Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 18 marca 209 roku powódka (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej K. W. kwoty 464.697,16 złotych wraz z odsetkami oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powódka podała, że (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. i K. W. łączyła umowa kredytu w kwocie 1.000.000,00 złotych. Kredyt został objęty gwarancją Banku (...) z siedzibą w W.. W dniu 3 stycznia 2018 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. i pozwana zawarły ugodę. W związku z tym, że pozwana nie wywiązała się z obowiązku spłaty kredytu powódka wystąpiła do Banku (...) z siedzibą w W. o wypłatę gwarancji. W dniu 3 listopada 2015 roku Bank (...) z siedzibą w W. wypłacił powódce kwotę 599.604,70 złotych. Na mocy umowy cesji Bank (...) z siedziba w W. przelał na powódkę swoją wierzytelność z tytułu wypłaconej gwarancji. Obecnie zadłużenie pozwanej wynosi kwotę 374.383,34 złote – należność główna i kwotę 90.313,82 złote – odsetki naliczone do dnia 14 marca 2019 rok (pozew wraz z załącznikami k.4-52).

W dniu 8 sierpnia 2019 roku Sąd Okręgowy w Ł. (...) wydał nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym (nakaz zapłaty k. 57).

W ustawowym terminie pozwana K. W. złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty, w których wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwana wskazała, iż dokonała częściowej spłaty roszczeń objętych pozwem. Wpłat dokonała w dniu 13 października 2017 roku, w dniu 16 listopada 2017 roku, w dniu 20 grudnia 2017 roku, w dniu 27 listopada 2018 roku, w dniu 7 listopada 2018 roku, w dniu 20 lutego 2019 roku, w dniu 5 marca 2019 roku, w dniu 21 grudnia 2018 roku, w dniu 29 marca 2017 roku i w dniu 30 maja 2018 roku – w łącznej wysokości 121.500,00 złotych. W dniu 26 października 2017 roku K. W. zwróciła się do powódki z prośbą o umożliwienie spłaty należności w ratach. Strony zawarły ugodę w dniu 3 stycznia 2018 roku. Pozwana w pierwszej połowie 2019 roku zmagała się z problemami zdrowotnymi i przez ten czas przebywała na zwolnieniu. Pozwana wskazała, iż kwestionuje żądanie zwarte w pozwie. Ponadto wskazano, iż brak jest podstaw do żądania przez powódkę odsetek w wysokości dwukrotność sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych w stosunku rocznym, bowiem treść ugody przewiduje odsetki w wysokości czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym. Ponadto pozwana wniosła o rozłożenie świadczenia na raty na podstawie art. 320 k.p.c.. Natychmiastowe wykonanie wyroku pociągnie dotkliwe reperkusje dla pozwanej i jej rodziny. Pozwana bez swojej winy znalazła się w trudnej sytuacji finansowej. Prowadzona przez K. W. działalność gospodarcza przechodzi kłopoty, a dodatkowo pozwana boryka się z problemami zdrowotnymi. Jednorazowa spłata całej kwoty spowoduje, że pozwana zostanie bez środków do życia. Powódka nie poniesie żadnych negatywnych konsekwencji rozłożenia świadczenia na raty (sprzeciw wraz z załącznikami k.62-81).

Pismem z dnia 10 października 2019 roku powódka (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. podtrzymała powództwo w całości. Powódka wskazała, iż okres wykorzystania i spłaty kredytu upłynął w dniu 6 czerwca 2015 roku. Jednym z zabezpieczeń spłaty kredytu była gwarancja de minimis Banku (...) z siedzibą w W.. W celu pozyskania tego zabezpieczenia pozwana wystąpiła do Banku (...) z siedzibą w W. o udzielenie gwarancji spłaty kredytu. We wniosku wskazała, że zobowiązuje się do zwrotu Bankowi (...) z siedzibą w W. kwoty wypłaconej gwarancji wraz odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Po upływie terminu na spłatę kredytu powódka wystąpiła do Banku (...) z siedzibą w W. o wypłatę gwarancji. Gwarancja w kwocie 599.604,70 złotych została wypłacona w dniu 3 listopada 2015 roku, a następnie wierzytelność ta została scedowana na powódkę. W dniu 3 stycznia 2018 roku strony zawarły ugodę, którą pozwana uznała dług. Ostatnia wpłata pozwanej miała miejsce w marcu 2019 roku. Zgodnie z zapisami ugody - § 3 ust. 12 powódka była uprawniona do pobierania od kwoty wymagalnych rat odsetek maksymalnych. Wszystkie wpłaty o których mowa w sprzeciwie zostały uwzględnione i pomniejszyły zobowiązania K. W.. Ponadto wskazano, że wpłaty zaliczone były zgodnie z proporcją 60% : 40% i zgodnie z zapisami ugody. Powódka wniosła o nieuwzględnienie wniosku o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty w trybie art. 320 k.p.c. (pismo pełnomocnika powódki wraz z załącznikami k.87-103).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. jest przedsiębiorcą (dowód: odpis z Krajowego Rejestru Sądowego k.10-37).

Pozwana K. W. jest przedsiębiorcą i prowadzi działalność pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...) w Z. (dowód: wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej k.56).

W dniu 6 czerwca 2013 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. i K. W. zawarły umowę numer (...) o kredyt obrotowy (...) postawiony do dyspozycji jako kredyt w rachunku bieżącym (...). Kwota udzielonego pozwanej kredytu wynosiła 1.000.000,00 złotych, z przeznaczeniem na finansowanie bieżącej działalności - § 1 umowy. Okres wykorzystania i okres spłaty kredytu oznaczony został na dzień 6 czerwca 2015 roku - § 2 ust. 1 umowy. W przypadku opóźnienia w spłacie kredytu powódka była uprawniona do pobrania odsetek od niespłaconej kwoty - § 11 umowy. Spłata kredytu została zabezpieczona wekslem własnym in blanco wystawionym przez pozwaną, umownym prawem potrącenia wierzytelności powódki z wierzytelnościami K. W. oraz gwarancją spłaty kredytu udzieloną przez Bank (...) z siedzibą w W. - § 13 umowy (dowód: umowa k.49-51).

W dniu 3 listopada 2015 roku Bank (...) z siedzibą w W. przelał na rzecz powódki kwotę 599.604,70 złotych z tytułu udzielonej pozwanej K. W. gwarancji (dowód: potwierdzenie przelewu k.41).

W dniu 2 marca 2016 roku Bank (...) z siedzibą w W. i (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarli umowę przelewu. Na mocy tej umowy Bank (...) z siedzibą w W. przelał na (...) Bank (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. wierzytelność przysługującą jej względem K. W. o zwrot kwoty wypłaconej gwarancji w kwocie 599.604,70 złotych (dowód: umowa k.42-45).

W dniu 9 marca 2017 roku K. W. uiściła na rzecz powódki kwotę 1.500,00 złotych, jako tytuł przelewu wskazała – wpłata własna (dowód: potwierdzenie wpłaty k. 75).

W dniu 13 października 2017 roku K. W. uiściła na rzecz powódki kwotę 6.000,00 złotych, jako tytuł przelewu wskazała – wpłata własna (dowód: potwierdzenie wpłaty k. 67).

W dniu 26 października 2017 roku K. W. zwróciła się do powódki o umożliwienie jej spłaty kredytu w rachunku bieżącym w ratach (dowód: pismo k. 65).

W dniu 16 listopada 2017 roku K. W. uiściła na rzecz powódki kwotę 25.000,00 złotych, jako tytuł przelewu wskazała – wpłata własna (dowód: potwierdzenie wpłaty k. 68).

W dniu 20 grudnia 2017 roku K. W. uiściła na rzecz powódki kwotę 77.000,00 złotych, jako tytuł przelewu wskazała – wpłata własna (dowód: potwierdzenie wpłaty k. 69).

W dniu 3 stycznia 2018 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna siedzibą w W. i K. W. zawarli ugodę, w której stwierdzono, że wymagalne zadłużenie pozwanej wynosi kwotę 470.966,94 złote – tytułem należności głównej udzielonego kredytu , kwotę 639.224,80 złotych tytułem wypłaconej gwarancji oraz należnych odsetek - § 1 ugody. K. W. zobowiązał się spłacać należność z tytułu gwarancji w ratach zgodnie z ustalanym harmonogramem - § 3 ugody. Ostateczny termin spłaty wierzytelności wraz z odsetkami, ustalonymi w § 2 ugody do dnia 2 listopada 2018 roku - § 3 ugody. Strony ustaliły, iż wpłaty dokonywane przez K. W. będą rozliczane na spłatę zadłużenia według zasady: 40% na spłatę zadłużenia z tytułu umowy kredytu i 60% na spłatę zadłużenia z tytułu gwarancji de minimis, po uprzednim potrąceniu kosztów związanych z dochodzeniem wierzytelności - § 3 ust. 9 ugody. Strony ustaliły, iż od kwoty wymagalnych rat powódka pobierać będzie odsetki według zmiennej stopy procentowej dla kredytów przeterminowanych i kredytów postawionych w stan natychmiastowej wymagalności. Stopa procentowa tych odsetek odpowiada aktualnej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, wynikającej z powszechnie obowiązujących przepisów, wynoszącej w dniu zawarcia ugody dwukrotność sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych w stosunku rocznym - § 3 ust. 12 ugody. Powódka zastrzegła sobie prawo wypowiedzenia warunków ugody w przypadku niedotrzymania przez pozwaną jej warunków, w szczególności nieterminowej spłaty dwóch kolejnych rat, w przypadku stwierdzenia realnego zagrożenia realizacji warunków ugody. Termin wypowiedzenia ugody wynosił 30 dni - § 8 ugody (dowód: ugoda k. 46-48v).

W dniu 7 listopada 2018 roku K. W. uiściła na rzecz powódki kwotę 3.000,00 złotych, jako tytuł przelewu wskazała – wpłata własna (dowód: potwierdzenie wpłaty k. 71).

W dniu 27 listopada 2018 roku K. W. uiściła na rzecz powódki kwotę 2.000,00 złotych, jako tytuł przelewu wskazała – wpłata własna (dowód: potwierdzenie wpłaty k. 70).

W dniu 21 grudnia 2018 roku K. W. uiściła na rzecz powódki kwotę 2.500,00 złotych, jako tytuł przelewu wskazała – ugoda z dnia 3 stycznia 2018 roku (dowód: potwierdzenie wpłaty k. 74).

W dniu 20 lutego 2019 roku K. W. uiściła na rzecz powódki kwotę 2.500,00 złotych, jako tytuł przelewu wskazała – ugoda z dnia 3 stycznia 2018 roku (dowód: potwierdzenie wpłaty k. 67).

Pismem z dnia 27 lutego 2019 roku – doręczonym w dniu 4 marca 2019 roku – powódka wezwała K. W. do zapłaty kwoty 462.519,57 złotych wobec wypłaty gwarancji przez Bank (...) z siedzibą w W. oraz przelania tej wierzytelności na rzecz powódki. W piśmie tym pouczono K. W., że w przypadku baraku możliwości jednorazowej spłaty kredytu istnieje możliwość zawarcia porozumienia lub ugody, ustalających warunki spłaty zadłużenia (dowód: pismo wraz z potwierdzeniem doręczenia k.38-40).

W dniu 5 marca 2019 roku K. W. uiściła na rzecz powódki kwotę 2.000,00 złotych, jako tytuł przelewu wskazała – ugoda z dnia 3 stycznia 2018 roku (dowód: potwierdzenie wpłaty k. 73).

W dniu 15 marca 2019 roku powódka (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystawiła wyciąg z ksiąg bankowych numer (...), w którym stwierdzono, iż w księgach bankowych powódki figuruje wymagalne zadłużenie z tytułu gwarancji de minimus udzielonej przez Bank (...) z siedzibą w W. na podstawie umowy portfelowej linii gwarancyjnej de minimis numer (...) z dnia 4 marca 2013 roku, jako zabezpieczenie spłaty kredytu udzielonego K. W.. Wymagalne zadłużenie pozwanej wynosi: z tytułu należności głównej – kwota 374.383,34 złote, z tytułu odsetek naliczonych do dnia 14 marca 2019 roku – kwota 90.313,82 złote (dowód: wyciąg z ksiąg bankowych k. 7).

W okresie od dnia 18 stycznia 2019 roku do dnia 18 lipca 2019 roku K. W. pozostawała na zwolnieniu lekarskim (dowód: zwolnienie k. 76-81).

Wpłaty dokonane przez K. W. zostały zaliczone na poczet jej zobowiązania z tytułu wypłaconej powódce gwarancji i na poczet udzielonego jej kredytu w proporcji odpowiednio 60% do 40% - zgodnie z ustaleniami zawartymi w ugodzie z dnia 3 stycznia 2018 roku (dowód: historia operacji na kontrakcie kredytowym k. 91-102v).

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie powódki (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. jest zasadne i w całości zasługuje na uwzględnienie.

(...) Bank (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. i K. W. łączyła umowa kredytu. Zgodnie z treścią art. 69 ustawy prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Pozwana K. W. była kredytobiorcą. W pierwszej kolejności podnieść należy, iż powódka wykazała, iż strony w dniu 6 czerwca 2013 roku zawarły umowę kredytową. Wynika to wprost z dokumentów złożonych w niniejszym postępowaniu, w szczególności z umowy z dnia 6 czerwca 2013 roku oraz zawartej w dniu 3 styczna 2018 roku ugody. Wynika z nich fakt zawarcia samej umowy kredytu, jak i warunki udzielonego pozwanej kredytu oraz zobowiązanie pozwanej do regulowania zarówno należności wynikających z udzielonego kredytu, jak i z przekazanej gwarancji. Pozwana K. W. nie kwestionowała fakt zawarcia tej umowy, udzielenia jej gwarancji przez Bank (...) z siedzibą w W., zawarcia ugody, jak i faktu zaległości w spłacie kwoty gwarancji i jej wysokości. Nie kwestowała też zapisów z systemu powódki, ani co do dokonanych wpłat, ani sposobu ich zaliczenia na zobowiązania. Po złożeniu przez powódkę pisma z dnia 10 października 2019 roku nie odniosła się do zawartych tam twierdzeń i złożonych dowodów. W świetle wyników całej rozprawy i treści art. 230 k.p.c. fakty i okoliczności podniesione w tym piśmie należy uznać za przyznane. Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wskazała jednym zdaniem, iż kwestionuje żądanie zawarte w pozwie. Jednakże nie wskazała żadnych zarzutów do treści żądania ani nie zaoferowała żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń. Pozwana nie wskazała jakie nieścisłości czy błędy zostały popełnione w rozliczeniach zawartych w dokumentach zgromadzonych w toku niniejszego postępowania. W jaki sposób i w jakim zakresie dane zawarte w wyciągu z ksiąg bankowych czy w wydruku operacji na rachunku pozwanej zostały zmanipulowane. Zgromadzane dowody są dokumentami prywatnymi, ale ten fakt ich nie dyskwalifikuje w niniejszym - jak i w każdym innym - postępowaniu. Natomiast zgodnie z treścią art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Dokument prywatny stanowi pełnoprawny środek dowodowy, który może być uznany za podstawę ustaleń faktycznych sądu a następnie wyrokowania. Jak każdy inny dowód w sprawie podlega ocenie sądu. Pozwana kwestionując żądanie zawarte w pozwie, a przez to wysokość swoich zaległości wobec Banku nie wskazała nieprawidłowości w tych wyliczeniach i zestawieniach. Nie można zakwestionować wydruków z systemu bankowego dotyczących gwarancji udzielonej pozwanej i je wysokości jako dowodów w przedmiotowej sprawie. Wydruk taki należy uznać za „inny środek dowodowy” w rozumieniu art. 309 k.p.c., którego moc dowodową Sąd ocenia w kontekście całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału. Przypomnieć należy przy tym, że kodeks postępowania cywilnego nie zawiera zamkniętego katalogu dowodów i dopuszczalne jest skorzystanie z każdego źródła informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a środkiem dowodowym może być każdy legalnie uzyskany nośnik wiedzy o faktach (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2008 roku, w sprawie sygn. akt I CSK 138/08). Ponadto art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe (test jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz. 1988 ze zmianami) przewiduje składnie oświadczenia woli za pomocą elektronicznych nośników informacji i stanowi podstawę do stosowania w praktyce bankowej dokumentów elektronicznych, które na gruncie prawa procesowego należy uznać – na równi z oświadczeniem utrwalonym za pomocą pisma na nośniku tradycyjnym (papierze) – za dokument w rozumieniu kodeksu postępowania cywilnego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2004 roku, w sprawie sygn. akt V CZ 12/04).

Analizując wnikliwe zgromadzony materiał dowodowy należy uznać, iż (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. udowodniła swoje roszczenie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Przedstawiła dowody z powołanych wyżej w uzasadnieniu wyroku dokumentów, na okoliczność prawdziwości twierdzeń uzasadniających roszczenia pozwu. Natomiast pozwana nie przedstawiła żadnych kontrdowodów, poprzestając jedynie na gołosłownych i ogólnikowych zaprzeczeniach co do istnienia dochodzonego roszczenia. Przepis art. 6 k.c. odnosi się do materialnoprawnego aspektu zagadnienia ciężaru udowodnienia faktu. Instytucja ciężaru dowodu w tym znaczeniu (materialnym) służy do kwalifikacji prawnej negatywnego wyniku postępowania dowodowego. Przepis regulujący rozkład ciężaru dowodu określa, kto poniesie wynikające z przepisów prawa materialnego negatywne konsekwencje ich nieudowodnienia. Funkcją reguły ciężaru dowodu jest umożliwienie sądowi merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy w sytuacji, gdy nie udało się ustalić leżących u podstaw sporu faktów. W każdym bowiem wypadku spełnienia przesłanek procesowych sąd cywilny obowiązany jest wydać merytoryczne rozstrzygnięcie, niezależnie od tego, czy postępowanie dowodowe przyniosło jakikolwiek efekt. Wskazany przepis nakazuje rozstrzygnąć sprawę na niekorzyść osoby opierającej swoje powództwo lub obronę na twierdzeniu o istnieniu jakiegoś faktu prawnego, jeżeli fakt ten nie został udowodniony. W kontradyktoryjnym modelu postępowania cywilnego o zakresie i rodzaju roszczenia decyduje powód, a w konsekwencji to na nim spoczywa ciężar udowodnienia twierdzeń, które mają popierać jego żądania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2010 roku, w sprawie sygn. akt II CSK 297/10). Reguła ta nie może być jednak rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, ciężar dowodu spoczywa na powodzie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, w sprawie sygn. akt I CR 79/82, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 września 2010 roku, w sprawie sygn. akt I ACa 572/10). Rozkład ciężaru dowodu wynikający z art. 6 k.c. i jego procesowego odpowiednika art. 232 k.p.c. należy rozumieć bowiem w ten sposób, że w razie sprostania przez powoda ciążącym na nim obowiązkom dowodowym, na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających – jej zdaniem – oddalenie powództwa (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 maja 2014 roku, w sprawie sygn. akt III APa 10/14). W okolicznościach analizowanej sprawy, zdaniem Sądu, powódka w wystarczający sposób udowodnił istnienie i wysokość wierzytelności dochodzonej pozwem. Stosownie zaś do przedstawionych powyżej reguł, to na K. W., która z twierdzeń swoich wywodził skutki prawne w postaci braku własnego zobowiązania, spoczywał ciężar dowodu, że wierzytelność powódki nie istnieje albo istnieje w mniejszej wysokości. Pozwana K. W. pozostał jednak bierna, a jej działania procesowe ograniczały się do gołosłownego podważania twierdzeń powódki. Nie można też pominąć znaczenia i skutków zawartej w dniu 3 stycznia 2018 roku ugody. W dokumencie tym – którego K. W. nie kwestionowała – pozwana potwierdziła i uznała roszczenie powódki zarówno z tytułu udzielonego kredytu, jak i przekazanej gwarancji i zobowiązała się należności te spłacić.

Powódka (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na podstawie umowy cesji z dnia 2 marca 2016 roku nabyła od Banku (...) z siedzibą w W. wierzytelność o zwrot przekazanej pozwanej gwarancji bankowej w kwocie 599.604,70 złotych. Zgodnie z treścią art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W przedmiotowym przypadku cesja była dopuszczalna, a K. W. starając się u powódki o kredyt wystąpiła do Banku (...) o udzielenie jej gwarancji. Na skutek dokonanej wypłaty gwarancji Bank (...) z siedzibą w W. stał się wierzycielem pozwanej do wysokości kwoty wypłaconej w ramach gwarancji. Następnie dokonał on cesji tej wierzytelności na powódkę. Wraz z cesją kwoty głównej gwarancji powódka stałą się wierzycielem K. W. w zakresie odsetek i należności ubocznych

Żądanie powódki w zakresie zasądzenia odsetek od dochodzonej pozwem kwoty ma oparcie w treści art. 481 k.c., w zapisach umowy i ugody oraz jest zasadne. Zgodnie bowiem z treścią art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W świetle powyższej regulacji powódka miała prawo z uwagi na brak płatności domagać się odsetek za czas opóźnienia. Nie jest natomiast zasadny zarzut pełnomocnika pozwanej, że powódka nie miała prawa żądać naliczenia odsetek w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Stanowisko to jest niezasadne, bowiem z § 3 ust. 12 ugody z dnia 3 stycznia 2018 roku jasno wynika, iż od nieuregulowanych przez pozwaną w terminie należności wobec (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. będzie ona uprawniona do naliczania odsetek w wysokości dwukrotności sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, iż powódka (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wykazała w przedmiotowym procesie istnienie swojego roszczenia zarówno co do zasady, jak i co do wysokości.

Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnia wniosku pozwanej K. W. o rozłożenie należności dochodzonej pozwem na raty. Zgodnie z treścią art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. A zatem wprost z przepisu tego wynika, iż instytucja rozłożenia świadczenia na raty należny do wyjątkowych, stosowanych w ściśle określnych okolicznościach. W tej sytuacji pozwana powinna przedstawić Sądowi okoliczności i fakty – związane z jej sytuacją finansową i majątkową – które uzasadniałyby wniosek. Pozwana K. W. obowiązkowi temu nie sprostała. W toku przedmiotowego procesu padło tylko stwierdzenie, iż pozwana jest w trudnej sytuacji finansowej i przechodzi aktualnie problemy zdrowotne. Stwierdzenie to nie jest wystarczające dla uwzględnienia zgłoszonego wniosku. Należy też zauważyć, że pozwana nie wykazała, że znajduje się w szczególnej sytuacji uzasadniającej uwzględnienie wniosku. Stan majątkowy i finansowy powódki nie został wykazany ani jednym dokumentem złożonym do akt niniejszej spray. Nie można też pominąć, iż pozwana miała już możliwość regulowani swojego zobowiązania w ratach, co wynika z ugody z dnia 3 stycznia 2018 roku. K. W. z harmonogramu spłat wtedy ustalonego się nie wywiązała. Analizując wniosek K. W. oparty na treści art. 320 k.p.c. nie można pominąć sytuacji strony powodowej. Już samo rozłożenie świadczenia zasądzonego wyrokiem na raty powoduje, iż traci ona część należnych jej odsetek za opóźnienie, to jeszcze dodatkowo należność może odzyskać w określonych późniejszych termiach i w częściach. Nie jest to zawsze korzystne dla wierzyciela. Nie uwzględniając wniosku K. W. o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty Sąd miał również na uwadze dotychczasową postawę pozwanej, czyli fakt, że K. W. miała już możliwość regulowania swoich zobowiązań wobec powódki w ratach i z obowiązku tego się nie wywiązała. Na marginesie należy jeszcze wspomnieć, iż możliwość rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty istnieje również po uzyskaniu przez powódkę tytułu wykonawczego.

Sąd pominął zawnioskowany przez pozwaną dowód z przesłuchania stron z uwagi na ich nieusprawiedliwioną nieobecność. Strony zostały prawidłowo zawiadomione o terminie rozprawy, ale nie stawiły się i nie usprawiedliwiły swoje nieobecności.

Sąd nie skierował stron do mediacji – mimo wniosku pozwanej - z uwagi na to, iż powódka (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. nie wyraziła zgody.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu zostało oparte na zasadzie odpowiedzialności stron za wynik procesu, wynikającej z art. 98 § 1 i § 2 k.p.c.. Sąd uznał za uzasadnione wydatki powódki w kwocie 18.737,00 złotych, na które złożyła się:

- opłata od wniesionego pozwu w wysokości 18.720,00 złotych, ustalona na podstawie art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.);

- opłata skarbowo od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych, ustalona na podstawie art. 1 ust. 1 pkt. 2 ustawy o opłacie skarbowej z dnia 16 listopada 2006 roku (Dz. U. Nr 225, poz. 1635).

Zarządzenie:
Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej.

2020.1.16