Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2019 roku

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lipca 2019 roku w L.

sprawy z powództwa S. B.

przeciwko (...) w L.

o odszkodowanie i odprawę

I.  zasądza od (...) w L. na rzecz S. B. kwotę (...) (siedemnaście tysięcy trzysta dwadzieścia trzy) zł wraz z ustawowymi odsetkami (za opóźnienie) za okres od 5 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty – tytułem odszkodowania w związku z wygaśnięciem stosunku pracy;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od S. B. na rzecz (...) w L. kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  wyrokowi w pkt I do kwoty 5 774,42 (pięć tysięcy siedemset siedemdziesiąt cztery 42/100) zł nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Włodzimierz Smaga Anna Lubińska-Harczuk Janina Michalska

Sygn. akt VII P 657/17

UZASADNIENIE

S. B. po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa z 20 września 2017 roku pismem z 20 czerwca 2018 roku domagał się od (...) w L.: 1) 17 323,26 zł tytułem odszkodowania w związku z wygaśnięciem stosunku pracy wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 września 2017 roku do dnia wypłaty, 2) 17 323,26 zł tytułem 6-miesięcznej odprawy pomniejszonej o dotychczas dokonaną wypłatę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 września 2017 roku do dnia wypłaty oraz 3) zasądzenia od pozwanego kosztów postępowania według norm przypisanych ( pozew – k. 1-4, pismo z 20.06.2018 r. – k. 69, protokół rozprawy z 11.07.2019 r. – k. 199).

W uzasadnieniu swojego stanowiska strona powodowa wskazała, iż pozwany odmawiając S. B. złożenia propozycji pracy w (...) (dalej jako: (...)), nie kierował się jego kwalifikacjami i przebiegiem dotychczasowej pracy, a jedynie działał w celu bezprawnego wydalenia go z pracy. Podniósł także, iż wiele osób posiadających mniejsze kwalifikacje i doświadczenie zawodowe otrzymało – w odróżnieniu od powoda – propozycję zatrudnienia.

Pozwany w odpowiedzi na pozew nie uznał powództwa w całości, wniósł o jego oddalenie oraz zasadzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według obowiązujących norm ( odpowiedź na pozew – k. 22-23).

Na poparcie wyrażonych w piśmie z 18 grudnia 2017 roku twierdzeń strona pozwana podniosła, iż nie przedstawienie powodowi propozycji pracy wiązało się z reorganizacją i tworzeniem (...), a stosunek pracy powoda wygasł z dniem 31 sierpnia 2017 roku na podstawie art. 170 ust. 1 pkt 1 ustawy z 16 listopada 2016 roku Przepisy wprowadzające ustawę o (...) (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948 z późn. zm.) (dalej: ustawa wprowadzająca (...)). Nadmieniono dalej, że wszelkie działania podejmowane w procesie wdrożenia reformy były ukierunkowane na zapewnienie prawidłowego wypełnienia ustawowych celów i zadań (...) na najwyższym poziomie, przy jednoczesnej autonomii pracodawcy w zakresie składania propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia lub jego odmowy, mając na uwadze dostosowanie kadry (...)do potrzeb poszczególnych jednostek organizacyjnych.

Powód w dalszym postępowaniu wskazał ponadto, że pozwana (...) nie miała pełnej swobody w zakresie podjęcia decyzji o przedstawieniu lub odmowie propozycji pracy, bowiem zgodnie z art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej (...), dyrektor (...) w L. wykonując przepisy ustawy nie mógł przedstawić propozycji pracy jedynie pracownikom, którzy współpracowali ze służbami bezpieczeństwa PRL, a tryb postępowania wobec pozostałych pracowników został doprecyzowany, wskazując na kryteria jakimi miał kierować się dyrektor (...) przedstawiając propozycje pracy, tj. posiadane kwalifikacje, przebieg dotychczasowej pracy i dotychczasowe miejsce zamieszkania. Powód podniósł ponadto, iż dyrektor (...) w L. podejmował w przeszłości wobec niego bezprawne w jego ocenie działania polegające na potrąceniu wynagrodzenia, wszczynaniu postępowań dyscyplinarnych i zawiadomieniu organów ścigania o możliwości popełnienia przez powoda przestępstw polegających na niedopełnieniu obowiązków ( pismo z 15.01.2018 r. – k. 28-30). Pozwany ustatkowując się do twierdzeń powoda podniósł, że wszelkie działania podejmowane przez kolejnych naczelników (...) w L. wobec S. B. dokonywane były w granicach obowiązującego prawa ( pismo z 26.02.2018 r. – k. 40-41).

Tak ustalone stanowiska strony konsekwentnie podtrzymywały do czasu zamknięcia rozprawy.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powód S. B. był zatrudniony od 1 stycznia 1995 roku do 31 maja 2013 roku w (...) w L., począwszy od 1 stycznia 2008 roku na czas nieokreślony, ostatnio na stanowisku starszego (...), następnie w drodze przeniesienia od 1 czerwca 2013 roku do 28 lutego 2017 roku w (...) w L., ostatnio na stanowisku p.o. kierownika Oddziału (...), zaś od 1 marca 2017 roku do 31 sierpnia 2017 roku na mocy ustawy wprowadzającej (...) w (...) na stanowisku starszego specjalisty, w pełnym wymiarze czasu pracy. Wysokość miesięcznego wynagrodzenia liczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w dniu wygaśnięcia umowy o pracę wynosiła 5 774,42 zł brutto ( akta osobowe powoda w części B: akt mianowania – k. 36, informacja o przekształceniu mianowania – k. 181, informacje o przeniesieniu – k. 269, k. 303, k. 309; zeznania powoda – k. 99v-200v w zw. z k. 36v-37 i k. 199v-200v; zaświadczenie – k. 26).

W okresie zatrudnienia S. B. uzyskiwał dobre okresowe oceny pracy, na poziomie oczekiwań, w 2013 roku – powyżej oczekiwań. Systematycznie od początku pracy w administracji skarbowej podnosił kompetencje uczestnicząc w szkoleniach i kursach. Prowadził zajęcia w Wyższej Szkole (...) w L. z zakresu postępowania egzekucyjnego w administracji oraz szkolenia w (...) Centrum (...) w L. ( zaświadczenia w a. osobowych powoda w Części B – k. 47, 74, 83, 98, 104, 105, 125, 127, 130, 132, 140b, 140e, 146, 148, 155, 156, 238, 280, 285, 293, 295, 296, 298; arkusze oceny w a. osobowych powoda w Części B – k. 51, 245-246, 255-257, 287, 301; dokumentacja z (...) i (...) w a. osobowych powoda w Części B – k. 128, 129, 141, 140f, 142, 159, 224; zaświadczenia – k. 119-122).

Sekretarz S. w Ministerstwie Finansów pismem z 24 lutego 2017 roku wskazał, że propozycje pracy muszą opierać się na przepisach prawa oraz być transparentne i sprawiedliwe dla wszystkich pracowników (...). Zgodnie bowiem z art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej (...) – dyrektorzy (...) (...) składając propozycje pracy muszą kierować się: 1) posiadanymi przez pracownika/ funkcjonariusza kwalifikacjami, 2) przebiegiem dotychczasowej pracy lub służby, oraz 3) dotychczasowym miejscem zamieszkania. Przy czym za niedopuszczalne przy określaniu propozycji pracy uznano inne kryteria pozaustawowe ( pismo z 24.02.2017 r. – k. 31-32).

24 marca 2017 roku, na podstawie art. 144 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o (...) (Dz. U. poz. 1947 z późn. zm.) (dalej jako: ustawa o (...)), S. B. złożył oświadczenie, że nie pracował w organach bezpieczeństwa państwa wymienionych w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz.U. z 2016 r., poz. 1721, z późn. zm.) ( oświadczenie – k. 308 w części B a. osobowych powoda).

Pismem z 8 czerwca 2017 roku Dyrektor (...) w L. poinformował S. B., że w związku z nieprzedstawieniem mu propozycji określającej warunki zatrudnienia w (...) w L., od 1 czerwca 2017 roku do dnia wygaśnięcia stosunku pracy, tj. do 31 sierpnia 2017 roku powierza mu stanowisko starszego specjalisty w (...) w L. ( pismo z 8.06.2017 r. – k. 309 w części B a. osobowych powoda).

12 czerwca 2017 roku S. B. wniósł o ponowne rozpoznanie sprawy i przedstawienie mu propozycji pracy wskazując na posiadanie niezbędnych kwalifikacji, wyższego wykształcenia prawniczego oraz 27 letni staż pracy w (...) w komórkach merytorycznych: (...), (...) (...) i dziale ogólnym ( wniosek – k. 310 w części B a. osobowych powoda).

Dyrektor (...) w L. pismem z 26 czerwca 2017 roku odmówił uwzględnienia wniosku S. B. z 12 czerwca 2017 roku w całości wskazując, że zgodnie z art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej (...) ma autonomiczne prawo w zakresie propozycji jaka składana jest pracownikom i funkcjonariuszom jednostki lub braku propozycji w stosunku do danej osoby ( pismo – k. 308 w części B a. osobowych powoda).

Pracodawca na podstawie art. 170 ust 4 ustawy wprowadzającej (...) oraz art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1474) wypłacił S. B. jednorazową odprawę w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia ( pismo – k. 313 w części B a. osobowych powoda).

W nowo utworzonej (...) w L. Oddział Spraw (...) został połączony w jedną jednostkę wraz z D. (...) i D. (...)i Usług, a część zadań została podzielona pomiędzy trzy inne komórki organizacyjne. Pracownicy z dawnego Oddziału Spraw (...) znaleźli zatrudnienie w różnych komórkach. Kwalifikacje powoda były wystarczające do objęcia stanowiska kierowniczego w nowoutworzonej (...) w L. ( zeznania pozwanego – k. 113-115).

Spośród pracowników Oddziału Spraw (...) w L. oprócz S. B. propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia w (...) w L. nie otrzymały: 1) U. K., 2) M. N. oraz 3) J. C. zatrudnione na stanowisku sprzątaczek. Z kolei: 1) A. A. posiadający wykształcenie wyższe z 25 letnim stażem pracy otrzymał propozycję pracy na tożsamym stanowisku - starszego specjalisty, 2) T. C. posiadającemu wykształcenie średnie techniczne z 6 letnim stażem pracy, zaproponowano pracę na stanowisku starszego referenta (wcześniej jako specjalista), 3) A. C. (1) posiadającemu wykształcenie średnie z 28 letnim stażem pracy, zaproponowano pracę na stanowisku starszego inspektora (wcześniej jako specjalista), 4) A. C. (2) posiadającemu wykształcenie wyższe z 22 letnim stażem pracy, zaproponowano pracę na tożsamym stanowisku – konserwatora, 5) T. J. posiadającemu wykształcenie wyższe z 25 letnim stażem pracy, zaproponowano pracę na stanowisku starszego informatyka (wcześniej jako starszy specjalista), 6) R. K. posiadającemu wykształcenie wyższe z 21 letnim stażem pracy, zaproponowano pracę na tożsamym stanowisku pracy starszego specjalisty, 7) M. M. (2) posiadającemu wykształcenie zawodowe z 14 letnim stażem pracy, zaproponowano pracę na tożsamym stanowisku sprzątacza, 8) R. O. posiadającemu wykształcenie średnie techniczne z 25 letnim stażem pracy, zaproponowano tożsame stanowisko specjalisty, 9) M. O. posiadającemu wykształcenie wyższe z 8 letnim stażem pracy, zaproponowano stanowisko starszego referenta (wcześniej jako specjalista), 10) H. K. posiadającemu wykształcenie średnie techniczne z rocznym stażem pracy, zaproponowano stanowisko konserwatora (wcześniej jako robotnik gospodarczy), 11) M. S. posiadającej wykształcenie średnie z rocznym stażem pracy, zaproponowano tożsame stanowisko operatora urządzeń przygotowania danych ( zestawienie – k. 38 w zw. z k. 103, zeznania powoda – k. 99v-200v w zw. z k. 36v-37 i k. 199v-200v, pozwanego – k. 113-115).

Przytoczony wyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane tam dowody, które w zakresie, w jakim posłużyły do ustalenia stanu faktycznego, obdarzył wiarą, gdyż ich autentyczność i wiarygodność – w zakresie, w jakim skorzystanie z tych dokumentów było niezbędne do poczynienia ustaleń faktycznych, co do okoliczności istotnych w sprawie – nie były kwestionowane przez strony, a Sąd nie widział podstaw, by autentyczność bądź wiarygodność tych dowodów kwestionować z urzędu.

Ustalenia poczyniono także w oparciu o zeznania powoda S. B. ( k. 99v-200v w zw. z k. 36v-37 i k. 199v-200v) oraz zeznania strony pozwanej w osobie L. B. ( k. 113-115). Sąd analizował wskazane przez nich okoliczności w świetle zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, a przede wszystkim wobec złożonych dokumentów. Poszczególne rozbieżności odnosiły się do ferowanych przez strony wniosków i subiektywnych odczuć w odniesieniu do zdarzeń przeszłych i odległych, które w ocenie Sądu nie nosiły cech konfabulacji, stąd należało uznać je za szczere.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne, jednakże nie w takim zakresie jakim zostało zgłoszone.

Zasady i tryb utworzenia (...), z czym wiązała się likwidacja dotychczasowego pracodawcy powoda – (...) w L., określała ustawa 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o (...) (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.). Przepisy tej ustawy regulowały także sytuację pracowników likwidowanych urzędów i tak: zgodnie z treścią art. 165 ust. 3 pracownicy zatrudnieni w (...) stali się z dniem wejścia w życie ustawy o (...) pracownikami zatrudnionymi w jednostkach organizacyjnych (...), chyba że do 31 maja 2017 roku nie otrzymali pisemnej propozycji określającej nowe warunki zatrudnienia – w takim wypadku ich stosunku pracy wygasały z dniem 31 sierpnia 2017 roku stosownie do treści art. 170 ust. 1 pkt 1 ustawy wprowadzającej (...).

Jak wynika z przytoczonych przepisów: z woli ustawodawcy stosunki pracy pracowników likwidowanych urzędów kontroli skarbowej wygasały z dniem 31 sierpnia roku – o ile do 31 maja 2017 roku dyrektor nowo powstałej jednostki organizacyjnej (...) nie zaproponował im nowych warunków zatrudnienia w tej jednostce. Trzeba przy tym podkreślić, że przepisy ustawy – Przepisy wprowadzające ustawę o (...) nie nałożyły na nowych pracodawców obowiązku kontynuowania z tymi pracownikami zatrudnienia po 31 sierpnia 2017 roku, co wynika wyraźnie z art. 170 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. A zatem: oznaczało to możliwość, a nie konieczność, złożenia propozycji nowych warunków zatrudnienia przez nowego pracodawcę.

Niemniej jednak w art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej (...) ustawodawca wprowadził kryteria odnoszące się do składania dotychczasowym pracownikom likwidowanych urzędów propozycji nowych warunków zatrudnienia, takie jak: posiadane kwalifikacje i przebieg dotychczasowej pracy lub służby, a także dotychczasowe miejsce zamieszkania. Trzeba przy tym podkreślić, że kryteria te odnosić należy nie tylko do etapu ustalenia nowych warunków zatrudnienia, ale także do etapu wyboru osób, którym dyrektor nowo powstałej jednostki (...) przedstawia propozycję zatrudnienia (por. wyrok WSA w Olsztynie z 9 listopada 2017 roku (...) SA/O. 741/17). W konsekwencji zaś, w razie wniesienia przez pracownika odwołania na zasadzie określonej w art. 67 k.p. zastosowanie przez pracodawcę tych kryteriów podlega kontroli sądu pracy.

Oznacza to jednocześnie, że w toku procesu ciężar wykazania zachowania zgodnego z wytycznymi ustawodawcy spoczywa na pracodawcy (art. 6 k.c.).

Analizując przedstawiony przez strony w toku procesu materiał dowodowy nie można uznać, że pozwany pracodawca zdołał wykazać, że nie przedstawiając powodowi propozycji nowych warunków zatrudnienia postępował zgodnie z wymaganiami art. 165 ust. 7 ustawy wprowadzającej (...). Co więcej, dyrektor pozwanej (...) zeznał, że kwalifikacje powoda były wystarczające do objęcia stanowiska kierowniczego w nowoutworzonej (...) w L.. Nawet jeżeli w związku z reorganizacją jednostki połączono ze sobą kilka dotychczas funkcjonujących niezależnie komórek – jak wynika z przedstawionego przez pozwaną Izbę zestawienia - praca w (...) zaproponowana została osobom o proporcjonalnie mniejszym stażu pracy i kwalifikacjach (wykształceniu) aniżeli powód (np. A. A., T. C., R. K., R. O., M. O.).

Wobec powyższego należało uznać, że w przypadku powoda doszło do naruszenia przepisów dotyczących wygaśnięcia stosunku pracy. To zaś uzasadniało uwzględnienie powództwa o odszkodowanie. Zgodnie bowiem z treścią art. 67 k.p. w zakresie roszczeń pracownika odwołującego się do sądu pracy w razie naruszenia przez pracodawcę przepisów o wygaśnięciu stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu pracy określające uprawnienia pracownika w razie niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 56 § 1 k.p.).

Wysokość odszkodowania w takim przypadku równa jest wynagrodzeniu za okres wypowiedzenia (art. 58 k.p.); biorąc pod uwagę okres zatrudnienia powoda, przysługiwał mu 3-miesięczny okres wypowiedzenia (art. 36 § 1 pkt 3 k.p.).

Stosownie do treści § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. nr 62, poz. 289 ze zm.) przysługujące powodowi odszkodowanie oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop. Wobec tego, uwzględniając złożone przez pracodawcę zaświadczenie o wysokości tak obliczonego miesięcznego wynagrodzenia powoda ( k. 26), kwota zasądzonego odszkodowania wyniosła 17 323,00 zł.

Zgodnie z żądaniem i na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p. należało zasądzić na rzecz powoda także ustawowe odsetki za opóźnienie od zasądzonej kwoty odszkodowania – jednak począwszy od dnia doręczenia pozwu, tj. za okres od 5 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w uchwale z 6 marca 2003 roku (III PZP 3/03 OSNP 2004/5/74) „ustawowe odsetki od odszkodowania przysługującego pracownikowi z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia stają się wymagalne w dniu doręczenia pracodawcy odpisu pozwu zawierającego żądanie zapłaty tego odszkodowania”. Dlatego też w pozostałej części żądanie zasądzenia odsetek zostało oddalone.

Powód domagał się także odprawy w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia, pomniejszonej o dotychczas dokonaną wypłatę, w oparciu o art. 163 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o (...).

Ustawa o służbie celnej w art. 23 precyzowała, że w jednostkach organizacyjnych mogą: 1) pełnić służbę funkcjonariusze, 2) być zatrudnieni członkowie korpusu służby cywilnej do których stosuje się przepisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o służbie cywilnej, oraz 3) być zatrudnieni pracownicy, do których stosuje się przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 roku o pracownikach urzędów państwowych. Ustawa więc rozróżniała funkcjonariuszy i innych pracowników. Z kolei na zasadzie art. 163 ust. 4 ustawy o Służbie Celnej funkcjonariuszowi służby stałej zwolnionemu ze służby w związku ze zniesieniem lub reorganizacją jednostki organizacyjnej przysługuje odprawa na zasadach i w wysokości trzymiesięcznego uposażenia, zwiększona o 20% miesięcznego uposażenia za każdy pełny rok pełnienia służby ponad 5 lat nieprzerwanej służby, nie więcej niż do wysokości sześciomiesięcznego uposażenia.

Przytoczona przez powoda regulacja miała w ocenie Sądu zastosowanie jedynie do funkcjonariuszy celnych, do pozostałych zaś pracowników zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych (...) (art. 23) miały zastosowanie przepisy ogólne. Co więcej, ustawa wprowadzająca (...) w art. 170 rozróżniła stosunki pracy osób zatrudnionych w jednostkach (...) (pracowników) i stosunki służbowe osób pełniących służbę w jednostkach (...) (funkcjonariuszy). Powód nie był funkcjonariuszem, a jedynie pracownikiem służby (...), stąd też nie ma żadnych podstaw do konstruowania tezy, by do sytuacji prawnej powoda miały zastosowanie przepisy adresowane do funkcjonariuszy. Przepisy ustawy o (...) rozróżniają pozycję pracowników i funkcjonariuszy (np. art. 146). Powód z dniem 1 marca 2017 roku stał się pracownikiem (...) w L. i mają do niego zastosowanie przepisy regulujące status pracownika (...), a nie funkcjonariusza (...). Podkreślić także należy, iż art. 250 ust. 4 ustawy o (...) w sposób koherentny reguluję kwestię odprawy zwolnionego ze służby funkcjonariusza co art. 163 ust. 4 uchylonej ustawy o (...) i ponownie odnosi się wyłącznie do funkcjonariuszy, a nie do pracowników (...). Stanowisko takie zostało wyrażone w Uchwale Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego -(...), (...) i Spraw Publicznych z dnia 23 stycznia 2019 r. III PZP 5/18 zgodnie z którą Pracownikowi o statusie członka korpusu służby cywilnej, którego stosunek pracy wygasł na podstawie art. 170 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o (...) (Dz.U.z 2016 r. poz. 1948), przysługuje odprawa pieniężna na podstawie art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1969).

Potwierdza to w ocenie sądu stanowisko wyrażone przez stronę pozwaną, które podziela również Sąd, że nie ma żadnych podstaw do stosowania przepisów regulujących status funkcjonariuszy do pracowników cywilnych.

Wysokość odprawy jest wypadkową okresy zatrudnienia powoda co w ujęciu art. 8 ustawy z 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników pozwala przyjąć, iż dotychczas uczyniona wypłata w równowartości trzymiesięcznego wynagrodzenia, czyni za dość ustawie i wypełnia obowiązek ciążący na pozwanym pracodawcy.

Zgodnie z podstawową zasadą rozstrzygania o kosztach procesu wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi (na jego żądanie) poniesione przez niego koszty procesu – niezbędne do jego prowadzenia. Powód przegrał proces w części, która w ocenie sądu uzasadniała zasądzenie od niego zwrot kosztów procesu pozwanemu.

Zgodnie z treścią art. 98 § 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez pełnomocnika będącego radcą prawnym zalicza się wynagrodzenie tego pełnomocnika – w granicach określonych przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1667 ze zm.). Zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia stawka minimalna w sprawach z zakresu pracy o przedmiotowe odszkodowanie wynosi 2 700 zł. Taką też kwotę zasądzono na rzecz pozwanego tytułem zwrotu kosztów procesu.

Na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. należało nadać wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do wartości jednomiesięcznego wynagrodzenia.

Z tych wszystkich względów należało orzec jak w sentencji.