Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 566/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 3.07.2020 roku w sprawie II K 410/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na niezasadnym przyjęciu, że środki jakie oskarżony przekazał osobom wskazanym w sentencji wyroku stanowiły środki odurzające, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego a w szczególności z zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonego wynika, że substancja jaką oskarżony udzielał świadkom nie stanowiła substancji odurzającej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja nie wykazała w skuteczny sposób, aby rozumowanie Sądu meriti, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Przedstawiony w apelacji zarzut ma w istocie charakter polemiczny i opiera się wyłącznie na wybiórczej oraz subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

Nie można w żaden sposób podzielić twierdzeń skarżącego, iż Sąd Rejonowy popełnił błąd, przypisując oskarżonemu, że udzielał on innym osobom substancje narkotyczne.

Przecież oskarżony, przesłuchany dwukrotnie w postępowaniu przygotowawczym, a następne na rozprawie głównej w dniu 15.07.2019 roku w pełni przyznał się do postawionych mu zarzutów. Oskarżony obszerne wyjaśnienia złożył podczas pierwszego przesłuchania, w niedługi czas po zatrzymaniu, kiedy to dość szczegółowo opisywał od kogo kupował narkotyki, komu je sprzedawał i jaki był ich rodzaj. Np. opisując relacje z B. H. (1) wyraźnie czyni rozróżnienia pomiędzy metamfetaminą, której kupował najwięcej, od amfetaminy i substancji B – Ka (k. 23). Z jego wyjaśnień wynika także, że sam zażywał metamfetaminę tzw. kryształ. Trudno zatem dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, złożonym w toku przewodu sądowego, że nie wie, co sprzedawał, bo się na tym nie zna. Słusznie Sąd I instancji uznał, iż jest to jedynie nieudolna próba uniknięcia odpowiedzialności karnej za popełnione czyny. Wbrew twierdzeniom apelacji, zeznania przesłuchanych w spawie świadków, wcale nie wspierają wersji oskarżonego, jakoby nie handlował on substancjami narkotycznymi. Wręcz przeciwnie, zeznania np. M. K., B. H. (2), czy K. G., zwłaszcza te złożone w toku śledztwa, nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że oskarżony kupował i sprzedawał narkotyki, głównie metamfetaminę. Niczego nie może zmienić tu okoliczność, że przed sądem część świadków umniejszała swoją rolę, jak i rolę oskarżonego w ujawnionym procederze. Sąd Rejonowy trafnie ocenił te zeznania, wskazując w jakiej części i z jakich powodów tak zmienione zeznania świadków nie mogą stanowić przekonywującego i wiarygodnego materiału dowodowego. Apelacja nie zawiera w swej treści żadnych kontrargumentów, które zdołałyby wykazać, iż rozumowanie Sądu Rejonowego było w tej części wadliwe, czy też nielogiczne.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonego od zarzuconego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzut skarżącego nie był zasadny, o czym była już mowa wyżej, wniosek nie podlegał uwzględnieniu.

3.2.

zarzut rażąco niewspółmiernie surowej kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, przy wymiarze, której Sąd Rejonowy w Radomsku :

a/ pominął występujące w sprawie okoliczności łagodzące takie jak: podjęcie terapii odwykowej, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia rażąco niewspółmiernie surowej kary pozbawienia wolności, która nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. i art. 54 k.k.,

b/ dostrzegł występujące w sprawie okoliczności zmniejszające stopień winy i łagodzące odpowiedzialność karną tj. złożenie wyjaśnień, które pomogły na ustalenie sprawców innych przestępstw, dotychczasową niekaralność i ustabilizowany tryb życia, ale okoliczności tej nie uwzględnił w należyty sposób i nie nadał jej właściwego znaczenia, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia rażąco niewspółmiernie surowej kary pozbawienia wolności, która nie spełnia dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie zauważyć należy, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny Sądu Odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona, nie daje się zaakceptować z powodu różnicy pomiędzy nią, a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej i rażącej, wręcz ,,bijącej w oczy” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 roku - KZS 4/96).

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na tej podstawie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych prowadzi natomiast do wniosku, że orzeczone w przedmiotowej sprawie kary jednostkowe, jak i kara łączna pozbawienia wolności nie noszą znamion, nie tylko ,,rażącej” niewspółmierności, ale również i jakiejkolwiek niewspółmierności.

Wymierzona kara, winna być karą współmierną do wagi popełnionego przestępstwa. Orzeczona kara spełniać ma nie tylko cele wychowawcze i zapobiegawcze, ale musi przede wszystkim być karą adekwatną do wagi popełnionego przestępstwa. Sąd orzekający powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary, a w szczególności stopień winy oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości czynu. Oczywiście, Sąd powinien uwzględnić wszystkie okoliczności łagodzące ujawnione w toku przewodu sądowego, jednakże z pola widzenia nie powinien tracić wspomnianych wyżej dyrektyw wymiaru kary wymienionych w art. 53 k.k.

Nie negując - rzecz jasna - że oskarżony był dotychczas niekarany, przyznał się do winy, wyjawił okoliczności uprawianego procederu, jak również wskazał osoby które były z nim powiązane, a obecnie posiada ustabilizowaną sytuację życiową, to jednak nie można nie zauważać, że:

- oskarżony wielokrotnie sprzedawał, bądź nieodpłatnie udzielał innym osobom narkotyki,

- oskarżony popełnił aż 10 czynów naruszających w sposób rażący przepisy ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w tym były to również czyny ciągłe;

- jego klientami było wiele osób, w tym przede wszystkim osoby bardzo młode;

- oskarżony handlował środkami psychotropowymi daleko bardziej szkodliwymi dla zdrowia, niż np. marihuana;

- motywem działania oskarżonego była chęć łatwego osiągnięcia korzyści majątkowej;

- przy oskarżonym ujawniono poporcjowane środki psychotropowe (w sześciu torebkach), co wskazuje, że zajmował się on rozprowadzaniem narkotyków, był tzw. dilerem narkotyków (to samo wynika też z zeznań części świadków).

Wszystko to przemawia za tym, że stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów był bardzo znaczny, a stopień zawinienia bardzo wysoki.

Tymczasem Sąd Rejonowy wykazał się niezrozumiałą wręcz łagodnością (nawet uwzględniając zaistniały w sprawie zespół okoliczności łagodzących), wymierzając za każde z popełnionych przestępstw kary, bądź zbliżone do dolnego progu ustawowego zagrożenia, bądź dokładnie w najniższym możliwym wymiarze. Przypomnieć tu należy, iż przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest zagrożone karą od 1 roku do 10 lat pozbawienia wolności. Oskarżony popełnił takich przestępstw siedem i za każde z nich orzeczono minimalny wymiar kary – tylko jeden rok pozbawienia wolności. Nie można tu więc w żadnej mierze mówić o rażącej surowości wymierzonych kar jednostkowych.

Także odnośnie kary łącznej nie sposób zgodzić się z apelującym, iż została ona wymierzona w nadmiernym rozmiarze.

Skarżący uważa, iż kara łączna winna zostać orzeczona wobec oskarżonego z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji, z czym jednak nie można się zgodzić. Z treści art. 85a k.k. wynika, że przy orzekaniu kary łącznej dyrektywami priorytetowymi są cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, ale także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. O ile postawa oskarżonego w toku postępowania, w tym przyznanie się do winy i wskazanie innych osób, związanych z uprawianym przez niego procederem, pozwalałaby na uznanie, iż cele zapobiegawcze i wychowawcze kary przemawiają za jak najkorzystniejszym uksztaltowaniem wymiaru kary łącznej, to jednak trzeba też pamiętać o oddziaływaniu ogólnoprewencyjnym kary, o czym także jest mowa w art. 85a k.k. Orzekana kara, winna mieć wpływ na każdego, kto w jakikolwiek sposób dowiedział się o niej. Chodzi tu o wpływ na środowisko oskarżonego, osób kupujących od niego narkotyki, innych potencjalnych uczestników nielegalnego obrotu niedozwolonymi środkami narkotycznymi, środowisko ludzi cierpiących z powodu uzależnienia ich osób najbliższych, czy też innych mieszkańców, obserwujących tę patologię życia społecznego, tak aby wśród ww. ugruntować świadomość, że kto w przestępny sposób łamie przepisy ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, zostanie sprawiedliwie ukarany. Kara jest również jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości, tak w sensie jej funkcji odstraszającej, jak i w zakresie kształtowania społecznie pożądanych postaw. Pożądanym jest, aby każdego wdrażać do poszanowania zasad współżycia społecznego oraz do przestrzegania porządku prawnego. Już choćby ten aspekt przeciwstawia się orzeczeniu wobec oskarżonego kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji.

Przypomnieć też trzeba, że zgodnie z wieloletnim i utrwalonym orzecznictwem, zasadę pełnej absorpcji można zastosować albo wtedy, gdy wszystkie czyny wykazują bardzo bliską więź przedmiotowo – podmiotową i czasowo – przestrzenną, albo orzeczone za niektóre z czynów kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną (por. choćby wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.05.1990 r. – IVKR 80/90 , wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9.05.2001 r. – II AKa 63/01 – Prok. I Pr. 2002/7-8/20). W pełni zgodzić się należy z poglądem Sądu Apelacyjnego w Katowicach (wyrok z dnia 20.05.2008 roku - II AKa 129/08), iż kara łączna jest swego rodzaju podsumowaniem przestępczej działalności sprawcy w okresie czasu objętym skazaniami. Nie jest to sposób na premię dla sprawcy większej ilości przestępstw. Popełnienie więcej niż jednego przestępstwa powinno raczej skłaniać do odstąpienia od absorpcji kar, niż za nią przemawiać. Wymierzenie takiej kary prowadziłoby do premiowania sprawcy popełniającego nie jedno, a więcej przestępstw, zatem prowadziłoby do praktycznej bezkarności innych zachowań zabronionych.

Dlatego też Sąd Rejonowy przy orzekaniu kary łącznej pozbawienia wolności za zbiegające się przestępstwa zastosował zasadę częściowej absorpcji (mieszaną), i tak w sposób bardzo zbliżony do granicy pełnej absorpcji. Mieć trzeba przecież na uwadze, że Sąd meriti mógł wymierzyć tę karę w granicach od 1 roku do 8 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Kara łączna, ukształtowana na poziomie 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności jest natomiast karą współmierną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionych czynów, uwzględnia ich ilość, całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności (w tym wszystkie okoliczności łagodzące) oraz spełni w sposób właściwy cel wychowawczy i zapobiegawczy, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wniosek

o zmianę wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzut apelacji dotyczący wysokości kary nie okazał się zasadny, o czym była szczegółowo mowa powyżej, złożony wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok jest słuszny i odpowiadający prawu. Podniesione zarzuty nie okazały się zasadne, o czym była już mowa wyżej.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k., przy czym wysokość opłaty za drugą instancję została ustalona na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zmianami).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

- całość wyroku

- rozstrzygnięcie co do kary

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana