzieci i kwestia regulowania zobowiązań finansowych związanych z kredytami, nie są podstawą do zwolnienia go od konieczności zapłaty należności sądowych, które związane są z jego karygodnym zachowaniem.

7. PODPIS

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego M. J. (1).
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 24 lutego 2020 roku w sprawie II K 687/19.
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☒	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☒	uchylenie			☒	zmiana

IV Ka 263/20

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE